Geen geld om te scheiden

Stapelgek?

Kan het zijn dat je een mythe najaagt? Kijk eens op de datingsites wat het 'aanbod' is. De meesten van ons hebben maar 'gewone' relaties, die soms leuk, soms hinderlijk, soms gewoon prettige routine zijn.
Ik zou vooral kijken wat je nog wil 'doen' in het leven aan interesses, werk, studie, hobbies. Zo'n andere man is als je ouder bent wat schaarser en niet per definitie leuker dan de man die je al hebt.
Die man hoort bij je fantasie. Als die daar ook maar blijft.
Je kunt ook op zoek naar alle dingetjes die je leuk en goed vind aan je eigen man. Die heeft die vast ook en daar plezier uit halen en misschien alleen maar respect.

financien

Je hoeft ook niet meteen op stel en sprong te scheiden? Denk er rustig over na en breng ondertussen de financiën op orde want als jullie spaargeld hebben en het huis staat onder water dan zou ik dus eerst extra aflossen met het spaargeld.
Iedereen heeft trouwens wel een periode dat het gras aan de overkant groener is/lijkt. Focus je op een gezonde financiele situatie, neem een baan en zorg dat je jezelf kunt bedruipen. Als je alles voor elkaar hebt dan is het gevoel daardoor waarschijnlijk ook minder dat je je gevangen voelt in deze situatie.

Zou ik ook doen

Zoek eerst maar eens die leuke man.

Ondertussen kun je natuurlijk bovendien zorgen dat dat huis niet meer onder water staat door af te betalen.

Is that all there is...

Ken je dat liedje?

Ik lees eigenlijk vooral teleurstelling. Spijt dat je niet "verder hebt gekeken" na de eerste keer samen in bed.

Maar nergens lees ik dat je man een naar iemand is. Niet gewelddadig (ook niet verbaal), geen verslavingen of ander destructief gedrag. Je bent alleen niet smoorverliefd.

Er is alleen geen passie, zo te lezen.

Smoorverliefdheid schijnt maar gemiddeld een half jaar te duren. En dan komen de ware aarden boven. En de ergernissen. Dus passie en verliefdheid is ook niet alles zeggend. Sterker nog: mocht ik ooit een man tegen komen, dan hoop ik dat er géén passie mee zal spelen waardoor ik een roze bril op krijg die er voor zorgt dat ik blind ben voor de minder goede kanten van die man.

Oké. Jij zit in een relatie met een man waar zo te lezen niets mis mee is, maar waar jij niet oud mee wil worden. Je hebt geen geld om te scheiden, maar dan nog: wat wil je bereiken? Een gezin uit elkaar trekken? Een man die je waarschijnlijk wel lief heeft, verdrietig maken?

Of is er misschien toch een manier om wél verder te gaan? Je denkt nu alleen in termen van "ik wil zo niet oud worden". Probeer het eens om te draaien: "op deze manier wil ik wél oud met hem worden!" en leg de verantwoordelijkheid bij jezelf.

Want een nu nog onbekende mogelijk perfecte man vinden is een flink risico. Hoe ouder je wordt (en je bent al geen 18 meer), hoe bezetter ze zijn. Het zijn witte raven geworden. Wil je daarvoor een heel gezin openbreken?

Romantiseer die perfecte partner niet. Men zegt niet voor niets "je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent". En als ik het zo lees denk ik: "Meid, wees voorzichtig met wat je wenst!"

En ga mogelijkheden zoeken binnen de bestaande situatie, mét je man. In plaats van wensen naar het onbereikbare dat ook nog eens vol risico's zit.

In de markt

Heb je al iemand op het oog dan, qua droomman?

Staar je niet blind op dat je toen je 18 was goed in de markt lag, en nu minder onzeker bent. Een moeder van 45 kan wel eens heel wat minder goed in de markt liggen, en de kans dat je die droomman alsnog tegenkomt en dat hij jou zijn droomvrouw vindt is misschien niet zo heel groot.

De meeste mensen hebben geen droomman of toprelatie, maar een gewone partner en een gewone huis- tuin- en keukenrelatie. Is het je waard om voor je mogelijk onhaalbare ideaal alles wat je hebt opzij te schuiven en op een flatje driehoogachter te gaan wonen?

Mezelf bedruipen

Kan ik prima. Ik ben geen afhankelijk vrouwtje maar heb zelf een 32 urige baan met een prima salaris. Als ik alleen zou komen te staan zou ik de maandlasten prima kunnen betalen (salaris aangevuld met alimentatie). Versneld aflossen zit er echter niet in, om te zorgen dat het huis niet meer onder water staat. We hebben 6 jaar geleden een flinke verbouwing ondergaan, dus al staat het huis niet meer onder water, een flinke overwaarde zit er ook niet op. Zoals gezegd, we hebben wat spaargeld (een duizend of 15) maar daarmee kan ik geen nieuw huis in richten (met de helft natuurlijk, de andere helft is voor hem). Dus ja....dan wordt het moeilijk.

Ik wi even aangeven dat ik idd absoluut geen nare man heb!
Het is meer....we passen gewoon niet echt bij elkaar. Totaal andere interesses, hij begint flink uit te zakken en voelt er weinig voor daar iets aan te gaan doen. We staan in alles eigenlijk haaks op elkaar. Ik heb daar geen zin meer in. Wil op deze leeftijd een partner die hetzelfde in het leven staat als ik.
Ik zou op dit moment echt op een totaal ander type vallen, en daarom denk ik dat ik, destijds door mijn onzekerheid, niet verder heb gekeken dan mijn neus lang is en daardoor de verkeerde keuze heb gemaakt....

Tja, en dan nu?......

nou

Die droomman hoeft er helemaal niet te zijn of te komen. Wie zegt dat dat je lukt of dat het je gegeven is?
De kans op. Ja, die is aanwezig. Dat je als je gaat scheiden alsnog een man tegenkomt.

Hier nu bijna 3 jaar gescheiden. Er is nog niks voorbij gekomen. De eenzaamheid binnen het huwelijk is veranderd naar eenzaamheid buiten het huwelijk. Het enige verschil is dat ik nu een kans op geluk heb. Maar geloof me nou als ik zeg dat die ridder op het witte paard een utopie is. Perfectie bestaat niet, je kunt het alleen nastreven. Nadeel is dat je daar meestal heel ongelukkig van wordt, want het is nooit goed genoeg. Ook niet bij die nieuwe "prins" die ook eigenlijk gewoon een kikker blijkt.

Wopper; je hebt een paar duizend of 15??
Geen geld om te scheiden man daar kan je wel 10 x van scheiden!!
Mensen dromen van dat spaargeld.
Wij hadden toen die tijd nog geen 2000 euro toen we gingen scheiden maar ik ben gescheiden en goed terecht gekomen.
Zelf har regeert en tis gewoon gelukt hoor ook zonder spaargeld.

moederdochter

Het probleem is dat als het huis verkocht moet worden en minder oplevert dan de hypotheek je dus wellicht een schuld hebt die groter is dan die 7500 per persoon.

Wopper

" Wil op deze leeftijd een partner die hetzelfde in het leven staat als ik."

Een belangrijke vraag is denk ik of je, als je die niet krijgt, liever geen partner hebt dan de partner die je nu hebt. Heb je meer last dan gemak van hem? En zo ja, hoeveel meer last? Is die last zo groot dat die opweegt tegen de financiële aderlating en alle toestanden van een scheiding?

Zo ja, dan is de scheiding het overwegen waard. Zo nee, dan lijkt mij doormodderen zo gek nog niet. Tot die prins alsnog langs komt (dan zou ik overigens niet direct bij die prins intrekken, want inderdaad, menig prins blijkt achteraf toch een kikker). En in de tussentijd aflossen.

Anders gezegd: nu scheiden levert geen leukere man op. Nu scheiden levert een hoop gelazer op en een bestaan als alleenstaande. En ik lees niet dat dat is wat je wilt. Of nog weer anders gezegd: wat jij wilt ga je niet krijgen met de middelen die je nu wilt inzetten om je doel te bereiken.

Groeten,

Temet

Krijgt hij een eerlijke kans zo?

Heb jij hem al eens verteld hoe jij er tegenaan kijkt? Wat je van de relatie vindt? Misschien wil hij namelijk ook wel graag dat er iets verandert?

Ik lees namelijk nergens in je post iets over wat (dat) je al iets ondernomen hebt om dingen te veranderen. En ik vind het wel heel makkelijk om alleen maar te kijken naar je man en waarin hij tekort schiet. Want je zit een relatie altijd met zijn twee. En hoe je bent, wat je doet, hoe je je gedraagt is het resultaat van de ontwikkeling die jullie samen hebben doorgemaakt, de beslissingen die je samen hebt genomen. Je kunt de verantwoordelijkheid voor jouw ongeluk (is het dat? Of hoop je alleen maar dat je misschien gelukkiger zou kunnen zijn dan je nu bent?) niet bij je man neerleggen. Je bent zelf verantwoordelijk voor je geluk, maar je bent zeker ook verantwoordelijk voor je kinderen! Dus voor je roept dat je wil scheiden, zou ik eerst eens kijken naar wat jij kunt doen om de situatie te veranderen. En praten met je man over wat je anders zou willen.

En bedenk ook dat je als je gaat scheiden niet van je man af bent. Jullie hebben samen kinderen, dus jullie hebben nog heel lang met elkaar te maken. En die kinderen, worden die heel blij van een scheiding? En realiseer je ook dat je er bij een scheiding dus voor kiest om je kinderen minder (de helft van de tijd is tegenwoordig heel normaal) te zien. En vind je dat jij het recht hebt om je man en je kinderen elkaars gezelschap te onthouden? Wil je hen en jezelf zoiets aandoen, is het dat waard?

Bezint eer ge begint geldt voor een heleboel dingen. Scheiden kan altijd nog.

kinderen

Hoe oud zijn de kinderen eigenlijk?

Groeten,

Temet

doen en laten waar je zin in hebt

Ik ben bepaald niet jong aan de man gegaan, in tegendeel, en denk ook wel eens stiekem dat als wij uit elkaar zouden gaan ik een weekend in de veertien dagen lekker helemaal alleen zou zijn . Ik heb dan ook nooit de gescheiden moeders begrepen die zich enorm verzetten tegen een omgangsregeling, of tegen overnachtingen bij vader, terwijl daar niet echt een duidelijke reden voor was. Maar dat terzijde.

Maar je hebt geen garantie dat scheiden je dat biedt, natuurlijk. Er zijn exen die het erbij laten zitten, dan zit je nog full-time met de kinderen, alleen zonder man.

Man valt je tegen op dit moment. Maar wat mij nog altijd niet duidelijk is, is of een bestaan als alleenstaande gescheiden moeder met aanzienlijk minder geld dan nu - want dat is waar je op moet rekenen - iets is wat je liever hebt dan je leven nu. Hoe erg zit die man je in de weg?

Wat me wel vrij duidelijk lijkt, is dat je het leven van je kinderen op een vreselijke manier overhoop haalt als je gaat scheiden.

Verder denk ik dat 'durven leven vanuit je gevoel' ernstig wordt overschat. Waarmee ik niet wil zeggen - voordat iemand dat weer denkt - dat je nooit op je gevoel zou mogen afgaan, maar het algemene romantische idee dat het gevoel superieur zou zijn boven het verstand - mweh. Ik vrees dat zowel de schuldhulpverlening als de gevangenissen vol zitten met mensen die vooral leefden vanuit hun gevoel en zelden vanuit hun verstand. Groots en meeslepend leven is prachtig in films, in het echte leven valt het resultaat voor de gewone sterveling vaak bitter tegen.

En angst voor de financiële gevolgen is gewoon terecht. Vrouwen die scheiden en de hoofdzorg voor de kinderen houden gaan er financieel op achteruit, en dat kan ook nauwelijks anders, want er moeten nu van hetzelfde inkomen twee huishoudens worden gerund in plaats van éen. Nu kun je romantisch doen en roepen dat geld niet belangrijk is, zelf denk ik daar anders over omdat ik iets te veel mensen met geldzorgen heb gezien. Als je heel zeker weet dat je genoeg geld overhoudt om - met je kinderen - het leven te leiden dat jij leuk vindt (vaste lasten betaald, genoeg kleren, af en toe een uitje etc), dan hoef je je geen zorgen over de centen te maken. Als je denkt dat je het als het moet wel zult redden, dan zijn je zorgen denk ik gewoon terecht.

Waarmee ik niet gezegd wil hebben dat je niet zo mogen scheiden. Maar ik vraag me wel af of het een goed idee is.

Groeten,

Temet

Onvoorstelbaar

'In het laatste geval heb ik het dan vooral over zijn figuur en zijn wil om daar iets in te veranderen om het op die manier aantrekkelijk te houden.' Het ziet er dus niet meer uit als een jonge strakke god. Ik heb eerlijk gezegd niet zoveel op met mensen die een partner laten vallen als die partner, net als zijzelf, ouder wordt, of ziek, of werkloos, of, nou ja, alles wat het leven aan narigheid met zich mee kan brengen. Voor een scheiding zijn er volgens mij wel relevantere redenen te nomen.
Je maakt ruzie met hem. En die ruzies gaan over wat hij moet veranderen. Maar ondertussen is het vooral je eigen onvrede.
Misschien moet je even ophouden met alles van die ene man verwachten. Ga eens voor jezelf na wat je graag zou willen doen, welke sport, vakantie, activiteit, gesprekken etc. en kijk eens hoe je kunt organiseren dat je dat met iemand doet. Wie weet komt je man wel van de bank af als hij een levenslustige slanke 45-jarige rond ziet dansen in zijn huis (in plaats van iemand die steeds zeurt over zijn figuur).
Kijk eens vooruit. Over een klein aantal jaren is de jongste 18, het uitgebouwde huis te groot en de koopmarkt aangetrokken. Wat zou je dan willen doen? Waar wil je dan mee bezig zijn? Begin daar nu mee. Als het belangrijkste is dat je van de financiële zorgen af wil komen, dan zou ik dar ook zeker naar kijken. zoals iemand al zei: vijftienduizend is best een grote spaarpot. Hoe lang heb je die bij elkaar gespaard? Wat gebeurt er als je daarmee extra aflost, hoeveel geld houd je dan per maand over, wat je extra kunt sparen, zodat je nog sneller het gat gedicht hebt? Zijn er nog meer mogelijkheden om geld te verdienen? Genoeg om je hoofd mee bezig te houden en het voordeel is dat het dingen zijn die je zelf kunt aanpakken.

Tsjor

typisch gevalletje

midlife crisis. Tja, deal ermee en zoek voor jezelf interessante activiteiten.
Maar ja, jij als vrouw van 45, bent waarschijnlijk over een paar jaar ook niet zo meer 'in de markt'. En ja, de EVENTUELE nieuwe leuke en goed uitziende vent van rond jouw leeftijd ligt over een paar jaar hoogst waarschijnlijk nog wél in de markt... en kan dan vast nog wel een pracht exemplaar van rond de 40 veroveren.

Doen en laten wat je zelf wilt

Kan dat nu dan niet? Als je af en toe op jezelf wil zijn dan ga je toch lekker af en toe een weekend weg? In je eentje of met een vriendin. Wie of wat houd je tegen? Om nou vanwege een beetje meer vrijheid en een bierbuik nou je huwelijk op het spel te zetten en je kinderen op deze leeftijd met de scheiding van hun ouders op te zadelen...

Ja, duidelijk geval van midlifecrisis in mijn optiek. En een gevalletje egocentrisme van heb-ik-jou-daar. Ik snap wel dat je man niet van plan is om wat aan zichzelf te veranderen overigens, er zijn maar weinig mensen die dat doen omdat hun partner daarom vraagt/zeurt. Maar je kunt sowieso een ander niet veranderen, je kunt alleen jezelf veranderen. Of de manier waarop je naar dingen kijkt en met dingen omgaat. Dus begin daar eens mee. Ga doen waar jij blij van wordt. En kijk wat er dan gebeurt.

Hee Wopper

Wat zou je ervan vinden als je man de tekst schreef waarmee je deze draad opent?
Wat zou je dan tegen hem zeggen ?

Zijn figuur.

Je vindt hem gewoon niet meer aantrekkelijk. Dat kan wel een lastig dingetje zijn. Het is fijn als een partner er een beetje fit en vitaal uit ziet. Dat iemand genoeg eigenwaarde heeft om zich zelf te verzorgen. En een klein buikje is weer anders dan tijdens het huwelijk 40 kilo aankomen en nog amper in staat een wandeling te maken.

Maar opmerkingen daarover zijn vaak kwetsend en je partner voelt direct dat je hem niet aantrekkelijk meer vindt.

Ik krijg het idee dat dat eigenlijk je grootste irritatie is. In het begin was het leuk, je was verliefd en hij zag er goed uit. Nu is het allemaal wat saai en gewoontjes en is hij letterlijk en figuurlijk wat uitgeblust en uitgezakt.
Praten om die reden over scheiden met je man is chantage. Maar een normaal gesprek over zijn desinteresse voor zijn uiterlijk, dat je dat jammer vindt, dat moet kunnen wat mij betreft. Samen sporten, samen lijnen, hem supporten, is motiverend misschien? Praten jullie nog wel? Wat houdt hem bezig, hoe ziet hij de toekomst, plannen die hij heeft als de kinderen de deur uit zijn enz.

Scheiden kan altijd nog.

Droomman

Straks ben je 80 en dan stel je vast niet met je Droomman getrouwd geweest te zijn - zoiets schrijf je. En dat komt volgens jou omdat je, toen je jonger was, niet wat langer hebt rondgekeken.

Hm, het leven is geen warenhuis en bol.com verzendt geen droommannen. Lang rondkijken garandeert niet per definitie dat je een droompartner vindt. Het zou zelfs kunnen dat je gedesillusioneerd was geraakt - zoals nu, maar dan anders, om het wat rommelig te verwoorden.

Word wakker. Dromen zijn bedrog. Prinsen op het witte paard bestaan niet. Als je er nu alsnog een denkt te zien, is het een leeftijdgenoot met bagage.
Ga aan de slag met wat er is en houd jezelf niet voor de gek.
Mooi zoals een van de anderen illustreert dat ' je gevoel volgen' bepaald geen garantie voor geluk en welzijn betekent. Je bent 45, gebruik het zelfvertrouwen dat je hebt opgebouwd door wat goeds te maken van je gezin en je relatie. Zomaar de boel,overhoop gooien voor vage romantische fantasie - daar schiet niemand wat mee op.

Niet afhankelijk?

Sorry maar ik begrijp je niet. Eerst zeg je dat geen afhankelijk vrouwtje ben maar daarachteraan schrijf je dat je zou kunnen rondkomen van je salaris én alimentatie. Dan ben je toch wél afhankelijk? Mijns inziens ben je niet afhankelijk als je kunt rondkomen van je salaris punt. De kinderen zullen fiftyfifty bij jou en vader wonen dus kinder-alimentatie hoeft niet. Alleen een kindrekening waar jullie allebei de helft van de niet-gezinsgebonden kosten op storten. Klaar.

Misschien zit je op social media, er ging daar poosje geleden een aantal columns rond van een kerel die was gaan scheiden vanuit eenzelfde soort droombeeld als jij beschrijft. In zijn verhalen zie je hem gaan van twijfel naar besluit naar euforie naar valt-wat-tegen naar help-wat-heb-ik-weggegooid. Ik kan het niet goed verwoorden maar het deed me een beetje denken aan iemand die op zijn favoriete vakantiebestemming gaat wonen om erachter te komen dat alle dagen ouzo ook niet zaligmakend is.

En als laatste maar zeker niet het minste punt: weet je zeker of je de consequenties voor kinderen van jouw wens voor een spannender leven wel aanvaardbaar vindt?

Als je wat meer pit zoekt zou ik lekker een vakantieweek boeken met een vriendin en gaan parachute springen. Voor je kinderen lijkt me dat prettiger.

Ik heb er geen bezwaar tegen als mensen wel afhankelijk van elkaar zijn trouwens, op elkaar kunnen leunen maakt de wereld een stuk mooier. Maar ik ben ook een groot voorstander van dingen benoemen voor wat ze zijn, rookgordijnen ga je alleen maar van hoesten.

' rookgordijnen ga je alleen maar van hoesten '

Goeie !

Jeetje

Er is al heel veel geschreven door de andere reageerders.

Je kunt het je moeilijk voorstellen als je geen ervaring hebt met scheiden. Of je er nu zelf voor kiest of dat de ander voor je kiest, het doet pijn, heel veel pijn. Je zult alle zeilen moeten bijzetten om te zorgen dat je een werkbare relatie houdt met je man, zodat jullie een redelijk na-huwelijk hebben.

Persoonlijk denk ik dat je rustig eerst alles op een rijtje moet zetten. Heb je een vriendin die gescheiden is en geen blad voor haar mond neemt? Wellicht kan zij je ook helpen om eens te kijken naar de problemen die je tegenkomt.

Mensen als jij hebben namelijk vaak de neiging om de weg die zij eigenlijk willen nemen te idealiseren en daardoor niet de valkuilen zien. Voor het geld hoef je het niet te laten. Ik ben gescheiden met een minimum inkomen en heel veel schulden. Waar een wil is, is een weg. Bij mij was het dat ik moest overleven, daar mijn ex-partner met ons inkomen vertrok en mij met de ellende heeft laten zitten.

Natuurlijk kan het zo zijn dat je gaat scheiden een leuke woning vindt en niet lang daarna je droomman. Dat je uiteindelijk heel gelukkig wordt met hem en dat je blij bent dat je die stap hebt gezet.
Meestal loopt het anders, een aantal dingen die zouden kunnen gebeuren:
- woning is lastig te vinden, duurt lang of wordt een plek waar je eigenlijk niet wilt wonen
- man werkt niet mee en werkt de scheiding tegen, hierdoor kan het jaren duren voordat de scheiding een feit is
- je kinderen zijn boos op jou en willen je niet zien
- je kinderen willen bij hun vader blijven wonen, daar hij wel in buurt van hun vrienden en vriendinnen woont.
- je denkt een droomman tegen gekomen te zijn die na een jaar een enorme eikel blijkt te zijn
- je raakt je vrienden kwijt, omdat die niet snappen waarom je wil scheiden
- je red het financieel maar net, want je krijgt geen alimentatie en je hebt een hoge huur. Hierdoor moet je elk dubbeltje omdraaien.
- er moeten bepaalde klusjes in huis gedaan worden die je partner altijd deed, jij het geen idee hoe het moet en hebt niemand om je te helpen
- je hebt zin om gezellig met iemand een film te kijken, maar al je vriendinnen hebben het te druk

Zo zijn er nog veel meer situaties de je waarschijnlijk tegenkomt.

De dingen die je voor lief neemt, zou een ander alles voor over hebben

Bridget Jones

Dit verhaal doet me op de een of andere manier heel erg denken aan de film van Bridget Jones. Maar dan niet Bridget zelf, maar haar moeder. Je heb de film vast gezien..

Zelf gescheiden kan ik me alleen maar aansluiten bij wat hierboven al is gezegd. Als je echt, echt weg wilt, sukkel dan in vredesnaam die paar jaar dat de kinderen nog in huis zijn door. Dan kun je ondertussen je (financieel) plan maken. Doe dit die kinderen niet aan.

waargebeurd verhaal

Het is alweer een aantal jaar geleden. Ik was al een paar jaar gescheiden en kwam via gezamenlijke vrienden in contact met een vrouw die getrouwd was. Ze had twee kinderen in de puberleeftijd, haar man had een goede baan, zij werkte een paar uur per week en ze was ontevreden en verveeld. Haar man was niet slecht voor haar, maar hij was saai, vond ze. En inderdaad ook niet meer zo strak als 20 jaar daarvoor (ben jij zelf nog wel zo strak als toen?)

In haar ogen had ik, als gescheiden vrouw, een wereldleven! Geen man die de dop niet op de tandpasta deed, ik kon helemaal zelf bepalen of ik de muren paars, groen of oranje verfde, en nooit discussies over waarheen op vakantie want ik ging gewoon waar ik heen wilde. Had ik zin in een vent, dan hoefde ik maar op een datingsite te kijken.

Dacht ze.

Ik kon honderd keer zeggen dat het gras bij mij echt niet zo groen was als zij dacht. Dat ik het daten had opgegeven wegens teveel kaf onder het koren. Dat het soms retezwaar is om te moeten balanceren tussen werk en kinderen met als extra ballast een ex die zijn zaken niet bepaald op orde had, wat weer weerslag had op de kinderen. Dat het heel fijn is dat ik op elk moment mijn muren knaloranje kan verven als ik daar zin in heb, maar dat het me ook best wel leuk lijkt om sámen met iemand te beslissen en te verven.

Ik was een stoere alleenstaande vrouw die niets uit de weg ging, maar tegelijkertijd miste ik een partner, een (goede) vader voor mijn kinderen, een maatje, een bedgenoot en iemand die tegen me zei "als jij de hond even uitlaat zal ik koffie zetten". Iemand zoals haar saaie man. Inclusief beginnend buikje en wijkende haargrens. Gewoon stabiliteit in plaats van altijd op mijn tenen moeten lopen zoals ik jaren had moeten doen in mijn huwelijk. Maar zij zag het niet. Zij zag alleen het groene gras aan de overkant: een zogenaamd vrije vrouw die zogenaamd alles kon doen en laten wat ze wilde.

Ik kon praten als Brugman, haar de andere kant van mijn zogenaamd vrije leventje laten zien, de stress, de overbelasting, gedoe met ex, het altijd goochelen met geld, maar het kwam niet aan.

En ze begon op een dag een affaire met een eveneens getrouwde, heel erg aantrekkelijke meneer. Met een heel mooie baan, goed in bed, wildwoest aantrekkelijk, nog steeds het lijf van een jonge god, en helaas getrouwd met (volgens zijn zeggen) een heel nare vrouw. Ze voelde zich gevleid door zijn aandacht, zijn beloftes en alles.

En op een dag werden ze betrapt. Haar man wilde direct een scheiding. Haar minnaar besloot dat zijn heel nare vrouw toch meer zekerheid bood. En daar stond ze. Alleen.

En nu klaagt ze regelmatig hoe zwaar het is. Haar ex is inmiddels gelukkig met een ander, haar leuke baantje "voor erbij" is inmiddels fulltime werk geworden, haar huishouden moet ze 's avonds en in het weekend doen, de tijd van leuke uitjes is voorbij want geen tijd en geen energie en ze heeft spijt.

Het groene gras aan de overkant is vaak zo groen vanwege alle shit die het over zich heen heeft gehad.

Ga eens na waar jouw onvrede van komt. Zijn uitzakkende lijf? Of is er meer? De onzekerheid wegens het onder water staan van je huis? Het besef ouder te worden en niet alles meegemaakt te hebben? Midlifecrisis?

Gooi alsjeblieft je huwelijk niet weg als er niet echt een reden voor is. Je gaat er enorm spijt van hebben, net als die kennis van me.

Whooo

Wat worden er rake dingen gezegd. Dank hier voor overigens.
Het doet me altijd goed als men mij een spiegel voor houdt.

Wat ik heel erg herken is dat ik snel de neiging heb om te denken dat het gras op een ander groener is. De boel idealiseren en daardoor de valkuilen niet zien past daar denk ik heel erg goed bij.
Ik zie alleen maar het mooie en vergeet misschien idd de negatieve kanten. Social media helpt ook niet echt. Goh, wat heeft iedereen daar toch het perfecte leven.....

Mijn kinderen en ook mijn man verdriet doen is natuurlijk het laatste wat ik zou willen. Ik weet ook niet waar deze onvrede steeds vandaan komt. Ik word er natuurlijk ook niet blij van.

Ik zou ook heel graag wat aan mezelf willen veranderen. Waarom verlang ik altijd zo naar perfectie? Waarom vind ik het zo belangrijk wat de buitenwereld er van vindt? Waarom wil ik heel de dag dat mijn huis perfect opgeruimd is?

Geen idee bij wie ik met dit soort problemen terecht kan??

Jeetje, echt iedereen enorm bedankt voor de verhelderende opmerkingen en spiegels.