Scheiden van narcist
Na een relatie van meer dan 20 jaar heb ik besloten dat ik niet meer verder wil met mijn (bijna) ex man.
Mijn ex man is een complex persoon met (zoals ik al jaren vermoed) psychische problemen, narcistische trekjes.
Hij heeft een zeer opvliegend karakter, voelt zichzelf vaak beter dan iedereen om zich heen en is zeer manipulatief.
Dat ik al meer dan 20 jaar bij hem ben gebleven? Ja.. ik weet het.. ik wist van binnen dat ik niet oud met hem wilde worden maar durfde de stap niet te nemen vanwege de leeftijd van onze kinderen. Ik vond ze te jong om hen dit aan te moeten doen. Het idee dat ze om het weekend bij hun vader zouden moeten zijn die niet of nauwelijks naar ze om zou kijken en ze geen aandacht zou geven, kon ik niet verdragen.
En natuurlijk, er waren ook leuke momenten in onze relatie. We hebben het echt niet meer dan 20 jaar slecht gehad.
Ik heb door de jaren heen bij mijn ex aangegeven dat ik niet gelukkig was met zijn buien. Dat het me ongelukkig maakte. Dat ik bang was op sommige momenten wanneer hij weer eens een woede aanval had. En dat ik de zorg voor onze kinderen erg zwaar vond in mijn eentje.
Hij heeft nooit iets met deze boodschap gedaan.
Vorig jaar, na een hele heftige woede uitbarsting waar onze kinderen bij betrokken raakten, was voor mij de maat vol.
Ik kon en wilde dit niet meer. Het feit dat hij mij zo kon kwetsen wilde ik echt niet meer. Dit zou de laatste keer zijn. Het duurde even voor ik het kon uitspreken naar hem maar na een half jaar ongeveer liet ik weten niet gelukkig te zijn in onze relatie. Ik heb hem alles verteld wat me dwars zat en dat ik zijn woede uitbarstingen niet meer trok.
We hebben toen een periode ingesteld om erover na te denken. Ik zou even met vriendinnen een weekje op vakantie gaan en zouden daarna weer praten. Wel gaf ik aan dat ik eerlijk gezegd geen toekomst meer zag.
Na die week ontdekte ik per toeval dat hij al contact had met een andere vrouw. Toen ik hem hiermee confronteerde was dat ‘natuurlijk’ mijn eigen schuld. Ondanks dat ik wist dat onze relatie ten einde was heeft me dat keihard gekwetst.
En nu..? Nu zit ik in mijn nieuwe huis wat niet voelt als mijn thuis. Met mijn kinderen die ik om het weekend moet missen en straks ook een week omdat hij ze meeneemt op vakantie. Ben ik niet alleen van hem gescheiden maar ook van onze kinderen.
Zijn woede aanvallen heeft hij nog steeds, nog vaker dan voorheen en ben ik nog steeds zijn doelwit.
Gek genoeg mis ik opeens mijn oude vertrouwde leven, ik kan zo moeilijk wennen het het nieuwe. Ik had gedacht dat het me gelukkiger zou maken maar mijn leven lijkt complexer dan het al was.
En nu denk ik, wanneer ga ik weer gelukkig worden? Heb ik de juiste keuze gemaakt? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik zijn doelwit niet meer ben en dat hij me zo kan kwetsen?
vertrouwd
Ik herken jouw beschrijving en begrijp goed dat je niet meer wilde nadat je het jarenlang volgehouden, getolereerd hebt. Ik verkeer in een vergelijkbare situatie (nog langer dan jij) en ga het denk ik ook niet veel langer meer volhouden.
Bij gebrek aan scheidingservaring kan ik je weinig uit eigen ervaring vertellen. Maar het eerste wat ik denk als ik denk aan een scheiding is..... rust! Ben je niet blij dat je nu rust hebt? Hem niet continu om je heen, maar afwachten hoe zijn bui is, of hij weer met een vervelende of kritische opmerking komt, of - om niets - uit zijn vel springt en de sfeer verziekt?
Het lijkt mij heerlijk.
Een vriendin van mij is een tijd geleden gescheiden en had ook vergelijkbare problematiek. Zij is zo blij dat hem niet meer om zich heen heeft. Overigens spreekt en ziet ze hem nog wel i.v.m. hun kind en ook gaan ze zelfs soms naar familie of gemeenschappelijke vrienden, maar zij is erg blij nu alleen te zijn. En als hij vervelend doet aan de telefoon bijv. hangt ze op. Klaar!
Hoe lang zit je nu in je nieuwe huis?
Hoe oud zijn je kinderen nu?
Je schrijft: Zijn woede aanvallen heeft hij nog steeds, nog vaker dan voorheen en ben ik nog steeds zijn doelwit."" en "Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik zijn doelwit niet meer ben en dat hij me zo kan kwetsen?" Kan je dit verder toelichten hoe en wanneer dat allemaal nog gebeurt?
Ik heb de indruk dat hij dus nog steeds te vaak bij jou "binnenkomt".
Spreek en zie je hem nog vaak dan? Moet dat? Heb je co-ouderschap of heeft hij omgang? Hoe is de overdracht van de kinderen? Misschien kan je nog meer afstand van hem nemen? Zorgen dat je nog minder met hem te maken hebt?
Ik lees hier vaak over: alleen communiceren via de e-mail, blokkeren via whatsapp als hij daarin vervelend doet. Niets meer overleggen met hem. Dat zou ik nl. ook te allen tijde willen voorkomen, omdat dat juist steeds weer tot ellende leidt. Strikt aan verdelingsschema mbt de kinderen houden, niet afwijken. Als hij een vervelende mail stuurt alleen schrijven "als je zo communiceert, reageer ik niet eens op de inhoud" of iets dergelijks.
Je schrijft: "Gek genoeg mis ik opeens mijn oude vertrouwde leven". Tja, een vervelend vertrouwd leven was wel vervelend, maar in elk geval vertrouwd...
Misschien helpt het je om het boek Zelfcompassie van Kristin Neff te lezen. Erg mooi boek en goed voor je zelfbeeld en om je eigen ik (weer) te vinden. Misschien herken je daar dingen in, ook over een nare relatie, die bevestigend werkt voor je eigen negatieve zelfbeeld. En welke relatie in elk geval vertrouwd is.
Sterkte. Ik denk dat als je eenmaal echt van hem loskomt, je blij zult zijn. Nu nog de vraag hoe los te komen.
Zwaar
Of mijn ex een narcist is of niet dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Ik weet wel dat hij heel veel dingen heeft die worden beschreven als kenmerkend voor een narcist.
Mijn ervaring is dat het heel zwaar is. Gelukkig heb ik hulp van heel veel lieve mensen om mij heen.
Ik snap je gevoel dat je weer je oude leven terug wilt. Dat heb ik bij mezelf ook onderzocht. Voor mij was de conclusie dat ik niet mijn oude leven terug wilde, maar ik wilde mijn toekomstbeeld nog niet los laten. Die toekomst waar ik zoveel jaren mee had geleefd. Als ex niet meer hoeft te werken, dan is zijn stress weg en wordt het een man zonder al die woede uitbarstingen en negativiteit. Dan hebben wij een fijn leven samen.
Verder denk ik dat het erg belangrijk is dat jij gaat onderzoeken waar jouw grens ligt. Wat accepteer jij en wat niet meer. Zelf heb ik vrij snel de beslissing genomen om de mailtjes van mijn ex direct naar een aparte map door te laten sturen. Op die manier werd ik er niet mee geconfronteerd op het moment dat ik het eigenlijk niet kon hebben, maar kon ik kiezen op welk moment ik de mails ging lezen. Daarnaast ben ik op een gegeven moment antwoorden terug gaan sturen als: "De toon in jouw e-mail staat mij niet aan. Als je mij wat wil vragen of vertellen dan verwacht ik dat op een normale manier."
Indien jouw ex ongeveer hetzelfde is als mijn ex, besef je dat je niet te maken hebt met iemand die in staat is tot empathie. Er is maar 1 drijfveer en dat is goed voor zichzelf zorgen. Als hij er een goed gevoel van krijgt om jou pijn te doen (mentaal of fysiek) zal hij dat doen. Het is daarom verstandig om niet te laten merken als iets jou raakt.
Verder zul je zaken los moeten laten. Laat je kinderen weten dat jij er altijd voor ze bent (vertel ze dat regelmatig) en vertrouw er op dat jij ze goed hebt opgevoed. Zorg dat je leuke dingen te doen hebt in de tijd dat ze bij hun vader zijn. Ga muziek maken, dansen, een tekencursus of wat je leuk vindt.
Ik ben nu ruim 6 jaar verder. Helaas nog steeds niet helemaal los. Er zijn nog steeds wat zaken die geregeld moeten worden. Daarnaast hebben we samen een kind, dus er zal altijd een connectie blijven. Gek genoeg helpt de andere vrouw. Op het moment dat ze gingen samen wonen (ze moesten natuurlijk een jaar de schijn ophouden) werden de e-mails minder frequent en kreeg ik wat rust. Nu zijn de vervelende e-mails wel zo'n beetje opgedroogd en loopt de communicatie over de zaken die geregeld moeten worden via advocaten. Ons kind is nu 16, wordt steeds mondiger en gaat dingen zelf regelen.
De open wond is een litteken geworden en op sommige punten nog steeds gevoelig. Op sommige momenten wordt ik nog steeds overvallen met emoties die stammen uit de tijd van mijn huwelijk. Ik besef mij nu terdege dat ik jarenlang door mijn ex geestelijk ben mishandeld en dat ik de afgelopen jaren mezelf weer langzaam heb teruggevonden.
Ik wens je heel veel sterkte en een liefdevolle kring met mensen die altijd voor jou klaar zullen staan.
Tussenpersoon
Kun je niet via een tussenpersoon reageren? Iemand die voor jou het kaf van het koren scheidt en je alleen van de zakelijke inhoud op de hoogte brengt?
Heb je iemand in je omgeving die dat voor je kan regelen? Een soort intermediair (al dan niet professioneel).
Je eigen hoofd weer bij elkaar halen
Het kan zijn dat je heel lang in je hoofd constant afwegingen hebt gemaakt: wat wil ik, hoe voorkom ik een explosie, wat moet ik daarvoor doen.
Die spanning is nu weg. Het kan zijn dat je hoofd daardoor vreemd leeg voelt, geen druk meer. Maar op de vraag 'wat wil ik, denk ik etc.' komt ook niet zomaar een nieuw antwoord. Langzaam opnieuw beginnen: wat vond ik ook alweer leuk.... En de tijd dat je kinderen niet bij jou zijn daarvoor gebruiken.
Tsjor
Lezen
Ken je het boek ‘Als hij maar gelukkig is’ vanRobin Norwood? Daarin staat onder meer uitgelegd waarom het zo moeilijk is om los te komen uit een relatie met een narcist. Ik kan het je aanbevelen en ik weet dat het ook door therapeuten wordt aanbevolen. Zelf denk ik dat je niet naar je ex terug verlangt, maar naar het duidelijke leven dat jullie leidden.
Wat ook fijn kan zijn, is een life coach of therapeut die jou ondersteunt.
Sterkte!
Bedankt voor jullie reacties
Mijn hele scheiding is nog vers.. sterker nog, we zitten er nog middenin. We gaan naar een mediator om alle zaken duidelijk te krijgen. Ex is heel erg op geld gericht, als je aan zijn geld komt, kom je aan hem en dat maakt hem weer woedend. Hij laat dus regelmatig zijn ware aard zien als we een afspraak hebben..
Sinds 3 weken heb ik een nieuwe woning. Het is moeilijk om te accepteren dat ik nu ergens woon waar waar ik mezelf in eerste instantie niet echt zou zien wonen. Ik probeer het gezellig te maken in huis en dat lukt steeds beter, maar dat verdrietige gevoel blijft wel hangen.
Mijn kinderen zijn 14 en 10 jaar oud. De jongste doet het prima, heeft weinig last van de scheiding. De oudste is gevoeliger en daarbij ook nog eens in de puberteit wat het er niet makkelijker op maakt.
Omdat we nog middenin de scheiding zitten heb ik nog regelmatig contact met ex. Bijna dagelijks. Hij wisselt zo erg van emoties. Het ene moment is hij betrokken, laat hij ook zijn emoties zien en valt er goed met hem te praten (op dit soort momenten denk ik; waarom gaan we toch uit elkaar, je bent zo’n leuke man). Maar het andere moment bestookt hij me met nare appjes, dreigementen.. En die zorgen ervoor dat ik weer helemaal over mijn toeren raak. Kan dan weer een dag niet eten, krijg ik huilbuien enz. Soms krijg ik na 5 min weer een ‘gezellige’ app. Hij is niet te pijlen..
Mijn geluid van zijn apps heb ik al gewijzigd zodat ik niet elke keer meer zo schrik als ik een bericht binnenkrijg. Soms zet ik ook gewoon mijn telefoon uit. Ik voel continu de stress als ik maar even niets van heb hem gehoord.. dan weet ik dat er binnenkort weer een naar bericht zal binnenkomen.
Ik heb al aangegeven bij hem dat hij me pijn doet met zijn berichten en met zijn boze buien maar dat raakt hem niet. Hij is inderdaad alleen met zichzelf bezig.
Vroeger was ik me altijd bewust van zijn gedrag. Hoe staat zijn pet, is hij gestresst door werk dan moesten we hem altijd met rust laten. Of is hij vrolijk, dan konden we wel een gesprek voeren. Ik denk dat het klopt wat Tsjor hierboven schrijft. Dat ik moet wennen aan het feit dat ik me leeg voel.
Het ergste vind ik nog dat de kinderen met hem moeten dealen. Vroeger was ik er voor hen als hij weer eens boos werd, dan ving ik ze op en konden ze bij mij uithuilen. Nu moeten ze daar iedere week toch naartoe, zonder mij. En dat gevoel is verschrikkelijk! Ik kan ze niet meer beschermen tegen hem. Het is ook niet zo dat hij ze mishandelt maar het is gewoon geen leuke en lieve zorgzame vader.
Voor nu moet ik me door deze nare tijd slepen. Ik hoop zo dat er rust komt zodra de scheiding erdoor is. Dat hij die macht over mijn gevoel niet meer heeft. En dat ik het kan loslaten en accepteren dat ik alleen ben..
Het boek van Robin Norwood en van Kristin Neff ga ik zeker lezen! Dank je wel voor de tips!
Ouder
Ik leef met je mee. Herken helaas veel van wat je vertelt over je relatie en het gedrag van ex. Al had mijn ex dan ook nog periodes van ernstige depressie en angst/dwang aanvallen. Wat ik niet herken is jouw gevoel nu naar hem. Ik heb hem echt nooit meer een 'leuke man' gevonden. Ik heb wel veel last van medelijden gehad. Tenslotte was hij (geestes)ziek en kon hij er ook niets aan doen.. vond ik toen althans.
Mjn kinderen waren destijds ongeveer zo oud als die van jou. En ik was ook bang om ze (een weekend) bij hem alleen te moeten laten. Zonder mij als buffer. Ik heb ze wel laten gaan, voor hun eigen bestwil. Ik wilde ze niet scheiden van hun vader. Gelukkkig was althans de oudste oud genoeg voor een mobieltje en een ov chip. En oud genoeg om zelfstandig terug naar huis te kunnen reizen. Dat gaf mij het vertrouwen dat ze weg zouden kunnen als vader's gedrag echt te ver ging. Ze wisten ook dat ik altijd in de achterwacht stond. Niet leuk voor mijn prive leven nee. Maar dat heb ik geaccepteerd en ik raad je aan dat ook te doen. Wees (voor)bereid om acuut je eigen plannen om te gooien indien nodig.
Je hebt al veel tips gehad hier. Wil ik alleen nog aan toe voegen dat ik je aanraad om extra op je oudste te letten. Die maakt het meest bewust mee en zal zich verantwoordelijk voelen voor de jongste. Buffer worden,.nu jij dat niet meer kunt. Gebeurde bij ons ook. Ook mijn oudste is een gevoelig kind (volgens mij heeft dat niet alleen met karakter maar ook met de sitatie te maken). Ze zijn nu, zo'n 10 jaar later, beiden volwassen. Jongste herinnert zich -gelukkig- niet veel meer. Beiden zien hun vader nog af en toe. Hij vervult niet echt een vader-rol, hij is meer een soort aardige oom waar ze soms iets leuks mee doen. Daar zijn ze tevreden mee. Ze hebben beiden hun draai gevonden in het leven en hebben er -zover ik nu kan nagaan- niets aan over gehouden. Ook mijn leven is gelukkig en stabiel. Ik dank God nog elke dag op mijn blote knieen dat hij uit mijn leven is.
Geef het tijd
Het is allemaal nog vers en nog niet eens afgerond. Je hoeft (kunt) echt niet van jezelf te verwachten dat je je nu fijn of prettig voelt. Dit is de periode van overleven. Lief zijn voor jezelf. Eerst moet het scheidingsproces zijn afgerond, daarna kan het nog wel 2 of 3 jaar duren voordat je er emotioneel overheen raakt. Geef het tijd. Geef het veel tijd.
Er wordt wel gezegd
dat dat soort types zwakke personen uitzoeken. Ik denk zelf dat ze personen uitzoeken die eigenlijk heel sterk zijn maar niet in hun kracht durven te gaan staan. En andersom natuurlijk. Goed voor jezelf zorgen dus, kan schelen in het verlangen naar het oude, vertrouwde maar o zo pijnlijke wat je met hem had.
Ik weet niet of je voor zijn telefoontjes en die van anderen verschillende nummers kan nemen. Wel een gedoe om een ander nummer te nemen, daar ben ik me van bewust. Of zeggen dat hij alleen belt als het nodig is. Weet niet zoveel van die moderne smartphones maar dat je de app kan uitschakelen voor hem.
Zwak
"Ik denk zelf dat ze personen uitzoeken die eigenlijk heel sterk zijn maar niet in hun kracht durven te gaan staan."
Ja, en dan hebben we nog sterke personen die wel in hun kracht durven te staan en zwakke personen die niet in hun kracht kunnen staan.
Misschien moeten we het maar gewoon bij 'zwakke personen' houden, het wordt anders een beetje ingewikkeld...
Guppie
Ja net want anders weer denk ik. Dit is wat Storms (destructieve relaties op de schop) er over zegt: ze zoeken mensen uit die veel te bieden hebben op intermenselijke gebied en qua persoonlijke ontwikkeling maar die net ergens een knak hebben opgelopen, dus een trauma hebben zitten. Daar haken ze in feite op in, die zwakke plek is waar ze het anker uitgooien, de drain aanleggen als het ware. Hij maakt de vergelijking met een predator en zijn prooi: de eerste wil die weldoorvoede gazelle maar wel met het manke pootje.
Ad Hombre
"Misschien moeten we het maar gewoon bij 'zwakke personen' houden, het wordt anders een beetje ingewikkeld..."
Waarom dan? Kun je het anders niet meer aan?
Guppie2
Ja toch nog even: ik bedacht dat jouw visie elkaar eigenlijk niet uitsluiten. De narcist pinpoint als het ware dat zwakke punt van die ander. Het zwakke punt van een redelijk empathisch en ontwikkeld mens zijn maar toch niet in je kracht durven staan. Veelal ontstaan door trauma's bijvoorbeeld opgevoed worden door een narcist. Daar haakt hij/ zij op in en gaat zich ahw voeden met de gezonde energie van de ander. Maar als je je dat bewust wordt, kun je juist dat punt gaan helen en dan ben veel sterker dan eerst
correctie
het moet natuurlijk zijn: dat jouw visie en de mijne' in bovenstaand bericht
Narcist
Het scheiden van een narcist is heel moeilijk en complex helaas. Ik herken het. Het eerste jaar gaat voorbij in een roes. Wat ik heb gedaan is op facebook lid geworden van een paar groepen die gingen over narcisme en schreef van me af in een groep waar ik me goed bij voelde en veilig. Daar vond ik herkenning en erkenning. Deze dames en ook heren hebben hetzelfde meegemaakt en weten hoe het is en voelt. Heel prettig.
Dat je je oude leventje mist is niet zo raar. Dat had ik ook. Maar ik denk dan na. Wat heeft het mij gebracht? Een kind een mooie dochter. Meer niet. Ik heb mijn dochter bij me. Ik werk en heb een leuke baan. Ik mocht niet werken van hem. Ik mocht heel veel niet. Ik zou vreemd zijn gegaan met mijn neefje. De klappen die ik heb ontvangen. Nee mijn leven is zoveel keer beter nu. Het heeft tijd nodig geloof me. Je bent minstens 20 jaar bij hem geweest. Dat is niet zomaar iets. Verwerking...
Hoe reageer je naar je ex. Dat is zo moeilijk. Zakelijk en kil. Geen emotie. Reageer niet via telefoon of mondeling. Reageer via mail. Alles zwart op wit. Ik laat mijn mails altijd lezen door een ander zodat de emotie eruit is. En dat de mails zakelijk zijn.
Mari
"Dit is wat Storms (destructieve relaties op de schop) er over zegt: ze zoeken mensen uit die veel te bieden hebben op intermenselijke gebied en qua persoonlijke ontwikkeling"
Die Storms begrijpt aan welke kant zijn boterham gesmeerd is.
Nobody ever went broke underestimating the intelligence of the American public - H. L. Mencken
Ad H
Hoe komt 't dat jij alleen maar opmerkingen komt maken in een discussie i.p.v. echt iets toe te voegen? Krijg je te weinig aandacht? Of is het nooit genoeg? Je hangt óf de wiseguy/smartass uit óf you act smug. Both ways: pretty sad and unattractive.
Victoria
Volgens mij kruipen de slachtoffers van narcisten vaak weg voor hun eigen rol en verantwoordelijkheid. Blijkbaar faciliteert die Storms dat als ik tenminste dat tenenkrommende citaat lees.
Leg eens uit Ad
Wat is de eigen rol en verantwoordelijkheid van het slachtoffer van de narcist dan?
Ginny
1. Uit de weg gaan
2. Voldoende weerwerk bieden
Eigenlijk andersom. Als je 2 niet kunt dan 1. Als je een narcist zijn gang laat gaan dan cijfert hij jou helemaal weg, en jij jezelf, tot je niet meer kunt.
Een ander punt is natuurlijk dat het 'narcist' label een zwart-wit situatie suggereert. In de praktijk is iedere narcist, of zelfs mensen die niet als narcist worden gelabeld een grijstint.
Veel mensen hebben enige narcistische trekken. Of dat tot problemen leidt hangt o.a. af van de omgeving waarvan de partner een belangrijke factor is.
Als je voor een N-achtige partner kiest en daar vervolgens niet mee om kunt gaan is dat in feite je eigen fout. Daar moet je aan werken. Als je dat niet doet loop je een levensgrote kans dat het bij de volgende partner weer fout gaat.
Je moet partners van narcisten niet vertellen dat ze slachtoffer zijn omdat ze zulke goeie mensen zijn. Dat is leuk om te horen maar ze schieten er niets mee op.
De narcist is niet de duivel en jij bent geen engel, om met een narcist samen te leven moet je de duivel in jezelf af en toe aan het woord laten. Veel mensen hebben daar moeite mee. Ze denken dat, als zij maar aardig en lief zijn, de wereld wel aardig en lief terugdoet. Soms gebeurt dat, maar meestal niet.
Engeltjes 👼 trekken duivels 😈 aan.
Engeltjes en duivels
Goh Ad.. ik had het nooit van mezelf verwacht, maar ik ben het nog een soort van met je eens ook..
En geloof me, ik heb meer dan voldoende ervaring met het leven met (en scheiden van) een narcist.
OK, er zitten wel iets meer nuances in. Zo liet ik heel veel toe omdat ik hem zielig vond. Hij vond zichzelf ook zielig (slachtofferrol) en etaleerde dat flink. En geloof me, je moet wel heeeeel erg sterk in je schoenen staan om tegen narcistisch woede (lees je in!) op te kunnen! Ik was feitelijk bang van hem. Vergelijk het maar met vrouwen die fysiek mishandelt worden en toch maar telkens naar hun man terug gaan. 'Hij heeft er zo'n spijt van en beloofd dat hij hij het niet meer doet'. Als weldenkend mens kun je niet geloven dat zo'n vrouw daar in trapt. Dat kan ik nu wel.
Waarom heb je dan toch (deels) gelijk Ad? Omdat ik me goed realiseer wat ik fout heb gedaan. Of althans anders had moeten/kunnen doen. Vooral omdat ik nu, jaren na de scheiding, niet meer bang voor hem ben en me heel anders naar hem opstel als we nog met elkaar te maken hebben (ivm de kinderen). Mijn ogen zijn open gegaan; hij is vooral veel gebral en een hoop hete lucht. Prik ik zo doorheen. Sinds ik me 'streng' ben gaan opstellen, lijkt het wel alsof hij bang is voor mij. Zijn macht over mij is weg.
Hij heeft nu al een tijd een nieuwe vriendin. Ik vraag me oprecht af hoe zij het volhoudt. Waarschijnlijk is ze een stuk strenger dan ik was en houdt ze hem in toom. Ik hoop t voor dr.
Paasei
Ik heb er ook ervaring mee, hoor. Mijn moeder was niet van narcistische smetten vrij. Nou ben ik zelf redelijk dominant (zal je niet verbazen), dus tijdens (en na) mijn puberteit was het geregeld vuurwerk met narcistische woede, maar ook de bijbehorende huilbuien. Dat was geen pretje, als kind ben je natuurlijk zeer afhankelijk van je ouders. Maar ik gaf niet mee, daar was ik te stijfkoppig voor, net als mijn broertje. Later ben ik haar meer als een soort kind gaan beschouwen als ze dat soort uitbarstingen had. Zo van je kunt nou wel helemaal uit je dak gaan, maar wil je echt zoveel ruzie (om niets) dat je straks je kleinkinderen niet meer ziet?
Soort kind
Bij mijn ex was zijn narcistische kant maar een onderdeel van zijn complexe persoonlijkheidsstoornis (ja, officieel vastgesteld). Er was nog veel meer mis. Maar wat je zegt Ad, van dat 'soort kind', dat herken ik absoluut!
Onze kinderen hebben me dat na de scheiding wel eens voor de voeten geworpen; 'je behandelt papa als een kind!'. En toen heb ik direct erkent dat ze daar gelijk in hebben. In mijn ogen is hij geen gelijkwaardige volwassene.
Hmm en tsja
Kijk Ad, wat ik kan onderschrijven is dat je jezelf niet als slachtoffer moet zien. Dat helpt je niet. Toch simplificeer je de boel.
Wanneer je een relatie krijgt met iemand met narcistische trekken/ narcistisch gedrag (ik zeg niet 'narcist', want iemand met een full-blown narcistische persoonlijkheidsstoornis komt zéér weinig voor), dan heb je dat niet meteen in de gaten. Dit kan jaren duren. Want eerst wordt je op handen gedragen en pas later begint de manipulatie en gaslighting.
Natuurlijk kun je zeggen: Je werkt eraan mee, want je maakt het mogelijk voor diegene om dit gedrag te vertonen. Maar in het echte leven sluipen dingen erin en heb je sommige dingen pas door wanneer je terugkijkt na een aantal jaren.
Verder: Hoe leuk is een relatie nog wanneer je je 'op een bepaalde manier moet opstellen' om tegengas te kunnen geven e.d. om je partner niet steeds 'the upper hand' te laten zijn.
Geef mijn portie maar aan Fikkie!
Aandacht
Maar de wijze waarop je reageert, doet de wijzer uitslaan naar een bepaalde tint grijs; meer/ minder grijs (mate van aandacht).
Als je je minder open weet op te stellen voor die triggers, hebben ze ook minder effect; de acties halen niet wat de persoon in kwestie voor ogen had en krijgt zo niet die aandacht van jou, waar het nu juist om gaat.
Natuurlijk geef je liever je portie aan Fikkie. Maar je kan ook proberen die kracht te veranderen door er zelf anders mee om te gaan. Als je daarin slaagt, ben je bezig een evenwicht in je relatie te bereiken waar je allebei profijt van hebt.
Ik denk namelijk dat het leven voor een narcist (of iemand met narcistische trekjes), ook niet zo leuk is. Iemand die handelt in een denkpatroon van een gebrek aan aandacht is niet te benijden. In ieder geval de moeite waard om een poging te ondernemen. Evt. met deskundige hulp.
Nee
Ik wil graag een gelijkwaardige relatie waarin ook ik mezelf kan zijn met mijn goede en minder goede kanten. Ik wil me niet afsluiten of juist op eieren lopen omdat er anders stront aan den knikker komt. En dat er dus alleen een soort evenwicht bereikt kan worden omdat ik me overal aan aanpas. Dan ben je geen partner, maar een soort hulpverlener, en draait nog steeds alles om 't narcistische typje.
Dus nog steeds: Portie -----> Fikkie.
Ook nee (Flanagan)
Van alles geprobeerd ook met relatietherapeuten die mij dan maar gingen aanraden er uit te stappen (uit de relatie) want hier was geen goed garen mee te spinnen. Therapeuten die er aanvankelijk ook zo in stonden als jij nu zegt Flanagan :
" Maar je kan ook proberen die kracht te veranderen door er zelf anders mee om te gaan. Als je daarin slaagt, ben je bezig een evenwicht in je relatie te bereiken waar je allebei profijt van hebt."
Maar gaandeweg merkten ze (en ik) dat dat zo niet werkt als iemand echt verregaande narcistische trekken heeft. Alles draait altijd zo om de narcist dat je niet anders kunt dan een hulpverlener/moeder zijn .
Precies wat Victoria zegt. Hier gelden andere wetten dan waar mensen nog enige empathie hebben.
En natuurlijk lijdt de narcist op een diep niveau ook. Voor mij was dat de reden om te lang te blijven en het toch maar proberen door 'er zelf anders mee om te gaan'.
Ik had het zo graag gewild want zag ook een gekwetste man, maar het gaat niet. Je wordt hoe dan ook supply. De therapeuten zagen het ook en zeiden -waar hij naast zat nota bene- "je kan ook weggaan en een andere relatie beginnen Mari". Ex beaamde dat: hij zag op zo'n moment wat hij deed en vond het ook maar het beste
Mari,
Je hebt het wel geprobeerd. Dat vergemakkelijkt het accepteren dat je afscheid moet nemen van een relatie.
Ja zeker Flanagan
Dat scheelt zeker. En wat ook zeker scheelt is de bevestiging dat mijn er anders in gaan staan geen invloed hadden kunnen hebben op zijn gedrag. Dat geeft hij toe, en ook de therapeuten en maakt de keuze voor afscheid makkelijker
Ik ben altijd uiterst terughoudend
als ik iemand in een scheiding bezig hoor over de ex/narcist...
Wat je dan te horen krijgt is doorgaans een uiterst eenzijdig verhaal, dat lang niet altijd even waarheidsgetrouw is. Daar hou je je beter verre van.
Wat ik ook altijd zo opmerkelijk vindt: toehoorders die zelf geconfronteerd worden met die stormen des levens (of met hun onvermogen om daar mee om te gaan, of met hun onvermogen om beter met hun tijd/leven om te gaan) zijn maar al te bereid om hun eigen wagonnetje aan het verhaal te hangen en uiteindelijk mee te jammeren in de kwaadsprekerij, in wat enkel maar kan omschreven worden als hysterie of collectieve waan. Dan regent het: "ik heb dat ook gehad" of: "ik herken je beschrijving" of: "die ervaring heb ik ook", of:...
Psychopathologie is mijn ding niet, maar ik weet alvast dit (en geen enkele expert zal het tegenspreken): dingen als narcisme zijn uiterst moeilijk vast te stellen.
Zelfs ervaren (forensische) psychiaters hebben het daar vaak bijzonder moeilijk mee, laat staan ex-partners, wiens blik zo al erg vertroebeld is door de -al dan niet morsige- scheiding, al dan niet na een erg moeizame en/of tumultueuze relatie.
Om Sartre te parafraseren: "On est toujours le narciste de quelqu'un".
'Wijze" mensen houden zich verre van dat soort spreekkoren van gefrustreerde ex'en en hun aanhang.
Vaak betert het wel, in de jaren na zo'n problematische scheiding en wordt er wel een modus vivendi gevonden tussen de ex-partners.
Ooit komt dan weleens op tafel wat er destijds zoal gezegd is, of dat wel terecht was en waarom het nodig was. Dan volgt er op zijn minst een uitleg, eventueel een verontschuldiging.
Van het krapuul dat meeheult en meebrult valt dat niet te verwachten. Die zijn inmiddels al aan hun tiende toe, waar ze lekker "solidair" mee kunnen zijn, zonder ooit zelfs maar te willen nadenken over de duisternis in hun hoofd en de kilte in hun hart.