Terugtrekken? Blijven?

Bij mij

Als ik jouw post zo lees heeft de ex nog heel veel last van emoties naar jouw lief. Ik snap jullie wens voor het samenwonen, maar misschien is dat gewoon nog te snel. Af en toe een keer met elkaar eten is wel heel anders dan samenwonen, dat heeft bij ex iets getriggerd.

Wat mij nu het belangrijkste lijkt is dat je lief gaat investeren in de tijd met zijn kinderen. Dat hij het gewoon gezellig maakt en daarmee aan zijn kinderen laat merken dat zij altijd welkom zijn bij hem. Helaas voor jou even een moment van terugtrekken, je lief zien op momenten dat zijn kinderen er niet zijn.

Wat je zou kunnen aangeven bij je lief is dat praten de enige manier is om de situatie te veranderen. Als ze dat niet samen kunnen, is er misschien een ouderschapsbemiddeling waar ze naartoe kunnen.

Wat bij mij werkte is duidelijk mijn grens aangeven voor wat ik acceptabele communicatie vind. Dus als mijn ex begint te schelden of alleen met eisen komt, dan stop ik de communicatie. Mijn boosheid en frustratie die ik voel naar mijn ex, uit ik niet naar hem. Daarbij probeer ik echt naar het belang van mijn kind te kijken. Dat staaf ik ook bij anderen die niet die emotionele lading voelen die ik wel heb. Ik geef dan ook altijd aan dat ik een eerlijk antwoord wil en niet een antwoord dat zij denken dat ik wil. Dit heeft ervoor gezorgd dat het nu redelijk gaat tussen ex en mij.

Een ander ding wat vaak werkt is stoppen met verdedigen. Dat is heel lastig in het begin, want natuurlijk wil je alle onwaarheden weerleggen. Helaas is het olie op het vuur gooien. Als je lief weet dat het onzin is, dan is dat genoeg. Bekijk het een beetje dat een wildvreemde in een dronken bui gaat roepen dat je van alles en nog wat bent. De mensen die belangrijk voor je zijn, weten dat het onzin is of gaan zaken navragen. Mensen die het klakkeloos aannemen zijn het niet waard om je te verdedigen.

Kinderen hebben een onvoorwaardelijke liefde voor beide ouders. Zijn kinderen komen nog bij hem, maar met tegenzin. Als je verhaal mag geloven is dat omdat hun moeder dingen verteld. Aan jouw lief dus de schone taak om het gewoon ontzettend gezellig te maken met zijn kinderen, niet negatief te zijn over moeder en al helemaal geen lastige vragen gaan stellen. Houden ze van voetballen: lekker voetballen. Vinden knutselen leuk, maak een leuk project waar ze samen aankunnen werken. Eerst alleen met hun vader en dan af en toe met jou erbij.

Sterkte ermee, het blijven moeilijke situaties

aan Paddington

Wat een goede posting, goede adviezen, Paddington. Ik heb al vaker gelezen dat je het naar mijn idee enorm goed doet.
Ook is het natuurlijk een goede tip dat je het gewoon gezellig moet maken en daarbij niet negatief moet doen over de moeder en geen lastige vragen te stellen.
Toch werkt het natuurlijk niet altijd. Het is wel het enige dat je kunt doen, maar bij ons zal het wel komen omdat het nogal fout begon: man ging weg bij zijn vrouw en kinderen en met mij (toen begin 20) weg, waar hij al 1,5 jaar relatie mee had, en we gingen direct samenwonen. Na 2 jaar werd ik ook nog zwanger. Gewoon vreselijk moet dat zijn geweest voor zijn vrouw en voor die 3 kinderen. Dus dat zij daarna nou niet echt soepel meewerkte aan de scheiding, telkens meer geld wenste, op een nette moeilijk deed over de omgangsregeling en veel meer en zorgde dat de kinderen van hun vader vervreemdden, dat kan ik begrijpen. Hoewel, ik kan alles begrijpen maar de wraak dat de kinderen van hun vader moesten vervreemden, vond en vind ik te ver gaan.
Je hoopt als vader (die best wist dat de scheidingstijd en het weggaan heel erg fout was geweest) dat er toch nog een beetje relatie mogelijk is met de kinderen. Dat het helpt als je in ieder geval (naast materieel niets tekort laten komen) de weekenden gezellig maakt, ze nooit uithoort of moeilijk doet over hun moeder, leuke dingen onderneemt in vakanties.
Maar dat heeft niet geholpen. Ze dragen nu moeders achternaam -ook officeel is dat geregeld, in hun puberteit- en het contact is niet verbroken, maar het scheelt niet veel. Ze zijn inmiddels begin 20.

Sterkte Kandelaar. Het lijkt me moeilijk om hierin veel te ondernemen. Misschien kun je uitleggen aan hem dat je het hem niet wil aandoen om te kiezen, omdat hij dan voor een vreselijk vervelende keuze staat (ik maakte dat ook mee op 11-jarige leeftijd en het was traumatisch), maar dat dat wel zou mogen en dat jij het fijn zou vinden als hij bij jou zou wonen.

Paddington, en..

Eerst nog even aan Kandelaar:
ik schreef: "Het lijkt me moeilijk om hierin veel te ondernemen. Misschien kun je uitleggen aan hem dat je het hem niet wil aandoen om te kiezen, omdat hij dan voor een vreselijk vervelende keuze staat (ik maakte dat ook mee op 11-jarige leeftijd en het was traumatisch), maar dat dat wel zou mogen en dat jij het fijn zou vinden als hij bij jou zou wonen."
Daar wil ik nog met klem aan toevoegen: ...maar dat je het ook helemaal respecteert als hij wel een middelbare school uitkiest bij zijn moeder en dat je dan natuurlijk nog helemaal evenveel van hem houdt.
Zelf vond ik het erg fijn dat mijn vader dat benadrukte. Mijn moeder was alleen maar boos (dat ik van mijn vader mocht kiezen, en dat ik al neigde naar voor hem kiezen). Dat is de voornaamste reden dat ik dan ook voor mijn vader koos: moeder was in alle staten, eiste dat ik niet zou kiezen (wat betekende dat ik dus voor haar zou kiezen..dat ze dat niet inzag!) en vader was rustig en gaf me echt de ruimte, liet ook blijken dat hij toch wel van me zou houden.
Na een half jaar bij mijn vader wonen ging ik trouwens alsnog bij mijn moeder wonen, maar dat had andere redenen die nu niet zo terzake doen.

Bedankt Paddington! Eerder toen ik hier wel eens iets summier omschreef (onder een andere naam), kreeg ik veel over mij heen. Want mijn man was toentertijd ten slotte erg fout geweest, en ik ook. Dus ja, wat wil je. En..daar zit ook wel wat in. Maar ik hoop altijd dat dat niet het hele verhaal is.
Ik wil dit draadje niet kapen. Ik heb er altijd graag eens zelf een draadje over willen openen, maar als ik nog meer details zou beschrijven, zou het ook te herkenbaar worden denk ik. Misschien leest iemand van hun familie hier wel mee, of een kennis die het verhaal herkent. Okee, nog een ding dan: mijn man werd ook nooit verteld wanneer diploma-uitreikingen waren. De oudste is 25 en net afgestudeerd. Ik weet dat er een belangrijke ceremonie was. Natuurlijk ook nu weer, was haar vader niet uitgenodigd. Ze blijven eeuwig boos of ontzien hun moeder voor altijd (die na een jaar trouwens een vriend had waar ze nu nog mee is, dus ze is wel gewoon verder gegaan met haar leven).
Ik vind het mooi dat je zo positief bent, en het is waar: het contact is niet 100% verbroken. Ze komen niet op elkaars verjaardagen, tussendoor wordt nooit gebeld. Ze stellen tijdens het summiere contact nooit een vraag aan hun vader, ook niet gewoon: 'hoe gaat het?', of 'wanneer ga je met pensioen, binnenkort denk ik?', wat dan ook. Niets, het mag niet persoonlijk worden.
Inmiddels gaat het wenige contact van beide kanten uit. Mijn man heeft langzamerhand ook geen zin meer. Hij hield vroeger veel van ze, maar er is veel kapot - ook al weten we dat zij aan een groot deel niet zoveel kunnen doen, maar langzamerhand wel. Ze willen ook niets weten van hun halfbroertje en halfzusje. De kaart die eens per jaar wordt gestuurd is uiteraard alleen aan hun vader. Nou ja, ik hou op met draadje-kapen, sorry hiervoor!

Ik denk...

Beste kandelaar4,
Ik sta in de schoenen van de ex van jouw lief. Maar nee, ik maak geen scenes en wil de kinderen niet opzetten tegen hun vader. Maar het is heel erg moeilijk voor me en dat heeft natuurlijk te maken met mijn gevoel; ik voel me ingeruild en ben ook boos om het feit dat hij de kinderen in deze situatie heeft gebracht. Ik kan niet altijd boos blijven, dat is killing. Maar ik denk dat als mijn ex eea anders had aangepakt het veel beter zou zijn gegaan.
Ik wist dat mijn ex snel weer zou gaan samenwonen maar de manier waarop het allemaal ging gaf mij het gevoel dat ik geen enkele rol in het geheel speelde; ik moest bijvoorbeeld na afloop van de kinderen horen dat hun vader een nieuwe partner had en dat ze bij haar waren geweest, had ik wel graag tevoren van hem gehoord. Ik weet niet hoe haar huis eruit ziet en dan bedoel ik de kamers waar mijn kinderen slapen. Hij heeft zijn vriendin ook nooit normaal voorgesteld en nadat ze eerst een half jaar een geheime relatie hadden was het daarna ook nooit meer zonder elkaar en zagen de kinderen hun vader bijna nooit meer alleen. Het is goed om eerst rustig aan te doen en te kijken of een relatie kans van slagen heeft maar voor de kinderen en mij begon het wennen pas na dat half jaar.
Als advies zou ik je geven; laat je lief ook alleen tijd met zijn kinderen doorbrengen, houdt zijn ex goed op de hoogte van alles: als zij weet hoe het bij jullie is geeft dat haar misschien meer rust. En stel haar niet voor vaststaande feiten maar vraag en overleg met haar, grote kans dat ze daarin mee gaat, want tenslotte wil zij ook het beste voor de kinderen en begrijpt ze ook dat haar ex niet eeuwig alleen blijft. En idd laat hem het gesprek aangaan, mijn ex heeft geen behoefte aan overleg en dat is heel frustrerend.

Bedankt voor de reacties..

Narcis, ik kan goed begrijpen dat de emoties meespelen en dat je boos bent. Maar zoals je zelf ook al aangeeft.... je kan niet altijd boos blijven. Ik zelf heb meer de insteek dat we het met elkaar moeten doen. Mijn ex heeft ook een nieuwe vriendin en ik zou ook heel moeilijk kunnen gaan doen omdat hun ideeen niet de mijne zijn. Ik zou ze het leven zuur kunnen maken, ik zou mijn hoofd om kunnen draaien als ik ze zie.... Ik zie alleen het nut er niet van in. Ik doe het gewoon niet. Ik probeer de communicatie luchtig te houden ook al denk ik er echt anders over, ik probeer me niet op te laten naaien. En nu moet ik dus bij de ex van mijn lief, bewust nadenken dat niet iedereen hetzelfde is en dat zij waarschijnlijk niet kan relativeren. Of in ieder geval.... daar lijkt het op. Het lijkt alsof ze de kids 'in haar kamp' wil hebben terwijl die van nature al in haar kamp zitten. kinderen zijn nou eenmaal loyaal aan vooral hun moeder. En dat mag natuurlijk gewoon! Maar die extra negatieve informatie waar zij ze mee voedt, dat vind ik zoiets onbegrijpelijks.

Paddington, ik heb het gevoel dat het samenwonen over 5 jaar ook nog 'te vroeg' is. Ze lijkt zo vastberaden nooit een nieuwe vrouw toe te laten in het leven van haar kids. Het lijkt ook dat ze jaloers is dat lief weer blij en gelukkig is en zij niet. En daarbij... ik zit er nou niet om te springen om de ex ons leven te laten bepalen. Uiteraard wil ik (en lief ook, ook al lijkt hij het meer door te willen zetten dan ik) wel rekening houden met de kinderen. Eigenlijk is het er maar 1 die er moeite mee heeft. De andere wordt gedwongen door moeder om het ook niet leuk te vinden. Ik stond er namelijk bij dat ze tegen hem stond te schreeuwen dat hij moest zeggen wat hij altijd bij haar thuis zegt. Zelfs toen hij zei dat hij zowel bij papa als bij mama hetzelfde zegt, ging zij er tegen in dat dat helemaal niet zo was.... pppffff ik had zo met dat kereltje te doen...

Berk, wat naar is dat zeg.... dus ze willen eigenlijk nog altijd niks te maken hebben met hun vader? Er is wel contact maar het houdt niet over begrijp ik uit je verhaal. Hoe lang ben jij nu samen met je lief? Hebben ze ooit weleens aangegeven waarom ze dat contact eigenlijk niet willen? Waarom ze moeders achternaam hebben aangenomen?

dat groeide geleidelijk

Moeilijk Kandelaar. Vreselijk als ze zich zo gedraagt naar haar kinderen toe. Ik denk dat ik (je ex en als je erbij bent, jij ook), direct weg moet lopen als zoiets gebeurt, kort mailtje dat van ex dat hij dat niet goed vindt voor de kinderen en of ze zich wat meer kan beheersen en verder het directe contact zoveel mogelijk vermijden.

Ik ben nu meer dan 16 jaar samen met mijn man. De kinderen hebben zich praktisch niet met boosheid geuit. Ze uiten zich vooral NIET. Het ging in de weekenden meestal over koetjes en kalfjes. Dat kon trouwens erg gezellig zijn. We hebben erg veel lol gehad en gezelligheid. Dingen meemaken als bijna alle onderwerpen taboe zijn, is dan het handigst. Dus we gingen dorpen en steden bezoeken, musea, dierentuin, naar het bos en dan boompje verwisselen. Soms gewoon suf samen een spelletje op de computer, of echte spelletjes. Mijn man maakte bijna ieder weekend dat ze kwamen een appeltaart.
Maar de sfeer werd grimmiger, met name bij de oudste (dat zie je erg vaak, ik ken meer voorbeelden. Is ook wel begrijpelijk want die heeft het meest gezien en meegemaakt en voelt zich vaak meer verantwoordelijk). Zij wilde ineens 'voorlopig niet meer komen' toen ze 12 werd. De anderen zijn nog langer gekomen (ook na hun 12e).
Nee, ze hebben niet echt duidelijk gemaakt waarom de naam van hun moeder moest worden aangenomen. Het was wraak van hun moeder, want de jongste begreep er zeker niets van toen ze vanaf haar 6e al de achternaam van moeder moest gaan gebruiken. Ze legde het enthousiast en springerig uit, ik weet het nog goed. Ze zei het ook verkeerd 'we mogen ze nu allebei gebruiken, mamma heeft dat bedacht, leuk he?' - oudste schrok, want jongste wist nog niet dat ze niets mocht vertellen van thuis.
De middelste had wel zeker zelf ook moeite met de boosheid die hij voor zijn vader voelde (en voor mij vast ook nogal). Hij schreef in zijn agenda bij een weekend voor ons als kind 'VERPEST'. Dat was de sfeer. Je doet er niets tegen. Maar we zullen het er zelf wel naar gemaakt hebben. Door het erg verkeerde begin.

Mijn lief

...wil helemaal niet met haar communiceren. Ik denk ook dat hij er stiekem bang voor is want zij zet hem (mondeling) altijd in een hoek waar ie niet meer uit komt. Zij is mondeling heel sterk waardoor hij òf instemt òf te lamgeslagen is om iets terug te zeggen. En achteraf komen dan de dingen die hij had willen zeggen. Ik heb wel aan hem aangegeven dat het (volgens mij maar ik heb uiteraard ook niet de wijsheid in pacht) verstandig is om met haar om de tafel te gaan en te vragen wat het is dat zij nodig heeft. Wat draagt, volgens haar, bij aan een soepele omgang. Dat is eigenlijk wat ik zou vragen aan haar als ik mijn lief zou zijn. Door dat genante geschreeuw aan de deur wordt niemand wijzer...sterker.... ze daalt in achting en dat werkt al helemaal niet bij aan een goede balans en samenwerking. Maargoed, dat wil hij dus niet... het lijkt alsof hij het op zn beloop laat en dat de tijd alle wonden heelt maar dat vraag ik me af.

Ja Berk..... ik vraag me ook af of een verkeerd begin ooit weer goed komt voor wat betreft de gevoelens van de kids. Je kan al volwassene je excuses aanbieden maar of dat dan genoeg is. Ik durf dat niet te zeggen. Het moment dat de sfeer ineens grimmiger werd, is daar toen over gesproken? Waarom de oudste niet meer wilde komen (omdat het daarvoor eigenlijk heel gezellig was)? Wat ingewikkeld allemaal zeg, en kennelijk wordt het niet beter naarmate je langer bij elkaar bent...

@Paddington

Ik denk wel dat je een punt hebt met het terugtrekken. Ik ben dan wel bang voor vervreemding....en dat je een op een bepaald punt weer zal moeten beslissen dat we voor een hernieuwde kennismaking gaan. Want ik denk echt, zolang de ex de kids blijft voeden met negatieve info, zal contact met de kids er niet in zitten. En als ze dat nou 10 jaar lang blijft doen, dan bepaalt de ex dus hoe ons leven verloopt.... Hoe zou jij dat oppakken? Ik weet heel even jouw geschiedenis niet meer, met excuses! Misschien heb jij ook wel jarenlang gewacht?

Kandelaar4

Dank je voor je reacties. En ook de anderen voor hun reacties.
Ja je moet het inderdaad met zijn alle doen, maar dan moet je er allemaal ook de kans voor krijgen.
Laat jouw man de communicatie aangaan met zijn ex en blijven houden! Mijn ex-man weigert bijna alle communicatie, alleen het hoogstnoodzakelijke per mail en bij halen/brengen als de kinderen erbij zijn en dat geeft onnodige extra boosheid bij mij. Ik vind het prettig om te overleggen en te brainstormen over, bijvoorbeeld, een middelbare schoolkeuze, dan voel ik mij ook niet zo alleen staan in de opvoeding. En dan verwacht ik heus geen wekelijkse gesprekken maar zo eens per 2 maanden of zo een telefoongesprek. Ideaal zou zijn om af en toe samen aan tafel zaken te bepreken maar dat is voor ons vele bruggen te ver dat begrijp ik inmiddels.

En ik denk dat bij veel moeders, ook bij mij, het de grootste angst is om na hun man ook hun kinderen te verliezen. Dit is niet altijd een reële angst maar gevoelsmatig is die er vaak wel. Bij papa hoeven ze niets, is er veel meer en doen ze veel meer bijzondere dingen die thuis niet kunnen....

Narcis

mijn lief lijkt dat nu ook te doen, alle communicatie met ex te vermijden. Alleen hoe laat ze naar voetbal moeten en hoe de schoolresultaten zijn. Met mijn ex is het contact veel ontspannener ook al heeft hij ook een nieuwe vriendin waar ik hier en daar moeite mee heb. Het zou echt de helft schelen als mijn lief ook zo'n soort band met zijn ex zou kunnen hebben. Ik heb ook met haar te doen want het lijkt alsof ze in het wilde weg om zich heen aan het slaan is...wat ik echt minder vind is hoe ze de kinderen erbij betrekt en hoe zij in die negativiteit meegetrokken wordt. Zolang ex die houding heeft, zal het niet ontspannen worden tussen mij en de kids. Dat is eigenlijk wel de bottomline.

Ik snap niet hoe moeders dat bedacht krijgen...hun kind kwijtraken. De kinderen houden zielsveel van hun moeder. Het is juist eerder dat mannen denken dat ze hun kind kwijt raken omdat (over ht algemeen) moeder de touwtjes in handen heeft. Zeker als de man hun kids maar 1 weekend in de 2 weken ziet.

Ik denk dat het in dit geval ook met het verleden te maken heeft...ze had altijd controle over mijn lief, het gebeurde zoals zij het wilde hebben....en nu heeft ze nergens meer controle over.

Zelf over je af geroepen

Ook hier heeft de relatie een valse start gehad, overspel, en de ex van mijn partner koestert bijna 10 jaar later nog wrok. Dat heeft zeker zijn weerslag op de relatie met zijn kinderen. Ik zie hen al een paar jaar niet meer, en zij komen ook maar mondjesmaat bij hun vader. Voor mezelf zie ik dat als eigen schuld, had ik maar van een getrouwde man af moeten blijven, maar ik vind het onbegrijpelijk dat zij haar eigen gekwetste gevoel boven het belang van haar kinderen heeft gesteld en nog stelt.
En wat voor voordeel heb je er dan zelf aan, vraag ik me af. Zij heeft al die jaren nooit een nieuwe relatie gehad en heeft nagenoeg in haar eentje voor de kinderen gezorgd. Dat kun je natuurlijk als grootste goed zien, maar er lijkt weinig ruimte te zijn geweest voor haar eigen dingen.

aan 'ook zo'

Eindelijk iemand die op het forum schrijft die ook een dergelijk verhaal heeft. Ik zou wel eens een tijdje met je willen praten voor de herkenning! Inmiddels is bij ons thuis de rust al een tijd weergekeerd, want de kinderen komen al zo lang niet (praktisch niet) bij ons thuis, en mijn man heeft geestelijk afscheid genomen van ze. Af en toe hebben we het er nog over, af en toe doet het nog pijn of kunnen we het toch niet helemaal begrijpen waarom het allemaal zo radicaal anti-vader moet. Het is namelijk een nogal leuke en lieve man, hun vader. Ze hoeven zich maar te melden of hij zal toch weer klaarstaan.
In het geval van de ex-vrouw van mijn man: zij had na 1 of 1,5 jaar weer een vriend en is alweer jaren met hem getrouwd. Ze woont mooi, hebben het goed, en het is gegaan zoals zij het wilde na het verraad: de kinderen en hun vader zijn van elkaar vervreemd. Ze zal zichzelf er wel hartelijk mee feliciteren.

Top,

dat jullie allemaal zo open zijn en ook het 'probleem' bij jullie zelf proberen te leggen. Ik probeer dat zelf ook, ik vind dat soms moeilijk...zeker als ex zo staat te schreeuwen. Toch heb ik wel echt met haar te doen en denk ik dat zij op deze manier haar kinderen probeert te beschermen tegen mij. Hier is er geen overspel geweest maar het lijkt soms wel zo...zoals ex reageert. Maar ik probeer toch nog steeds dat lief in gesprek gaat met haar terwijl hij dat telkens resoluut afwijst.
Ik hou me wel heel erg op de achtergrond nu, probeer alleen lief te beweegen richting een prettige omgang met zijn
ex.
Het is toch vreselijk Berk dat de rust wederkeert omdat man aan het kortste eind trekt en dus zijn kids haast niet meer ziet. Het is vreselijk dat het zo heeft moeten lopen...ik denk dat het puur ging om haar gelijk halen...en dat heeft ze nu ...

@Ookzo, ja er is natuurlijk een hoop te zeggen over overspel maar het is nou eenmaal gebeurt. Vervelend voor alle partijen want jullie waren er vast ook niet trots op. Maarja.... nogmaals...het is wat het is. Om daar 10 jaar lang over te mokken en idd je eigen gevoel boven het belang te zetten van je kinderen is onbegrijpelijk. Get over it, life goes on. Het heeft tijd nodig (ik heb ook weleens in een relatie gezeten waar mijn toenmalige lief vreemd ging), het is superpijnlijk.. Maar op een geegven moment moet je verder. Misschien is het voor haar een way of living geworden. Heeft ze niet eens meer door dat ze zich zo opstelt.

Heb ik ook gehad

Beste Kandelaar,
Ik heb na mijn scheidin een jaar of 2'een relatie gehad met een man bij wie de ex ook moeilijk deed. Ik was niet de oorzaak van breuk, ze waren ruim een jaar uit elkaar toen ik een relatie kreeg met hem. Ze heeft nooit mijn aanwezigheid geaccepteerd in het leven van haar ex en van haar kinderen, ook al woonden we niet samen. Ze deed zo absurd gekke dingen (ga ik niet allemaal vertellen, maar een paar dingen waren nogal bedreigend) dat ik steeds meer vermeed om naar mijn toenmalige vriend toe te gaan wanneer zijn kinderen er waren. Er waren overigens andere problemen tussen deze man en ik, maar zijn ex heeft een grote rol gespeeld in het verbreken van de relatie. Mijn ex-vriend heeft zich ook laten manipuleren door zijn ex, uit angst dat ze de kinderen zodanig zou bewerken dat ze niet meer zouden komen. Wat natuurlijk veel spanningen veroorzaakte tussen mijn vriend en ik.
Ik hoop van harte dat jullie een oplossing samen kunnen vinden. Dat jullie relatie tegen de spanningen bestaan is en dat je vriend zich niet laat manipuleren door zijn ex.
Succes
Sini

Confronterend

Het is voor mij goed te lezen hoe nieuwe partners tegen moeilijke ex van hun partner aankijken. Ik ben zo'n ex. En als ik dan lees hoe lang sommige exen hier mee doorgaan onderwijl hun eigen leven verpestend slaat de angst mij om het hart. Ik zit nog zo ontzettend vol gevoelens en boosheid naar mijn ex toe maar wil absoluut mijn kinderen hier niet in meeslepen, al realiseer ik me dat ze hier toch wat van mee krijgen. Het heeft te maken met zo enorm gekwetst te zijn en het niet kunnen bevatten dat je ex gewoon met een ander verder gaat. Het heeft ook te maken met de dagelijkse realiteit, altijd druk, altijd alleen de verantwoordelijkheid. Hij wil de kinderen maar een weekend per 2 weken, dat is voor de kinderen zó weinig. Ook zo schreef:"..weinig ruimte voor haarzelf", dat is zo maar voor mij zeker ook door het feit dat ik erg zuinig moet zijn en mij geen sport/hobby en oppas kan veroorloven. Maar betekent niet geen ruimte, ik moet er alleen wat extra moeite voor doen. Dit mag geen way of living worden ik moet hier een weg in vinden. Van mij ex moet ik niets verwachten, die heeft uitspraken als; "ik respecteer je als moeder maar niet als mens". Kandelaar4, ik ga het, net als jij met jouw ex en zijn partner, in ieder geval luchtiger aanpakken.
Sorry, Kandelaar4, geen aanvullend antwoord op jouw vraag hierboven maar ik pik mijn dingen hieruit mee. Inderdaad prettig dat iedereen hier heel open en eerlijk is.
Ps Ik heb absoluut niet het idee dat ík iets kan manipuleren als ik het zou willen (wil ik niet), eerder andersom.

Narcis

Ik ben blij dat je ogen een beetje open gaan Narcis. Inzicht is het begin van verandering. In je eigen belang moet je moeite doen om van die boosheid en gekwetstheid af te komen, anders verpest je zelf de rest van je leven. Laat negatieve opmerkingen van zijn kant een oor in en het andere oor weer uit gaan. Betrap je jezelf op een negatieve gedachte of opmerking over hem, wijs jezelf daar dan op (ik doe weer negatief) en laat die gedachte gaan. Denk er iets positiefs overheen, gewoon kleine dingetjes: de zon schijnt, ik heb het gezellig met mijn kinderen, wat smaakt het eten lekker, de buurvrouw zei vriendelijk hallo, enz.
Ikzelf ben niet wraakzuchtig, maar de allerbeste "wraak" is zelf gelukkig zijn. Dat gaat lukken door positiviteit. Werk daaraan, desnoods met de hulp van een therapeut.
Veel geluk voor de toekomst gewenst.

Narcis

Wat knap dat je hier aangeeft dat je inziet dat jij een 'moeilijke' ex kan zijn. Zoals Pandora ook al aangeeft: dat is de eerste stap.

Daarnaast geef je aan dat je niet veel financiële ruimte hebt. Ik weet natuurlijk niet hoe beperkt jouw ruimte is, maar kijk anders eens op forums die gaan over leven met een kleine portemonnee. Wellicht kom je daar zaken tegen die je helpen om soms wel eens wat geld uit te kunnen geven voor jezelf.

Probeer daarnaast echt jouw vervelende gevoelens los te laten. Dat is niet makkelijk, maar als je het wilt dan is het echt mogelijk. Online zijn bijvoorbeeld gratis cursussen voor MindFullness. Misschien dat je daarin wat handvatten kunt vinden.

Narcis

of neem eens contact op met de huisarts, zij kunnen je vaak helpen bij de verwerking van dit soort gebeurtenissen.

Zelf ben ik door mijn leidinggevende naar bedrijfsmaatschappelijkwerk gestuurd en heb ten tijde van mijn scheiding hulp gekregen van een counceler. Die liet mij met een helicopterview naar mijn eigen scheiding kijken. Dat heeft geholpen met verwerken. Ook bij mij was er een ander in het spel, mijn ex is binnen een jaar hertrouwd, maar nu 9 jaar later gaan we zeer goed met elkaar om. Hard werken, soms slikken, maar wel in het belang van onze dochter.

ik vraag me af

Ik kan de gevoelens van boosheid wel snappen als het tijdelijk is. Ook ik ben weleens ingeruild, in een relatie. Mijn reactie was altijd, na een tijd van verdriet, gewoon door gaan: er komen betere tijden. Vooral als iemand zoals de ex van Narcis uitspraken doet als "ik respecteer je als moeder maar niet als mens", come on! Zo'n iemand kun je toch niet missen!? Heel spijtig dat je hem als vader van je kinderen heb want je bent aan hem verbonden, maar het lijkt me dat je gelijk van alle gevoelens verlost kunt zijn, ook boosheid. Het is gewoon een l.l, en een l.l ben je liever kwijt dan rijk toch?
Succes met alles
Sini

Oprecht dank voor jullie reacties,

Ik heb al veel geprobeerd om van die gevoelens af te komen; psycholoog, alternatieve therapieën en zelfs hypnose. Ik moet mezelf op een of andere manier die schop onder me kont geven om los te laten maar lukt me nog niet. Ben nu vooral bezig om zo goed mogelijk de dagen door te komen met de kinderen en mijn werk maar bij elke actie van mijn ex of juist bij het ontbreken daarvan schiet ik enorm in de stress met alle gevolgen van dien. Zo dubbel. Ja zeker, een l.l moet ik liever kwijt zijn!

Narcis

Verliefd worden op een andere man (liefst een leuke!) werkt soms ook heel goed. Heus, niet alle mannen zijn l.llen De meeste zijn zeer ok zelf. Het klinkt misschien als een gekke oplossing, maar is (voor mij dan) vaak de beste geneesmiddel voor een gebroken hart geweest. Het hoeft niet groot en meeslepend te zijn, even een avontuurtje met de (gescheiden) collega of buurman werkt al wonderen. Een keertje komt waarschijnlijk mister "2nd time right" op je pad. Maar echt, met boosheid heb je alleen jezelf mee, en je bent zo veel beter waard. Een keer per dag iets voor jezelf doen dat je echt leuk vind, hoeft geen geld te kosten: een trui breien (voor jezelf) door oude wol te gaan hergebruiken, een wandeling op een leuke plek waar je woont, een CD op zetten en heel hard meebrullen, die ene plek in je huis aanpakken (de rommelhoek) en een leuke zit/werkhoekje voor jezelf erin maken. Ritueel een deel van je bruiloft foto's verbranden. Een lekkere taart bakken. etc..
Zelf ben ik breiend en naaiend door veel verdriet heen gegaan, voor andere mensen is sport (hardlopen of fietsen kost niets) een leuke afleiding. Neem een kat uit het asiel als je van dieren houd.

Sterkte!
Sini

@Sini

Dank je! Klopt, nieuwe liefde zou werken, alleen geloof ik daar niet meer zo in. Ik houd nog steeds van hem maar ga daar toch echt vanaf zien te komen. Ik ga voor wandelen, knutselen en proberen mijn huis op te knappen.

@Sini

Het is toch eigenlijk van de zotte dat een ex een grote rol speelt in het verbreken van een relatie.... 'gelukkig' waren er meerdere issues tussen jullie waardoor de relatie uit ging, zou ik bijna zeggen. Ik ben bijna geneigd om de relatie te laten slagen 'vanwege' de ex. Zij gaat toch zeker niet ons leven bepalen! Helaas zijn niet alle nieuwe relaties bestand tegen de invloed die ex heeft. Ik realiseer me dat je wel heeeeel veel van je lief moet houden wil je zo'n soort ex overleven. Nu moet ik zeggen dat lief en ik echt ontzettend veel van elkaar houden en ik ben (vooralsnog) heel begripvol...maar ik kan me zo voorstellen dat mijn begroip ook weleens zou kunnen gaan wankelen, en dan word ik boos..of gefrustrerd of verdrietig. Noem alle negatieve emoties maar op. En ik hoop echt dat we elkaar (lief en ik) dàn nog kunnen vinden! Het is nog niet aan de orde maar ik maak me er toch ineens druk over merk ik... is er hier iemand die het begrip voor de situatie niet meer op kon brengen?

Ik heb het moeilijk met zijn ex

Ik ben in een relatie met mijn lief gestapt toen het rustig was tussen zijn ex en hem. Ze waren al 6 jaar gescheiden, 50-50 verblijf, leuk en gezellig kind, alles zag er goed uit. Hij heeft me gewaarschuwd dat hij een vechtscheiding achter de rug heeft en dat zijn ex zich maar kort koest kan houden. Maar hoe kon ik weten wat dat betekende, wat de gevolgen zouden zijn?

Inmiddels zijn we anderhalf jaar en twee rechtszaken verder, vader ziet zijn kind nog maar 4 dagen per maand. Hoe is het mogelijk? Moeder roept iets wat heel vaag op iets gegrond zou kunnen zijn maar uiteindelijk klinkklare onzin is (zie ik met eigen ogen), die onzin is ook ontkracht door deskundigen, en het gerecht springt desondanks in de houding en plaatst kind bij moeder. Ik begrijp daar niets van. En ondertussen zit ik met de stress bij vader, bezoeken aan de advocaat, de rechtszaken, en een kind dat steeds verder bij vader wegdrijft doordat moeder kwaadspreekt. Ik was tot een halfjaar geleden zo ongeveer de enige houvast van zijn dochter, ze kwam bij mij praten en uithuilen. Nu begint ze ook al totaal ongegronde, lelijke dingen over mij te zeggen. Dingen die ze zelf niet verzonnen kan hebben. Ik heb het er soms moeilijk mee. Dan wil ik alles gewoon achter me laten. Ik heb een intense hekel aan conflicten om de conflicten. Ik wil geen mensen in mijn leven die conflictgericht in plaats van oplossingsgericht zijn. Die bereid zijn het geluk van een kind op te offeren om de andere ouder dwars te zitten. Tegelijkertijd kan mijn lief hier weinig aan doen, hij probeert me te ontzien, met zijn ex mee te veren. Maar hij heeft natuurlijk zijn emoties erbij en hij moet zich tot op zekere hoogte wel verdedigen, anders ziet hij zijn dochter helemaal niet meer. Het zou toch wel erg zijn als ik hem zou verlaten door toedoen van zijn ex. Voor mij is dat juist een reden om de relatie in stand te houden, ik gun zijn ex alle goeds, maar DAT plezier gun ik haar niet.

@Andernicki

Tjee wat een verhaal zeg!! Waarom is ex omgeslagen? Of is dat wat je lief zei... dat ze zich maar kort koest kan houden? Ik heb het idee dat die exen in hun eigen waarheid leven en alle realiteitszin uit het oog verloren zijn. Hier ook... ex verdraait de woorden van lief nèt een fractie waardoor lijkt alsof hij het altijd gedaan heeft. En zij gelooft daar heilig in. Dat zij de kinderen gebruikt om mijn lief te raken, dat ziet ze totaal niet in want HIJ is degene die hun leven verwoest heeft. Zij niet.

Ik snap dat je het soms gewoon achter je wil laten, maar idd.... wat jij voelt, voel ik ook.... je gunt de ex idd alle goeds maar niet het plezier van de break up van jou en je lief. Hou vol hoor, de liefde tussen jullie is het waard als ik het zo lees.

Anderenicki;
Wat vervelend allemaal zeg.
En waarom is de regeling zo drastisch veranderd als ze beide hun kind de helft van de tijd zagen?!

Nepaanklachten

Kandelaar, zijn ex is niet omgeslagen, dit is wat ze al jaren doet. Ze wil hun kind helemaal voor zichzelf, dat is haar doel heeft ze tegen hem gezegd. "Ik heb het idee dat die exen in hun eigen waarheid leven en alle realiteitszin uit het oog verloren zijn" Inderdaad. Je kunt na een scheiding je kind niet 100% voor jezelf hebben. Het jammere voor haar is dat dit haar levensinvulling lijkt te zijn, zo komt ze zelf ook niet toe aan het opbouwen van een nieuw leven. Ze heeft al die tijd sinds de scheiding nooit een vriend gehad. Een paar korte vlammen, maar nooit meer dan een paar weken. Laat me raden: ze was nog te veel met haar ex bezig?

MoederDochter6, ze heeft gehoord dat hij in zijn jeugd wel eens een jointje heeft gerookt en daarom beweert ex dat hij drugsverslaafd is. Om zijn onschuld te bewijzen laat hij keer op keer bloed- en urinetesten doen die altijd 100% negatief zijn. Hij drinkt zelfs nauwelijks, sport veel, leeft gezond! Desondanks mag hij zijn kind nauwelijks meer zien. Snap jij het, snap ik het? Ik snap dat de rechtbank het zekere voor het onzekere neemt als het niet duidelijk is, maar hij bewijst met die testen nu al meer dan een jaar dat ze onzin verkondigt. Wat kun je dan nog doen?

Dit is de zoveelste nepaanklacht in al die jaren. Je kunt het je niet voorstellen wat ze al geprobeerd heeft. Geen toilet op de begane grond: rechtszaak (geen grapje, er zijn trouwens 2 toiletten in huis)! Mijn lief zou autistisch zijn en daarom niet voor een kind kunnen zorgen: rechtszaak! Kind gevallen, dus mishandeling: rechtszaak! Kind komt een keer te laat op school: verwaarlozing: rechtszaak! Je zou denken dat waar rook is, vuur is, dus ik heb het dossier ook ingekeken. Bijv. bij die rechtszaak over het te laat komen heeft de schooldirecteur schriftelijk verklaard dat het eenmalig was en er zeker geen structureel probleem is. Bij dat mishandelingsgeval heeft de huisarts geschreven dat het letsel overeenkomt met het verhaal van het kind (gevallen bij het fietsen: geschaafde knie) en niet met mishandeling. Je zou denken dat een rechter beseft dat er niet voor niets een vuistdik dossier met afgewezen aanklachten ligt, maar alle eerdere aanklachten lijken er niet toe te doen. Ik vind het triest.
En mijn lief probeert ondertussen maar rustig te blijven, wat meestal gelukkig wel lukt. Ik vind het knap. Voor hem is het wachten op de volgende gril van zijn ex.

Nieuwste gril

En ja hoor, de nieuwste gril, dochter mocht gistermiddag van moeder niet bij vader komen. hij stond aan de deur en kreeg zijn kind niet eens te spreken. Dat was de eerste keer in al die jaren. Mijn lief zit er helemaal doorheen. Ik heb hem aangeraden zijn advocaat om advies te vragen, maar die kreeg hij gisteren niet te pakken. Hij denkt eraan om de handdoek in de ring te gooien en akkoord te gaan met 12/2, desnoods met alleen incidenteel bezoek. Alles om de strijd achter zich te laten. Maar dat biedt geen garantie dat ze dan stopt met haar gedoe. Wat is wijsheid?

Kind niet meekrijgen

Wat is dat voor machtspelletje? Ppfff.... ik snap hier weinig van en ik zou eigenlijk al helemaal niet weten wat wijsheid is. Als je vriend kiest voor 12/2 heeft ex weer 'gewonnen' want zo zal zij het ongetwijfeld voelen. Maar ik snap het van je vriend ook want hoe lang blijf je het getouwtrek volhouden?
Het zijn toch echt vaak de mannen die aan het kortste eind trekken valt me op. De vrouwen zitten in een soort machtspositie waar niet meer aan t e tornen valt. Ik heb gelukkig een goede regeling/ omgang en normaal contact (wel zakelijk maar dat is prima) met mijn ex. Maar mijn lief.... hou op schei uit. Gelukkig is het (nog) niet zo ver gekomen als bij Andernicki