Ex wil gesprek (vermoedelijk over kinderalimentatie)

Maan

De verdeling is 6 om 8 nachten, maar zoals ik zei is ze in de praktijk misschien wel 75% van de tijd hier (overdag). In de vakanties volgen we het reguliere schema en is ze dus nog meer bij mij. Alle extra kosten buiten eten en drinken bij mijn ex betaal ik.

Emotioneel

'Het is en blijft hoe dan ook zijn kind.' Maar dat argument wordt ook niet gebruikt voor een vrouw die komt aankloppen voor een bijstandsuitkering: je moet maar betalen. Dan krijgt ze geld+allerlei andere voorzieningen. Maar bij een man moet het klinkklare munt zijn. Dat klopt simpelweg niet.
'En 500 euro is wel heel erg weinig qua inkomen. Een grote krantenwijk levert haast nog meer op....' Als je ww hebt gehad en de termijn is verstreken krijg je 0,0 als je een verdienende partner hebt.
De krantenwijk lijkt me eerder iets voor dochter van 16. Of Mara zelf, zo kun je het geld ook binnenhalen, werktijden zijn vaak nog voordat je naar je andere werk moet.

Tsjor

(NB: misschien wil ex wel iets bespreken over een verhuizing, nieuwe baby, het autisme of de vakantie, tot nu toe is het alleen maar de gedachte van Mara zelf dat het over alimentatie gaat).

water bij de wijn

Als je ex om een herberekening vraagt dan zal er nog maar weinig alimentatie overblijven. Het is dus verstandig om rustig te blijven en het gesprek aan te gaan.
Tot vorig jaar was de kinderalimentatie nog aftrekbaar en dit jaar niet meer. Het kost je ex en zijn familie dit jaar dus netto veel meer geld dan vorig jaar. Aangezien je ex veel meer alimentatie betaald dan zijn draagkracht is het niet gek daar een gesprek over aan te gaan.

Hoewel ik best begrijp dat het lastig is dat je ex zijn goedbetaalde baan elke keer verliest vind ik je postings toch erg negatief overkomen. Uit het feit dat je ex tot nu toe veel meer alimentatie heeft betaald dan zijn draagkracht maak ik toch op dat hij niet onwelwillend is.

inzichtelijk

'Waarom maak je niet inzichtelijk voor hem om welke kosten het allemaal gaat?' Omdat hij geen invloed heeft op die kosten en als hij er wel invloed op zou willen hebben, dan zou dat een grote ruzie kunnen worden (waarom heeft ze zoveel kleedgeld/zakgeld, waarom geen eigen baantje, kan ze die boeken niet lenen, is een abonnement op de bibliotheek niet goedkoper etc.)
Vandaar dat ik voorstander ben van het berekenen van een bedrag op basis van alimentatie, zonder dat op wat voor manier dan ook uitspraken worden gedaan over de wijze waarop dat bedrag wordt uitgegeven. Als er minder geld is wordt er minder uitgegeven. Ginny zal echt wel kunnen onderbouwen dat een kind 500 per maand kost, een pleegouder kan onderbouwen dat een kind meer dan 600 per maand kost en Willem Alexander zal nog hogere bedragen noemen. Maar als er minder geld is wordt er ook voor een kind gezorgd.

Tsjor

Huh?

Ik snap dat het eea niet makkelijker maakt maar sec gezien vind ik bij een 6/8 regeling het helemaal zo raar niet als vader ook inspraak krijgt/heeft in welke kosten er gemaakt worden.

Als je gescheiden bent ben je gescheiden

Maan, dat treedt je te ver binnen in ieders leven. Je hebt geen recht op inspraak vanwege zorgtijd. Moeder doet wat moeder wil doen in haar tijd en vader wat vader wil doen in zijn tijd. Je wil toch niet dat exen gaan ruziën over een vakantie of de aanschaf van een nieuwe bank (terwijl dat geld ook aan het kind kon worden besteed), of dat er rekenschap moet worden afgelegd over waar het geld voor de nieuwe auto vandaan komt?

Tsjor

Nee niet de auto

Maar bv wel over hoeveel zak- en kleedgeld dochter krijgt en hoeveel geld er naar sport en hobbies gaat. Bij een 6/8 verdeling vind ik het helemaal niet gek als dr kindspecifieke kosten min of meer in overleg gaan. Ik weet niet of het officieel zo heet maar ik ken het als de kindrekening: beide ouders hebben toegang tot/ inzicht in een rekening waar dingen van betaald worden als zakgeld, kleedgeld, sport, schoolkosten etc. Storten naar draagkracht op die rekening, kinderbijslag evt ook op die rekening. Vwb gezinsgebonden kosten zoals vakanties en uitjes hebben ouders ieder voor zich de ruimte om invulling te geven. Je bent zelf gescheiden maat je hebt samen een kind waar je verantwoordelijk voor bent.

Maan

Een kindrekening kan ook juist ruzie en frustratie oproepen. Je moet wel een goeie band met je ex hebben om dat zonder wrijving voor elkaar te krijgen
tigerfeet

Eens Tigerfeet

Natuurlijk is dat een gevaar. Maar wat ik probeer duidelijk te maken is dat ik het bij een 6/8 regeling niet vanzelfsprekend vind dat de moeder automatisch alleen zeggenschap heeft over dit soort zaken en de vader maar zonder te zeuren moet dokken. Ook nog eens niet de vrijheid krijgt om zijn leven anders in te delen - al dan niet vrijwillig- als dat financiële consequenties zou hebben.

Zoals ik het hier lees zien sommigen de vader meer als donor, geld en sperma, die een hele andere positie heeft dan de moeder. Nou weet ik dat er genoeg situaties zijn waarin het in de praktijk daarop neerkomt en de man er ook zelf op aan heeft gestuurd maar of dat hier ook het geval is ben ik niet zo zeker van. En om het voetstoots aan te nemen (dat vader zelf aanstuurt op alleen een financiële en geen emotionele band) dat dat hier (of in elke willekeurige andere post waarin gescheiden moeder klaagt over haar ex) het geval is stoot me tegen de borst.

Tijdelijke oplossing

Ik heb een en ander toch goed ingeschat en het gesprek ging inderdaad over geld. Omdat het UWV (op volgens ons onterechte gronden) zijn uitkering heeft stopgezet heeft hij nu nog maar heel weinig inkomen. De hele bezwaar- en evt. juridische procedure kan maanden duren, dus ik kon eigenlijk niet anders dan akkoord gaan met tijdelijke vermindering van de alimentatie (200 eraf). Voorlopig moet er dus in twee gezinnen op een houtje gebeten worden, maar ik houd wel een vinger aan de pols over de voortgang van zijn procedure.
Een kindrekening heb ik altijd afgehouden, en als je mijn ex zou kennen zou je helemaal snappen waarom. Dat zou alleen maar gez**k opleveren, waarbij ik dan het onderspit delf.

Veel

Als UWV je uitkering stopt en je hebt bijna geen inkomen meer, dan vind ik 50 euro nog veel. Nogmaals: als een vouw zo weinig inkomen zou hebben zou ze geen geld hoeven te betalen, maar juist van alle kanten geld en hulp krijgen. Of eisen van haar ex. Je ex is zeker niet onwelwillend, integendeel zelfs. Ik snap deze opmerking van je dan ook niet: 'Een kindrekening heb ik altijd afgehouden, en als je mijn ex zou kennen zou je helemaal snappen waarom.' Ik denk dat je geen kindrekening wil omdat je dan zelf klinkklare munt op tafel zou hebben moeten leggen. Dus ook 250 euro betalen. En dat je die 500 euro dan niet zou hebben kunnen gebruiken om je eigen woonlasten etc. te betalen.
Met een 6/8-verdeling is de verdeling van de woonlasten ook redelijk gelijk, dus daar heb je geen argument om geld van de kindrekening te halen voor gas, electriciteit etc. Dat je dochter voor 75% bij jou is, ondanks de afspraken is ook geen argument: jij laat je dochter dan bij jou en je bespreekt niet met je dochter wat dat betekent voor de kosten, maar legt de rekening bij vader neer.

Nog een opmerking: 'als je mijn ex zou kennen....' maar je wist zelf ook niet goed wat er aan de hand was met je ex.

Niet dat ik nu zou pleiten voor een kindrekening. Je dochter is 16, het duurt allemaal nog maar kort en dan zal het hele verhaal over kinderalimentatie voorbij zijn, behalve dan dat vader zelf aan dochter kan bijdragen voor studie etc., maar als er geen inkomen is is dat 0.

'Voorlopig moet er dus in twee gezinnen op een houtje gebeten worden, maar ik houd wel een vinger aan de pols over de voortgang van zijn procedure.' Ja, dat geloof ik best, dat je er weer bovenop zult zitten als er geld te halen is. Ik denk niet dat je het doet uit meelevendheid. Het lijkt mij verstandiger om het houtje iets zachter te maken door je dochter te stimuleren zelf wat te gaan verdienen. Ze kan nu zelf zak- en kleedgeld verdienen en daarmee ook een basis leggen voor de financiering van haar studie etc. Je maakt dan het leven in één gezin in elk geval wat gemakkelijker en haalt de druk op vader (en op het andere gezin) er een klein beetje vanaf.

Tsjor

Maan

' Nee niet de auto. Maar bv wel over hoeveel zak- en kleedgeld dochter krijgt en hoeveel geld er naar sport en hobbies gaat.' Maan, zo'n discussie zal al snel gaan over de auto en de vakantie. Stel: dochter wil meer kleedgeld en geld om uit te gaan. Moeder vindt dat prima. Maar dan moet het wel uit de pot komen. Kan niet, want het geld is allemaal al gereserveerd. Er moet dus meer geld in de pot komen. Dan krijg je al een discussie over de auto en de vakantie. Zie hier: objectief gezien zou vader helemaal niets meer bij hoeven te dragen, maar voor het financiële gemak wordt het inkomen van de nieuwe vriendin aangesproken: er is genoeg geld, dus....

Als partners goed met elkaar overweg kunnen is een kindrekening een oplossing, zeker als beiden in gelijke mate dingen willen doen als kleding kopen, hobby's betalen etc.

Ik denk dat er heel wat discussies en strijd kan worden voorkomen als de regelingen rond kinderalimentatie sec zakelijke, financiële berekeningen zijn en ieder het vervolgens moet doen met wat er is. Mara zal nu ook haar uitgaven moeten aanpassen, ook voor haar dochter. Als je werkt met 'duidelijk maken wat het kost' dan komt die aanpassing er nooit, want niemand zal uit zichzelf zeggen: het kost zoveel, maar ik kan het ook met minder. En toch moet het soms met minder, zoals nu bij Mara. En bij het gezin van de ex van Mara.

Tsjor

Tja

Tsjor, je weet het zo te draaien dat ik er het slechtst vanaf kom. Aparte denkwijze. Feit is dat bij mijn ex het nemen van verantwoordelijkheid bestaat uit het spannen van anderen voor zijn karretje. Er is altijd wel iemand die hem de hand boven het hoofd houdt en voor hem zorgt. Nu is het zijn vrouw die ineens hoofdkostwinner is en daarnaast het gros van de zorgtaken op zich moet nemen. Terwijl ze hem heeft leren kennen toen hij bij zijn ouders woonde, met riant salaris met als enige kosten zijn alimentatie van 250 euro. Het kan verkeren.
En ja, je hebt er wel gelijk in dat dat allemaal niet terzake doet als het gaat om de berekening van alimentatie. Ik hoop in vredesnaam maar dat hij over twee jaar zijn boeltje weer op orde heeft, anders moet er weer meer geleend worden voor de studie. Tenzij het 0 wordt, dan komt kind in aanmerking voor gratis stufi.

Geen drama

'Feit is dat bij mijn ex het nemen van verantwoordelijkheid bestaat uit het spannen van anderen voor zijn karretje.' Jij volhardt in een zeer negatieve beschrijving. Vond je man (nu je ex) het indertijd leuk om regelmatig een goedbetaalde baan te verliezen? En heeft hij er zelf voor gezorgd dat het UWV de uitkering (ten onrechte volgens jou) stopzet?
Je hebt het patroon in het verleden gezien. Er is een kans dat hij met een diagnose wellicht wat beter grip krijgt op zijn leven en de omgeving, dan zou het misschien beter gaan in de toekomst. Maar je kunt beter rekenen op wat er in het verleden is gebeurd en ervan uitgaan dat het zo verder zal gaan: soms een hele goede baan en dan weer het werk kwijt.
Voor je dochter zou ik daarop rekenen. Mocht vader tijdelijk weer een goede baan hebben, dan zou het best kunnen zijn dat hij aan zijn dochter bijdraagt, maar dat is dan iets tussen hen beiden.
Lenen voor de studie is geen drama, ja het is wel een drama, maar dan iets wat elk kind kan overkomen. Ook mijn kinderen.
Ik hoor je nog niet over de mogelijkheid dat dochter zelf haar zak- en kleedgeld kan verdienen. De arbeidsmarkt voor 16-jarigen is goed. Hoe ouder ze worden des te moeilijker het is. Na 18 moeten ze al werkervaring hebben willen ze ergens tussen komen.

Tsjor

nou, snap het wel

Als dochter van een autistische vader snap ik wat TS zegt. Het past bij autisme, dwz geen verantwoordelijkheidsgevoel, dus heeft de omgeving de neiging dat op zich te nemen, wel uitzoeken wat de regeltjes zijn zodart je minder betaalt, etc. Of zijn uitkering stopt of niet is niet de zorg van zijn ex. Het ontheft hem niet van zijn verantwoording, het weinige wat hij dan wel toe geacht wordt. Dat wil niet zeggen dat er geen coulance mag zijn maar als dat van slechts een kant komt, dan snap ik wel dat TS begint te stijgeren.

Evenzo

Ik snap daar geen biet van: 'Of zijn uitkering stopt of niet is niet de zorg van zijn ex. Het ontheft hem niet van zijn verantwoording, het weinige wat hij dan wel toe geacht wordt.'
Er zijn duizenden (of nog meer) vrouwen die volhouden dat zij (met een baan) niet meer dan parttime kunnen werken en dat dus (!) hun lagere inkomen gecompenseerd moet worden door de ex. Dan ga je ook niet roepen dat zij haar verantwoordelijkheid maar moet nemen en moet betalen. Nee, ze hoeft niets te betalen, ze moet geld krijgen: van de overheid, van de ex etc. etc.
Nu is er een man die buiten zijn schuld om wat inkomen betreft op 0 wordt gezet. En dan gaat het over verantwoordelijkheid, maar dat is gewoon klinkklare munt. Die verantwoordelijkheid kan ook bestaan uit de bereidheid om dochter eten en drinken te geven (zoals veel vrouwen het vertalen, en ondertussen zelf mee-eten), van een bed, verwarming en internet te voorzien (zoals veel vrouwen dat doen en zelf er ook warm bij zitten). Geld geven aan de vrouw is niet de enige manier waarop je je verantwoordelijkheid neemt.
Als dochter het niet wil is dat niet het probleem van ex en dat hoeft ook niet gecompenseerd te worden met geld. Kom nou. Een 6/8 verdeling zou eigenlijk al helemaal niet betekenen dat er een vorm van kinderalimentatie moet worden betaald. Een onwillige dochter is niet het zijn probleem.
'Dat wil niet zeggen dat er geen coulance mag zijn maar als dat van slechts een kant komt, dan snap ik wel dat TS begint te stijgeren.' Ze kan stijgeren wat ze wil, als ex naar de rechter zou stappen zou het er anders uitzien. Ze heeft veel meer gekregen dan waar ze wettelijk en ethisch gezien recht op heeft. Er is geen sprake van coulance bij haar, maar van coulance bij hem. Hij zal zich onder druk gezet voelen. Als je daar blij mee bent, geniet dan van het geld dat je binnengehaald hebt.
De manier waarop hier anders tegen vaders wordt aangekeken dan de maatstaven die iemand voor zichzelf als moeder aan zou leggen is stuitend.

Tsjor

Verantwoordelijkheid en recht

Sorry Evenzo , maar wat bedoel je met 'het weinige dat van hem geacht wordt'? Het weinige geld of doe je de aanname dat moeder meer zorgt? 6/8 is nou niet echt een veel zwaardere zorgtaak bij moeder. En dat dochter bij moeder komt terwijl ze bij vader moet zijn weten wij het fijne niet van. Ik las alleen iets over bij vader alleen na school fruit of boterham krijgt en blijkbaar dus bij moeder komt snaaien. Geen idee hoe ik dat moet zien. Als dochter zwaar overgewicht heeft zie ik dat anders dan wanneer dochter juist te licht is en het fruit bestaat uit een rotte appel en een uitgedroogde boterham. Geen idee, jij wel?

Volgens mij halen TS en een paar anderen door elkaar wat zij rechtvaardig zouden vinden en hoe het rechtssysteem werkt. Dat zijn twee verschillende dingen.
Ik snap heus wel dat er frustratie is over een ex en de dingen die hij doet, dat dat je beeld vertroebeld over de objectieve situatie en dat je graag stampvoetend zou willen roepen 'dit is niet eerlijk'. Maar lees nou goed wat Tsjor schrijft, realiseer je dat een rechter anders kijkt dan jij en zet de knip: verdriet over dat de situatie anders uitpakt dan jij had gehoopt en je dat niet eerlijk vindt is wat anders dan de realiteit. Met de realiteit moet je dealen, voor je dochter in de eerste plaats. Dat verdriet of die frustratie moet je verwerken maar dat is wel wat anders.

Tsjor

Jeetje, Tsjor, wat kom je fel over. Dat je de mening van/over allerlei vrouwen erbij haalt en TS in de schoenen schuift, geeft mi geen pas. Waar komt dat vandaan?

Natuurlijk, geld geven aan je ex voor de opvoeding van je kinderen is lang niet de enige verantwoording die een vader of moeder heeft maar is vaak het weinige wat iemand met autisme wil en kan. Meer kan je niet verwachten van iemand met het sociaal-emotionele niveau van een 3 jarige. Alles wat meer is, een uitschieter hier of daar, is mooi meegenomen. Knijp maar in je handjes in dat geval. Het probleem is wel dat een volwassen man of vrouw, met het niveau van een 3 jarige, voor vol aangezien wordt, ook in de wet, maar het feitelijk niet is. Dat is namelijk het euvel bij ASS!

Iemand met autisme, kent het begrip coulance niet en wederkerigheid evenmin. En elk persoon met autisme voelt zich onder druk gezet als die aan de regels gehouden wordt terwijl het niet in zijn voordeel is. Dat is echt niet bijzonder. Ex-man heeft geen recht op coulance gevoelens van TS en zeker niet als hij daar in het verleden niet in geïnvesteerd heeft. Het zou wel mooi zijn als TS het kan geven maar dat hoeft niet. Als meneer kind wat meer toebedeelt als hij het ruimer heeft, tja dat is een ander verhaal. Maar dat is niet zo. De gedachte dat hij zijn kind met veel minder moet doen nij hij geen inkomsten heeft, is waarschijnlijk niet echt langsgekomen of als die wel langskwam, niet zijn probleem. De oplossing ook niet. Dat kunnen mensen met autisme moeilijk. Het had gekund dat als meneer zelf ook 's avonds last van had het gebrek aan inkomsten (avondeten) dat dat een incentive was geweest om er iets aan te doen maar dan was dat voor zichzelf geweest, niet dankzij enige inlevingsvermogen naar zijn spruit. Dat is verdrietig maar sta er niet te lang bij stil: het is de aard van het beestje.
Ik hoor vooral dit gebrek langskomen.

Je moet met autisme om kunnen gaan en dat is heel lastig gezien de aard van de handicap. Voeg daarbij boosheid, agressie die er vaak bij komt en het is een hele lastige mix. Alsof (ex)partners therapeuten moeten zijn. Dat wordt vaak verwacht maar is geen terechte verwachting, mi.

Ik denk dat TS toen had geweten wat ze nu wist, ze niet zwanger van hem was geworden.

Dat is wat er gebeurt

Zelfs zonder hem te kennen doet hij het ook bij Tsjor. Ze ziet hem als het slachtoffer van al die gemene mensen die (onredelijke) eisen aan hem stellen en hem het leven zuur maken. Toen wij getrouwd waren was hij, ondanks zijn beperkingen, in staat om een ruim twee keer modaal inkomen te vergaren. In ruil daarvoor fungeerde ik als boksbal en incasseerde ik dagelijkse scheldpartijen, en nam ongeveer 99% van de zorgtaken voor mijn rekening (naast mijn eigen 0,8 baan). Hij wist al dat hij het leven in een gezin zwaar vond en toch koos hij ervoor om nog een stel kinderen te krijgen. Misschien 'deed hij ook wel zijn best' om wat meer zorgtaken op zich te nemen, met als gevolg dat het lijntje knapte. En wie zijn schuld is dat? De mijne of die van zijn huidige vrouw? In ieder geval niet de zijne, want hij kan er immers niets aan doen, toch?
Makkelijk praten ook over mijn kind, mijn pittige kind dat bij haar vader op eieren moet lopen 'want je weet hoe hij is', maar bij haar moeder haar ASS-pubergedrag ten volle uit. Ik voel me verdorie soms weer diezelfde boksbal.
Feit blijft, zoals evenzo gelukkig erkent (voel ik me toch niet helemaal slecht) dat de eerste oplossing die in ex' hoofd opkomt bij teruglopende inkomsten 'wie kan dat voor mij oplossen?'. In plaats van dat hij op de stoep gaat zitten bij het UWV en ze dwingt het tot op de bodem uit te zoeken en recht te zetten. Nee, maar het is makkelijk korten bij je ex, want als hij naar de rechter zou gaan zou die ook alleen dat rekensommetje maken. Weet je wat hij zei toen ik vroeg of zijn vrouw het niet zwaar had 'nee hoor, dat valt wel mee, want ze werkt veel thuis' (ze is docent, dus hoe 'blind' ben je dan).
Maar goed, ik ga stoppen met de discussie want hij is voor mij wel klaar.

Evenzo

Je beweert dus dat TS in feite met een 3-jarige is getrouwd. En de nieuwe partner ook. Er zou een verbod moeten komen op dergelijke huwelijken.
Bedenk verder dat er heel wat ouders zijn die kinderen hebben met autisme. Ooit worden die kinderen volwassen en willen ze wellicht een relatie aangaan. Bedenk dat als je dingen schrijft over geen recht hebben op coulance. Mag TS dan vrijuit iemand het vel over de oren trekken, omdat die in het verleden geen empathie heeft vertoond, wat achteraf ook nog eens verklaarbaar is?

'De gedachte dat hij zijn kind met veel minder moet doen nij hij geen inkomsten heeft, is waarschijnlijk niet echt langsgekomen of als die wel langskwam, niet zijn probleem. De oplossing ook niet. Dat kunnen mensen met autisme moeilijk.' Nu heb je geen autisme. En het UWV stopt toch, om een of andere duistere en onterechte reden, de uitkering. Hoe ga je dat oplossen? Ook voor je eigen voedsel. Er zijn genoeg mensen die daardoor in de problemen komen, ik heb er zelf heel dichtbij gezeten. Nogmaals: als je als vrouw dat overkomt kun je op allerlei dingen een beroep doen: bijstandsuitkering, voedselbank, tweedehands kleding, laptop van de gemeente etc. Hij kan niet naar de voedselbank gaan om eten voor zijn kind te halen. Hij kan niet naar de gemeente gaan om een laptop te regelen. Hoe zie je dat toch allemaal voor je? Stel dat hij zich wel gerealiseerd zou hebben dat er dan een probleem komt met het kind (wat hij wel heeft gedaan, anders had hij niet om een gesprek gevraagd) zou dat dan een argument voor het UWV zijn geweest om een andere beslissing te nemen. Ken je het UWV? Weet je hoe dat werkt?

Het gaat er nu niet om dat TS therapeut moet zijn. Het gaat er wel om dat er bepaalde rechtsregels zijn, waar TS ook aan gebonden is. Waarschijnlijk verwacht ex dat er al heel wat juridische procedures aankomen met het UWV en heeft hij geen zin in nog een procedure over de alimentatie. Voor een rechter zou het plaatje er anders uit hebben gezien.

Waarom zo fel? Ik vind het werkelijk schokkend wat voor redeneringen er tevoorschijn komen, alleen maar om geld. Nergens enige blijk van sympathie, medeleven of wat dan ook.

Vader is provider, zegt Gustavo Fring in 'BReaking BAd' en dat besef stimuleert de hoofdrolspeler om heel erg ver te gaan. Maar ik dacht dat we in deze tijd zo'n ouderwetse visie al achter ons gelaten hadden.

Tsjor

Coulance

Als je zelf het gevoel hebt dat het leven je slecht bedeeld is het soms moeilijk om coulance te hebben met een ander. En het is ook echt wel een enorme omschakeling als je beseft dat je partner maar ook je kind een vorm van autisme hebben. Je ziet het niet aan de buitenkant en anderen maar ook jijzelf kunnen het soms moeilijk geloven. En het gooit toch ook echt veel in je leven overhoop wat anderen ook vaak niet zien. Je deelt in de marginalisatie van je partner en je kinderen. En dat is echt wel hard. Terwijl je dagelijks de reclames van leuke kinderen en gezinnen in relaxte of humorvolle situaties op de buis voorbij ziet komen is het voor jou altijd afwachten en afstemmen en altijd een gedoe wat veel van je denkkracht en je flexibiliteit vraagt.
Maar ik zou toch proberen het om te draaien. Proberen begrip op te brengen in de hoop dat je zelf soms onverwacht ook op wat zachtheid kunt rekenen. En die ervaringen dan koesteren.

geldkraan

'In plaats van dat hij op de stoep gaat zitten bij het UWV en ze dwingt het tot op de bodem uit te zoeken en recht te zetten. Nee, maar het is makkelijk korten bij je ex, want als hij naar de rechter zou gaan zou die ook alleen dat rekensommetje maken.' Hij gaat toch procedures starten? Dat heb je zelf geschreven. Denk je werkelijk dat het helpt als je op de stoep gaat zitten? Waar wil je het geld vandaan halen als je niks hebt? Jij hebt nog geld en jij bent toch ook niet bereid om het aan hem te geven nu hij geen geld heeft?

Verder vind ik je beschrijving wel erg vreemd: 'Toen wij getrouwd waren was hij, ondanks zijn beperkingen, in staat om een ruim twee keer modaal inkomen te vergaren. In ruil daarvoor fungeerde ik als boksbal en incasseerde ik dagelijkse scheldpartijen, en nam ongeveer 99% van de zorgtaken voor mijn rekening (naast mijn eigen 0,8 baan).'
Met andere woorden: jij hebt je voor geld in elkaar laten slaan?

'Hij wist al dat hij het leven in een gezin zwaar vond en toch koos hij ervoor om nog een stel kinderen te krijgen.' En hoe heeft hij die kinderen dan gekregen?

Je positioneert jezelf en je kind erg als slachtoffer en dan vooral op het moment dat de geldkraan dichtgedraaid wordt.

Ik zie hem niet als slachtoffer, behalve dan van het UWV. Het is gewoon een mens, met ups en downs, met mogelijkheden en onmogelijkheden. Ik zie hem alleen niet als een geldkraan die open moet blijven staan.

Tsjor

geldkraan

Natuurlijk is ex wel een geldkraan. Ze zijn uit elkaar!! Het enige dat samen nog geregeld hoeft te worden is hoe financieel gezorgd wordt voor kind. Als er meer mogelijk is, meer samen gewerkt wordt is dat mooi mee genomen. Als dat niet kan kan dat niet.
Prioriteit lijkt me dat goed voor kind gezorgd wordt. Fijn en mooi als er begrip voor ex kan zijn. Zou ik persoonlijk wel naar toe proberen te werken, fijner voor iedereen. Maar ts aanvallen vanwege het (vermeend) gebrek aan begrip vind ik ongelooflijk. Ze is geen zorgverlener van ex. Ze moet opkomen voor de belangen van kind. Dat maakt haar geen inhalige ex, ik vind het stuitend dat dat beeld geschetst wordt. (neemt niet weg dat het in deze situatie verstandiger kan zijn je verlies te nemen.)
Iemand met autisme neerzetten als iemand met een se iq van een 3 jarige vind ik ook stuitend.

Ik ben in shock

Over de generalisatie van Evenzo over autisten. Alsof je alle autisten over één kam kunt scheren. En alsof die mensen er zelf voor gekozen hebben. Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Ik ken ook mensen met autisme en geen van hen verdient deze uithaal. Zeer, zeer pijnlijk om een hele groep mensen zó weg te zetten. Hoe gekwetst je ook bent door iemand, het geeft je niet het recht een hele groep zo neer te zetten.
Autisme is -net als bv ADHD of iets anders- geen zelfgekozen afwijking. En bovendien, we hebben allemaal wel wat of het nou een stempel heeft of niet.
Schofterig om zo te generaliseren, je zet jezelf wel te kijk zeg, pfffff.

shock?

Ik vind het wel verfrissend dat Evenzo even een beeld neerzet dat wel gegeneraliseert is maar toch ook herkenbaar. En ja, ieder mens met autisme is anders, maar je mag best een keer de scherpe kanten wat uitvergroten, want het valt echt niet mee. En hoe het werkelijk zit met de ex van Mara weet niemand maar het is nou eenmaal de gewoonte om het 'licht' autisme te noemen als het niet direct zichtbaar is en dan is zo'n scherpe tekening van evenzo ook weleens heel duidelijk.

AnneJ

Wat betekent dat dan voor de relatiekansen van een kind (zoon) met autisme? De kans op scheiding is groot en wat overblijft is voor geldkraan spelen. Ik zou voortijdige sterilisatie aanvragen. Dat gun je toch niemand?

Blom, er hóeft geen begrip te zijn, maar het gebrek aan begrip is wel tekenend.

Tsjor

Generalisatie Tsjor

Het is een generalisatie Tsjor, je hoeft het niet meteen te betrekken op iedereen met autisme al kan het zeer herkenbaar zijn. Ook heb je te maken met een partner die pas recent een diagnose heeft, dat is een stuk lastiger dan als je als kind al weet hoe het balletje rolt en jezelf en je wereld beter leert kennen en meer zelfinzicht en realiteitsdenken opdoet.
Dat vind ik soms wel een beetje sneu voor mijn ex. Zijn ouders hebben gezien dat er wat was en echt alles uit de kast gehaald maar in zijn tijd was er nog te weinig bekend over autisme. Mijn kinderen hebben, ondanks tegenwind van hulpinstellingen, veel betere kansen op een goed leven door een beter begrip, ook dat ze zelf verantwoordelijk zijn maar ook hoe ze hulp kunnen krijgen en zichzelf helpen en elkaar.
Maar ook volwassen mensen met autisme kunnen veel bereiken als bij hen het kwartje valt.
Dat neemt niet weg dat het een zeer lastige zaak is voor iedereen met scherpe zorgelijke kanten.
Ik denk ook dat als dat niet goed begeleidt wordt er veel huiselijk geweld en dreigende situaties kunnen zijn met volwassenen en kinderen, door onbegrip, echt ernstiger dan je soms vermoedt.

Tsjor en Maan

Kinderen, en misschien in mindere mate volwassenen, met autisme zijn wel leerbaar: er is wel een leercurve. Die is wat vlak doorgaans. Deze kinderen kan je met veel geduld en de juiste begeleiding leren maar ze leren er geen empathie of flexibiliteit van. Wat ze kunnen leren is afhankelijk van de begeleiding die ze krijgen en de vaardigheden die ze hebben. Wat heel erg bij autisme kan horen zijn de eeuwig durende gesprekken over wat waar is en wat niet, wat volgens welke regels en wat niet. Ik weet niet of dat ook leerbaar is? Zou veel discussie en energieverspilling schelen. Niet iedereen krijgt dat mee in de opvoeding en daarbij komt dat autisme vaak genetisch bepaald is.

En Maan, vervelend dat je er van gaat huilen, je kan het je heel erg aantrekken maar mijn vader huilt niet hoor. Niet van de keren dat hij mij, onterecht, beschuldigde van iets dat ik niet gedaan had en ik kreeg het hem niet uitgelegd. Hij werd dan nog bozer, nog agressiever en kon opeens zo hard gaan slaan. Als er wel een gesprek mogelijk was, ging het over de regels, niet over het verdriet en de pijn. Tussen ons twee, hij en ik, heb ik mij altijd de volwassene gevoeld, al heel jong. Verantwoordelijk dat hij rustig en emotioneel kalm was. Voor jezelf opkomen resulteerde in zijn agressie, hoe vriendelijk of rechtvaardig het ook was.

Dus, als mijn vader zou huilen, zou het om zichzelf zijn maar niet om zijn kinderen. Mijn moeder huilde dan wel eens. En dat was waar ik het mee kon doen, vwb empathie. De rest van de wereld reageerde als jij. Dat was heel eenzaam maar dat zag (en ziet) niemand. Misschien ben ik hard maar ik vind het autisme van mijn vader echt een enorme handicap, meer dan dat zelfs. Niemand kan je hiertegen beschermen.

Zijn veel mensen met autisme zo? niet perse, sommigen wel, sommigen niet maar er is wel veel stilzwijgend leed in de omgeving van zo iemand.

Dat mijn vader autisme heeft, daar heb ik meer last van dan mijn vader zelf (die natuurlijk niet vindt dat hij het heeft). Wat?? hij heeft geen probleem, de rest heeft een probleem. En weet je, daar heeft hij groot gelijk in, dat geef ik toe. Verdrietig genoeg.

Het is het generaliseren

Wat mij zo tegenstaat. Je doet niemand een plezier (nou ja AnneJ uitgezonderd) met deze generalisatie. Ik vind het heel naar te lezen hoe je behandeld bent door je vader maar daar kunnen al die andere autisten niks aan doen. Natuurlijk begrijp ik dat jij je zorgen maakt als je leest over een kind met een autistische vader maar je kunt niet jouw (nare) ervaring daar 1 op 1 op plakken. Daarmee doe je iedereen tekort. Ook dochter van TS.

En ik snap dat het wellicht verfrissend kan zijn om eea zo scherp neer te zetten. Maar ook dat kan anders, ofwel meer gespitst op de ervaring met die ene persoon ofwel met meer nuance. Zo generaliserend en scherp als combinatie vind ik kwetsend. Dat geldt trouwens niet alleen voor dit vlak, ook voor andere generalisaties die op die manier worden gedaan.