een minnares erbij- wat moet ik er mee?

Goed dat je hulp hebt gezocht hierbij

Zowel hier als in real life. Dat gaat je helpen helder te krijgen wat jíi wilt en wat jíj nodig hebt. Je hebt de afgelopen jaren je grenzen steeds maar opgerekt, het is lastig om te zien waar die nou eigenlijk echt liggen. En dan nog kan ik je uit ervaring vertellen dat het tijd kost. Veel tijd. Je hebt niet donderdag meteen een antwoord. Maar zo'n professional kan je wel helpen je gedachten en gevoelens op een rijtje te krijgen én je helpen dat dan vervolgens zo met je man te bespreken dat hij ook begrijpt wat je bedoelt. Wat dan overigens nog niet wil zeggen dat hij er wat mee doet, helaas. Maar dat is van later zorg. Eerst moet jij weer stabiel worden en weten wat je wel (of niet) wil en acceptabel vindt in jouw relatie. Dan komt de communicatie en dan wordt denk ik vanzelf duidelijk hoe jullie verder gaan.

Ik kan me ook nog voorstellen dat je met je man de optie bespreekt, om een pauze met dame 2 in te lassen. Omdat jij op dit moment er niet achter kan staan. En dat jullie de komende tijd samen gaan ontdekken wat jullie van jullie relatie verwachten en wat jullie over en weer acceptabel vinden. Misschien kan hij op een later moment zelfs mee naar die professional? Man en ik hebben heel veel aan de observaties en feedback van onze therapeut. Vanavond nog veel plezier van gehad bij een mogelijk explosief gesprek, dat uiteindelijk door wat we geleerd hebben heel erg goed verlopen is. Ik ben erg trots op onszelf . Denk je dat hij daarvoor open zou staan? Je verbiedt hem dus niks, hij hoeft haar niet op te geven, maar je zorgt op die manier wel dat de mist en die verwarde gevoelens en gedachten even uitgeschakeld worden. Het geeft jou de kans om even een paar stappen terug te doen in het proces van de afgelopen jaren en weer even terug te gaan naar de oorspronkelijke afspraak, namelijk af en toe seks buiten de deur en niet meer dan dat.

En misschien komt je man wel tot de conclusie dat jij eigenlijk wel genoeg bent. Zit hij ook in een soort rijdende trein waar hij niet af komt, omdat die andere vrouw aan hem trekt. Wist zij eigenlijk van jullie afspraak? En wist zij van begin af aan van jou? Of verkeerde ze in de veronderstelling dat je man jou zou verlaten voor haar? Of dacht ze dat hij single was? Kortom, hoe is hun relatie ontstaan? Ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar.

Sterkte weer met alle emoties.

Els

Els, ik heb je berichtjes gelezen, en wil je wat vertellen. Mijn (nog steeds) man heeft een relatie met een andere vrouw sinds een jaar of zeven. Een deel van de week leeft hij bij ons, het andere deel bij zijn andere relatie.
De pijn die jij nu voelt heb ik ook gevoeld uiteraard. Want pijn doet dit zeker. Het kwetst en tekent je hart en ziel. Het verandert je leven voorgoed.
Toen dit begon waren onze kinderen pre- en net puber. Ik had maar een doel destijds: een goede ouderrelatie houden. Geen ruzie, geen vechtscheiding. Mijn man had hetzelfde doel, zelfs tijdens zijn intense verliefdheid de eerste periode.
We hebben ons, soms bewust, soms onbewust, niet gehaast. Toch verbinding en verknochtheid, na ook bijna 30 jaar. En dat bestaat naast woede en verdriet en verbazing (hoe kan hij mij...?).
Had ik alle adviezen gevolgd dan waren we natuurlijk gescheiden. Want je laat je toch niet zo gebruiken? Laat hem lekker naar zijn nieuwe mevrouw gaan, dat zal hem leren (want het kan natuurlijk geen echte liefde zijn).

Ik heb me nooit een voetveeg gevoeld. Ik ben niet laf. Ik ben niet sneu, zielig. Ik ben ook geen heilige. Ik weet heel goed wat ik waard ben. En ik heb geleerd en gevoeld dat liefde meer mensen kan gelden dan exclusief voor een partner. En dat is niet per se een gemakkelijke constatering. Ik heb de nieuwe partner leren kennen. Het is niet mijn vriendin, maar we kunnen best door één deur bij een verjaardag of zo. Het is een gewone vrouw en zij houdt van hem, geen dame van alleen de lusten niet de lasten (want zo zijn "ze" altijd, toch).

Wat ik je wil zeggen: vaar eigen koers. Luister, maar neem niet automatisch aan dat de meest gehoorde (stevige) mening de enige weg is. Het is ook: zie de mens, met alles wat daarbij hoort. Was het maar zo simpel als de meeste mensen zich wensdenken.

Natuurlijk is de relatie veranderd. Ik ben niet meer afhankelijk. Ik ben niet meer bang om verlaten te worden. Dat pad heb ik alleen moeten lopen, om daar te komen, en dat heeft mij goed gedaan. Ik heb wel afscheid genomen van intimiteit en seks met hem. Daar heb ik andere wegen voor gezocht, die me uiteindelijk ook beter bij mij passen.
Er is wel: gezelligheid en huiselijkheid, soms gekibbel en soms veel plezier. Het is oprecht goed zo voor ons.
Ook voor de kinderen, want zij waren en zijn het belangrijkste voor ons. Ook zij kennen de andere vrouw en gaan plezierig met haar om (en omgekeerd ook).

Eigenlijk wil ik zeggen, er kan meer, het kan anders. Maar vooral wil ik zeggen:zoek en vaar je eigen koers.

man

Dat verhaaltje is heel mooi, maar past ook heel mooi in zijn straatje Els. Maar goed, of je nu met een gezicht vol liefde of standvastigheid je grenzen trekt of terugkomt op afspraken maakt niet zoveel uit
Zolang je maar eerlijk bent over wat jij wel of niet wilt.

Niet iedereen kan het

Lang niet iedereen kan een relatie zonder exclusiviteit aan.
Bij een slippertje (of meer) heb je binnen je relatie tijdelijk geen sexuele exclusiviteit maar wel altijd emotionele exclusiviteit.
In de situatie die jij beschrijft heb je geen sexuele en geen emotionele exclusiviteit. Met het eerste zou ik het al heel moeilijk hebben, maar het tweede zou ik niet kunnen.

Neem de tijd om te ontdekken of jij zonder emotionele exclusiviteit kunt. Je mag ook besluiten dat je het nu niet kunt en van hem vragen om in ieder geval tijdelijk zijn minnares niet te zien.

Jojo

- Dat verhaaltje is heel mooi, maar past ook heel mooi in zijn straatje Els. -

Precies. En als Els dan zijn actie niet liefdevol omarmd, is zij zeker de negatieveling? .

- Maar goed, of je nu met een gezicht vol liefde of standvastigheid je grenzen trekt of terugkomt op afspraken maakt niet zoveel uit
Zolang je maar eerlijk bent over wat jij wel of niet wilt. -

Inderdaad, uiteindelijk, Els, moet jij beslissen: wat wil IK nu eigenlijk? Is dit VOOR MIJ acceptabel?

NB: ik ben niet tegen driehoeksrelaties of open relaties of hoe je het ook noemt. Alleen zou het naar mijn idee bij een goede, gelijkwaardige, relatie, zo zijn dat als een van de partners een wens daartoe heeft, hij/zij het met de partner bespreekt. En niet, zoals hier: zelf zijn gang gaat, de grenzen oprekt, en Els dwingt daarin mee te gaan ook al is ze daar ongelukkig onder. Dat is naar mijn idee egoïsme ten top en respectloos naar Els toe.

En Els, de vraag is of jij daarmee kunt en wilt leven. En alleen jij kan die vraag beantwoorden (misschien niet nu, maar door het te onderzoeken en dichter bij jezelf en je gevoelens te komen).

geld

Els, en nog een vraag: ik weet niet of jullie in gemeenschap van goederen zijn getrouwd en hoeveel geld je man aan zijn vriendin (en dit leuke reisje) besteedt?

Hoewel geld misschien bijzaak is op het grotere geheel, zou mij dat ook niet lekker zitten.

Misschien for the time being (totdat je een besluit genomen hebt) afspreken dat al het geld dat hij aan haar besteed eerlijk opgeeft en dat eenzelfde bedrag voor jou apart gezet wordt en buiten jullie gemeenschappelijke boedel valt? Zoiets? Kan jij als je wilt ook nog eens leuke reisjes maken en leuke cadeautjes kopen.

inderdaad geld

Dat lijkt me in deze wel zo netjes. Zonder goede afspraken komt geld tussen jullie in te staan.
Hij geeft nu gezamenlijk geld uit aan een derde, zonder dat jij weet of jij wel dit type open relatie wil en onder welke voorwaarden.

Regel dit met je man voordat je elkaar daar verwijten over gaat maken.
En welke wolf je voert... Soms is voorkomen beter en netter dan genezen.

fransien

Wat heb jij het mooi verwoord, emotionele exclusiviteit!

Emotionele exclusiviteit is een nieuwe ontwikkeling

als je kijkt vanuit historisch perspectief. Mensen zijn niet van nature monogaam. Het is een bedacht construct, in eerste instantie natuurlijk voor erfenis en het voorzetten van de (mannelijke) lijn bedacht.

Maar er zijn veel culturen waarin (meestal) mannen meerdere partners hebben.

Los daarvan: ik kan me heel goed vinden in de bijdrage van Beetje Anders. Dat zou mijn insteek kunnen zijn. Voor mij zou het trouwens niet perse zo zijn dat de intimiteit moet veranderen.

Ik heb toevallig twee relatiegroepen gekend, die met zijn drieën waren. Een keer 1 vrouw met twee mannen (die als drietal samenwoonden en ook gezamenlijk kinderen hadden, dus beide vaders ook kinderen bij dezelfde vrouw. De mannen hadden daarbij geen homofiele gevoelens, zij hielden gewoon allebei van dezelfde vrouw, en accepteerden dat zij van twee mannen hield.) En een lesbische relatie met drie partners, die ook alledrie samenwoonden.

Toevallig (of niet...) is binnen beide situaties 1 van het drietal oveleden, waarna er twee stellen overbleven. Maar dit was vanwege de omstandigheden, en was absoluut geen keuze.

Daardoor weet en geloof ik dat het kan, dat je van meerdere mensen tegelijk kunt houden. Weet je, het is net als bij je vrienden. Ik heb meerdere vrienden die ik allemaal evengraag zie. Alleen doe en ben ik bij de een soms heel anders dan bij de ander. Ik kan mij uiterst goed voorstellen dat dat met liefde en houden van ook zo is. Niemand spreekt alles in de andere persoon aan. Er zijn altijd stukjes die door een ander niet worden ingevuld, en waarvoor je dan wel bij een ander terecht kunt.

Ik vind het een mooi verhaal van je man, Els. Het is een keuze: je kunt ervoor kiezen om het niet te accepteren, of het niet te kunnen verdragen, of je kunt ervoor kiezen om het wel te accepteren. Wat ik in ieder geval zou kiezen is geen haat. Geen woede en bitterheid. Dat is zonde, dat zou de afgelopen jaren van jullie leven samen zo doen ondersneeuwen. Het mooie wat je had is niet weg. Jullie jaren samen hebben waarde, hebben betekenis.

Wat volgens mij zou helpen is bij jezelf te onderzoeken wat er nou precies is waardoor jij zo van slag bent. Waardoor je zo in een mist bent beland. Wat mis je, of wat raakt je precies? Want is dat je eigen toekomstbeeld, of het toekomstbeeld wat je is opgelegd? Waarom is het gevoel dat je krijgt bij jullie intimiteit nu ineens anders nu je weet dat hij nog een liefde heeft. Is jouw gevoel, jouw liefde met hem, daar dan afhankelijk van?

En ik zou met hem in gesprek gaan, voor zover je dat nog niet gedaan hebt, wellicht over sommige onderwerpen. En neem de wijze raad van Beetje Anders ter harte: laat je niet beïnvloeden door hoe het hoort, door luid verkondigde meningen die toevallig mainstream zijn. Er zijn altijd zijweggetjes en shortcuts die anders lopen. Wat belangrijk is, is dat jij voorjezelf helder kunt krijgen wat jij wilt. Niet alleen waar jouw grenzen zijn, maar vooral óf het jouw grenzen wel zijn, en niet toevallig door onze cultuur opgelegde grenzen.
En ook de vraag: is emotionele exclusiviteit dan een voorwaarde voor een relatie? Ik zou ook willen weten hoe hij er precies in staat. Houdt hij nog net zo van jou als voorheen, of is zij zijn liefde en ben jij zijn verleden dat hij niet wil loslaten?

Een persoon die werkelijk niet kan kiezen, en verscheurd wordt door liefde voor twee geliefden is misschien ook weer anders dan iemand met een leuke bijvrouw erbij en zijn oude relatie voor de sleur.

Enfin, allemaal vragen waarik mee bezig zou gaan. Een ding: je hebt het gevoel nu dat alles op losse schroeven is gezet, denk ik. Maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn.

Ik wens je veel kracht en wijsheid.

mirreke

"als je kijkt vanuit historisch perspectief. Mensen zijn niet van nature monogaam. Het is een bedacht construct, in eerste instantie natuurlijk voor erfenis en het voorzetten van de (mannelijke) lijn bedacht."

Ik hoor de geest van de zestiger jaren en Margaret Mead weer helemaal naar boven borrelen. Zucht...

maar toch was het zo

Tenminste in de hogere kringen. Gearrangeerd huwelijk voor de opvolging en de erfenis, en een maîtresse voor de lol.

Er zijn zelfs tijden geweest dat de daarbij ontstane bastaardkinderen ook een leuke positie konden krijgen. En de maîtresses een stevige vinger in de pap hadden. Denk aan Mme de Pompadour...!

Jammer Ad

Zo'n zure reactie na zo'n prachtige post van Mirreke. Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zou je kunnen overwegen je mond te houden...

Mirreke, ik lijst hem in. Wat een pracht van een reactie. En ik denk voor heel veel mensen een bron van wijsheid. Zeker ook voor mij. Dankjewel (weer).

Pennestreek

"Zo'n zure reactie na zo'n prachtige post van Mirreke."

Tja, zuur. Ik gewoon weet niet waar ik moet beginnen. Er straalt zo'n ideologisch gemotiveerd mensbeeld uit. En dan de pretentie die spreekt uit een term als 'historisch perspectief'...

"Als je niks zinnigs te zeggen hebt, zou je kunnen overwegen je mond te houden..."

Nee, die lol wil ik je dan ook weer niet doen. Het is namelijk wel zinnig om de idealistische 'consensus' die hier regelmatig zijn kop opsteekt aan de kaak te stellen. Al is het maar om te voorkomen dat iemand zou denken dat iedereen het hier echt mee eens is.

"Mirreke, ik lijst hem in. Wat een pracht van een reactie."

Kijk, die geexalteerdheid alleen al. Dat *kan* gewoon niet kloppen.

De realiteit past niet in een lijstje.

Laat die maar op een tegeltje printen en hang 'm aan de muur. Mooi is het niet, maar wel *waaaaar*.

Els

Kon niet weten dat je de andere rubriek niet had gezien, maar je antwoord is duidelijk: ik moet er niets achter zoeken.

Verder, ik ben het met Ad eens dat ik de zienswijze van Mirreke een hoog idealistisch gehalte vind hebben en dat ik denk dat deze zienswijze niet voldoet aan wat veel mensen verwachten van hun relatie.
Ik vind ook dat het taalgebruik van Mirreke het ideaal een beetje als norm stelt: "daardoor weet en geloof ik dat het kan, dat je van meerdere mensen tegelijk kan houden....". Ik denk dat je dat niet als algemeenheid kunt stellen: er zijn mensen bij wie het kan en er zijn relaties waarbinnen het kan. Maar er zijn ook genoeg mensen die het niet kunnen of willen en relaties die de aanwezigheid van 'derden' niet kunnen verdragen.

Els, je kunt alleen voor jezelf bepalen of je het wilt en kunt: het duurzaam delen van je man, zijn tijd en de intimiteit. Ik weet niet hoe je die keuze bereikt: neem tijd en onderzoek waar je grenzen liggen. Niemand kan voor jou bepalen wat voor jou goed is in deze. Ik zou mezelf daarbij niet laten leiden door dingen die je man aandraagt, hij heeft namelijk een andere agenda: hij wil jou niet kwijt en zijn nieuwe lief niet. Hij kan jou niet objectief helpen. Een therapeut kan je helpen je eigen gevoelens, wensen en grenzen naar boven te krijgen.

Nog even terugkomend op Mirreke en haar betoog: het niet-monogame was en is echt niet altijd ideaal hoor. Er was -zeker in het verleden- echt heel vaak geen sprake van gelijkwaardige partners die allemaal konden kiezen voor de polygame situatie en die in een situatie van gelijkwaardigheid samenleefden. Het was maar al te vaak een man met een hoofdvrouw en bijslapen. Of meerdere echtgenotes met een hiërarchie. En dat had maar al te vaak veel jaloezie en gekonkel tot gevolg. En in de jaren '60 begonnen de relaties met meerderen tegelijk vaak idealistisch en in een aantal situaties heeft het gewerkt. Maar het heeft er in veel situaties toe geleid dat er toch één relatie was die exclusiever en intenser was dan de relaties er om heen. Dat leverde vaak ook van alles op. Dus om die situatie van vroeger nu als voorbeeld voor het heden te nemen, neuh... Wat niet wegneemt dat er mensen zijn bij wie het kan werken, maar het lijkt me dat voorwaarde daarvoor is dat alle partijen van meet af aan dezelfde keuzevrijheid hebben.

Aagje

Beetjeanders

Je beschrijft een bijzonder proces in jezelf en tussen jou en jouw man. Bijzonder ook dat je dat wilt delen met anderen. Het feit dat er geen vechtscheiding kwam (moet die er trouwens altijd komen?) en dat je stabiliteit voor je kinderen hebt gecreëerd vind ik echt geweldig. Maar uiteindelijk beschrijf je precies wat ik niet zou willen in de relatie met mijn man: namelijk een situatie waar geen intimiteit meer is. En ik zou net als wat jij beschrijft vast ook geen intimiteit en seksualiteit kunnen beleven als hij dat ook met een ander beleeft. Samenleven wordt dan iets praktisch lijkt me. Dat kan een keuze zijn, maar dat is wat mij betreft geen relationele keuze meer.

Aagje

ideaal of niet

Beste allemaal,
we kijken allemaal vanuit een verschillende invalshoek, gebaseerd op onze eigen ervaringen. Ik vind het zo fijn dat mensen de moeite nemen om hun visie te laten weten.
Het mooie van MIrreke en het wat wat meer down-to-earth van BeetjeAnders, laten een betje de up-site zien. Er zijn ook mensen die veel stelliger zijn. Mijn eigen gedachten zijn nog steeds niet helder. Zojuist kreeg ik gezellige smsjes en was ik weer helemaal 'hooked'. Maar vandaag kwam ook het beeld van parasitaire planten in me op- de een leeft op de energie van de ander. Alle zienswijzen hebben een eigen waarde, maar ik ben een dwarrel in mijn hoofd. In die zin ben ik soms ook wel blij dat ik nu in mijn eentje moet zien te kijken in mijn hart.
Mijn kinderen ( ik heb met twee van de vier dit besproken) zeiden: je moet niet denken over de consequenties van het huis en het geld en van alles, je moet principieel denken kan je dit, wil je dit, voel je je vernederd en 'misbruikt' of wil je zo gaan leven. voel je dat niet. Vind je papa in wezen een gemene rotzak, of voel je dat niet. Daar gaat het om. Zo zeiden zij. Het wordt natuurlijk nooit meer zoals het was. Ik kon het niet tegenhouden, dat reisje, maar had dat graag gewild. Maar om nu gelijk daaruit de consequentie te trekken dat mijn 'exclusieve relatie' niet meer bestaat, zo voelt het niet. Ben erg blij dat ik morgen om 10 uur met iemand ga praten. Dat is ook het fijne van dit forum, bij elke reactie denk ik, voel ik dit ook zo? Soms lopen gevoelens en redeneringen in elkaar over. Mijn waardering is erg groot voor elke reactie. Ik laat weten hoe het morgen is gegaan.

Tja

mensen geloven het misschien niet, maar ik sta echt zo in het leven. En gelukkig zijn er meer die zo in het leven staan, en behoren mensen daarvan tot mijn vrienden.

Ik moet wel lachen ook om de 'realistische' (in mijn wereldbeeld 'zure') reacties. Nadat ik er eerst wat droevig van werd. Geen wonder dat het zo'n puinhoop is op aarde...

En als hij niet meer terugkomt?

Zou je heel verdrietig zijn als hij na de vakantie besluit bij die ander te blijven?
Ik denk dat hij het gewoon een tijd heeft uitgeprobeerd, en afgewacht tot de kinderen groter zijn (zodat de alimentatie niet zo hoog wordt).

Ik vind het trouwens veel pretentieuzer

om een mede-reageerder de les te lezen over de inhoud van of het soort wereldbeeld van de reactie, en dan ook nog zo neerbuigend.
Blijkbaar voelt men zich dan aangesproken, anders reageer je inderdaad niet, althans niet zo denigrerend. Ik vind het een verbijsterende reactie eerlijk gezegd.

Els

Fijn dat je blijft reageren.
Ik denk dat jouw kinderen wijze dingen zeggen, het is ook zo'n beetje wat ik bedoel. Jij alleen kunt voor jezelf bepalen of je op deze manier kunt leven. Niemand anders kan dat voor jou doen.

Het verbaast me wel dat je kunt zeggen dat 'het niet voelt of de exclusieve relatie niet meer bestaat'. Er is op dit moment een derde in het spel. Een derde die een serieuze plek heeft want je man gaat met haar op reis, terwijl jij dat niet wilt. En dan kan het voelen of jouw exclusieve relatie nog bestaat, maar is dat dan geen schijn? Er zullen nog dingen zijn die je exclusief met elkaar hebt gedeeld, maar op dit moment wil hij/heeft hij ook een relatie met haar. In zo'n situatie zou ik (maar hè, dat is dus persoonlijk) mijn relatie niet meer exclusief noemen. Dat zou 'ie in mijn ogen dan misschien wel weer kunnen worden, maar niet met een derde erbij.

Aagje

hmmm, sorry Els

Mijn laatste twee reacties heb ik geschreven toen ik me wat geraakt voelde. Meestal probeer ik dan juist niet te reageren, maar het floepte eruit, zeg maar. Heb past niet in je draadje, sorry.

Maar mijn eerdere bericht, ja zo sta ik er wel in. Maar vooral wilde ik je 'meegeven', kijk vooral vanuit jezelf, zonder je te laten leiden door wat hoort, of hoe de goegemeente het ziet of vindt. Blijf bij jezelf, en neem de tijd die je nodig hebt.

Ik zie het ook wel zo: wat jij hebt met jouw man is exclusief. Los van andere vrienden of relaties. Want het is speciaal en hoort bij jullie. Maar nogmaals, ik zou graag ook willen weten hoe het voor je partner voelt. Ik zou niet willen dat dit een zachte landing is, zeg maar, dat hij uiteindelijk op weg is naar die ander.

Mirreke

Mijn reactie was denk ik niet zuur, iig niet zo bedoeld.
Maar ik vind wel dat we inhoudelijk mogen reageren op jouw bespiegelingen. Ik vind ze namelijk wel erg idealistisch en ook niet helemaal realistisch voor wat betreft de nadelen van polygamie. Een manier van leven met meerdere partners is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn gebleken in de wereld. Een monogame manier van leven natuurlijk ook niet.
Als ik het zo lees lijkt er in mijn beleving in jouw postings ook nog een erg normatieve manier van omgaan met liefde en relaties door te klinken. Vooral omdat je het tegengeluid verbindt met de puinhoop op aarde. Maar echt, het feit dat jij gelooft en weet dat het kan, maakt niet dat het voor iedereen kan, of zou moeten.

Aagje

Maar idd

Misschien gingen we nu wel wat off-topic...

Mirreke

"Ik moet wel lachen ook om de 'realistische' (in mijn wereldbeeld 'zure') reacties. Nadat ik er eerst wat droevig van werd. Geen wonder dat het zo'n puinhoop is op aarde..."

OK, dus ik ben de 'schuld' van de puinhoop op aarde? Da's een leuke!

"om een mede-reageerder de les te lezen over de inhoud van of het soort wereldbeeld van de reactie, en dan ook nog zo neerbuigend.
Blijkbaar voelt men zich dan aangesproken, anders reageer je inderdaad niet, althans niet zo denigrerend. Ik vind het een verbijsterende reactie eerlijk gezegd."

Ja, dat zal best. Ik vond jouw reactie weer verbijsterend. Dat zoveel naiviteit in deze wereld nog kan bestaan. Blijkbaar ben je heel beschermd opgevoed. Fijn voor je. Maar je filosofisch sexuologische bespiegelingen zijn daardoor wel wat onrealistisch geworden.

In de seventies dachten veel mensen dat het verschil tussen meisjes en jongetjes aangeleerd was. Dus als je een jongetje als meisje opvoeden werd hetgewoon een meisje. Dat dicteerde de ideologie van de maakbare mens destijds.

De psycholoog John Money geloofde daar heilig in. Dus toen hij een jongetje als patient kreeg dat zijn penis kwijtraakte raadde hij de ouders aan om het geslacht gewoon operatief te veranderen in een meisje en de jongen als meisje op te voeden.

Dat liep dramatisch af toen de opgegroeide man later na een tragisch leven zelfmoord pleegde. De ideologie bleek niet te kloppen. Het geslacht was blijkbaar toch niet gewoon iets dat aangeleerd was.

Ik vermoed dat jouw polygamie in dezelfde categorie valt. Een beetje overspel op zijn tijd moet kunnen, maar emotionele en economische relaties tussen meerdere partners doen de complexiteit en kwetsbaarheid van de relaties met sprongen toenemen de paar 'geslaagde' voorbeelden daargelaten. Da's heus geen aangeleerd dingetje. Het is bovendien wat wrang om iemand die nu in de praktijk de nadelen ondervindt voor te houden dat het toch 'heel natuurlijk' is. Beetje 'zuur' voor haar. In die seventies was het ook heel normaal om je partner voor te houden dat alles 'moest kunnen'.

wolf?

je man is degene die de wolf naar binnen bracht

Hij had je beter respect en vreugde kunnen brengen

Zijn vriendin gaf hij een reisje, jij kreeg een wolf

het punt

het punt is, volgens mij, wat meerderen hier schrijven: het gaat niet in een soort van samenspraak. Je man wil dit, jij wilt dit (reisje) niet. Hij doet het toch. En het gaat niet over de aanschaf van een bijzettafeltje dat jij niet mooi vindt. Het gaat over iets dat zeer ingrijpt in jouw, jullie relatie en leven.

Hij vindt zijn geluk belangrijker dan jouw verdriet. Dat is wat mij raakt. Jouw verdriet, wanhoop?, is zichtbaar voor hem, en hij gaat toch op pad.

Ja, maar ik krijg de indruk

dat Els ook zoekende is hierin. Dat zij zich afvraagt of dit haalbaar is binnen een relatie.

Els, ben jij naar je man heel duidelijk toe geweest? "Ik wil dit niet!" Of was je overdonderd, of sta je op zich er open voor om te kijken hoe hij gelukkiger wordt in deze situatie en vraag jij je af of je dit ook kunt 'verdragen' of willen.

Nogmaals: ik krijg de indruk dat dit voor Els nog niet duidelijk is. Maar ik denk dat het daarvoor ook van belang is dat duidelijk is wat precies de bedoeling is: is je partner langzamerhand toch bezig met weggaan, of is dit echt wat hij wil: twee vrouwen van wie hij houdt. Of is er nog een andere variant.
Of is hij ook nog bezig met onderzoeken.

Ik denk dat ik zelf (ja echt!) niet de positie in zou nemen dat ik mijn partner iets zou willen 'verbieden', maar ik zou bij mijzelf blijven. Kan ik dit aan, wil ik dit wel. En wat gebeurt er als ik definitief zeg dat ik dit niet wil. Gaat mijn partner dan weg? En wil ik dat dan wel? Zou ik het wel aankunnen als ik er zelf anders in ging staan?

Van mijn partner zou ik wel verwachten dat dit bespreekbaar is, en dat hij eerlijk is. En nogmaals, ik zou mij wel zwaar in de zeik genomen voelen als ik mijn best zou doen de relatie een andere invulling te geven en hij vervolgens wel vrolijk weg zou gaan naar de andere vrouw.

En wat ik zou doen: ik zou zeker ook een gesprek met haar of met zijn drieën willen. (Nadat ik mijn eigen positie zou hebben bepaald...).

En ik denk dat hier ook weer tijd voor nodig is. Verder denk ik dat ik me door lieve, aandachtvolle smsjes niet zou laten inpakken. Dat is nl. erg makkelijk. Samen gezellig met vakantievrouw op een terrasje, en dan, oeps, oh ja, laat ik thuisvrouw ook nog even een berichtje sturen.. Zoiets...

Fijn trouwens dat je het ook met je kinderen kunt bespreken Els. En ook fijn dat die niet meteen hysterisch reageren (althans, dat schrijf je niet). Zij kennen hun vader natuurlijk ook, dus zij kunnen een goed klankbord zijn, hoewel met mij ook best weer lastig lijkt als kind dit soort details over je vader te horen (in eerste instantie dan).

Wat betreft je man, het is een beetje laat voor een midlife crisis volgens mij, maar ergens lijkt het er toch weer wel op... Hoe lang is deze bijrelatie van hem al aan de gang? Heeft hij het meteen verteld, of kwam jij erachter, en werd er daarna pas over gepraat?

Hysterisch

Citeer:
"Fijn trouwens dat je het ook met je kinderen kunt bespreken Els. En ook fijn dat die niet meteen hysterisch reageren (althans, dat schrijf je niet). Zij kennen hun vader natuurlijk ook, dus zij kunnen een goed klankbord zijn, hoewel met mij ook best weer lastig lijkt als kind dit soort details over je vader te horen (in eerste instantie dan)"

Ik lees sommige reacties hier met verbazing en ieder zijn ding natuurlijk. Maar noem je een heftige reactie van kinderen werkelijk "hysterisch" als ze niet meteen als klankbord willen/kunnen fungeren?

Ehh

andere term: afwijzend, boos. Ik vind juist dat ze heel constructief reageren, dat is fijn voor Els. Ik kan mij goed voorstellen dat er mensen zijn die dit niet van hun ouders willen weten, of die als ze iets dergelijks horen, hun vader (of gek genoeg soms hun moeder) volledig afwijzen hierdoor. Dat heb ik even onder de noemer hysterisch geschaard.

Waar het gaat is om de boodschap die ik probeer over te brengen.