Ik heb mijn zoon nog nooit gezien..
Ik weet het even niet meer dus wil even mijn verhaal kwijt.
5 jaar geleden werd mijn ex zwanger. Het was niet gepland maar wel welkom. Toen zij 14 weken zwanger was hebben wij ruzie gekregen en heb ik haar in mijn boosheid geblokkeerd. Daar kreeg ik vrijwel gelijk spijt van en heb haar geprobeerd te bellen. Niets meer van haar vernomen.
Ben een rechtszaak gestart voor erkenning, gezag en omgang.
Ondertussen werd onze zoon geboren maar mocht hem tijdens het onderzoek van de RvdK nog steeds niet zien omdat moeder zich onveilig voelde.
4 jaar later de uitspraak;
Ik mocht hem erkennen, gezag werd afgewezen en er werd begeleid omgang geadviseerd.
Ondertussen had mijn ex een vetzoekschrift ingediend voor kinderalimentatie. Daar heb ik uit frustratie geen verweer voor ingediend. De KA werd veel hoger dan geëist.
Omdat ik er boos om was omdat ik mijn zoon nog niet gezien had heb ik ook niet gereageerd op het LBIO waardoor er beslag werd gelegd op mijn loon.
Vorige week zou onze 1e begeleide omgangsmoment zijn. Moeder heeft omgangshuis verteld dat zij het nog steeds niet veilig acht en dat ze mij niet vonsistent en betrouwbaar vind en dat zij een bodemprocedure zou starten om alsnog omgang af te wijzen of op te schorten.
Omgangshuis heeft daar niets mee gedaan omdat zij moeder niet kunnen dwingen om onze zoon erheen te brengen. Terwijl het wel in de beschikking staat.
Wat moet ik nu? Zelf een kort geding aanspannen of wachten op het verzoekschrift van mijn ex. Ik heb mijn kind nog nooit gezien, hij is nu 5 jaar en het zal nu nog langer gaan duren.
Wie weet hoe lang dit kan gaan duren? Ik voel me radeloos.
Wat ik mij afvraag. Waarom wil jij geen behandeling? Niet omdat het moet vanwege je ex. Maar gewoon voor je ex. Je hebt continu problemen met tal van mensen en instanties. Wil je niet dat dat stopt? Dat je leert omgaan met je stoornis of beperking? Want je erkend wel dat je een diagnose hebt. Dus waarom niet iets daarmee doen. Even los van je zoon. Je zult op meerdere terreinen in je leven hier tegenaan lopen denk ik zo.
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 15:41:
[..]
Nee, had ik die maar. Ik schrijf impulsief in mijn boze bui een mail. Maar ik blijf erachter staan wat ik gezegd heb over mijn ex schoonvader en die man van haar beste vriendin. Het zijn viezerikken. Die beste vriendin en haar man zijn nu voogd van mijn zoon voor het geval er wat mocht gebeuren met mijn ex. Dan krijgen zij het gezag.
Als jij die innerlijke stem niet hebt om jezelf te begrenzen hoe zie jij goed vaderschap en dat je zegt dat je veranderd bent dan voor je?
Anderen moeten jou steeds begrenzen en als je dan door anderen begrenst word word je daar ook weer kwaad om.
Je zit continu in een negatieve spiraal van kwaadheid, en neemt continu verkeerde beslissingen.
Izza schreef op 15-12-2025 om 20:00:
Wat ik mij afvraag. Waarom wil jij geen behandeling? Niet omdat het moet vanwege je ex. Maar gewoon voor je ex. Je hebt continu problemen met tal van mensen en instanties. Wil je niet dat dat stopt? Dat je leert omgaan met je stoornis of beperking? Want je erkend wel dat je een diagnose hebt. Dus waarom niet iets daarmee doen. Even los van je zoon. Je zult op meerdere terreinen in je leven hier tegenaan lopen denk ik zo.
Omdat de behandelaren mij alleen maar aan de medicatie willen hebben en daar heb ik geen zin.
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 21:00:
[..]
Omdat de behandelaren mij alleen maar aan de medicatie willen hebben en daar heb ik geen zin.
En als dat nu precies is wat ervoor nodig is om je te kunnen beheersen en uiteindelijk jouw zoon te kunnen zien?
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 21:00:
[..]
Omdat de behandelaren mij alleen maar aan de medicatie willen hebben en daar heb ik geen zin.
Geen zin in omdat...?? Wat heb je te verliezen? Zoals je in dit draadje laat zien zit je vast in je eigen destructieve patroon. Wat voor ergs zou er gebeuren als je wel medicatie (of wat voor behandeling dan ook) zou proberen?
Eerlijk, ik snap er geen hout van dat je zó boos en gefrustreerd rondloopt en dan 'geen zin hebt' in een mogelijke oplossing.
Kom op, doe jezelf (en de wereld) een groot plezier en klop aan bij de huisarts. Het draadje is hier al eerder genoemd, Klacht over juf. Staat hieronder. Echt, lees eens over Karen die in het begin een beetje net als jij aanschopt tegen alles en iedereen en hoe mooi zij zich in een paar maanden tijd weet te ontwikkelen. Heel inspirerend vind ik haar verhaal.
Jonagold schreef op 15-12-2025 om 21:56:
[..]
Geen zin in omdat...?? Wat heb je te verliezen? Zoals je in dit draadje laat zien zit je vast in je eigen destructieve patroon. Wat voor ergs zou er gebeuren als je wel medicatie (of wat voor behandeling dan ook) zou proberen?
Eerlijk, ik snap er geen hout van dat je zó boos en gefrustreerd rondloopt en dan 'geen zin hebt' in een mogelijke oplossing.
Kom op, doe jezelf (en de wereld) een groot plezier en klop aan bij de huisarts. Het draadje is hier al eerder genoemd, Klacht over juf. Staat hieronder. Echt, lees eens over Karen die in het begin een beetje net als jij aanschopt tegen alles en iedereen en hoe mooi zij zich in een paar maanden tijd weet te ontwikkelen. Heel inspirerend vind ik haar verhaal.
Ik heb aan de medicatie gezeten. Reageerde nergens meer op. Sliep door mijn wekker heen, voelde geen emoties, zat alleen maar voor me uit te staren. Autorijden was gevaarlijk. Precies zoals ze me wilden zien. Een rustige Mark. Het ging een hele tijd goed totdat de omgang op de dag zelf werd afgezegd. Dat is een trigger geweest.
Mark83 schreef op 15-12-2025 om 22:34:
[..]
Ik heb aan de medicatie gezeten. Reageerde nergens meer op. Sliep door mijn wekker heen, voelde geen emoties, zat alleen maar voor me uit te staren. Autorijden was gevaarlijk. Precies zoals ze me wilden zien. Een rustige Mark. Het ging een hele tijd goed totdat de omgang op de dag zelf werd afgezegd. Dat is een trigger geweest.
Ik denk dat iedereen graag een rustige Mark wil zien. Maar een zombie hoef je niet te worden hoor. Ik weet natuurlijk niet wat je diagnose is, maar ik weet wel het een en ander van medicatie. En ik weet dat heel veel middelen bij iedereen anders uitwerken. En dat het vaak zoeken is en een kwestie van lange adem voordat je de juiste (combinatie) hebt. Maar nogmaals, een zombie worden is echt niet de bedoeling. En ja, autorijden is met veel medicatie niet verstandig maar vaak alleen in de opbouwperiode. Daarna niet meer. Ik snap dat dat heel onhandig is, maar het is wel voor een heel goed doel.
En ik snap ook heel goed dat je gefrustreerd bent door die opschorting van de omgangsregeling. Maar ik snap ook jouw ex heel goed. Je schetst hier een beeld van jezelf waar de meeste mensen nogal van schrikken. En je toont heel weinig zelfinzicht. Dat helpt je niet. Om je heen schoppen levert alleen maar boze omstanders op, niemand die dan denkt, kom, ik zal die arme jongen eens helpen met het onrecht dat hem wordt aangedaan. Ken je het spreekwoord dat zegt dat je meer vliegen vangt met honing dan met azijn?? Dus, lees nog eens het draadje terug en neem de adviezen hier ter harte.
En dan wordt dit je stappenplan:
Ga aan de slag met je problemen (diagnose/emotieregulatie) en laat je ex en de rechter zien dat er heus wel wat met je te bereiken valt.
Ga naar dat stopgesprek met de politie en leg daar rustig uit hoe de situatie zo ontstaan is. Neem alsjeblieft wel iemand mee die jou een beetje kan beteugelen en die het verhaal kent en jou kan aanvullen/het van je over kan nemen als je dreigt te ontsporen.
Schrijf een excuusbrief aan je ex. Vertel dat je je leven gaat beteren en daarvoor hulp hebt ingeschakeld. Vertel wel meteen in die brief dat je stom bezig bent geweest met de alimentatie, dat je het bedrag dat is vastgesteld niet kunt betalen en dat je (liefst via het LBIO ivm lage kosten) het bedrag opnieuw vast wil laten stellen. En als die opnieuw is vastgesteld betaal je netjes iedere maand, op tijd.
Dan hou je je een jaar koest. Informeert netjes via je familie naar je zoon en laat via je familie af en toe wat vriendelijks van je horen. Je zorgt dat je op de hoogte bent van belangrijke momenten (om te beginnen verjaardag en kerst) en stuurt dan een kaartje met een cadeautje. Iets waar over nagedacht is en niet iets dat je alleen maar hebt gekocht omdat het duur is. Er moet aandacht uit spreken.
En dan hoop je dat je ex ziet dat je je leven gebeterd hebt. Ik durf te wedden dat als je het zo doet, je op veel meer vlakken in je leven rust en vooruitgang zult opmerken.
Succes!
Jonagold schreef op 15-12-2025 om 22:58:
[..]
Ik denk dat iedereen graag een rustige Mark wil zien. Maar een zombie hoef je niet te worden hoor. Ik weet natuurlijk niet wat je diagnose is, maar ik weet wel het een en ander van medicatie. En ik weet dat heel veel middelen bij iedereen anders uitwerken. En dat het vaak zoeken is en een kwestie van lange adem voordat je de juiste (combinatie) hebt. Maar nogmaals, een zombie worden is echt niet de bedoeling. En ja, autorijden is met veel medicatie niet verstandig maar vaak alleen in de opbouwperiode. Daarna niet meer. Ik snap dat dat heel onhandig is, maar het is wel voor een heel goed doel.
En ik snap ook heel goed dat je gefrustreerd bent door die opschorting van de omgangsregeling. Maar ik snap ook jouw ex heel goed. Je schetst hier een beeld van jezelf waar de meeste mensen nogal van schrikken. En je toont heel weinig zelfinzicht. Dat helpt je niet. Om je heen schoppen levert alleen maar boze omstanders op, niemand die dan denkt, kom, ik zal die arme jongen eens helpen met het onrecht dat hem wordt aangedaan. Ken je het spreekwoord dat zegt dat je meer vliegen vangt met honing dan met azijn?? Dus, lees nog eens het draadje terug en neem de adviezen hier ter harte.
En dan wordt dit je stappenplan:
Ga aan de slag met je problemen (diagnose/emotieregulatie) en laat je ex en de rechter zien dat er heus wel wat met je te bereiken valt.
Ga naar dat stopgesprek met de politie en leg daar rustig uit hoe de situatie zo ontstaan is. Neem alsjeblieft wel iemand mee die jou een beetje kan beteugelen en die het verhaal kent en jou kan aanvullen/het van je over kan nemen als je dreigt te ontsporen.
Schrijf een excuusbrief aan je ex. Vertel dat je je leven gaat beteren en daarvoor hulp hebt ingeschakeld. Vertel wel meteen in die brief dat je stom bezig bent geweest met de alimentatie, dat je het bedrag dat is vastgesteld niet kunt betalen en dat je (liefst via het LBIO ivm lage kosten) het bedrag opnieuw vast wil laten stellen. En als die opnieuw is vastgesteld betaal je netjes iedere maand, op tijd.
Dan hou je je een jaar koest. Informeert netjes via je familie naar je zoon en laat via je familie af en toe wat vriendelijks van je horen. Je zorgt dat je op de hoogte bent van belangrijke momenten (om te beginnen verjaardag en kerst) en stuurt dan een kaartje met een cadeautje. Iets waar over nagedacht is en niet iets dat je alleen maar hebt gekocht omdat het duur is. Er moet aandacht uit spreken.
En dan hoop je dat je ex ziet dat je je leven gebeterd hebt. Ik durf te wedden dat als je het zo doet, je op veel meer vlakken in je leven rust en vooruitgang zult opmerken.
Succes!
Lees dit stappenplan met aandacht.....dit is de weg naar contact met jouw zoon.
Jonagold, helemaal eens met je stappenplan. Alleen vind ik het wel lastig dat je de beoordeling zo nadrukkelijk bij de ex neerlegt. Er is ook nog rechtspraak in Nederland (die begeleide omgang had toegezegd) waar de ex zich ook aan kan houden. En nog belangrijker: Mark is er zelf ook nog. Ik kan me niet voorstellen dat hij tevreden is met zijn huidige zelf.
Als medicatie het begin van een oplossing is, dan is dat een goede start. De eerste vervelende verschijnselen lossen zich vanzelf op. En anders in overleg kijken of een andere medicatie beter geschikt is. Eerst dat maar eens voor jezelf gaan uitzoeken. Vriendjes worden met een rustigere Mark.
Medicatie kan onderdeel zijn van een Behandeling. Maar er is natuurlijk veel meer. Therapie en ziekteinzicht bijvoorbeeld. En medicatie instellen kost tijd. Een zombie worden hoeft niet.
Ik denk alleen dat deze stoornis vaker problemen geeft. Kan jii bijvoorbeeld omgaan met vervelende collega's, stress in het verkeer of problemen met je buurman? Dit is nu een heftige situatie. Maar zo'n stoornis draag je dagelijks met je mee.
Mark83 schreef op 14-12-2025 om 20:35:
[..]
Waarom? Denk om dezelfde reden die anderen ook hebben. Om je ervaring te delen, te ventileren, voor tips en adviezen, voor steun. Maar ik stootte op een paar bittere babymamas en typetjes die zo aan de slag kunnen bij de rvdk met hun "zoek hulp".
Wellicht had ik beter op een forum kunnen zitten waar voornamelijk vaders zitten. Maar ik blijf mijn ervaringen hier delen omdat ik weet dat ik niet de enige vader ben die in dit schuitje zit.
Amen to that! Je zit hier op een erg moederisbest gezind forum. Als vaders hier hetzelfde gedrag vertonen als je ex vallen ze huilend over Ouderverstoting over elkaar heen.