Oef: samen op vakantie met stiefkind geen succes

Je moet het laten denk ik

Hij is 16 en maar zo kort bij zijn vader dat je volgens mij alleen maar de ondergrens kunt bepalen. Echt opvoeden zit er niet meer in. Zorgen dat je spullen heel blijven, dat er niet teveel gevloekt wordt en dat vader en zoon wat quality-time krijgen lijkt mij het hoogst haalbare.

en vergeet niet

te genieten, na alle gedoe, van de tijd samen met je vriend, Sini!

Cultuurverschil

Nog even waar ik dat Franse cultuursnobisme vandaan . Ik heb jaren geleden eens een cursus gedaan bij de Alliance Francaise.

Mijn docente, een Francaise getrouwd met een Nederlanders, kon er maar niet bij dat ouders met hun kinderen naar een K3concert gingen. Zijzelf had als kleuter met haar moeder het allerlaatste concert van Edith Piaf gezien. En dat was ondanks die prille leeftijd onvergetelijk geweest. Haar analyse: Nederlandse ouders gaan op hun knieeen zitten om hun kind terwille te zijn, Franse ouders willen juist hun kind verheffen. Zij piekerde er ook niet over om met haar puber aan een hamburger te gaan zitten knagen bij de McDo, die kreeg bij op zondag bij het diner een half glas aangelengde wijn.

Zit daar iets in, Sini?

Ongunstig

Dan kunnen we dus nog heel wat leren van Frankrijk. Ik krijg uit de verhalen nu echt een beeld van nette Franse pubers met culturele interesses en wat ongeleide projectielen met een grote mond die zich niet weten te gedragen uit Nederland. Als dat culturele verschil wat hier wordt aangehaald door schrijvers echt zo sterk is kunnen we dus nog heel wat leren van hoe men in Frankrijk kinderen opvoedt.
Ik vind het eigenlijk heel normaal om van kinderen te verwachten dat als ze in een museum oid zijn dat ze gewoon hun mond houden en zich netjes gedragen, ook als ze het niet zo interessant vinden. De andere bezoekers willen namelijk ook gewoon rust en ruimte hebben & als er een rondleiding is dan is het naar de gids toe netjes om gewoon te luisteren en je mond te houden. Dat zijn vanzelfsprekende manieren die ze hopelijk op deze leeftijd allang beheersen. Een 15 jarige zou je hier niet meer op hoeven te wijzen.
Wij hebben op vakantie ook wel eens een uitstapje dat niet iedereen interesseert. Soms is er de mogelijkheid om niet mee te gaan (dat is prima) en soms moeten ze mee omdat het logistiek handiger is of zo. Maar ik verwacht dat ze zich dan gewoon gedragen. Dat is wel het minste dat je kan verwachten. Daarna komt er wel weer iets wat jij ook leuk vindt.
Ik heb geen idee of dit een cultureel verschil is maar voor mij is dat vanzelfsprekend.

Dus ik kan me goed voorstellen dat als je op vakantie bent met kinderen die dit nooit geleerd hebben dat veel frictie oplevert. En ook voor de kinderen misschien frustrerend is omdat ze niet gewend zijn aan de regels en dus niet weten wat er van hun verlangt wordt.

Dat is natuurlijk ook het moeilijke aan een samengesteld gezin. Wij zijn ook een soort van een samengesteld gezin maar mijn man had nog geen kinderen en dat scheelt natuurlijk wel. Hij had wel (en heeft soms nog) het gevoel zich heel erg te moeten invechten en dat het soms moeilijk voor hem was (is) om zijn plaats te vinden binnen ons gezin. Sinds we samen ook kinderen hebben is dat wel makkelijker. Nu voelt het ook meer aan als zijn gezin. Maar het was vast nog veel lastiger geweest als hij ook kinderen had gehad, zeker als die op een manier waren opgevoed waar ik moeite mee zou hebben.

Kyana

Je hoeft geen samengesteld gezin te zijn, maar gewoon op stap met een vriendin met kinderen kan ook al stof tot ergernissen opleveren. Wij zijn als gezin vrij rustig. Dus herrie maken in een museum e.d., dat zit er min of meer van nature al niet in, maar uiteraard ook bijgestuurd naar wat wij prettig vinden. Als je dan, zoals ik lang geleden, met een vriendin op stap bent, waar dat bijsturen nooit zo gebeurd is, bij zaken als museumbezoek e.d., dan kan dat ook 'interessant' worden. Dat kinderen niet uit zichzelf aanvoelen wanneer ze een beetje moeten dimmen, vooruit, maar dat hun ouders die fijngevoeligheid missen, dat vind ik soms echt wonderlijk.

Kenfan

Je Franse lerares was dus een soort bigamist?

Wat de Fransen betreft.. ik kan het maar niet vinden, maar ik heb vorige week iets gezien op tv, waarin gezegd werd dat Fransen zich in vergelijking met andere landen nogal ongelukkig voelen. De oorzaak zou bij het schoolsysteem liggen en dat werkt dan door naar hun latere leven.

Met wat googlen herken ik het meest van wat op tv gezegd werd in deze artikelen: http://www.360magazine.nl/cultuur/2406/de-fransen-zijn-ongelukkig en http://grootenklein.nl/franse-school-maakt-ongelukkig-2/

Kenfan

Leuke post!
Overigens voor mij slechts deels herkenbaar, ben au pair geweest in Frankrijk. Wat ik gezien heb is dat de kinderen daar toen best veel ruimte kregen, in de zin van verwend gedrag en laat naar bed mochten etc. Van de andere kant kan ik me nog goed herinneren dat ik me als au pair best geclaimd voelde omdat de ouders weinig aandacht hadden voor de (kleine) kinderen. (Die aandacht gingen ze mij dan vragen op mijn vrije dagen)

Kaaskopje

Dat was een programma van Fons van de Poel.

Dendy

Precies! Dat ik daar nou niet meer opkwam!

Stella

Even heel generaliserend, want er zijn natuurlijk grote regionale en grote verschillen

Mijn indruk (een franse vriendin, twee keer een franse zwager en misschien ook nog een franse schoondochter en zeer subjectieve observaties op vakantie, dat verschil in kinderkleding in de winkels moet ergens vandaan komen ) is dat Nederlandse ouders zich vaak naar hun kind schikken en het in Frankrijk ouders verwachten dat het kind zich naar hun schikt. Dat zal zich dan in bourgeoisiekringen uiten in meeslepen naar culturele hoogstandjes en bij anderen naar de kroeg.

Mijn halffranse nichtje bracht als ze naar haar lapzwans van een vader was hele dagen door in het verlopen dorpscafe van zijn moeder en werd eindeloos met flesjes cola, zakjes chips en de gameboy zoetgehouden, en kwam spuugverwend en strontvervelend terug. De Nederlandse oma ging bij logeerpartijtjes naar de dierentuin of bracht het zelfs op om naar de hel van een overdekte speeltuin te gaan.

terugkijkend

was het vooral dat wellicht waar ik tegenaan liep als au pair. Als jong meisje vond ik eea vaak harteloos en te weinig rekening houdend met de noden vd kinderen.

Maar goed, dit is een aspect waar je als volwassen vrouw in een samengesteld gezin rekening mee moet houden. De verhoudingen zijn al lange tijd moeizaam, en vooral de band tussen vader en zoon is kwetsbaar en staat onder druk vanuit verschillende kanten.
De enige gepaste insteek in deze lijkt me alles inzetten om die relatie zoveel mogelijk ruimte te geven. Nu het nog kan. De jongen wordt snel groot!
Zoals eea nu gaat lijkt me die ruimte juist flink verkleind.

Maar gedragen...

zie ik niet als iets wat totaal niet in de Nederlandse cultuur zou horen. Gelukkig zijn we de tijd dat je kinderen wel mag zien, maar niet horen inmiddels voorbij, maar ik erger me wel eens aan kinderen die je eerst luidkeels hoort nog voor je ze hebt kunnen zien. En ik ben toch echt Nederlands ).

Heel erg persoonlijk, vind ik dat er wel kinderen zijn, waarbij ogenschijnlijk nooit op de rem getrapt wordt. Zeg je er iets van, dan is de reactie al snel 'nou, het zijn kinderen hoor, die moeten zich kunnen uiten, goed voor hun ontwikkeling!' Maar hoort gillen om het gillen daar ook bij, of 's morgens of 's avonds als een dolle op een metalen glijbaan meppen met een stok of zo ook? Ik heb inmiddels 27 jaar kinderen kunnen observeren en uiteraard heb ik alle begrip voor speelgedrag. Dus als kinderen in het spel hun stem laten horen... prima, maar je hebt ook kinderen die hun eigen gekrijs op de een of andere manier geweldig vinden. Daar zou ik als dat in mijn eigen tuin zou zijn toch echt korte metten mee maken. Dat vind ik niet vallen onder 'moet zich kunnen uiten'. Hetzelfde met kinderen die in een museum met lawaai aandacht trekken. Daar is het de omgeving niet voor, dus tijd voor een lesje 'rekening houden met anderen'. Restaurants, idem dito. Ga je naar een restaurant die echt op kinderen is gericht, dan moet je niet klagen, maar daar waar dat niet zo is, hoeven ze niet de boventoon te voeren. Ik hoor wel eens dat 'wij Nederlanders' de naam hebben dat we luidruchtig en lomp zijn in het buitenland. Ik als mede-Nederlander ben daar helemaal niet blij mee. Je bent daar te gast, gedraag je daar ook naar.

We zaten ooit op een terras van een restaurant in het buitenland. Tot onze verbazing trokken ze flessen Hollandse mayonaise en ketchup uit hun tas en zetten die pontificaal op tafel. Stel je voor dat je in een restaurant zit en geen Hollandse mayo kunt krijgen... Toen niet veel later vader door zijn stoel zakte was onze avond weer helemaal goed. Ja een beetje vals van ons, ik weet het.

Och, als het om de

Nederlandse cultuur gaat komt die er nooit zo goed van af. Het staat ook beter om je eigen cultuur af te kraken t.o.v. een andere cultuur. Daarmee kom je weer extra goed voor de dag als tolerant zijnde

Nooit eerder hoorde ik ouders en hun grandioze kroost op het strand, park zo hard schreeuwen als de Franse of Italiaanse. Echt met verbijstering kan ik daar nog steeds naar kijken.
Of luidruchtig in de taal, arrogant in gedrag, brutaal of losgeslagen en ga maar door.

Het is gelukkig niet aan " de Nederlander" alleen om in de ogen van een ander ongemanierd te zijn.
Dat is aan alle culturen voorbehouden.
"Dé Nederlander" bestaat immers niet.
Ga ik nu even naar beneden, klagen over mijn nieuwe Poolse en Marrokaanse buren die denken dat ze hier alleen wonen; ze zijn inmiddels chronisch hees..

Ach

Ik heb zoveel vrienden gehad met kinderen, niet alleen Nederlandse maar vnl wel. Ik heb gemerkt dat zodra contact op een bepaalde frequentie of intimiteit komt de kans op spanningen torenhoog wordt.
Gezamenlijke vakanties met kinderen liepen zelden zonder gedoe of onderhuidse spanningen. We vinden altijd vanalles van ons eigen kroost, onze opvoedkwaliteiten en die vd ander.
Ik heb er wel van geleerd me NOOIT (meer) te bemoeien met opvoeding van andermans kinderen, als de relatie me lief is. De relatie was me niet lief genoeg in het geval dat ik vond dat ik moest ingrijpen, maar relatie was idd gelijk voorbij.

In geval van ts ligt alles gecompliceerd. Niet alleen zit vriend wrs behoorlijk klem in oude gezin en met zijn kinderen. Maar er is ook nog een mooie nieuwe liefde die hij wrs ook op geen enkele manier wil teleurstellen. Ik benijd hem niet.

stella

"De relatie was me niet lief genoeg in het geval dat ik vond dat ik moest ingrijpen, maar relatie was idd gelijk voorbij."

Ik denk dat je hiermee de spijker op z'n kop slaat. Als de relatie je écht lief is geeft dat ook meer geduld op een of andere manier. Dit geldt niet alleen bij intieme relaties maar ook bij vriendschappelijke. Je stoort je sneller aan het gedrag van een kind van iemand die je toch al niet echt graag mag.

Als je zo'n vakantie waarin je je doodergert aan het kind van je partner toch zonder kleerscheuren/mega conflicten doorkomt dan zegt dat wel veel over de liefde die je hebt tegenover partner. Ziedaar de 'silver lining' van deze vervelende ervaring van Sinilind.

Wordt het te herkenbaar als je vertelt wat je precies hebt meegemaakt trouwens?

Sini

Voor onbezonnen moet je gewoon spontaan of warmbloedig mediterraan lezen Maar laten we eerlijk wezen, dit is niet het eerste vakantiedramaverhaal toch? Stel je nu eens voor dat je de klok twee maanden terug kon zetten, wat zou je dan met de kennis van nu en input uit deze draad anders doen? Misschien eens goed om dat op te schrijven, en die evaluatie in mei volgend jaar te voorschijn halen.

Met pubers van eigen teelt kun je ook vakanties meemaken waarbij je het gevoel hebt dat je voor de andere campinggasten een larmoyante soap aan het opvoeren bent en je haast overspannen terugkomt. Wij zijn daarom 1 jaar in Nederland gebleven in het huis van familie zodat we stante pede op konden breken, en een ander jaar ben ik twee weken alleen weggeweest.

Als dan alles weer in rustiger vaarwater komt, waardeer je het des te meer.

Sinilind

Ik zie maar een oplossing en dat is dat je zolang de zoon van je vriend mee 'moet' niet op vakantie gaat met het complete gezin. Ik begrijp je wensen, maar je kunt niet eisen dat een puber zich aanpast aan jouw verwachtingen van 'vakantie'. Toen mijn jongste dochter 16 was, had ze ook totaal geen zin in cultuursnuiven. Ze wilde zonnebaden. Daarom zijn we naar Bled gegaan in Slovenië. Geen typisch oord voor zonaanbidders, maar wel een strandje. Om de dag zonnebaden, om de dag Slovenië bezichtigen. Toen we in Ljubljana waren, hebben we ons opgedeeld: dochters gingen lekker de stad in, wij bezochten een kerkje en een museum. Waarom een kind kwellen met musea en kerkjes als kind daar totaal niet in is geïnteresseerd? Dat ging heel erg goed. Inmiddels zijn we 8 jaar verder. Ze houdt nog steeds van zonnebaden, maar ze is inmiddels in mijn ogen normaal geïnteresseerd in bepaalde dingen. Ze is nu naar de VS en trekt met een auto van slaapplek naar slaapplek. Voor in het vliegtuig had ze een boek mee waar ik bijna van van mijn stoel viel door het onderwerp van het boek. Ze kende ik haar nog niet. Lezen was nooit haar hobby, maar nu heeft ze een boek mee over een maatschappelijk probleem. Zelfs ik, met mijn serieuze karakter zou zo'n boek niet meenemen voor ontspanning, dus petje af. Er is dus hoop voor je stiefzoon , maar nu ligt het helaas anders.

Volgend jaar dus thuisblijven als stiefzoon bij jullie is, óf met je eigen zoon een weekje weg en later misschien nog eens een weekje met vriend, óf bekijken of stiefzoon toe is aan een eigen vakantie, waar hij nu voor moet gaan sparen.

Wat je ergernis betreft van zijn schermverslaving... ik vind het altijd lastig om daar iets zinnigs over te zeggen, omdat ik mezelf ook wel verslaafd moet noemen. Als zijn gezondheid en schoolresultaten er onder lijden, zou je vriend maatregelen moeten treffen. Zou je je ook zo ergeren als hij met een dikke pil van 1000 bladzijden zijn vakantiedagen vult?

Nav jouw 'oh ja...'

Misschien voelt het wel of ik jou aan het afkraken ben, dat is niet de bedoeling, maar ik proef uit wat je zegt toch wel een beetje 'het moet gaan zoals ik het leuk vind, anders is alles verpest'. Ik snap volledig dat je vakantie je heilig is, maar je bent niet alleen. Pubers een urenlange reis trakteren op Franse chansons kan echt niet als je daar niet mee opgegroeid bent. Ik zou hak-muziek trouwens ook niet accepteren in de auto, ik zou overspannen op de camping aankomen , dus een koptelefoon is dan misschien dé oplossing. Niet gezellig, maar liever niet gezellig dan oorlog door elkaars muziekkeuze.

Ik heb van mijn ouders eigenlijk zo goed als geen opvoeding genoten met cultuur. Ja pretparken, wat ik ook ontzettend leuk vond, dus ik heb die 'cultuur' niet echt gemist. Ik heb me er pas achteraf over verbaasd. Toch heb ik er met mijn kinderen geen levenstaak van gemaakt om ze naar musea mee te nemen of aan klassieke muziek te laten wennen. Om eerlijk te zijn ook omdat theater, ballet of concerten te duur voor ons waren, anders had ik ze zeker een keer ergens mee naar toe willen nemen. Maar als het erin zit, komt het ook vanzelf wel goed. Of goed genoeg. Dat zie ik aan mezelf.

Hier

Ik heb vóór ik vertrok een topic aangemaakt op OO, (Puber wil niet in eigen tent slapen, oid). Dit omdat ik "mot" verwachtte op de camping met mijn 15-jarige. Deels omdat we te dicht op elkaars lip zouden zitten in de caravan die te krap was voor inmiddels grotere personen.
Uiteindelijk heb ik daar zoveel tips en inspiratie opgedaan, dat de vakantie bij ons goed is verlopen. Natuurlijk op enkele voorvalletjes na.
Uiteindelijk bleek onze caravan rijp voor vervanging. Toen hebben we er eentje gekocht met een "mancave" achterin. Met schuifdeur.
Ook heb ik toen al vooraf geleerd dat ideeën over fijne vakanties nu eenmaal fors verschillen. En dat het vakantie is, voor iedereen. Uiteindelijk zat mijn puber dus met zijn apparatuur te gamen in de voortent, na een gat in de dag geslapen te hebben. En zat 's avonds als wij allemaal sliepen nog films te kijken, met koptelefoon. Totaal niet mijn idee van vakantie dus.
Maar omdat hij dit toch mocht (jaja we hebben er wel af en toe over gediscussieerd), was iedereen ontspannen. En hij wilde toch wel mee met ons naar de kastelen en musea en wandelingen, maar met mate.
Wel heb ik een grens gesteld aan het geluidsniveau (ik hoef die games en films niet te horen en de buren al helemaal niet). En hij mocht wel op mijn bed bivakkeren als het slecht weer was, maar niet met zijn voeten op mijn hoofdkussen. En af en toe een verplichte pot voetbal en afwassen.

Oh, en uiteindelijk..... ging puber in zijn eigen tent slapen!!!! Want daar mocht hij de hele nacht gamen en films kijken van mij.

Anyway, wie weet heb je er iets aan voor de volgende keer. Jouw eigen puber krijgt misschien ook nog andere interesses (gamen :-p).

Over vakantie

heeft iedereen eigen ideeën en het ene idee is niet per se beter dan het andere. En eigenlijk heeft ieder 'recht' om vakantie te vieren op de eigen manier. In ieder geval deels. En natuurlijk moet er door iedereen water bij de wijn gedaan worden als je met elkaar gaat.

En je laatste twee bijdragen, Sini, zijn minder fel en liever gesteld met betrekking tot jouw stiefzoon dan alle vorige. En het is fijn dat jullie elkaar meer mogen dan eerder uit jouw postings bleek.

Maar toch, maar toch, maar toch.....
Het geheel ademt wel weer superioriteit hoor: niet alleen is jouw vakantie op jouw manier je heilig voor jouzelf, het is ook een betere vakantie-opvatting dan die van de andere pubers. Want jouw eigen kinderen, die jouw opvoeding hebben genoten, vinden het uiteindelijk -al was het maar in retrospect- fijn dat ze jouw manier van vakanties hebben meegekregen. Jouw kind heeft er zelfs een voordeel van in haar vervolgopleiding. Prachtig, dat laatste, maar natuurlijk totaal niet relevant voor de andere pubers.

En daar zit 'm de kneep: die andere pubers waren ook op vakantie. Maar het klinkt of zij de meeste water bij de wijn moesten doen in plaats van allemaal evenveel en de volwassenen misschien wel ietsje meer. En de pubers die je meeneemt hebben er helemaal geen boodschap aan dat jij jouw week op jouw manier nodig hebt om in Nederland in de winter op de been te blijven. Dat is alleen voor jou relevant. Jouw probleem, zeg maar, niet dat van hen.

Ik gun je van harte je vakantie op jouw manier. Echt waar. Ik kan 'm ook nog wel snappen met jouw achtergrond.
Maar ga dan alleen. Of alleen met gelijkgestemden. Neem in ieder geval geen pubers mee die geen boodschap hebben aan jouw nood en die jouw torenhoge verwachtingen niet kennen en dus ook niet kunnen kiezen of ze die waar willen maken of niet.

Aagje

Ps. Bij ons moeten de kinderen ook soms mee op een culturele activiteit. Dat wil zeggen: als wij iets gaan doen dat wij willen, kunnen ze vanaf een bepaalde leeftijd zelf kiezen: op de camping blijven of meedoen. Maar dan moeten ze ook wandelen of in een stad mee kerken kijken enz. En we houden veel rekening met Henin de keuze van de bestemming en de activiteiten.

Meer geluk dan wijsheid?

Ik heb mijn kinderen opgevoed met toch regelmatig een cultureel uitstapje. Oudste wilde al naar kerken en musea toen ze 3 was en keek dan ook geïnteresseerd rond. Jongste ging altijd met frisse tegenzin en tegenwoordig weigert ze dus gewoon als ze aan haar taks zit qua cultuur. Ze wil dan nog wel 'een keer' mee naar een wat laagdrempeliger museum met interactieve elementen of bijv een oude gevangenis/molen o.i.d.
Ik moet bekennen dat de manier waarop oudste door zo'n kasteel/kerk/museum gaat mij ook een beetje te gortig is. Ik vind het leuk om alles te bekijken maar ik hoef er geen uren rond te lopen.

Aagje

En het is fijn dat jullie elkaar meer mogen dan eerder uit jouw postings bleek. ===

Misschien ook een beetje een aanname. Het gaat immers om een momentopname. De vakantie viel tegen. Dat wil niet zeggen dat ze thuis niet gezellig samen op de bank kunnen zitten. Ik kan ook wel eens klagen of mopperen over mijn dochters, maar ze zijn alles voor me

Superioriteit is niet hetzelfde

als elitair. Ik zeg niet dat ik jouw keuzes elitair vind. Ik vind je wel superieur overkomen: jouw manier is niet alleen jouw manier. Je komt met een heel verhaal waarom jouw manier de beste was: je oudste is het nu nota bene met je eens. Zie je wel, het was dus toch goed. Dat is wat je zegt en daar doelde ik op.

Aagje

Cultuur

Cultuur heeft natuurlijk ook een verheffende waarde en het is belangrijk om kinderen daar ook zoveel mogelijk mee in aanraking te brengen. Juist op vakantie is er altijd de mogelijkheid om veel te zien & nieuwe culturele ervaringen op te doen. en uiteraard ook nieuwe sportieve ervaringen bijvoorbeeld. De hele dag gamen kan thuis ook. Ik ga geen duizenden euros uitgeven om een kind mee op vakantie te nemen dat de hele dag zit te gamen. Dan kan ik beter een paar nieuwe games kopen en gewoon thuis blijven. Voor iedereen dan een betere oplossing. Dan regel ik wel een oppas en ga alleen met de kleinste kinderen op vakantie (en mijn man).

Mijn oudste kinderen hoeven niet meer mee op elk uitstapje maar als het alternatief zou zijn elke dag de hele dag gamen dan was het vlug afgelopen met de vakanties.

Gelukkig hoeft dat niet want gemiddeld gaan de kinderen graag mee, ze hebben een brede belangstelling en vinden veel leuk. Gelukkig maar. Ik vind het altijd moeilijk als mensen weinig belangstelling hebben voor verschillende dingen en weinig willen. Niet alleen kinderen maar ook volwassenen.

Maar af en toe willen ze wat anders doen of hebben ze geen zin in wat we gepland hebben. Dat is dan prima. In overleg blijven ze dan een dag(deel) bij de accommodatie of ze gaan wat anders doen.

De kleintjes moeten wel mee en die probeer ik veel uit te leggen of waar we zijn en wat er bijzonder is. Ik vind het belangrijk om kinderen kennis te laten maken met cultuur en ze verschillende ervaringen mee te geven. een brede algemene ontwikkeling met kennis van geschiedenis, cultuur, religie, maatschappelijke ontwikkeling, natuur etc vind ik heel belangrijk en streef ik na tijdens de opvoeding.