Overweeg een scheiding

Hoe reageert hij

als jij met hem wil praten?

Mijn ex heeft bijvoorbeeld aangegeven zo te hebben geschreeuwt tegen onze dochter door mij. Kortom geen verantwoording nemen voor zijn daden. Doet jouw man dat ook? Als dat zo is, dan zou jij de alarm bellen echt moeten horen rinkelen.

Ik herken veel in jouw verhaal. Nu leef ik al ruim een jaar niet meer met die man in één huis. Dat is zoooo fijn. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Ik heb het contact kunnen herstellen met vriendinnen van vroeger.

Denk niet aan de moeilijke dingen van het uit elkaar gaan, maar denkt ook aan de positieve dingen. Je kinderen zijn niet meer zo klein als ik het zo lees. Daar kun je mee praten, je kunt ze uitleggen dat hun vader en jij niet meer weten hoe ze vriendelijk en lief moeten zijn naar elkaar toe.
Als je zoon het hele gebeuren van die schreeuwpartij al als gewoon bestempeld dan moet je echt actie ondernemen. Het is niet gewoon. Het is niet normaal dat een vrouw zich op die manier laat onderdrukken door de man. Hij krijgt daardoor een totaal verkeerd beeld van het leven als echtpaar.
Neem de stap, zorg eerst dat je een plaats hebt waar jij naartoe kunt, houdt er rekening mee dat het hele verhaal niet in een maand is geregeld. Probeer wat geld achter de hand te hebben. Ik weet niet of je zelf een inkomen hebt? Mannen die zoveel macht begeren zijn ook vaak heel makkelijk in het weghalen van de financiële middelen. Ik heb bijvoorbeeld mijn auto moeten verkopen omdat mijn ex mij niet in levensondhoud voorzag en ik geen inkomen had. Het aanvragen van een uitkering duurt namelijk ook minimaal 6 weken en je moet toch eten.

Sterkte!

Inkomen

Mijn ex heeft bijvoorbeeld aangegeven zo te hebben geschreeuwt tegen onze dochter door mij. Kortom geen verantwoording nemen voor zijn daden. Doet jouw man dat ook? Als dat zo is, dan zou jij de alarm bellen echt moeten horen rinkelen..

hoe bedoel je ?

Gisteren bv een hele discussie ivm zoons die hun fiets gemold hadden, ok het was niet de eerste keer dat de jongste iemand achterop liet zitten, al vaak gewaarschuwd door ons en vooral zijn vader. Blijken ze dus een ouder buurjongen te hebben vervoerd met gevolgd kapot achterwiel, en of ze dan geen respect hebben voor ons en alles maar laten kapotmaken. Hij zegt ik moet hier hele dagen zitten schreeuwen, ander luistert hier niemand naar me...
En dan is het mijn fout omdat ik de jongens er niet op aanspreek , wat ik dus wel doe, en weer mijn hele verleden erbij halen wat er niks mee te maken heeft...
Soms denk ik ben ik dan zoo slecht ?? dingen die je als tiener doet kan je mij nu toch niet meer aanrekenen?

Ik heb gelukkig een baan, heb dit nooit opgegeven, eerst 40u gewerkt, dan weer 32 u en vorige jaar besloten er nog vier u bij te nemen van collega's die op pensioen gingen. Dus op zich zit ik wel safe wat inkomen betreft, niet een super salaris maar met de riem dichttrekken zal dit wel moeten lukken.
Hij heeft een WIA uitkering voor 75 % afgekeurd.
Wel een eigenhuis, die moet dan ws id verkoop, met gelukkig NHAW garrantie, want huis vd buren werd net met 50 000 eu verlies verkocht en die had geen NHAW garantie.
Nog niet gepraat over mijn plannen.

Als je werkelijk zo slecht was...

Ook-even-ano, als je het nuchter bekijkt: als je werkelijk zo waardeloos bent, wat doet hij dan nog met jou in éen huis? Waarom je leven blijven delen met een waardeloos prul? Hij kan toch ook bij je weg? Maar nee, daar heeft-ie kennelijk ook geen behoefte aan...

Overigens opvallend dat hij kennelijk 75% arbeidsongeschikt is. Op psychische gronden soms? Want een dergelijk arbeidsongeschiktheidspercentage krijg je niet zomaar...

Groeten,

Temet

Ongeluk

neen arbeidsongeschiktheid is door een auto ongeluk een paar jaar geleden.

Ik heb dat ook al vaak voor zijn voeten gegooid, ben ik waardeloos zoek een ander ik hou je niet tegen !!
Wil zelfs nog helpen zoeken ...pfff

Praten

'Nog niet gepraat over mijn plannen.' Als je een beslissing genomen hebt is het toch belangrijk, dat je dat tegen hem zegt. Als je die stap overslaat ben je jarenlang nog aan het vechten over van alles, simpelweg omdat het niet tot iemand doorgedrongen is dat de ander de relatie wil beëindigen.

Ik zie ook nog een andere lijn in je verhaal. De bekende lijn is: man die kinderen hard wil aanpakken en de vrouw verwijt dat ze dat niet doet; en omgekeerd: vrouw die vindt dat man de kinderen te hard aanpakkt.

In jouw situatie is het waarschijnlijk nog iets complexer: je man is degene die de meeste tijd thuis is en voor de kinderen moet zorgen; dat is bovendien niet zijn eigen keuze geweest; en hij zal lichamelijke dan wel psychische problemen hebben want anders had hij geen WIA. Heel veel redenen dus, om 'niet goed in je vel' te zitten.

Wat voor mogelijkheden heeft hij om beter voor zichzelf te zorgen? Bijvoorbeeld: begeleiding, therapie, werken aan lichamelijk of psychisch herstel dan wel goede verzorging; omgaan met de kinderen, hoe opvoeden, tips om anders te reageren als kinderen voor de zoveelste keer een fiets mollen. Staat hij ervoor open om zijn eigen realiteit onder ogen te zien, kan hij benoemen waar hij problemen mee heeft, krijgt hij ergens waardering van iets of iemand?

Als je al deze vragen rechtstreeks op hem afvuurt krijg je waarschijnlijk nul op je rekwest, zo werkt het niet. Maar je kunt wel een paar stappen zetten:
- is het voor jullie allebei duidelijk wat er veranderd is in de rollen die jullie (noodgedwongen) hadden, is het voor hem duidelijk dat hij een bepaalde rol heeft gekregen, ook al wil hij die eigenlijk niet, heb je hem een neiuwe rol gegeven na zijn ongeluk;
- laat je hem wel eens merken dat je waardeert wat hij doet, dat je weet hoe zwaar het is de hele dag thuis zijn en voor de kinderen moeten zorgen;
- vraag je wel eens aan hem, wat hij moeilijk vindt, en als hij iets moeilijk vindt, ga je het dan overnemen van hem of ondersteun je hem in het zoeken naar mogelijkheden;
- geef je hem wel eens ergens respect voor;
- hoe kan hij een nieuwe 'identiteit' en rol opbouwen, wat zijn zijn sterke kwaliteiten, hoe kun je die positief benaderen en waarderen?
- heeft hij mogelijkheden om iets te doen voor zichzelf, sporten of zo?

Misschien kun je beginnen met de constatering dat het voor jullie allebei moeilijk is na zijn ongeluk. Dat je ziet dat het voor hem moeilijk is, dat je blij bent dat jij kunt werken, maar dat je ook ziet dat er daardoor grote veranderingen zijn gekomen. Misschien moet je hem eens week vakantie kado geven: waar zou hij dan naartoe willen, wat zou hij dan willen doen. In die week zorg jij voor de kinderen.

Tsjor
- heeft hij mogelijkheden om met anderen (andere mannen) te communiceren?

Praten of schreeuwen?

Dit weekend ook weer iets onbenulligs, zoon zit met zijn zonnebril aan in huis, hij zegt zet je bril af als je gaat eten, zoon zegt ok , maar jij draagt ook een muts in huis, ik zeg zo lakoniek ja inderdaad, de hele winter met een muts aan in huis, daar dulde hij ook geen kritiek over...
Nou ik was een slechte moeder omdat ik daar een grapje over maak ,ik moet mijn kind maar beter opvoeden en gelijk staan met hem. De hele nacht heeft hij wakker beneden gezeten, over al mijn zonden nagedacht en s'morgens toen de jongens naar voetbal waren ging hij weer helemaal tekeer, heel dreigend, ik kon hem op afstand houden.
Hij zei dat hij er geen zin meer in had, ik zei toen ook dan is het beter om het huis te verkopen en elk een huis te zoeken.
Toen begon hij ineens dat het wel heel opvallend zou zijn voor zijn omgeving want hij heeft over mij nog nooit een kwaad woord verteld aan zijn vrienden en nu opeens zouden we uit mekaar gaan? Ik zei misschien moet je eens met een van je vrienden te rade gaan (verschillende zijn ook gescheiden) of je gaat naar een psycholoog zo kunnen we niet verder, maar problemen moeten sowieso binnens huis blijven...(?).

Ik werkte altijd al bijna fulltime dus veel is er niet verandert in het rollenpatroon, ik moet alleen nog een tandje harder werken. Hij zit dan 3 volle dagen thuis en 3 ochtenden id week werkt hij nu. Hij heeft ook een oude hobby opgenomen nl tassen maken en daar heb ik hem veel complimenten over gegeven andere mensen ook, maar als ik te enthousiast ben en hem extra wil stimuleren wil hij liever zijn eigen tempo aanhouden en is het ook weer niet goed.
Hij is ook weer in de sportschool ingeschreven, vroeger ging hij 3x id week hardlopen maar met die pijn kan dat niet. maar ik zie hem niet zo vaak naar de sportschool gaan nu.
Hij heeft het idee dat hij altijd de boeman is , maar ik heb het idee als je altijd gaat schreeuwen iedereen je ook als een boeman ziet, ook al heb je gelijk ..
Ik weet nu niet of hij verder wil gaan of niet.
Hem een week op vakantie sturen is ook geen optie er is nu geen geld voor en hij zou zich alleen maar ergeren.

En jij?

Je vraagt je af of hij nog verder wil... Maar wat wil jij eigenlijk?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Vaker?

Doet hij dat vaker, de hele nacht wakkerblijven om jouw (!!) zonden te overdenken? En dan tegen jou schreeuwen? Ik zou daar heel snel klaar mee zijn!

Oja

mijn zonden net weer over de tong gegaan...
reden?
ik kom thuis na 8u werk, zijn muziekinstallatie staat aan, (iedere dag, grote versterkers, mooie muziek maar hard) dus hij is na zijn werk ah douchen en komt beneden, waarom ik de muziek alweer uit doe, omdat ik even nieuws wil luisteren.
Jij houdt niet van muziek, toen ik je leerde kennen ging je naar concerten etc om achter de mannen aan te lopen ????? want als dat niet zo was dan zou je nu ook wel genieten van muziek en niet iedere keer films willen kijken of tv kijken...
eh wat is daar mis mee, we kunnen het ook netjes verdelen, als ik er niet ben je muziek hard en als er een mooie film is wil ik die dan zien...
de discussie laaide alleen maar hoger op... ik herhaal niet wat er allemaal gezegd werd.
Ik heb hem toen gezegd als jij me zooo erg vind zoek dan aub iemand anders, ik wil je er zelfs mee helpen maar dit pik ik niet meer, ja misschien doe ik dat wel zegt hij. ok nu is hij boos weggereden.
Ik stond net met een doos slaappillen in mijn hand , neen dat kan ik niet doen de jongens houden wel nog van me.
Rateltje wat ik wil, wat denk je ....? Rust Rust Rust...
en ja Maks, dan durft hij me midden in de nacht wakker te maken om over mijn zonden te praten

Sorry yinjan

alles komt naar boven , sorry dat ik je draadje vervuil.
Hoe gaat het nu met jOU??

Rust

Ik herken je verhaal zo, vandaar dat ik de graag stelde. Rust krijg je als je bij hem weg gaat! Wellicht na even uit elkaar geweest te zijn kun je weer bij elkaar maar voor nu moeten jullie uit elkaar. Het maakt je anders kapot!

Heb je een optie waarbij hij voor nu het huis uit kan? In een caravan van iemand of zo?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zonden

ook-even-ano, jij benoemt ook zijn 'zonden'.

Je beschrijft dit: 'Dit weekend ook weer iets onbenulligs, zoon zit met zijn zonnebril aan in huis, hij zegt zet je bril af als je gaat eten, zoon zegt ok , maar jij draagt ook een muts in huis, ik zeg zo lakoniek ja inderdaad, de hele winter met een muts aan in huis, daar dulde hij ook geen kritiek over... ' Eerlijk gezegd vind ik het op zijn zachtst gezegd ook geen tactische reactie van je, eigenlijk zelfs kinderachtig. Vader corrigeert zoon, zoon geeft grote mond terug, en dan ga jij zoon bijvallen en vader onder kritiek stellen. Zu je willen dat vader zoon zo zou ondersteunen als zoon een weerwoord heeft tegen jou en jou onder kritiek stelt?

Je zoekt naar redenen om te gaan scheiden en die redenen zoek je in zijn verderfelijke aard. Het kan best zijn dat de relatie tussen jullie beiden gewoon over en uit is. Als je tot die conclusie bent gekomen kun je daar stappen op ondernemen. Je hoeft dan niet te gaan roepen dat hij jou maar weg moet doen etc.

Hij is na een ongeluk arbeidsongeschikt geworden. Dat zal toch ergens mee te maken hebben, je komt niet gezond aan zo'n etiket. Nu lijkt het alsof je hem verwijt dat hij niet werkt, sport etc. Beschouw hem als de huisman en jezelf als de kostwinner, die inderdaad na een dag hard werken thuis komt en zijn/haar plekje weer moet veroveren in het huis (muziek uit, ik heb er recht op om mijn televisieprogramma te kijken etc.).

Tsjor

Tsjor..

Je hebt wel gelijk wat betreft het feit dat ik inderdaad tegen zijn autoriteit inging ivm de bril/muts historie met onze zoon.
Maar ik heb hem nooit verweten dat hij niet aan het werk ging of sport, ik weet dat het sporten goed voor hem is en zeg dan wel eens langs de neus weg, was je nog op de sportschool vandaag en dat voelt hij dan ook als een aanval terwijl ik hem alleen wil helpen.
Hij werkt nu 3 ochtenden in de week en dat is te zwaar voor hem dat is ook frustrerend, hij is nu herkeurd, dat zou pas eind dat jaar gebeuren maar we hebben het eerder aangevraagd zodat hij niet met die onrust blijft zitten de hele zomer nog. Van de herkeuring nog geen uitslag gehad.
Dat plekje vinden is inderdaad moeilijk. Ik heb er gisteren gewoon willen over praten en wou tot een oplossing komen, hij voelde het als een verwijt naar hem toe.
Ik heb het bij de huisarts aangekaart dat ik denk dat hij tegen een depressie aan zit en hij er een keer moet over beginnen tegen hem, maar hij gaat nu weinig naar de huisarts of bij een andere id pratijk die hiervan niks afweet.
Er zijn zoveel kwetsende woorden/daden aan beide kanten gezegd dat ik nu inderdaad een scheiding zou overwegen, 22 jaar heb ik het volgehouden.
Ik zeg niet dat het een slechte man is, integendeel, maar hij moet hulp zoeken en dat wil hij niet.

Jeetje ook-even-anno

Wat verschrikkelijk zwaar heeft jouw man het! Ik kan me heel goed voorstellen dat hij slecht in zijn vel zit. Niet dat elk gedrag legitimeert maar ik lees bij jou wel heel weinig begrip. Als hij niet arbeidsongeschikt was geraakt, had je dan ook willen scheiden?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Verwijten

Ook-even-ano, ik ben blij met je bericht, het laat zien dat je beseft dat er verschillende kanten zitten aan de situatie.
Wat betreft dat 'solidair zijn met je zoon', dat moet je gewoon niet meer doen. Jullie zijn allebei ouders, in principe moet je hem steunen als hij een kind corrigeert, als je het er niet mee eens bent bespreek je dat later rustig. Hij is bovendien degene die het meeste thuis is, dus ook het meeste voor je kind zorgt. Dat is een stukje wat jij zult moeten leren accepteren. Als je dat voor jezelf accepteert zul je dat ook uitstralen.

'dat voelt hij dan ook als een aanval terwijl ik hem alleen wil helpen' Tussen-neus-en-lippen door zeg je natuurlijk wel degelijk wat meer dan alleen maar 'ik-wil-je-helpen'. Bovendien, mensen die nog niet geaccepteerd hebben dat ze iets niet kunnen, bijvoorbeeld omdat ze nog bezig zijn om het wel te proberen, die willen niet geholpen worden. Daar gaat een acceptatieproces aan vooraf: ik heb hulp nodig en ik wil geholpen worden. Dat gaat niet vanzelf. Zie mijn moeder. Je kent haar niet, maar je kunt je er wellicht iets bij voorstellen, accepteren dat je ouder wordt en bepaalde dingen niet meer zo goed kunt; zolang er nog behandelingen zijn en medicijnen en wellicht, als....dan.... zolang accepteerde ze niet dat bepaalde dingen niet kunnen. op een gegeven moment komt het beter dat het niet meer beter zal worden dan dit. En dan pas kun je gaan kijken wat je daarmee doet. Bij oude mensen is dat nog iets gemakkelijker, de leeftijd, tsja. Bij jongere mensen is dat een veel moeilijker proces. Help hem dus niet, kijk waar hij mee bezig is, snap de worsteling en de frustratie soms, en als het kán praat er rustig over: hoe gaat dat, het valt me op dat, wat merk je zelf etc. Rustige belangstellende vragen.

'Dat plekje vinden is inderdaad moeilijk. Ik heb er gisteren gewoon willen over praten en wou tot een oplossing komen, hij voelde het als een verwijt naar hem toe.' Ja, zo werkt het ook niet. Jij bent tot een bepaald inzicht gekomen, maar dat inzicht heb je nog niet gedeeld met hem en vervolgens ben je al een stap verder: de oplossing. Je zult toch eerst met elkaar eens moeten worden over wat het probleem nu is.
Ik denk dat het moment van de definitieve herkeuring een belangrijk moment kan zijn. Wellicht kun je dat ook aankondigen: als dat bericht komt wil ik met je praten over hoe wij (vooral dat) verder gaan. En voeg eraan toe, dat je niet uit bent op een scheiding (ook al kan dat later wel het resultaat zijn, het moet nu niet je inzet zijn). Als je dat vooraf aangeeft kan hij er ook alvast over nadenken. Het gaat dan om konkrete dingen: jullie rolverdeling: hoe verdeel je de zorg in huis en het zorgen voor inkomen. Het is allemaal erg afhankelijk van het resultaat van die keuring, dus lastig om erop vooruit te lopen. Stel dat het niet goed is, dat hij thuis komt te zitten, bespreek en benoem dan met elkaar, dat jij het zeer op prijs zou stellen als de zorg in huis door hem op zich wordt genomen. Dat is de opvoeding van je kind, maar dat zijn ook de praktische klussen. Benoem ze, vraag wat hij wil en kan doen, wat hij daarvoor nodig heeft, wat hij wil dat jij doet, benoem wat jij kunt, als het kan, zorg er dan voor dat het ook echt zijn rol wordt, waarbij jij moet leren accepteren dat dingen gaan in huis zoals hij wil en niet zoals jij wil. Als jij voor het inkomen moet gaan zorgen, bespreek dan wat jij daarvoor nodig hebt, is het werk wat je nu doet goed genoeg daarvoor, hou je dat vol, wil je eigenlijk ander werk etc. Bespreek dat samen. Het is voor jullie allebei niet gemakkelijk, niemand heeft om het ongeluk gevraagd en de gevolgen ervan zullen jullie allebei zo goed mogelijk moeten leren integreren in jullie leven.
Een bijzonder punt van aandacht vind ik nog steeds, dat als hij vooral huisman is, dan heeft hij wel kontakten nodig buitenshuis. Vrouwen worden al gek als ze 'opgesloten' zitten in het huishouden en die hebben dan nog talloze vriendinnen en buurvrouwen waar ze mee kunnen kletsen. Waar komt hij andere volwassenen tegen waarmee hij iets kan doen (de meeste mannen praten niet zoveel). Dat kan zelfs op internet, met hobbies. Of mensen met gedeelde problemen rond arbeidsongeschiktheid, vakbond, huismannen.nl etc. Vandaar da tik ook aan zo'n week vakantie dacht, die zijn er voor mannen speciaal en ik kan me voorstellen dat iemand zoiets nodig heeft na zo'n lange periode van revalideren en moeten accepteren dat je neit meer kunt wat je wil doen.

Wat betreft het schelden van hem, dat is vreemd, dat hij dat blijft doen. Ik meost denken aan een of ander televisieprogramma over mensen met schulden. Hij wilde niet dat zij ging werken, terwijl zij een baan kon krijgen in een bar, haar lievelingswerk. Zijn gedachte was: als ze kinderen heeft is ze aan huis gebonden en kan ze niet in kontakt komen met andere mannen. Hij was doodsbenauwd dat zij in de bar een andere man zou tegenkomen. Ik heb er verbaasd naar zitten kijken, het waren jonge mensen. Misschien speelt zoiets voor jouw man ook wel. Hij ziet jou nog steeds als een aantrekkelijke vrouw, jij bent de hele dag weg, in zijn malende hoofd kom je allerlei mannen tegen die jou ook aantrekkelijk vinden en die mannen zijn ook nog eens gezond en hebben een goede baan. Angst, paniek, schreeuwen. Ik weet niet goed hoe je dat malende hoofd omgebogen krijgt. Misschien door eens te vragen of hij jou nog een aantrekkelijke vrouw vindt. Misschien door te vragen of hij bang is voor wie je ontmoet op je werk. Misschien door hem kennis te laten maken met de mensen op je werk. Vraag hem of hij verhalen wil horen van jouw werk (kan ook pijnlijk zijn).

Etc. etc.

Jullie hebben een bepaald patroon ontwikkeld dat niet goed is. En problemen die je nog niet samen hebt besproken. Dat zijn geen zaken voor één gesprek, maar ik hoop dat jullie het proces samen aan kunnen gaan en dat je samen ook stappen kunt zetten.

Nog één ding: 'Ik zeg niet dat het een slechte man is, integendeel, maar hij moet hulp zoeken en dat wil hij niet.' Ik hoop dat je snapt dat het niet alleen zijn probleem is, en dat het ook niet iets is wat hij in zijn eentje kan oplossen met behulp van anderen. Ik hoop dat je ziet wat jouw bijdrage aan het probleem is en dat je daar ook aan kunt werken.

Er zijn wel vele trucjes te bedenken voor de fase die jullie nu ingaan, trucjes rond communicatie. Bijvoorbeeld als je eenamal de nieuwe rolverdeling hebt doorgesproken 's avonds kort opschrijven: één punt dat goed ging vandaag, één punt dat niet goed ging. en na een week met elkaar bekijken wat je eventueel moet veranderen (de niet-goede-punten), dus niet meteen 's avonds willen oplossen (dat wordt ruzie).
Ik weet niet of je er echt deskundigen bij nodig hebt. Het zou al een eerste stap zijn als jullie kunnen zien dat je samen eraan zult moeten gaan staan om je gezin op een andere manier vorm te geven. Eerst samen bespreken wat het probleem is, dan kun je ook samen gaan werken aan oplossingen.

Tsjor

Hoe gaat het nu met jullie?

Het fijne van het vernieuwde forum is dat al gearchiveerde draadjes weer aktief zijn geworden.

Dusseh... hoe is het nu met jullie????

nou...

niet echt veel beter,ik heb toen die reactie van Tjor uitgeprint en vaak gelezen ...

we hebben nu wel al bericht gehad van het uwv dat hij voorlopig helemaal afgekeurd is, ik heb het wel al op de mail gehad, maar wacht nog op de officiele bevestiging op papier.
Dit zal straks betkenen dat hij nog meer thuis zit, we zullen dan inderdaad de rolverderling moeten herzien, ook met de jongens.

HIj heeft nu een paar contacten 2 a 3 waar hij soms id weekenden mee afspraakt, via internet vindt hij not done, hij heeft zelfs al ruzie gemaakt omdat ik dames via het internet ken waar ik in real life ook heel goed mee opschiet, maar volgens hem kan dat niet...

Of hij jaloers is op de mensen op het werk , dat denk ik niet, maar je weet niet wat in zijn hoofd omgaat, als ik soms met verhalen kom dat kan hij ook heel agressief reageren...
Of hij mij nog aantrekkelijk vindt? nou ik vrees van niet, ik probeer al jaren af te vallen (weeg nu 84 en wil naar 75) maar soms gaat hij helemaal tekeer dat ik disgusting ben ... dan ga ik weer eten omdat ik me niet lekker voel...
Mijn vriendenkring is ook al uitgedund naar 1 of 2 waarvan maar 1 iemand van deze dingen weet.
Ik praat ook teveel volgens hem? maar met mij praat hij nooit, hij kan uren ad telefoon hangen met zijn vrienden of thuis, maar met mij kan hij geen normaal gesprek aangaan...
Ik ben onlangs 1 week met de oudste weggeweest en genoot echt van de rust en het niet schelden. Dit ligt me wel, misschien toch de volgende stap naar scheiden ?
ik weet het niet ...

ook even ano

Als ik jou was zou ik maar eens proberen te werken aan het uitbreiden van je vrienden- en kennisenkring. Als ik het allemaal zo lees is mijn eerste reactie eigenlijk 'gooi die vent eruit'! maar het ligt natuurlijk allemaal genuanceerder en gecompliceerder, dus dat is misschien wat kort door de bocht. Maar hoe dan ook kun jij een bredere vriendenkring gebruiken. Of je nou wel of niet bij hem blijft, in beide gevallen heb je wel wat afleiding nodig lijkt me zo.

Sterkte ermee

Temet

Wat wil je zelf?

Tja, dat is lastig. Eigen huis, man arbeidsongeschikt... Maar in hoeverre moet je jezelf blijven opofferen? Want dit is een leven lang en het zal eerder erger dan beter worden. Dat zie ik wel aan mijn ex, die precies hetzelfde gedrag vertoont.

Waar ligt je grens? Wil je zo doorgaan "tot de dood ons scheidt"? Wat, als je nog maar een dag te leven hebt? Ben je dan blij dat je doorgezet hebt of heb je spijt omdat je niet eerder voor jezelf en je kinderen hebt gekozen?

Ja, ook voor je kinderen, want die lijden ook onder hem. En dat richt ongelooflijk veel schade aan. Wat denk je wat ze voelen als ze horen hoe papa mama loopt af te kijven en haar steeds meer wil isoleren? Wat denk je wat voor voorbeeld het voor hen is, een vader die zo doet en een moeder die het allemaal maar pikt?

ook-even-ano

Weg bij die man! Dit klinkt heel ongenuanceerd maar ik zeg het vanuit mijn eigen vorige relaties, waarbij ik onnodig lang bij mannen ben blijven hangen die vermoedelijk minder erg waren dan die van jou of even erg maar minder lang mee doorgesukkeld. Ik was uiteindelijk alleen maar heel erg opgelucht dat ik de knoop heb doorgehakt. Om het geld hoef je het niet te laten, dat is al een probleem minder. Regel woonruimte en trek je niets aan van wat "men" van je denkt. En trek de stekker uit het apparaatje "hoop op verandering".

jaloers

Tsjor, je vroeg of hij jaloers was op mijn contacten op het werk, bleek dus wel zo, afgelopen dinsdag ,midden id nacht vroeg hij zich af hoe vaak ik die meneer A op het werk zag en dat hij toch wel heel vreemd naar hem keek toen we hem vorige jaar (!) samen op een begrafenis ontmoeten en ik meneer A voorstelde aan mijn man.

Die meneer A had toevallig dezelfde buitenlandse achternaam als mijn man en een collega had vroeger een keer tegen die meneer A gezegd, deze collega hier heeft dezelfde achternaam, en ik heb even handen geschud en het aan mijn mijn verteld die avond..
Blijkbaar niet bij stilgestaan dat hij dan meteen een link legde dat ik misschien wel een verhouding had met deze man...hoe verzin je het !!

Ik heb nu mezelf beloofd dat ik niet meer mee ga naar feestjes van zijn vrienden, ik zeg toch altijd dingen verkeerd en er komt dan alleen ruzie, ik zoek mijn eigen vertier.

Ondertussen zijn de officiele papieren binnen van het uwv dat hij 100 % afgkeurd is.

mijn knopje 'rust en vrede'staat heel hard te knipperen!! Het is even een stap maar ik hoop dit jaar nog de knoop door te hakken...

kosten

even navraag gedaan bij een mediator, all in maximum kosten (met ook gang naar rechter) zou maximum 2500 euro kosten, ik val dan net onder modaal groep dat ik te veel verdien (dan ga je full time werken om in je eigen onderhoud te voorzien, ook krom), het geeft de burger ook geen moed. de schamele spaarcentjes die ik nog heb en zal nodig hebben voor studie van kinderen en nieuwe woning, smelten dan ook zo weg...
ik weet het niet meer, sta iedere morgen op met het idee van ik wil weg.

Gesprek

Nu de papieren van het UWV binnen zijn en zijn afkeuring definitief is zou je met je man en eventueel begeleiding van maatschappelijk werk bijvoorbeeld een gesprek kunnen beginnen: hoe gaan wij nu verder?
Daarbij spelen twee problemen: je man zal voortaan de hele dag thuis zijn, iets wat hij niet wil waarschijnlijk. Hoe kan hij daarmee omgaan? Wat kunnen jullie afspreken over het huishouden? Is het reëel om te verwachten dat hij dingen doet of is het verstandiger om iemand anders in te huren, bijvoorbeeld om te poetsen etc. Belangrijk is dat hij de kans krijgt om in huis nog iets te doen wat hij zelf graag wil doen of waar hij zich in gewaardeerd voelt.
Het andere probleem is jouw werk. Voortaan zal dit de belangrijkste bron van jullie inkomsten zijn. Hij zal dat moeten beseffen en jij zult dat moeten beseffen. In dat kader kun je ook zijn jaloezie bespreken en aangeven, dat het niet wenselijk is dat hij op die manier druk op jou legt. Jij moet werken om het gezin te onderhouden en je moet dat werk ook nog lang volhouden.

Overigens: een scheiding brengt altijd verlies van inkomsten met zich mee. Het kan zijn dat jij na een scheiding partneralimentatie moet betalen aan hem, omdat jij de meest verdienende partner bent. Ervan uitgaande dat de kinderen bij jou blijven. Die 2500 euro voor de scheiding zelf zijn peanuts in vergelijking met wat je later nog kwijt bent. Spaargeld voor nieuwe woning en studie van de kinderen, ik denk dat je daar nu niet naar moet kijken.Een woning inrichten kan heel goed met spulletjes van marktplaats en kringloop, en de studie van de kinderen, daar zullen de kinderen vanaf hun 18e jaar zelf voor moeten zorgen.

Ik hoop dat je het voor elkaar krijgt om samen met je man een afspraak te maken bij maatschappelijk werk. Jullie relatie en de onderhuidse (maar zeer hardnekkige en klassieke)verwachtingen ten aanzien van ieders rol zijn danig door elkaar geschud en het opbouwen van een nieuw verwachtings- en rollenpatroon kost van beide kanten tijd en aandacht.

Sterkte hiermee.

Tsjor

weer contact gezocht met MW

ik zit nog altijd in hetzelfde schuitje en hoop binnenkort een nieuwe afspraak met MW te krijgen,
onlangs een erge ruzie gehad waarbij hij me naar de keel wilde grijpen, ik heb toen gezegd dat hij me maar in mekaar moest slaan dat fysisch leed beter te bewijzen is dan psychisch leed... hij schrok ervan...
had met zitten uitschelden voor ...(geen aanleiding toe) en jongste zoon heeft dit dus gehoord, want bij een latere ruzie met zoon wilde zoon geen excuses aan vader aanbieden omdat hij zijn moeder zo genoemd had, ik heb hem hiermee geconfronteerd, toen begon hij te huilen, ik zeg wil je het zo ver dat je kinderen je niet meer willen?

Een jaar

Wat is er afgelopen jaar gebeurd? Wat heb je kunnen doen?

Tsjor

hoe ver...

...moet hij gaan voor je voor je eigen veiligheid en dat van je kinderen kiest?

Veiligheid, ja.

Je kinderen krijgen zo wel het foute voorbeeld. Vader mag schelden, moeder mag zich zo laten vernederen.

Blijkbaar is hij nog niet ver genoeg gegaan want je bent nog steeds bij hem.

PS: ik heb in hetzelfde schuitje gezeten en heb het veel te ver laten komen.

stappen

Tsjor
er is heel weinig gebeurd, heb nu weer Maatschappelijk werk gebeld voor hulp, ik weet niet waar ik moet beginnen, heb hier geen familie en weinig vriendinnen (1tje weet er vanaf).
Dit is mijn grootste probleem, ik weet dat er wat moet gebeuren..
Zou het liefst 2015 in mijn eentje beginnen. Degene die me kunnen helpen kunnen eventueel mijn email opvragen bij OOL

Waar wil je hulp bij?

In #85 heb ik een suggestie gedaan waar jullie over zouden kunnen praten, inderdaad onder leiding van maatschappelijk werk. Weet je man dat je MW hebt aangevraagd?
Waar wil je hulp bij van mensen van dit forum?

Tsjor

Tsjor

ik heb nu as donderdag eindelijk een afspraak bij MW, eerst even alleen, even kijken wat zij zegt om hem erbij te halen.
heb in de loop van het jaar heb ik hem al vaker gevraagd om mee te gaan maar hij weigert dit.
ik hou jullie op de hoogte.
Wat ik bedoel met hulp, is waar te beginnen...