Twee kaarten voor bacheloruitreiking

Dees

Toegegeven, het universitair onderwijs is niet meer wat het geweest is.
Maar ik hoop (en denk) toch oprecht dat men op een universitaire opleiding andere dingen leert dan hoe je op slinkse wijze toch een bachelor-uitreiking kan bijwonen.

universitair onderwijs

Ik weet niet hoe het bij andere opleidingen is, maar ik ben zwaar onder de indruk over de hoeveelheid kennis die dochter in 3 jaar in haar hoofd gestampt heeft. Ik heb zelf in de jaren '80 op de universiteit gezeten, maar dat was lang niet zo intensief als wat dochter nu doet. Wij hadden vooral discussies over de aanvangstijd van de colleges (vooral niet te vroeg) en andere filosofische vraagstukken En we zaten veel in de kroeg.
Dochter dient gewoon om half 9 aanwezig te zijn en flink door te werken. En doordat ze geen financiering krijgt heeft ze de afgelopen jaren 3 avonden in de week gewerkt naast de zware studie. Niks kroeg dus. Nou ja, ze weet in ieder geval wat werken is, kan haar nog van pas komen tijdens de coschappen.

Tsjor

Ja daar ga je weer: dochter wil zelf dat moeder erbij is. Al je redenettes en en poging tot patriarchaal cipierschap ten spijt.

Nu weer het zelf ontkennend altruïsme verkopen als vermogen over je eigen schaduw heen te springen, daarbij de wens van degene waar het om gaat negerend.

Laat onverlet dat de situatie van vriendin van dochter waarschijnlijk verdrietig is en we natuurlijk allemaal onze kinderen een diploma-uitreiking zonder gedoe van gescheiden ouders toewensen. Of de oplossing is dat moeders zichzelf ontkennen tegen de wens van kinderen in, blijft voor mij zeer de vraag.

ach

Ik voel me niet aangesproken hoor. Ex en ik maken nooit ruzie waar dochter bij is, hebben dat ook nooit gedaan. Als dochter jarig is zijn we er allebei, met de diploma-uitreiking van de middelbare school ook en met andere hoogtepunten ook. Zonder ruzie, zonder ijzig gedoe. Dochter heeft nooit de neiging hoeven voelen om iets te laten omdat haar ouders alleen maar ruzie maken. Wij feliciteren haar samen, kunnen prima naast elkaar zitten en geven geen steken onder water of zo.
Dat zij eigenlijk liever haar vriend bij de uitreiking had gehad dan haar vader ligt niet aan hoe vader en ik met elkaar omgaan maar aan hoe vader met haar is omgegaan in het verleden.

Mol

Vooral je laatste zin vind ik erg to the point, daar gaat het over: hoe dochter ervaren heeft dat vader met haar is omgegaan. En dat ligt bij hem en niet bij jou.

Saar

Dochter is een volwassen vrouw, maar ze is ook nog maar een meisje van net 21. Een vrouw die tijdens haar studie in de snijzaal moet omgaan met oefenen op overleden mensen en een meisje dat als ze thuis is het liefst nog wordt ingestopt, omdat ze dat vroeger zo heerlijk vond. Een vrouw die inmiddels opa kan onderzoeken als hij weer eens is gevallen en hem kan geruststellen of zijn wonden verbinden en een meisje dat met Sinterklaas vraagt of ik nog één keer een cadeautje in haar schoen wil doen. Een vrouw ook met een volwassen relatie met een eveneens volwassen man en een meisje dat wanhopig probeert lief gevonden te worden door haar moeilijke vader.
Het is maar net hoe je naar haar kijkt.
Deze zomer ging ik met haar een dagje naar het strand. Onderweg in de auto keek ik naar haar in haar roze topje en spijkershortje, met haar blonde paardenstaart en make-uploze gezichtje. Ze leek pas 16. Er gebeurde vlak voor ons een ongeluk waarbij een auto op een scooter knalde en de scooterrijder gewond raakte. Binnen de kortste keren had ze de boel geregeld zoals ze in haar training had geleerd, de patiënt gestabiliseerd, 112 laten bellen, het verkeer laten stilleggen, twee mensen met een badlaken laten zorgen voor schaduw voor de patiënt, zodat hij niet in de brandende zon lag. Toen politie en ambulance arriveerden deed ze keurig een overdracht en stapte weer bij mij in om naar het strand te gaan. Ze leek wel 28. Ze switcht nog gemakkelijk tussen kind en vrouw. Van mij mag ze nog wel even hoor!

Mol

Mol, wat een prachtige post (#100). En heel herkenbaar

Mol

Heel mooi beschreven.

Toch nog even

Eigenlijk wilde ik die niet plaatsen na de mooie post van Mol, maar ik wil toch nog even terugkomen op de wens van de dochter. dochter wilde moeder erbij, en vriend, en vader. Daarom was het een complex probleem, want er waren maar twee kaarten. Vriend heeft het nu opgelost door zich terug te trekken.

Tsjor

zelfopoffering

Mij werd steeds gezegd, dat ik vergat dat het de wens was van de dochter, dat haar moeder erbij was. En dat ik een vorm van zelfopofferend altruïsme propageer voor de moeder, bij de suggestie dat zij een stap opzij kan doen.
Daarop heb ik aangegeven, dat de wens van de dochter was om moeder, vader en vriend erbij te hebben; op basis van drie verschillende motieven. Dat maakte het probleem complex. Als dochter alleen maar de moeder erbij wilde hebben zou er geen probleem zijn: ze had immers twee kaartjes en moeder heeft er maar 1 nodig.
Het conflict is dus niet opgelost met de observatie dat de dochter moeder erbij wilde hebben.

Ook in andere situaties (vader, moeder, partner) doet dit probleem zich voor. En ook daar zal er iemand moeten zijn die over zijn/haar eigen schaduw kan springen. Bedoeld wordt dan: de wens om bij de diploma-uitreiking te zijn ondergeschikt maken aan de wens van anderen om erbij te zijn. als niemand opzij wil gaan laad je, mijns inziens, dochter met een onoverkomelijk groot probleem op: zij moet dan besluiten welke motieven beter zijn dan de andere motieven. Een oplossing voor het probleem is dus het vermogen van mensen om een stapje opzij te zetten (het zelfopofferende altruïsme). In dit geval is dat gelukkig de vriend van de dochter, met wie zij al een aantal jaren een relatie heeft en met wie ze ook haar toekomst op zal bouwen.

Tsjor

Daar zit je volgens mij fout

Dochter van ts wilde volgens mij niet moeder, vader en vriend mee hebben. Dochter wilde moeder en vriend meenemen naar de uitreiking. Vader gaf zelf aan er vanzelfsprekend van uit te gaan dat hij erbij zou zijn. Vanwege hun wankele relatie durfde dochter vader daarin niet duidelijk te maken dat zij liever de andere twee mee wilde hebben.

Tsja

Ze wilde graag moeder en vriend bij de uitreiking hebben. Vader niet, maar die durft ze uit angst voor de gevolgen daarvan niet af te wijzen. Dus bij deze keuze heeft ze niet de angst voor de gevolgen van een afwijzing, maar ook niet wat ze eigenlijk wil. Een keuze uit angst dus, dat is verdrietig...

Tijgeroog

Ja, dat is het. Een situatie waarin het nooit helemaal goed kon zijn. Dat is inderdaad verdrietig.

Kijk, als beide ouders min of meer gelijk bij dochter betrokken waren geweest en haar gesteund hadden in haar keuzen (en dan bedoel ik vooral emotionele steun) dan was de keuze vriend niet mee te nemen best logisch geweest.
Nu was het anders. Vader was niet of nauwelijks betrokken en werkte in zekere zin zelfs tegen. Want vond dat dochter beter meteen kon gaan werken in plaats van lang studeren. Steun in dit verband ervoer dochter vanaf het begin van moeder en later ook van vriend. Dat maakt dat de keuze voor moeder en vriend voor de hand liggend was. Maar ja, vader verwachtte ook iets. En dochter durfde het wankele dat er is niet te riskeren.

Vriend heeft een verstandige keuze gemaakt. Ik zou die keuze alleen niet direct met mooie woorden als onbaatzuchtigheid larderen maar het ook zien als praktisch. Hij snapt dat de kans groot zou zijn dat hij in de ‘normale’ situatie waarin beide ouders betrokken zouden zijn geweest ook niet mee had gekund en het achteraf samen met vriendin had moeten vieren. Maar het is wel enigszins zuur voor zowel dochter van ts als voor vriend omdat die steun juist van hem kwam en niet van vader.

Dat komt altijd op dezelfde neer

In een situatie waarbij ieder dezelfde aanpassings- en opofferingsbereidheid heeft werkt het om toegeeflijk te zijn. Als er eentje gewoon niet beweegt en boos wordt als het niet gaat zoals hij wil, is het altijd dezelfde die ‘verliest’. Als iets belangrijk voor je is, moet er ruimte zijn om niet toe te geven voor de lieve vrede en af te wachten of de oplossing ergens anders vandaan kan komen. Dat is dan ook het signaal aan dochter, dat dat niet hoeft, dat het haar eigen afweging mag zijn, die ze inderdaad zelf te maken heeft. Dat is toch het leven? En in dit geval heeft dochter achteraf aangegeven dat moeders afwezigheid geen optie was. Dat hoef je (kun je!) toch ook niet voor een ander invullen, wat zwaarder weegt. Dat kan iemand alleen zelf doen. Hoe moeilijk dat ook is als je vader je zo voor het blok zet. Maar er komt geen andere vader dus ze kan het niet ontlopen om te leren beslissingen te nemen die goed zijn voor haarzelf.

Groet,
Jo Hanna

blijft de vraag Mol

Waarom vind je het eigenlijk een goed plan dat dochter een band met haar vader heeft?.Nogmaals, het beeld dat hier naar voren komt is een volkomen ongeïnteresseerde ouder die op geen enkel vlak iets heeft bijgedragen aan de opvoeding en zorg van je dochter. Verder omringt hij zich met willekeurige mokkels (wat ik echt een vreselijk woord vind, ik ga er maar van uit dat je bedoelt dat jij het geen leuke vrouwen vindt). Ik zou zeggen hoe eerder contact over is, hoe beter.

Wat studeren vroeger en nu betreft, ik denk zo maar dat jij geen geneeskunde hebt gestudeerd. Dat was 30 jaar terug ook een stamp-studie. En ja dat kost veel tijd. Toen en nu. Mijn oudste doet een andere universitaire studie en die heeft net zo'n relaxed studiebestaan als ik vroeger. Wel een studie met vaak een essay schrijven naast tentamens doen. Het is gewoon een ander soort studie. Net per se meer of minder bewonderswaardig.

Alkes

Het lijkt me aan dochter zelf om te bepalen wat voor een band ze met haar vader wil. Hij mag dan misschien objectief geen goede vader zijn maar het is wel haar vader en ze zal ongetwijfeld van hem houden. Zelf wil ze immers wel de band aanhouden, vandaar deze keuze.

Alkes

"Waarom vind je het eigenlijk een goed plan dat dochter een band met haar vader heeft?" Goede vraag. Ik denk dat ik er meer mee bedoel dat ik dochter geen strobreed in de weg wil leggen als zij een band met haar vader wil. Wat ik zelf van hem vindt doet niet ter zake. Ik had dochter heel gemakkelijk kunnen hersenspoelen in de tijd dat ze niet welkom was bij haar stiefmoeder en dan had ze nu geen contact met hem gehad. Maar is dat eerlijk? Ik vind dat ze zelf maar een mening moet vormen en haar eigen plan moet trekken. En dat doet ze ook. Blijkbaar vindt ze het toch belangrijk om een band met hem te hebben, anders had ze hem wel durven afwijzen bij het uitdelen van de kaartjes.
Over die 'mokkels', ik gebruik dat woord expres. Waarom ex ooit met mij is getrouwd als ik zie wat nu zijn smaak van vrouwen is, is mij een raadsel. Denk bij mokkel aan een vrouw met tatoeages in haar gezicht, slecht gebit, ultrakort rokje en zo dronken dat ze haar eigen voordeur niet meer open krijgt. Hij pikt ze op in de kroeg. Zelf loopt hij er altijd netjes bij. Ik voel me erg ongemakkelijk als hij zo'n dame meeneemt naar iets waar ik ook ben. Stel je een uitvoering van een Griekse tragedie voor op een wat elitair gymnasium, met dochter (jaar of 16) in een grote rol. Kaartjes genoeg, dus moeder, opa, oma, tante en beste vriendin van moeder, netjes gekleed, zitten in de zaal. Daar komt vader, die nog nooit een stap in die school heeft gezet (maar er altijd bij is als er ergens lof te halen is rond zijn talentvolle dochter) met zijn nieuwe vriendin. Hij in pak, zij met een rok die niet eens haar billen bedekt, een doorschijnend topje met een zilverkleurige bh en een tatoeage van een enorme dolfijn die tot in haar hals loopt eronder en op stilletotohakken. Kauwgum kauwend. Mokkel dus. "Ze zal wel een lekker kunstje kunnen," zegt mijn beste vriendin altijd. Tot zover de uitweiding over mokkels

Niet PC maar wel LOL (mokkel)

Misschien niet bepaald politically correct, die beschrijving van jouw ex zijn mokkel(s) en de Griekse tragedie, maar ik moest er wel hardop om lachen. Heel beeldend beschreven ook, kan zó in een komische serie, de luizenmoeder of zo.

Mokkel

Of het politiek correct is of niet lijkt me weinig interessant. Het is wel moreel superieur.
En nu maar hopen dat dochter van Mol in geen enkel opzicht iets van haar vader heeft geërfd.

Mokkel

Je omschrijving van het begrip mokkel roept bij mij best veel ergernis op. Prima dat de kledingkeuze jouw smaak niet is en dat jij geen tattoos hebt en nog een goed gebit, maar ben jij dan beter dan die vrouwen, omdat jij een andere smaak hebt?

Verde denk ik dat de vriend van je dochter een goede keuze heeft gemaakt. Ik vind dat mijn ex het ook af laat weten als vader. Hij neemt op geen enkel punt de verantwoordelijkheid die naar mijn idee bij het begrip vader hoort. Hij is er meestal niet als mijn kinderen hem nodig hebben, financieel draagt hij op geen enkele manier bij en met belangrijke keuzes bemoeit hij zich niet. Soms horen ze zelfs op verjaardagen niets van hem. Toch blijft hij voor altijd de vader van mijn kinderen. Ja, die hebben het er heel moeilijk mee dat hij het vrijwel altijd laat afweten, maar ze zijn er diep in hun hart echt blij mee als hij er dan eens wel is op zo’n moment.

Over 10 jaar is hij nog steeds hun vader, of dat vriendje er over 10 jaar nog steeds is, weet je niet.

Mokkels

Dat het woord mokkel bij sommige hier negatieve connotaties oproept heeft alles te maken in welk milieu je verkeert.
Ik kom regelmatig in een milieu waar het mokkelschap hooglijk gewaardeerd wordt, de hoogste trap is 'lekker mokkel.' Het is niet eenvoudig om tot die hoogst gewaardeerde categorie te behoren, daar wordt veel tijd en moeite in gestoken met vaak pijnlijke behandelingen.
Ik ben geen mokkel en al helemaal niet lekker maar ik word getolereerd. Met enig misprijzen en medelijden hebben ze het over 'die dame.'

Haha Miekemieke

Ik had een beetje dezelfde connotatie als jij.

Ik denk dat Mol bedoelt dat de vriendinnen van ex voornamelijk in zichzelf geinteresseerd zijn en wat minder in het wel en wee van de dochter van hun vriendje.

En toevallig zien ze er ook nog “hotterthanmydaughter” waardig uit.

precies dat, Ginny

In het woordenboek staat bij het woord mokkel: vrouw; meisje; poezelige meid; lekkere meid.
Ik ben niet beter dan de 'mokkels', wel heel anders. Overigens vond ik dat gymnasium van mijn dochter weer een beetje de andere kant op slaan (best snobistisch). Anoniem, ik heb nooit gezegd dat ik geen tatoeages heb. Ik zou alleen nooit een dolfijn laten tatoeëren van mijn borst tot mijn kaak. Ik zou mijn carrière daarmee ernstig schade hebben toegebracht. En als mijn vader mij vroeger zou hebben betrapt op zichtbaar ondergoed, dan was ik het huis niet uitgekomen. Het is maar net hoe je bent opgevoed. Het is vreemd om te zien hoe iemand uit Miekemiekes categorie 'lekkere mokkels' compleet opgedirkt bij zo'n Griekse tragedie verschijnt aan de arm van een man in pak.
Dochter heeft niet de smaak in partners van haar vader geërfd.... tenminste, de vriend die ze nu heeft is wat mijn oma 'een gezonde, frisse jongen' zou hebben genoemd. Maar ja, haar vader was ook eerst met mij en heeft daarna toch een heel andere smaak ontwikkeld

geen negatieve connotatie bij mokkel?

Dat verbaast mij in hoge mate. En dat woordenboek betekenis geeft als poezelige meid en lekkere meid versterkt voor mij de negatieve lading.
En weet je Mol, mijn dochter 17 draagt ook wel eens doorschijnende bloes waar BH zichtbaar is. En ze mag van mij gewoon het huis uit. Misschien is je eigen opvoeding niet helemaal de maat der dingen.

Jo Hanna

Wat omschrijf jij het mooi en positief in posting 110 wat ik tsjor probeer duidelijk te maken. Ik neem vaak de verontwaardigde negatieve route maar die positieve benadering van de zaak is natuurlijk effectiever om de essentie over het voetlicht te krijgen.