Ex verliest duur vest en geeft goedkoop exemplaar retour
Tijdens de vakantie met zijn vader heeft mijn zoontje zijn dure vest vergeten op het vliegveld, kwijt dus. Mijn ex stuurde mij een berichtje hierover en vroeg van welk merk het vest was en waar ik het gekocht had. Ik had dit vest vorig jaar online gekocht dus kon alle gegevens zo doorsturen. Nu heeft ex een nieuw vest gekocht maar een totaal ander vest van nog geen 20 euro van de Action terwijl het eigen vest vier keer zo duur was. Het is niet zo dat ex een laag inkomen heeft of krap bij kas zit en waarschijnlijk kan hij een beroep doen op zijn reisverzekering. Ik ben hier zo boos over, was het mooiste kledingstuk van zoon en in gebruik als zomerjas maar het ergste vind ik dat ex zo op zijn eigen kind beknibbelt. Ik vind het ook heel onfatsoenlijk om, zonder enig overleg, een goedkoop exemplaar ervoor in de plaats te geven.
Eigenlijk wil ik het er deze keer niet bij laten zitten, ik pik al zoveel, hebben jullie een idee wat ik hiermee aan moet? Het is niet zo dat de kinderen altijd merkkleding hebben, integendeel dit was het enige stuk, extra zuur dus.
Op inhoud
Zijn we het grotendeels eens Tsjor, als ik je laatste post lees, ik ageerde tegen de wijze waarop jij je punt bracht in eerdere postings. Net zo min als het meehuilen en het voeden van het gevoel van onrecht constructief mensen helpt anders te kijken, helpt het volgens mij om ze op de kast te jagen met harde woorden. En als ik van die twee uitersten dan een aanvliegroute moet kiezen zou ik denken dat je met eerst begrijpen (dus niet meehuilen en voeden) en dan anders laten kijken beter werkt dan op de kast jagen en dan er weer af proberen te krijgen.
Ik heb er geen enkel probleem mee als je het beeld dat sommige mensen ‘alles wordt aangedaan’ aan de kaak stelt. (Ik begrijp je zinnetje ‘ik snap dat je dat niet prettig vindt, niet zo als hij naar mij bedoelt was maar wellicht bedoelde je het algemeen: je als in men) Ik denk alleen dat je met teksten als ‘ben je verkracht?’ niet bereikt dat iemand zich bewust wordt van zijn niet-constructieve denktrant. Ik reageer juist omdat ik het een soort zonde vind van een valide punt om dat te omkleden met op-de-kast-jagers, ik geloof gewoon niet dat dat werkt
(Ps, de ‘hij’ was een referentie aan de reactie niet aan de persoon)
Lang geleden
Dat we Narcis nog gehoord hebben. Die is allicht al haar volgende gifaanval aan het plannen. Terwijl het leven zo mooi kan zijn, als je het verleden achter je laat...
Wat mij betreft
Kan het forum heel mooi zijn, als we OND achter ons laten.
Sjonge wat kan jij negatief uit de hoek komen zeg! Geen topdag vandaag??
Uiteindelijk
Brengt OND het een beetje ongenuanceerd. Maar iets van een punt heeft hij ergens wel een beetje.
Welkom terug OND 
Zie titel
Wending
Rare wending heeft dit draadje genomen. Met lomp wat open deuren intrappen en het verkondigen van wat aannames is, lijkt mij dan, niemand geholpen. Wat heeft TO er nu aan dat Truus van hiernaast een hele vervelende ex is en dat het toch echt haar eigen domme schuld is dat arme Henkie met de noorderzon vertrokken is? Moet ze nu tot het inzicht komen dat zij degene is die verantwoordelijk is voor de onverantwoordelijkheid van haar ex-man?
Natuurlijk is niemand geholpen bij verbittering en frustratie. Dat loslaten kan echt niet in een dag, daar is wat meer tijd voor nodig. En ondertussen mag je wat mij betreft best een keer spuien. Ook over iets onredelijks. Want ook onredelijke frustratie kan soms best invoelbaar zijn.
Truus van hiernaast?
Is toch ander draadje .....
Stereotype
Uit dit draadje blijkt maar weer dat het stereotype van de “sterke vrouw” die gescheiden alleen voor haar kinderen zorgt, als het al bestaat, ruimschoots overtroffen wordt door een ander stereotype: dat van de verbitterde verlaten vrouw die zich als hex gedraagt. Tjonge, wat wordt hier gegeneraliseerd zeg!
Zo is mijn vorige buurvrouw een klein jaar volledig van de leg geweest, nadat ze verlaten was. Ging volledig uit haar plaat, uit paniek en woede. Manlief, met goed inkomen, trok in bij jongere versie van haarzelf om daar aan een tweede leg te beginnen. Zijzelf bleef achter met zeven jaar partneralimentatie en daarna minimuminkomen in het verschiet. Het huis en auto moesten verkocht. Kinderen kwamen in de weekenden niet langs, omdat het zo gezellig was. Na twee weken was de empathie al verdampt. Werd er door de buren al gefluisterd dat ze wel begrepen waarom hij ervan door gegaan was. Nadat ze dus jaren en jarenlang gewoon een leuke en behulpzame buurvrouw geweest was. Nu gaat het trouwens alweer jarenlang goed met haar gelukkig. Maar ik vond het wel veel inzicht geven: het is kennelijk heel normaal de “verliezer” in een dergelijke situatie schuld toe te schuiven. Hoogstwaarschijnlijk om zelf het gevoel van controle te behouden. Woede, verbittering en frustratie zijn geen mooie emoties, dus het is ook lekker makkelijk natuurlijk. Terwijl het me wel zo gezond lijkt om die emoties gewoon te hebben in dergelijke situaties. Van mij mogen ze ook wel zichtbaar zijn.
Donna
"Terwijl het me wel zo gezond lijkt om die emoties gewoon te hebben"
Dat ontkent niemand. Het is alleen aan de buitenstaander om daar mee om te gaan. Meehuilen met de wolven heeft niet zoveel zin.
Soms is relativeren van emoties door de buitenstaander wel zo verstandig. Betekent niet dat ze weggewoven moeten worden!
Woede etc etc is ook een deel in het verwerkingsproces. Sommige hebben hier langer voor nodig dan anderen. Niks mis mee.
Na deze fases krijg je idd dat je er weer bovenop krabbelt en weer 'gelukkig' verder kan. Dat is het voordeel van het 'leven', of nadeel. Het is maar hoe je er tegen aan kijkt.
Zaken hebben altijd 2 kanten. Het is nooit zwart/wit. Iemand die zichzelf als opper-ouder kwalificeert krijgt al snel het stempel control-freak. Dingen moeten zo gebeuren zoals de opper-ouder wil.
In de praktijk liggen dingen vaak anders. De partner gaat niet mee in de mening van de opper-ouder en doet zijn eigen ding. En voor de opper-ouder is dat dan weer... hij draagt geen zorg.
Kortom... emoties is goed.. alleen de omgeving moet daar ook wel rekening mee houden en doorheen kijken.
Waarom toch steeds over geld?
Donna "Manlief, met goed inkomen, trok in bij jongere versie van haarzelf om daar aan een tweede leg te beginnen. Zijzelf bleef achter met zeven jaar partneralimentatie en daarna minimuminkomen in het verschiet."
Dat is toch echt helemaal haar eigen schuld. Ze had voor zichzelf moeten blijven zorgen. Dat heeft ze kennelijk niet willen doen.
Ik begrijp trouwens niet zo goed hoe steeds weer in een discussie over verloren liefde er materiële zaken aan de orde moeten komen.
Juist dát is in de kwestie van dit draadje het meest bizarre fenomeen.
Een vest, pffff, hou toch op.
"het is kennelijk heel normaal de “verliezer”"
Ehh... ja. In zijn algemeenheid werkt dat zo. Precies daar zit trouwens de invloed van opiniepeilers op de verkiezingen: mensen kiezen voor de winnaars, niet voor de verliezers. Zo algemeen waar is je stelling dus.
Maar bij een scheiding is er niet één verliezer. Het zijn er op zijn minst twee en als er kinderen zijn, zijn het er nog meer.
Het frappante is nu juist dat er een teneur bestaat onder sommige exen om zich als kampioen verliezer op te stellen. Dan verlies je dus alles en dan nu ook een vest...... potjandorie wat een leed.
Overigens zijn er ook mannen die zich zo gedragen. Het is meer een slachtofferdingetje dan een man/vrouw ding.
Ach wat
Dit is gewoon het gedoe van een rancuneuze ex die om het even wat zal aangrijpen om haar frustraties t.a.v. haar ex te ventileren. Is het niet de verloren gegane jas, dan wel die jeans die in de was bij pa achtergebleven is of de maaltijden bij pa. Er zal altijd wel iets niet goed zijn en aanleiding voor groot kabaal.
Uit persoonlijke ervaring weet ik ondertussen, dat dat soort intense conflicten na verloop van tijd plaats maakt voor een wat meer ingetogen houding, waar uiteindelijk iedereen bij gebaat is.
Uit persoonlijke ervaring weet ik ondertussen ook wel, dat het volkje in de periferie (weze het vrienden dan wel forumleden), doorgaans geen grote brengers van rust, gematigdheid en ingetogenheid zijn (vaak integendeel...) en dat ze wel vaker eerder het probleem in stand houden, veeleer dan bij te dragen aan constructieve oplossingen.
Ach, OND
We weten verder niets van Nacis dan wat ze hier gedeeld heeft en daaruit kan je deze conclusies helemaal niet trekken. Misschien is het tijd wat frustraties uit je eigen leven op te ruimen in plaats van hier wat ongenuanceerde algemeenheden op een op zichzelf staande casus los te laten.
Ik herken mezelf helemaal niet in het beeld van meehuiler, maar kan me bij de frustraties van Narcis en ook een aantal andere forummers, waarbij de meesten inderdaad veel verder zijn in het proces, wel wat voorstellen. Dit begrip wordt juist gevoed door een dergelijke reactie. En eerlijk is eerlijk, dit voorbeeld roept bij mij ook herkenning op, omdat ik me aan dit soort zaken ook kapot ergeren kan. Ja hoor, ik snap het al lang, ik ben de enige die er last van heeft enz. enz. En toch erger ik me. Kan me voorstellen dat die ergernis nog wat groter wordt in een bepaalde context. Die hier vervolgens aan de hand van al onze eigen ervaringen en referentiekader wordt ingevuld. Bijvoorbeeld dat “opperouder”: de een leest controlefreak, de ander leest dat TO het jammer vindt dat ze er zo alleen voorstaat.
Miriam
Dit geval heeft wel indruk gemaakt, omdat de buurvrouw zo in paniek was. Jij vraagt je af waarom het zo over geld gaat. Tja, als je zekerheden zo onder je voeten worden weggeslagen, als je jouw toekomstbeeld zo fundamenteel moet gaan bijstellen, dan mag dat toch een tijd kosten? Ik snap ook wel dat kinderen altijd verliezers zijn, vandaar het woord tussen aanhalingstekens. Maar jij snapt toch ook dat als je net verlaten bent door de man waarmee je oud dacht te worden, je in welvaartsniveau flink gaat dalen (de man veel minder) en je, zinder dat het je eigen keuze is, je huis moet verkopen, dat je dan het gevoel hebt dat je een verliezer bent? Eigen schuld? Natuurlijk, zeker tot bepaalde hoogte. Maar wat heb je daar op zo’n dieptepunt nou aan? Zelf heb ik altijd fulltime gewerkt, maar daarmee behoor ik in Nederland tot een kleine minderheid als getrouwde vrouw met een eveneens fulltime werkende echtgenoot. Maar als mijn man was weggegaan toen de kinderen klein waren en maximaal een (weekend)dag voor de kinderen had willen zorgen, dan was er bij mij denk ik ook wel kortsluiting opgetreden. Het is me niet gebeurd gelukkig, maar ik denk dat ik het dat het moeilijkst te verwerken zou vinden. Het gaat dus niet alleen om geld, ook om het dragen van (te) veel verantwoordelijkheid. En dat een ander er dan eenzijdig voor kiest dat jij dat dan moet dragen.
Ach, wat een onzin.
Dat gedoe van die dame met haar ex is hier al jaren aan de gang.
Wie er na al die tijd nog niet in geslaagd is met een nieuwe situatie om te gaan heeft hulp nodig.
Professionele hulp, niet de ondersteuning van vermeende "lotgenoten", die meehuilen in het koor van "wijfje-goed-ventje-slecht" (waarschuwing: het "wijfje" is een lokkertje voor simpele zielen).
U geeft het zelf erg treffend aan: "... En eerlijk is eerlijk, dit voorbeeld roept bij mij ook herkenning op, omdat ik me aan dit soort zaken ook kapot ergeren kan. ...".
Ongeacht wat de psychologie achter een zo lang volgehouden gevecht is, uiteindelijk heeft er niemand baat bij: de kinderen groeien op met een model dat allerminst aanbevelenswaardig is, de ouders zien hun leven verpest door al dat gedoe.
Ik (en iedereen die om zich heen kijkt) zie de gevolgen van dat soort al te lang uitgesponnen grensconflicten: ouders die elkaar, na al die jaren, nog naar het leven staan. Kinderen die definitief het contact met een ouder verloren hebben en zich wel vaker halve wezen voelen.
En waarom? Omwille van oorlogjes, waarvan ex-partners wel vaker vinden, als het allemaal veel te laat is, dat "het nooit zover had mogen komen".
Nu mag iedereen voor mijn part hier nog een eeuw emmeren over een verloren jas, hoe mooi die wel was en hoeveel die wel gekost had, maar het zou wel doodzonde zijn, als mensen binnen 20 jaar tot de conclusie zouden komen, dat ze zoveel tijd verloren en zoveel bruggen opgeblazen hebben, zich verschuilende achter een stomme jas. Om toch maar niet het echte probleem onder ogen te moeten zien.
Op dat moment zullen de grote kleppen hier zich geen vragen stellen over de relevantie van hun advies in deze draad hoor. Dan zijn die al lang bezig met belangrijker onderwzerpen als de nieuwe kledinglijn van de kleine van Kim Kardashian.
OND, off topic
“U geeft het zelf erg treffend aan: "... En eerlijk is eerlijk, dit voorbeeld roept bij mij ook herkenning op, omdat ik me aan dit soort zaken ook kapot ergeren kan. ...".
Ongeacht wat de psychologie achter een zo lang volgehouden gevecht is, uiteindelijk heeft er niemand baat bij: de kinderen groeien op met een model dat allerminst aanbevelenswaardig is, de ouders zien hun leven verpest door al dat gedoe.”
Nou ja zeg, hoef je niet direct zo te dramatiseren. Zo zielig is het ook weer niet hoor als je pappie zo eens in de zoveel tijd wat gezeur aan zijn hoofd heeft. Voor de pappie in kwestie volgens mij ook niet: ene oor in andere uit en hij kan prima voor zichzelf opkomen. Ik heb het grootste probleem, want zit met een kapotte vaas, vernield duur kledingstuk, of iets anders dat kapot kan. Maar om nou te zeggen dat het mijn leven verpest is wel erg hysterisch: even lekker zeuren en zaniken en dan ben ik het meestal weer kwijt hoor! En jij, jij hebt geen onhebbelijkheden?
Zelfstandig
Donna "Maar jij snapt toch ook dat als je net verlaten bent door de man waarmee je oud dacht te worden, je in welvaartsniveau flink gaat dalen (de man veel minder) en je, zinder dat het je eigen keuze is, je huis moet verkopen, dat je dan het gevoel hebt dat je een verliezer bent?"
Daar is helemaal niks aan te snappen.
Iemand die zichzelf en de eigen toekomst totaal afhankelijk maakt van een ander die doet dat zichzelf aan.
"Eigen schuld? Natuurlijk, zeker tot bepaalde hoogte. Maar wat heb je daar op zo’n dieptepunt nou aan?"
Wat brengt het je om je verliezer te voelen? Niks toch? Je had zelf al ontdekt dat mensen niet graag met verliezers omgaan. Dat is nog erger als je zelf verklaard verliezer bent en daar in gaat hangen alsof je er recht op hebt.
Bovendien gaat dit verdriet allemaal gepaard met handreikingen en bevelen over hoe die ander, die winnende partij zo je wilt, zich voortaan moet gedragen. Alsof de zelf verkozen verliezer dan toch op zijn minst het recht heeft om dat te bepalen.
Wat heb je eraan?
Beheers jezelf. Ga voor jezelf zorgen. Leef je kinderen voor dat je niet je ziel en zaligheid in de handen van een ander moet leggen.
Het is alweer even geleden dat vrouwen per definitie handelingsonbekwaam waren en inderdaad voor alles afhankelijk waren van hun vader, hun man of een voogd.
Pfff, zou bijna niet meer durven te reageren....
OND, volgens mij ben jij een stuk rancuneuzer dan ik. Ik zeur over een vest en jij maakt er een complete voorstelling van. Over aannames gesproken. En als ik mij niet vergis heb je dat onder andere nicks al eerder gedaan.
Mocht het je interesseren, en dat doet het je blijkbaar buitengewoon, mijn ex heeft mijn boosheid over dat vest niet mee gekregen ook geen gif-aanval laat staan een volgende gif-aanval. Er is helaas bijna geen contact met ex, op af en toe een appje of e-mailtje na. De laatste communicatie tussen mijn ex en mij over dat vest is een mail van mij met enkel merk en winkel, daar vroeg hij zelf om. Toen kind met ander vest thuiskwam is er niet over gesproken.
Ik ben hier niet “al jaren aan de gang”, uitermate onbeschoft om mij met anderen te verwisselen. Ik heb enkele keren een vraag gesteld in enkele jaren en niet alleen over scheiden en daarna. En ook al had ik elke dag een vraag gesteld dan nog is het niet aan jou om daar over te oordelen. Er zijn hier draden over scheidingen die maandenlang lopen en dat mag.
Waarschijnlijk ben je zelf iemand die de boel in de steek heeft gelaten en te beroerd is normaal voor zijn kinderen te zorgen of te betalen.
En, als antwoord op wat andere vragen, kind heeft een fijne vakantie gehad, ik ben niet verkracht, en mijn financiën zijn goed op orde en dat was ook het geval voor de scheiding en voordat ik ex überhaupt kende, ben nooit afhankelijk geweest, wil niet zeggen dat ik ruim in mijn geld zit, dat is iets anders. Ik heb dus ook geen partneralimentatie en zorg zelf voor de kinderen. Ik heb verdriet en last van het feit dat de vader van de kinderen het op bijna alle fronten af laat weten en dat ik het zwaar vind om er alleen voor te staan. Wil niet zeggen dat het allemaal kommer en kwel is, nee maar niet alles is maakbaar hoe positief je jezelf ook opstelt of probeert op te stellen.
Nou ja zeg, Donna!
Ik dramatiseer niet. Ik schets een situatie zoals ze zich maar al te vaak en veel teveel voordoet, terwijl dat allemaal veel makkelijker zou kunnen.
Ik noteer dat het normaal geacht wordt dat een ex aan de schandpaal genageld wordt en dat mevrouw het dan weer "kwijt is".
Ik ben dan weer geneigd om dat "puberaal, onvolwassen en contra-productief gedrag" te noemen, maar ik weet ook wel dat sommigen gewoon niet beter kunnen.
Een reden te meer om die goed te omkaderen met professionele hulpverlening, eer ze ongelukken veroorzaken.
Naar de essentie
Narcis "De laatste communicatie tussen mijn ex en mij over dat vest is een mail van mij met enkel merk en winkel, daar vroeg hij zelf om. Toen kind met ander vest thuiskwam is er niet over gesproken."
Wat brengt het je dan om het er hier wel over te hebben? Er bestaat misschien het idee dat "erover praten" helpt, maar dat ik waag dat te betwijfelen. Het helpt je slechts aan bevestiging, dat je het "recht" zou hebben boos te zijn over dit onderwerp, want antwoorden die dit tegen spreken zul je maar moeilijk tot je nemen.*
(* Dat is geen kritiek maar volstrekt normaal menselijk gedrag).
Het is verstandig om "kwesties" die je hebt met ex, meteen met ex te bespreken. Als je bij voorbaat al weet dat dat niks oplevert of alleen maar ruzie dus dat je daar beter niet aan kunt beginnen, zet de kwestie dan helemaal overboord.
Denk niet langer na over de naar jouw oordeel "slechte" eigenschappen van ex, je kunt er toch niks aan doen, maar wel over hoe jij jezelf beter kunt beschermen tegen ergernis daaraan. Geen dure vesten meegeven bijvoorbeeld.
"ik heb verdriet en last van het feit dat de vader van de kinderen het op bijna alle fronten af laat weten" Als je het daar over wilt hebben doe je er goed aan andere voorbeelden te benoemen en al die voorbeelden die er nu juist niet zo toe doen, zoals dat vest bijvoorbeeld, uit je hoofd te zetten.
Daar word je leven meteen al lichter van. Bovendien helpt het je om tot de essentie te komen. Een essentie die mogelijk niks verandert aan het gedrag van ex, maar die jou wel kan helpen je anders te gedragen of beter te beschermen tegen het gedrag van ex. Zodat je er geen last meer van hebt.
Mocht je nu werkelijk het idee hebben dat de gebeurtenis met dat vest juist de essentie is, dan zijn we meteen bij de essentie waar ik (en tsjor) het over heb.
In dat geval: Je hebt jezelf met dat vest, de aanschaf en het meegeven ervan, in een positie gebracht waar het ongelukkige gevolg zo klaar als een klontje is. Als het al waar is dat ex ALTIJD faalt op dit front en NOOIT EENS meegeeft naar een wat normale omgang dan is dat allemaal juist eens te meer een reden om naar je eigen gedrag te kijken: Waarom geef je dat vest mee? Je kent hem toch? Waarom heb je geen reisverzekering afgesloten voor de spullen van de kinderen? Je had het verlies kunnen claimen.
Nog belangrijker: Welke FERME STAPPEN had je willen nemen tegen ex zodat hij eindelijk eens zou luisteren? Had je gehoopt geld te kunnen vragen? Had je gehoopt dat dat een straf zou zijn voor hem en dat dat zou helpen?
Het zijn allemaal hinkende motieven die leunen op het veranderen van zijn gedrag, terwijl je daar helemaal geen invloed op hebt. Je doet er voor je eigen gemoedsrust én dat van de kinderen, goed aan om je eigen gedrag te veranderen.
Relativeren en andere insteek
' Ik heb verdriet en last van het feit dat de vader van de kinderen het op bijna alle fronten af laat weten en dat ik het zwaar vind om er alleen voor te staan.'
In aansluiting op Mirjam: het zou daarom goed zijn in je hoofd een paar andere paadjes te bewandelen.
Dit: 'vader laat het op bijna alle fronten afweten' is bijvoorbeeld zo'n gedachte die je uit je hoofd moet halen. Je hebt er niets aan, hij verandert er niet door en jij zit met een bonk gif in je hoofd. Of je maakt het konkreet: wat moet hij anders doen, konkreet: waar, wanneer, hoeveel. Dus geen vage dingen. Of je haalt het helemaal weg: vader doet wat hij kan; ik vind het nu te weinig, maar dit is wat het is.
Idem met ' er alleen voor staan'. Ja, dat is zo. Maar wil je nu dat hij jou gaat steunen? Ook hier weer: wanneer, waar, wat moet hij dan doen? Bovendien: als je dat erg vindt zou ik blij zijn met alles wat hij wel doet en dat zeker niet gaan belasten met gekibbel over een relatief klein bedrag of ruzie over wanneer je te horen krijgt waar hij naartoe gaat. In feite laat je met dat soort gekibbel zien, dat je alles naar je toe wil trekken, ook de dingen die hij voor zijn rekening wil nemen. Je wil niet minder verantwoordelijkheid, je wil juist meer, je maakt je ook druk om alles waar hij mee bezig is.
Een paar knopjes om in je hoofd en het leven ziet er veel rooskleuriger uit.
Tsjor
Het is toch wat...
Vandaag een Whatsappje van mijn jongste die met haar vader op vakantie is, ‘mijn bikini is gestolen.’ Twee weken oud, dagen naar gezocht, van een prijzig sportmerk (net zo duur als het eerdergenoemde vest). Nu twijfel ik wel wat aan dat ‘gestolen’, zal wel van de waslijn gewaaid of ergens laten liggen. Stelletje chaoten 
Maar gelukkig hebben ze al een andere gekocht, want in Frankrijk heb je ook winkels als Zeeman. Overigens was dit bikini 2 in een jaar. De vorige was aan gort door 600 keer van een glijbaan.
Narcis
Kwam #138 vers van de lever?
Eerlijk gezegd: zo'n pervers stuk heb ik nog nooit gelezen...
#143
Ik wel....
En Phryne
De dag dat ik 80 euro uitgeef voor een bikini voor mijn dochter ligt nog heel ver in de toekomst. Lang leve de Primark
Ik denk dat je de kleding gewoon niet moet meegeven en wat goedkope dingen.
Hij is er voor je kind is dat niet het belangrijkste en hij heeft er iets voor terug gegeven.
Ga er gewoon van uit dat hij de dure spullen kwijtraakt en geef hem goedkope dingen mee. Gelukkig is hij je zoon niet kwijtgeraakt.
Ik snap je helemaal ik had het ook een keer meegemaakt. Later kwam ik erachter dat het was verbrand door vuurwerk. Ik was ook furieus. Maar ja dat vader zijn kinderen nu al 6 jaar niet op zoekt is nog erger. Het is een materiele ding. Anders vraag je hem om het geld om een nieuwe kledingstuk te kopen
Phryne
Cynisch bedoelt lijkt me 
Ginny
We hebben echt heel lang gezocht. Ze wilde per se een ‘groot’ bovenstukje, een beetje zoals een sportbh. Die vonden we wel betaalbaar in kindermaten maar voor haar alleen van Adidas. Speciaal een maat groter gekocht zodat ze er nog wat langer iets aan zou hebben, en gezegd dat glijbanen e.d. alleen nog met het oude badpak mogen.
Maar ik doe het dus niet meer, volgende keer krijgt ze een Hennesje net als andere meisjes van 13. Ik vond het wel frappant, zo’n identiek verhaal als in dit topic.
In plaats van al dat venijn van u, Narcis,
en al die verspilde energie.
Wat is er zo moeilijk aan, om naar uw ex te stappen en hem te zeggen dat u dat akkefietje met dat vest niet zo leuk vind en dat u een wat meegaandere oplossing prefereert? En of hij ook niet wat moeite kan doen, omdat het per slot van rekening ook zijn kleine is? En dat die kleine ook niet gebaat is bij ouders die constant ruzie maken?
Dan zal u allicht wat water in de wijn moeten doen en zich wat moeite moeten getroosten om wat minder onaangenaam te doen dan u hier doet (jawel: u lijkt hier de ultieme helleveeg, al weet ik wel zeker dat u dat niet bent).
Wat is de inzet van het gevechtje? Uw ego? Hoeveel is u dat waard? En gaat u dat zelf betalen of wordt de rekening uiteindelijk vereffend door de kleine?
Doe toch eens gewoon... Zo moeilijk is dat niet.
Bbrrr
Mijn dochter heeft een aantal van die vriendinnen die vaak dure dingen hebben. (haaha, vaak van moeders die steen en been klagen over geen geld hebben, heel vreemd, of die voor zichzelf alleen maar tweedehands kopen, raar maar waar)
Eerlijk gezegd ben ik altijd een beetje opgelucht als die vriendinnen weer naar huis gaan, na een logeerpartijtje oid. Ik ben zelf erg makkelijk en afgezien van soms per ongeluk een te grote uitgave (omdat ik bijv iets toch graag wilde voor een kind) is de prijs van de spullen of kleding van mijn kinderen daar ook naar.
Ik heb geen enkele zin om goed op spullen of kleding te letten, en heb er ook geen talent voor. Er is dan ook vaker vanalles 'mis' gegaan met kleding en spullen, hetzij bij mij, hetzij bij andere makkelijke ouders.
Met de meeste ouders is het makkelijk op te lossen, maar met ouders die dure spullen geven is het oppassen geblazen.
En soms baal ik daar weleens van. Ik geef mijn kinderen geen dure kleding/kleding opdat het kwijt, stuk of vies kan worden/gaan en dan zou ik wel moeten letten op de dure spullen van een ander.
