ex gooit de kinderen uit de verzekering

niet alleen

ex-vrouw. In sommige gevallen is het ook logisch dat je betaald voor je ex-man.

Partneralimentatie

Ik ben zelf nooit gescheiden, maar ik vraag mij werkelijk af, al zolang ik over het onderwerp nadenk, waarom een man voor vrouwen die ongeveer geboren zijn vanaf dat ik geboren ben, nog zorgplicht zou moeten hebben ná het huwelijk. Was die vrouw dan niet in staat om zelf te bedenken dat dat wel eens in haar nadeel zou kunnen uitpakken? Ik ben zelf in mijn denken meegegroeid met de omslag van 'natuurlijk blijft moeder thuis bij de kinderen', naar 'het zou toch wel eens beter kunnen zijn als ze blijft of gaat werken'. Uiteraard als dat kan. Als je zelf niet in staat bent om te werken, of je hebt een kind wat meer dan normaal zorg nodig heeft, kan de situatie anders zijn.

Ik heb met vrouwen gesproken, die mij bijna in mijn gezicht uitlachten bij het idee dat ze een baan zouden kunnen zoeken als het inkomen van de man lager wordt. Nee hoor, ik heb nooit gewerkt en ga dat nu ook niet meer doen. Vrouwen die jonger zijn dan ik, zonder zwaarwegende redenen waarom ze niet zouden kunnen werken. En dan na een scheiding wel om geld vragen? Of vanuit de overheid nog wel eisen dat ex bij gaat leggen? Hmm... Ik vind dat niet meer van deze tijd.

Je hebt ook

mannen die niet willen dat een vrouw werkt, omdat zij het mogelijk moet maken voor de man om een carrière te maken.
Ik vind het prima bij deze tijd passen. Vooral als je erover nadenkt dat het op dit moment sowieso weinig voor komt. Als je als beide partners werkt en uit elkaar gaat wordt er in het algemeen geen PA betaald, gewoon weg omdat het niet mogelijk of nodig is. Het is fijn als het nog mogelijk is voor die gevallen waarbij het anders wel erg scheef wordt na een scheiding. Als een van de partners ziek is bijvoorbeeld. Waarom moet zo'n persoon zijn/haar verdere leven in armoede doorbrengen door een scheiding. Sorry, maar daar kan ik de rechtvaardigheid niet in zien. Net zo min dat ik het rechtvaardig vind als de maatschappij moet opdraaien voor de scheve keuzes die in een huwelijk zijn gemaakt. Dat laatst gebeurt doordat een van de partijen in de bijstand komt en geen werk kan vinden: te oud en zonder werkervaring bijvoorbeeld.

Is dat van deze tijd? In mijn ogen is partneralimentatie dus volledig van deze tijd. Het afschaffen daarvan is niet van deze tijd. Het zou toch vreemd zijn als je na een scheiding je partner achterlaat in ellende en armoede? Dat was vroeger zo, tegenwoordig verwacht ik dat mensen hun verantwoording nemen en zorgen dat beide partner op een normale manier verder kunnen leven.
Ben je nog jong, maar heb je geen opleiding. Dan kun je de paar jaar PA gebruiken om een opleiding te doen en een baan te vinden.

Natuurlijk zijn er vrouwen die misbruik maken van de situatie. Net als dat er mannen zijn die dat doen. Gebruik de zaken waarvoor het bedoelt is: de mogelijkheid om een leven op te bouwen zonder elkaar. Waarbij de kinderen beide ouders zien, die hun financiële steentje bijdragen aan hun opvoeding. Als iedereen op die manier de zaken zou inrichten en elkaar een leven zou gunnen, dan is er veel minder ellende. Dan zien kinderen gewoon hun beide ouders. Zijn hun ouders gelukkiger zonder elkaar en hebben kinderen geen last van een armoedeval.

Aanvulling

Daarbij is het bij de vrouwen die Kaaskopje als voorbeeld neemt ook de keuze van de man om niet van zijn vrouw te verwachten dat ze gaat werken.

@Kaaskopje, vraag jij je dan ook af waarom zo'n man het accepteert dat zijn vrouw niet werkt? Het is toch raar dat zo'n man jarenlang het gemak heeft gehad van een vrouw die alle zaken in huis regelt, maar er niet meer voor wil betalen als ze gescheiden zijn.

Mocht je het afvragen. Ik heb altijd gewerkt in mijn huwelijk, tot het laatste half jaar. Mijn echtgenoot en ik hadden toen namelijk samen de beslissing genomen dat ik mijn zou toeleggen op mijn studie. Op het moment dat hij aangaf te willen scheiden had ik dus geen baan. Ik krijg geen PA (nooit gehad) en ik krijg geen KA. Ik heb gezorgd dat ik weer een baan kreeg naast mijn studie en altijd zelf voor onze dochter gezorgd.

Eens met Taruh

Een afbouwregeling zou in sommige gevallen goed zijn.

Paddington

Jij gaat er lijkt wel vanuit dat degene die alimentatie krijgt de scheiding 'overkomt', terwijl die net zo goed de ander de deur gewezen kan hebben. Die ander heeft niet om een scheiding gevraagd en moet toch betalen. Maar dan verder. De alimentatiebetalende ex krijgt een nieuwe relatie. Binnen die nieuwe relatie zijn bepaalde dingen niet mogelijk, omdat er een paar honderd euro naar ex moet. Dat vind ik ook scheef.

Een jaar alimentatie kan ik mij nog voorstellen. Op gang komen en dan op eigen benen. Het is nu nog zo dat mensen die 7 jaar getrouwd zijn geweest, recht hebben op 12 jaar alimentatie. Ik vind dat raar.

Stel dat mannen een bepaald beroep hebben, waarvoor ze steeds moeten verhuizen, andere landen en dergelijke, dan kan ik mij voorstellen dat je de afspraak maakt dat zo'n man bij een scheiding zijn verantwoordelijkheid moet nemen. Dat zelfde geldt bij ziekte. Als iemand tijdens het huwelijk al ziek en afhankelijk was, laat je die niet barsten. Maar als er geen zwaarwegende redenen zijn, waarom een vrouw nooit een eigen inkomen heeft gehad of willen hebben, dan vind ik niet dat degene die moet betalen daar verantwoordelijk voor gesteld hoeft te worden in de vorm van jarenlange betaalplicht. In normale situaties is het een bewuste keus als je niet gaat werken tijdens een huwelijk. Daarmee zet je jezelf op een achterstand en ja, dan zijn de consequenties dat het moeilijker wordt na een scheiding.

Er zijn ook stellen die samen net een leuk inkomen hebben en apart niet, die zullen ook een teruggang in welvaart moeten accepteren als daar geen alimentatie betaald kan worden. Wij zitten nu bijvoorbeeld niet in de bijstand, na een scheiding zou ik sowieso in de bijstand belanden voor een aanvulling. Waarom zou ik wel met die situatie moeten kunnen omgaan en iemand die gewend was aan meer niet?

goh Paddington

Goh, ik wilde eerst schrijven: zoveel verschillen we nou ook weer niet van mening, want ook ik vind dat er wel (exceptionele) redenen kunnen zijn dat één van de ouders niet meer hoeft te betalen. Maar wel echt vrijwel nooit.
Maar zoals je het nu schrijft ook aan de topicstarter: 'ik zou niet meer om geld vragen' - en hoe je het zelf geregeld hebt '(...) ..en ik krijg geen KA. Ik heb gezorgd dat ik weer een baan kreeg naast mijn studie en altijd zelf voor onze dochter gezorgd.'
Zelf voor onze dochter gezorgd. Alsof jij het in principe hoort te doen. Ik kan er gewoon niet bij. Ik kan me goed voorstellen dat er diverse meningen zijn over partneralimentatie (ik heb er ook wat voor en tegen) en dat je te trots bent om dat te willen krijgen, ook al zou je er recht op hebben.
Maar kinderalimentatie is niet voor jou. Ik ben echt heel sterk van mening dat beide ouders financieel bij moeten dragen aan hun kinderen. De berekening kan ingewikkeld zijn, dat wel.

In ieder geval schrijf je gelukkig 'voor ONZE dochter'. Fijn dat je dat wel zo ziet.
Bij de ex van mijn man ging het andersom: alimentatie prima natuurlijk, maar niet meer 'onze' kinderen. Die waren vanaf dag 1 niet meer mede van hem.

omdat

het huwelijk wettelijk stelt dat je een zorgplicht aangaat met de ander tot de dood. Letterlijk.

Dus als ik mijn begrafenis niet kan betalen kan de gemeente dit op mijn ex-verhalen, als ik niet een zorgplicht ben aangegaan met een ander.

Bij het zetten van je handtekening wordt je de voorliggende voorziening voor de overheid.

Niet werken is een bewuste keuze, maar wel 1 die je in gezamelijkheid neemt. Je ben mijns inziens dan ook beide verantwoordelijk voor de financiele consequenties van die keuze. Op dat moment en in de toekomst. En ja dat betekend dus ook betalen na een scheiding. Maar met een afbouwregeling.

Jullie stuurden het weg terwijl ik zat na te denken

Zodat het je niet na 12 jaar in 1x honderden euro's per maand achteruit gaat.===

Waarom heeft diegene in die 12 jaar er niet voor gezorgd dat de klap minder hard aankomt? Ik heb het nu over situaties waarin iemand niet ziek is of voor een kind met een beperking moet zorgen. In die twaalf jaar kun je naar een goedkoper huis verhuizen, kun je een dure auto wegdoen, de kinderen aan goedkopere vakanties wennen, noem maar op. Als het wegvallen van alimentatie dan nog steeds een groot probleem vormt, is er iets niet goed gegaan. Helemaal als een huwelijk bijvoorbeeld 'maar' 8 jaar geduurd heeft. Dan moet de betalende partner dus nog langer betalen dan het hele huwelijk geduurd heeft. En dan nog ben je er niet op voorbereid? Wat mij betreft begint de afbouw dus bij een jaar of 5 (en dan ben ik dus soepel vanuit mijn gedachtengang), zodat de 0-stand met 12 jaar een feit is waar men al mee heeft leren leven.

Paddington: Daarbij is het bij de vrouwen die Kaaskopje als voorbeeld neemt ook de keuze van de man om niet van zijn vrouw te verwachten dat ze gaat werken.

Wat wil jij dan? Dat zo'n man zijn vrouw naar een uitzendbureau sleept? Tja, het kan er wel voor zorgen dat het huwelijk minder dan 5 jaar duurt. Scheelt weer alimentatiejaren. Misschien verwachtte hij het ooit wel, maar had er geen ruzie voor over.

Ik vroeg me niets af hoor Paddington. Goed dat jij direct zelfstandig door kon gaan.

Kaaskopje

ja, dat zou wel moeten dat je als ontvangende rekening houdt met de eindigheid ervan.

Maar mensen kijken nauwelijks verder dan 2-3 jaar qua financien.
Houden geen rekening met een mogelijk verlies van inkomsten. Ook over pensioenverevening en na-bestaanden pensioen wordt niet nagedacht.

RoosjeRaas

Het is niet 'een man voor een vrouw', het is de meestverdienende partner voor de minst-/niet verdienende partner.

Daar heb jij gelijk in. Ik probeer het beide te noemen, maar heb dat hier niet gedaan.

Partner alimentatie

Ik denk wel dat het nuttig is om zaken daarin aan te passen. De duur van Partner alimentatie, indien de ontvangende partij gezond van lijf en leden is en wellicht daarbij ook een afbouw regeling. Daarnaast, misschien nog wel het belangrijkste, een stuk educatie. Dus heel duidelijke voorlichting dat de partneralimentatie alleen bedoeld is als overbrugging totdat te op je eigen benen kunt staan.

Paddington

Ik heb van dichtbij gezien dat een moeder kinderen kan beïnvloeden in wat hun houding naar vader betreft. Ik was het daar niet mee eens, maar ik kon wel héél erg ver met haar meegaan wat betreft haar beweegredenen. Wat vooraf ging: haar man was in mijn ogen best een aardige vent, lief tegen de kinderen, maar niet zijn zorg. Een beetje conservatieve situatie. Moeder doet alles, vader werkt. Het krijgen van kinderen zag hij niet echt als een bezigheid waar híj hard over na hoefde te denken. Al zou mijn vriendin er tien gewild hebben, hij had daar wel aan meegewerkt, als zij alles maar in orde maakte. Dus toen ze kind vier wilde was hij het daar mee eens. Als jij dat wilt.... Voor haar was er op dat moment totaal geen signaal dat ze ooit alleen voor de opvoeding zou komen te staan en vier kinderen is geen extreme wens. Maar toen: Haar man is vreemdgegaan, heeft haar in de steek gelaten vlak nadat ze hun laatste kind hadden gekregen. Hij is met de relatie van het vreemdgaan doorgegaan en heeft daar een nieuw gezin mee opgestart. Als je net een baby gekregen hebt, dan verwacht je niet dat man de bloemetjes buiten zet, nee erger nog die water geeft. Deze baby heeft ze altijd van hem afgeschermd en hij heeft daar totaal niet voor gevochten. Hij vroeg niet of hij haar mocht zien. Hij vond het allemaal wel best. Bezoekjes van de andere drie kinderen aan vader werden niet leuk gevonden door de kinderen. Als kinderen McDonalds saai gaan vinden, zegt dat iets over de frequentie waarin ze daarheen gingen. Wat kon hij anders met ze doen? Dus doorgaans zaten ze binnen, in de rook, zich stierlijk te vervelen. Dus op een gegeven moment begreep ik wel dat mijn vriendin niet bepaald enthousiast was dat de kinderen daarheen gingen en de jongste thuis hield. Het was niet haar schuld dat ze gescheiden waren, ze was er trots op dat ze haar eigen broek op kon houden (daar werkte ze zich echt voor uit de naad). De kinderen gingen dus nog wel, maar met frisse tegenzin. Op een gegeven moment is onze vriendschap verwaterd en heb ik niet meer meegekregen hoe de kinderen in de puberteit tegenover hun vader stonden. Ik heb een vermoeden. Je kunt wel zeggen dat als je niets meer met vader te maken wilt hebben, hij dan ook niets meer zou hoeven betalen, maar vader uit mijn voorbeeld heeft wel, ondanks zijn laconieke houding, bewust meegewerkt aan vier kinderen. Dan moet je je verantwoordelijkheid ook dragen.

Partneralimentatie

Daar zouden we volgens mij wel uitkomen, Paddington

Paddington, onterechte verwijten

Emma heeft al gereageerd, maar ik wil dat toch ook doen.

Paddington je schrijft:
"Als je zo hard over je ex kunt praten als TS, vooral het feit dat TS blij is dat de kinderen hun vader niet meer willen zien, dan vind ik het verwerpelijk dat je nog wel steeds geld wilt vangen. "

en
"Ik voel een sterke aversie tegen mensen als TS, dus mensen die echt blij zijn als zij hun kinderen zover hebben gemanipuleerd dat die onvoorwaardelijke liefde voor de andere ouder volledig stukgemaakt is."

Het is wel handig als je alle posts van TS goed leest en haar dus niet deze onterechte en zware verwijten maakt.

Emma heeft nl in posting #22 al geschreven:

“De kinderen willen geen contact met hem om meerdere redenen waarover ik verder maar niet in details treed.”

“Bezoekregeling is er niet, al vind en vond ik alles goed, ben ook bewust in de buurt blijven wonen. Maar de kinderen willen hem nooit meer zien.”

“Dat zijn kinderen hem niet willen zien is wel his loss, en ik heb dit ook verder niet gewild maar waarom doet ie zo?”

Dus kijk uit dat je haar zo maar van manipulatie beticht en stelt dat ze blij is dat hun kinderen geen contact meer met hun vader hebben en willen, want ik lees dat echt niet uit haar postings.

Het zal zeker voorkomen. Maar het komt natuurlijk niet altijd door de ene ouder (vaak de moeder) dat kinderen de andere ouder (vaak de vader) niet meer willen zien. Soms maakt de betreffende ouder (vaak de vader) het er zelf naar, zelfs al wil de ene ouder (vaak de moeder) dat er WEL contact is.

Dan begrijp ik niet

dat TS zegt dat ze blij is dat haar kinderen hun vader niet meer zien. Als moeder zou je dat verschrikkelijk moeten vinden voor je kinderen.

Het hoeft namelijk niet een volledige bezoekregeling te zijn. Af en toe een uurtje, of een telefoontje. Een keertje samen naar de bios. Soms hebben vaders gewoon een beetje hulp nodig met wat je met je kinderen kunt doen.

Ondanks dat er er rottige situaties zijn geweest tussen een kind en een ouder, blijft die liefde bestaan. Dat is een gegeven.

Ik heb ook genoeg ouders gezien die zeggen nooit hun kinderen opgezet te hebben tegen de andere ouder. Woorden zijn vaak niet nodig.

Een voorbeeld: vader en moeder gescheiden. Moeder vindt alles bij vader eng (laat ik in het midden of dat terecht is). De rechter spreekt uit dat de kinderen een vakantie bij vader doorbrengen. Moeder verteld dat aan de kinderen. Moeder geeft aan dat ze nooit slecht praat over vader, maar de kinderen zijn doodongelukkig bij vader in de vakantie. Vader doet echt enorm zijn best. Maar de kinderen zijn loyaal aan moeder en moeder heeft onbewust heel duidelijk aangegeven dat ze niet wil dat de kinderen het leuk hebben bij hun vader. Wat gebeurt er bij die kinderen. De ouder waar ze het meeste mee te maken hebben verteld met lichaamshouding en in energie wat zijn/haar mening is. De kinderen pakken dat op en uit loyaliteit doen ze enorm hun best om het bij vader niet leuk te vinden. Dat is een loyaliteitsconflict.

Als ik dan van TS lees dat zij blij is dat de kinderen hun bloedeigen vader, de man die zij heeft gekozen als vader van haar kinderen, niet meer zien, dan vind ik dat verwerpelijk. Ik zie behoorlijk wat kinderen die een van de ouders niet meer zien, vanwege dit conflict.

Neem een voorbeeld aan AnneJ. Als ik lees wat die allemaal heeft gedaan om er toch voor te zorgen dat het contact tussen vader en kinderen is gebleven, dat vind ik knap. Als iedereen meer zou willen doen om de andere ouder te helpen met het contact i.p.v. te oordelen, zouden er veel minder kinderen zijn die zonder een van beide ouders opgroeien.

En TS, mijn ex is geen goede vader. Daar kwam ik al snel na de geboorte achter, helaas pas na de geboorte. Dat is de reden dat het maar bij 1 kind is gebleven. Er zijn ook dingen gebeurt die je makkelijk zou kunnen aanwijzen als kindermishandeling. Ik heb alleen wel altijd ingezien dat dit niet acties waren waarbij hij er bewust op uit was om ons kind wat aan te doen. Het zijn ook allemaal eenmalige dingen geweest. Hij is prima in staat om van zijn fouten te leren.

In mijn ogen zou TS dus niet om geld moeten gaan zeuren bij haar ex-partner, maar zich moeten gaan inzetten om weer voorzichtig contact op te bouwen tussen de kinderen en hun vader. Wellicht komt dat geld dan ook wel weer.

Natuurlijk begrijp ik dat mijn standpunt erg hard kan overkomen. Dat is het probleem met geschreven worden. Het is moeilijk om daar nuances in aan te brengen, zonder dat de boodschap wordt vertroebeld.

Gun je kind(eren) de andere ouder. Kijk maar op Villa Pinedo, dat is waar de kinderen behoefte aan hebben. Dring je eigen gevoel niet op aan je kinderen. Voor mij hielp het om voor mijn gevoel de vader van mijn kind dood te laten zijn. Dat gaf mij de ruimte om de liefde die ooit voor hem heb gevoeld weer op te roepen en dat te gebruiken als ik een keer sporadisch over mijn ex met onze dochter sprak. Het gevolg is dat onze dochter zich bij mij vrij voelt om te praten over leuke dingen, maar ook over de minder leuke dingen aan haar vader (het is een puber, het voetstuk van haar ouders is aan het verbrokkelen). Nu heb ik er geen problemen meer mee. Ik zie de vader van mijn kind als een collega (ouder) die zijn gebruiksaanwijzing heeft en waarmee ik rekening moet houden.

Nogmaals TS, ik probeer je niet onderuit te schoffelen (al voel je dat misschien wel zo). Ik probeer tot je door te dringen dat deze situatie voor jullie kinderen echt heel erg naar is. En als ik dan lees dat jij het alleen maar fijn vind... tja... zucht...

loyaliteitsconflict / in welk geval wel...

Paddington, ik vind dat je veel goede dingen zegt. Wel nog even dit:
"Ondanks dat er er rottige situaties zijn geweest tussen een kind en een ouder, blijft die liefde bestaan. Dat is een gegeven."
Het lijkt er toch op dat het in sommige gevallen 'lukt' dat de kinderen nog maar weinig loyaliteitsconflict ervaren, dat ze echt de ander (vaak de vader) niet meer als vader serieus nemen en weinig van hem houden.
Dat is in ieder geval zo bij de kinderen van mijn man (die met zijn vorige vrouw natuurlijk, niet de kinderen die wij hebben). Het is heel jammer, hij hield veel van ze en was zeker geen slechte vader. Behalve dan natuurlijk dat hij -onvergeeflijk- wegging. Dat is heel erg geweest en gaat dus ook nooit meer over.
Mensen schrijven vaker dat een kind altijd van beide ouders blijft houden en dat het eventueel in een loyaliteitsconflict komt en ik geloof ook dat dat vaak zo is. Het lijkt mij dat jij het heel erg goed aangepakt hebt (en inderdaad, ook AnneJ). Toch lijkt het in het geval van mijn stiefkinderen niet zo gegaan te zijn en ik hoor het nog een enkele keer (misschien iets als 'ouderverstoting'? - hoewel dat ook binnen het loyaliteitsconflict kan vallen).

En nog een vraag: je schreef al dat wat mijn man heeft gedaan (weggaan bij zijn gezin met nog vrij jonge kinderen) heel erg afkeurde. Natuurlijk, zou ik ook vinden/vind ik ook, maar ik mag dat niet zeggen want hij ging naar mij en dat heb ik niet voorkomen en ik was er in feite ook heel gelukkig mee dus ik ben ook afkeurenswaardig.
Hoe dan ook, vind je dat in dat geval de moeder tóch haar best had moeten doen voor 'samen ouders blijven', of vind je in dit geval wel dat de moeder (en kinderen) zo gekwetst waren dat hij wel als tweederangs achteroom mocht worden behandeld zonder rechten? (hij had die rechten wel maar heeft er zelden gebruik van gemaakt, behalve toen ze ook hun achternaam wilden wijzigen, toen had hij geen zin meer om daar dan ook aan mee te werken. Is natuurlijk wel gelukt maar hij wilde er gewoon niet voor tekenen).

Jazeker

Wat er ook tussen de ex-partners staat, daar moeten de kinderen niet de dupe van worden. Wat heeft een kind eraan dat omdat mama gekwetst is, dat zij daardoor hun vader verliezen? Laat dat verliezen van een ouder door kinderen alsjeblieft alleen komen als het echt niet anders kan. Niet omdat de volwassen kampen met emoties.

Mijn man is er ook vandoor gegaan met ander, ook zonder het eerst op een goede manier met mij te hebben afgehandeld. Dat heeft mij enorm veel pijn gedaan. Wel drong het al snel tot mij door, dat onze dochter niets kan met onze pijn. Het is al erg genoeg voor een kind om het gezin nooit meer compleet te hebben, als ik daar als ouder zijnde vanwege mijn eigen pijn, ook nog een mijn pijn bij geef, wordt het voor een kind nog moeilijker.

mooi

Mooi antwoord Paddington, bedankt voor je antwoord. Het lijkt me heel pijnlijk ja.
Het is natuurlijk heel dubbel dat ik je dit schrijf en als ik me inleefde in de ex van mijn man (toch regelmatig), vond ik het ook enorm pijnlijk voor haar. Als je me nu een hypocriet wil noemen mag dat.
Ook wel erg, maar ik hoop dat onze kinderen het nooit mee hoeven maken. Ze zijn al pubers en alles lijkt goed te gaan.

@Emma2000

Toch blijft het bij mij knagen. Heb jij ooit eens werkelijk gekeken naar jouw rol in het geheel? Het kan er bij namelijk heel moeilijk in dat kinderen echt niet meer naar de andere ouder willen als zij altijd de ruimte hebben genoten om de onvoorwaardelijke liefde te voelen.

Als hun vader echt zo'n vervelende rotzak is, waarom heb jij dan ooit kinderen met hem gekregen? Wat heb jij in die man gezien dat hem voor jou een goede kandidaat maakte om niet 1, maar zelfs 2 kinderen mee te krijgen?
Daarbij als jij hier zo vol haat en onbegrip reageert over het feit dat de vader van je kinderen geen zin meer heeft in die rompslomp (wat ik mij heel goed kan voorstellen), hoe zorg jij dan dat jij neutraal en op sommige momenten zelfs positief kunt zijn over hun vader naar de kinderen toe?

Uit het beginbericht

'Dus hij dreigt nu met de kinderen per 1 januari ervan af te gooien.' Dat 'dreigen' zal op een bepaalde manier in een bepaalde situatie gebeurd zijn. Wij weten niet hoe dat was. Was het een dreigement (als je dit doet dan doe ik dat?). Of was het inderdaad zoals Emma2000 zegt: 'Ik heb er geen zin meer in dus...'.
Het feit dat hij nu al aankondigt betekent dat hij je in elk geval de kans geeft om het zelf te regelen.
Dat je geen duurdere zorgverzekering wil nemen omdat je zelf gezond bent is een beetje kort door de bocht: je kind is niet gezond en de kinderen zijn meeverzekerd, met andere woorden: de verzekering is niet alleen voor jezelf. Of andersom: als je je kind duur verzekert ben je zelf gratis duur meeverzekerd en je andere kind ook.
Ik hoop natuurlijk voor je dat je het niet nodig hebt voor jezelf.

Tsjor