Vader wil zoon meer zien
Goedemiddag,
Ik zit met een Dilemma.
Mijn ex wilt onze zoon (7jaar) nu 3 weken elk weekend ik daarna dan 1 weekend. Nu is de omgangsregeling om de week een weekend. Ik snap heel goed dat hij hem meer wilt zien. Maar ik werk ook 32 uur in de week en zie hem doordeweeks alleen savonds en smorgens. Nu heb ik sinds 7 maanden een nieuwe vriend. Ik denk ook dat hij daarom een nieuwe omgangsregeling wilt. Omdat hij het niet leuk vind dat er nu bij mij en dus ook bij onze zoon een nieuwe man in ons leven. Mij ex is een moeilijke jaloerse en dominante man. Wij hadden al een keer voorgesteld om een keer met ze 3en te praten om duidelijke afspraken te maken met elkaar. Maar daar wilt hij absoluut niks van hebben. Praten met hem is dan ook bijna onmogelijk omdat hij alleen maar wilt wat hij wilt en anders stapt hij naar de rechter.
Nu is mijn optie 2 weekenden naar zijn vader en dan ik 1 weekend. Om te kijken hoe dat gaat en dan kunnen we volgend jaar altijd veder kijken.
Hoe zouden jullie dat doen?
Ik zou graag willen weten hoe jullie dat geregeld hebben.
50/50
Inderdaad Snack. Ik was ook zo'n 50/50 kind met een tasje heen en weer en ik vond het echt verschrikkelijk. Begreep niet waarom mij dit werd aangedaan, wat een onrustige periode was dat.
Snack
En nu vraag ik mij af hoe dexsituatie dan bij jou is waant je noemt alleen de negatieve punten op gezien door jouw ogen. de "ongemakken blijven er ook als er n andere regeling is dan 50/50, sterker nog als er een regeling van 80/20 is ga je als kind niet die boeken van school lopen sjouwen als je na het weekend een belangrijke toets heb. Ik zou als kind zijnde eerder zeggen "ik ga dit weekend maar niet want ik heb maandag n belangrijke toets"
Ik vermoed snack dat je een vrouw ben, slecht contact met je ex heb en kinderen heb die eens in de twee weken een weekend naar vader gaan, ik gok maar wat maar zo voel ik dat, klopt fat?
Lottemarie
En als je ouders nou eens fat tasje heen en weer hadden gebracht? Woonden ze bij elkaar in de buurt? Dit vraag ik omdat ik vind dat ouders dus niet ver mogen verhuizen indien er bij scheiding kinderen zijn)
Week om week
Een week om week regeling heeft zeker niet mijn voorkeur, zeker niet voor jonge kinderen die dan veel te lang de andere ouder moeten missen. Ex en ik wonen 500 meter bij elkaar vandaan, en wisselen grofweg per halve week. Dat gaat prima en dochter weet niet beter dan dat het zo is.
Snack
En hoe ga je 3 huizen bekostigen? Want de ouders hebben naast het huis waar de kinderen dan verblijven elk nog een huis/verblijfsruimte nodig? Ik wens namelijk niet met de nieuwe partner en kinderen van mijn ex geconfronteerd te worden in mijn dagelijkse leven en mijn partner ook niet.
Wil je die kinderen dan laten hoppen?
Of zie je meer zo'n sisterwifes achtige constructie voor je waarbij de ouders tussen de verschillende huizen en partners heen en weer hoppen zonder uberhaubt een eigen plek voor sommigen.
skik
Dank, tenminste een inhoudelijke reactie. Blijft de mogelijkheid dat de tokkie-echtscheidingen toch nog kleinzieliger zijn dan die van de hoogopgeleiden/hoge IQ's, maar dat zal ook wel een illusie blijken.
Dan zal het wel het wijzigende niveau van de forumbezoekers zijn. Het zijn vaak nieuwen die uitblinken in onsamenhangende ellendeverhalen.
Komt toevallig dit voorbij op villa pinedo
http://www.villapinedo.nl/als-pakezel-naar-school/
En Ad hombre, mijn ex is hoog opgeleid, 3 HBO opleidingen, werkzaam in het speciaal onderwijs.
Ik had een kennis die werkzaam is bij rvdk. Die vertelde dat de ergsten de hoogopgeleiden waren. Die weten wat ze kunnen, weten de grens op te zoeken en zijn verbaal heel sterk.
Ik vind dat je nogal neerbuigend doet over een bepaalde groep zonder volgens mij echt wat er vanaf te weten, het is een en al aanname. En onthou: er is nog nooit iemand groter geworden door een ander te kleineren.
Eddeped en Ad H
@ Eddeped: Dat 'tasje' is een soort metafoor voor het 'pendelen' tussen 2 huizen. Als ik bij mijn moeder was miste ik mijn vader en andersom. Bovendien kwam ik (als enigst kind) in het drukke huishouden van vader plus stiefmoeder en haar kinderen. Ik had mijn vader nooit voor mijzelf. Daarnaast was hij ook veel op reis voor zijn werk en zat ik als eenling tussen het stiefgezin, en dan was ik liever bij mijn moeder. Ik vond en vind de stiefjes aardig en leuk, maar ik voelde me daar toch niet happy. In overleg met mijn beide ouders hebben we toen een soort ad-hoc regeling gemaakt, afhankelijk van mijn sporten, feestjes, vaders zakenreizen en ook de aanwezigheid van de stiefbrusjes. Dus dan kwam ik bijvoorbeeld op donderdag (pa net op woensdag terug van zakenreis) tot en met zondag, terwijl de brusjes er vanaf zaterdagmiddag waren. Best of both worlds, mijn vader even voor mij zelf, toch een beetje stiefgezin en daarna weer lekker naar mijn mamsie.
Ik geloof zelf ook meer in ad-hoc. Jammer genoeg heb ik zelf ook een scheiding achter de rug en ex en ik hebben een twee-maandelijks overleg over wie wanneer bij welke ouder is. Ik heb zelf 4 kinderen en ex woonde in het begin zo'n 80km verderop, deels met een nieuw gezin. Het vergt behoorlijk wat afstemming, en dat moet je ook maar kunnen, maar alle partijen varen wel bij de constellatie. Zoals mijn oudste dochter laatst zei: 'wat hebben jullie dat goed gedaan, mam' (en dan als vergelijkingsmateriaal de ouders van een vriendin waar werkelijk alles verkeerd loopt tijdens de scheiding). Inmiddels woont ex weer dichterbij en blijft de ad-hoc regeling in stand, met als extraatje dat pa nu middenin het cenrum van het uitgaansgebied van de pubers woont en vlak bij hun middelbare school. Alles is daardoor makkelijker geworden. Ik heb het al eens eerder in een posting genoemd: het gaat om kwaliteit, niet om kwantiteit!
@Ad H
Ben het met je eens dat het een kleine moeite is om tekst even door te lezen op rare woorden en constructies voordat er op 'versturen' wordt gedrukt. Komt de leesbaarheid ten goede.
Eddeped/josien
Mis! Ik ben een vrouw, heb geen vechtscheiding gehad, een bijzonder goed contact met ex en ben gebleven tot de kinderen het huis uit waren omdat ik ze dat niet wilde aandoen. We vieren feestdagen en verjaardagen samen, ik pas bij vakantie op de dieren, Help er nog in de huishouding. Nou, zat jij er even naast, toch?
Josien, je zegt ik wens niet..... En als je kinderen dat nu niet wensen? Ik belicht enkel de kant van het kind en hoe makkelijk er van de kinderen verwacht wordt dat ze ergens aan wennen en een soort thuisloos worden, nieuwe partners moeten accepteren en ouders moeten volgen.
Zoals Vesper zegt, dichtbij elkaar wonen. Zou al schelen. Ik woon 1 bushalte van het huis waar de kinderen gewoond hebben. Nu zijn ze op zichzelf in een stad dichtbij en is elk contact hun keuze.
Ach, kinderen heen en weer
....tsja ach, ik vond dat wel meevallen. Twee keer per week een kleine verhuizing in huizen waarin ik mij allebei thuis voelde. De gezinnen gingen wel alsmaar meer van elkaar verschillen en dat vond ik zowel lastig/moeilijk, als interessant. Ik vond het ook relativerend, had het gevoel dat, omdat ik twee verschillende 'werelden' meemaakte, ik veel vlugger nog weer andere situaties normaal vond. Ik vond niet zo gauw iets raar. Ook al had het ook iets 'schizofreens'.
Co-ouderschap vanaf begin 1980. Nog geen 3 km verschil (fietsafstand), beide vrij dicht bij school.
Van mijn 4e tot 12e - daarna ging mijn vader helaas 80 km verderop verhuizen en moest ik kiezen tussen mijn ouders (au).
En inderdaad, ik miste de andere ouder vaak, vooral 's avonds bij het welterusten zeggen.
Dat zou nog erger zijn geweest bij week-op, week-af. Gelukkig waren het nu twee bijna-halve weken. Behalve de zomervakantie (iedere ouder 3 weken, maar dat was ook best vaak twee vakanties en dat was ook weer erg leuk).
Josien, er kan wel een heel vervelend verhaal voor je achter zitten, maar je "Ik wens namelijk niet met de nieuwe partner en kinderen van mijn ex geconfronteerd te worden in mijn dagelijkse leven" vind ik niet prettig klinken. Het is niet anders. Het is de partner van de vader van je kinderen en zij/hij speelt wel een rol in het leven van je kinderen. En hun kinderen zijn bloedeigen familie van jouw kinderen (als ze tenminste samen met je ex gekregen zijn). Sorry, maar het klinkt kleinzielig.
Wordt eens groot voor je kinderen.
Tja
Snack, fijn dat ik er grotendeels naast zit maar gezien hoe je situatie is en was vraag ik mij af waarom je in dit onderwerp meepraat aangezien je geen enkele ervaring heb met omgangsregelingen hoe dan ook en is wat je aandraagt dan enkel gebaseerd op aannames zo lijkt mij.
Lottemarie. Helemaal goed dat hé ouders toen en nu Jozef dit hebben kunnen regelen, het toverwoord hierin is communicatie. Als een der partijen dit niet wil, zoals iemand hier al schrijf ( ik hoef nwe partner van en ex niet te zien dan gaat het gewoon mis. Die starheid, het eigenbelang, allemaal factoren die parten spelen. Ik blijf wel van mening dat 50/50 de basis zou moeten zijn en dat de vraag er wel mag zijn "waarom niet?" En fan moet je wel met hele goede argumenten lomen. Ala dan blijkt omdat het is omdat jij moeite heb met de nieuwe partner van je ex dan is dat voor mij geen reden om aan de 50/50 regeling te tornen, da's dan jouw probleem en niet van het kind. Dat moet je dan zelf oplossen en niet het kind door die maar minder naar andere ouder te gaan . Ik lees hier ook allerlei afstanden als 80 km ik denk heel simpel, nier verder van je kind gaan wonen dan 20km, je kan gewoon niet verder want je hebt te zorgen voor n kind. En effe of topic, mijn ex voert als bezwaar aan dat ik in een anderecwijk ben gaan wonen, waar gaat het om? Belang van het kind of haar eigen belang?
Wat betreft compliment van je dochter, helemaal top! Ik heb een leerling gehad met ouders die het ook goed deden, die heeft ook z'n ouders bedankt na dingen van mij gehoord te hebben.
Eddeped
Eerst gewoon omdat het mag. Ten tweede omdat ik het in mijn directe omgeving vaak vast heb zien lopen en ten derde omdat ik het via werk te vaak tegen kom dat de kinderen gewoon moe zijn, het op en neer gesjouw. En ten vierde omdat ouders wel zoveel kunnen willen, zeggen de kinderen voorop te stellen en ik daar vaak verduveld weinig van terugzie.
Je zegt fijn dat ik het mishad maar waarom praat je mee?
Als je echt hadwillen toegeven dat je met je oordeel naar mij mis had gezeten, had je gewoon alleen gezegd: sorry die aannames van mij ook. Je tweede deel doet nu het eerste deel teniet. Communicatie luistert nauw.
Ik praat mee snack
Omdat ik n ouder ben van 2 kinderen en een zeer moeizaam lopende regeling waarbij moeder konti u roept in het belang van. De minderen te handelen, sinds dat m'n dochter 12 is roept m'n ex dat dochter zelf mag beslissen want ze is 12 en ze er alles aan doet dat dochter zegt ik heb veen zin om naar papa te gaan ( dat is wat mama toch graag wilt horen) over 6 maanden is m'n jongste 12 en zal bet hier ook zo mee gaan. Ex wilt niet overleggen of communiceren en is niet.bereid om in vakantie de wisseldagen van 3 naar 1 terug te brengen in de hoop dat kinderen het wisselen vervelend gaan vinden en. Het meer willen wisselen/naar papa willen.
Daarom doe ik mee snack, met vanwege anderen bun verbalen.
E. Wil je graag sorry horen? Ach het is n woordje, sorry.
Ik vraag niet om uitleg waarom jij meepraat. Dat is je goed recht namelijk. Wil ik een Sorry? Ach je was nogal van mening dat ik er vast " wel zo eentje" zou zijn.
Bleek ik niet te zijn. Mijn enige punt van kritiek was niet wel of geen Sorry, maar dat als je het zegt je het wel moet menen, anders is het een waardeloos woord.
Verder begrijp je misschien niet wat ik bedoel. Ongeacht wat ik er helemaal van vindt, roep ik enkel op tot het eens bekijken vanuit een ander oogpunt, namelijk het kind. De tot nu gegeven antwoorden laten toch wel zien dat in the heat of the moment ouders (1 of beiden) de kinderen niet altijd op de eerste plek zetten. Dan zijn woorden mooi maar daden waardeloos.
En nee, ik heb het niet over jou, het is jouw draadje niet, maar over hoe het vaak loopt.
En dan speel ik als buitenstaander even de stem van het kind dat nergens om vroeg maar de meeste aanpassingen moest doen omdat ouders dat wenselijk vinden.
Verder hoef ik die ervaring niet als volwassene te hebben maar kan ik deze als kind gehad hebben. Of dat wel of niet zo is laat ik in het midden. Het ging me om je wantrouwen en je manier van oordelen naar iemand die je gewoon niet kent. Niet elke vrouw is als de jouwe, maar ook niet elke vrouw accepteert jouw spottende manier van doen en denken. Ik niet in elk geval,mij mag je blanco benaderen tot je me kent.
Co-ouderschap
In ideale omstandigheden waarbij een ouder niet te maken heeft met een jaloerse en dominante ex, is er een basis voor een 50/50 zorg. In ideale omstandigheden is soms alleen de praktische invulling ( sport, afstand) een bespreekbare struikelblok.
Maar de starter A. noemt het gedrag van haar ex. Is het dat nog wel in belang van het kind dat hij zijn vader veel vaker ziet? Voor de ontwikkeling van een kind is een spanningsarme omgeving nodig.
De frequentie en het aantal dagen worden niet alleen bepaald door de wensen van de ex. Het hangt ook van het kind af. Als hij zich niet prettig voelt, kan zijn vader uit jaloerzie zo hoog springen als hij wilt. Gevoel van het kind moet voorop staan.
Alls hij vaker bij zijn vader wilt zijn, moet de moeder daar ook rekening mee houden.
Dagelijks leven
Ik denk dat jullie 'dagelijks leven' verkeerd interpreteren.
Als je om en om een huis deelt met je ex partner zoals Snack voorstelt wordt je dagelijks geconfronteerd met je ex, verdwaalde kleding, spullen die inmiddels prive zijn zoals je financiele administratie waar laat je die?
Mijn ex is meerdere malen vreemd gegaan en dat doet ie nog, is alleen niet zo handig in dat verbergen. Daar heb ik geen behoefte aan. Vertel je dat zijn partner of niet?
Het wordt als leven in een studentenhuis: hopen dat de ander net zo zuinig op zijn spullen is als jij en dezelfde levensvisie heeft als jij. Zet een ecopurist/minimalist en een materialist naast elkaar in een huis dat gaat even goed maar zodra er een aanschaf moet plaatsvinden niet meer: kringloop vs design wens. 2 eettafels dan maar?
Speciale dagen zoals verjaardagen, feestdagen of andere noodzakelijkheden als 10 minuten gesprekken geen probleem. Dat is geen dagelijksleven voor mij.
Josien
Je kunt ook bedenken dat er dan eenpersoonswoningen/kamers zijn waar de financiële administratie etc. van de volwassenen blijft. Sommige irritante dingen zul je misschien wel tegen blijven komen, zoals dopjes niet op de tandpasta draaien. die eenpersoonswoningen/kamers zijn er nu onvoldoende, maar gezinswoningen zijn er ook onvoldoende. Ik denk dat de ontwikkelingen op de woningmarkt een rol kunnen gaan spelen in het ontwikkelen van de mogelijkheden.
Tsjor
Niet eens
De meesten hebben vrij snel na een breuk een nieuwe relatie en gaan weer samenleven. Aan die 1 persoonswoningen is maar tijdelijk behoefte.
Met wat meer breuken in je relatiecarierre kom je dan uit op een wooncommune. Ook niet wat veel mensen bekoord.
Ik vind het allemaal leuk bedacht maar niet zo realistisch in de meeste gevallen.
Dan hebben we het nog niet gehad over behoud van inkomen: wat als je specialistisch werk doet en je werkgever verhuist? Ander werk in de buurt is er vaak niet. Gaat de ex partner dan gewoon meer betalen aan de woning?
Juridisch zijn er dan ook nog wel wat haken en ogen, wie is de partner, inschrijving in de gba, toeslagen.
Nee ik zie het ook in de verre toekomst niet gebeuren.
Birdnesting lijkt mij ook de minst slechte variant
Ik, niet gescheiden en ook geen plannen, zou toch sterk de voorkeur hebben voor twee huizen. Een groot huis voor de kinderen en een klein voor de vader van de kinderen en ik. En dan om de beurt in het ene huis of het andere.
Ik geloof best dat dat niet altijd kan en het zou ook best kunnen dat je dat geen 10 jaar volhoudt, maar als startpunt lijkt me dat voor de kinderen het fijnst. En ja, tuurlijk zit je dan nog steeds vast aan die man, en wordt het ingewikkeld als een van twee een nieuwe relatie krijgt, maar hee het gaat wel om je kinderen. Dus als het enigszins zou kunnen zou ik dat nastreven.
Waarmee ik dus niet wil zeggen dat iedereen die gescheiden is, dat ook zo moet doen. Ik kijk wel uit 
Persoonlijk
Hier een - inmiddels- puber die al van heel jong af aan in twee huizen woont. Vooralsnog zonder noemenswaardige issues. Moet er wel bij vertellen dat de huizen vlakbij elkaar zijn en het contact tussen de ouders met wederzijdse inspanning goed te noemen is. Aan beide kanten zijn er halfbrusjes.
Zo goed als het contact is, birdnesting lijkt me vreselijk. Mijn thuis is meer dan een woning. En aangezien de andere ouder een bijzonder afwisselend en dynamisch liefdes- en sociaal leven heeft zou ik het toch wel een raar idee vinden als mijn thuis de helft van de tijd heel anders gebruikt en bevolkt werd dan wij gewoon zijn. En dan heb ik het niet over van die familiefeestje waarbij iedereen in een kring zit en taart eet 
. Daar komt bij dat de andere ouder een heel ander idee heeft over hoe een woning gezellig en leefbaar te houden dus ook dat lijkt me lastig. Dat je samen een kind hebt gemaakt betekent natuurlijk niet automatisch dat je hierin op één lijn zit. Kortom, voor mij persoonlijk: brrrrr.
Ik had vroeger een vriendin wiens ouders birdnesting deden en dat was echt een drama, dus dat zal mijn beeld ook wel gevormd hebben.
Ik kan me situaties voorstellen waar het uitstekend bij werkt hoor. Maar ik denk niet dat het een universele oplossing is.
ook geen birdnesting
Om dezelfde reden die Steffie aangeeft zou birdnesting hier geen optie zijn. Wij hebben ervoor gekozen om vlakbij elkaar te gaan wonen.
Hier is de zorg 45/55 verdeeld. Kinderen zijn halve week bij mij en halve week bij hun vader. Afspraak is dat we niet verhuizen totdat de kinderen uit huis zijn. Kinderen hebben de nodige spullen dubbel om gesleep met spullen te voorkomen. Als er al grotere/veel spullen van een naar andere huis moeten (bijvoorbeeld vanwege vakantie) dan zorgen wij als ouders daarvoor.
Waar gaat het eigenlijk om?
Ik zou eerst aan de vader van je zoon vragen waarom hij de omgang wil veranderen.
Is het zoals je vermoedt omdat je een nieuwe partner hebt? Wat zou je kunnen doen om de zorgen die hij heeft weg te nemen?
Of zijn er andere redenen, zoals financiële?
Probeer te achterhalen wat jullie beider belangen zijn.
ALkes
Dikke duim!
Echt top dat jullie dat zo hebben kunnen regelen. Zo hoort het.
Doet mij denken aan vroeger. Kennissen gingen scheiden, kochten gezamenlijk een groot huis waar hij onder en zij boven ging wonen, voor de kinderen. Je moet het maar kennen.
Ondanks dat zij wilde scheiden kreeg zij het er steeds moeilijker mee, omdat hij met vriendinnen thuiskwam, omdat hij anders ging leven. Nadat de kinderen groot waren verkocht hij z'n deel en vertrok naar Utrecht, woonde zijn vriendin. Zij is er nog steeds pissig om.
Herkenbare horor situatie
Ik heb alles vol aandacht gelezen. Ikzelf zit ook in een benijpende situatie waar ik finaal aan onderdoor ga. Je kunt nog zo van het leven genieten en je kunt nog zo'n sterke vrouw zijn, eenmaal in de ban van een ex met narcistische trekken, ga je aan onderdoor! Misschien een tip Lena om bij een psycholoog hulp te zoeken, heb ik ook gedaan.. 11 maanden geleden toen mijn vechtscheiding begon met een pasgeboren baby van toen nog maar 3 WEKEN oud! En niet omdat ik gek ben naar een psycholoog, maar om met zijn gedrag om te kunnen gaan, zodat er in iedergeval een stabiele thuishaven is voor mijn kind, dat niet mama ook nog instort. Toen ik voorlopige voorzieningen had aangevraagd omdat het ondraaglijk was te leven in een huis met die man gedurende de scheiding, en ik (omdat het kindje bij mij bleef) dus de woning kreeg en hij weg moest, had ik alles van hem afgepakt volgens hem. Begrijp me niet verkeerd, maar als ik hem niet whatsappend had aangetroffen in bed met zijn ex terwijl wij wel geteld 48 uur geleden besloten hadden om te scheiden, of ja HIJ dan had hij niet meteen hoeven te verhuizen. Dan was ik misschien wel verhuisd, maar opbrengen.. Nee dat kon ik niet. Ja goed, toen dat punt dus kwam en hij weg moest, toen sloegen alle stoppen door. Hij was en is nog steeds ervan overtuigd, dat alle dingen die hij kwijt is geraakt, alleen mijn schuld is en ik moet daar voor boeten. Net zolang totdat hij vind dat ik genoeg geboet heb, en dat is wanneer ik geestelijk doordraai en niet meer voor die kleine zorgen kan. Maar nee, dat laat ik niet gebeuren en Lena, jij moet je niet gek laten maken! Dat is wat hij wil en kennelijk raakt het je nog, dus zit er toch nog iets.. Want ja je praat over het belang van je kids, dat staat voorop, maar ik hoor ook heel veel ik.. Begrijpelijk, ik voel hetzelfde, maar hij raakt je dus nog wel, als je daarmee kan dealen, zal je merken dat je je ook een stuk minder druk maakt. Mijn bijna ex man is begonnen met wraak door valse meldingen te maken bij het AMK, zijn gehele familie ging hier ook nog in mee. Ik was niet alleen net moeder voor het eerst geworden, mijn man heeft me verlaten, maar ik moest ook meteen al vechten voor mijn kind en mijn recht. Het was een werkelijke hel, alle dingen die hij riep, de raad vd kinderbescherming kwam erbij en door zijn mooie praatjes geloofde ze hem. Ik moest met 2 onderzoekers praten en ondanks dat de kaarten op tafel er niet goed uitzagen, besloot ik niet op te geven. Wie denkt hii wel niet dat hij is? Boos op mij? Oke! Maar laat ons zoontje erbuiten. Ik ben toen allerlei verklaringen gaan verzamelen, psycholoog, verloskunde, kraamhulp, huisarts en van het consultatie bureau. Allemaal onpartijdige mensen en alles duide erop dat ik een uitstekende moeder was. Maar dat was niet genoeg zekerheid voor mij, ik proefde een naar smaakje bij de RVDB dus ik besloot om een detective in te huren om daarmee kenbaar proberen te maken, dat de 100 telefoontjes van mijn ex en familie leden, gewoonweg bullshit waren. Vraag me niet hoe, daar kan ik niet op in gaan, maar ik heb zwart op wit gekregen dat het allemaal verzonnen meldingen waren. De raad stelde mij in mijn gelijk, en ik had niks te vrezen. Daar nam hij alleen geen genoegen mee.. Missie was immers niet geslaagd, sinds dat moment teroriseert hij mij continue, aantrekken, wegduwen en zo weer van voor af aan. Ik heb daar een punt achter gezet, want zijn gedraai, gelieg en gemanipuleer komt mij de keel uit!
Sterkte ermee!
christa
als er een aan het vechten is in een scheiding ben jij het wel, een en al negativiteit jegens ex, alles is slecht aan hem en jij bent het slachtoffer!
kind van 3 weken en toen wilde je scheiden, voor mij spoor je dan niet hoor
en het besluit is gevallen dat jullie gaan scheiden, dan mag hij niet whatsappen met z'n ex? al neukt hij de hele wereld bij elkaar, nadat het besluit is genomen ben je feitelijk al uit elkaar en kan je doen en laten wat je wil en hij lag alleen maar te whatsappen!
jij vind het allemaal maar logisch, jij het kind, jij het huis en tourlijk is hij narcistisch maar dat was hij 9 maanden + 3 weken daarvoor zeker niet?
Ik kan hier heel pissig om worden.