een minnares erbij- wat moet ik er mee?

Ruzie

Volgens mij is het gewoon tijd voor een flinke ouderwetse ruzie. Smijten met servies hoeft niet, maar kan opluchten.

Ehm, Mirreke

"Enfin, wat de meesten zeggen: als hij van jou houdt, zou hij jou niet zo ongelukkig moeten maken, geldt dan natuurlijk ook andersom: als jij van hem houdt, moet jij hem niet ongelukkig maken en hem dit verbieden..." Ik vind dat ze samen moeten kijken hoe ze hier zo gelukkig mogelijk uit komen. Maar hij legt haar nu zijn regels op, dat kan niet in een gelijkwaardige relatie.

"En ik vind het trouwens ook iets bevoogdends hebben: dat je verantwoordelijk bent voor elkaars geluk. Ik denk dat een mens vooral verantwoordelijk is voor zn eigen geluk."
Je keert de boel onterecht om. Hij is nu verantwoordelijk voor haar ONgeluk! Dat is iets heel anders.

Els is in zoverre verantwoordelijk voor haar eigen geluk dat ze nu de keuze heeft in hoe ze met de situatie omgaat.

xxx

ik probeer mij in te denken hoe dit is en ik snap ook en voel het verdriet van degene die dit topic heeft geopend. het is niet zo simpel als een plus een blijkt maar weer. de beste stuurlui staan vaak aan wal en ik ben in dit geval een stuurman die denkt het beter te weten.

ik ben in mijn relaties ook vaak over mijn eigen grenzen heen gegaan, stom stommer stomst. wat ik wel weet is dat als een een keer met een ander naar bed zou zijn gegaan dat ik wel direct de knop om had gezet, of er nu wel of geen kinderen waren, of nu wel of niet honderd jaar waren getrouwd, dan is de relatie voor mij niet meer wat de relatie is.

je kan heel veel dingen met andere mensen doen vind ik, maar seks is iets voor je relatie, iets wat niet met een ander kan.

ik vind het bijzonder om te lezen dat andere mensen daar zo anders in staan. dat ze wellicht toestaan dat hun man seks heeft met een andere vrouw en de volgende morgen dan weer met jou de perkplantjes staat te potten of het weekend erna op de verjaardag van je oma zit. dat vind ik bijzonder, maar iedereen is er anders in.

dagen tellen

lieve allemaal,
Eerst telde ik de dagen tot hij weg zou gaan en nu tel ik de dagen tot hij terug komt. Vooral omdat ik niet weet wat te doen als ik hem zal zien. Ik kan een dagje weggaan- maar er komt sowieso een moment dat we elkaar tegen komen. Dan maar gelijk als hij van Schiphol komt.

Ik wil zéker geen ruzie maken! Dan ga ik dingen zeggen waar ik achteraf spijt van heb en 'jij denkt nu zeker dit...' en 'jij doet alleen maar...' allemaal van die dingen die je niet moet zeggen. Niet denken voor een ander. Zeggen wat je zélf wilt. Maar als je iets wilt, dan heb je een positieve inslag, dan kijk je naar de toekomst en dan heb je geen ruzie maar een plan.

Ik zou denk ik nu het liefste willen dat het allemaal niet waar was, dat zij uit beeld is en dat we overgaan tot de orde van de dag. Maar natuurlijk ben ik helder genoeg om te weten dat dit niet het geval is (waarom zou een vakantie niet leuk zijn? Ik heb altijd genoten op vakanties met hem). Dus het meest waarschijnlijke is dat het wel leuk was en dat deze relatie met haar niet voorbij is.
En zelfs als dat wél zo zou zijn, dan nog is het tussen ons bezoedeld op een vervelende en pijnlijke manier. Ik vind inderdaad dat hij mij wel erg veel pijn heeft gedaan-alsof hij mij een lesje wilde leren.

Als ik dat zo met elkaar combineer dan lijkt me dat een LAT relatie nog niet zo'n slecht idee is.
Inmiddels weten alle vier de kinderen het en ik heb hen gezegd en dat nemen ze ook aan, dat het in de allereerste en enige plaats iets tussen hem en mij is. Dat vinden ze ook en ze houden nog steeds van hem.
Van hen krijg ik ook opmerkingen als: 'jullie hebben samen zoveel draken verslagen, wat is dit nu voor ongein?'.

Er lijkt zich een soort conclusie af te tekenen in mijn hoofd. De voordelen van het alleen zijn in deze eenzame en verdrietige dagen heb ik ook ervaren: eigen ritme eigen dingen, nieuwe mensen leren kennen. Ik heb een 'date' gehad met een heel vriendelijke man waar ik echt heel gezellig een uurtje mee op een terrasje heb gezeten. Verder (nog) niets, maar het gaf me opeens weer een positief gevoel.
De nadelen waren er ook: gevoelens van wrok en jaloezie en in de steek gelaten worden en boosheid op mezelf: hoe heb ik het zover kunnen laten komen? Allemaal negatieve en vervelende gevoelens.

Het mét hem zijn heeft vanaf nu (en de laatste anderhalve maand) altijd iets zwaars- iets moeilijks- niets 'losjes' meer. Er speelt steeds dit in de steek laten een rol op de achtergrond.

Gisteren uitgebreid contact met hem gehad via whats app, hij wilde iets voor me kopen en zei 'we kunnen het dan en dan ophalen'. Waarop ik reageerde met wie zijn 'we'. 'Jij en ik', zei hij,' volgende keer gaan we samen'.
Tja, dat 'we' is toch wel wat losser komen te staan.

Dit draadje is nu eigenlijk een beetje een dagboek geworden, het verhaal is nog niet uit en ik heb zo baat bij het feit dat mensen met me mee willen denken.
Ik heb er over zitten denken om hier een boek over te schrijven, met als titel: "Ik houd van hem. Zij ook." een knipoog naar Yvonne Kroonenberg die een boek schreef. "Zij houdt van hem. Hij ook". Over de innige relatie die de Nederlandse man met zijn eigen ego onderhoudt.
En als ondertitel: 'Zoektocht naar de mogelijkheid van een poly-amoureuze relatie'.
Dat is van later zorg. Nog drie nachten.

...

lieve els, ik wil je een dikke knuffel geven. ik vind dit zo zielig voor je. je lijkt me een schat van een mens die voor mij gevoel echt vastzit in een bepaald gevoel naar een man die echt niet goed handelt. je verdient zoveel beter lieve schat.

Els

"Ik wil zéker geen ruzie maken! Dan ga ik dingen zeggen waar ik achteraf spijt van heb en 'jij denkt nu zeker dit...' en 'jij doet alleen maar...' allemaal van die dingen die je niet moet zeggen. Niet denken voor een ander. Zeggen wat je zélf wilt. Maar als je iets wilt, dan heb je een positieve inslag, dan kijk je naar de toekomst en dan heb je geen ruzie maar een plan."

Els. Volgens mij denk je teveel na. Het is absoluut waar dat je de meeste dingen beter met rede aan kunt pakken, maar soms merk je dat die rede gewoon niet voldoet.

Iedereen heeft het recht om in een relatie af en toe onredelijk te zijn, verkeerde dingen te zeggen of negatief te zijn. Misschien omdat je niet over kunt brengen wat je nou echt voelt.

In een *echte* relatie zal na de ruzie een nieuw besef intreden en volgens mij is dat wat jullie nodig hebben.

Ik kan persoonlijk niet begrijpen dat je hier zit te plannen om je man te verlaten zonder minstens een keer een flinke uitbarsting te hebben gehad. Breek uit die kooi van redelijkheid waarin je (jullie?) jezelf hebben opgesloten.

Altijd primair reageren is funest, maar *nooit* primair reageren evenzo.

...

Een vraag voor Els:

WAT maakt het (zonder dat je je nu aangevallen moet voelen, ik vraag het alleen echt uit oprechtheid) dat jij niet de boel rustig gaan regelen met deze man, spullen, geld en je eigen huis gaat zoeken? En doorgaat me je leven???? Kan je mij dat uitleggen? Ik ben daar zo benieuwd naar.

Man

Ik denk eerlijk gezegd helemaal niet dat deze man nou per se een polyamoreus gebeuren wil hebben. Hij is verliefd op die andere vrouw, en op deze manier gaat dat makkelijker dan als hij een (boze) ex heeft. Daarbij vindt hij de seks met zijn wettelijke echtgenote ook helemaal niet erg, en zijn sokken worden gewassen.
Ik kan nog niet voorspellen wie hem uiteindelijk mag hebben. Waarschijnlijk is hij vertrokken als Els zegt 'tot hier en niet verder', maar vermoedelijk is de nieuwe vriendin hem ook kwijt als ze (te vroeg) een keuze afdwingt.
Wat Els heeft is materiële zaken, seks, gezelschap en het feit dat ze kan zeggen dat ze een echtgenoot heeft (dat laatste weegt heel zwaar voor sommigen). Als ze er een vriend bij neemt heeft ze hetzelfde.
Is het dan nog wel een huwelijk (in de ruime zin van het woord)?

Els

Bovenstaand stukje bedoel ik niet rot naar jou. Ik was wat zaken op een rijtje aan het zetten, maar ik begrijp dat het voor jou een heel moeilijke situatie is. Misschien heb je toch wat aan mijn beschouwing.
Persoonlijk denk ik niet dat je een huwelijk hebt in ruime zin, zoals ik het opvat. Jullie hebben een juridisch huwelijk en het af en toe best leuk, maar geen 'jullie tegen de wereld'.

Ik zou eens vragen

waarom hij nou perse een kadootje voor jou wilde kopen. Is dat omdat hij blij en opgelucht is dat hij dit kon doen met de tweede liefde? Is dat omdat hij jou nou vreselijk miste ineens tijdens die vakantie met een toch relatief vreemde? Is dat omdat hij jou gewoon zomaar blij wil maken?

Dit is wel weer iets waarvan ik denk: typisch man (sorry jongens, even generaliseren). Ik zou als vrouw dus echt niet blij worden van een kado voor mij gekocht op een voor mij beladen vakantie van hem met zijn tweede liefde. Een soort aandenken voor mij van die vakantie van hem met haar? En dan dat hij voorstelt de volgende keer met jou naar hetzelfde te gaan. Ook no way, dat ik dat nou weer zou willen...

Wonderlijk.

Ik ben heel benieuwd hoe jullie ontmoeting dit weekeinde gaat verlopen. Ik zou ook geen ruzie maken denk ik. Ik zou wel een en ander proberen helder te krijgen, maar nogmaals, volgens mij heeft dat in een dergelijke situatie tijd nodig...

Sterkte Els, het lijkt me behoorlijk heftig. Je hebt het over dagboek, hier. Maar schrijf je ook voor jezelf dingen op?

Ik heb ooit enkele 'trucjes' geleerd: probeer eens serieus vanuit een spontane gedachte te bedenken wat je nu echt zou willen, als je denkt aan in welke positie hij jou heeft gebracht. Denken voor jezelf, niet voor hem. Wat wil je nu: blijven, weg, latten, hem vergeten, de zaak accepteren, misschien zijn er nog veel meer dingen die je wil. Ineens, out of the blue, en zonder aan de consequenties (scheiding, rompslomp, missen, weet ik veel) te denken. Gewoon wat jij NU wilt. Dat kan heel verhelderend zijn.

Verder: maak een lijstje met plus en min over hem. Gewoon schrijven wat in je op komt. Dat kan ook heel verhelderend zijn: denk aan: ineens toch geen positieve of negatieve punten...

En wat ik altijd heel bijzonder vindt: voordat je gaat slapen stel je je geliefde personen lachend voor. Dat kunnen je kinderen zijn, of je kleinkind of je man, of je ouders bv. Ik moet dan altijd meelachen en lig uiteindelijk vaak schaterend in bed.

Kan gewoon heel erg opluchten na veel gepieker.

kijk : zo gaat het

Allereerst: Ad hombre:
Ja natuurlijk hebben we echt wel ruzie gemaakt in al die jaren. Ik vind ruzie niet erg, maar hij kan er ECHT niet tegen En daarom wil ik het niet meer. Ik kan uit mijn slof schieten en ben het daarna kwijt. Wat ik heb geleerd is dat ik dan mijn emoties bij een ander 'over de schutting gooi': ik ben het kwijt en hij zit er mee.
Dat is gewoon ook een verschil in temperament.

Mirreke: ik ben blij dat je zo fijngevoelig bent over zo'n cadeautje. 'Vlieg op' denk ik ook, maar aan de andere kant: het gaat over een bewerkte hanger (lapiz lazuli) die ik na het overlijden van mijn moeder kreeg (en zij kreeg het van haar tante, mijn oudtante). Ik droeg het graag omdat mijn oudoom dat gemaakt had. Maar ik heb het verloren. Dus het is lief dat hij daaraan denkt.

Vesper- "Wat Els heeft is materiële zaken, seks, gezelschap en het feit dat ze kan zeggen dat ze een echtgenoot heeft (dat laatste weegt heel zwaar voor sommigen)". zo denk ik niet en zo voel ik het niet. Wat ik heb (of had) is een warme, diepe band, een liefdes verleden, het aanraken van elkaar in heel diepe lagen van je ziel en je emoties. Niet zomaar seks, maar overgave en verbondenheid, geen praat naar buiten maar een gevoel van kameraadschap naar binnen. Dat maakt het allemaal echt extra moeilijk.

Kamille: knuffel terug!

Vanavond gebeurde er iets heel typisch, iets waar ik echt zelf nog heel erg over na moet denken. Het lijkt een mechanisme...
Zoals ik al zei krijg ik per dag een of meer berichtjes. Na het appje wat ik in de vorige post vertelde: "Wie zijn 'we' en hij zei: Jij en ik', had ik niets meer gehoord: niet vanochtend, niet vanmiddag. Ik had wel zelf een berichtje gestuurd vanmorgen "goedemorgen!" en rond 17.00 uur "Hee, hoe is het daar?"
Ik hoorde niets terug.

Ik dacht: eigenlijk hij is boos. Nu is het definitief voorbij. Ik kreeg pijn in mijn buik en dacht, nou zo is het dan maar. Definitief voorbij.

Rond 19.00 gebeurde er dit. Hij stuurde een berichtje: "internet was de hele dag slecht geweest. Hoe is het?' - en ik reageerde onmiddellijk
: ik vertelde dingen van mijn werk- hij vertelde dingen van zijn dag, maar ook: 'zorg je goed voor jezelf? Love you!' . Bij elkaar meer dan 20 heen en weer berichtjes.

Tja- dan lijkt het dus allemaal weer vertrouwd en leuk. En dat is dan weer die emotionele band die ik nog steeds ervaar.

Ken uzelve... Het orakel van Delphi.
Zover ben ik nog niet.

Het lijkt wel

of een deel van jou de situatie voordoet als ware hij op een zakenreis.

Ik krijg het idee dat jij jezelf een beetje voor de gek houdt. Is er iemand in de buurt waarmee je kunt praten, iemand die jou moeilijke vragen durft te stellen? Anders een maatschappelijk werker of een praktijkondersteuner GGZ?

Je bent boos, je bent verdrietig, hij doet je ontzettend pijn. Ruzie maken kan, maar je kunt ook op andere manieren duidelijk maken hoe jij je voelt. Voordat je hem duidelijkheid kunt geven, moet je het voor jezelf duidelijk hebben. Ga alle voordelen en nadelen voor jezelf op een rijtje zetten. Misschien dat het inzicht geeft in wat jij wilt.

Glijdende schaal

Het lijkt bij hem een glijdende schaal, van slippertje naar verborgen minnares naar tweede vrouw. En jij glijdt mee, je went aan de situatie en dan is het moeilijk om nog nee te zeggen.

Kijk echt naar jezelf, naar wat jij wil en nodig hebt. Hij laat zien dat hij goed voor zichzelf zorgt, dat hoef jij niet te doen. Maar je moet wel goed voor jezelf zorgen, hij doet dat nu even niet.

Niemand zal het je kwalijk nemen als je bij hem blijft, maar ook niemand zal het je kwalijk nemen als je je grenzen aangeeft en eventuele consequenties daaruit voor lief neemt. Een van de consequenties van je grenzen is in ieder geval dat je jezelf recht in de ogen kunt blijven kijken.

Dus juist wel ruzie maken nu

Els, je schrijft: "Ja natuurlijk hebben we echt wel ruzie gemaakt in al die jaren. Ik vind ruzie niet erg, maar hij kan er ECHT niet tegen En daarom wil ik het niet meer. Ik kan uit mijn slof schieten en ben het daarna kwijt. Wat ik heb geleerd is dat ik dan mijn emoties bij een ander 'over de schutting gooi': ik ben het kwijt en hij zit er mee."

In dit geval zou ruzie maken dus een heel goed idee zijn! Hij zit nu totaal niet met jouw pijn en verdriet en het is hoog tijd dat hij dat wel gaat doen!

Lieverd, waarom laat je zo over jezelf heen lopen? Waarom zeg je in die appjes niet gewoon hoe je je echt voelt? Als je een goede relatie hebt, moet dat toch kunnen? Ik begrijp hier helemaal niets van.

els, misschien heb je mijn vraag niet gelezen of misschien wil je er wel geen antwoord op geven...maar WAT doet je twijfelen? ok de weg alleen is klote, ik weet het. het is niet een twee drie hup een leuk nieuw leven, dat klopt. maar ik zou zeggen, ook al ga je eerst een jaar onder een brug wonen, WEG bij die man! ik wil je niet veroordelen en ben dus echt benieuwd hoe ook maar een vezel in je lijf kan twijfelen te blijven....nogmaals knuf.

Wat doet je twijfelen?

"WEG bij die man?" Ik snap dat dus echt niet. Dat is zo'n kort door de bocht reactie.

Enne Els vertelt toch wat haar doet twijfelen? Haar hele leven met hem... Dat vaag je niet een twee drie weg...

Enfin, de heersende consensus schijnt te zijn dat Els over zich heen laat lopen. Zo zie ik het niet.

Het is wel lastig en confronterend dat manlief ineens met second love op vakantie ging en nu is. Ik weet niet Els of hij deze vriendin al langer had, en of je dat wist, of dat je het pas hoorde toen hij zijn vakantie aankondigde?

Heb je trouwens mensen IRL met wie je erover kunt praten, behalve je kinderen? Mensen die hem kennen, en alles dus ook beter kunnen plaatsen?

Wel apart trouwens, dat juist je man niet kan ruzie maken, lijkt dan weer wel alsof hij niet geconfronteerd wil/kan worden met dingen die jou boos maken of pijn doen? Hoe los je het dan op als je ergens tegen wilt protesteren? Of het gewoon niet eens bent? Gebeuren dingen dan toch op zijn manier? Past hij zich ook wel eens aan jou aan? Als het gaat om dingen die hem aan het hart gaan, bedoel ik.

Verschrikkelijk

Hoi Els,

Allereerst heel veel sterkte gewenst! Ik kan me niet voorstellen hoe je je moet voelen. Je hebt al een heel leven met je man achter de rug en om op jouw leeftijd dit nog mee te moeten maken lijkt me verschrikkelijk. Ik kan me voorstellen dat allebei de kanten je verdrietig maken. Of je gaat bij hem weg en dan ben je alleen, je bent het vertrouwde knusse dan kwijt en dat wil je niet. Of je blijft bij hem en je moet hem delen, wat je ook verdriet doet.

In jouw man kan en wil ik me niet verplaatsen. Als ik eerlijk ben kan ik op geen enkele manier vanuit zijn optiek verantwoorden wat hij je aandoet. Verliefd op een ander, ja dat kan, maar hij heeft er zelf ergens voor gekozen dat verliefdheid meer werd (hij had het ook toen hij merkte dat er gevoelens bij kwamen kijken af kunnen kappen) en volgens mij heeft hij jouw gevoelens daarbij niet meegenomen.

Ik vind het ook apart dat hij tijdens deze reis ook uitgebreid met jou zit te appen. Hij zit gezellig op een terras met haar, ligt in het zwembad met haar, gaat lekker eten met haar, ligt misschien wel in bed met haar, en dan denkt ie ineens ooooh moet nog even mijn vrouw appen. Apart, heel erg raar vind ik dat! Het zou natuurlijk nog erger zijn als hij geen contact met je zou onderhouden, maar ik kan me vanuit jou ook niet voorstellen dat dat prettig voelt. Denk je niet heel dat dag "wat is hij aan het doen?" Ook in het dagelijks leven kan ik me er weinig bij voorstellen dat het prettig voelt. Hij gaat met haar iets doen, vervolgens belanden ze in bed, dan komt hij naar huis om lekker bij jou in bed te kruipen, dat is toch verschrikkelijk. Ik ben niet zo naïef dat ik denk dat dat nooit gebeurt, het gebeurt dagelijks bij vrouwen die het niet weten, maar om het zo duidelijk te weten zou mij echt opbreken. Ik zou dat ook niet iemand aan kunnen en willen doen. Ik denk dat jouw man een zeer narcistisch persoon is, kan het niet anders omschrijven, hoe kan je dit je vrouw aandoen die al zo lang door dik en dun bij je is.

Ik hoop dat je de kracht vind om voor jezelf de juiste beslissing te nemen. Waar je ook voor kiest, je moet er zelf achter staan, anders werkt het niet. Ik merk dat je veel goedpraat voor hem, je veel aanpast aan hem, maar misschien moet je eens duidelijk voor jezelf kiezen. Als je 100 wordt, wil je dan nog 40 jaar in deze situatie zitten? Of wil je dan gelukkig zijn? Mogelijk alleen, of met een andere leuke man die je wel waard is, die wel alleen bij jou wil zijn, die wel waardeert wat hij heeft?

Sterkte els, echt waar, ik leef met je mee!

...

WEG bij iemand, is dat kort door de bocht?

voor mij is seks datgene dat je met je parnter doet. doe je dat met een ander, dan is het over en uit. zo voelt dat voor mij.

ik kan me voorstellen dat het PIJN doet dat je zoveel hebt meegemaakt met je parnter en dat het hele verleden hierbij opspeelt.

maar niet dat je TWIJFELT om te blijven.

o god lieve els, ik wou dat ik even een appeltaartje naar je kon brengen (heb er toevallig twee gemaakt net)

hoe komt het dat je de stap niet durft te nemen? is het geld? is het moeilijk regelen? probeer eens om je heen te kijken, misschien heb je wel lieve buren of vrienden of kinderen. die je willen helpen verven, verhuizen, administratie. je bent zoveel meer waard lieve schat.

grenzen stellen

Els, ik kan me jouw positie eigenlijk best goed indenken. Niet omdat mijn man vreemdgaat (in elk geval, ik denk dat dat niet speelt), maar omdat ik ook een relatie heb die zeer lange tijd niet goed was. Waar er sprake was van zo'n "glijdende schaal", waarbij ik steeds meer van mezelf inleverde, steeds meer van hem accepteerde, steeds meer me aanpaste aan hem. Alles om geen ruzie te hebben (die overigens toch niet te voorkomen was), alles om de relatie niet te verbreken omdat ik dat niet wenselijk vond voor de kinderen.

Door veel praten, lezen (ook veel geleerd hier op OO, met dank aan alle anderen die hun verhalen hier postten, waardoor er zeer waardevolle reacties kwamen!) en een aantal coachingsgesprekken, ben ik de afgelopen tijd veel dichter bij mezelf en mijn gevoel gekomen.

Daardoor heb ik - eindelijk! - ervaren: DIT WIL IK NIET!

En, belangrijk, heb ik eindelijk de moed gehad om dit ook te zeggen: DIT WIL IK NIET!

Ik ben eindelijk duidelijk geweest. Had al eindeloos vaak aangegeven (op diverse punten, onderwerpen) wat mij niet zinde, maar het kwam niet aan.

Recent heb ik aangegeven: ik wil scheiden, ik wil dit niet meer.

En wat denk je: de ogen van mijn man zijn eindelijk open gegaan!. Hij heeft eindelijk door hoe erg ik het al die tijd (jaaaaren) heb gevonden. Dat ik er echt onder lijd.

En nu blijkt dat hij dat niet wil voor mij. En zelf ook niet gelukkig was. En dat hij het ook anders wil.

We zijn nu - eindelijk - in gesprek met elkaar over wat we belangrijk vinden, wat we willen in onze relatie. Zijn weer in een positieve flow. En zijn (heel erg) negatieve gedrag naar mij toe is voor het grootste deel verdwenen. Een openbaring!

En dat alles, omdat ik - eindelijk - een DUIDELIJKE grens heb aangegeven.

Ik was echt bereid te scheiden. Niet meer bang daarvoor.

Nu denk ik: ik had eerder duidelijk moeten zijn. Spijt heb ik niet, ik deed op dat moment wat mij toen het beste leek, wat ik toen kon.

Maar mijn advies is dus echt: bedenk wat je ECHT wil, en communiceer dat DUIDELIJK naar je man. Uit je verdriet en pijn op een zeer duidelijke manier en stel eindelijk een grens.

Het zou zomaar kunnen dat de opties voor jou niet zijn: zo door blijven modderen of scheiden, maar dat de 3e optie dan ontstaat: dat hij dan eindelijk rekening met jou houdt en dus stopt met deze bijvrouw en misschien zelfs stopt met zijn slippertjes.

Een hele grote knuffel voor. Ik gun je het geluk, bij voorkeur met je man, maar eventueel zonder hem, echt van harte!

...

voor veel mensen is scheiden een schrikbeeld en ja dat kan ik me wel voorstellen. gezichtsverlies bij de familie...de kinderen...geld...noem maar op.

maar soms is het beter!

merkwaardige rust

Lieve allemaal,
Paddington: mezelf voor de gek houden? Ja misschien wel maar eigenlijk ook niet. Ik weet dat hij nu met die ander vakantie viert en 'slaapt'. Ik weet dat- en ik weet sinds december dat hij iemand anders heeft. Dat hij met haar op reis ging was een klap in mijn gezicht- maar dat heb ik al een aantal keer gezegd. Zie mijn laatste stukje.
Fransien: de glijdende schaal- ja- dat kan je wel zeggen. Misschien had ik dit of dat- maar het is nu zo- en daar moet ik wat mee.
Kamille: wat me doet twijfelen- ik weet het niet. Ik weet ook niet hoe dit verder gaat- ik zou me kunnen voorstellen dat we als LAT uit elkaar gaan- of misschien helemaal. Of misschien niet. .. Maar je hebt een punt dat als iemand je op deze maner iets duidelijk maakt, dat niet misselijk is.
Mirreke- Ja gelukkig heb ik drie vriendinnen die mij al heel lang kennen- een vanaf mijn 12e, een vanaf mijn 18e en een vanaf mijn 22e. Het zijn schatten en ze kennen mijn man ook. Dat scheelt in de gesprekken. Een is er nogal nuchter onder- die zei dat haar vader twee gezinnen had (dat was voor het eerst dat ik dat hoorde) een gaat vooral in op hoe ik me voel en de andere vriendin is meer met de toekomst bezig.
Brazella; Ja het voelt natuurlijk idioot dat ik weet dat hij mij appt terwijl zij in zijn buurt is. Maar hoe leuk is dat?
Belle: wat een mooi verhaal. Ja, hebt duidelijk gemaakt dat je door je grenzen te stellen bereikt wat je wil. Ik heb de laatste jaren door werkdingen steeds gezegd 'dit wil ik niet'. Maar uiteindelijk is het zo dat ik iets WEL wil willen, zelf het initiatief nemen, zelf iets WILLEN, zelf aan de leiding staan van mijn leven en niet steeds reageren op van alles.

Morgen ga ik een dag naar twee van mijn kinderen ( die wonen toevallig in dezelfde stad). Dan is het dus de vraag of ik die avond naar huis ga, waar hij zaterdag aan komt, of dat ik daar blijf en er niet ben als hij het huis in komt.
Dat maakt in dit hele verhaal niet echt veel uit- want de confrontatie komt toch.

Wat ik vandaag, daarnet, bedacht, is dat hij naar 'huis' wil, maar dat ik er aan begin te wennen dat hij weg is en we alleen via de app contact hebben. Dat is wel raar- want het is echt een contact tussen hem en mij, hij spreekt niet over haar en ik ook niet.
Ik kan niet zeggen dat ik een besluit heb genomen, maar ik heb wel het vertrouwen gekregen dat het met mij niet persé slecht gaat nu. Het allereerste verdriet is veranderd in een raar soort berusting. En ook iets waarvan ik eindelijk het gevoel krijg dat ik iets wil .
Het klopt misschien dat ik een beetje in een soort halve droom-werkelijkheid leef. Ik slaap nog niet goed, maar ik kan wel weer eten. Gister voor het eerst wat gewicht erbij ipv er af. In bijna twee weken was ik ruim 4 kilo afgevallen- nu lijkt het te stabiliseren. Ik kook elke avond voor mezelf maar vind het wel lastig. Het is niet zo erg leuk- maar het is ook wel fijn- mijn gedachten een beetje de vrije loop te laten.

Alles kost me veel tijd en moeite-heel raar. Als hij vroeger voor werk op reis was, vond ik altijd dat ik zoveel tijd extra had. Maar dat is nu niet zo. Dat komt misschien ook doordat ik hier stukjes schrijf en jullie reacties tot me door wil laten dringen.
Op een of andere manier heb ik nu een rare rust over me, dat klopt misschien helemaal niet- maar waarin ik eigenlijk denk, we zullen wel zien. Ik kijk wel. Ik kan het leven ook alleen aan. Ik ben niet eens meer zo geïnteresseerd. Het is een beetje gek- maar dat komt ook omdat ik alleen zijn appjes met mij zie en mijn appjes met hem. Daar is niets veranderd qua toon en gezellig. Soms moet ik het me echt voorhouden:hij zit daar met iemand anders, niet vergeten!

Liefs van een warrige Els die nu in ieder geval niet ongelukkig is-maar in een soort niemandsland zit qua gevoelens.

Pas op

"Alles kost me veel tijd en moeite-heel raar."
"Op een of andere manier heb ik nu een rare rust over me, dat klopt misschien helemaal niet- maar waarin ik eigenlijk denk, we zullen wel zien."
"Ik slaap nog niet goed, maar ik kan wel weer eten. Gister voor het eerst wat gewicht erbij ipv er af."

Geen goede berichten. Pas op dat je niet in een depressie schiet. Dat kan vrij plots gebeuren. Als je dat vermoedt, ga dan als de wiedeweerga naar je huisarts.

Broer-zus

Zijn apps vind ik meer van de categorie broer-zus relatie. Alsof hij jou meer als een zus dan een echtgenoot ervaart. ( Behalve dan op de momenten dat jullie intiem zijn.) Houden van heeft meerdere invullingen.

De optie 'het servies inzetten' is al genoemd. Maar ik vraag me af waarom je niet op hoge poten op die vrouw
afstapt. Zij is degene die ook een bijdrage heeft in jouw ellende. Gooi die fatsoensnormen overboord en geef die vrouw een veeg uit de pan. Een vrouw die geen respect heeft voor de relatie van een andere vrouw, hoeft niet ontzien te worden. Vecht voor je man en laat zien dat je van binnen in vuur staat; jaag haar weg.
Dit komt best primitief over, maar het is tegelijkertijd ook weer een expressie van jouw waarde aan jullie huwelijk.

Als je niets doet en meer als broer en zus gaat leven, blijf je je afvragen 'wat als je had ingegrepen'.

bezorgd

Dank je wel voor je bezorgdheid, Pandora, ik houd het allemaal wel in de gaten. Ik ben niet depressief denk ik, wel bekommerd.
En Flanagan, de appjes zijn niet van de categorie broer-zus.
Nu in de trein, waar ik net hoor dat de tein niet verder rijdt vanaf een bepaalde plek vanwege een aanrijding met een persoon. Meestal betekent dat dat er iemand zelfmoord pleegde. Wat ongelooflijk treurig is dat.
We zullen zien.

ja, heel treurig

Een van onze vrienden is treinmachinist. Als je zoiets meemaakt ben je echt stuk.
En de familie van de betreffende persoon... ach..

Maar voor jou, Els, zet m op. Ook nu leef je, probeer ook te genieten. De zon schijnt, je ziet twee van je kinderen...

Ik denk aan je.

terug

Ja hij is terug. Het liep in het begin allemaal nogal stroef. Ik heb kunnen zeggen wat ik voel en denk. We hebben over de toekomst gesproken. Hoe nu verder na dit? Wat zijn de opties en welke optie is voor wie goed?
En vooral even terug in elkaar. Kijken of en hoe we verder gaan.
Het kan alle kanten op, maar voorlopig nemen we geen grote stappen.

reactie

Hoe reageerde je man toen je vertelde wat deze reis met jou deed?

En wat vond jij van zijn reactie? Of misschien beter gezegd: wat voelde je toen hij zo reageerde?

kill your darlings

Goedemorgen!
Wel, de kern van de boodschap is dat hij verder wil, nieuwe avonturen, nieuwe dingen beleven enzovoort. Hij wil geen gezapig burgerlijk leven. Hij loopt tegenzijn pensioen aan en wil zich niet laten kisten door de standaard gang van zaken.

Hij weet dat hij mij ernstig heeft gekwetst en enorm pijn gedaan heeft. Hij zei dat ik taai ben en weer overeind kom. Ik heb verteld dat ik ook breekbaar ben, dat ik echt heel verdrietig was en nog niet weet of ik met hem verder wil, in ieder geval niet zoals nu. Iemand die je zo pijn kan doen...
Ik zei dat het wel leek op het 'battered women syndrome' ; mishandelde vrouwen die bij hun partner blijven omdat hij na een gewelddadige periode spijt betuigt en zich romantisch gaat gedragen en zij hopen dat het voorbij is.

Hij had het over 'kill your darlings'. Dat is eigenlijk een term uit het schrijversvak, wat betekent dat je in je eigen tekst moet schrappen om hem beter te maken. Hij heeft de bijl in ons huwelijk gezet vanwege zie eerste zin.

Opties besproken- nog even los van formeel scheiden-
In drie huizen: hij apart, zij apart, ik apart.
In twee huizen: hij paar dagen bij haar en paar dagen bij mij.
In twee huizen: ik alleen en zij samen
Zij helemaal weg is niet bespreekbaar.

En vervolgens elkaar in de armen gevlogen. Het is niet goed-in de zin dat het mijn positie verzwakt omdat ik me weer laat 'lijmen' maar het is wel gebeurd. En we werden samen wakker.

Tja

Als we toch het gezapig burgerlijk leven willen afwijzen waarom dan niet met z'n drieeen in een huis en in een bed? Daar zal het gezapig burgerdom pas van opkijken!

Als jullie allebei verliefd zijn op je man, waarom zouden jullie dan niet ook verliefd kunnen worden op elkaar?

(ik bedoel dit trouwens niet helemaal onserieus, waarom niet?)