update en enige verwarring
hoi allemaal, ik dacht even een update vanaf mijn kant.
Het is niet mijn keuze om te scheiden, heb er ook lang tegen gevochten, kon het niet accepteren. Dat is iets wat ik nog steeds lastig vind, vooral omdat hij na zolang samen zijn en jonge kinderen zo weinig tekst en uitleg heeft. Maar hoop dat het goedkomt heb ik niet meer. De tijd die we nog samen moeten uitzitten proberen we goed te doen, en we hopen straks dat we een goede band houden omdat we nog veel met elkaar te maken houden ivm de kinderen.
Ik heb er uren bij gekregen op m'n werk (ga naar 28/32 uur), dus dat is fijn.
Nog steeds geen zicht op een huurwoning, verwacht ook niet dat hier de komende tijd in wat veranderd.
We wonen verplicht samen, en als we het niet over onze situatie hebben dan is de sfeer goed en is het bijna zoals het altijd was. Afgelopen weekend was een lang weekend met z'n allen thuis. Hij nam meerdere keren het initiatief om erop uit te gaan met ons gezin dus we hebben zelfs leuke uitjes gedaan.
Enerzijds was het een fijn weekend, en hebben we het leuk gehad. Andere kant is dat ik het gevoel heb een dubbelleven te leiden, en komt dan ineens de realiteit weer keihard binnen.
Wat ik heel raar blijf vinden.. iemand die zegt te willen scheiden, wil vervolgens wel allerlei uitjes doen met het hele gezin. Vlucht het huis ook niet uit, vind het prima als we 's avonds samen op de bank zitten etc. Er wordt zelfs nog gepraat over een eventuele gezamenlijke zomervakantie. Als ik erna vraag krijg ik altijd het antwoord: 'dat doe ik voor de kinderen'.
Dat kan op aantal punten zo zijn, maar echt niet op alles. Kan dit zijn manier zijn van verwerken, of ziet hij mij nu als een goede vriendin ofzo?
Ik heb wel aangegeven nadat we beiden aangaven een fijn weekend gehad te hebben, gevraagd of hij dit echt allemaal wil opgeven, met alle gevolgen van dien. Het is toch bizar dat wij onder deze omstandigheden nog zo goed samen zijn?
Kan me niet voorstellen dat er veel gezinnen zijn, die gaan scheiden en die vervolgens nog zo met elkaar omgaan.
Dat is iets.. ik blijf het heel raar vinden. Kan me niet voorstellen dat ik dat zou kunnen als ik geopperd had te willen scheiden. Moet ik het echt maar naast me neerleggen, of moet ik toch nog vechten voor m'n gezin? Ik weet niet of het nog goedkomt.. er is al zoveel kapot.
Maar als we wel doorzetten met de scheiding gaat er nog meer kapot. Wat is dit ingewikkeld!
Voor mij heel dubbel.. ben blij dat ik nog zo goed kan met de vader van mijn kinderen. En ik hecht veel waarde aan de band met hem, nu en ook in de toekomst. Ik hoop echt dat we goed met elkaar overweg kunnen, daar gaan de kinderen zoveel baat bij hebben.
Maar dat het nu nog zo goed gaat, is ergens ook verwarrend ofzo. Begrijpen jullie wat ik bedoel? Of kijk ik er verkeerd na.. moet ik het anders gaan zien?
Wat helpt is met je eigen toekomst bezig zijn. Zet die stappen, dat geeft kracht. In de wacht staan maakt zwak. Je hebt je handen niet aan het stuur, maar je zit op de achterbank en laat de ander bepalen. Je kunt altijd je stappen weer ongedaan maken. Weer bij elkaar komen. Maar nog langer afwachten?
A.nne schreef op 24-10-2023 om 12:12:
zucht, wat kan het leven toch zwaar en donker zijn. Redelijke dagen wisselen zich af met dagen waarvan ik niet weet hoe ik ze doorkom. De dagen met de kinderen zijn hectisch, amper tijd voor mezelf of het huishouden, maar voelen wel fijn.
De dagen zonder de kinderen mis ik ze enorm, gaat de tijd langzaam, vraag ik me steeds af wat ze doen. De wissel is vreselijk. Partner komt afstandelijk over, voelt daardoor voor mij vreemd en ongemakkelijk.
En het uit huis moeten vind ik ook niet leuk! Dat geeft me wel de bevestiging dat het echt mijn thuis is, en ik wil blijven wonen als we definitief gaan scheiden.
Sorry voor mijn geklaag. Ik probeer me op mezelf te richten. Maar ook wel erg met hem bezig. Hoe zijn zijn dagen, hoe voelt hij zich, is het wat rustiger in z'n hoofd en kan hij beter nadenken, mist hij me etc.
Je hoeft je echt niet te excuseren voor je 'geklaag'. Natuurlijk is dit een hele moeilijke tijd. Het is goed dat je ziet dat je te veel aan hem denkt, hoe hij zich voelt, of het rustiger is in zijn hoofd. Het gekke vind ik zelf van dat soort gedachten, ik ken ze, dat je op de één of andere manier in de energie zit dat het zin heeft, dat je bezig bent met een oplossing. Nadenken lijkt nuttig. Maar dit nadenken is natuurlijk op geen enkele manier nuttig! Het gaat nergens naartoe en je kunt er helemaal niks mee.
Ik zou me in deze fase richten op kleine dingen voor jezelf: wat kun je vandaag doen om jezelf een goed gevoel te geven, om voor jezelf te zorgen, om jezelf te laten zien dat je voor jezelf gaat? Wat kun je in die lege tijd doen om jezelf een plezier te doen? Die rotmomenten zijn er. Die vallen niet te bestrijden. Je kunt niet anders dan ze te verdragen. Maar je kunt wel proberen te observeren: ben ik die momenten nou eigenlijk aan het verlengen en vergroten met mijn gepieker? En als ik dat inderdaad doe, is dat dan op de een of andere manier nuttig? Als het antwoord 'nee' is, ga iets anders doen, leid jezelf af, ga naar de bieb, maak een wandeling in het bos, knutsel of handwerk, bel of ontmoet een vriendin, ga sporten, wát ook maar helpt om de gedachten naar de achtergrond te schuiven in plaats van naar de voorgrond. En ben trots op jezelf voor íeder klein dingetje dat je doet voor jezelf. Jij bent bezig jóuw leven waarde- en liefdevol te maken. Ook als hij dat niet meer doet. Jij laat jezelf niet in de steek, ook niet nu het allemaal zo pijnlijk en zwaar voelt.
Ik zit zo enorm te strugglen met hoe ik me opstel tegenover hem. Vind het moeilijk om hem de 'rug toe te keren'.
Om er gewoon helemaal niet te zijn voor hem, dat is niet hoe ik me normaal opstel. En ik merk soms dat ik weer terug val in mijn oude patroon en toch weer dingen regel, of voor iets zorg etc.
Ik zorg er bijv. voor dat hij in een opgeruimd huis komt als we een wissel hebben, zo goed als alle was bijgewerkt is, als de wissel rond etenstijd is dat het eten klaar staat.
Wat zeggen jullie.. goed? Of leert hij het zo nooit?
Ik wil geen gezeur of ruzie als ik dit ineens allemaal niet meer doe, geen idee hoe hij gaat reageren. Ik weet even niet of hij het normaal vind dat ik dit allemaal doe, of nu wel door heeft dat ik dit 'extra' doe en dit kan waarderen.
Ik probeer om er niet echt voor hem te zijn als ik kindloos ben, maar wat moeilijk vind ik dat toch. Ik merk dat ik hem mis.
A.nne schreef op 31-10-2023 om 12:57:
Ik zit zo enorm te strugglen met hoe ik me opstel tegenover hem. Vind het moeilijk om hem de 'rug toe te keren'.
Om er gewoon helemaal niet te zijn voor hem, dat is niet hoe ik me normaal opstel. En ik merk soms dat ik weer terug val in mijn oude patroon en toch weer dingen regel, of voor iets zorg etc.
Ik zorg er bijv. voor dat hij in een opgeruimd huis komt als we een wissel hebben, zo goed als alle was bijgewerkt is, als de wissel rond etenstijd is dat het eten klaar staat.
Wat zeggen jullie.. goed? Of leert hij het zo nooit?
Ik wil geen gezeur of ruzie als ik dit ineens allemaal niet meer doe, geen idee hoe hij gaat reageren. Ik weet even niet of hij het normaal vind dat ik dit allemaal doe, of nu wel door heeft dat ik dit 'extra' doe en dit kan waarderen.
Ik probeer om er niet echt voor hem te zijn als ik kindloos ben, maar wat moeilijk vind ik dat toch. Ik merk dat ik hem mis.
Het ligt er denk ik aan wat je met elkaar hebt afgesproken. Wat is er afgesproken omtrent die wissel; we zorgen dat het opgeruimd is en er eten klaar staat zodat de ander meteen kan eten met de kinderen...dan is het prima als je het doet en dan mag je verwachten dat het andersom ook gebeurd.
Doe jij dit enkel om gezeur ( gaat hij er over zeuren ??)te voorkomen of heel misschien omdat je hoopt dat hij je weer terug wilt als je veel voor hem blijft doen, dan zou ik het niet zo doen. Waarom wil je zoveel voor hem doen? Kan hij niks zelf? Wil hij wel dat je eten klaar zet? Of wil hij graag zelf met de kinderen bepalen wat ze gaan eten en ervaart hij jouw hulp wellicht als bemoeien? Geen idee...de sleutel ligt denk ik in; bespreek het met elkaar. Wie gaat wat doen/ regelen etc.
Ik zou alles netjes achterlaten als dat jou een goed gevoel geeft. Niet om er iets mee te bereiken, zoals dat hij je toch gaat missen of zo, en ook niet omdat je perse voor hem wil zorgen. Als je het doet omdat je dat voor iedereen zou doen, gewoon omdat jij een fatsoenlijk mens bent, dan is er niks mis mee. Maar zelf geef je al aan dat er meer speelt. Dus misschien goed om wat met jezelf te oefenen en het ook gewoon eens niet te doen.
Ik zou het hier met hem over hebben. Het huis netjes achterlaten lijkt me wel normaal. Steeds in de troep van een ander belanden lijkt me niet fijn en dat hoort ook niet bij een gescheiden leven. Het eten klaarzetten is prima, als dat andersom ook gebeurt of als dat is afgesproken. Doe jij ook zijn was? En doet hij dat ook voor jou als jij weer thuiskomt? Kookt hij dan ook? Ruimt hij ook zijn troep op?
Ik zou in dat opzicht wel een bepaalde wederkerigheid verwachten. Als hij wil ervaren hoe het is om echt gescheiden te zijn dan moet hij leren dat dit soort taken dan ook op zijn bordje komen.
A.nne schreef op 31-10-2023 om 12:57:
Ik zit zo enorm te strugglen met hoe ik me opstel tegenover hem. Vind het moeilijk om hem de 'rug toe te keren'.
Om er gewoon helemaal niet te zijn voor hem, dat is niet hoe ik me normaal opstel. En ik merk soms dat ik weer terug val in mijn oude patroon en toch weer dingen regel, of voor iets zorg etc.
Ik zorg er bijv. voor dat hij in een opgeruimd huis komt als we een wissel hebben, zo goed als alle was bijgewerkt is, als de wissel rond etenstijd is dat het eten klaar staat.
Wat zeggen jullie.. goed? Of leert hij het zo nooit?
Ik wil geen gezeur of ruzie als ik dit ineens allemaal niet meer doe, geen idee hoe hij gaat reageren. Ik weet even niet of hij het normaal vind dat ik dit allemaal doe, of nu wel door heeft dat ik dit 'extra' doe en dit kan waarderen.
Ik probeer om er niet echt voor hem te zijn als ik kindloos ben, maar wat moeilijk vind ik dat toch. Ik merk dat ik hem mis.
Mis je ook het zorgen? Kun je ook wel voor alleen je zelf zorgen?
bedankt, met bovenstaande tips en adviezen kan ik wel wat. Ga het bespreken, en als we het beiden doen dan is het inderdaad prima.
Ik vind het heel lastig om te voelen.. te voelen wat ik voel, wat ik wil, wat ik nodig ben.
Het voelt soms alsof ik mezelf kwijt ben, want ik kom steeds uit op "Ik weet het niet".
Ik weet niet wat ik wil, wat ik (nog) voel, wat ik nodig ben. Stom hé?
Ik overweeg om hierin hulp te gaan zoeken, iemand die hier meer kennis van heeft en me kan helpen om mezelf weer te vinden.
A.nne schreef op 31-10-2023 om 18:49:
bedankt, met bovenstaande tips en adviezen kan ik wel wat. Ga het bespreken, en als we het beiden doen dan is het inderdaad prima.
Ik vind het heel lastig om te voelen.. te voelen wat ik voel, wat ik wil, wat ik nodig ben.
Het voelt soms alsof ik mezelf kwijt ben, want ik kom steeds uit op "Ik weet het niet".
Ik weet niet wat ik wil, wat ik (nog) voel, wat ik nodig ben. Stom hé?
Ik overweeg om hierin hulp te gaan zoeken, iemand die hier meer kennis van heeft en me kan helpen om mezelf weer te vinden.
Ik denk dat je dit erg goed zal doen Anne!
Deze tijdelijke break is voor jullie beiden een soort van ‘test’ en deze kan alleen maar slagen als er ook ‘inzet’ vanuit beiden komt. Nu lijkt het alsof het gezin nog een soort van intact is, jij met de zorgrol en hij, wat is er voor hem dat nu écht anders is? Als hij steeds ‘thuis’ komt en alles is al voor hem gedaan (even gechargeerd), zal er niets veranderen voor hem en heeft hij ook geen reden jou te missen (klinkt harder dan zoals ik het bedoel).
Jij zal meer zelfliefde moeten gaan ontplooien, (leuke) dingen voor JEZELF (leren) doen. Misschien beseft hij het niet, maar het zomaar eens kunnen zijn dat JIJ niet meer terug naar samen wilt na alles wat er is gebeurd en de manier zoals hij jou heeft verwaarloosd. Dat heeft gewoon zijn sporen bij jou achtergelaten, dat is heel verdrietig.
Dus ja, ik denk dat je er heel goed aan doet professionele hulp in te schakelen voor jezelf. Heel veel sterkte en succes Anne 
Hey Anne, het is ook niet niks. Lijkt mij zeker goed om hulp te zoeken. Je bestaan verandert. Nu vermoed ik dat je het erg druk hebt om naast 3 kinderen verzorgen en meer werken, ook wil op wisseldag alles tiptop klaar te hebben voor hem. Klopt dat? Of word jij heel gelukkig om dit steeds te doen?
Hoe ziet jullie regeling eruit? Week op week af of om de 4 dagen?
Het huis netjes achterlaten is wel zo sjiek maar ook hier moeten taken verdeeld worden. En wat de was betreft, geldt ook: doet hij dat ook? Pas ervoor op dat jij alle huishoudelijke taken doet en hij (gechargeerd) alleen leuk met kinderen bezig kan zijn.
Xxx
ik ben gelukkig getrouwd, 4 kinderen. Als ik niet thuis eet, bijvoorbeeld uit eten ga met vriendinnen, dan kook ik niet vooraf. Tenzij mijn man laat thuiszou komen van zijn werk. Maar anders niet hoor.
Eens met Anna Cara, het lijkt of je man in een gespreid bedje thuis komt en alleen maar leuk met de kinderen bezig hoeft te zijn.
Laat 'm maar in een 'running huishouden' thuiskomen. Waar jij uit vertrek, gewoon zó, zoals de situatie op dat moment is.
Doet hij hetzelfde voor jou? Ik zou heel zorgvuldig op de wederkerigheid letten bij deze man.
En als ik een paar dagen voor werk of met vriendin weg ben, dan doen ik geen boodschappen vooruit en koken doe ik zéker niet vooruit.
Dat is fijn voor mijzelf, maar ook voor man en kinderen. Meestal heb ik die taken, nu kunnen zij zelf hun plan trekken. Dat is óók fijn.
De was doe ik dan weer wel vooruit, daar heeft mijn man echt een hekel aan.
Tot nu toe doen we het beide voor elkaar, we zorgen er beide voor dat de ander wel goed thuis komt. Dus dat is fijn, en vind ik dan prima. Als hij het niet terug doet dan stop ik er ook mee.
We hebben een goed gesprek gehad, hij is bezig met wat er nu is gebeurd, waarom, en wat hij in de toekomst wil, ook gaf hij aan dat hij misschien met iemand wil gaan praten om hier hulp in te krijgen om die antwoorden te krijgen.
Dat was een zeer verassende wending voor mij, en erg fijn om te ervaren.
Die dag afgesloten met een hele fijne knuffel.
We wonen nog apart.
Ik merk sindsdien dat ik wel heel graag weer wil, hoop dat hij thuis komt, er weer voor me is, nog meer van die fijne gesprekken wil, ben weer meer met hem bezig.
En ja.. ik weet het. Ik moet me op mezelf richten. Maar dat hij wat lijkt bij te draaien doet iets met me.
Ik probeer me de komende dagen weer te herpakken. Niet teveel aan hem te denken of met hem bezig te zijn. Maar pff, wat moeilijk.
Misschien is het wel de kunst nu om heel veel te gaan doen waar jij voldoening uit haalt. Of wat je gewoon leuk vindt. Als het dingen zijn waar je helemaal in op kunt gaan, dan zijn er in ieder geval tijden dat je niet of minder aan hem denkt. En je investeert in jezelf. Hoe meer je dat doet, hoe minder schade het denk ik kan doen als je bij tijden wel veel aan hem denkt. Het is onmogelijk namelijk in jouw situatie om niet aan hem te denken. Maar je kunt de schade beperken.