Leven weer oppakken na de scheiding !

Geef het tijd

Ja, het gaat goed komen, maar gun jezelf de tijd om aan deze nieuwe situatie te wennen en forceer niets. Je bent amper gescheiden, onderschat niet wat zoiets met je doet en de tijd die je nodig hebt om dit "een plekje te geven"!

Begin met lief voor jezelf te zijn en niet teveel onder druk te zetten. Wat is er mis met een vrouw van bijna vijftig? Zet dat soort gedachten dat er niemand op je zit te wachten ogenblikkelijk uit je hoofd! Daarmee haal je jezelf en alle vijftigplussers onnodig naar beneden!

Eenzaamheid: pas op voor de valkuil dat je iedereen te vriend neemt uit angst voor die eenzaamheid. Je bent nu kwetsbaar en dat is een risico. "Verkeerde" mensen ruiken dat. Ik denk dan aan mannen die uit zijn op een avontuurtje, maar ook aan vrouwen voor wie vriendschap vooral nemen is en niet geven en ongelooflijk (psychisch) misbruik van iemand kunnen maken. Je hebt een paar vriendinnen, dat is voorlopig mooi genoeg!

Je bent meer gaan werken, heel goed! Ik noemde al je kwetsbaarheid omdat de wond nog zo vers is, maar bedenk ook: eenzaamheid (of: wat jij eenzaamheid noemt) heeft ook voordelen, als je het eenmaal hebt leren omarmen. Eenzaamheid is akelig, in feite is het een confrontatie met jezelf en niet weten wat je met je tijd aanmoet, maar je kunt ook proberen om te denken en het te leren zien als tijd om tot rust te komen, aan jezelf toe te komen, leuke dingen te doen (misschien moet je dat ook opnieuw leren?).
Dan is het opeens geen eenzaamheid meer, maar een relaxmoment voor jezelf Onderschat het alleenstaand ouderschap niet, het alleen runnen van een huishouden. Wat jij eenzaamheid noemt, kan dan een oase van rust, lekker bijkomen, een "ik"-moment worden. Ik kan niet meer zonder

Heb je hobbies? Wat heb je altijd willen doen maar nooit gedaan omdat je gezin voor ging? Welke activiteit zou je graag eens willen doen? Ik ben na mijn scheiding naar musea gegaan die ik altijd al had willen zien, ben alleen op vakantie gegaan (nee, dat is niet eng), dat soort dingen, waar ik met man en kinderen nooit meer aan toe kwam. Kon op een "kindvrije" dag in de auto of trein stappen voor een dagje naar een mooie stad. Keek films, luisterde muziek waar ik tot dan toe nooit aan toe was gekomen.

Probeer de scheiding, hoe verdrietig en pijnlijk ook, te gaan zien als een opening naar een nieuw leven en niet alleen het afsluiten van je oude leven. Dat is moeilijk, misschien lijkt het zelfs onmogelijk, maar onderschat de mogelijkheden niet, en onderschat jezelf ook niet. Of je leeftijd, je hebt statistisch gezien nog dik 30 jaar voor de boeg, máák er wat van

Sterkte met alles!

Een nieuwe begin

Scheiden is lijden, voor alle betrokkenen, daar kun je niets aan veranderen.

Door deze situatie niet te zien als het eindstation, maar juist als een nieuw avontuur kijk je al op een hele andere manier naar de toekomst. Schrijf jezelf niet af, maar ga op zoek naar dingen die jou blij maken.
Houd je van zingen, ga op zoek naar een koor.
Houd je van knutselen, ga op zoek naar een club waar je lekker kunt knutselen.
Vind je het leuk om met mensen om te gaan, ga als vrijwilliger op bezoek bij eenzame ouderen.

Ga niet bij de pakken neerzitten en jezelf de put in praten.

Wat jij benoemt als eenzaamheid, is het gene dat ik nu juist mis. Alleen tijd. Ik woon noodgedwongen bij mijn ouders en ben daarom nooit alleen. Als ik in de weekenden bij mijn vriend ben, ben ik soms alleen. Daar geniet ik dan enorm van, lekker even rust. Tijd voor mezelf, heerlijk!

Ik wens je heel veel sterkte!

hier ook ongeveer

Hier duurde het verwerken ook ongeveer 2 jaar, zoals Niki zegt.
Ik heb er, om het af te bakenen voor mijzelf, van te voren 3 jaar voor uitgetrokken.

De rust en stilte die je soms kunt ervaren is helend vond ik zelf.
Soms teveel tijd om na te denken en te ervaren, maar ook tijd om in mijn eentje zielig te zijn.

Ik ken een paar nieuwe mensen, maar het loopt nog niet echt met regelmaat. Oude vriendinnen zijn allemaal verdwenen. Waarom weet ik niet, maar het hele contact stopte gewoon.
Op zich jammer, maar ik had de fut niet er achteraan te lopen.
Wel apart op zich, dat mensen je juist in zo'n situatie niet meer opzoeken op wat voor manier dan ook.
Daar heb ik veel van geleerd, maar heeft ook wel schade gebracht in mijn vertrouwen in mensen.

Ik heb alle gevoelens laten komen toen die rust als een donderwolk boven me hing. Ik ben gaan schrijven in een soort dagboek en heb geen emotie of gedachte geschuwd. Ook nooit een man leren kennen trouwens, wie weet is daar in de toekomst ruimte voor.
Als ik me weer helemaal "ik" voel, met alle facetten die waren verdwenen, dan stop ik met schrijven.
Ik merkte ook dat het schrijven soms ineens een paar weken op een laag pitje stond, terwijl ik ervoor dagelijks schreef.
Dat zijn de eerste tekenen van herstel!
Tranen zijn er niet 24 uur en moet je zeker niet ontvluchten.
Dus plan niet alles vol maar neem ook jouw-tijd, met thee, chocola(veel) en een dekentje op de bank.
In het begin heb je het nog druk met regelen, maar erna is er tijd voor andere dingen.

Nieuwe mensen leerde ik kennen op het werk en verder heb ik daar niet altijd energie voor ivm werk. Ik lig heel graag languit op de bank savonds met een simpel tv-programma. Misschien saaie boel, maar voor mij noodzakelijk.

Het leven wordt anders, maar niet per se minder leuk. Niet bang zijn, gewoon om het hoekje durven kijken wat er in het verschiet ligt. Sporten kan helpen, buren leren kennen kan helpen en je hebt straks ook gewoon je handen vol als je kinderen er een week zijn
Pak dan juist in de week dat ze er niet zijn je verwerk- en ontspanningsmomenten.

Het leven houdt niet op, het gaat gewoon verder en verwerken doe je beetje bij beetje.
Inderdaad merk je dan op een dag dat je een geluksmoment hebt en de dag erna weer. Dan weer eens een week niet en vervolgens merk je dat je langzaam maar zeker weer je oude zelf wordt, sterker door ervaring en zelfstandigheid. Ik vond het eerste jaar het lastigst, zeker als ik langs het oude huis reed of de kinderen afzette en zelf in mijn eentje terugreed.
Maar ook dat went, nu heb ik er geen moeite meer mee en kan er gewoon naar binnen als dat moet.

En vergeet vooral dat dekentje en die berg chocola niet. Je kunt geluk niet kopen, maar wel chocola en dat is ongeveer hetzelfde, zeggen ze wel eens

Reactie..

Dank voor jullie reacties tot dusver..

Jullie slaan de spijker op de kop ! Ik snap dat ik ontzettend kwetsbaar ben en dat dat wellicht de verkeerde mensen aantrekt. Ben momenteel ook echt niet bezig met een nieuwe relatie of vriendenkring.

Ik sportte al 1x per week, blijf ik ook lekker doen. En een andere vriendin wil heel graag met me gaan wandelen. Dus lekker er op uit in de frisse lucht.

Voor de rest moet ik alles verwerken en alles compleet herontdekken. Hobby's werd er gevraagd ? Heb geen idee meer wat mijn hobby's zijn, dus dat is voor straks misschien ook een leuke ontdekkingstocht.

Ga straks bij een heel groot wijkcentrum wonen waar veel wordt georganiseerd, dus maar eens goed bekijken of daar wellicht iets bij zit wat ik leuk vindt.

Het blijft moeilijk... Vanochtend in m'n flat op de Ziggo-monteur moeten wachten. Iets wat ex normaliter afhandelt. Heb huilend op de monteur gewacht en wederom huilen toen de beste man was vertrokken. Zijn uitleg klonk als abracadabra. Maar ja, als ik mijn tv en computer aan wil sluiten moet ik me er toch maar in gaan verdiepen.

Alles voelt zo leeg, zo vreselijk niet-leuk... Heb zo te doen met onze kinderen en het lijkt alsof ik nooit meer kan lachen...Zo fijn om te lezen dat ieder van jullie er na een poosje toch weer bovenop kwam. Daar houd ik me dan maar aan vast.. Ooit zal het zonnetje wel weer gaan schijnen....

liefs Anke

Anke

Je zult het niet geloven, en nu ben je er misschien nog niet aan toe, maar ooit komt de dag dat jij zélf dat spul aansluit...! Of zélf een schilderijtje aan de muur hangt, of weet ik veel wat je ex allemaal deed

En echt, het gevoel dat je dan krijgt is helender dan alle woorden die wij je nu goedbedoeld vertellen

Er is een enorm gat geslagen en dat vul je niet zomaar op. Maar dat gat zal op den duur een mooi gouden randje krijgen waar jij helemaal zélf verantwoordelijk voor bent geweest

Echt waar...!

Aansluiten

Voor dat aansluiten heb ik 20 euro betaald en toen hij wegging draaide de boel.
Dat was ook mijn dag dat ik er voor het eerst sliep, ik weet het nog precies.
Weet je waarop ik me de laatste tijd ook op betrap?
Dat mijn huisje een beetje thuis begint te voelen.
Na 1.5 jaar had ik nog steeds zoiets: oke, ik ben er aan gewend, maar echt thuis...??
Nu na bijna twee jaar is dat aan het veranderen.
Ik geloof dus echt in die 2 a 3 jaar en die had ik mezelf ook toegestaan om te helen.
Heel langzaam begint er ook weer een gedachte te komen aan iemand om me heen.
Niet in huis, niet nog in mijn leven, maar een goede vriend bijvoorbeeld. Alles komt weer goed, echt waar.
En huil die tranen maar en prop je daarna even vol met chocola. Diepe zucht en dan kun je weer verder!
Koop soms, indien mogelijk uiteraard, je hulp in en schroom niet om om hulp te vragen!

Ja het zal even gek voelen..
Bij de 1 anders dan bij de andere..
Ik voelde me gelijk thuis in mijn nieuwe flat.
En ik had ook gauw een nieuwe relatie en gaan na 2 jaar samenwonen.
Ik wilde als eerst een thuis voor mezelf en me dochter.

Sterkte iig...
Tuurlijk moet je op weg naar jezelf , je eigen pas kiezen.
En dat is zeker lastig...
Dat stukje had ik nog tijdens de relatie met mijn ex... Het liep al niet best ik deed alles al alleen was altijd alleen...
En ben nu blij dat ik iemand heb die wel alles met mij wil delen en doen.

Ook ik zit in deze situatie

Beste Anke, Zo herkenbaar. wij zijn inmiddels ruim 3 jaar uit elkaar maar alle ellende over huis, alimentatie speelt nog volop. Ik leef mijn leven maar vind het moeizaam en verdrietig; veel werken, weinig verdienen, veel alleen en de kinderen veel bij de opvang. Ik ben in ons huis blijven wonen, althans dat is hopelijk bijna rond. Kost allemaal veel moeite en brengt risico met zich mee. Ik ben inmiddels ook bijna 50 maar heb nog kleine kinderen. In de afgelopen jaren heb ik eigenlijk alleen maar ontspanning gevonden in mezelf tonnetje rond te eten (zo stom)en dat is voor mij weer een belemmering om te daten dat durf ik echt niet! Momenteel ben ik alleen maar bezig om simpelweg door te gaan en alles voor mijn kinderen zo goed mogelijk te regelen. Mijn ex heeft inmiddels de "liefde van zijn leven" gevonden (handig als je dat gelijk weet) en gaat binnenkort samenwonen, financieel gaat het hem voor de wind en hij heeft alle tijd om zijn gang te gaan. Begrijp me goed ik zou niet met hem willen ruilen en de kinderen maar 1 weekend per 2 weken te kunnen zien maar het verschil tussen ons is nu wel erg groot, en daar ben ik vaak verbitterd over. Tijd voor andere tijden!! Ik ga ervoor

Het is ook alleen bijna niet op te brengen...
Ik zie het ook aan een vriendin van mij, drie kleine kinderen.
Na een jaar de scheiding nog niet rond,
Ex betaald niet tot het minimale aan het huis.
Krijgt nog geen toeslagen want ze is nog niet gescheiden....

Sterkte

Update..

Bedankt voor alle reacties, en ja, ik weet het...

Ik ben gewond, ik moet helen, ik moet daar de tijd voor uittrekken... Ken uiteraard meerdere mensen die ook gescheiden zijn en ik sprak zelfs laatst een kennisje die me eerlijk zei dat het bij haar 4 jaar duurde voor ze aan de hele situatie gewend was. Slik.....

Wat is het ook raar en dubbel... Ja, onze relatie is over, maar ik mis hem nu al.. Voel totaal geen opluchting, maar vooral leegte en verdriet, ook om de kinderen. Van ons prachtige huis zitten we nu op een flat van 4 hoog. Geen rare flat hoor, maar het voelt vreemd en beslist niet als "thuis"... De kinderen slapen al nachten slecht door alle vreemde geluiden die ze in de flat horen. Lopen ook wat met de ziel onder de arm..

Toen mij ex-man na een kopje koffie weer vertrok zei mijn oudste dochter meteen "het voelt zo leeg zonder papa's aanwezigheid in huis"... De tranen sprongen me in de ogen, want ja, ik snap haar gevoel, ik herken het.... De scheiding ging ook meer uit van mijn ex-man, dus dat zal er ook mee te maken hebben.

Ik had nog willen vechten voor ons, maar hij had de stekker er al uit getrokken. Vind ik ook hard te verteren, want ook al wist ik dat het niet meer goed zat, ik vind het toch heel pijnlijk dat hij het blijkbaar ook niet meer de moeite waard vond om voor ons en ons gezin te knokken. Het was einde verhaal voor hem. Doet me zo zeer....

Ik zit hier met de tranen over m'n wangen heen te tikken, en ja, lieve mensen, ik neem de tijd zoals jullie het ook zo mooi zeggen. Realiseer me dat het niet zo maar ineens weer goed voelt. Het is nu een fase waarin het helemaal niet goed voelt en alles zo leeg en treurig voelt. Maar ja, onze 3 kinderen wil ik er niet de dupe van laten worden dat ik het liefst de hele dag in bed blijf liggen..

Kan de wereld even een tijdje zonder mij verder draaien ? En dat gaat nou net even niet...

Tja, ogen weer droog maken en vooral maar weer doorgaan, er zit niets anders op.

liefs Anke

Lieve Anke

Je verhaal raakt me. Ik zit momenteel in een (mogelijk) voorstadium, dus ik kan veel met je meevoelen. Ik wens je heel veel sterkte. En ik hoop voor je dat je al lieve familie en vrienden om je heen hebt, waar je op terug kan vallen, zodat je ook niet actief op zoek hoeft naar vertier en andere mensen. Want die energie heb je gewoon nog niet en Hortensia wees je al op een mogelijk risico. Dat kun je er natuurlijk niet bij hebben.
Probeer inderdaad zoals hierboven al staat op de momenten dat de kinderen er niet zijn je rust te pakken. Probeer het te zien als een korte vakantie, zodat je weer opgeladen en positief bent als ze weer bij jou zijn. En verder mogen ze best af en toe zien dat je verdriet hebt en het af en toe niet weet. Als ze ook maar zien dat je weer uit zo'n bui komt en actie onderneemt om dingen te veranderen en uit te zoeken. Daar leren zij ook van.

Heel veel sterkte meis!

Anke

", onze relatie is over, maar ik mis hem nu al.. Voel totaal geen opluchting, "

Ik ook niet. Daarom ben ik gaan schrijven. Teruglezend zie ik al die fases waar ik doorheen ging en kan ik duidelijk zien hoe ik groei en waarin.
Na 3 weken dacht ik: oke, leuk geweest, leuk flatje maar wanneer maar ik weer naar (t)huis?

Nu pas de laatste maanden (2 jr na verhuizing) begin ik mijn huis meer als thuis te zien.

Ook ik voelde geen opluchting en begreep de felicitaties niet en ook niet: wat ben je stoer.
Er was iets grandioos kapot, daar was niets stoers aan. Het missen had de overhand.
Er was een periode dat ik mijzelf moest herinneren aan waarom de scheiding een feit was. Want ik was in staat om kruipend terug te gaan en genoegen te nemen met dat vertrouwde dak boven mijn hoofd.
Maar ik wist dat het klaar was.
Ik heb me in die tijd meer rationeel moeten gedragen dan me lief was, om te overleven.
Maar elk gevoel heb ik doorlopen. Bewust, expres en met doel te helen en niet te verstoppen en later op mijn dak te krijgen.
Heb al veel vriendinnen gezien die na 3 jaar een burn out kregen en dat wilde ik proberen te voorkomen.

Ik was samen met hem vanaf mijn 17e en dus bestond ik langer als zijn partner dan ooit alleen.
Dan snap je dat het moeilijk is om vrede te vinden in dat stuk alleen.
En omdat ik dat snapte, analyseerde, opschreef, kon ik de dingen helder blijven zien.

Laatst zei mijn dochter over een foto: ik zie je ogen weer stralen.
En zo is het.
Ik heb echt mijn momenten van verwerken nog en soms overvallen me die ook, maar ik weet dat ik over de lange linie heel erg gegroeid ben. Als persoon, als vrouw, als moeder en wie weet ooit eens als toekomstig partner. Heel bewust heb ik dit als een grote levensles gezien. Dit houdt of hield echt niet in dat ik nooit eens doodongelukkig was of heel verdrietig, boos en teleurgesteld, maar bij elke fase/bui vertelde ik mijzelf dat het het waard was.
Om te helen en om te groeien.
Net zoals bij het krijgen van een kind je door weeen gaat om uiteindelijk (hopelijk) beloond te worden met het kindje in je armen.
Helen is een proces met ups en downs, met momenten van een lach, een traan enz.

Nu eerst leren overleven in je nieuwe leven, de rest komt vanzelf. Maar omarm alles maar, want het gaat je echt helpen om weer heel te worden

He, doet me goed...

He wat doen jullie reacties me goed, gewoon omdat jullie lotgenoten waren/zijn en mij begrijpen, heerlijk !

Vandaag heb ik een sterke dag, ik ga het wel redden met de kinderen, zo houd ik me voor. Mijn kinderen verdienen gewoon een moeder die er echt voor ze is.....
De kinderen staan met stip op 1 en al het andere kan me even gestolen worden.

Nu puur heel praktisch (waar een mens zich al niet druk om kan maken...)

Hoe deden/doen jullie het met al die praktische dingetjes die wellicht ex-man voor jullie deed ?

Denk aan dingetjes als: lekke fietsband, kapotte lamp, computer die raar doet, een radiator die niet warm wil worden, ophangen van een schilderij, een tv die opnieuw ingesteld moet worden etc etc..... Al dat soort technische klusjes die veelal een man des huizes doet...

Ben heel benieuwd hoe jullie dat dan tegenwoordig doen ?

grt Anke

Youtube is je redding

Je kunt natuurlijk een buurman, een vriend of een familielid vragen. Maar nog beter: kijk op youtube naar een filmpje (of een paar) over de klus die gedaan moet worden, en doe het zelf. Ik voel me elke keer dat ik zelf zo'n klus klaar zo ontzettend stoer! Vaak is het niet eens moeilijk. Je kunt veel meer dan je denkt.
De vaklui in speciaalzaken helpen je met alle liefde aan de juiste spullen. Ik had twee weken geleden nog een vriendschappelijke woordenwisseling over het binnenwerk van thermostaatkranen, waarna de kranenboer me spontaan 20% korting gaf. Inderdaad, een thermostaatkraan heeft weinig geheimen meer voor mij. Dat had ik vijf jaar geleden nooit gedacht. Ik kom uit een meidengezin en ik heb een kantoorbaan, maar ik kan netjes schilderen, lampen ophangen, tegels voegen, mengkranen smeren, sifons schoonmaken etc etc. Gewoon doen!

youtube

en de buurman, of partners van vriendinnen, maar heel vaak ook gewoon zelf proberen.

Nu deed mijn ex dat al niet, dus doe ik het nu nog gewoon bij hem als dat zo uitkomt.

Zelf doen

Ik was sowieso al degene die meer durfde op dat gebied dan mijn ex. Internet is een grote hulp daarbij. Je kunt vaak meer dan jezelf weet door logisch nadenken en een beetje lef.

klusjes die hij deed

"Denk aan dingetjes als: lekke fietsband, kapotte lamp, computer die raar doet, een radiator die niet warm wil worden, ophangen van een schilderij, een tv die opnieuw ingesteld moet worden etc etc..... Al dat soort technische klusjes die veelal een man des huizes doet..."

Kijken wat je zelf kunt leren. Toevallig was in de computer-savvy in huis maar ik heb een panische angst voor alles dat op gas en elektra werkt dus dan roep ik altijd even om me heen. Er is altijd wel iemand in mijn omgeving die me kan helpen.

Ik heb leren boren. Wegens fysieke beperkingen kan ik niet uitgebreid drilboren, maar schilderijtje of dat plantenbakje aan de buitenmuur lukt me nog wel

Een televisie instellen behoorde ook vroeger al tot mijn werkzaamheden. Ik heb geen smart tv, maar een oude platte en een mediabox van de 3-in-1-provider. Dat is tegenwoordig allemaal "plug and play" met een behoorlijk sukkelbestendige handleiding. En mocht het dan nog niet lukken, dan is daar een heel geduldige helpdesk (goede ervaringen met Telfort).

Lekke banden gaan naar de fietsenmaker als ze achter zitten (ik heb een ebike, dan ligt dat wat gevoeliger); als ze voor zitten kijk ik een kind of een bekende lief aan. Ik ben er heel erg onhandig in. Maar ik heb weer andere talenten

Ik heb een huurhuis en een onderhoudsabonnement. Een tijdje geleden was er een probleem met het ventilatiesysteem. Via internet heb ik een mannetje laten komen en het ding werkt weer prima.
Ook had ik (en dat gebeurt natuurlijk altijd op zondag) een brandmelder die opeens periodiek een gil gaf: batterij op. Google was my friend en er zit weer een nieuwe in.

En als ik er verder niet uit kom roep ik "help" op mijn facebooktijdlijn. Er is altijd wel een slim mens met tips!

Nee, voor de klusjes heb ik geen man meer nodig, hihihi

deels

Ik doe het deels zelf en waar ik kan en moet koop ik hulp in of vraag ik om hulp.

Anke, hoe is het nu?

Moest vandaag aan je denken, vandaar mijn vraag. Denk je dat je de 'feest'dagen een beetje goed door kunt komen? Hier komen schrijven hoor, als je voelt dat je in een dal(letje) glijdt!!
Heel veel liefs!

Feestdagen

Hoi Engeltje,

Specifiek om jouw vraag...

Het is nu even helemaal een bizarre situatie, heb het gevoel dat ik in een slecht toneelstukje zit met als titel "Het gelukkige gezin"....

Overdracht van ons huis vond plaats en toen bleek dat er iets was met papieren van de bank waardoor ex-man pas half januari de sleutel krijgt van zijn woning. Zou aanvankelijk ook in december plaatsvinden.
De kinderen keken me smekend aan en ja, je laat de vader van je kids niet op straat staan, dus hij woont even een paar weken bij me in.

Ik vind het een hele moeilijke en bizarre situatie. In zo'n flat zit je natuurlijk nog veel meer op elkaars lip dan hiervoor in ons oude (ruime) huis. Ik speel de rol van verdraagzame echtgenote/moeder die de situatie heeft aanvaard, maar inwendig gilt alles..

Twee kanten uit ook nog... Enerzijds gil ik naar hem "Ga weg, ga weg, gun me m'n ruimte en laat me alsjeblieft een keer een begin maken met het verwerken van..." Anderzijds gil ik " Blijf bij me, ik kan niet zonder je en ik vind het alleen zijn zo eng".... Zo moeilijk..

Ik voel aan alles dat ik na zijn "echte" vertrek wel in een dal ga vallen, maar dat moet dan maar even.

Om de kinderen vieren we dus ook "gewoon" de feestdagen, maar als het aan ons had gelegen was er niks gevierd. Ik besef nu sterker dan ooit "het is de laatste keer zo als gezin".. Dus het worden hele lastige feestdagen waarin ik me sterk zal moeten houden. Heel vreemd en onwerkelijk en ik kijk uit naar 2016.

Voor mij is 2015 een jaar waar een dikke streep doorheen moet..

Niet ideaal op deze manier, maar eigenlijk even doorbijten en op je laatste tandvlees je ex-man toch maar om je heen "dulden"... Zo dubbel ook....

Het gaat ook weer beter worden, dat houd ik mezelf ook heel duidelijk voor...

Ik wens jou Engeltje (en alle andere lezers) ook alle sterkte en ondanks alles toch fijne feestdagen toe !

liefs Anke

niet te snel willen

Ik dacht 9 jaar geleden ook dat doen we wel even, en toen kreeg ik van diverse kanten te horen dat ik op een verwerkingstijd van zo'n 3 jaar moest rekenen. Eh, nou, eh, duh, ech nie. Nou wel dus.

Niet allemaal diep en zwart natuurlijk, en steeds een beetje beter, maar 2,5 jaar heeft het me echt wel gekost. Gun je zelf die tijd ook. Het is niet niks wat er is gebeurt.

Ik ga je geen goede kerstdagen wensen, want dat is tandvlees lopen. Maar een heel goed en beter 2016 is wel op zijn plaats.

Tot hier en niet verder!

Beste Anke,
Ik lees dit draadje al een tijdje mee maar wat je in je laatste post schreef maakte mij echt een beetje boos (ws ook mijn oude pijn) Hier trok inmiddels ex man er 3 jaar geleden na 27 jaar samen ook de stekker uit. Zonder het open te gooien of er samen iets aan te doen. Het ergste was dat hij dit dus al jaren voelde en ik nooit iets had gemerkt. 0 punt/klaar! Wat deed dat pijn en wat had ik een verdriet. Vanaf dag 1 gedroeg hij zich ook als een gescheiden man en nu komt het waar ik mij zo boos om maak, hij heeft oa nog weken naast mij in bed gelegen terwijl ik kapot ging van verdriet. Hij deed maar zonder rekening te houden met het verdriet van mijn zoon en mij. Op dat moment was ik in shock en lamgeslagen (en hield nog zoveel van hem) maar achteraf vond ik het zo respectloos. Zo zijn er nog veel meer dingen gebeurt waar hij totaal zijn verantwoordelijkheid niet voor heeft genomen en het wel heel makkelijk was dat ik (die hij bij het grof vuil had gezet) er toch nog was. Natuurlijk handel je ook vaak in het belang van de kinderen en cijfer je jezelf weg maar dat je hem nu toch weer in huis neemt? ZIJN PROBLEEM! Ga aan jezelf denken!. Kom voor jezelf op! Dit gaat echt niet ophouden hoor. Zo kom je toch nooit los van hem? Hij heeft een keuze gemaakt en daar moet hij ook de gevolgen van inzien. Het is echter fijn dat jullie verstandshouding (nu nog) goed is. Ik was ook heel meegaand tot het moment dat ik aan mezelf ging denken en zei; HO tot hier en niet verder! Vanaf dat moment is mijn ex boos en hebben we een afschuwelijk na huwelijk. Erg jammer gezien we samen een zoon hebben. Ik hoop dat je de komende dagen goed doorkomt en wens je voor 2016 veel kracht, wijsheid en sterkte Anke!

Ach Anke

Jeetje, dat is echt niet te geloven! Ik zou er toch nog eens over nadenken hoor meis. Dat dit op de hele korte termijn de meest praktische oplossing is, okee, maar hem tot half januari om je heen hebben?? Of waarschijnlijk langer, want hij moet neem ik aan ook nog klussen in dat nieuwe huis... Is er niet familie waar hij terecht kan, of vrienden of buren? Dit moet je niet willen joh.
Klinkt vast heel raar uit mijn toetsenbord, maar bij ons is de knoop nog niet eens echt doorgehakt, dat is toch heel wat anders dan in jullie situatie. Ook voor de kinderen lijkt het me zo verwarrend. Echt hoor, ik zou hem zeggen dat hij tot en met 2e Kerstdag kan blijven, maar daarna wieberen. Desnoods een hotel of een bungalow of zo ergens.

Heel veel sterkte en een hele dikke virtuele knuffel!

Verwarrend

Ik snap heel goed dat je voor je kinderen het beste wilt, maar dit is niet goed voor jou! Gevalletje jammer dan, dat zijn huis nog niet klaar is.

Heel kort: eens met voorganger, maar geen minuut langer dan 2e Kerstdag. Omwille van de kinderen en dat zou ik hem ook héél duidelijk maken. En op de grond laten slapen met slecht kussen en dun dekentje.

Reactie....

Lieve mensen,

Ja, jullie hebben helemaal gelijk, ik had al spijt toen ik het had aangeboden.
En nogmaals gelijk met het punt dat het niet goed voor me is, dat merk ik ook aan alles.

Gisteren ging trouwens nog goed, een gezellig samenzijn met een grote groep familie, dus de nodige afleiding. Vandaag ben ik in m'n uppie gaan wandelen onder het mom van "ik moet even een frisse neus halen"... maar de wandelaars onderweg hebben me raar aangekeken. Ik heb vreselijk gehuild onderweg, de tranen bleven maar stromen...

Ondanks jullie ware opmerkingen draai ik het (wellicht verkeerde) besluit niet meer terug. Wat er nl ook nog eens bijkomt is dat onze oudste dochter komende week jarig is en zich helemaal verheugt op haar verjaardag. Ze is zo in haar sas dat ik het nu even niet kan verdragen om haar pijn te doen.

Ik houd het maar op januari en misschien dat ik achteraf zeg "had ik nooit moeten doen"... Maar ik zie dit duidelijk als de afbouw van ons huwelijk, hoe moeilijk ook....

Ik snap jullie reacties, ik had ook nooit gedacht dat ik het zou aanbieden. Ik krabbel nu niet meer terug, maak er gewoon het beste van en zie januari dan maar als de maand om een beetje in te storten..

dikke knuf Anke

Ach meissie toch

ik voel zo met je mee. Het gaat hier ook goed, zo op het oog, maar van binnen... Ik zie ook even niet meer hoe ik verder moet, hoe ik me ooit weer beter kan gaan voelen.

Is het niet een optie om dan na dochters verjaardag je ex te vragen te vertrekken? Ik kan me heel goed voorstellen dat je dochter niet teleur wilt stellen, maar daarna duurt januari nog heel erg lang! En als je je nu al zo voelt, dat gaat echt niet minder worden als het langer duurt denk ik.

Ik sla even een arm om je heen, gedeelde smart... Knuffel terug!

Herkenbaar

Jeetje Anke wat herkenbaar. Ik ben ruim 1 jaar geleden gescheiden en had nooit verwacht dat het zo'n impact zou hebben. Ik heb het ontzettend onderschat.

Voorheen deed mijn ex man echt alles, de relatie was in alle opzichten heel veilig voor me. Toen ik ruim een jaar geleden alleen kwam te staan met mijn dochter, gebeurde er van alles in huis,.. het een na het andere ging kapot en daar stond ik. Ik realiseerde me ineens dat ik helemaal niet zo zelfstandig was als ik dacht. Ik raakte van veel in paniek, voelde me angstig en heel erg alleen. Wat was het een moeilijk tijd.

Ook mijn dochter steeds weg brengen en ophalen wekelijks. Al die emoties.

Ik ben er nog niet en krijg binnenkort emdr bij de GGZ. Ik hoop dit jaar meer emotionele rust te krijgen, ruimte om mijn leven beter, leuker op orde te krijgen, nu heb ik te weinig ruimte. Ik heb te vaak moeite met het leven maar gelukkig gesprekken bij een psycholoog. Dat geeft ruimte in mijn hoofd.

Heel veel sterkte!

Lieve groet Esther

Verder...

ik loop zelf ook bij het GGZ om alles op een rijtje te zetten.

Besef heel goed dat het "echte" verwerken pas begint als mijn ex-man is vertrokken en ik daadwerkelijk alleen ben.

Achteraf is het ongelooflijk, in februari 2015 trok ex de stekker er uit en verdween de bodem op dat moment van mijn bestaan. Ik zie me nog huilend bij de huisarts zitten in totale wanhoop...

En volgende week krijgt hij de sleutel, verhuist een week later en dan is het dus al bijna februari 2016 ofwel: een jaar later.... Niet te bevatten, maar wel duidelijk: een rotjaar, een jaar om snel te vergeten...

Dat ik hem nog steeds bij me in de flat heb is puur om de kinderen. Ik heb 3 pubers die ook veel verdriet om de scheiding hebben, maar tevens zie ik maar al te goed hoe fijn ze het vinden dat papa en ik nog normaal met elkaar om kunnen gaan. En geloof me, ik hoor om me heen compleet andere verhalen die me nu natuurlijk ook erg raken.

Zo ontmoette ik onlangs een oude schoolvriendin die thuiskwam met haar 3 kinderen en heel klassiek een briefje op tafel vond van haar ex die aangaf er geen zin meer in te hebben en daarom vertrok. Al z'n spullen waren op dat moment al weg. Het is inmiddels twee jaar later en hij heeft eigenlijk nooit meer naar zijn kinderen omgekeken. Er loopt nog een of andere rechtszaak en vriendin moest op stel en sprong haar mooie huis uit en daarna met kids in een bovenwoning boven een cafe gaan wonen. Zo veel verdriet en ook veel schade bij haar kinderen die maar niet snapten waarom papa ze dit aan kon doen. Ik had kippevel over mijn lijf toen ze me haar verhaal vertelde.

Dit doet natuurlijk niets af aan mijn eigen verdriet, maar instorten kan altijd nog. Nu netjes afronden en m'n waardigheid behouden. Hij hoeft echt niet te zien dat ik me straks huilend op de grond stort, dat moment bewaar ik wel voor als ik alleen ben.

Enfin, nog heel even volhouden, het einde van het "samenwonen" is in zicht...

liefs Anke

{{knuffel}}

Lieve Anke, ik hoop zo dat 2016 beter voor je wordt dan 2015! Dat is allemaal wel heel erg snel inderdaad, binnen een jaar... Dat je alles nog moet verwerken lijkt me duidelijk, daar kom je door het regelen van alle praktische zaken nauwelijks aan toe. Heel goed dat je voor jezelf hulp hebt gezocht (en hoe zit dat met de kinderen? Hebben/krijgen die ook hulp??). Ik zie ook alweer uit naar morgen, sessie met de therapeut. Hoewel het altijd zwaar is, kom ik er toch altijd me beter voelend naar buiten. Dat wens ik jou ook toe.
Hou inderdaad nog even vol. En dan niet instorten meis, je hebt het zover gered, ik weet zeker dat je je erdoorheen gaat slaan. Met je kinderen. Maar voor de zekerheid, mocht je toch instorten (op zich heel logisch), is er dan achtervang voor je kinderen? Is er familie of vrienden waar ze een paar dagen naartoe zouden kunnen, zodat jij een paar dagen gewoon in bed kunt blijven? Misschien geeft het idee alleen al dat ze ergens heen kunnen je al genoeg rust om het niet nodig te hebben... Weet dat ik aan je denk.

En dat verhaal van je vriendin, dat is natuurlijk helemaal niet te bevatten. Wat vreselijk inderdaad ook voor die kinderen, dat je vader ervoor kiest te vertrekken en niet om te kijken...