Kinderalimentatie na 18 jaar

Dan moet je dus

met je kind afspraken maken dat hij jou een bijdrage geeft.

Zolang er nog geen herziening is geweest op de alimentatie, zal vader deze moeten betalen. Kind kan daarvoor zelf naar het LBIO stappen als vader het echt niet meer wil betalen.

Dat het een terugval is in inkomen snap ik. het is jammer, je zult er mee moeten leren omgaan.
Ik heb 4 jaar geleden een terugval in inkomen gehad van ruim € 7.500,- netto per maand naar nog geen € 1.200. Gelukkig hoefde ik geen hypotheek te betalen, maar wel de rest van de kosten. Dochter woont de helft van de tijd bij mij en ik krijg voor haar de helft van de kinderbijslag. Ondanks dat het inkomen van mijn ex-partner alleen maar is gestegen betaald hij geen cent levensonderhoud voor onze dochter aan mij. Wel verwacht hij dat alle verblijfsoverstijgende kosten gezamenlijk worden gedragen. Ik moest dus echt beknibbelen op alles om soms wat leuks te kunnen doen. Nu woon ik samen. Mijn vriend heeft een goed inkomen, maar vanwege het samenwonen wordt er van mij verwacht dat ik meer dan de helft van mijn inkomen gebruik om te betalen aan de huwelijkse schulden (mijn ex betaald er minder aan dan ik terwijl zijn inkomen veel hoger is). Daarom moet ik nog steeds heel zuinig leven. Dochter komt in de weken dat ze bij haar vader is ook regelmatig even bij ons lunchen. Wij wonen namelijk vlak bij school.

Kortom ik snap heel goed dat het moeilijk is. Het probleem neerleggen bij je ex-man is niet de oplossing. Bespreekbaar maken bij je kind wel. Mijn dochter weet dat ik veel minder geld heb dan haar vader. Ze geniet net zoveel van een relatief goedkope kampeervakantie als een vakantie in een duur appartement in een zonnig land.

De situatie waar ik in was beland kon ik niet zien aankomen. Jij wel de situatie waar jij nu in zit. Wat is de reden dat jij daar nu pas over gaat nadenken?
Ik weet nu al dat de kinderbijslag die ik ontvang over 2 jaar wegvalt. Hiervoor zal ik dus een overbrugging moeten regelen tot het moment dat kind voor zichzelf kan zorgen. Maandelijks leg ik hier geld voor opzij. Of ik het helemaal red weet ik niet, dat moet ik dan weer zien.

Wel ben ik blij dat ik niet afhankelijk ben van geld van mijn ex. Ik hoop alleen dat hij wel het fatsoen heeft om onze dochter te helpen bij haar studiekosten, want daar kan ik, als mijn situatie niet veranderd, echt niet bij helpen.

Nu pas

Ik kreeg nu pas een signaal dat hij waarschijnlijk zijn bijdrage gaat verminderen. Als kind dat wel zou krijgen zouden in ieder geval de studiekosten daar wel van betaald kunnen worden.

Hij kan het

niet zomaar verminderen. Hij kan het wel willen, maar zolang er geen rechtsgeldig stuk is die aangeeft dat hij minder kan gaan betalen, moet hij het bedrag blijven betalen totdat jullie zoon 21 is.

Mocht hij het dus wel verminderen/stoppen, dan kan zoon met het gerechtelijke stuk van 15 jaar geleden naar het LBIO stappen om het eisen.

Er is dus wel een keuze

Om de alimentatie tot 21 aan de verzogende ouder te blijven betalen.
Dat kon ik er niet uit opmaken. En die keuze ligt dus bij het kind en niet bij degene die betaalt?

Paddington die verzogende betaalt toch nog steeds de kost en inwoning van het kind tussen de 18 en 21 als ze nog thuis wonen?
Waarom zou het kind dan de alimentatie moeten krijgen? Echt levensonderhoud heeft dat kind dan toch nog niet?

Dan zou je dus als alimentatie naar kind gaat kostgeld moeten gaan vragen...zou ik best moeite mee hebben..

Jip

Waarom

is het een probleem om kostgeld te vragen? Lijkt mij juist heel leerzaam voor het kind.

gevoel

Misschien heb gelijk daarin ja..

Maar het voelt voor mij een beetje raar, weet het niet zo goed te omschrijven..

het voelt raar

omdat de meesten van ons nooit kostgeld aan onze ouders hebben betaald.

Daarom ook mijn idee: allebei de ouders betalen aan het kind en kind betaald aan de ouder waar het woont een bijdrage. Dan is het ook voor de ouder waar het kind niet woont duidelijk hoeveel de andere ouder bijdraagt.

gevoel

is soms lastig.

Vooral omdat het helder denken in de weg kan staan.

Voor een alimentatie betaler is het vreemd dat het geld nog steeds aan de andere ouder betaald moet worden. Het kind wordt namelijk zelf verantwoordelijk voor zijn/haar uitgaven zoals: schoolkosten, sportclub, ziektekostenverzekering enzovoort. Voor een kind hoeft het helemaal niet vreemd te zijn. Daarbij als een kind direct leert dat het geld dat je maandelijks op je rekening krijgt als eerste gebruikt moet worden om vaste lasten van de betalen is dat alleen maar goed in mijn ogen.

Meer

Jip: 'Als een kind 18 word woont hij/zij in de meeste gevallen nog bij de moeder en haar kosten voor zijn / haar levensonderhoud gaan dus gewoon door.
Waarom dan alimentatie aan bet kind betalen?'

Sterker nog: als de ouder een bijstandsuitkering krijgt wordt die gkort naar de alleenstaandenuitkering. Maar het kind krijgt vreemd genoeg wel een studiebeurs voor thuiswonenden. Met andere woorden: voor de studiebeurs wordt er rekening mee gehouden dat kost en inwoning wordt verzorgd; door de ouder, die daarvoor geen geld meer krijgt.

Als de ouder weduwe is vervalt de weduwe-uitkering als het kind 18 wordt, ook die van het kind.

Als je werkt vervalt het kindgeboden budget.

Terwijl al die ouders een onderhudsplicht hebben tot 21 jaar.

Nu is het omgekeerde het vreemde: maar de alimentatiebetalende ouder moet hetzelfde bedrag blijven betalen. Dat is vreemd. Beide ouders zijn verantwoordelijk voor kinderen tot 21 jaar. Dan zou alleen de gescheiden ouder nog recht hebben op een bijdrage in de vorm van kinderalimentatie. Dat is vreemd.

Ik zou het logischer vinden dat de ouderbijdrage die beekend wordt door DUO voortaan leidend is, net als voor alle ouders. Waarom zou je meer moeten betalen als je gescheiden bent?

Dat een bijdrage naar een kind gaat vanaf 18 jaar vind ik ook wel logisch, het was toch altijd al voor het onderhoud van het kind, alleen minderjarigen worden geacht daar niet zelf over te kunnen beschikken. Maar daar komt een keer een einde aan.

Emotioneel is het wellicht lastig om een bijdrage te vragen voor levensonderhoud, als je dat niet wil moet je het niet doen, maar dan ook niet in plaats daarvan aan de vader. Je kunt bezuinigen of meer werken of toch het gesprek met kind aangaan. Kinderen weten dan meestal ook wel dat de computer niet gratis op stroom draait.

Dat kinderen daarvoor tegenwoordig een lening moeten afsluiten is een gotspé. Maar ook dat kun je niet op ex-mannen afschuiven, daar is de politiek het beste terrein voor.

Tsjor

Tuurlijk voelt het niet fair

Maar als de stiefmoeder moet betalen voor Singelkind voelt het wellicht voor haar niet fair. En als Singelex tegen heug en meug moet werken om Singelkind te kunnen financieren (verder blijkbaar niet nodig) voelt dat voor hem wellicht niet fair. Dat is altijd het rottige in dit soort situaties, oplossingen die voor iedereen goed voelen zijn niet makkelijk te vinden.

Daarom bepleit ik ook het gesprek wn niet terug te vallen op regels, procedures of hoe het heurt. Die zijn allemaal te betwisten. Maar de oprechte vraag aan papa van Singelkind: 'wil jij mij (financieel) helpen tijdens mijn studie en welke afspraken kunnen we hierover maken?' Is hier volgens mij de essentie en zolang het daarover kan gaan hoeven alle andere gevoelens, gevoeligheden en aannames een veel mindere rol te spelen.
En dat is dus een andere vraag dan 'welke aanpak om te zorgen dat hij blijft betalen wat hij nu doet?'. In mijn mening. Die vraag geeft gewoon de ruis van een heleboel emoties.

Wie weet heeft zijn nieuwe partner wel een leuke gratis studentenkamer ter beschikking of komt er zo een andere verrassing langs.