Ik heb mijn zoon nog nooit gezien..

Ik werk zelf in hulpverlening. Veel van mijn cliënten hebben wantrouwen naar hulpverlening,  denken niet dat het zal helpen of dat er ècht mensen zijn die in hun belang denken.  Veel mensen hebben ook ervaren dat hulpverlening tegen ze is.  Ze niet begrepen worden en er verkeerd wordt ingestoken.  En eerlijk is eerlijk niet iedereen heeft iets aan hulpverlening. Ik lees uit je woorden een beetje dat je ook jezelf niet vertrouwd. Dat je bang bent voor je eigen reactie als je haar ziet.  Ik gun je iemand die naast je staat en met je mee kijkt.  En die mensen zijn er echt.  Alleen moet je wel goed zoeken.  Je moet een klik voelen en accepteren dat een hulpverlener je ook een keiharde spiegel gaat voorhouden.  Dat kan ook ècht door naast je te staan.

Ik lees uit je berichten zoveel frustratie.  Je wel jezelf zo graag bewijzen en ik kan me voorstellen dat het je boos maakt een verdriet doet dat je dan die kans niet krijgt.  Ik zie hier ook weer gebeuren wat je zelf eerder al schreef wat voorheen ook gebeurde.  Je wordt boos,  doet niet meer mee en  dan verlies je dus rechten.  Het is verdrietig dat je nu weer in die situatie zit een in dezelfde valkuil stapt. 

Om uit die boosheid en frustratie te komen en de hulp van deskundigen te aanvaarden dat vraagt een zekere mate van intelligentie en als dat er niet is dan houdt het op denk ik

Bolmieke schreef op 21-11-2025 om 19:28:

Om uit die boosheid en frustratie te komen en de hulp van deskundigen te aanvaarden dat vraagt een zekere mate van intelligentie en als dat er niet is dan houdt het op denk ik

Lexus schreef op 21-11-2025 om 19:47:

[..]

Ik zou het eerder noemen: de bereidheid om over je ego/gelijk willen hebben heen te stappen. Heeft niet echt iets met iq te maken maar meer met empathie en introspectie

Het vraagt vaardigheden die niet iedereen even gemakkelijk bezit.  Zeggen dat er gebrek aan intelligentie of empathie is vind ik dan weer zo negatief klinken.  Alsof je vaardigheden niet aan kan leren.  Sommige mensen hebben bijvoorbeeld een tragere verwerkingsnelheid. Dit heeft vaak ook invloed op de emotieregulatie. Dan overkomen emoties hen dus.  Dan wil iemand best anders reageren maar heeft diegene nog niet de vaardigheden om dat te ook daadwerkelijk te doen.  Omdat mensen die worstelen met hun emotieregulatie vaak negatief beoordeeld worden heeft dat ook weer invloed op hun zelfbeeld en het vertrouwen in anderen.  Ze worden vaak teleurgesteld.  Door henzelf en door anderen.  Ik zeg niet dat dit zo bij Mark speelt maar ik zie dit vaak in mijn werk.  En dan is het heel moeilijk om dat te doorbreken.  

Kimdekim schreef op 21-11-2025 om 23:38:

[..]

[..]

Het vraagt vaardigheden die niet iedereen even gemakkelijk bezit. Zeggen dat er gebrek aan intelligentie of empathie is vind ik dan weer zo negatief klinken. Alsof je vaardigheden niet aan kan leren. Sommige mensen hebben bijvoorbeeld een tragere verwerkingsnelheid. Dit heeft vaak ook invloed op de emotieregulatie. Dan overkomen emoties hen dus. Dan wil iemand best anders reageren maar heeft diegene nog niet de vaardigheden om dat te ook daadwerkelijk te doen. Omdat mensen die worstelen met hun emotieregulatie vaak negatief beoordeeld worden heeft dat ook weer invloed op hun zelfbeeld en het vertrouwen in anderen. Ze worden vaak teleurgesteld. Door henzelf en door anderen. Ik zeg niet dat dit zo bij Mark speelt maar ik zie dit vaak in mijn werk. En dan is het heel moeilijk om dat te doorbreken.

OT  Ja dat kan ik me voorstellen als het over personen op het autistisch spectrum gat. Maar ik zie dan weer  veel mensen met minder empathie waar dat wel degelijk situationeel is: bij hun vrouw kan men zijn woede niet beheersing en heeft die persoon geen empathie met zijn vrouw, waar het bij zijn baas dan wel weer vrij makkelijk lukt. Maar dat is meer bij de cluster B persoonlijkheden. "It is not that they are not aware, it is that they just do not care" aldus wetenschappers als G. Simon en P. Salerno. 

Wat ik nou niet snap is waarom bepaalde mensen op het forum zo vol begrip zijn voor karenm, die ook alleen met boosheid reageert op elke mogelijke kritiek op haar handelen; maar totaal negatief reageert op deze TO. Is dat omdat hij een man is? Waar zit het verschil nou precies in? Kan iemand mij dat uitleggen?
Als ik het als relatieve buitenstaander lees komt het nogal oneerlijk over. 
We weten niks over zijn ex, er wordt direct ingevuld dat zij wel volkomen terecht de rem erop zal houden en zich niet aan de uitspraken van de rechter houden. Waarom eigenlijk?

AnnaPollewop schreef op 22-11-2025 om 07:13:

Wat ik nou niet snap is waarom bepaalde mensen op het forum zo vol begrip zijn voor karenm, die ook alleen met boosheid reageert op elke mogelijke kritiek op haar handelen; maar totaal negatief reageert op deze TO. Is dat omdat hij een man is? Waar zit het verschil nou precies in? Kan iemand mij dat uitleggen?
Als ik het als relatieve buitenstaander lees komt het nogal oneerlijk over.
We weten niks over zijn ex, er wordt direct ingevuld dat zij wel volkomen terecht de rem erop zal houden en zich niet aan de uitspraken van de rechter houden. Waarom eigenlijk?

Karenm doet haar stinkende best, wil het beste voor haar kinderen en boekt vooruitgang dus dat kun je niet vergelijken

'De Raad of een rechter kan me dat toch niet verplichten?'

De raad of de rechter kan wel aangeven dat het belangrijk is dat je in behandeling gaat voor je problemen, omdat je problemen ervoor zorgen dat er geen goede relatie mogelijk is met je zoon, aangezien je zoon ook een moeder heeft waar jij niet mee om kunt gaan. De beslissing om dat wel of niet te doen is aan jou. Daarna volgen de conclusies van de rechter: meneer wil niet meewerken aan hulpverlening en dat betekent in vrijwel alle situaties dat er een beperking komt in de omgang met je kind. In dit geval is de gekozen oplossing de omgang dan onder begeleiding te laten plaatsvinden. Die begeleiding moet ervoor zorgen dat jouw problematiek de omgang met je kind niet hindert. Maar je hebt al meteen stevige uitspraken over je ex gedaan, hoe begrijpelijk je boosheid ook was. Dan is er maar één conclusie mogelijk: dit kan niet, dus voorlopig geen begeleide omgang.

'Ex wil nu ouderschapsbemiddeling en mediation maar dat zegt ze alleen om me te treiteren. Omdat ze weet dat ik haar niet wil zien.' Daar ligt dan ook jouw sleutel voor een oplossing: als je jouw haat tegen haar echt kunt loslaten zou er een gesprek onder begeleiding mogelijk zijn en dan zou er wellicht wat meer mogelijk zijn in de omgang met je zoon.

Ik blijf even bij dit stukje hangen: 'Mijn zus was gisteren bij haar om sinterklaascadeaus te brengen voor mijn zoon, heb haar gevraagd om met mijn ex te praten maar zij vind dit iets tussen ons en zij wil erbuiten blijven om de rust te bewaren voor haar neefje.'

Zijn die sinterklaascadeaus dan van je zus of misschien ook van je moeder, of ook van jou? Heb jij aan je zus gevraagd of zij een cadeautje van jou voor je zoon mee wil nemen? 

Je zus heeft gelijk dat zij niet ingaat op jouw vraag om te gaan praten met je ex. Het is niet haar conflict en de kans is groot dat er dan meer kapot gemaakt wordt dan wat er nu is. Je zus is verstandig en lief. Zij is nu de brug naar je zoon.

Dan is dit nu de status van je vaderschap: je bent vader voor je zoon via je lieve zus en je moeder. Via hen kun je laten zien wat je voor je zoon wil betekenen. Maar zij zijn geen onderdeel van je conflict met je ex. Wees zuinig op hen!

AnnaPollewop schreef op 22-11-2025 om 07:13:

Wat ik nou niet snap is waarom bepaalde mensen op het forum zo vol begrip zijn voor karenm, die ook alleen met boosheid reageert op elke mogelijke kritiek op haar handelen; maar totaal negatief reageert op deze TO. Is dat omdat hij een man is? Waar zit het verschil nou precies in? Kan iemand mij dat uitleggen?
Als ik het als relatieve buitenstaander lees komt het nogal oneerlijk over.
We weten niks over zijn ex, er wordt direct ingevuld dat zij wel volkomen terecht de rem erop zal houden en zich niet aan de uitspraken van de rechter houden. Waarom eigenlijk?

Compleet andere situatie ' Karin is een alleenstaande ouder ' als daar een stabiele ouder/vader was geweest waar de kids konden verblijven had iedereen geadviseerd daarvoor te kiezen maar die heeft ook een ex die in en uit het leven komt van de kids wanneer het hem uitkomt en wordt ook aan haar geadviseerd om daar begeleiding bij te vragen omdat dit zeer schadelijk voor kinderen is.. 

Mark83 schreef op 22-11-2025 om 09:16:

[..]

En dat lukt me dus niet, de haat naar haar loslaten. Ik neem het haar voor altijd kwalijk dat ik door haar het belangrijkste moment uit mijn leven hebt gemist; de geboorte van mijn kind. En dat ze hem haar achternaam heeft gegeven. Ik kan dat niet verkroppen.

Ik weet ook dat zij me nóóit zal vergeven voor de leugens die ik naar de Raad vd Kinderbescherming hebt gemaild over haar , haar familie en vrienden. De raad en rechter geloofden er achteraf gelukkig niets van. Maar mijn ex wilde dat mijn "excuses net zo luid waren als de valse beschuldigingen." Maar mijn ego, trots en boosheid zitten me in de weg. Ook al accepteer ik alle hulpverlening, mijn ex zal er alles aan doen om me weg te houden bij mijn zoon. Ook al beweert zij van niet. De hulpverlening benoemt zij alleen omdat ze weet dat ik hulpverlening inderdaad wantrouw. Ik weet ergens wel dat mijn ex alle credits verdient en dat zij een goede moeder is. Maar de haat zit echt diep.

Het is 1 grote ellende. Mijn vader staat volledig achter haar en heeft nu de band met mijn zoon die ik graag had willen hebben. Wij hebben momenteel ook geen contact. Mijn moeder voelt zich schuldig naar mij toe wanneer ze mijn ex en zoon bezoekt. En mijn zus staat een beetje in het midden omdat ze de band tussen de neefjes en nichtjes belangrijker vind dan de vete tussen mij en mijn ex.

Je liegt en bedriegt zelfs bij de rechtzaak en dan vind je het gek dat je niet vertrouwd wordt? Je neemt je ex jouw fouten kwalijk' jij verbrak contact' en laat continu zien dat je onbetrouwbaar bent en zelfs potentieel gevaarlijk kan zijn. Zo'n vader zou je je kind niet moeten gunnen.

Als je zelf al ziet dat je ego, trots en boosheid in de weg staan aan het maken van duidelijke excuses, zoek dan hulp om over die hobbel heen te komen.
Jij hebt er een bende van gemaakt. Dus wordt er naar jou gekeken: jij moet verandering laten zien. In reactie daarop zit jij hier alleen maar te roepen hoe slecht je ex is en dat zij toch nooit zal bijtrekken. Maar als jij nou eens laat zien dat je serieus bereid bent om te veranderen, dan kan het zijn dat ze wel bijtrekt, maar ook als ze dat niet doet: een weigering van haar kant wordt steeds moeilijker te verkopen als jij wel je best doet.
Maar zolang jij je eigen grootste vijand blijft en blijft volhouden dat iedereen het fout ziet behalve jij, verandert er niks.
Probeer anders eens met je familie te praten: wat is er nodig om vooruitgang te boeken? 

Dit is een stukje zinvolle zelfreflectie: 'En dat lukt me dus niet, de haat naar haar loslaten. Ik neem het haar voor altijd kwalijk dat ik door haar het belangrijkste moment uit mijn leven hebt gemist; de geboorte van mijn kind. En dat ze hem haar achternaam heeft gegeven. Ik kan dat niet verkroppen.
Ik weet ook dat zij me nóóit zal vergeven voor de leugens die ik naar de Raad vd Kinderbescherming hebt gemaild over haar , haar familie en vrienden. De raad en rechter geloofden er achteraf gelukkig niets van. Maar mijn ex wilde dat mijn "excuses net zo luid waren als de valse beschuldigingen." Maar mijn ego, trots en boosheid zitten me in de weg.'
Als je met dit stukje eens aan de gang gaat en hulp gaat vragen om hierin stappen te zetten..... dan kun je een ander ego krijgen, andere trots, en kan je boosheid veel minder worden, totdat je er geen last meer van hebt. 

Het tweede deel van je verhaal is je oude riedeltje, daarmee kom je geen stap verder.