Vader zoekt geen kontakt met zijn kind na opstarten nieuwe relatie

Ik voel me zo vreselijk machteloos en kwaad en verdrietig tegelijk. Een complete wervelstorm zou je kunnen zeggen.... Sinds mijn ex een nieuwe partner heeft en meteen ook samenwoont, is het contact tussen hem en onze dochter drastisch naar het nulpunt gedaald. De reden is dat mijn dochter (10 jaar) de verandering van het ineens hebben van een stiefmoeder, de daarop volgende verhuizing, de verandering in zijn gedrag naar haar, en haar bemoeienissen met de opvoeding maar moeilijk kan verkroppen. Ze mist haar vader, de vader die hij was vóórdat zij in zijn leven kwam. Hij laat zich volledig intimideren door haar. Toen zij mijn dochter voor het eerst zag beweerde ze dat er iets volslagen mis was met haar, dat hij zijn oogkleppen eens af moest doen want de manier van omgaan met haar deugde van geen kant. Hij luisterde braaf en gaat volledig mee met haar mening. De reden > hij is bang zijn relatie met haar te verliezen, en daarmee ook zijn mooie vrijstaande bungalow en status als hij niet doet wat zij vind. Hij is volledig verblind voor haar charmes en mening. Het gevolg is dat hij amper nog kontakt zoekt met zijn dochter.

Tot aan begin februari ging mijn dochter nog naar haar vader, maar het is daar volledig geëscaleerd. Ze is volledig emotioneel beschadigd terug naar huis gekomen. We hadden al hulp gezocht voor haar omdat ze moeite heeft de scheiding een plaatsje te geven. We wilden wat handvatten om thuis mee te werken. We zijn nu drie jaar gescheiden. Verstandelijk snapt ze alles en begrijpt onze keus tot scheiden ook, maar op emotioneel gebied kon ze het nog niet aan. Vandaar de inschakeling tot hulp. En nu dit weer. m'n dochter is heel erg verdrietig en boos op de nieuwe vriendin. Ze wil haar vader terug, maar niet deze vader.

Het maakt ook mij machteloos en boos. Hoe kun je zo worden ? Hij zet zijn relatie boven zijn kind. Schuift alle schuld op zijn dochter. een kind van 10. We zijn inmiddels bij verschillende instanties betrokken geraakt dankzij hem. Gisteren is er een beraad geweest. De therapeuten vertelden hem dat het kontakt van hem af moet komen, dat hij moet laten weten dat hij nog steeds van zijn dochter houd. Ondertussen kan ik de puin ruimen, en staat mijn leven op zijn kop. Ik wilde graag een studie gaan volgen zodat ik ook verder kan met mijn leven. Ik ben mijn baan, mijn vaste baan van 24 uur, kwijtgeraakt door faillisement, en kan niet terug vallen op mijn diploma's omdat ze in deze tijd niets meer waard zijn. Dus nu doe ik werk wat niet bevredigend is en voor veel te weinig uren (12). vandaar dat ik om wil scholen zodat ik ook verder kan. Door dit hele drama omtrent mijn dochter, die nu 24/7 bij mij is, ben ik ontzettend moe van het vele nadenken, piekeren, wakker liggen, haar opvangen.. en er zijn nóg twee kinderen die hier bij mij horen. Ook zij verdienen aandacht en begeleiding.

Ik word er onderhand zo moedeloos van dat hij maar overal mee wegkomt, een prachtig leven heeft met zijn vriendin in een mooi huis, met twee goede banen, liefde en plezier. En ik kan dweilen met de kraan open. Het is gewoon onrechtvaardig..... Ik voel me erg alleen, heb geen relatie, en wil vriendinnen ook niet steeeds lastig vallen met mijn verhalen. Ik zal het toch zelf moeten doen. Dus hup, schouders eronder, er zijn voor de kinderen, het thuis gezellig en aangenaam maken, en proberen de zorgen te hanteren. Het is alleen niet zo makkelijk als het lijkt.....

Alvast bedankt voor het lezen van mijn verhaal xxx