Oppepper nodig, net verhuisd

Nesten

He, brrr, helemaal geen fijn gevoel lijkt me. Ik krijg het al benauwd als ik naar zo'n make over programma kijk waarbij bewoners een prachtig, maar o zo onpersoonlijk interieur krijgen. Misschien is het mooi, al je nieuwe spullen, maar het is nog niet 'eigen'. Dat komt mettertijd vast wel. Je moet gewoon nog wat 'nesten'. Met het maken van nieuwe herinneringen wordt het huis steeds meer jouw huis.

skik

Ooh dat ken ik hoor! Het voelt dan net alsof je ergens op visitie bent en straks weer teruggaat naar je eigen huis. Zo onwennig. Vooral als alles nieuw is, dan voelt het ook alsof overal nog een plastic hoes om zit. Het komt vast goed, er moet gewoon nog geleefd worden in je huis. Klinkt gek maar probeer niet te veel om je heen te kijken naar alle nieuwe meubels maar probeer ze niet te veel te 'zien' maar gewoon je ding te doen en te leven.

Vergeet ik nog:

Zorg voor een ritme, voor vaste gewoontes en nieuwe tradities. Het helpt allemaal mee om in een nieuw ritme te komen.

En nodig vooral veel mensen uit de eerste tijd

Of nodig jezelf ergens anders uit . Nadeel daarvan is wel dat je dan weer naar je eigen huis moet, en dat voelt dan misschien nog naarder. Dus dan is mensen bij jou vragen denk ik beter.

Je kunt ook vragen of er iemand wil komen logeren. Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ik kan het me zo voorstellen dat je nog niet 'thuis' bent in je huis. Gezelschap helpt dan. Ik zou het helemaal geen gekke vraag vinden, en ik zou het met liefde doen.

Misschien helpt het ook om juist oude foto's op te hangen. Ik weet niet hoe goed of slecht de relatie met je ex is, en of je die ook aan de muur zou willen, maar foto's waaraan herinneringen kleven geven ook een thuisgevoel. Dus foto's met de kinderen erop, jouw familie, jouw vrienden, die kunnen sowieso. Dan heb je toch in je nieuwe huis met je nieuwe spullen een link met het verleden.

In je nieuwe buurt inburgeren helpt vast ook. Ga eens langs bij de buurtvereniging, zodat je buurt ook jouw buurt wordt. Leg ook contact met de buren, lijkt me fijner als je weet dat je daar aan kunt kloppen als er wat is dan dat je ze niet kent. Organiseer een buurtborrel of zo.

Sterkte, en hopelijk lukt het je snel om je draai te vinden.

Housewarming?

Dit vind ik een goede tip:

"In je nieuwe buurt inburgeren helpt vast ook. Ga eens langs bij de buurtvereniging, zodat je buurt ook jouw buurt wordt. Leg ook contact met de buren, lijkt me fijner als je weet dat je daar aan kunt kloppen als er wat is dan dat je ze niet kent. Organiseer een buurtborrel of zo."

Of kleinschaliger: een housewarming/koffie/borrel voor enkele buren is al een goed begin. Het is zo fijn als je je deur uit stapt en dat je weet wie waar woont en wie je groet. Kort nadat wij verhuisden is onze dochter geboren. We hebben bij een tiental buren geboortekaartjes in de bus gedaan met een extra briefje: jullie kennen ons nog niet, maar kom gerust eens langs. Dat vonden ze heel leuk. De band die toen soms in een kwartiertje gesmeed is, is gebleven. Dat heeft echt bijgedragen tot het thuis-gevoel.

geschiedenis

Mijn vriendinnen zeiden een paar jaar geleden; De muren moeten weer geschiedenis gaan krijgen.... Geef het tijd!

Komt goed

Ik ben bijna anderhalf jaar geleden verhuisd naar mijn nieuwe huis na de scheiding. Ik heb een deel van de spullen nieuw gekocht en een deel gehouden uit het oude huis.
Ik heb de muren in mijn favoriete kleuren geschilderd en het voelde al snel als mijn huis. Natuurlijk heb ik ook moeilijke momenten, maar ik voel me op mijn plek hier en voeg steeds meer details toe (schilderijen, foto's, planten e.d.). Mijn huiskamer heb ik in retrostijl(jaren 60/70) ingericht en ik ben er zo blij mee. Combi van oude en nieuwe spullen in kekke kleuren.
Ik nodig niet oeverloos mensen uit; heb echt het gevoel dat ik zelf moet wortelen hier. Ik ben erachter gekomen dat ik mijn eigen beste vriendin ben. Natuurlijk komen er wel vrienden en familie over de vloer, maar ik moet het vooral goed met mezelf kunnen vinden.
Geef het wat tijd, het komt echt goed!

Tijd nodig ja

ik herken het. Je zit voor je uit te staren met zo’n gevoel van... euh is dat het? Het voelt als een vakantiehuis, iets dat niet van jouw is. Het wordt beter maar het heeft tijd nodig. Maak nieuwe gewoontes aan. Elke donderdag chinees halen (als er een chinees is), zaterdagochtend met lekkere koffie op de bank je lievelingsprogramma op uitzending gemist bekijken. Zo iets. Bij mij duurde het overigens lang omdat ik de buurt van mijn eerste huis na scheiding verschikkelijk vond. Echt niet gezellig. Na 2 jaar kon ik een huisje krijgen op een plek waar ik me gelijk thuis voelde.
Wees lief voor jezelf!
Sini

Dank, fijn

Het helpt al dat er mensen zijn die het gevoel herkennen. Het voelt inderdaad als een soort vakantiehuis, niet van mij en wanneer mag ik nu weer naar huis. Ik had ook nooit voorzien dat het weggaan uit het oude huis zo'n krater zou slaan. Onder het mom " home is where your heart is" dacht ik een redelijk vlekkeloze overstap te kunnen maken. Dat valt dus nogal tegen. Het lijkt wel of de hele trein ellende van de afgelopen jaren nu nog een keer over me heen rijdt. Alles komt boven en voorbij. Heel naar. Tijd zal ik het moeten geven en accepteren dat het is zoals het is.

Juul

Precies. En daarom moet je lief voor jezelf zijn. Ik weet niet wat je budget is maar probeer leuke dingen te verzinnen, jezelf verwennen met een lekkere deken voor je bank, mooie kaarsen, etc. En het klopt, het herbeleven. Ik ben nu 5 en een half jaar verder en ik heb het nu verwerkt. Hielp ook dat ex en ik on speaking terms zijn gebleven.
Sterkte
Sini.

Binnenkort

Ik lees mee omdat dit binnenkort voor mijn kinderen en mij ook aan de orde zal zijn. Kids en ik zitten nu nog in "ons" huis maar als dit verkocht is hoop ik dat er een huisje voor ons beschikbaar is. Lijkt me heel dubbel. Enerzijds trots dat wij het wel redden samen maar anderzijds heel kil, kaal en nieuw.

Liefdier

Ons huis was ook "ineens" verkocht. En dan gaat het dus allemaal snel. Dan nadert er een datum dat je eruit moet met de kinderen. Driftig zoeken naar iets anders. Ik kon weer kopen en had ook nog een redelijk budget. Maar echt grappig was het niet in deze wat oververhitte markt. Ik moest consessies doen. Ik vond ons gezinshuis echt heerlijk. Dat was dus een huis en een plek zonder concessies. Tuurlijk ben ik trots dat we het prima doen met z'n drietjes. Maar ben nu toch vooral verdrietig. Ik word 's ochtends al wakker met een brok in m'n keel. Het overspoelt me gewoon en ik vind het heel lastig. Ik vrees dus dat ik nu nog geen opbeurende tips voor je heb. Ga nu de tips van Sini opvolgen: de kaarsjes zijn aan, nu nog een glaasje wijn en onder een dekentje op de bank!

Ik ook, Juul

Hoe herkenbaar wat je schrijft! Is op dit moment mijn verhaal. Ik ben ruim 3 weken geleden in mijn huurwoning getrokken, in een dorp verderop dan waar ik woonde. Ik woon fantastisch, mooie buurt met veel groen, rustig, voor een huurwoning veel ruimte. En inderdaad mijn eigen nieuwe spulletjes en kleuren. Maar hoe dankbaar ik ook ben voor wat ik heb en dat ik een goede nieuwe start maak....ik voel me zo verloren. Een " zit ik dan" gevoel. Wat nu?

Ik had me al voorgesteld aan wat buren in de straat. En ik ben van de week koffie gaan drinken bij mijn buurvrouw die niet meer kan lopen, was zo gezellig!! Ondanks dat ik ook nog heel verdrietig ben, en worstel met boosheid richting mijn ex, en nog weinig energie heb om naast werk wat ook gewoon doorgaat, iets te gaan doen. Toch ga ik beginnen met mensen uitnodigen en weer zelf bij kennissen langs te gaan.

Heb je kinderen? Hoe vinden zij het in hun nieuwe huis? Ik doe co ouderschap. Mijn ex kon gelukkig in ons huis blijven zodat mijn jonge tieners in ieder geval een vertrouwde plek hielden. De week dat ze bij mij zijn moet ook nog erg wennen. De oudste is wat makkelijker, die maakt er het beste van. De jongste is heel boos omdat hij in mijn week zich niet thuis voelt.
Ik hoop dat met de tijd alles een plekje gaat krijgen,

Peeta...ik reed dus vandaag ook na de voetbalwedstrijden van de jongens automatisch naar mijn oude huis...

Wat ook vreemd was, ik zat van de week bij mijn ex in ons oude huis om wat financiën na te rekenen...en ook dat voelde niet meer als thuis. Het rook anders...Toen ik weer wegging voelde ik me heel ontheemd, erg confronterend..

Monique

Herkenbaar! Andere geur! Ik heb niets meegenomen en hij heeft gelijk nieuwe banken gekocht; dat was ook apart om te zien...banken waar ik niet over meebeslist had. Het was het eerste huis ooit waar ik me fijn in voelde. Verbouwd en een prettige sfeer. Ben er expres een paar maanden niet geweest zodat mijn nieuwe huis wat meer eigen zou worden en ik de onrust niet hoefde te doorstaan. Nu gaat het beter maar het zal altijd mijn huis blijven alleen is het mijn thuis niet meer

Treffend

Je laatste zin! De spijker op z'n kop. Mijn huis maar niet meer mijn thuis...
Ons oude huis, daar zijn we gaan wonen 17 jaar geleden, vanuit een stad naar een dorp. Toen de kinderen geboren zijn en het leven van schoolplein, sportclubs, vriendjes van start ging, zoveel mensen leren kennen. Als ik op het dorp liep altijd bekenden en een praatje. De bekende gezichten die altijd voorbij liepen...
Dat is nu moeilijker om dat weer op te bouwen. Mijn pubers gaan zelf naar school en sporten in onze oude woonplaats. Ik werk ook, dus ben alleen even snel in de supermarkt of in een winkel. Gelukkig ken ik hier wel een aantal mensen die hier ook wonen, dat had in een ander dorp niet het geval geweest. En ik heb een auto dus de hechtere contacten in mijn oude dorp blijven gewoon..

Hoe was je weekend?

Wel een beetje kunnen relaxen, en wat leuke dingen gedaan?

Pennestreek

Moeilijk weekend gehad. Ook wel heel veel nagedacht over hoe het komt dat ik me nu zo ellendig voel. Wat ik hier ook ergens las over het afscheid van mijn leven in het oude huis. In het oude huis zijn de kinderen opgegroeid en daar ben ik met de mensen in de buurt samen doorgegroeid. Ik zit nu ineens weer tussen de jonge gezinnen ( oh help ) in de huizen om me heen worden babies geboren. Helemaal niet erg natuurlijk maar het maakt gewoon dat ik me extra ontworteld voel.Het voelt zo alsof ik hier niet hoor. Ik merk dat ik de neiging heb om mezelf op te sluiten. Dat moet ik natuurlijk niet doen. Komend weekend staat in ieder geval bol van de afspraken zowel hier als lekker een middagje shoppen. Ik hoop dat ik me dan weer wat beter/vrolijker zal voelen. Poeh, ik kan er nog steeds niet bij dat ik zo van slag ben geraakt door de verhuizing.

Halen we deze maar weer van stal

Geef het tijd

Het is al gezegd: geef het tijd.

Heeft je nieuwe huis wel een fijne sfeer? Dat vind ik zelf belangrijk. Omring je met dingen waar je graag naar kijkt, of luistert. Bv op de bank met de kaarsjes en fijne muziek. Het laatste boek van Tommy Wieringa erbij en een kop thee/chocolade. Creëer voor jezelf een ‘lieve’ sfeer.

Bij de buren langsgaan en jezelf voorstellen, én uitnodigen voor een drankje is een grote aanrader. Ook tips vragen, voor goede winkels in je nieuwe buurt, het nummer van een klusjesman, een sportclub, oid.

Misschien wil je een huisdier, hond of poes. Zeker een poes is minder bewerkelijk en wel gezellig.

Onwerkelijk

Bij mij heeft het meer dan drie jaar geduurd om me thuis te voelen in mijn nieuwe huis. De eerste jaren had ik constant het gevoel dat ik midden in een nachtmerrie zat en dat ik weer was waar ik hoorde als ik wakker werd.
Het was wel een enorme omschakeling met onverwachte complicaties en zowel de scheiding als de verhuizing waren niet mijn keus. Dat zal ook schelen bij het wennen en accepteren.
Heel veel sterkte voor jou gewenst.

En?

Helpen de kaarsen en deken op de bank?
Sini

helaas

Ik wou dat ik kon zeggen dat het beter ging. Maar het blijft een vreselijke worsteling. Ik kan in theorie helemaal beredeneren waarom dit een prima huis is. Inrichting helemaal naar mijn wens, mooie nieuwe spullen inclusief zachte deken op de bank en kaarsjes. Maar de brok in mijn keel krijg ik maar niet weggeslikt. Ik voel me gewoon ongelukkig. Schrok wel even van verhaal van Alison die er drie jaar over heeft gedaan. Help, dat is echt lang. Ik denk dat ik nu te snel een verbetering wil, ben ook zo geschrokken van mijn eigen reactie. Anderen hier hebben het ook al eens gezegd, het is fijn om hier even terecht te kunnen voor een luisterend oor en advies. Ik waardeer het enorm.

helpen

Balen, Juul. Ik ben niet gescheiden en weet dus niet wat jij ervaart, maar je beschrijft het goed en ik kan me er wel iets bij voorstellen.

Ik denk dat het belangrijk is te ontdekken wat jou kan helpen op moeilijke momenten of in het algemeen. Mensen zeggen vaak dat je niet moet "vluchten" en dat er "erdoorheen" moet, en misschien is dat zo, maar soms helpt af en toe "vluchten" om je toch minder vaak niet prettig te voelen.

En met wat kan jou helpen, bedoel ik alles: dingen tegen jezelf zeggen (je beste eigen vriendin zijn en jezelf troostende woorden zeggen), fysiek comfortabel maken (ik zou alleen vooral niet teveel naar drank grijpen, dan krijg je weer een probleem erbij), kennismaken met buren/de buurt in de hoop op aansluiting/klik en kans op vaker (korte) gezellige contacten, vrienden/familie uitnodigen of bezoeken, activiteiten thuis of buitenshuis. Het zal tijd nodig hebben, maar wees vooral lief voor jezelf, zonder erin te gaan zwelgen, want dan maak je het in mijn ogen alleen maar weer groter en erger. En heb vertrouwen en geduld.

Tot slot, je beschrijft het volgens mij niet, maar toch even een puntje. Mocht je het (ook) moeilijk hebben alleen te zijn, kijk dan uit dat je niet te snel een relatie zoekt. Ik heb een vriendin die erg slecht tegen alleen zijn kon. Zocht net zolang tot ze een vriend had waarmee ze kon samenwonen en kreeg vervolgens allerlei drama over zich heen. Dat gun ik niemand. Dan liever alleen.

Heel veel sterkte.

Huisdier?

Ik snap helemaal hoe je je voelt Juul. En je wil dat het NU over is, dat je je eindelijk weer eens fijn voelt. Heeft denk ik ook te maken met dat je na een scheiding zo toeleeft naar dat nieuwe huis, daar steek je al je energie in en dat moet dan 'de oplossing' zijn, 'nu komt alles weer goed'. Maar zo werkt het natuurlijk niet. Je zult ook fysiek moe zijn, naast geestelijk uitgeput na de afgelopen periode met al die emoties. Het heeft (veel) tijd nodig om weer te herstellen en te wennen. Je gaat (weer) door een periode van rouw, wat was komt nooit meer terug. En dat is heftig.

Dus geef jezelf de tijd, en vertrouw erop dat het beter zal gaan, op een dag. Wist je maar wanneer, maar zo werkt het helaas niet... Je moet weer nieuwe routines en ritmes opbouwen, uitzoeken waar jij blij van wordt, en af en toe gewoon toegeven aan dat verdriet en lekker een uurtje in bed gaan liggen huilen. En dan weer door. Kleine stapjes...

Oh, vergeet ik nog

Dat wou ik tegen je zeggen, is er een optie om een huisdier te nemen? Iets dat je kunt knuffelen? Een hond zal wat lastig zijn, maar een kat of een konijn? Ik weet van mezelf dat onze hond een enorm troostend effect kan hebben.

Huisdier

Heb ik al geopperd eerder. Een poes heeft niet zoveel aandacht nodig en kan alleen zijn.

Precies, niets zo gezellig als een poes en nog meer overpeizinge

Mits je niet allergisch bent natuurlijk, maar een kat is een ideale huisdier. Niets leuker dan een kat die zich lekker op je schoot komt nestelen en spint van geluk.
Daarnaast, hoe rot het ook mag klinken, is het niet gek om te rouwen en verdrietig te zijn. Ik geloof zelf dat het gezonder is dan je gelijk helemaal happy voelen en aan een andere relatie te beginnen. Het is moeilijk om te accepteren dat je je rot voelt, maar eigenlijk moet je met jezelf omgaan alsof je ziek bent. Lief zijn, niet te veel van jezelf verwachten en misschien zelf een 'huiluurtje' inplannen per dag.
Sini

Life event

Een verhuizing (en dan in dit geval ook nog gepaard met een scheiding en dan ook nog co-ouderschap dus je kinderen die niet altijd meer om je hen zijn) zijn grote gebeurtenissen die stuk voor stuk veel energie kosten. Ik heb ooit ergens gelezen dat 1 zo'n grote verandering eigenlijk een jaar kost om aan te wennen. Dan zijn dit er drie en dan vaak ook nog niet eens omdat jij het zelf wil. Zorg goed voor jezelf en je mag ook best rouwen. Wees extra lief voor jezelf, accepteer dat je je zo voelt, maar blijf ook zeggen dat dit gevoel ooit wel voorbij gaat.

Huisdieren en planten

met beide heb ik niks. Een kat of hond gaat m dus niet worden. Ik moet het zelf doen. Het gaat wat beter. Vorig weekend zat bomvol leuke dingen doen. Dat gaf wel afleiding maar ik merkte aan mezelf dat ik ook buiten de deur niet lekker in mijn vel zit. Kan natuurlijk ook niet anders. Ik denk inderdaad dat het een soort rouwen is. Nadat ex als donderslag bij heldere hemel meedeelde dat ie vertrok ben ik alleen maar bezig geweest alle ballen in de lucht te houden. Kinderen, werk, studie, huis en een scheiding regelen die ik helemaal niet wilde. En als " beloning" zit ik dan nu op een plek waar ik eigenlijk niet wil zitten. Dat klinkt natuurlijk dramatischer dan het in het echt is maar zo voelt het dan op een slecht moment.

Ik ben altijd dol geweest op de december maand. Knus, lampjes, kaarsjes, gezin, familie, liefde, tijd van bezinning. Dat is het allemaal nog steeds maar ik zie er nu eigenlijk gewoon tegenop. En dat wil ik helemaal niet! Moeilijk hoor dat accepteren.