Vechtscheidingen
In Zembla gisteravond een aangrijpende documentaire over vechtscheidingen. http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1373503 Ondertussen is ook het rapport verschenen van de inspectie jeugdzorg over de kinderen uit Zeist. http://www.inspectiejeugdzorg.nl/actueel/nw_detail.asp?id=0346
Wat valt mij op?
Allereerst dat een 'oorzaak' voor de toename van het aantal vechtscheidingen neergelegd wordt bij de wetswijziging van 1998, waardoor beide ouders de ouderlijke macht behielden na een scheiding. De tendens is om in voorkomende gevallen waar het problematisch is weer terug te gaan naar éénhoofdig ouderlijk gezag.
Op de tweede plaats, dat het op te stellen ouderschapsplan als het goed gaat goed werkt, maar bij moeilijke scheidingen slecht werkt. En toch is er steeds het streven dat ouders 'samen' een plan maken.
Op de derde plaats dat vooral de niet-verzorgende ouder de 'zwarte piet' lijkt te zijn, de verzorgende ouder komt in de documentaire bijvoorbeeld niet aan het woord.
Dan: dat de bemoeienis van instanties de vechtscheiding eerder verdiept.
En als laatste: het mooie streven (van de professionals) dat beide ouders samen beseffen dat zij beiden verantwoordelijk zijn voor de kinderen en daar samen aan gaan werken.
Een paar opmerkingen daarbij:
Ik zou het jammer vinden als we terug gaan naar een-ouder-gezag. Ik denk dat het de strijd ook kan verscherpen: één ouder heeft er namelijk dan iets bij te winnen om de strijd door te zetten, namelijk dat de andere ouder uit het gezag wordt ontheven. Alleen het gegeven van een vechtscheiding is onvoldoende grond, er zouden dan objectievere criteria moeten zijn, waardoor duidelijk wordt dat een van de ouders echt beschadigend is voor de kinderen (en niet alleen in de optiek van de ex-partner).
Het besef, dat degene met wie je kinderen krijgt ook de ouder wordt van je kinderen mag bij iedereen doordringen. Dat moet je je realiseren voordat je kinderen krijgt met iemand. Dat 'ouderschap' is blijvend vanaf de conceptie en is niet iets wat later onderhandelbaar of betwistbaar wordt.
Als er dan al overgegaan moet worden tot eenhoofdig ouderlijk gezag zou de vraag: 'welke ouder biedt de beste mogelijkheden aan het kind om met beide ouders kontakt te houden' leidend mogen zijn. Een verzorgende ouder die zeer negatief over de niet-verzorgende ouder praat en daarnaar handelt zou dan zomaar het ouderlijk gezag kunnen verliezen, vanwege de destructieve invloed op het kind. Wellicht had dat het leven van de kinderen en de vader in Zeist gered.
Dat gescheiden ouders onder druk staan om na de scheiding met elkaar te communiceren en samen een plan te maken etc., dat lijkt escalerend te werken. Ik deel het ook niet. Na de scheiding neem je afstand van invloed op elkaars leven en dus ook op elkaars wijze van ouder zijn. Zeker de gedetailleerde ouderschapsplannen zijn mij een gruwel. Een ouderschapsplan zou meer moeten gaan over de grenzen van ieders invloed: voor welke beslissingen heb je elkaars toestemming echt nog nodig, over welke beslissingen is het noodzakelijk overleg te hebben met elkaar. Bijvoorbeeld: een paspoort: in een ouderschapsplan kun je afspreken dat ouders wederzijds toestemming geven voor een paspoort. Of dat er overleg over wenselijk is. Al naar gelang de situatie.
En verder blijf ik me verbazen over de strijd om geld. Iemand financieel kapot willen maken met rechtszaken, financieel willen uitkleden, waarom? In de documentaire van Zembla komt de rol van advocaten daarbij duidelijk naar voren: maakt niet uit wat je aanhaalt, alles is geoorloofd om voor je cliënt voor elkaar te krijgen wat de cliënt wil. Als de een dan een toegevoegde advocaat heeft en de ander zelf moet betalen kun je zomaar iemand kapot maken. Advocaten hebben hier geen enkele moraal over, behalve dan dat zij werken in dienst van de cliënt. Die rol van advocaten snap ik, maar ik denk toch dat de samenleving hiernaar moet kijken, vanwege de maatschappelijke kosten die dit gevecht met zich meebrengt. Bijvoorbeeld een maximum aan de hoeveelheid rechtszaken met toevoeging.
Ik ben benieuwd wat jullie ervaring is met vechtscheidingen. Vinden jullie het een probleem? Is het wenselijk om vaker eenhoofdig ouderlijk gezag te krijgen? Zijn ouderschapsplannen hulpmiddelen of obstakels? zijn gevechten om alimentatie (geld) een verziekte sfeer waard? Hoe groot wil je de invloed op je ex-partner als ouder laten zijn? Is het aan de verzorgende ouder om omgangsvoorwaarden te stellen? Nou ja, ik ben geschokt door wat mensen elkaar kunnen aandoen.
Tsjor
natuurlijk
Kun je NA de scheiding beste bedoelingen hebben en een ex hebben die alles saboteert. Maar ooit heb je toch echt voor die persoon gekozen om kinderen mee te krijgen en ooit ben je toch deel geweest van een relatie die verslechterde en kapot ging. En misschien als men ergens in dat traject andere keuzes had gemaakt, dat men niet in een vechtscheiding terecht gekomen was.
Dat bedoelde ik ook met dat je geen vechtscheiding hebt in je eentje.
Niet dat het daarmee opgelost is, maar je kunt er wel anders door tegen dingen aan gaan kijken. Uiteindelijk kom je daar meestal verder mee dan blijven hangen in het idee dat àlles je maar aangedaan wordt.
Jippox
Klopt, en ook weer niet wat je zegt. Want in een tijdsbestek vam zeg maar 15 a 20 jaar (tussen de eerste ontmoeting en de scheiding) gebeurt er heel veel, mensen veranderen, vooral door het krijgen van kinderen. Mijn vriend zegt vaak dat zijn ex een andere persoon is geworden nadat ze moeder werd, ikw eet niet in hoeverre het klopt, zijn vrienden en familie beamen het maar goed, ze staan sowieso aan zijn kant. Je kan je ernorm vergissen in een persoon als je redelijk jong trouwt en snel kinderen krijgt, helaas.
Niet te jong
Sinilind, niet te jong trouwen en niet te snel kinderen krijgen, dat zou al helpen. Bij de keuze om wel jong te trouwen en wel snel kinderen te krijgen zijn twee mensen betrokken, die allebei hun eigen verantwoordelijkheid daarin hebben. Ook voor jeugdige fouten blijf je verantwoordelijk. Ik denk echt dat het helpt als mensen zich realiseren dat ze zelf betrokken zijn geweest bij de keuzes en zich niet alleen als slachtoffer opstellen. Ook als ze de verantwoordelijkheid nemen voor achteraf ge zien verkeerde keuzes.
Tsjor
