Teveel ellende en denk aan zelfmoord

Stapje voor stapje

Zoals Bart Chabot, psychiater, ooit zei: zelfdoding is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem.
Stap 1, ga naar de huisarts, zorg dat je een bodem in de put legt, als het kan door medicatie én gesprekken.
Stap 2, evalueer je problemen: waar kun je iets aan veranderen en waar niet. Besteedt tijd en aandacht aan de problemen die je niet kunt veranderen, daar heb je verdriet over want dat zal zo blijven.
Stap 3. Kies van de problemen die je wel kunt veranderen er één uit en begin daarmee. Liefst niet het grootste en moeilijkste.
stap 4. Vraag om hulp, al is het maar dat iemand de afwas voor je doet. En als je niemand kunt vinden, ga dan zelf voor een ander de afwas doen (bij wijze van spreken).
Om het maar eens met Freek de Jonge te zeggen, parafraserend op zijn eindgedicht uit een oudejaarsconference:
Niemand helpt mij
Wees niemand.

Tsjor

tsjor

Bart is een dichter/schrijver, Boudewijn is een psychiater.

Maar verder zeg je zeer zinvolle dingen.

Info Zelfmoord

Telefoon
- 113
- 0900-0113
- chat 113 online Hulp gratis

Waarom plegen of willen mensen zelfmoord plegen?
Als mensen zelfmoord willen plegen of als mensen zelfmoord plegen hebben ze hier vaak een motief voor. De vier hoofdmotieven zijn: uitvlucht, wraak, stoppen van bewustzijn en dood. Voor sommige mensen is het leven zo zwaar en zo uitzichtloos dat ze geen andere oplossing zien dan de dood. Het leven is voor deze mensen ondraaglijk lijden. Ze willen dat de gedachten die ze hebben en de emoties die ze voelen ophouden, ze willen dat het bewustzijn stopt. Ze willen weg uit het leven dat in hun ogen vaak veel ellende heeft gebracht. Mensen die zelfmoord plegen zien geen andere oplossingen meer dan de dood.

(Neuro)psychologische factoren die suïcidaal gedrag beïnvloeden
Mensen die emotioneel verwaarloosd zijn in hun jeugd hebben een grotere kans om zelfmoordgedachten te ontwikkelen en daadwerkelijk zelfmoord te plegen. Ook vroege traumatische ervaringen zoals mishandeling, seksueel misbruik of verlies van een dierbaren kunnen ervoor zorgen voor suïcidaal gedrag. Daarnaast plegen mensen die van nature impulsief zijn eerder zelfmoord of doen zij daar eerder een poging toe. Een laag serotonine gehalte is ook een risicofactor. Even als verslaving, bijvoorbeeld aan alcohol of drugs.

Een psychiatrische stoornis als risicofactor voor suïcidaal gedrag
Mensen die een psychiatrische stoornis hebben lopen ook een verhoogd risico om zelfmoordgedachten te ontwikkelen en zelfmoord uit te voeren. Vooral mensen met schizofrenie, een psychotische depressie, paniekstoornissen, borderline of een anti-sociale persoonlijkheidsstoornis zijn hier gevoelig voor.

Inschatten van de kans op suïcidaal gedrag
Suïcidaal gedrag is voor de meeste mensen geen dagelijks gespreksonderwerp en het kan ook lastig zijn om hier over te praten. Wanneer iemand dreigt met zelfmoord is het toch handig om de kans op suïcidaal gedrag in te schatten, hierbij is het vooral van belang om er op te letten of er ook al concrete plannen zijn gemaakt en of er is nagedacht over de manier waarop diegene het leven wilt beëindigen. Vragen kunnen bijvoorbeeld zijn:
"Denkt u wel eens, was ik maar dood?"
"Hoe vaak denkt u wel eens, ik wil dood?"
"Komen er in uw gedachten bepaalde manieren van suicide naar voren?"
"Zijn er omstandigheden die u weerhouden van het plegen van suicide?"

Zelfmoord voorkomen: hoop
Niet iedereen die zegt of denkt "ik wil dood", wilt ook daadwerkelijk dood. Vaak zien mensen geen andere oplossing meer dan de dood. Er voor zorgen dat mensen andere oplossingen zien dan de dood is een belangrijk middel om zelfmoord te voorkomen. Hiervoor is vaak hulp van een gespecialiseerde therapeut nodig. Wanneer mensen andere oplossingen zien dan de dood, ontwikkelen zij ook hoop. Hoop is vaak essentieel voor het voorkomen van zelfmoord of een poging daar toe.

is het echt zo uitzichtloos?

of is er nog ergens licht aan het einde?
ik weet natuurlijk niet hoe ellendig de situatie nu bij je is maar ook ik heb die gedachte gehad, heb bij de trein staan kijken, heb de gaskraan in handen gehad. Heb hulp gezocht bij huisarts e.d. maar was het net niet. heb hier en daar op menig forum lopen schreeuwen, ben alle vrienden kwijt geraakt en moest het helemaal alleen doen. en ik zag alles door mn vingers wegglijden.
Nu 3 jaar later, heb ik uitzicht om toch een hypotheek af te kunnen sluiten, kan mn ex geen kant meer op om verkoop oude woning te dwarsbomen en ziet het er naar uit dat het haar nu geld gaat kosten. zie ik mn jongste dochter gewoon regelmatig en contact met oudste loopt nog niet optimaal maar wel zonder inmenging van moeder. Ben ik van helemaal niks meer nu naar n leuke flat en sinds kort een bootje, langzaam aan het opklauteren, ik begin zelfs vrouwen weer een beetje leuk te vinden.
Kortom het gaat langzaam, rete langzaam maar als je helemaal afgezakt ben kan je alleen nog maar omhoog klauteren en die treden waarlangs je dan omhoog klautert die zijn mooi!

Gaskraan

Even een technisch dingetje. Aardgas is niet geschikt als zelfmoordmethode. In oude Amerikaanse films/strips staken ze hun hoofd nog wel eens in de oven, maar ook daar gebruiken ze tegenwoordig aardgas. Het enige wat je bereikt met aardgas is dat je je buren mee opblaast en dat is hopelijk niet de bedoeling.

Blijkbaar maakten ze vroeger in de VS gas met kolen en dat gas bevatte een grote hoeveelheid dodelijke koolmonoxide.

gaskraan

op het moment dat je die gaskraan open draait denk je echt niet aan je buren. Je denkt aan de ellende waar je inzit, je kinderen die boven liggen en de vraag wat je hu bespaart als je inderdaad de boel opblaast. het was niet mn gedachte om mijzelf te verstikken maar gewoon boem!!! alles opgelost.

Eddeped

Best mogelijk, maar betekent dat dan ook dat je begrip hebt voor de familiedramascenario's waarbij iemand zijn hele gezin meeneemt? Want dan moet OO de potentiele zelfmoordenaars onder ons misschien maar aan het AMK door gaan geven.

Ik vermoed trouwens dat die boem net zo goed kan eindigen in een langdurige opname in een brandwondenziekenhuis dus ik zou ook uit die overweging een andere methode kiezen.

ad Hombre

wat ik nu ga schrijven roept altijd heel veel weerstand op, ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel met het volgende:
(ook) ik was de wanhoop nabij. ik werd getergd en getreiterd door ex en ook door gebruikmaking van de kinderen. je gelooft in het recht, de instanties maar steeds meer en meer voel je je alleen staan. Geloof je meer en meer dat de instanties vrouwenbolwerken zijn en je als man al 3-0 achter staat (geloof ik overigens nog). je zoekt hulp maar komt terecht in een wereld van clichés, aannames en onrecht en vooral eenzaam en alleen.
en alles, alles onder continue druk, je kan geen kant meer op. je slaapt weinig en het enige waar je mee bezig bent is dat, 24/7
En continu het subtiele getreiter van de moeder van je kinderen. je word gedegradeerd tot een noodzakelijke en verplichte weekend opvang, meer niet. En ik kan je zeggen dat ik het nodige getreiter heb meegemaakt, nog steeds overigens. Daar moet je een dikke huid tegen ontwikkelen maar die heb je dus niet op dat moment.
en dan denk je Boem! alles opgelost en zij ook niks meer. ze zal dan voelen wat ik voel.
Ik weet nu dat dat niet zo is, het is niet opgelost en zij voelt niet zoals ik voel. en jij krijgt de naam van de kwade, de slechte en zij is de zielige.
Ik weet, mede door mijn leerlingen dat er een moment komt dat kinderen gaan vragen, dat heeft mij uiteindelijk mede ook weerhouden. zij mag straks ook op het matje komen en verantwoording afleggen. sindsdien documenteer ik elke vorm van communicatie die er is.

Wat dus gevaarlijk is om te zeggen maar ik hoop dat je mij begrijpt, ik kan mij heel goed voorstellen dat iemand op gegeven moment tot een daad is gedreven, je bent op. ik begrijp dat iemand zover komt MAAR ik zal nooit de daadwerkelijke daad goedkeuren, zeker niet als je de kinderen er in meeneemt omdat niemand het recht heeft het leven van een ander te ontnemen.

Wat ik ook altijd probeer te verduidelijken, ken je het gezegde: :er knapte iets in mij, en toen...." Ik ben ooit bij de tentoonstelling body's geweest, die geprepareerde mensenlichamen. ik zag daar hoe fragiel een menselijk lichaam eigenlijk is en dat het bestaat uit hele dunne draadjes soms. ik was echt bang dat door die continue druk en spanning er eens iets in mn hoofd zou knappen waardoor ik zonder het te beseffen tot zo'n daad zou komen. Dat was n enge gedachte kan ik wel zeggen.
Ik denk ook dat je weet onder wat voor druk iemand staat als je er zelf mee te maken heb gehad. vroeger had je die "dwaze vaders" die verkleed als superheld gevels beklommen om aandacht te vragen, rare lui en aanstellers vond ik die toen. Nu kan ik die mannen zo goed begrijpen.

AMK

heet tegenwoordig veilig thuis.
Kijk uit met dit soort adviezen. een moeder hoeft maar een melding te maken dat ze denkt dat vader iets van plan is en men gaat met haar meekijken, als dit ook nog gebeurt met een tunnelvisie word het alleen maar een groter drama.
Veilig thuis is prima als duidelijk aantoonbaar is dat kinderen worden mishandeld, daar kunnen ze mee omgaan, dat kunnen ze handelen. een kind opgesloten in een bench met een luier om die weer is dichtgetaped met ducktape en een bakje voer voor twee dagen, daar kunnen ze wat mee, met het overige kan je zomaar de pech hebben iemand daar te treffen het wel eens effe te fiksen. als dat dan ook nog eens een vrouw is die zelf gescheiden is, maak dan je borst maar nat.

Eddeped

Eddeped ik leef met je mee als vrouw.
Mijn neef heeft twee jongens en ze zijn gescheiden.
De moeder van de kinderen heeft mijn neef uitgeput, getreiterd, financieel uitgemolken, zn eigen bedrijven geruïneerd, de kinderen opgestoken tegen vader, ....
Zover gegaan dat mn neef weleens inderdaad heeft gedacht boem en klaar.

T is notabene een moeder die in t onderwijs zit. En dan vraag je je af wat voor voorbeeld geef je aan andere ouders en aan je eigen kinderen. Wat voor voorbeeld ben je voor deze samenleving.
Wel , de kinderen van mn neef zijn nu behoorlijk "verknipt", mooie jongens van tien en acht maar heel triest om te zie hoe zij in t leven staan.
Dank zij de moeder , want mn neef mag helaas de kinderen niet zo vaak zien. De moeder stelt ze bloot van de ene relatie aan het andere. En ontvangt twaalf honderd euro allimentatie per maand.

Waarom ik dit zo uitgebreid vertel, is omdat mijn neef zijn kinderen als houvast heeft gezien om door te gaan.
Ook al heeft hij voor meerdere momenten gestaan om zich zelf iets aan te doen of de ander, hij is blijven focussen op zn kinderen. Focussen op dat klein beetje wat hij heeft. En hij wil er zijn voor de kinderen als ze bij hem zijn, hoe onregelmatig of regelmatig of onzeker de bezoekjes zijn.
Ergens heeft hij ook de kracht gevonden om aan zn derde zaak op te starten. Want beide andere zaken heeft zn ex via de rechter opgeëist en failliet laten gaan.

Ik ergert mij äan die dominante vrouwen. Ik erger mij aan die vrouwen die manipuleren. Ik erger mij äan die vrouwen die de kinderen Inzetten Om Hun exen Te straffen of hun recht willen behalen.
En natujrlijk zullen ern ok mannen zijn die ook van alles en nog wat mankeren. Ik heb t niet over die mannen. Ik heb t over die mannen die alles voor hun kinderen over hebben en die machteloos staan to de wreedheid van de vrouwen en die de kinderen gebruiken.

Die mannen verdienen ook respect, waardering, hup, steun enz. Want niet alle mannen zijn losers. Mijn neef in ieder geval niet. Hoe lang hij t vol houdt is afhankelijk van hoe ver zn ex gaat.

Moraal van t verhaal; Vind iets om voor te leven. Vind iets om je liefde en aandacht äan te geven. Zoek een lichtpunt binnen of buiten je Zelf.
Zoek de juiste mensen om je heen.
Sterkte allemaal.

wat n toeval

nou ja zeg, mijn ex zat ook in onderwijs, wat n toeval! of toch niet? mijn ex voelde zich namelijk nogal verheven, weet het natuurlijk beter en heeft een enorm ego.
Ook ik heb een eigen bedrijf al stelt het niet veel voor, hoeft voor mij ook niet als ik mij maar kan bedruipen.
Mijn ex heeft ooit gezegd mij voor het leger des heils in een karntonnen doos te krijgen, bijna had ze haar zin en erger, maar wat je niet wilt is dat ze haar zin krijgt. Ik heb bij mn ex wel gevonden dat imago erg belangrijk is maar ook haar zwakke punt, het imago van de geweldige, fantastische juf. Ik dreig haar directeur in te lichten als zij mn dochter mee naar school heeft genomen onder het mom van "ze wilde met mij mee naar school" ik dreig haar hem in te lichten dat ik contact heb gehad met politie en dat volgende keer ik politie inschakel zodra ze dochter weer mee naar school neemt. Ze neemt telefoon niet op? ik bel haar werk. Ze wilt niet communiceren? ik stuur het naar haar collega's. het zal bij de nodige mensen wel weer oproepen dat het not done is maar het werkt wel. ze overlegde met n via school bevriende orthopedagoge die haar adviseerde in het tegen- en wegwerken van jeugdzorg. ik heb die orthopedagoge zo lastig gevallen omdat het ethisch gewoon niet klopte. ze had gemaild met mail van instelling waar deze werkte en heb daarom klacht tegen die instelling ingediend, en zo meer.
Ik heb teruggeslagen, overdracht van huis is nu bijna afgerond deze maand wat ze niet meer kan frustreren en wat nadeliger voor haar gaat uitvallen door haar gedraai. Kortom, er is altijd licht aan het einde van de tunnel

Niet alleen de vaders

Ik heb nooit een moment er aan gedacht om mijn kinderen kwaad te doen omdat ik vind dat zij er niks mee te maken hebben maar ik ben wel heel ver van het padje geweest. Zo ver dat het echt niks heeft gescheeld of mijn exman zou er niet meer zijn geweest. Of zijn vriendin, dat zou nog beter zijn. En nog, als ik er aan denk wat die twee me hebben aangedaan ben ik nog steeds in staat om er heen te rijden en ze iets aan te doen.
Na bijna 2 jaar is dat gevoel eindelijk minder, ook dankzij therapiegesprekken en medicatie maar het vlamt nog vaak op. En ik blijf het spijtig vinden dat ik het toen niet echt gedaan heb. Ik sluit de mogelijkheid ook niet uit dat het er nog eens van komt. Ik ken mezelf, ik kan rustig nog 20 jaar hier op zitten te broeden eer het tot een ontploffing komt. Verraad, leugens en ontrouw maken een heel ander mens van je.
Dus ik ga nog maar een tijdje naar therapie want ik weet ook dat ik met al die woede en haat mezelf de meeste kwaad doe. Uiteindelijk gaat het voor mij allemaal om mijn kinderen. Die zijn het allerbelangrijkste voor mij en hen wil ik beschermen en er voor hem zijn. Dat is ook mijn motivatie om door te gaan en niet te doen wat ik zo graag wil, wraak. Maar het blijft moeilijk.

herkenbaar Gena

Ik heb de kans gehad haar iets aan te laten doen voor €300. ik was zeer verbaasd dat het voor zo weinig kon. Het was een leerling van mij, een sportschooljongen met connecties. ik heb het niet gedaan omdat ik het niet zag zitten om te gaan zitten indien die jongens gepakt zouden worden.
ik heb haar voor mn auto gehad en toch erom heen gestuurd, wetende dat mocht je haar wat aandoen je gezeur zou krijgen maar dat dat minder zou zijn als wat ik op dat moment had. en toch deed ik het niet, voor mij bevestiging dat ik toch nog wel fatsoen in mn lijf had. Ik heb van die gedachten afstand genomen door voor mijzelf te stellen dat ik met die mevrouw nog eenmaal "een gesprek" aangaat namelijk na de 18e verjaardag van mn jongste dochter. hierdoor heb ik die giftige gedachte, de negativiteit een plek gegeven. en natuurlijk hoop ik nog steeds dat ze voor die tijd "iets" krijgt of tegen een boom aanrijd.maar in die negatieve spiraal waar ik toen inzat nam dit ook een grote plek in in mn hoofd.

Hee Eddeped

Kom op zeg, je hebt het wel nog steeds over de moeder van je kinderen. Wat zijn dat voor rare gedachten....

Heb je je ooit gerealiseerd wat het voor hen zou betekenen als je wel gas gegeven had? Ze zal best een heks zijn, en je zult best flink zielig zijn maar je kinderen lijken me toch echt het ware slachtoffer in dit geheel.

Gevoel en verstand

Ik ben in de zijlijn betrokken mbt mn neef.
Maar t gaat om gevoel en verstand.

Verstandelijk weet je dat jij in de gevangenis kunt belanden, dat je kinderen uiteindelijk dubbel slachtoffer worden, dat je niet wilt verlagen tot het niveau van de ander, en tig andere normen/waarden

Maar het gevoel spreekt ander taal. Dat is t tegenovergestelde van alle begrip/vrede.....je wilt wraak, vergelding, terug betalen, de ander hetzelfde laten voelen

Ik begrijp wel die gedachte en dat gevoel. Ik heb altijd positief ingepraat op mn neef. Niet denken aan geweld/gewelddadigheid maar denken äan oplossingen,

hee ginny

dit is nou dat cliché geneuzel waar men/ik zo pissig om kan worden. En als je goed leest dan lees je dat ik het niet gedaan heb, zinnetje met als dit of als dat. realiseer jij je wat het met kinderen doet wat onder andere deze moeder doet? misdadigers zijn. Drijven anderen tot wanhoop en maken van kinderen toekomstige psychische patiënten. Moet je niet met geneuzel als dit aankomen, of heb je dezelfde mening over vaders die kinderen seksueel misbruiken en waar men ook allerlei meningen over heb? zeg je dan ook " hey kom op, het is wel de vader van dat kind hoor, zo praat je niet over kinderen hun vader!"
dat wat jij schrijft is nou precies wat men bedoelt als men zegt dat die moeders altijd maar op dat voetstuk worden gezet, als heiligen. Soms zijn kinderen beter af zonder moeder.

bodem

Lieve Doenja, zoek professionele hulp! Ik ben na mijn scheiding zwaar depressief geworden en heb ook een zelfmoordpoging gedaan. Ben toen twee weken opgenomen geweest in een psychiatrisch ziekenhuis, waarvan 1 week gesloten. Anti depressiva gehad, ook weer van afgekomen...
Ik ben 15 jaar verder, ben soms nog in gesprek met psycholoog op momenten dat het nodig is. Schaam je niet maar zoek hulp!
Ik ben nog elke dag blij dat de poging niet is gelukt en dat ik kids heb zien opgroeien, daar had ik niets van willen missen!
Heel veel sterkte en dikke knuffel

Nee Eddeped

Jij wenst de moeder van je kinderen echt daadwerkelijk dood. Is er ooit een reden om je kinderen dat aan te doen? Ja misschien misbruik, maar zelfs dat vind ik twijfelachtig.

Ik vind het verschrikkelijk dat je je kinderen dat gunt, maar ik merk ook dat je zomvol wrok zit dat dit waarschijnlijk tegen dovemansoren is.

Alstublieft Eddeped

Eddeped, Ik kan je woede best begrijpen, als het om Veilig Thuis gaat lijkt het inderdaad een vrouwen bolwerk. Als ik jou verhaal leest is je ex geen makkelijke tante maar jijzelf ook niet. Als ik het zo inschat zijn jullie in een gevecht geraakt en geen van beiden bereid de wijste te zijn. Je ex veranderen kun je niet, voor jezelf en je kinderen de wijste zijn wel. Waarschijnlijk zie je de kinderen niet vaker en stopt je vrouw niet ze te vergiftigen maar als jij de wijste ben heeft je ex geen vijand om tegen te vechten, je een veel grotere kans dat je kinderen beter terecht komen en jouw later bedanken voor jouw stabiliteit. Je negatieve gedachten kwijtraken is moeilijk maar is echt wel mogelijk.

Nee hoor ginny

Dat is wat jijgraag wil lezen.het is moeilijk om de nuance te vinden, ofmisschien wil je dat ook niet.misschien heb je een beeld in je hoofd van een man die continu boos is.
Maar even dan nog voor jouw beeldvorming en voor sommige anderen, ik heb in dit onderwerp willen aangegeven dat ik ook op top van spanning hebgezeten maar dat ik die top wel heb gehad.
Mijn ex mag zich kapot rijden of wat dan ook, het maakt mij geen moer uit, blijf ze leven ook goed maar dan wil ik geen last van haar hebben. En dat heilige gedoe van het is de moeder van je kinderen, kom op zeg! Dan wil ik vanaf nu berichten van je gaan lezen bij moeders die klagen over hun ex met alle. termen. Want het blijven wel de vaders van de kinderen en er zijn vele vaders die er niet vrijwillig hebben gekozen voor de zijlijn.

En anonieme vader, ook mooie woorden maar iemand met n bepaalde persoonlijkheids stoornis zoekt wel z'n vijand, of je het nu wilt zijn of niet.

Maar we dwalen weer af en gaan het weer over mij en/of m'n ex hebben en dat wil ikniet, niet hier. Het gaat er hier om dat iemand zo in de put zit dat zelfmoord door het hoofd gaat, ik heb ook indie put gezeten met de nodige gedachten. Ik heb er op gereageerd om aan te geven dat die put niet bodemloos hoeft te zijn en dat je daar ook weer uit komt.
Overig therapeutisch geneuzel zit ik niet meer op te wachten.

Ja, dat heb ik.
Je moet je "kop" er even bijhouden nu.
Niet in je gevoel verdrinken, maar nu aannemen dat er een weg terug is. Al voel je het niet, neem aan dat de weg terug bestaat.
Een dubbele afspraak maken met je huisarts, vertel erbij waarom dan kan je vast snel terecht.
Daar doe je je verhaal, schrijf desnoods wat hoofdpunten op.
Van daaruit verder, maar eerst nu hulp vragen bij de huisarts.

Doenja, hoe is het nu met je?

ik ben vast niet de enige hier die zich na je eerste bericht zorgen maakt over je. Wil je ons laten weten hoe het nu gaat? Hoe we je verder kunnen helpen?
Pyranha heeft gelijk, klop direct bij je huisarts aan en laat je doorverwijzen.
Sterkte!

hoe t nu is

Ik heb alle reacties gelezen. Ik merkt ook vooral toen ik ging opschrijven dat ik met zelfmoord gedachtes rondliep, het opeens t stuk opklaarde. T opschrijven werkte echt verhelderend voor me. Of ik t ff kwijt was. Interessante denkwijze en ervaringen hier gelezen. Ik wil niet op iedereen ingaan omdat het de discussie een heel andere kant op laat gaan. Maar ik wil wel even zeggen tegen Eddeped dat ik zijn verhaal al vaker heb gelezen en even van de gelegenheid gebruik wil maken dat er niet zoiets is als een vrouwenbolwerk. Want ik ben dus zo'n moeder die haar kinderen bijna nooit ziet, omdat ze bij vader wonen. De man die mij probeerde te wurgen. Ja, dat kan dus. En ik ben wanhopig omdat ik hiervoor gestraft wordt.Ik heb geen geld meer voor n advocaat of een therapie. Been there, done that, geld is op.
Een therapie lost niks op. Ik heb een situationele depressie. De oplossing is de situatie veranderen. En dat probeer ik al dik 3 jaar. Maar overal waar ik hulp zoek word ik van het kastje naar de muur gestuurd. Politie, kinderrechter, rechter, stichting huiselijk geweld, sociaal raadslieden, etc. etc.
Het beste werkt nu het knetterdruk hebben en heel veel mensen om me heen zodat ik niet aan de ellende hoef te denken.
Feitelijk zijn mijn kinderen bang om meer bij mij te zijn, want dan wijzen ze vader af. En ze weten ondertussen wel wat er gebeurt als je tegen vaders wens in gaat.....Ze reageren uit pure zelfbescherming......
Als je eens weet hoe machteloos en verdrietig je je dan voelt......

Doenja

Ik meen te weten wie je bent (niet in het echt, maar een andere nick van je). Ik hoop dat je het niet erg vindt, dat ik de vraag stel, maar doe dat omdat ik begaan ben met je.

Je had toch een nieuwe relatie? Is die uit dat je het nu niet meer ziet zitten? De geluiden die ik van jou in verband daarmee las, leken nl best positief (naar omstandigheden) en dat gunde ik je zo.

In elk geval goed om te horen dat opschrijven je helpt. Opschrijven is inderdaad nuttig. Krijg je weer een beetje overzicht in je emoties.

Nb. Zoek toch hulp als je het weer niet aan denkt te kunnen. Blijf af en toe co tact zoeken met je kinderen, laat ze merken dat jij er voor ze bent. Dat weten/voelen ze echt en weet dat dat belangrijk is voor ze. En er komt een tijd dat ze hun eigen keuze maken los van de verwachte boosheid van je ex. Oftewel, geduld en heel veel sterkte in deze waardeloze situatie van jou.

"was ik maar dood"

Ik heb ooit geleerd dat iemand die zo diep in de ellende zit en zichzelf dood wenst, eigenlijk niet zichzelf, maar de situatie dood wenst. Ze kunnen er niet meer tegenop. De wens naar rust, of "laat me slapen tot dit voorbij is".

Ik denk dat het tijd is voor een heel goede therapeut. De situatie kan niet opgelost worden door een therapeut, maar misschien kan die je wel handvatten geven om door te kunnen gaan met je leven, ondanks alle ellende.

Ik heb nooit in jouw situatie gezeten maar ik begrijp de gevoelens wel. Je wil niet uit het leven stappen maar uit de situatie. Tsjor gaf ook een prachtig citaat dat ik nog niet kende: "Zelfdoding is een permanente oplossing voor een tijdelijk probleem."

Want zelfs dit schrijnende, uitzichtloos lijkende probleem zal tijdelijk zijn.

Lief is er nog

Mijn lief is er nog. Zonder hem stond ik op straat. Maar hij weet t niet meer. Kan t ook niet meer aan....
Toch helpt ie me er regelmatig boven op. Maar mijn verdriet is zo intens... Dat boezemt hem angst in ....

Dezelfde emotie

Ik heb veel over het verhaal van Doenja en de anderen hier nagedacht. Waarom wil de een de ex vermoorden en de ander zichzelf? Ik denk dat het dezelfde emotie is. Dezelfde uiting van frustratie, verdriet, woede en wanhoop. Alleen is de uitwerking bij de een anders dan bij de ander. De ellende ervan is hetzelfde. Maar eerlijk gezegd denk ik dat je beter de ex kunt vermoorden (al dan niet echt) dan jezelf. Ik bedoel, het is voor jezelf misschien gezonder om al die emotie te richten op de "boosdoener" in plaats van op jezelf. Het moet er blijkbaar toch uit, dan liever niet op jezelf want met die persoon moet je nog de rest van je leven door een deur.
Mijn therapeute zegt dat ik liever voor mezelf moet zijn en mezelf moet vergeven. Dat is dan het beginpunt voor de rest van het vergeeftraject. Ik krijg dat (nog) niet voor elkaar maar ik denk dat het idee wel klopt. Je hebt fouten gemaakt, dat mag. Daar ben je mens voor. Laat het los en vergeef jezelf. Hou van jezelf voor wie je bent. En wees dankbaar voor wat je wel hebt.
Nu zelf ook nog in de praktijk brengen

dualiteit begrijpen helpt - Doenja

dualiteit ligt ten grondslag van dit proces.
Het helpt om te begrijpen wat er met het gevoel en verstand gebeurt.

Misschien is t artikel vaag en moeilijk, maar t gaat om alle tegenstellingen in het leven die een mens ervaart, tegen komt, voelt, denkt, (het positieve vs negatieve)
hoop - wanhoop
geduld - ongeduld
vrolijk - verdrietig
aardig - onaardig
blij - boos
lief hebben - haten
enz

hieronder een stuk op internet gevonden

Dualiteit

Die strijd tussen gevoel en verstand in je lichaam & geest, daar kun je weleens moe van worden.
Je zit in een enorme transformatie en het lijkt alsof alles soms te veel
en te heftig op je af komt, maar in wezen heb je dit zelf gezaaid.

Je wilde bewust worden van elke vibratie.
Alles wil je weten, voelen en ervaren. Je bent ook zo nieuwsgierig en het lijkt wel of alle informatie jouw kant op komt.
Totdat het te veel wordt, dan moet je even terug naar je kern en de stilte.
Want je weet dat je al heel wat hebt 'herinnert' van wat je wilde weten (beelden, dromen, intuïtief, etc.). Nu de balans nog zoeken op aards en spiritueel niveau.

Er is geen prototype en er zijn geen regels hoe je moet leven.
Je gaat je realiseren dat jijzelf je beste vriend(in) bent
met je eigen gevoel en gedachtes en dat anderen niet jouw leven kunnen bepalen.
Niemand vraagt je een keuze te maken. Als er een keuze gemaakt moet worden komt deze vanzelf wel naar je toe… Forceer niets.

Leef jij nu maar met je gevoel, want je bent een gevoelsmens en
die leven soms heftig en intens maar wel met hun hart! Geniet maar van je proces, tegenwerken heeft geen zin!
Je wilt het toch allemaal ervaren en in liefde gaat dat makkelijker dan in angst!

Dualiteit is een begrip waar dus alles mee valt en staat. Dualiteit is heel moeilijk te doorgronden. Dualiteit is nagenoeg ongrijpbaar en daarom zo gevaarlijk in alle aspecten.

Dualiteit staat voor ego en voor “antichrist”. Dualiteit is het besef dat dus uitgaat van tegengestelden, van uitersten.

Dualiteit kent dus alle tegengestelde begrippen zoals goed en kwaad, liefde en angst, groot en klein, juist en onjuist.

Dualiteit steunt juist op deze begrippen en leeft van de energie die door het stellen en in stand houden van deze uitersten gecreëerd wordt, uitersten die je vindt aan het einde van de slingerwerking van de slinger van de dualiteit en die dus altijd na het bereiken van het ene uiterste van de slinger, door de slingerwerking, weer terug zal slingeren naar het andere uiterste van de slinger en daarna weer en daarna weer, enzovoort, enzovoort.

De energie voor het in stand houden van deze slingerwerking wordt geleverd door de mensen, wordt geleverd door de acties en reacties van onze ego’s, die leven op het besef en het bewustzijn van afsplitsing van al het leven en die dus de uitersten nodig hebben en daardoor de dualiteit in stand houden.

Dualiteit dat altijd tweedracht zal zaaien onder de mensen. Dualiteit dat altijd zal refereren aan de wet van “oog om oog, tand om tand”.

Het ego leeft in een onafgebroken, onbewust besef van angst. Daardoor zal het ego altijd de drijfveer hebben om superieur te zijn. Met deze superioriteit probeert het ego een vals gevoel van veiligheid te scheppen. Aangezien alle ego's dezelfde drijfveer hebben om superieur te zijn, zullen zij altijd tegenstellingen creëren om zich af te kunnen zetten tegen andere ego's en om daarmee hun gelijk aan te tonen en dus hun overwinning op anderen veilig te kunnen stellen. Hiermee is voor dat moment dan weer even een nieuw situatie gecreërd van meester (overwinnar) en slaaf ( slachtoffer).

Het is wat het is Doenja

Je ex heeft de kinderen grotendeels en jij maar enkele dagen per maand. Voor nu is dat zo.

Ik vind de spreuk: 'when life gives you lemons, make lemonade' wel een mooi houvast.

Je leven heeft een bepaald verloop gehad, je hebt dingen gedaan en dingen gelaten en dat maakt dat je nu staat waar je staat (met goeie en slechte dingen, want je woont toch ook best aardig, hebt een lieve vriend en een leuke hobby en daar moet je het mee doen. Gedane zaken nemen geen keer.
Dat wil echter niet zeggen dat het altijd zo blijft. Je kinderen worden groter, weerbaarder en beter in staat om hun eigen weg te kiezen. Dus zoals het nu is wil niet zeggen dat dat ook altijd zo blijft. Die permante oplossing voor een tijdelijk probleem vind ik daarom ook best een aardige uitspraak. Je zit in een moeilijke fase van je leven, maar de toekomst kan nog veel moois voor je in petto hebben. Wil je dat allemaal weggooien vanwege het nu?