Overweeg een scheiding

Moeilijk

Mijn definitieve besluit om te scheiden was eigenlijk heel snel genomen. Het huwelijk was zo slecht, met zoveel (verbaal) geweld en we haalden het slechtste in elkaar naar boven, dat toen mijn ex zei dat hij wilde scheiden, ik direct daarmee instemde. Vervolgens heb ik in rap tempo het praktische gedeelte op me genomen, ik had gelukkig voldoende middelen om een woning voor mezelf te regelen. Als ik heel eerlijk ben is de scheiding zonder tranen of gedoe verlopen, het was meer een logisch gevolg van de jaren daarvoor.
Wat zou jij zeggen als je man aangeeft dat hij wil scheiden?

Maar yinjan,

wat is in grote lijnen het probleem? Waarom wil je scheiden? Als hij slim is en je woorden zo kan draaien dat het allemaal aan jou lijkt te liggen, kunnen wij je misschien helpen door de zaken helder op een rijtje te krijgen en zodoende beter weerwoord te geven.

Los daarvan

Als je werkelijk besloten hebt dat je wil scheiden kan je ook gewoon weigeren een discussie aan te gaan. Je kan best luisteren naar zijn bezwaren en begrijpend knikken, maar dat wil niet zeggen dat je op argumenten in moet gaan.

Als jij besloten hebt te willen scheiden, echt besloten hebt, is dat genoeg. Dan ga je dat niet met hem bepraten, dat deel je hem mee. Hij mag daar natuurlijk op reageren, maar zoals gezegd: dat hoeft niet tot een discussie te leiden. Zeg hem dat dan ook, trouwens.

Of, zoals de schilder Whistler ooit zei "I am not arguing with you, I am telling you"

Groeten,

Temet

Hoe het bij mij ging

Ik heb nog niet eerder gereageerd op een bericht maar lees al jaren mee. Yinjan ik lees je bericht en herken er zo veel in.

Ook ik wist al jaren dat ik wilde scheiden, maar was bang voor reacties van anderen, het verdriet voor man en kinderen en alles regelen en de toekomst. Wat voor mij uiteindelijk de doorslag heeft gegeven was me te bedenken dat ik straks 80 zou zijn en nooit echt iets van mijn leven te hebben gemaakt. Een goede vriend van mij schreef in die tijd: wees open naar jezelf en leef en handel daarnaar! Met hulp van een therapeut heb ik toen besloten voor mezelf te kiezen. En voor mij was dat voor mezelf erkennen dat de relatie waar ik in zat niet de juiste was, dat ik niet open was naar mezelf door dat niet te erkennen en dus ook niet open te zijn naar anderen.

Ik heb toen besloten mezelf voorop te zetten. Voor mij werkte de realtie niet, en daarom moest het anders. Heel egoïstisch maar anders kon ik het niet. Toen ik aangaf te willen scheiden wilde man werken aan de relatie, maar ik hield vol die weg niet op te willen en niet mee te werken. Het voelde oneerlijk richting man en kinderen, maar ik had besloten nu voor mezelf te kiezen. Dat besluit is denk ik het belangrijkst, dat je dat neemt. En ik heb toen de hulp van de therapeut gebruikt om bij dat besluit te blijven en de nodige stappen te zetten.
Uiteindelijk is alles doorgezet en ben ik gescheiden. En nu kan ik zeggen dat ik mezelf terug heb. Heb weer ontdekt hoe ik zelf ben.
En inderdaad heb ik ook besloten de discussie over wel/niet aan te gaan. Ik vond dat hard maar anders kon ik het niet.

Ben jij mij?

YinJan, het lijkt wel of jij mijn verhaal vertelt. Alleen ben je zelf iets verder, moediger?, om naar een therapeut te gaan.
Ik herken mezelf helemaal in jouw verhaal, exact dezelfde situatie.
Mag ik gebruik maken van je draadje, om een vraag tussen door te stellen? Ga je via de huisarts naar een therapeut? Of zoek je deze zelf uit? Is het echt een therapeut of meer een coach?
Ik kan je dus geen raad geven, maar ik lees mee.

Corien

er zijn verschillende routes om bij een therapeut/coach te belanden.

Via de huisarts is er 1, ik heb die van mij bv via het werk gevonden doordat ik na de scheidingsaanzegging van mijn inmiddels ex door mijn werkgever naar de bedrijfsmaatschappelijkwerker ben gestuurd.

Huisarts zal je doorverwijzen naar de ggz in je regio. En dan wordt aan de hand van een intake gesprek bepaald welke begeleiding in jou geval het beste is. Dat kan heel verschillend zijn afhankelijk van de vraag die je hebt.

Dus ja: de eerste is de huisarts. Maatschappelijk werk kan ook, maar is veelal lastiger ivm wachttijden en zij kunnen moeilijker inschatten wat je precies nodig hebt.

Corien

Ik ben via mijn huisarts bij een psycholoog terecht gekomen. Net zolang rondgebeld totdat er één uit zijn boekje beschikbaar was die plaats had. En deze heeft mij heel goed geholpen.

Bedankt

voor jullie reacties. Nu nog de moed..
Nu snel weer naar YinJan.
Dat gevoel van toestemming krijgen van anderen, herken ik ook heel erg.
En ook wat Eeltje schrijft, als je 80 bent, hoe kijk je terug? Of als je ernstig ziek bent, wat denk je dan? Had ik het maar veel eerder gedaan.
Van mij helaas geen ervaringsverhaal, maar wel herkenning. Misschien scheelt het iets, dat je niet de enigste bent.

Net als eeltje

Ik herken je worsteling Yinjan. Een jaar geleden zat ik ook op dat punt. En totaal niet meer Yinjan. Sterker nog, het getob, schuldgevoel en geworstel zorgde ervoor dat ik in een diepe depressie belandde. Ook mijn (ex) man wilde boven alles aan de relatie blijven werken terwijl alles in mijn lichaam schreeuwde dat dat niet was wat ik wilde. Angst voor de mening van anderen (mensen zullen boos op me worden, me niet begrijpen, me egoistisch vinden, me een slechte moeder vinden en nog wel 100 redenen) hielden me tegen om er een punt achter te zetten. En zo gleed ik verder de afgrond in. Ik raakte verslaafd aan de slaappillen, die kreeg ik van de huisarts omdat ik zo slecht sliep (gek he? achteraf kan ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat het zover gekomen is). Verder wist ik dat als ik bij mijn man weg zou gaan dit een enorme explosie van (verbale) agressie teweeg zou brengen. Ik kwam bij een therapeut terecht en een magnetiseur en die hebben mij weer centraal gezet en zo heb ik de moed verzameld om voor mezelf te kiezen.
Als mijn angsten zijn uitgekomen, erger zelfs. Er is agressie geweest, chantage om mij te laten blijven. Maar weet je? Vanaf het moment dat ik de beslissing heb gemaakt en verteld voel ik me sterk en kan alles aan! Het is een enorme hobbel die genomen moest worden, moeilijk jazeker, maar niet het einde van de wereld. Nu een jaar later kan ik oprecht zeggen dat na een enorm diep dal ik er weer aan het uit klimmen ben. Wat bij ik BLIJ dat ik de stap heb durven zetten.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Je bent sterker dan je denkt.....

Yinjan

Ik zit middenin het proces waar jij zo bang voor bent.
Na elf jaar huwelijk wist ik dat ik met deze partner niet oud kon worden. Ik heb toegezegd dat ik zou blijven tot de kinderen het huis uit waren (dus wel duidelijk geweest) maar onder 1 voorwaarde: als ik eerder echt ongelukkig zou worden of als mocht blijken dat ik er onderdoor aan het gaan was, dat ik dan zou gaan.
Ik ben achter wat dingen gekomen het afgelopen jaar en heb eindelijk een reden voor een bepaalt iets gekregen.
Daarna heb ik besloten dat ik daadwerkelijk stappen wilde ondernemen afgelopen januari.
Eerder al had ik me ingeschreven bij de woningbouw en was ik op zoek gegaan naar werk. Geen onbezonnen stappen genomen. Nu is een mediator ingeschakeld en wordt alles geregeld. Zodra ik op financieel gebied nog meer zekerheid heb ga ik reageren op huizen en vertrek ik.
Mijn omgeving heeft zo begripvol gereageerd; dat had ik niet verwacht. Wat me ook meeviel: ik dacht in een diepe depressie te zinken, hele dagen te huilen, kotsend de dag doorbrengen en op de toppen van mijn zenuwen te lopen en daardoor niet meer te kunnen functioneren.
Ik heb al die gevoelens en soms even tegelijk, maar het belangrijkste: mijn wereld is niet ingestort, ik leef nog, ik kan zelfs lachen en heel soms ben ik zelfs nieuwsgierig naar wat er om de hoek op me ligt te wachten.
Ik weet dat er vermoeiende, angstige, zware tijden aankomen, maar ik weet nu ook dat mijn wereld blijft bestaan, alleen in een andere samenstelling. En dat is goed. Dat zal wennen worden maar geeft ook kansen.
Je hoeft niet stel op sprong weg.
Je kunt alles rustig overdenken, je plan maken en 1 voor 1 je stappen zetten.
Ik heb er 13 jaar over gedaan; dat hoeft jouw tijd niet te zijn, maar weet dat het niet binnen nu en zeer korte tijd gedaan hoeft te zijn. Misschien geeft dat je de rust om de dingen goed te overzien.

Kinderen

toen ik het me realiseerde waren ze 10 en 8 en nu zijn we 13 jaar verder. Ze hebben het in die tijd wel zien aankomen.
Het was zwaar om op dat gebied niet gelukkig te zijn en waar ik (en uiteraard anderen) nu doorheen gaan is evenmin een eitje, maar toch voelt het goed eindelijk de stap te hebben gezet.
Ik zit pas aan het begin, ik woon nog gewoon thuis tot ik een huis heb, dus er is nog niet heel veel veranderd in het dagelijks bestaan. Dat maakt het ook beter te behappen dan dat je stel op sprong je huis moet verlaten denk ik.
Nu wennen aan het werken, daarna een verhuizing en mijn eigen boontjes doppen.
De kinderen blijven in het ouderlijk huis met partner, zodat er voor hen tot ze uit huis/op kamers gaan (en dat zal niet zo lang meer duren) het minst verandert.

Yinjan

ik heb altijd gevoeld dat er iets was maar kreeg het er met vragen niet uit. Na 11 jaar worstelen en vragen, praten tegen een muur stelde ik therapie voor wat hij niet wilde. Toen wist ik dat we het niet zouden redden en heb ook gezegd dat ik zo niet (samen)oud wilde worden. Pas afgelopen jaar hoorde ik dat hij nooit van mij heeft gehouden. Dat was voor mij de druppel voor actie: de waarheid. Al die jaren wachtte ik voor niets op die ene grote ruzie, maar het liep anders. Ik wil niet oud worden met iemand die niet van mij houdt en nooit van mij gehouden heeft. Na 28 jaar samen, waarvan 24 jaar huwelijk hoorde ik eindelijk wat de reden was waarom ik geen liefde kreeg. Dat heb ik ook meteen gezegd en daarna met instemming een mediator gebeld. En nu ga ik alles terugwinnen en -vinden wat ik onderweg verloren ben aan mezelf. Dat ben ik aan mezelf verplicht en ook de kinderen hebben het recht om hun moeder opnieuw te leren kennen als de vrouw die ze werkelijk is zonder juk van een ongelukkig huwelijk En ja, ik voel me zwak en sterk tegelijk, gespannen en zelfverzekerd, wanhopig en vol goede moed. Maar zoals een vriendin zei: alle puzzelstukjes gaan ook voor jou weer 1 voor 1 op de goede plek vallen.

Wow

wat lopen we allemaal ongelukkig rond..
ik loop zelf ook al een paar jaar , welles nietes...
dit jaar ook bij maatschappelijk werk een paar keer geweest, vorig jaar ook naar juridisch loket om info.
Ik heb me vorig jaar ingeschreven bij de woningbouw, je weet het nooit wanneer het echt nodig is.

Hier geen fysiek geweld maar wel verbaal, dingen van 20 jaar geleden weer ophalen bij ruzies waar mijn hart van ineen krimpt, neen dit wil ik niet.
Later dan toch weer bijleggen,zodat hij zich goed voelt, waarom doen we dit allemaal, een vriendin zegt ook hoe lang hou je het nog vol, 22 jr getrouwd... wil je dit tot je 80 inderdaad?
vb om een ruzie te voorkomen heb ik een ontmoeting met een vroegere vriendin die over was uit nieuw zeeland afgezegd omdat ik weet dat hij wil dat ik geen contact meer met haar heb...nu heb ik er zo'n spijt van , 23 jr niet gezien en de eerste jaren komt ze zeker niet meer naar Europa... en geld heb ik ook niet om haar te bezoeken.
Kinderen zijn nu 18 en 15 en voelen de spanning ook.
Financieel zouden we er alle 2 erg op achteruit gaan, koophuis moeten verkopen (met verlies vrees ik) en dan ? Allebei geen familie in NL waar we even terrecht kunnen...
Soms gooit ie ook op tafel dat hij niet gelukkig is en weg wil en dan zeg ik doe er wat aan maar dan wordt het weer niet doorgezet...
Komt daarbij dat hij door een ongeluk al 5jr thuiszit en supergefrustereerd is met alles...
dames ik hoop dat we op een dag de stap kunnen zetten en weer happy worden...!

Die laatste zin

Dames ik hoop dat we op een dag de stap kunnen zetten en weer happy worden...!
daar ben ik het helemaal mee eens.
Of wacht eens even.. Is het kunnen zetten? Durven zetten? Willen zetten? Pfff... Had ik maar een beetje meer lef, bij mij is het echt "durven zetten".

Durven of kunnen?

Die laatste zin viel mij ook op.....

Ik durfde niet. Dat betekende (in mijn geval en wellicht bij anderen ook) dat ik ergens bang voor was. Niet durven... uit angst voor.....

Je angsten in kaart brengen, voor jezelf benoemen, opschrijven desnoods. En dan kijken of je angst reeel is, of gegrond. En wat als je grootste angst, dat waar je het meeste bang voor bent, als dat zou gebeuren? Zou je dan blijven leven of zou je het heel, heel erg zwaar krijgen maar dit kunnen accepteren?

Deze vragen hebben voor mij een hoop duidelijk gemaakt en mij geholpen om de stap te zetten die ik vorig jaar maakte.

Hopelijk heeft iemand hier iets aan.

Zo zeg,

eigenlijk is het best wel schrikken om te lezen met hoevelen we wel ongelukkig in het huwlijk zijn.
Ik ook hoor!
Man is nu in het buitenland, en het is zó heerlijk!!
Zie er eigenlijk best tegenop dat hij weer terugkomt en dat hij dan gaat zeggen dat ie me gemist heeft en blij is dat hij weer thuis is. Ik heb dat nl he-le-maal niet.

Hoop inderdaad voor iedereen die ongelukkig is dat hij/zij ooit de stap kan/durft/wilt nemen

Mijn verhaal

Mijn verhaal is al 14 jaar geleden begonnen. Toen kwam ik erachter dat mijn (ex)man er nog een relatie op na hield. Er waren al wel problemen in mijn huwelijk maar daarover praatte hij niet met mij, maar met een vrouw die hij op het werk had leren kennen. En ik, ik heb best lang gedacht dat het door mij kwam dat hij het bij een ander zocht. Zo draaide hij het. Omdat we kinderen hebben, heb ik het nog 4 jaar geprobeerd. Ik raakte echter in een steeds diepere depressie, kon ook niet meer goed voor de kinderen zorgen.Was verslaafd geraakt aan de slaappillen. Ik heb toen verteld dat ik wilde scheiden.
Zijn eerste reaktie was om de kinderen mee te nemen naar mijn schoonouders om mij de rust te geven om te denken. Het was net grote vakantie dus dat kon. Maar ik had al gedacht. Ik was klaar. In het eerste begin was er rust, rust omdat hij er niet meer was. Ik even niets meer hoefde. Ik bleef bij mijn besluit om de scheiding door te zetten.
Alles waar ik bang voor was kwam uit. Hij heeft het amk gebeld dat ik de kinderen verwaarloosde. Ik ben onder toezicht gesteld en de kinderen kwamen bij hem te wonen. Daar wonen ze nu nog en ik zie ze onregelmatig. Heb hele stukken van hun jeugd gemist. Van de ene op de andere dag kwam ik in een leeg huis. Alles weg! Ik had alleen de kleding die ik droeg en mijn auto. Het huis werd verkocht. Omdat we op huwelijkse voorwaarden waren getrouwd kreeg ik een gedeelte van de verkoopprijs. Daarvan heb ik via een particulier een huis gehuurd en het beetje bij beetje ingericht met voornamelijk kringloop. Omdat ik zo verslaafd was aan slaappillen en nog amper sliep ben ik op een kwade dag gaan drinken. Ik raakte ook daaraan verslaafd. Was continue dronken en ziek als ik nuchter was. Ik ondernam niets meer. Toen mijn geld op was, was ik dakloos. Bij mijn ouders hoefde ik niet te komen want een moeder verwaarloost haar kinderen niet. Ik ben toen bij de crisisopvang van verslavingszorg terecht gekomen en daar van de drank afgekickt. Via hen bij de dak-en thuislozen in mijn gemeente terecht gekomen. Die hebben me vreselijk goed geholpen met het aanvragen van een bijstandsuitkering, de verkoop van mijn auto, het inschrijven bij de woningbouw. Ik kreeg het gevoel mijn leven weer terug te krijgen. Door de begeleiding in de afkick-kliniek was mijn slaappillen gebruik al sterk verminderd en ik heb die dingen van de ene op de andere dag niet meer genomen. Ik wilde weer structuur en ben vrijwilligerswerk gaan doen. Ik reageerde consequent elke week op woningen. Ik ging van crisis opvang naar doorstroom. En toen het wonder! Een eigen huisje via de woningbouw. Spullen weer uit de opslag!
Ik heb mijn leven terug en meer nog! Ik heb mezelf ook weer terug! Want gedurende de tijd dat ik mijn leven weer stukje bij beetje opbouwde werd ik meer en meer bevrijd van degene die ik was geworden tijdens mijn 16 jarige huwelijk. Een muisje dat alleen leefde voor haar man en kinderen en geen eigen mening mocht hebben. Ik ben door een hel gegaan maar ben er zo veel sterker uit gekomen.

@tigress

van zo'n verhaal op de zondagochtend, daar word ik stil en koud van! Wat moet jij een sterke vrouw zijn Tigress

Zovelen ongelukkig in hun huwelijk; ik lag vannacht (toen ik toch even wakker lag) te bedenken dat je denk ik zelden constant gelukkig bent met/in relaties. Toen je nog thuis woonde, wilde je het huis uit. Met vrienden/vriendinnen gaan ook de relaties stuk; zo ook met familie. Dus ook met een partner met wie je constant samenwoont.
Door dalen gaan en niet kunnen ophouden met een relatie vanwege omstandigheden; en soms zag ik relaties overgaan waarvan ik dacht 'heb je er wel iets voor gedaan'.

Moeilijk om precies te omschrijven wat ik voel, ik lees mee ...

Tigress

Wat een indrukwekkend bevrijdingsverhaal. Wat heb je veel overwonnen en wat ben je sterk geworden. Ik wens je nu vooral een beetje geluk toe.

Tsjor

Goh!

Wat een hartverwarmende reakties!
Ik heb mijn verhaal teruggelezen en ja, het is wel om even van te slikken. Maar het ligt achter me en ik geniet zo van wat ik weer heb. Een klein huisje helemaal van mij! Financieel onafhankelijk, met een klein inkomentje vanuit de sociale dienst en in de wsnp kan ik toch prettig leven. Ik heb geleerd met weinig tevreden te zijn en ik ben gelukkiger dan ik ooit heb kunnen denken. Ik heb sinds een paar maanden mijn taxi diploma en ben al op een paar gesprekken geweest bij taxibedrijven. Dan is de sociale dienst verleden tijd en als ik over minder dan een half jaar ook uit de wsnp ben met een schone lei... I'm back!