Ex wil gesprek (vermoedelijk over kinderalimentatie)

Nou moe?

Het generaliseren staat je tegen terwijl ik een verhaal uit de eerste hand vertel, mijn eigen ervaring?!
En dan begin je met "je doet niemand een plezier (nou ja AnneJ uitgezonderd). Nou moe? De tweede zin die je spreekt is generaliserend *en* je vult even voor een ander (in dit geval AnneJ) in? Waarmee je haar gelijk in een hoek zet. Waarom eigenlijk? Welke behoefte vervul jij hiermee?

Ik doe niemand te kort met mijn verhaal. Het enige dat ik zeg is dat er veel onzichtbaar leed is in gezinnen waar autisme speelt. Je vindt het niet leuk, prima, dat mag maar daar blijft het bij. Je zou eens een bijkomst van dochters/zoenen van of partners van moeten bijwonen. Ik vraag me af of je er zoveel van weet want de keerzijde van autisme is groot en dof. Nu ik erover nadenk, wat is glanzend aan de goede kant van autisme? Natuurlijk zijn er dingen op te sommen maar dat zijn geen eigenschappen waarvan je zegt, hela.. laat ik een bustour naar Spanje voor een maand doen met mensen met uitsluitend autisme. Adhd daarentegen, tja dat is kan vermoeiend en spannend zijn: never a duld moment. Autisme is dan ook een aandoening die alles doordringend is. Op z'n best is er mee te leven, niet *met* maar *mee*. Het is geen schande om dat hard op te zeggen. Het wordt tijd dat er ook eens aandacht uitgaat naar de omgeving van iemand met autisme. Laten we in elk geval wel realistisch blijven.

pardon?

Evenzo, ik vind het echt afschuwelijk wat je zegt. Ik heb veel ervaring met autisme. Ik wil op dit moment niet eens ingaan op wat je allemaal zegt, ben er veel te boos over. Heb nog nooit eerder zo'n vreselijke en ongenuanceerde opmerkingen over autisme gehoord. Bah.

onzichtbaar leed

Er is ook veel onzichtbaar leed in gezinnen zònder autisme. En de gezinnen met autisme waar het goed gaat, kom je niet tegen in die praatgroepen. Die gaan daar natuurlijk geen kostbare tijd in steken.

Het helpt wel dat er tegenwoordig al vroeg diagnoses gesteld worden en begeleiding kan plaatsvinden. KAN, want het gebeurt vaak nog niet.

Ooit vroeg ik mijn man wat hij nou vond van die hype dat er teveel diagnoses zouden zijn, want "vroeger had je die niet". Hij zei dat hij het veel makkelijker zou hebben gehad als hij en zijn ouders vanaf zijn vroegste jeugd hierin waren begeleid, of als hij tenminste maar had geweten wat er met hem was. Hij werd thuis weggezet als een achterlijke gek (zoals evenzo dus ook doet) en dat doet echt wat met je. Pas na jaren leerde hij ermee omgaan.

Mij zie je dus niet bij zo'n praatgroep, en de kinderen ook niet. Die vinden dat ze het thuis prima hebben, zeker als ze om zich heen kijken naar hoe het bij klasgenootjes vaak toegaat. Zo'n relatie is niet iets voor iedere niet-autist, en de ene autist is de andere niet, maar een liefdevolle relatie is zeker mogelijk.

evenzo

Citaat: Natuurlijk, geld geven aan je ex voor de opvoeding van je kinderen is lang niet de enige verantwoording die een vader of moeder heeft maar is vaak het weinige wat iemand met autisme wil en kan. Meer kan je niet verwachten van iemand met het sociaal-emotionele niveau van een 3 jarige. Alles wat meer is, een uitschieter hier of daar, is mooi meegenomen. Knijp maar in je handjes in dat geval. Het probleem is wel dat een volwassen man of vrouw, met het niveau van een 3 jarige, voor vol aangezien wordt, ook in de wet, maar het feitelijk niet is. Dat is namelijk het euvel bij ASS!

Iemand met autisme, kent het begrip coulance niet en wederkerigheid evenmin. En elk persoon met autisme voelt zich onder druk gezet als die aan de regels gehouden wordt terwijl het niet in zijn voordeel is. De gedachte dat hij zijn kind met veel minder moet doen nij hij geen inkomsten heeft, is waarschijnlijk niet echt langsgekomen of als die wel langskwam, niet zijn probleem. De oplossing ook niet. Dat kunnen mensen met autisme moeilijk.
Einde citaat.

Ik heb toch werkelijk nog nooit zulke beledigende en stupide onzin gelezen. Heb jij wel enig idee wat autisme inhoudt? Als autistische moeder voel ik me echt beledigd door deze ongefundeerde en onzinnige tekst.
Het zou je sieren als je dit soort dingen nooit meer ergens schrijft want dit is echt te erg voor woorden.

Autist

Evenzo heeft een moeilijke jeugd gehad en dat gooit ze nu op het feit dat haar vader autisme heeft, terwijl er toch echt wel meer zal hebben gespeeld dan dat. Zo lang ze daarin blijft hangen, gaat ze die jeugd niet verwerken, ben ik bang.

En ja, autisten zijn net mensen hè....er zijn aardige en minder aardige. Als je één autist kent, ken je één autist. Meer niet. Ik ben dagelijks blij dat de "mijne" op mijn pad gekomen is...

moeder aarde

Als moeder van een autist ben ik erg geschrokken van de teksten van Evenzo. Jouw reactie #67 (je laatste zin)maakt veel goed, dank je wel.

Mooi zo!

Ik heb zelf trouwens ook een hele lieve autistische zoon...lijkt precies op zijn lieve autistische vader.

Maar daar doe je het voor

Het is denk ik toch wat naief om het verhaal van evenzo maar af te doen als een geval. Ik ben er van overtuigd dat er veel leed is achter de voordeur als kinderen met autisme, maar ook volwassenen, niet de kennis en begeleiding krijgen die ze nodig hebben, van mensen die echt snappen waar het over gaat. En daar doe je het ook voor.
Ja, mensen met autisme en een goed verstand zijn leerbaar en daar maken ze graag zelf gebruik van en daar kun je een beroep op doen.
Maar te vaak wordt er met een etiketje gegooid en vervolgens mag iedereen vrolijk verder leven?
Ik ken langzamerhand de verhalen van partners waarvan men blijft denken dat het een hufter is terwijl je ziet dat het een kwestie is van onbegrip en gebrek aan kennis om zichzelf beter te hanteren.
In plaats van die onzincampagnes 'het houdt niet op' zou het veel beter zijn om meer te investeren in deskundige begeleiding.
Ik viel van mijn stoel dat de zogenaamde deskundige hulpverlening op het gebied van autisme geen idee had hoe dat uitwerkt in een gezin en in plaats van hulp geneigd is om te smijten met 'de baas' of 'niet accepteren' alsof dat werkelijk bruikbare perspectieven zijn zonder dat je snapt waar het over gaat.
Als je echt om mishandeling en kindermishandeling zou geven dan zou je meer je best doen om mensen met autisme een betere begeleiding te bieden en bijvoorbeeld geen straf- en detentie.
Ik ken inmiddels ook een groot aantal 'lieve' mensen, vooral ook kinderen, met autisme, maar die zitten allemaal onderweg in een behandeltraject, waar ik soms ook kromme tenen van krijg, maar waar wel openingen zijn om hun emotionele leven en hun omgang met anderen in beeld en handelbaar te krijgen. En dat is gewoon echt goed. Voor minder moet je het niet doen.
Het komt vaak niet vanzelf goed. En dat wil niet zeggen dat alle mensen met autisme anderen slecht behandelen maar door het onbegrip is er vaak wel schrijnend leed achter de voordeur, en dat hoef je ook weer niet te ontkennen.
Vooral niet als je het aan den lijve hebt ondervonden. En voor je neus ziet gebeuren.

Moeder Aarde

Ik wilde eigenlijk niet meer meepraten, maar ben echt benieuwd hoe jouw man zich redt in het gezinsleven. Ik vermoed dat het met mijn ex misschien wel te doen was geweest als we hadden geweten van zijn autisme, en als ik hem in het hele gezinsleven buiten de hectiek had gehouden. Zodra er iets mis ging (huilend kind, overkokende melk, een riempje van een autostoel dat niet dicht ging met huilend kind) schoot hij direct in de stress en ging tieren, schelden of met dingen gooien. Misschien, als we het hadden geweten, had ik daar enorm begripvol mee om kunnen gaan en erin kunnen berusten dat ik altijd de kar min of meer alleen zou moeten trekken. Wat ik dus al deed en waar ik eigenlijk altijd over klaagde, met heel veel drama als gevolg. En dat dus elke dag, jarenlang.
Hoe doe jij dat?

Mara

Inderdaad houd ik hem voor zover mogelijk buiten de hectiek. Onze relatie is daardoor ook wel eens minder goed geweest in de tijd dat de kinderen klein waren, omdat het zwaar voor me was. Maar toch altijd minder zwaar dan helemaal alleen, denk ik. Als ik ziek was bracht hij wel de kinderen naar de creche en zo. En ik had altijd een paar vaste momenten voor mezelf, en omdat ze vast waren, ging dat goed. Nou moet ik ook wel zeggen dat hij eerder de neiging had te vluchten dan te vechten, of hij raakte gewoon heel gestresst en angstig. Dan moet jij wel de boel sussen, maar het is makkelijker te doen als je ziet dat iemand het echt niet meer trekt, dan als hij boos op je wordt. Nu doet hij vaste dingen in de huishouding op vaste tijdstippen. Voorspelbaar dus.

Nu zijn we zelfs zover dat we grappen kunnen maken over autisme, we hebben het echt geaccepteerd. En ik ben wel een type dat de kar graag trekt (en dus ook bepaalt hoe).

AnneJ

Niemand doet het 'verhaal van EvenZo af als een geval' maar het is ook niet zo dat iedere autist is zoals zij beschrijft en/of jij ervaren hebt. Ik kan me voorstellen dat het gezinsleven met een autist wellicht gemiddeld pittiger is dan met een gezin met shiny healthy people (ken jij ze?) maar ik ken ook genoeg gezinnen die het bovengemiddeld pittig hebben met een ADHDer in het gezin (om maar een willekeurig voorbeeld te noemen). Sterker nog, ik ken ook gezinnen waar er geen aanwijsbare oorzaak is en men het pittig met elkaar heeft. Wat ik daarmee bedoel te zeggen is dat ik begrijp dat erkennen van persoonlijke uitdagingen (autisme, ADHD of iets anders) heel verhelderend kan werken maar dat ik het zwaar onterecht vind om een hele groep mensen zo kansloos en zwart weg te zetten. Dat verdient niemand en niemand schiet er wat mee op.
Ik wil echt niet afdoen aan jouw ervaringen en die van evenzo maar het geeft geen pas jullie ervaringen zo negatief op alle autisten te projecteren.

Toch

Overal is wel eens wat maar mijn ervaring is dat als het mis gaat bij autisme dat het dan ook wel extreem mis kan zijn en heel moeilijk vat op te krijgen, in goede banen te lijden, of in rustiger vaarwater.
Je hebt overwegend niet genoeg aan de 'normale' adviezen als mediation, gesprekstherapie, agressiehanteringstherapie en dergelijken. Zolang het autisme niet serieus genomen wordt kunnen er extreme zaken spelen.
En dat is ook heel jammer dat dat niet herkend wordt en het hoofd geboden. Dat je daarvoor jaren aan de bel kunt hangen en dat er eigenlijk weinig mensen een antwoord voor je hebben.
Maar wel vaak een veroordeling.
En ja, de meeste mensen met autisme lijden daar zelf ook onder als het niet goed gaat en de omstanders lijden mee.
Generaliseren is natuurlijk onzin, mensen komen in soorten en maten, maar de relatievalkuil bij autisme is een realistische zaak.