Parallel solo ouderschap —> en daarna?
Hi!
Zijn hier ouders die ook een heel traject parallel ouderschap hebben doorlopen en daarna eigenlijk gewoon nog in dezelfde situatie zitten als eerst (viel te verwachten, maar toch)?
En als gedrag de spuigaten uit blijft lopen, wat hebben jullie toen ondernomen?
Hier dus het hele traject afgesloten en eigenlijk direct daarna is het weer als vanouds. De afgesproken mails die we bij de wisselmomenten sturen, worden door ex constant beantwoord met ‘laat me met rust, je valt me lastig, ik bel de politie’. Naar school gaan hele essays over hoe slecht ik als moeder functioneer en ik ontvang mails over hoe ik faal als moeder omdat ik te kleine kleding aan had gedaan. De kinderen krijgen ook nog wekelijks te horen hoe slecht ik ben. Ook krijg ik van de kinderen nog regelmatig terug dat ex en partner uit hun velletje springen en daarbij scheldcannonades en de nodige tikken tegen de kinderen niet schuwen.
En dat allemaal terwijl hij tijdens dat traject waarschijnlijk het allerbeste van zichzelf heeft laten zien aan zijn begeleider.
Hoezeer ik ook heb geleerd om alles te laten gaan, gaan sommige dingen je gewoon niet in de koude kleren zitten. Mijn mogelijkheden zijn echter op. Het meeste laat ik gaan, ik blijf geduldig uitleggen aan mensen bij wie ik zwart ben gemaakt dat er verschillende visies zijn, ik ben er voor de kinderen en laat hen hun verhaal doen, maar het emmertje loopt hier soms behoorlijk vol…
Iedereen die zegt dat ik geduldig af moet wachten, ‘want dit wordt vanzelf minder’, heeft tot nu toe behoorlijk ongelijk gekregen. Wanneer komt zo’n moment? En als dit de spuigaten uit blijft lopen, bij wie kun je dan nog aankloppen zonder alles enorm te laten escaleren?
Ik zou de communicatie met vader echt volledig afsluiten. Dus geen mail of bericht over hoe zaken zijn gegaan. Maar volledig blokkeren. Verder melden vet van mishandeling.
Als er geweld tegen kinderen wordt gebruikt, dan veilig thuis inschakelen.
Verder herken ik wel wat. Met de moeder van mijn oudste twee kinderen had ik ook elke keer als ze weer bij haar waren gezeik. Hele langdradige en verwijtende app-berichten als ze kleding te luchtig vond, te warm, te klein, te groot, niet mooi. Met foto's erbij, dingen omcirkeld en zo, alsof het een rechtbankdossier was. Ik heb dat altijd maar gewoon genegeerd. Uiteindelijk is dat wel minder geworden.
De moeder van mijn jongste kind informeer ik netjes over alles (hij is daar 1 keer per twee weken van zaterdagochtend tot zondagavond). Meestal reageert ze daar niet op.
Alle moed die ik had, heb ik vandaag bij elkaar geraapt en ik ben op gesprek geweest bij Veilig Thuis. Ze waren al eens in beeld geweest, doordat ex tig valse meldingen over mij had gedaan (en destijds hebben ook zij geadviseerd dat pso een goed idee zou zijn en wellicht zou helpen). Ik contacteerde die contactpersoon van destijds en ik mocht komen om mijn verhaal te doen.
En? Tja, dan zit je daar met al je zenuwen. Goed voorbereid, maar wellicht zo nu en dan toch met een warrig verhaal. Genoeg info om een patroon in het gedrag van ex te zien. En dan? Dan word je verteld dat het tijd wordt om hulp te zoeken, want ze kunnen helemaal niets voor je betekenen. Dan krijg je weer dat verhaaltje van 'fases van rouw' en 'iedereen heeft een andere visie en soms komt die niet overeen' en 'tja, het leven is nu eenmaal niet eerlijk' en 'het wordt minder hoor'.
En ik weet ook helemaal niet wat ik had verwacht en ik wilde ook helemaal niet per se een melding doen. Maar de conclusie dat ik er maar gewoon mee moet dealen, hoe giftig hij ook is, valt me eigenlijk gewoon tegen. Hoe klem mogen kinderen komen te zitten voordat iemand ziet hoe zij eronder lijden?
Wat had je gewild dat Veilig Thuis had gezegd of gedaan?