EX partner met PDD NOS

Aansturen

Belangrijk is dat je uitgaat van de manier waarop hij tijdens je huwelijk functioneerde. Ander gedrag kun je niet zonder meer verwachten.
Bij mijn partner betekent dit dat er wel afspraken zijn maar dat ik er op bedacht moet zijn dat er om voor mij onduidelijke redenen ineens vanaf geweken wordt. Lastig maar het is niet anders.
De kinderen zijn nu groot maar ik had altijd een scenario achter de hand nodig.
Het is ook belangrijk om rekening te houden met zijn wensen en mogelijkheden op een realistische manier.

"heb ik gezegd dat hij meer dagen kon krijgen maar wel wat ik hem aanbood aangezien hij zelf niet eerder heeft gereageerd. Uiteindelijk heeft hij haar 8 van de 14 dagen gehad dus dat lijkt mij redelijk."

Dit gaat je nog een hoop onnodig gedoe kosten. Dan vraag ik me af waar het over gaat. Of hij zich aan jou regeltjes weet te houden, wat hem dus niet lukt en dat weet je, of dat je dochter haar vader zo soepel mogelijk blijft zien op een voor hem minst stressvolle manier.

Verdiep je eens in PDD-NOS, het kan iemand veel energie en stress kosten om aan de eisen van de omgeving en de mensen om hem heen te voldoen. Giet jij er nog een paar hordes tussendoor dan wordt de communicatie wel kwetsbaar. Het is handiger als jij laat zien dat jij betrouwbaar bent en hem met zijn dochter het beste gunt. Als je dat kunt.

Erfelijk

Realiseer je ook dat autisme erfelijk is en dat er een kans is dat je dochter haar karakter ook van haar vader kan erven. Het klopt, je blijft er mee te maken hebben.
Echt niet eenvoudig hoor. Ik wens je heel veel sterkte en kalmte.

te maken?

Ik vraag me af wat dit eigenlijk met ppd nos te maken heeft. Vader wil kind vaker zien in de vakantie (weet niet of ze meer bij jou woont). Dat lijkt me toch normaal? Kind is niet van jou. Die regeltjes waar jij je aan wilt houden zijne eerder star.
Ik zou me flexibel opstellen en niet kwaad over hem spreken waar je kind bij is.

Reeel

Je vraagt of het reeel is of jullie dochter door de weeks bij jou is en in het weekend bij haar vader. Dat is een mogelijkheid. Eerlijker zou zijn als jullie haar evenveel dagen zouden hebben. Week op, week af. Maar het lijkt erop dat jij de touwtjes in handen wil hebben.

ik word geleefd

Ik vrees dat je je slachtoffer voelt (ik word geleefd, help mijn man heeft pdd nos) en dat maakt misschien (m.i.) dat je je niet assertief opstelt en in de klaagmodus blijft hangen. Dat jij je dochter voor het grootste deel bij je hebt is toch juist fijn? Geniet van die tijd (ja natuurlijk is dat druk) en regel de boel anders als je het druk vindt.
Die pdd nos was er al voordat hij deze diagnose kreeg, ook toen je verliefd op hem werd en samen een kind kreeg. Je familie ziet hem gelukkig niet anders met een diagnose, hij blijft een leuke vent (vast met wat eigenaardigheden, maar wie heeft dat niet. Jij ook )
Gun je ex ook zijn dochter door wat flexibeler hierin te zijn. Voor hun band samen. Dat is erg belangrijk voor je dochter.

Sandrohit

Ik struiklede ook over het stukje dat AnneJ aanhaalde: 'heb ik gezegd dat hij meer dagen kon krijgen maar wel wat ik hem aanbood aangezien hij zelf niet eerder heeft gereageerd. Uiteindelijk heeft hij haar 8 van de 14 dagen gehad dus dat lijkt mij redelijk.'
'Hij kan krijgen....' waar heb je het dan over? Over een kind. En een vader. Zo ga je toch niet denken?
'...maar wel wat ik hem aanbood aangezien hij zelf niet eerder heeft gereageerd.' Zo, dus je wil hem straffen, omdat hij niet eerder gereageerd heeft. Dat is een prettige manier van communiceren! Niet dus.
Dan beklaag je jezelf omdat je geen leven meer hebt, maar wordt geleefd. Ook daar is je perceptie niet goed. Je hebt een kind, je bent gescheiden en je moet zorgen voor inkomen. Dat is het leven en dat is het gevolg van de keuzes die je zelf hebt gemaakt. Dat ben je zelf. Ook het feit dat je naast je eigen wensen rekening te houden hebt met het gegeven dat je kind een vader heeft, die ook wensen heeft.
Jullie communiceren bijzonder slecht, inderdaad. Beiden. Het opstellen van een ouderschapsplan is een valkuil, waardoor veel scheidingen alsnog vechtscheidingen worden, met name omdat mensen te gedetailleerd willen gaan beschrijven hoe een en ander moet verlopen en omdat mensen denken dat je daarna volgens kontrakt gaat leven en met elkaar gaat communiceren. De afspraak 'twee maanden vooraf vakantie bespreken' is bijvoorbeeld een onmogelijke afspraak. Dat is hooguit handig als je met je kind plannen maakt om op vakantie te gaan.
Hij heeft een eerste concept gemaakt van een ouderschapsplan. Waarom was dat niet goed? Loop je niet het risico dat je als reactie daarop nog meer details gaat toevoegen en afspraken denkt vast te kunnen leggen? Het belangrijkste van een ouderschapsplan is, dat er goed voor het kind gezorgd wordt; niet dat exen met elkaar strepen gaan toevoegen: jij moet zo doen, jij moet dit doen, jij moet dat doen.... en als je dat niet doet dan straf ik je. Je man wordt niet anders na de scheiding, dus de problemen die je voor de scheiding had blijven. Je hebt alleen wel de kans om er nu met een zekere afstand anders mee om te gaan.
Dus eerst even verwerken wat er in de relatie is gebeurd, eventueel beter berijpen wat pdd-nos betekent, jezelf begrijpen: waarom was het voor jou niet meer leefbaar; en accepteren dat het zo is en altijd zo zal blijven, ook na de scheiding.

Tsjor

zorg en inkomen

Het aanbod van je zus is wellicht nuttig, maar dan zou ik er geen geruzie over maken wie welke dag in de kerstvakantie krijgt, dat zijn details en je kind is de dupe van zo'n ruzie, want er is geen ontspannen vakantie meer voor je kind.
Wat wel een groter issue is, dat is de vraag of het mogelijk is om de zorg voor kind en voor inkomen met elkaar te delen, dat wil zeggen dat ieder in principe de helft op zich neemt. Daarvan zou je rustig met elkaar de mogelijkheden moeten bespreken. Veel mannen denken dat dat niet kan vanwege werk, dus daar zul je dan rustig de tijd voor moeten nemen om iemand te laten beseffen dat het voor jou net zo'n probleem is als voor hem, welke oplossingen er mogelijk zijn en kijken wat iemand aankan.
Veel vrouwen denken dat het kind van hen is en dat zij kunnen bepalen wanneer vader het kind kan 'zien'. Ze weigeren in feite om zorg echt te delen. Dat loslaten (en het kind niet gebruiken als machtsmiddel) is iets wat vrouwen moeten leren.
Houd alle opties open. Als je aan elkaar hangt van werkklusjes kan het zijn dat 'vrije' weekenden voor jou betekenen dat je juist in de weekenden kunt werken. Voor kansen op werk is dat tegenwoordig een voordeel.
Neem als uitgangspunt dat je van de 7 dagen ieder 4 dagen nodig hebt om te werken om voldoende inkomen te krijgen. Dat betekent 1 dag zorgen voor opvang van je kind. Als hij 5 dagen werkt en niet minder kan (dat gebeurt bij veel mannen), dan wordt die 5e dag zijn probleem: hij moet dan voor opvang zorgen. Oma, buurvrouw of andere vrouwen, kinderopvang etc. De dubbele dag kun je dan ook zo regelen wellicht. Wat betreft de verdeling van de dagen, probeer daar zo soepel mogelijk in te zijn. en denk samen na over oplossingen voor de andere dagen. Stel dat jullie allebei maandag-donderdag willen werken, dan heb je voor 4 dagen een probleem. De een maandag-donderdag en de ander dinsdag-vrijdag, dan heb je voor 3 dagen een probleem.
Neem het werk als uitgangspunt en ga dan na hoe jullie zo goed mogelijk voor jullie kind kunnen zorgen.
Probeer dat te bespreken met je zus erbij, wellicht ziet zij dan ook wat de problemen zijn in de communicatie met hem; wellicht kan ze jou tips geven hoe je anders en beter kunt reageren. Bespreek ook eerlijk dat je het lastig vindt dat zij je zus is, maar dat je het wel wil proberen, want een mediator kost geld en levert niet altijd iets positiefs op. je loopt natuurlijk het risico dat je zus voor jou gevoel 'voor hem' kiest. Bespreek dat soort gevoelens dan eerlijk met haar.

Tsjor

ik snap je wel

5 dagen zorgen in combinatie met werk en dan natuurlijk alle buitenschoolse dingen als huiswerk, sport en de "goede gesprekken", daar mag ook wel wat ontspannen tijd met je kind bij.

week op week af is leuk in theorie maar werkt niet altijd.

Ik zou er niet aan moeten denken mijn dochter geen van de weekenden te hebben. Wanneer kunnen we dan eens naar de bioscoop, een ijsje eten of zomaar niks doen samen. Of familiebezoek.

Afspraken moeten er gemaakt worden, enige flexibiliteit is handig maar als dat niet werkt zul je heel duidelijke afspraken moeten maken.

Weekenden van vrijdag tot maandagochtend maakt dat beide ouders verantwoording hebben naar school, vakanties exact verdelen, dus in een 1 weekse vakantie op woensdag wisselen (tijd in overleg), de andere vakanties ook in het midden. Dan heb je dat vast staan, en dan per jaar een schema maken. Kan er wel vanaf geweken worden maar weet je waar je aan toe bent en kun je nee zeggen als het jou niet uitkomt.

En wat Anne terecht zegt: ga er vanuit dat hij zijn deel niet na kan komen, niet uit onwil maar uit onmacht alleen uit het zich wat belabberd en dat jij de stabiele basis moet zijn met altijd een plan b en c gereed om je dochter toch op te kunnen vangen. En soms is er dan ruimte om te schuiven, maar niet altijd.

mijn 2 centen

Autisten hebben zekerheid nodig. Als ze dat niet hebben, kunnen ze heel dwingend worden, wat kan worden uitgelegd als "dominant". En wat ook heel intimiderend kan worden.

Ook zaken als overzicht hebben zijn heel belangrijk.

Met de kanttekening dat "DE autist" niet bestaat, ze hebben allemaal hun eigen sterke punten en beperkingen, dit scheelt per individu.

Ik weet donders goed hoe het is om door de weeks er alleen voor te staan met kinderen, terwijl vader de weekendpretjes heeft en zich achter zijn werk verschuilt. Het was nou eenmaal zo, en niet anders (en later verdween vader gewoon helemaal uit beeld, dus vertel mij niet hoe het is om er alleen voor te staan, ik weet er alles van). Achteraf begrijp ik dat kind en werk combineren heel lastig en onoverzichtelijk was voor hem. Maar goed, ondertussen moet er toch iets geregeld worden. En dat doet moeder. Het is nou eenmaal niet anders, je kunt je kind niet opdringen bij een ouder die dat niet wil.

Dat is op zijn zachtst gezegd niet leuk. Maar ik heb de weekends dat de kinderen bij vader waren gebruikt om achterstallige klussen te klaren en aan mezelf toe te komen. Persoonlijk denk ik namelijk liever in mogelijkheden dan in moeilijkheden, hoe zwaar het ook kan zijn.

Het is lastig en frustrerend, los van eventuele diagnoses, om een ex met vervelende trekjes te hebben. Opmerkingen als "je bent ooit verliefd op hem geweest en kreeg een kind met hem" zijn ook niet echt prettig en een familie die het niet ziet lijkt me al helemaal ellendig.

Maar het feit ligt er: je hebt er maar mee te dealen. Je hebt daarbij de goedkeuring van je familie niet nodig. Betrek hen er zo weinig mogelijk in. Is er een mediator in beeld?

Je bent nou eenmaal samen ouders, al ga je 10x scheiden. Dat zuigt. Dat is lastig. Dat is moeilijk. Dat is zwaar. Ik zal je gevoelens niet ontkennen. Maar je moet het er wel mee doen.

En dan nog iets. Sta niet toe dat er aan afspraken (liefst op papier!!!) getornd wordt, tenzij er goede redenen voor zijn. Aan een concept heb je niets. Het moet zwart op wit staan. Duidelijkheid is zo belangrijk!

Leer jezelf ook om dan voet bij stuk te houden (misschien kun jij zelf ook wel wat therapie gebruiken! Kies dan wel een therapeut met kennis van autisme) en jezelf assertiever te maken. Duidelijkheid is superbelangrijk, assertiviteit als er aan die duidelijkheid zonder reden getornd wordt, ook.

Makkelijk is het absoluut niet. Maar daarom is het ook zo belangrijk om zélf sterk in je schoenen te leren staan en op een duidelijke, en vooral rustige, manier te communiceren. En te accepteren dat hij nou eenmaal zo is.

Wegcijferen

'Dus ik 5 dagen de verzorging doen en hij onze dochter in de weekenden. Ik moet mij dus volledig laten weg cijferen, dit was al het geval in onze relatie en daarvoor heb ik hem niet beëindigd.'

Hoe was de verdeling vóór de scheiding? Heb jij je toen ook al opgeworpen als dé verzorger van je kind of heb je zorg toen serieus met hem gedeeld (bijvoorbeeld dat hij een dag alleen voor het kind zorgde)?

Hoe kan het dat je dacht dat na de scheiding alles anders zou worden? ik denk dat iedereen die gescheiden is zal beamen, dat je daarna moet leren om te slikken: niet alles gaat zoals jij wil, de invloed op de ander ben je kwijt, dus soms moet je je aanpassen, juist omdat je niet meer met elkaar samenleeft.

Kijk naar je eigen woorden: je beschrijft de 5 dagen dat je kind bij jou is nu als last 'de verzorging doen'. Ervaar je dat ook zo? Je kunt het ook zo zien, dat jij je kind 5 dagen bij je hebt en hij slechts 2 dagen. Zijn er bijzondere dingen die je in het weekend wil doen met je kind? Kun je dat aan je ex overlaten? Kun je er dan voor zorgen dat hij ervoor zorgt dat je kind in de weekenden gaat sporten, vriendinnetjes, verjaardagsfeestjes, kleren kopen enzovoorts? Dus dat het ook 'zorg' wordt? Kun je dan met hem bespreken hoe je de zorg verdeelt? Jij school, eten en drinken etc; hij clubjes, vriendinnetjes, verjaardagsfeestjes, kleren kopen etc.

Probeer ondertussen je kind zoveel mogelijk daarbuiten te laten. als jullie als volwassenen de problemen niet kunnen oplossen moet je ze niet bij een kind neerleggen. De vraag 'hoe wil jij dat' zal een kind als het eerlijk is altijd beantwoorden met: ik wil dat jullie bij elkaar zijn. en aan die wens kun je niet voldoen. Keuzes maken tussen ouders, over verdelen van tijd etc., dat moet je niet bij een kind neerleggen.

Het gaat niet om 'hebben' van een kind, het gaat om het verdelen van zorg (en werk).

Tsjor

Niet akkoord

Ik zou niet akkoord gaan met ieder weekend. Dan heb je zelf alle lasten en nooit eens de lusten. Aangezien een autist altijd gelijk heeft ga je dit waarschijnlijk niet zonder gezeur krijgen. Ik zou hem de weekends wel gunnen, voor het kind is het ook fijner als zijn vader ontspannen is, maar dan een weekend per maand zelf. En liefst nog een weekdag bij vader.

ëén weekend per maand?

En dan later zeuren dat kind en vader geen band hebben. Dat lijkt me nogal wat. Klassiek is: weekend om de twee weken.
Elk weekend is ook nogal wat, zeker als je dat beschouwt als 'jij de lasten, hij de lusten'. Maar ik zou dan ook kijken naar het kind zelf. Achteraf zie ik bij mijn kinderen, dat het een probleem was voor clubjes en vriendenopbouw, om de twee weekenden naar pappa (afstand 50 km). Vandaar dat ik daar nu wat meer de nadruk op leg.
Je kunt ook de lasten (huiswerk maken, rijden naar zwemles, clubjes etc.) verplaatsen naar het weekend. en kijken of je je eigen 'lasten (werk) naar het weekend kunt verplaatsen, zodat je door de week én dochter én vrije tijd hebt. Ook al moet dochter naar school.
Voor een kind zorgen is toch niet elke dag in het pretpark zitten? En als je dat al een keertje zou willen doen zou je altijd nog kunnen voorstellen om samen (3 personen) naar het pretpark te gaan op zaterdag.

Tsjor

Phryne

Je hebt gelijk, maar dan zou het er in de praktijk op neerkomen dat de vader zijn kind maar een paar dagen per maand zien. En die weekdag zit er waarschijnlijk niet in, helaas. Vooral niet als vader zich achter zijn werk verschuilt. Dat lukt namelijk altijd. Niet fijn, het is ook niet fijn dat ze elkaar maar enkele dagen per maand kunnen zien. Niet voor vader, niet voor kind.

Ik zou verder de familie hier niet meer in betrekken en voor die mediator gaan.

Een weekend

Ik bedoelde zelf een weekend en vader de rest van de maand. Het is inderdaad wel een idee om werkdagen naar het weekend te verschuiven, en dan doordeweeks vrij te hebben. Niet altijd mogelijk, maar vaak wel zeker met het nieuwe werken.

Phryne

"Ik bedoelde zelf een weekend en vader de rest van de maand."

Sorry, dat had ik verkeerd begrepen. Ja, dat lijkt me beter.

Wat werkdagen verschuiven betreft: dat kan goed uitpakken, maar ook heel verkeerd. Ik heb uiteindelijk (mede omdat er een extra zorgvraag binnen het gezin was waardoor veel doordeweekse momenten werden opgeslokt) elk kindvrij moment (ook avonden en weekends) volgepland met werk. Dat is me heel lelijk opgebroken. Onder normale omstandigheden is zorg en werk wel te combineren, al vraagt het wel eens creativiteit. Juist de "kindvrije" momenten zijn zo belangrijk om even op te kunnen laden en dingen te kunnen doen waar je doordeweeks niet aan toe komt.

Maar goed, dat kan natuurlijk per persoon verschillen!

há

* Dat ik de touwtjes in handen wil hebben?
Auw, want dit is dus juist helemaal niet het geval! Hij is heel dominant en wil juist alles bepalen!*

Ik hoor je, ik zie je, ik begrijp je en ik weet hoe het is. Jij bent eigenlijk altijd de boze bullenbak, het slachtoffer en hij de schat (punt).
Hier precies eender.
Ik heb wat uit moeten leggen en wat ben ik me niet geloofd en wat heb ik me altijd aan moeten passen totdat ik mezelf bijna volledig kwijt was.
En niemand die het zag, het erkende, me wilde helpen.
Gelukkig waren mijn kinderen volwassen toen ik het huwelijk beeindigde, ik heb deze problemen dus niet gehad. Genoeg andere wel trouwens, die jij hopelijk niet hoeft mee te maken. De buitenwereld ziet het niet, wil het niet zien en jij zult altijd degene zijn van wie ze de oplossing verwachten. En anders ben je een slachtoffer, de boosdoener, de bullenbak, het z..kw..f.

Mensen schijnen ook niet te snappen dat het eerst anders kan zijn, dat iemand kan veranderen naarmate de veranderingen toenemen (verkering/samenwonen of trouwen/kinderen krijgen). Ze denken dat het jouw fout is omdat jij hem wel koos toen hij volgens hen hetzelfde was. Weer jouw fout.
Ik wens je sterkte en een rotsvast vertrouwen in jezelf.

Snappen

Tomdidom, ik denk dat je je vergist in wat mensen wel of niet snappen. Er zijn ook mensen die veel problemen (combinatie werk-kinderen, moeilijk afspraken maken, twijfels over omgangsregelingen etc. etc. etc. heel goed herkennen, maar op een andere manier benaderen en andere oplossingen hebben gevonden. Anders dan je onbegrepen slachtoffer voelen bedoel ik dan.
Juist die andere benadering maakt je sterk. En dat is wat ik Sandrohit ook toewens. Het vraagt veel om een vechtscheiding te voorkomen, het vraagt veel om ervoor te zorgen dat je kind niet lijdt onder een scheiding, er is geen hemels paradijs na een scheiding.
Ik hoop dat Sandrohit van alle verhalen en verschillende insteken iets meeneemt en overweegt. Ook die niet-steunende.

Tsjor

Ik heet geen Tsjor, maar...

...mijn ex had vrijwel zeker ASS (dit is geen hersenspinsel van mijzelf, maar een uitspraak van degene die de ASS-diagnoses bij onze kinderen deed), plus in toenemende mate allerlei andere psychische problematiek. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om afspraken te maken met deze mensen. Vandaar dat ik er ook op hamer: niet je familie, die alleen maar de schone schijn ziet, maar een mediator.

En ja, dan kunnen er dingen zijn die gemeen zijn, oneerlijk, zwaar, ongewenst, weet ik veel. In mijn eigen geval: 100% alleen er voor staan. Een extreem geval, een vader die van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Maar het komt voor.
Maar ook in minder extreme gevallen kunnen er zaken gebeuren die niet leuk zijn. Waarbij je water bij de wijn moet doen. Waarbij je misschien wel helemaal machteloos staat en conflicten krijgt (tip: ga zelf eens een goede therapeut zoeken om hiermee om te leren gaan, om beter voor jezelf op te komen én om minder afhankelijk van de mening van je familie te worden!).

Je kunt huilen en klagen omdat het niet leuk is. Heb ik ook gedaan. Kan ontieglijk opluchten. Maar tegelijkertijd moet je toch verder met je leven. Accepteren wat je niet kunt veranderen, aanpakken wat je wel kunt veranderen en vooral: de wijsheid krijgen om het verschil in beide te ontdekken

Maar om te beginnen: mediator. Die is ervoor opgeleid én onpartijdig. Je zus is dat niet. En ook al gaat de hele familie op hun achterste benen staan, zo gek is een mediator niet. Integendeel. Zeker niet in deze situatie waarbij sprake is van emoties (bij jou) en autisme (bij ex).

Bevestiging

De adviezen hier kunnen soms te snel overgaan in 'neem je kruis op en wandel'. Uiteindelijk is dat natuurlijk ook niet anders.
Maar het is wel fijn als anderen ook snappen dat dit echt niet meevalt, vooral niet als het ook moeilijk uit te leggen is aan je eigen omgeving.
Of dat het gewoon moeilijk is om te accepteren ook omdat je je afvraagt of dat wel gaat lukken.

http://sigrid1968.infoteur.nl/specials/cassandra-effect.html
Het is wel iets dat je vaak tegenkomt in een relatie met iemand met een autisme spectrum stoornis. Hoewel ik hoop dat dat ook verbeterd nu we steeds meer jongeren hebben die wel op jonge leeftijd meer begrip hebben geleerd voor zichzelf en hoe ze in relatie tot de andere staan.
Maar het kan erg pijnlijk en scherp voelen en eenzaam.

" Cassandra was een bekende figuur in de Griekse mythologie, op wie de god Apollo verliefd werd. Toen Cassandra deze liefde niet beantwoordde vervloekte hij haar met de woorden dat niemand haar ooit meer zou geloven. En dat is wat mensen, die een autistische partner hebben, vaak overkomt. Aan de buitenkant lijken ze immers het ideale stel, waardoor niemand zich kan voorstellen dat hun relatie er achter gesloten deuren, heel anders uitziet."

Ik weet soms ook niet goed wat ik mensen kan adviseren behalve steun, ook praktisch te zoeken, de steun die je wel kunt krijgen bij vrienden en familie.
Het is ook nogal bot als iemand die problemen opsomt, met name onbetrouwbaar in de omgangsregeling, of teveel hooi op de vork nemen en dat dan niet kunnen waarmaken. En dan zeg jij: neem je kruis op en wandel!

Het valt echt niet mee, kan ik je uit eigen ervaring meedelen, maar je blijven verzetten kost nog meer energie en lost niets op.

rust

dat moet je gewoon gegund worden. Leuk als in je familie open gecommuniceerd wordt, maar als het voor jou "nu effe niet" is, dan hebben ze dat maar te pikken! Wel zou ik toch iets van een band met ze houden, je gaat een moeilijke tijd tegemoet. Wij zijn trouwens ook een familie waar veel sarcastische grappen gemaakt worden, maar af en toe wil mijn broer dat even niet en dan houden we gewoon op.

Wat betreft de schone schijn: ik heb het omgekeerde, ben heel gelukkig met mijn autistische man, maar de buitenwereld bekijkt hem kritisch, vindt hem raar en stug, vindt dat ik wel wat beters had kunnen krijgen, enzovoorts. Terwijl mijn keuzes gewoon mijn keuzes zijn en niemand achter de deur kan kijken bij een ander. Als mensen dat nou maar eens snapten...

"alles om uit de bijstand te blijven"

Dat is een nobel streven. Het is een allerlaatste vangnet. Maar als dat ten koste gaat van bijv. bezoek aan je therapeut ben je ook niet goed bezig. Soms is (tijdelijk) bijstand en even wat minder klussen beter om de boel weer op te rit te krijgen. Bij de sociale dienst werken niet alleen maar boemannen, maar ook mensen die heel goed begrijpen dat je soms even tijd en ondersteuning nodig hebt om de boel op de rit te krijgen. Hierover zijn waarschijnlijk heel goede afspraken te maken met de sociale dienst (vooral ook omdat je therapie nodig hebt!)

Het is of ik mezelf zoals ik 10-15 jaar geleden was, in jou terug zie. Ik ben er uiteindelijk lelijk aan onderdoor gegaan door mezelf maar telkens op de laatste plek te zetten. Werkte 's avonds, 's nachts en in de weekends terwijl ex het ook steeds meer liet afweten. Maar ook toen hij nog in beeld was was er veel ruis en onrust die energie vrat. Achteraf gekkenwerk. Ik deed zo mijn best, achteraf gezien teveel, allemaal om hem tevreden te houden, de kinderen uit de wind te houden en geen oordelen van anderen af te roepen.

Achteraf gezien het stomste wat ik heb kunnen doen. Was ik bijvoorbeeld maar tijdelijk wat minder gaan werken (niet helemaal stoppen!!!) met aanvullende bijstand. Had ik mezelf maar minder afhankelijk gemaakt van wat anderen vonden terwijl ze niet wisten hoe de vork in de steel stak of ontkenden dat er e.e.a. speelde dat niet fijn was. Had ik maar minder mijn best gedaan (soms kun je ook teveel je best doen!) om iedereen tevreden te houden uit angst voor ruzie en afwijzing. Maar "had ik maar" is achteraf praten.

Wat zegt jouw therapeut hierover?

Wel goed dat je naar de mediator stapt!