Kinderalimentatie en verzoeken om extra bijdrage

Belediging

En verder vind ik het gewoon een grote belediging dat er geopperd word dat ik dan desnoods maar n krantenwijk ga nemen en totaal genegeerd word dat mevrouw een luxe levensstijl erop na houd.
Om je verwarring nog groter te maken, ik heb vorig jaar een boot gekocht €2500 . Met m'n dochter er op uit in de weekenden en we kunnen er mee op vakantie. Moeder gaat naar Ibiza met de meiden, 1 week koste haar bijna €5000. Moet ik die boot maar wegdoen en kranten haan bezorgen zodat zij dit soort vakanties kan bekostigen? En oh ja, ze heeft haar ruin aan laten leggen door n tuinman, onze tuin toendertijd door diezelfde tuinman koste toen €9.000 moet ik daar nu n krantenwijk voor gaan nemen?
Of zal er tegen die dame eens gezegd moeten worden: jij moet eens niet zo zeiken en je levensstijl gewoon aanpassen. Haar vader die miljonair is heeft naar alle waarschijnlijkheid ook de kraan dicht gedraaid, is niet voor niks hoor!

Eddeped

Als ik een verhaal hoor met termen als "mevrouw" en "die dame", vraag ik me altijd af wat de andere kant van het verhaal is.

Mijn ex heeft de kinderen en mij ook lelijke kunstjes geflikt, maar ik weiger zo respectloos over hem te spreken zoals jij over jouw ex spreekt. Tenslotte is en blijft hij de vader van een paar geweldige kinderen waar ik supertrots op ben.

Kost

Hoe kom je dan nu aan de kost, als je geen uitkering hebt? Zeker met minder zorg voor de kinderen heb je meer tijd om te werken en evt je opleidingsachterstand in te halen. Niet voor je ex, maar gewoon voor jezelf, zodat je hopelijk met wat minder naar gevoel kunt kijken naar wat zij allemaal kan en doet. Die 25 euro blijf ik weinig vinden, ik zou dat naar mezelf toe niet kunnen verantwoorden, maar jij hebt er je redenen voor.

prhyne

je blijft maar weer hangen op die €25 ondanks dat anderen je er op hebben gewezen dat het meer inhoud en ondanks dat ik je uit de doeken heb gedaan waar het pakket afspraken, waar die €25 onderdeel van is uit bestaat. Wat dat bij je is weet ik niet maar ik vind het een beetje simpel. voor jou zal het dus niet handig zijn om dit soort afspraken te maken, jij moet gewoon €600 overmaken met de titel "Partnerallimentatie" om vervolgens €300 terug te storten met als titel "Kinderallimentatie" een hoop gedoe en toentertijd belastingtechnisch ook niet handig. Maar voor jouw schijnbaar wel handig, duidelijk en overzichtelijk. en duidelijk is ook dat de man gewoon moet betalen, gewoon omdat hij man is. En die man loopt uiteraard in een pak met stropdas, toch? En uiteraard moet die man het niet beter dan die vrouw hebben, bloeden zal hij, boeten zal hij.
Hoe ik aan mijn inkomen kom doet er niet toe, is niet van belang maar als mijn dochter(s) bij mij zijn dan ben ik er, of het mij nou geld kost of niet. Ik vraag niet aan moeders van vriendinnetjes of mijn dochter mee kan. ik laat mijn dochter niet de hele dag alleen met n iPad. Dat zijn keuzes, ik weet het. dat zijn keuzes die ik nu maak maar die ik ook in het verleden heb gemaakt.

Prima

Je hebt gelijk. Veel geluk verder.

misschien steek je hier wat van op

http://www.saarmagazine.nl/echt-niet-doen-hoe-kwaad-je-ook-bent-je-ex-kaalplukken/

verder erg onsportief dat je niet wil toegeven dat je al de overige afspraken negeert.

@Eddeped

Ik begrijp je pijn, al had ik voor jou wel gehoopt dat deze wat minder scherp zou zijn.
Ik snap ook dat je eigenlijk niet meer wil luisteren naar anderen. Wellicht zijn er wel wat zaken waar je over kunt nadenken:
- Hoe groot is de kans dat het nu beter zou zijn als je wel lawaai had gemaakt?
- Wat helpt het dat jij nog steeds zo boos bent?
- Op welke manier ben jij nu een leven voor jezelf aan het opbouwen?
- Doe jij eigenlijk niet exact hetzelfde als je ex-vrouw? In mijn ogen proberen jullie elkaars leven zuur te maken namelijk.

Ik hoop werkelijk voor jou dat jij op een gegeven moment zover komt dat de pijn minder wordt en dat je weer kunt genieten van het leven. Dat het je niet meer uitmaakt wat anderen zeggen.

@paddington

Ik wil best op. Je vragen ingaan maar ik weet bij voorbaat al dat het dan weer een heel verhaal gaat worden, daarbij vraag ik mij af.of je daadwerkelijk wel antwoorden op deze vragen wil of dat het van die vragen zijn met de bedoeling dat iemand gaat nadenken.
Verder vraag ik mij af wat die vragen verder toevoegen aan de vraag betreffende allimentatie. In deze vraag heb ik gereageerd met hoe het bij ons geregeld bis en adviseer ik de vraagsteller om alles op papier te zetttten tot. 10 cijfers achter de komma om verder gezeik hierover te voorkomen. Vervolgens is er een huttttemetut die valt over. 1 onderdeel van het pakketje afspraken omtrent die financieen namelijk het bedrag. Wat ik uiteindelijk na alle optel en aftrek taal aan k.a.. Er is er geloof ik een of ee die zeggen te snappen hoe die afspraken tot stand zijn gekomen maar daar blijft het dan bij. Ik denk dat je beter je vragen aan die hutteketut kan stellen.

En verder, je begrijpt m'n pijn? Welke pijn?

Eddeped

"je begrijpt m'n pijn? Welke pijn?"

Je vraag is aan Paddington gericht, maar wil wel even reageren.

In je postings kom je nogal boos/geïrriteerd om niet te zeggen agressief over (niet in alle postings even erg,hoor). Bekend is dat als mensen boos/agressief doen er vaak angst/verdriet/pijn onder zit die er nogal hard uit komt.

Ik volg jou al jaren hier op OO en kan niet anders zeggen dat ik denk dat jij heel veel pijn (o.m. i.v.m. het onrecht wat jou aangedaan is door je ex wat door de rechter is geaccordeerd) hebt. Dat is verdrietig. Ik denk dat velen hier op OO met jou meevoelen (verschrikkelijk als je je kinderen minder kunt zien dan je zou willen) en jou minder pijn toewensen. Oprecht wens ik je veel sterkte toe.

@ Ginny

Bij mijn scheiding (12 jaar geleden) had alleen ik een advocaat. Zijn voorstel was partneralimentatie en een fiks bedrag per kind. Ik ben hierover meerdere keren met hem in de clinch gegaan en uiteindelijk is het mijn voorstel geworden € 50,- per kind. De jaren die er op volgde nooit aan indexering gedaan.

Had ik een hoog inkomen? Nee, dat niet, maar wel mijn trots. Ik heb al 10 jaar geen contact met mijn ex. Geen omgangsregeling en toch gingen en gaan mijn kinderen enkele dagen per week naar hun vader.

Ook ik heb in het verleden op dit forum met @ Eddeped een meningsverschil gehad. Maar hij heeft zeker wel een punt. Ook hij woont/woonde dicht bij zijn ex en stond/staat niks (behalve zijn ex) in de weg om een vrije omgang met zijn kinderen te hebben. Laat die man vrij zijn op zijn liefde en aandacht aan zijn kinderen te kunnen geven. En de kinderen vrij om zelf een oordeel over hun vader te kunnen vellen. Dat kun je niet in geld uit drukken.

Larissa

De pijn die ik heb is als volgt:
Er zijn 2 ledematen geamputeerd door iemand die daar niet zo goed in was/is. Dat diegene daar niet zo goed in was, oké, ik zal verder moeten met de stompjes die ik nog heb en ook dat is mogelijk.
Vervolgens gaat diegene grappig lopen doen met die geamputeerde delen, denk jezelf in iemand met een derde been of arm, kan je leuk mee zijn. Mensen vinden het. Ook leuk en geweldig en geloven dat het een goede chirurgijn is. De pijn is enorm om iemand met jou lichaamsdeel goede sier te zien maken maar alah, daar is ook mee te leven, gedachten opzij en laat iedereen maar gebleven wat ze willen, willende belazerd worden dankwoorden ze belazerd, da's niet mijn probleem.
Maar die. Chirurgijn bevalt dat niet. Die weet ook dat die ledematen niet geamputeerd hoefden te worden maar ja. Hoe moet je anders tonen dat je een goede chirurgijn bent als je geen amputaties verricht? Dus de patiënt moet wel blijven lijden. Is de wond bijna dicht dan gaan we. Er toch weer effe lekker in peuren. Niemand die gelooft dat de chirurgijn dat doet, niemand die zich eens afvraagt of het welnodig is wat die chirurgijn doet,nee enkel lof.
Dat is mijn pijn en ook al helen de wonden ik zal de. Fantoom pijn houden!

Om ditvallemaal te bekostigen hebben we de verzekering. Ik heb mijn eigen bijdrage betaald en betaal nu nog maandelijks. Mijn premie in de vorm van €25.-

Uh Jo

Ja helemaal prima hoor, maar waarom zeg je dat tegen mij?

Ik ken Eddeped niet

En ik ben ook niet zo'n fan van de manier waarop hij schrijft maar ik herken wel het type mens (vrouw) waar hij het over heeft. Ik ken iig zo iemand van heel dichtbij, ook een vrouw. Op één of andere manier heeft zij het idee in haar hoofd dat het grootse, rijke leven haar toekomt zonder dat ze daar zelf iets anders voor hoeft te doen dan relaties aangaan, (kinderen krijgen) en de relatie weer verbreken. De heren waar ze geen kinderen van heeft, heeft ze vaak dure cadeaus van gekregen, reisjes, auto, bootje, dat soort dingen. Het is een talent, echt en ik geef grif toe dat ik op afstand weleens jaloersig was op al dat klatergoud maar als je even verder kijkt is het allemaal zo fraai niet.
Ook ken ik een vrouw die ook bij meerdere vaders kinderen heeft en bij beide heren de alimentatie als kijk&luistergeld gebruikt. Als ze niet het geld krijgt wat zij wil krijgen speelt ze het zo dat het kind in kwestie minder en minder bij papa komt. Ze is daar zeer gewiekst in. En idd de vaders ook zwart maken naar de kinderen toe.

Op één of andere manier hebben mensen bij dit soort verhalen de neiging eerder ongelovig te reageren dan wanneer je verteld van die vader die na de scheiding 1000km verderop ging wonen en werken en zo van zijn kinderen vervreemde. Dat verhaal betwijfelt niemand maar dat er ook moeders zijn die rotstreken leveren schijnt wat moeilijker te geloven te zijn.

Kruisspeld

Dat doen de moeders niet!

Als vrouw mag je klagen,
Als man moet je niet zo'n Calimero zijn

Eddeped

Het is de toon die de muziek maakt.

Sally

Gaandeweg die kant weer op?
Word saai!

Precies, Eddeped

Dat dacht ik ook toen ik die verongelijkte jammertoon las.

Ik wil best geloven dat je ex niet bepaald leuk is. Maar de manier waarop jij het beschrijft en de verschrikkelijke calimerostand waarin jij telkens schiet, roept zoveel afkeer op, dat ik het niet kan laten "néé he" te zuchten als ik weer een nieuwe jammerklacht lees, inclusief het couplet van "wij arme mannen".

Geloof me, als hier een vrouw komt die net zo jammert over haar man is mijn afkeer minstens zo groot.

Opnieuw: het is de toon die de muziek maakt. En de achterlijke vooroordelen die erbij worden gehaald.

Ik heb zelf meegemaakt hoe mijn ex zich overal uit heeft gedraaid, zijn kinderen heeft beroofd en overal mee weg kwam. Dat is kut. Dat zuigt. Maar ik ben opgestaan, jurkje afgeklopt, kroontje rechtgezet en gezegd: ik ga verder, dan maar zonder ex als ouder van mijn kinderen en zonder de spaarrekeningen waarmee onze kinderen konden gaan studeren.

Ik kan lopen janken dat ex dankzij het Leger des Heils uit de goot wordt getrokken en een nieuwe woning en spullen heeft gekregen, terwijl hij de kinderen duizenden euro's schuldig is en ik keihard moet ploeteren, maar wat schieten de kinderen en ik er mee op?

Geen reet.

Dus diep ademhalen, en doorgaan met je leven. Er zijn voor je kinderen, ook al leef je rond bijstandsniveau en moet jij wel overal zelf voor zorgen.

Niemand kiest het lot uit waardoor je getroffen wordt. Ik had het ook graag anders gezien, met een keurig nahuwelijk en samen onze kinderen naar de volwassenheid leiden. Helaas, ex besloot anders.

Dan kan ik hem alle lelijks toewensen, dagelijks mijn lot vervloeken, schelden op het Leger des Heils omdat die hém wel steunt en mij niet. Maar dat is zo zonde van de energie...

Ik wens hem het allerbeste toe en hoop dat hij nog een leven kan opbouwen. Het is mij ook gelukt, ook al is mijn inkomen op bijstandsniveau uitgekomen en sta ik er volkomen alleen voor.

Echt, Ed. Je verandert haar niet. Je verandert de situatie niet. Maar je kunt zoveel veranderen door te accepteren wat je niet kunt veranderen, je verlies te nemen, voet bij stuk te houden daar waar je rechten liggen en jezelf recht aan te blijven kijken als jou niets te verwijten valt.

Jouw dochters ontdekken vanzelf hoe hun ouders in elkaar zitten.

Maar goed, je zult na zin drie of vier al afgehaakt zijn want ik ben zo saai

Sally (ot)

Het is ook de bedoeling dat je saai bent, het staat er immers in de gebiedende wijs:
"word saai!"

Jippox

Zo af en toe kan een saai leven héél prettig zijn

Grappig

Het is echt grappig, de vraag waar het om ging daar gaat het allang niet meer om. Ik heb m'n reactie gegeven op deze vraag hoe het bij mij geregeld is maar de dames hebben het daar allang net meer over, weten ze eigenlijk nog wel wat de vraag was?
Ze zien Eddeped en het begint gelijk te jeuken bij ze en ze verliezen alles uit het oog.
Je mag geen mening over rouwen hebben want Ojee Ojee, dan zijn ze in het kruis gevat hoor! En dan word er van alles bij gesleept, en oh ja ze pakken heus wel eens een klagend vrouwtje aan, da's natuurlijk om in balans te blijven toch?

niet grappig

En breek me de bek niet open als het over rouwen gaat. In dat (jarenlange) proces heb ik ook flink wat corrigerende tikken gekregen.

Jij en je dochters zullen met littekens uit dit proces komen.
Net zoals ik met mijn kinderen.

Hoe ga je daarmee om? Kostbare energie morsen met het schoppen naar de andere sexe? Waarbij je je kinderen nog meer van je af jaagt en je ex nog meer munitie geeft?

Of je laatste kruim energie gebruiken om je leven op te bouwen (ja,zelfs met weinig geld), zodat je kinderen niet nu, maar misschien wel na die kloterige puberjaren kunnen zeggen "papa, nu weten we wie er écht voor ons was"?

Eddeped (OT)

Ik volg vanaf een zijlijn het verhaal.
Ik denk dat de meeste mensen hun eerste reacties op de TO hebben gericht.
Ik zie op dit moment vooral actie-reactie op berichten van jou.
Het is prima dat ieder zijn eigen mening erover heeft, maar probeer zelf ook niet terug te vallen in het verleden. Ik merk aan jou dat het heden nog erg veel los maakt uit het verleden. Dat is voor niemand prettig. Voor jou niet, maar ook voor jouw dochters. Hoe hun moeder ook naar jou is, probeer dat los te laten zijn van jouw dochters. Vele reacties geven hele goede suggesties.

Als ik jou een advies mag geven: laat het verleden voor zover mogelijk los, bouw hoe gering dan ook, contact op met jouw dochters (voor zover ze willen en kunnen/mogen) en laat jouw gevoelens over de moeder helemaal los staan van het contact met hun.

Hoe vrouwen of mannen (die zijn er ook) ook klagen doet nu niet ter zake. Doe juist jouw voordeel met de vele informatie die hier is.

Informatiebron

https://m.facebook.com/groups/507826229380204
Hier haal ik m'n info.

@Eddeped

Ik begrijp je pijn, omdat ik het dagelijks zie in mijn vriend. Hij is net zo geamputeerd als jij. Zijn ex doet er alles aan om er maar voor te zorgen dat de kinderen zo min mogelijk hun vader zien. Haar hele omgeving helpt haar daarbij er is niemand die tegen haar zegt dat zij een verantwoordelijkheid heeft naar haar kinderen toe om een onbelaste omgang te mogen hebben met hun vader.
De rechterlijke macht helpt haar er ook nog eens bij, daar de kinderen nu eenmaal bij haar wonen.

Wat kun je er aan doen? Helaas is er niets dat je kunt doen om ervoor te zorgen dat de situatie veranderd. Het enige dat je kunt doen is de tijd die je hebt met je kinderen zo goed mogelijk gebruiken.
Nog steeds weten rechters en hulpverleners niet wat ze met dit soort situaties aanmoeten. Wat kun je als rechter het beste doen voor een kind die in zo'n situatie terecht komt? Schrijnende verhalen, zoals het van jou, maar ook van verhuiswagen zijn geen uitzonderingen meer. Het komt meer voor en vaak juist doordat er nu een ouderschapsplan opgesteld moet worden.

Ondanks alles helpt het niets om in je boosheid te blijven hangen. Daar verzuur je van. Het ergste is dat je alleen jezelf er mee hebt. Vergeven van een ander doe je niet voor de ander, dat doe je voor jezelf.

Paddington

Ik ben daarom klaar met hulpverlening en rechters e.d. Ik doe het niet meer. Ik heb dat onlangs ook aan m'n dochters gezegd maar een vorm in die omgang vinden is moeilijk dan wel onmogelijk. Ik heb hulp gezocht en krijgt die eens in de twee weken, maar het zijn m'n emoties.
Vergeven? Nee uitgesloten! Ik wil ook gewoon niet meer in de directe nabijheid van die vrouw zijn, enkel maar omdat ik werkelijk in staat ben om haar strot door te snijden, ik wil dat risico niet lopen.

Voor vergeven

hoef je geen contact met haar te hebben. Daar kun je zelf voor kiezen. Het geeft werkelijk rust. Ik heb mijn ex ook vergeven voor alles wat hij mij heeft aangedaan. Er viel een last van mijn schouders. We hebben nog steeds nauwelijks contact. Zodra hij weer begint met het stellen van eisen (vaak per e-mail) en dreigen, krijgt hij een berichtje terug waarin ik zeg:
"De toon van jouw e-mail bevalt mij niet, als je iets wil vragen, dan verneem ik dat graag op een normale manier." Dit werkt voor mij prima. Vaak duurt het dan weer een paar weken voordat er weer een e-mail komt. Heerlijk rustig. Ik laat mijn leven niet meer bepalen door hem. Ik kies voor mezelf, voor mijn kind en voor geluk. Ik ben klaar met haat en wrok. Het is verlammend en vermoeiend.

met Paddington eens

Hier is ook geen contact meer (ex is spoorloos verdwenen). Vergeven is een groot woord, maar het geeft inderdaad wel rust. Wat hij mij en met name de kinderen heeft aangedaan kán niet. Maar het is gebeurd en het is niet meer terug te draaien.

Ik onderstreep wat Paddington zegt: ik kies voor mijzelf en de kinderen. Haat helpt niet, verlamt alleen maar en zal als een dikke rode streep door ons leven lopen als ik er aan vast blijf hangen.

Ik hoef hem niet meer om me heen te hebben, wat dat betreft is het wel handig dat hij verdwenen is (klinkt hard, maar de kinderen denken er net zo over. Het scheelt een boel drama). Maar toen hij nog in beeld was, hield ik me er wel aan vast, dat haat en moordneigingen niemand zouden helpen en niets zou oplossen.

Achteraf ben ik er blij om. Ik had ook zonder haat mijn handen al vol genoeg aan de hele situatie, net als Eddeped. Haat en woede zouden me alleen maar meer kapot hebben gemaakt.

Waarmee ik niet wil zeggen dat de situatie makkelijk werd. Ik ben geen heilige, heb ook wel eens een verwensing gedacht als hij de boel weer verklootte (pardon my French). Soms was ik de wanhoop nabij als ik machteloos toe moest zien hoe de kinderen te lijden hadden en dat ik niks kon doen. Maar mijn relatieve kalmte was, weet ik nu achteraf, eigenlijk de beste manier geweest om er mee om te gaan. Het gaf de kinderen een veilige basis.

Vergeven

Vergeven is voor mij dat ik de daden van die vrouw achter mij kan laten en gewoon weer omgang met die vrouw zou kunnen hebben. Ik heb dat ooit eerder met haar gedaan. Ieder maakt wel eens een fout. Maar dit mens heeft haar kansen gehad en ze bleef maar doorgaan en doorgaan. Nog steeds. Ik reageer ook niet meer op mails met gescheld, krijgt ze bericht terug dat dat niet mijn manier van communiceren is en verder ga ik nergens op in als er gescheld word of minachting. Standaard is bijna geworden dat ze mij egoïstisch noemt, bij alles. Ik denk enkel aan mijzelf en niet aan de kinderen, ik ga er niet eens meer verder op in als dat er in staat. Ik stuur ze door naar haar vriendinnen met de vraag of die er wat mee kunnen. Maar vergeven? Nee ik ben geen heilige en ik wens haar ook niet alle goeds toe, integendeel. Als ze morgen dood zou neervalllen zou er een last minder op m'n schouders rusten dus vsn mij mag ze.

en op deze manier

wordt je nooit meer jezelf, de oude, rustig, een vol mens.
Wel verbitterd, boos, agressief, defensief, altijd op je hoede, niemand vertrouwend.
Want je wilt niets meer met haar te maken hebben, maar dat is 1. onmogelijk ivm de kinderen en 2. ook niet omdat je eigenlijk zint op wraak. En daarmee omklem je haar extra en heeft ze nog veel meer invloed dan je lief is. Ongewild houd je haar vast.