Help! Ik ben een stiefvader...

onopgeloste verdriet

klopt Martino; er is vaak een onderhuidse onverwerkte verdriet aanwezig. Begrijpelijk ook, want geen enkel vrouw of man droomt ervan om later te scheiden en er niet te zijn de eigen kinderen .

Dus dat heeft tijd nodig. Tegelijk is het niet eerlijk en realistisch van de gescheiden ouder de nieuwe partner buiten te sluiten.
Als voorbeeld: Ik lat nog steeds terwijl wij volwassen kinderen hebben en mijn inspraak wordt door partner en stiefzoon getolereerd.
Zo had mijn stiefzoon slaapproblemen van de scheiding en slechte school resultaten. Hij wilde ff alleen werken en niet naar school. Waarop ik het advies heb aangedragen om dan een jaar te stoppen met school met professionele hulp erbij. Mijn partner had er eerst moeite mee, omdat thuis zitten en niets doen geen optie was. Zijn zoon beloofde te blijven werken en toen had mijn partner er wel vrede mee.
Ik moet er niet aan denken dat hij had gezegd; ik ga ff mijn ex vrouw bellen daar heb jij niet over te zeggen, want zij en ik zijn de ouders...

zoveel jaren later, werkt stiefzoon nog steeds, inmiddels zijn vmbo af, laatste jaar hbo en we gaan met zn vieren op vakantie.

mijn zoon moest een keuze maken voor een gymnasium en daarna een studierichting op de universiteit....mijn partner is overal mee geweest en door mij erbij betrokken, hij ging mee naar de ouderavonden, inauguratie, diploma uitreiking...maar daar hebben wij beiden voor gekozen

Ben niet boos hoor

En nee dat vind ik niet normaal. Maar het werkt in mijn ogen andersom: dat jij dat allemaal betaalt geeft jou nog geen recht om dingen te bepalen. Qua opvoeding dan hè. Het een zou los moeten staan van het ander.

Wel heb je natuurlijk alle recht om een mening te hebben over hoe er met jou en met je spullen omgegaan wordt. Maar dat is geen opvoeden maar je grenzen aangeven. En als je het goed doet, speel je dat ook zoveel mogelijk via de moeder. Jij geeft je grenzen aan bij haar en zij gaat daarmee aan de slag. Of niet. En daar zou je dan je conclusies uit kunnen trekken.

Persoonlijk spreek ik andermans kinderen alleen aan als de eigen ouder niet in de buurt is om te corrigeren of als het gedrag dusdanig gortig is dat ik me persoonlijk geweld aangedaan voel.
En anders slik ik een keer nederig en denk er het mijne van.

Martinho

Het is niet handig om geld en rechten op opvoeding aan elkaar te koppelen. Het kan best zo voelen maar het is niet handig.
Gescheiden vaders moeten nog steeds alimentatie betalen al hebben ze geeneens omgangsrecht en als ze dat wel hebben heeft dat alleen wat betreft de hoeveelheid tijd invloed op de alimentatie.
Geld, geen geld, zie dat los.
Je kunt ook opvoeden zonder straffen en belonen. En kinderen van een ander blijft een heikel punt vooral als je zelf nog denkt dat een flinke uitbrander op zijn tijd geen kwaad kan. Dat zou je hier niet hoeven doen. Niet alleen kinderen met een vorm van autisme, maar ook andere kinderen, leren daarvan dat als je een fout van een ander ziet, dat je dan geautoriseerd mag uitpakken.
Ik zou je willen adviseren om het anders aan te pakken. Leg een relatie en laat je vriendin de regels bepalen over de omgang met haar kinderen. Kijk wat je daar zelf van kunt leren. Vraag het gewoon aan haar, hoe ga jij daar mee om, en probeer dat eens.
Kan heel leerzaam zijn.
Blijkbaar voeg je je niet makkelijk van nature.

Nee Martinho, niet bemoeien

Maar adviseren.

En als dat advies niet gewenst is, staan jullie er blijkbaar erg verschillend in en zal het voor jou slikken of stikken worden.

Het is namelijk inderdaad niet de rol van volwaardig gezinslid waar je recht op hebt. Die rol moet je verdienen en die moet je gegund worden. Meestal is dat iets wat veel tijd vraagt, heb ik hier op dit forum geleerd (7 jaar was het geloof ik...).

Tsja, Martinho

Het enige dat wij van je weten is wat je hier laat zien. Daar reageer ik dus op.

Als jij echt zoveel tijd met de kinderen doorbrengt, is het logisch dat je je ook met hun gedrag bezig houdt. De vraag is alleen hoe. En ik denk dat je daarover snel het gesprek moet aangaan, met respect voor de inmiddels opgebouwde opvoedvaardigheden van je vriendin, en niet vanuit het idee van "ik weet hoe het moet en zij niet". Dat zou namelijk wel eens heel verkeerd kunnen uitpakken. Ik denk dat zij nu in de verdediging is geschoten omdat jij zo overkomt.

Wat ik in jouw reactie lees is: ik besteed tijd en geld aan die kinderen, dus ik mag de richting van de opvoeding bepalen. Dat is gewoon niet zo. je bent niet hun vader. En al was je dat wel, dan nog zou je er samen met je vriendin uit moeten komen, dat doen we namelijk allemaal.

En inderdaad, ik ken de situatie niet. Misschien ben je in het echt wel enorm geduldig en diplomatiek en begripvol. Zo niet, dan zou ik daar maar eens aan werken.

Moeilijk

Het lijkt mij anders echt heel moeilijk om die positie te zitten. AnneJ is voorstander van opvoeden zonder straffen/belonen. Dat is prima maar wat als je daar als partner nu heel anders in staat? Natuurlijk heb je geen recht je er mee te bemoeien maar het lijkt me ongelovelijk ergelijk als iemand op een zo andere manier met de kinderen omgaat dan je zelf zou doen.
Ik vind het soms al moeilijk om een paar dagen met een ander gezin op vakantie te zijn maar dan kan ik best mijn ergenissen in slikken voor die dagen. Ik zou dat echter niet kunnen als ik er dag in dag uit mee geconfronteerd werd.
Je kan namelijk wel zeggen dat het de partner niks aangaat en formeel klopt dat misschien ook wel maar als je bij elkaar in een huis woont is het gewoon heel lastig om er niks van te zeggen want je hebt er oprecht last van.

Echt?

Je werkt met autisten? In de IT? Niet met kinderen met autisme, anders zou je niet zo hoog van de toren blazen en zou je ook weten dat je met uitbranders en straffen bij die kinderen alleen op weerstand en paniek stuit.
Verder ken ik, eerlijk waar, geen kinderen die grenzeloos opgevoed worden. Ik ken wel ouders die het anders doen dan ik zou doen. Zo heeft mijn jongste een vriendje dat altijd heel fysiek en hardhandig met zijn moeder loopt te 'stoeien'. Dat zou ik niet accepteren, maar zij vindt het (schijnbaar) leuk. En een vriendinnetje dat alleen kan praten met minimaal 70 decibellen. Zou ik ook niet accepteren, maar als alle gezinsleden hard praten kan ze misschien niet anders. Mijn kinderen daarentegen hebben meer dan gemiddeld in de melk te brokkelen qua bed- en schermtijden, wat we eten en waar we op vakantie gaan. Dat zijn wat mij betreft verworven vrijheden die ik natuurlijk niet zomaar zou kunnen inperken als er hier een meneer kwam wonen.

rol taken en verantwoordelijkheden

Martinho`s is dit wat je bedoelt:

vrij vertaald: (martinho is) Ik ben stiefvader, ik wil een vaderrol en wil vader zijn voor mijn stiefkinderen.
Kan dat? Is dat mogelijk?

Zo ja,
welke rol, taken en verantwoordelijkheden wil ik?
welke rol, taken en verantwoordelijkheden kan ik krijgen van de biologische ouders?
Welke rol, taken en verantwoordelijkheden is voor mij nog "over"?

Zo nee, waarom niet?

Is er dan nog een toekomst weggelegd voor mij?

Wat zou hij moeten doen als er verschil van mening is in inzicht, visie wat betreft rol taken en verantwoordelijkheden

Wat?

Wat doen die kinderen dan precies voor verkeerde dingen?

aanhoren en toelaten of optreden

Het gaat er ook niet meer om de de verkeerde dingen...

Hij ervaart storend gedrag waarvoor hij graag een oplossing wilt zien.

mag / kan Martinho
-optreden bij storend gedrag of
-de totale opvoeding overlaten aan biologische moeder
-er iets van vinden of
-er iets van zeggen, of
-alleen aanhoren en toelaten(omdat hij de alleen maar de "stiefvader is"
-

Tuurlijk wel

Natuurlijk is het wel handig (voor ons) om te weten waar het over gaat. Stel dat die kinderen steeds heel hard schreeuwen bij het voetballen, of drie keer per dag om snoep zeuren, of weigeren om hun rotzooi op te ruimen, of het wc-licht laten branden. Dat is natuurlijk best storend en irritant, maar daar zijn het kinderen voor. Je moet er (imo) ook niet teveel bovenop zitten.

Martinho

Ik heb een samengesteld gezin geprobeerd, wat echt niet lukte. En ik weet ook waarom, er was namelijk wantrouwen naar de ander of die wel het beste met zijn kinderen voor had. Ik heb het al eens eerder in een draadje gepost… Maar het ging zo ver dat er continu werd opgelet of de ander zijn kinderen voortrok… en ook adviezen werden in twijfel getrokken. Het voorbeeld van het zwembad van Emine, is daarin ook wel voorgekomen. Je schept dan in één ding duidelijkheid naar de kinderen: je zit samen niet op één lijn. Dus je kiest partij als kind zijnde… en doet dat uit loyaliteit natuurlijk naar je eigen ouder.
Nee, die relatie was geen lang leven beschoren. Na een gezamenlijke vakantie waren we daar al uit. Het is zo gegroeid, afschuwelijk… maar toen ik daarna een nieuwe man (zonder eigen kinderen) leerde kennen, was ik in dat opzicht wel extra alert.

Dat heeft vanaf het begin af aan goed gezeten. Ik denk dus dat het óók erg te maken heeft met hoe de nieuwe partner zich opstelt. In dat is: bescheiden. Mijn vriend heeft zich in eerste instantie niet bemoeid met de opvoeding. Hij ging leuk met ze om… en ik liet hem daar vrij in. Als de kinderen op bed lagen, kwamen er soms wel eens opmerkingen… dingen die die dag waren gebeurd waar hij het niet mee eens was, of andersom. Maar dat kun je dan samen uitpraten, daar hoeven de kinderen niet bij te zijn. Je bent als alleenstaande ouder best onzeker soms. Je wordt namelijk nooit gecorrigeerd! Mijn vriend gaf bijvoorbeeld een keer aan dat hem opviel dat ik mijn oudste veel steviger aanpakte dan mijn jongste… zelfs mijn stem werd hoger zodra ik met jongste praatte... Dat vind ik fijn, dat hij me daarop wees… want daar was ik me niet van bewust. Maar ik kan me voorstellen dat als er geen vertrouwen was, ik in de verdediging zou zijn geschoten en had gezegd dat-ie zich er niet mee moest bemoeien.

Ik maak ook wel fouten. Laatst bijvoorbeeld, kwam mijn ex-man langs en ik liet hem trots het rapport zien van één van de kinderen. Ik zag mijn vriend opkijken en denken: hee, waarom liet je dat niet aan mij zien? Was ik vergeten… Hij moest zich op dat moment tekort gedaan voelen, maar hij is gelukkig in staat om zijn gevoel opzij te parkeren en me daar (toen iedereen weg was) over aan te spreken.
Wat ik ook moeilijk vind, is vragen. Jij zegt: "Maar naar het voetbalveld, kaartjes voor wedstrijden of voorstellingen kopen en helpen met huiswerk mag wel.” Zou het kunnen dat jouw vriendin je gewoon niet lastig wil vallen? Ik kan dat soort dingen ook makkelijker aannemen, omdat dat de leuke dingen zijn. Ik worstel juist andersom met de vraag… hij krijgt die kinderen maar kado, dat is nogal wat, ik wil hem daar zo veel mogelijk in ontzien. Ik vind veel dingen mijn probleem (en dat van vader, maar die betaalt alimentatie waar ik het dan voor moet doen), bijvoorbeeld de aanschaf van een winterjas en -schoenen, schoolkamp of gezinsuitje. Hij wil daar best aan bijdragen en dat vind ik dan moeilijk aan te nemen.

Uh Martinoh

Je hebt mijn reactie nummer 24 maar half gelezen denk ik.

Je trekt daarop van leer dat je niet altijd de (andere) ouder kunt bellen. Ik zei dat in dit specifieke voorbeeld die meneer aan mij had moeten vragen wat we ermee zouden doen, of we daadwerkelijk het zwemmen gingen afblazen nu hij vond dat de kinderen vervelend waren. Dat waren ze overigens niet, ze waren enthousiast. (Dus hij had inhoudelijk zeker geen punt, eerder zelf geen zin om te zwemmen).

Waarom hij had moeten overleggen met mij in de zin van 'wat doen we', was omdat we SAMEN op pad waren en de beslissing die hij dacht te kunnen nemen van invloed was voor ons allen. Deze zou betekent hebben dat ook ik niet kon gaan zwemmen en dat zowel mijn kinderen als ik niet mee konden doen aan de afsluiter van de vakantie. Alleen dat al, het gevolg van die beslissing, maakt dat je even moet overleggen. Als je met mij gaat tenminste, ik hou er namelijk niet van als mensen zonder overleg dingen beslissen die mijn plannen volledig overhoop gooien.

Daarnaast was er het stuk dat het niet aan hem was, daar hij slechts een kanshebber was. Was, want ik ben behoorlijk afgeknapt.

Ik heb dus niet gezegd dat je altijd ruggespraak moet houden, je mag gerust grenzen stellen op die dingen waar je last van hebt (al moet je wel blijven zien dat het kinderen zijn), maar je mag in je eentje geen beslissingen nemen die grote gevolgen hebben of voor allen gevolgen hebben. Dat doe je niet. Niet in een stiefgezin, niet in een traditioneel gezin.

Waar jij zegt 'de ouder moet slikken en er later op terugkomen', kun je ook zeggen dat er later over gepraat zal worden, als beide volwassenen er zijn. Of je kunt even samen praten, als je al samen was. Kleine correcties en kleine sancties is geen punt, maar grote dingen, die overleg je.

En toch krijg ik als ik jou lees het gevoel van iemand die eigenlijk de dienst wil uitmaken.

Tsja II

Je blijft erin hangen dat jij eigenlijk gelijk hebt en dat ook wil krijgen, "in het belang van de kinderen", maar ik denk meer in je eigen belang. Wees daar nou eens eerlijk in en ga het gesprek aan. Als je deze relatie echt een kans wil geven, kan je maar beter volgen wat al die boeken zeggen: niet als een olifant door de porseleinkast gaan en de moeder leidend laten zijn, tenzij je er zelf direct last van hebt (vernielingen van jouw spullen, een bal die half expres tegen je hoofd gaat, ik weet niet wat voor vreselijks ze allemaal uitspoken). In zo'n geval zou ik het buurjongetje ook gewoon aanspreken.

Ik vind dat je nogal neerbuigend over je vriendin spreekt: zij heeft niks van opvoeden begrepen, jij wel. Dat kun je vinden, maar zij gaat niet zomaar veranderen, dus zul jij dat moeten doen. Dat klinkt niet kansrijk als ik jouw posts lees. Maar ja, het is jouw keus.

Mijn uitleg / perspectief

Met je pogingen haar kinderen te corrigeren in hun gedrag naar haar, begeef je je op onbevoegd terrein. Dat is namelijk aan haar.

Jij hebt nu wel het idee, dat je partner niet goed voor zichzelf kan opkomen; uit haar bejegening van jou blijkt echter het tegendeel. Zij accepteert het niet, dat je tussen haar en haar kinderen komt.

Hulp waar niet om is gevraagd, valt wel vaker in slechte aarde. Hulp waarmee onwillekeurig het gezag van de vermeend hulpbehoevende wordt ondergraven, zal logischerwijs vrijwel altijd niet als hulp worden ervaren, maar eerder als tegenwerking.

Mijn advies luidt dan ook: zie haar reacties niet langer als een aanval op jou, maar als een verdediging van haar eigen positie.

Haar klagende woorden over haar kinderen zijn kennelijk anders bedoeld, dan jij het opvat. Goede kans, dat zij niet alle inmenging met de opvoeding afkeurt. Waarschijnlijk is ze juist heel blij met wat je voor de rest voor het gezin betekent.

Rode krullenbol

Tsja III

Ik zou dat gedrag als moeder niet pikken nee, en dat shirt had hij mooi zelf mogen wassen, of vies aantrekken (we zijn hier niet zo van de hygiëne). Maar soms is het vioor een moeder ook een kwestie van "pick your battles". Dat is een lastige afweging die je niet helemaal kan beredeneren, en die ook te maken heeft met hoe je zelf in je vel zit (tijd van de maand en zo).

Maar kennelijk gedragen ze zich tegenover jou niet zo, want dit zijn voorbeelden die vooral over hun moeder gaan. Ze snappen waarschijnlijk heel goed dat ze daar bij jou niet mee wegkomen. Daarmee heb je ze toch wat geleerd.

En verder met ik het helemaal met RK eens.

Mijn uitleg.....

...ingaand op het voorbeeld dat jij hier geeft.

Als moeder het moeilijk heeft met haar zoon en jij reageert daar op een bepaalde manier op, dan heeft moeder ineens twee problemen: het gedrag van jou en de partner die zich op een bepaalde manier gedraagt en die eisen stelt. Moeder komt daar dan tussen te staan. In plaats van te helpen compliceer je zaken.

Ik zeg niet dat het zo gebeurt, maar stel, zoon is boos op moeder (wat ook gewoon kan natuurlijk) en doet lelijk tegen moeder (is minder). Moeder zoekt daar haar weg in. Dat kan zijn door vanuit de gedachte dat het in de kast had horen liggen idd het shirtje te wassen zodat zoon kan gaan voetballen. In principe is het daarmee opgelost. Vervolgens krijgt zoon eten voorgeschoteld wat hem niet aanstaat. Hij wordt opnieuw boos. Moeder zoekt daar weer haar weg in. Ze negeert dit keer het gedrag, zegt dat dit het eten voor vandaag is en laat wat zoon zegt langs zich heen gaan. Zoon eet al dan niet zijn eten op en daarmee is het afgedaan. Maar dan kom jij door de bocht. Jij spreekt zoon aan dat hij zijn moeder *piep* eens goed moet behandelen, hij woont onder jouw dak, wat denkt hij wel niet. Zoon wordt kwaad, nu op jou. Roepen, schelden. Niet normaal wat die jongen allemaal uitkraamt. Je roept op een gegeven moment dat hij zijn bek moet houden en dat hij anders een pak slaag kan krijgen. Het gaat van kwaad tot erger en op een gegeven moment vallen de stoelen op de grond, stampt zoon kwaad weg en ga jij lopen klagen over hoe'n etter dat joch wel niet is. En moeder moet maar zien hoe ze dat weer opvangt. Je wil een gesprek aan over de opvoeding. Het moet anders. Maar meoder heeft al taak genoeg aan zoon zelf, zonder een man die daar nog eens overheen komt. Want met je gedrag, heb je het zojuist erger gemaakt. Had je gezwegen, dan was het gestopt bij het al dan niet leeg eten van het bord. Nu zit er een te mokken (zoon) en loopt er een te zeuren (man). Zou jij er blij van worden? Ik niet.

situatie die je beschrijft

Waarom wordt je boos in die situatie? Dat vind ik nu weer ongepast.
Je kunt ook echt op andere manieren iets duidelijk maken. Kinderen moeten/mogen leren, daar past boos worden mi slecht in. Dus dat zou voor mij ook lastig liggen, als een *buitenstaander* dat zou doen. Al helemaal als hij zich op dat moment bemoeit met iets tussen kind en mij.
Hoe je dan wel kunt reageren, dat luistert echt heel nauw. Dat heeft puur met jouw communicatieve vaardigheden te maken, of dat goed valt of niet. *Blijkbaar* loopt dat niet, dus zou ik daar heel voorzichtig in zijn. Als ik alleenstaande moeder was, dan zou ik geen zin hebben in ook nog een dreinende man die zich tekort gedaan voelt. (ik mag ook niks) Ik zou mijn handjes vol hebben aan mijn eigen kinderen....

Boos worden is een emotie die niet past. Je kunt bij kinderen wel *een boze toon opzetten*. Dat is iets anders, werkt misschien best bij sommige kinderen. Bij die van mij absoluut niet!!

Of het bij deze kinderen past weet ik natuurlijk niet. Maar als je echt boos wordt, heb je een probleem waarbij het zaak is naar jezelf te gaan kijken. Je hebt dan wrs een weerbaarheidsprobleem. Je hebt moeite om je eigen grenzen op een assertieve manier aan te geven. Hebben we allemaal, zo nu en dan.
Vraag is, wat doe je ermee. Antwoorden liggen in jezelf, niet bij partner.

(Je voorbeeld illustreert dat ook. Je vreet je wrs al op over dat shirt incident, en de spanning bouwt zich op...)

Deurmat

Mijn oudste kan ook vreselijk mopperen over bijv een ongewassen shirt. Schelden doet ze niet, dat accepteer ik niet, maar ze noemt me gerust een slechte moeder of huisvrouw. Ik hoor dat aan, zeg hooguit dat ze voortaan even tijdig moet zeggen dat ze dat shirt nodig heeft, en dan doe ik een wasje. En dan is de bui weer over en gaat alles weer gezellig. Gooi ik op zo'n moment olie op het vuur, dan blijven we bezig.

Ik herken wat je zegt

Martinho,......

Ik herken wat je zegt,
Ook herken ik de reacties,...

Ik heb hier eens iets trachten te posten, omdat ik eigenlijk tegen hetzelfde aanloop als jij.
En ik kreeg verschrikkelijk veel bagger over mij heen,.... omdat men hier denkt dat ik afkeur wat ze doet, en haar kinderen afkeur,.. etc,...

Het was niet zo, en is niet zo,... maar ik begrijp denk ik als geen ander, waar je op doelt.
En dat denken te begrijpen, doet me even reageren, en dit te plaatsen.

Maar het is zwaar, en kl.... als je hier tegenaan loopt.

Ik hoefde geen gelijk te hebben, ik hoefde geen mededogen,....
Ik wilde iets plaatsen en vragen hoe men hier tegenaan kijkt.
Ik had er enkele voorbeelden bij geplaatst,...

Ik was er snel van genezen,.... en heb niet eens de moeite genomen,..... wat jij wel hebt gedaan,... om er op te reageren.

Ik denk dat als je hier een dergelijke vraag deponeert, je in denken en doen al wel zooooooo veel hebt overwogen,....
Dit is dan geen vraag, om door een ieder in je gelijk bevestigd te worden.
En wat de meeste mensen,.... ook de extremere reacties bedoelen,. ik denk dat we dat wel begrijpen,...
Maar het lijkt er soms wel op dat men niet begrijpt wat hier aan vooraf gaat, en waarom iemand dan er toe komt dit hier neer te leggen?!?

Het is een onprettige situatie, en ik hoop dat je er je weg in kunt vinden.

IK inmiddels denk er sterk over na, om te gaan,.....
Maar goed,.....