Vechtscheidingen

Tsjor

Ik heb het ook gezien, maar voor het grootste gedeelte maar met een half oog want ik was aan het opruimen. Wel ben ik even aandachtiger blijven kijken toen Kemper (de deken) aan het woord was.

Een paar dingen. Wat mij opviel was dat er werd gesteld dat de rechter sneller de mogelijkheid moet krijgen om het gezamenlijk gezag te beëindigen. Maar hoewel ik niet tot over mijn oren in die rechtspraak zit dacht ik dat dat nu ook al kon. Als het kind "klem of verloren" dreigt te raken in de strijd tussen de ouders dan kan eenhoofdig gezag worden uitgesproken. Dat doet dan overigens niets af aan het recht op omgang en informatie van de andere ouder (zoals jij vermoedelijk wel weet).

Het zou misschien handig zijn als er wat beweging kwam in het automatisme dat er bij familiezaken geen proceskostenveroordeling wordt uitgesproken. Dat is geen wet, dat is bestendige praktijk, maar er is misschien wat voor te zeggen dat in zaken waarin de ene partij de andere het leven overduidelijk zuur maakt, er wel een veroordeling in de kosten wordt uitgesproken. Vooral in die zaken waarin de ene partij op toevoeging procedeert en de andere niet kan dat misschien de balans wat herstellen als die zoek is. Het blijft echter lastig, want vaak geldt toch wel voor een deel dat waar twee kijven er ook twee schuld hebben. Het komt niet zo heel vaak voor dat de ene partij een kijvende waanzinnige is en de andere de vleesgeworden redelijkheid, dat houdt elkaar gewoonlijk aardig in evenwicht...

" Als de een dan een toegevoegde advocaat heeft en de ander zelf moet betalen kun je zomaar iemand kapot maken. Advocaten hebben hier geen enkele moraal over, behalve dan dat zij werken in dienst van de cliënt."

Ik weet niet wat er is geknipt in het betoog van Kemper, maar ik vond dat er een paar zaken onderbelicht bleven. Ten eerste: mensen hebben er geen idee van hoe advocaten soms op hun klanten inpraten om ze dingen duidelijk te maken, uit het hoofd te praten etc. Soms luistert de klant. Soms lijkt het of-ie luistert maar blijkt dat later toch niet te doen, en soms is van meet af aan duidelijk dat de klant niet luistert. Dan heeft de advocaat twee mogelijkheden: doorgaan op de ingeslagen weg, en dan maar proberen het zo netjes mogelijk te doen, of de klant de deur wijzen. Die gaat dan vervolgens naar een ander en het circus begint opnieuw. Complicerende factor: je kan je cliënt niet de deur wijzen op een cruciaal punt in de procedure waarin een rustige overdracht niet mogelijk is. Kom je er dus een week voor de zitting achter dat je klant niet tot rede te brengen is, dan ben je te laat en zul je toch in elk geval die zitting moeten doen en het standpunt van je cliënt zo goed mogelijk naar voren moeten brengen.

Een ander punt - Kemper stipte het aan, maar het had wel wat meer uit de verf mogen komen: de advocaat moet niet op de stoel van de rechter gaan zitten. Hij beoordeelt niet wie er gelijk heeft (er is meestal geen gelijk - een concept dat aan veel mensen bijzonder lastig is uit te leggen). Moet een advocaat dan zeggen 'ik doe die procedure niet, want u procedeert alleen maar om elkaar kapot te maken'. Denk je dat zo;n cliënt dat zegt? Je hebt het gehoord: ze zeggen allemaal het te doen voor Het Belang van Het Kind. Ze geloven het zelf ook nog. Daar kan je tegenin praten, helpen zal het weinig. Er wordt van alles verteld over ellende die heeft plaatsgevonden of nog plaatsvindt, waar die advocaat niet is bijgeweest en niet bij zal zijn, en als hij/zij erbij is dan heeft hij/zij ook niet de mogelijkheden om alles op waarde te schatten. Als iemand vol vuur vertelt dat toch echt in onderzoek is komen vast te staan dat ex een borderliner/narcist/psychopaat of noem de hele DSM maar op is, weet die advocaat dan wat daar van klopt? Die kan vragen "goh, hoe weet u dat zo precies?", maar als wordt beweerd dat dat echt is vastgesteld loopt die discussie op enig moment wel vast. En je mag uitgaan van wat de cliënt vertelt, je hoeft niet van elk punt bewijs te eisen, dat kan ook vaak helemaal niet.

Natuurlijk zijn er advocaten die ongenuanceerd het standpunt van hun cliënt doorgeven, maar er zijn er ook een heleboel die vooral bezig zijn te proberen de verwachtingen te temperen, de discussie wat terug te schroeven en de cliënt in toom te houden. Het hardnekkige beeld dat advocaten altijd maar het vuurtje opstoken (om er zelf lekker aan te kunnen verdienen) moet echt bijgesteld worden, zeker in het familierecht.

En dan dit: "Als er dan al overgegaan moet worden tot eenhoofdig ouderlijk gezag zou de vraag: 'welke ouder biedt de beste mogelijkheden aan het kind om met beide ouders kontakt te houden' leidend mogen zijn. Een verzorgende ouder die zeer negatief over de niet-verzorgende ouder praat en daarnaar handelt zou dan zomaar het ouderlijk gezag kunnen verliezen, vanwege de destructieve invloed op het kind"

Hoe zie je dat voor je? Even clichématig: kind woont bij moeder, moeder is en blijft negatief over vader, dan vader maar het gezag? Dat is wat de Dwaze Vaders voorstaan. Lijkt me echt fantastisch in het belang van het kind, maar niet heus: kind wegrukken uit de vertrouwde omgeving en bij de andere ouder plaatsen, en dan maar hopen dat het allemaal goedkomt. Of dat nu per definitie beter is voor het kind waag ik zeer ernstig te betwijfelen.

Over dat gezag nog even: ik zag onlangs een uitspraak van het Hof Amsterdam (hij is al niet meer kersvers, maar ik zag m pas onlangs) waarin het gezamenlijk gezag werd gehandhaafd in theorie, maar nauwelijks in de praktijk. Moeder had de dagelijkse zorg, en het gezamenlijk gezag werd zodanig vormgegeven dat moeder in de praktijk gewoon alle dagelijkse beslissingen kon nemen zonder dat vader daar nog wat over te zeggen had. Aangezien partijen elkaar ongeveer de tent uitvochten over alles was dat een reuze praktische oplossing voor de broodnodige rust.

Groeten,

Temet

Ik zit zelf middenin een vechtscheiding

Het ouderschapsplan voorelkaar krijgen is al een enorme drempel.
Hoe gedetailleerd is ons ouderschapsplan? In mijn ogen niet heel erg. Ik heb geen invloed op hoe mijn ex onze dochter opvoedt. Waar ik wel invloed op heb zijn: welke sport (samen), medische aangelegenheden (samen), schoolkeuze (samen).
Er is maar één punt gedetailleerd uitgeschreven en dat is het zakgeld. Welk bedrag mag dochter zelf over beslissen en vanaf welk bedrag heeft ze toestemming van één of bij echt hogere bedragen, zelfs twee ouders nodig.

Het grote probleem is bij ons de financiënen. Mijn ex beticht mij van financieel uitkleden, terwijl ik het juist andersom zie. Ik ben dan wel zover dat ik inzie dat de waarheid in het midden ligt. Voor mij zou het dus prima zijn als wij beide ongeveer het zelfde bedrag per maand te besteden zouden hebben, tot onze gesamenlijke schulden zijn afgelost. Zodra dit is gebeurt vind ik het heerlijk om mijn eigen boontjes te doppen en geen afhankelijkheid op wat voor manier meer met mijn ex te hebben. Ik verwacht dat onze dochter dan ook oud en wijs genoeg is om zelf te regelen bij wie ze wanneer wil verblijven.

Is een ouderschapsplan een hulpmiddel of obstakel. Daar heb ik over na zitten denken. Ik denk dat het tijdens de scheiding een obstakel kan zijn. Ouders hebben daar hulp bij nodig, maar zodra het rond is, zie ik het als een hulpmiddel. Dat zie ik bij mijn vriend. Hij is nu 3 geleden gescheiden en een ouderschapsplan geeft duidelijkheid. Ik ben nu al ruim 1,5 jaar bezig om gescheiden te raken en ik hoop volgende week eindelijk een ouderschapsplan rond te hebben.

Heb ik het recht om voorwaarden te stellen aan omgang? Ik denk dat iedere ouder dat heeft, tot een bepaalde hoogte. Het ligt aan de redenen van scheiding. Is dat huiselijkgeweld, dan denk ik wel dat er voorwaarden gesteld mogen en moeten worden voor omgang.
Is het, zoals in mijn geval een verhouding van mijn ex, een andere mildere situatie, dan zie ik dat recht veel minder. Ik ben altijd aan het schipperen tussen mijn gevoelens en wat er goed is voor mijn dochter. Zolang zij met plezier naar haar vader gaat en geen grote conflicten met hem heeft, zie ik voor mij geen recht om voorwaarden te stellen aan omgang. Met grote conflicten bedoel ik dan ook dat mijn dochter fysiek gevaar zou kunnen lopen, dus niet dat ze een rechtvaardige straf krijgt om iets wat zij heeft uitgehaald.

Dan Tsjor stel je verder dat jij geschokt bent over wat mensen elkaar aan kunnen doen. Dat gevoel ken ik. Als ik de laatste 1,5 jaar overzie ben ik geschokt over wat mijn ex allemaal heeft uitgehaald. Ook ik ben niet altijd even netjes geweest, op het moment dat ik dat onder ogen zag, heb ik daar direct wat aan gedaan. Ik wil dat niet, ik wil van mezelf kunnen zeggen dat ik mijn uiterste best heb gedaan om onze scheiding zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Tsjor

"Wat betreft de toewijzing aan vader als moeder 'stookt': ja. Doen. Niet zozeer voor de dwaze vaders, maar ook om moeders erop te attenderen, dat ze mogelijk de kinderen 'kwijt' raken als ze alles eraan doen om de relatie tussen vader en kinderen te verhinderen. en om vaders te laten zien dat ze mogelijk de volle verantwoordelijkheid voor de kinderen kunnen krijgen als ze blijven strijden. Inclusief vijf dagen per week zorg. Het belangrijkste criterium is dan: is de ouder in staat het kind met beide ouders om te laten gaan. Het lijkt mij de meest logische gevolgtrekking van de constatering dat een vechtscheiding heel erg nadelig is voor een kind. "

Tsjor, nog maar eens: die moeders (mutatis mutandis: vaders) zijn er heilig van overtuigd dat ze niet opstoken. Die kunnen geen enkele afstand nemen van hun eigen gedrag, die Handelen In Het Belang van Het Kind. Zij staan pal voor hun kind, zij doen alles om hun bloedje te beschermen want die man kan heel mooi praten maar....

Voordat de zaak zover is dat duidelijk is dat mevrouw spoken ziet (nogmaals: vaak houden partners elkaar enigszins in evenwicht hier) en dat hier echt een vechtscheiding bezig is, is er al enige tijd verstreken. En in die tijd woont dat kind bij die moeder met nauwelijks of geen contact met de vader, en bovendien een negatief beeld van die vader.

En om moeder dan mores te leren en in het gareel te dwingen - o nee, pardon, in Het Belang Van Het Kind - ontneem je haar het gezag, haalt het kind bij haar weg, en zet het bij diezelfde vader waar het geen contact mee maar wel een negatief beeld van heeft.

En hier knapt het kind van op?

Ik snap de aantrekkelijkheid van het plan wel hoor. Zal ze leren, die lastpakken, die maar niet willen inzien dat ze moeten stoppen met het zwartmaken van de andere kant en die hun kinderen als speelbal gebruiken. Zal ze leren dat er niet met de wet en met de rechten van de andere ouder te spotten valt.

Maar schiet het kind ermee op? Waarbij ik dan nog maar even aanteken dat vader wellicht ook de nodige bagage heeft. Heeft misschien inmiddels een nieuwe partner, en een nieuw kind. Of heeft geen huis. Of is zelf wellicht ook niet geheel okselfris, hoewel minder erg dan moeder. Maar hé, hij houdt contact niet a priori tegen, dus hoppa, kind daarheen!

Er lijken mij meer dan voldoende scenario's denkbaar waarbij het middel erger is dan de kwaal - geredeneerd vanuit het belang van het kind.

Persoonlijk denk ik dat er alle reden is om eens te bekijken of de idee fixe dat contact *moet* voor het kind wel werkelijk ergens op gebaseerd is. Zoals bij fruit en bij melk: ik sluit niet uit dat je ook gezond kan opgroeien zonder.
Dat het in het belang van de ouder is - vooropgesteld dat die contact wil - staat voor mij buiten kijf. Maar ik denk dat er echt situaties zijn waarin je moet constateren dat het voor het kind beter is dat er geen contact is, want dan is er tenminste rust in de tent. Zuur, en strijdig met je rechtvaardigheidsgevoel, maar daarmee niet per se onwaar.

Groeten,

Temet

Moeilijk

Maar hoe weet je nu of moeder stookt, of dat vader mooi weer speelt?

Mijn ouders hadden ook bepaald geen amicale scheiding. Mijn vader zou nog meer toneel hebben gespeeld als dat in zijn belang was geweest (als hij daardoor zou 'winnen', gekrenkt ego immers....). Wat in het belang van zijn kinderen was, boeide hem niet. Gelukkig mochten degenen van ons die boven de 12 waren zelf iets zeggen.

Theorie is geen praktijk...woorden zijn geen daden....enz.

Tsjor

Een kind kan ook zelf een negatief beeld van de vader ontwikkelen. Sommige vaders hebben de moeders daar helemaal niet bij nodig. Hoe zie je die gevallen dan voor je? Toch ook betuttelend uitgaand van een nooit haalbare ideale situatie en het kind tot contact dwingen?

Zogenaamd goed voor het kind, maar eigenlijk is het niets meer dan een poging de ouders op te voeden???

eens met tsjor

Als kind van gescheiden ouders denk ik dat tsjor gelijk heeft...

De cruciale vraag zou dan moeten zijn: welke ouder kan het aan dat het kind met beide ouders kontakt heeft. Dat is niet om iemand te straffen, maar om een kind te geven waar het recht op heeft, namelijk kontakt met beide ouders.

Een van de twee zou dan toch een keer moeten slikken.

En als beiden dat niet aankunnen, dan zou het kind bij een derde moeten opgroeien, zodat beide ouders tijd hebben om hun onderlinge gevecht naar hartelust uit te leven.

groeten albana

Nou......

....dan mag je er toch wel verrekte zeker van zijn dat er echt niets meer aan de hand is dan zwartmakerij.

Immers: als er reden is dat contact met een ouder niet wenselijk is/haalbaar is/veilig ingevuld kan worden om wat voor reden dan ook, dan is het kind er niet bij gebaat ook nog de andere ouder te verliezen.

Bovendien geef je met de instelling zoals albana en tsjor beschrijven een ouder die niets anders wil dan dat de andere ouder de kinderen verliest (dit gebeurt heel vaak in situaties van geweld, dat de mishandelende partner nadat de relatie is verbroken de ander tot incapabele ouder poogt te laten verklaren) wel een heel mooi middel in handen om de andere ouder te treffen. Ik moet er lichtelijk niet aan denken dat meer nog dan nu al gebeurt een ouder die probeert het kind te beschermen tegen een mishandelende of misbruikende ouder, het risico loopt de kinderen helemaal kwijt te raken en daarmee ook het kind de ouder die het voor hem/haar opneemt. En het waarachtige probleem van de geweldplegende ouder dan? Dat laten we links liggen?

Het gebeurt nu al en dat vind ik al schrijnend genoeg. Helaas voorzie ik dat de 'opgroeien bij derden' alleen maar meer standaard wordt in situaties als bij de broertjes, waarbij de moeder al langere tijd om hulp vroeg om de kinderen te beschermen en waarbij zij -gezien wat vader heeft gedaan- gewoon terecht om hulp vroeg. De vraag is daarbij in mijn ogen neit alleen of een uithuisplaatsing een gerechtvaardigd traject is, als moeder en kinderen gewoon beschermd moeten worden. Maar ook of ze met een uithuisplaatsing nog wel geleefd hadden. Want ook dan had vader bezoekrecht gehad.

Onderzoek

Tsjor, op dit moment wordt nog nauwelijks onderzocht of er sprake was van mishandeling of niet en wordt slechts ingezet op het tot stand brengen en in stand houden van contact met de andere ouder. Op dit moment is nu al geregeld het antwoord van de hulpverlening om de kinderen uit huis te plaatsen, 'om ze uit de strijd van de ouders te halen', zonder dat onderzocht is of er nu wel of niet mishandeld is. Zie www.bezorgdemoeders.nl. En zolang de waarheidsvinding geen issue is in de jeugdzorg, is deze handelswijze dus zuiver destructief.

Ik heb overigens het rapport over de broers in Zeist anders opgevat dan jij. Volgens mij is nu onderzocht of er voldoende is gedaan met de signalen van de moeder dat zij vreesde dat hij de jongens iets aan zou doen, omdat hij hiermee dreigde en zij hem hiervoor in staat zag. De signalen konden niet bevestigd worden, toch is het gebeurd.

Experiment

" Een jong kind heeft bij kontakt de kans dat beeld te herstellen, beter te begrijpen, of echt te besluiten dat vader niet de vader is die het kind wil. Als het kind ouder is kan het zelf stappen ondernemen, voor zichzelf spreken, desnoods zelf naar de rechter gaan."

En waarom zou je een kind aan zo'n experiment blootstellen? Stel jouw ex was een stiekeme alcoholist die geregeld laveloos op de bank lag, of 's morgens op het tuinpad gevonden werd. Laat je het dan aan je jonge kind over om zelf een mening te vormen, door het (deels) bij de vader te laten wonen? Serieus? Terwijl je weet dat het in feite alleen is, zonder toezicht, zonder verzorging?
Lijkt me sterk. Dan doe je er alles aan om dat te voorkomen. Maar voor derden ben je dan aan het stoken?? En die derden zullen je wel even een lesje leren.
Je gaat wel erg uit van normale ouders. Ik weet niet of ik het nou superbetuttelend vind of supernaïef.

vechtscheiding is ook kindermishandeling

Mijn inziens is een 'vechtscheiding' waar de kinderen vanaf weten of waar ze wat van merken op welke manier dan ook altijd kindermishandeling.
Mijn ouders hadden géén vechtscheiding. Eigenlijk stonden ze best op goede voet als je het afzet tegen wat we nu weten over vechtscheidingen. Ze overlegden over de meeste dingen, stelden elkaar op de hoogte en ze waren samen 'ouder' voor zover dat ging. Wij hadden met beide ouders contact, vierden bij beiden feestdagen etc. Wij hebben dan ook niet veel 'geleden' van de scheiding.
Maar er waren wel degelijk (kleine) conflicten. En hoewel ze daar ons niet mee belasten door ons op te stoken ofzo, kregen we er wel dingen van mee. De sociale media was nog niet uitgevonden, we hoorden soms verhitte telefoongesprekken of ze overlegden als ze ons ophaalden en dan zagen we aan hun lichaamshouding al dat het mis was.
Aan die momenten dank ik mijn slechtste jeugdherinneringen.
Nu nog kan ik spontaan buikpijn krijgen als ik aan mijn ouders denk in zo'n situatie en de verbeten 'houding' die ons duidelijk maakte dat het weer mis was. En zeer ongelovig opgevoed bidde ik in bed want je weet maar nooit of het helpt toch?
En er was 1 ding dat tot we bijna volwassen waren onmogelijk was. Beide ouders samen bij elkaar voor 'ons' als kind. Bij officiele gelegenheden ofzo (examenuitreiking, optreden wat dan ook).
Dat is dus slechte jeugdherinnering nummer 2.
Want het gaf ons telkens weer een enorm rotgevoel alsof we moesten kiezen tussen onze ouders....Waarbij we er zowiezo altijd 1 tekort zouden doen, dat was zeker. In praktijk kwam het daar niet eens op neer want de omstandigheden en weekagenda's van onze ouders bepaalden het meestal dus werd het opgelost, maar als kind hebben wij beiden er slapeloze nachten van gehad.
Als zulke kleine dagelijkse dingetjes al zo'n impact hebben....hoe moet het in hemelsnaam wel niet voelen voor kinderen wiens ouders in een vechtscheiding gewikkeld zijn?
En wij wisten ook best dat onze ouders dolblij zouden zijn als we voor 1 van hen kozen en de ander 'achter' ons zouden laten en er nooit meer naar omkeken om welke reden dan ook. In hun hart dan. Want hardop hebben ze dat nooit gezegd. Geen van beiden.
Maar het zou veel gedoe 'opgelost' hebben simpel gezegd.
Wij waren de 'oorzaak' van dat gedoe.
En dat gevoel zal elk kind van gescheiden ouders hebben zelfs als ze goed met elkaar omgaan. Want die futiliteiten bij mijn ouders waren maar kleinigheden die misschien 2 keer per jaar gebeurden....en verder waren ze écht beide ouder.
Ik denk dat zélfs als de een een 'slechte ouder' is om welke reden dan ook of dat nu een verslaving is of slechte opvoedkwaliteiten of het kind in kwestie opstoken tegen de andere ouder dat contact nog steeds het beste is. Het blijft je vader/moeder. Hoe 'slecht' hij of zij ook is. Als dat een stiekume alcoholist is, is het wel nog steeds je vader. De loyaliteit van kinderen gaat enorm ver....dat is toch bekend?
En zelfs met een slechte ouder zou je desnoods met enorme beperkingen contact kunnen hebben. B.v. overdag dat hij je van school haalt en wat met je gaat drinken in de HEMA ofzoiets.Lijkt me redelijk 'save' zelfs met iemand die een slechte ouder is.
Op een gegeven moment vroegen wijzelf of we niet zélf op de fiets heen en weer konden bij de weekenden dat we naar de andere ouder gingen omdat we de 'kleine conflicten' dan niet hoefden te zien. Dat is gebeurd. Daar konden ze beiden mee instemmen. Al hadden ze geen van beiden idee waarom we dat vroegen. Broer en ik wisten heel goed van elkaar waarom we dat liever wilden, hoewel we er nooit over overlegd hebben ofzo. Dat voelden we allebei zo, dat wisten we zo wel van elkaar.
Later hebben we het wel eens verteld. Ze schrokken er allebei van. Vonden het heel erg. Waren het zich niet eens bewust.
Wij waren als je het algemeen stelt kinderen van een modelscheiding. De kleine dingetjes vallen weg tegen alle goede dingen in onze jeugd....we kwamen redelijk ongeschonden aan bij onze volwassenheid. 2 vakanties, 2 verjaardagskado's....daar zagen we de voordelen ook wel van in
Enorm 'geleden' hebben we niet eens.
Ik leef mee met alle kinderen van vechtscheidende ouders. En herbeleef bij elk verhaal de kleine gevoelens die ik toen had. En dat in 10-voud! Wow....ik had het denk ik niet overleefd!
Had me voor de trein geworpen of was depressief geworden of wat dan ook....om er vanaf te zijn.
Ik weet geen oplossing.
Ik weet alleen dat elke poging om het beter te regelen om het op te lossen dan nu met toch best véél vechtscheidende ouders béter is dan wat nu toch best vaak gebeurd. Dat kinderen de dupe worden van hun ruziemakende ouders.
Misschien is het een oplossing om kinderen van zulke ouders 'tijdelijk' bij grootouders te laten opgroeien ? Een grootouder die er redelijk 'neutraal' in kan staan? Die loyaal is met beide ouders? Ook met ex-schoon-familie?
Grootouders worden tegenwoordig gezonder 'oud' en zijn heel vaak best nog in staat een (groot) deel van de opvoeding desnoods te moeten doen? Totdat de ouders de conflicten hebben begraven en opgelost? Soms denk ik dat.....in de gevallen die ik van dichterbij heb meegemaakt zou het een oplossing hebben kunnen zijn. De grootouders in die kwesties waren reële mensen die het 'gevecht' verafschuwden voor de kinderen....hun kleinkinderen. Die het liefste hadden gezien dat alles in païs en vree was opgelost. Die zich heel wel realiseerden dat dit voor iedereen 'slecht' was en het meeste voor de kleinkinderen.
Maar ja grootouders zijn geen partij voor wettelijke ogen.
Er zouden best wat meer wettelijke mogelijkheden mogen zijn om de ouders desnoods te 'dwingen' tot goed overleg.
En zet voor mij part een 'straf' op ruziemaken, opstoken en ouderlijk contact verbieden en kinderen daarmee belasten. Het is wat mij betreft net zo goed kindermishandeling als ze slaan.
groeten albana

Ik ben dit soort discussies zo beu!

Die stereotiepe beeldvorming van de wraakzuchtige moeder die over de rug van de kinderen haar ex een hak wil zetten!

Mijn verhaal. Anoniem, maar ik moet het kwijt want ik weet niet meer wat ik doen moet. Een lang verhaal. Omdat ik zo'n slechte moeder ben die het contact recentelijk heeft afgekapt. Na tien jaar water bij de wijn doen, dat dan weer wel. Ik zie hoe getraumatiseerd de kinderen zijn geraakt, ik hoor nu pas de verhalen wat zij bij vader hebben meegemaakt omdat ze me wilden ontzien, en toch voel ik me een slechte moeder, mede dankzij de verhalen in de media over wraakzuchtige moeders en zielige vaders.

Wanneer wordt ons verhaal ook gehoord?

Ik ben moeder van een puber en een jongvolwassene. Mijn huwelijk was vooral verbale intimidatie en geestelijke mishandeling. Niet op de manier die je in populaire bladen leest met fysieke mishandeling, maar subtieler. Binnen de vier muren werd er vooral veel geschreeuwd, en ik werd kleiner en kleiner, voelde me schuldig, want ik maakte mijn man zo overstuur (dacht ik). Buiten de vier muren probeerde hij de schijn op te houden door zich te presenteren als de superman met dat zielige vrouwtje, daar slaagde hij deels in, maar pas jaren na de scheiding leerde ik van oud-buren dat ze wel door hadden dat er veel niet klopte bij ons thuis.

Ik ben een kleine 10 jaar geleden gescheiden omdat het tot me door drong hoe zijn geschreeuw de kinderen beschadigde en dat zijn gedrag misschien toch niet zo normaal was als hij me zelf altijd toebrulde. Ik zag hoe de kinderen kapot gingen door de sfeer die hun vader bepaalde. Ze zijn opgevoed zonder kleurkrijtjes en vingerverf omdat pa dan een driftbui kreeg want stel je voor dat er vlekken kwamen. Ze kregen als dreumes al een heel grote mond omdat ze een beker drinken omgooiden. Want vader was er van overtuigd dat normale kinderen dat nooit deden. Hun rode oortjes omdat vader daar aan trok (wat volgens hem normaal opvoedgedrag was bij dwarse kinderen).

Over hoe ik ben behandeld zal ik hier maar zwijgen. Verbale intimidaties, leugens, schreeuwen en heel vreemde hersenkronkels die hij mij ook opdrong met veel schreeuwen. Hoe vat je 25 jaar leven in een heel vreemde situatie samen? En het komt op de buitenwereld ook zo snel over als "moddergooien". Ik kan er beter over zwijgen. Maar ik zwijg niet over wat de kinderen hebben meegemaakt. Nu niet meer!!!

Waarom ik dat allemaal maar pikte? Het begint subtiel. Je went er aan, ook al voel je je doodongelukkig. Ik kreeg natuurlijk van alles de schuld, zelfs als het regende, en leerde de schuld vooral bij mijzelf zoeken. Er is een verhaal over kikkers. De ene kikker wordt in heet water gegooid en springt er meteen geschrokken uit. De andere kikker wordt in koud water gegooid dat verhit wordt, de kikker gaat dood. Ik was die laatste kikker.

Uiteindelijk kon ik er niet meer om heen hoe de kinderen leden onder de tirannie van hun vader en ik vroeg de scheiding aan.

Ik had gelukkig veel steun, maar ik vond het lastig als die mensen zeiden dat ik veel te lief was voor mijn ex. En ze hadden gelijk, weet ik achteraf, maar ik wilde geen vechtscheiding! Dus koos ik voor géén partneralimentatie want ik wilde financieel onafhankelijk van hem zijn (dat ik dankzij hem geen eigen carrière heb kunnen opbouwen, een lang verhaal dat ik jullie zal besparen, heb ik jarenlang verzwegen). Ik koos voor minder dan de helft van de inboedel, kocht liever het meeste zelf met het excuus van "een wasmachine verhuist zo vervelend", terwijl de onderliggende gedachte was: laat ik hem maar zo min mogelijk ontstemmen want de kinderen hebben hem nog nodig. Liters water gingen er bij de wijn, in het belang van de kinderen.

Dat de kinderalimentatie niet geïndexeerd werd omdat hij er van overtuigd was dat ik het aan mezelf besteedde, ach, ik pikte het voor de lieve vrede en werkte gewoon wat harder. Dat de kinderen na elk weekend bij hem onhandelbaar en overstuur waren en stonken naar sigaretten, bakvet en hond, ach, dat hoor je wel vaker bij "gescheiden kinderen", wij moeders met onze hoge eisen, dat moest ik loslaten. Toch? Ik pikte en slikte en schikte en hield hem de handen boven het hoofd, nam desnoods zelfs de schuld op me als iemand me aansprak op de gevolgen van zijn gedrag (bijvoorbeeld dingen die er tijdens "zijn" weekend waren gebeurd).

Ik wist dat het er bij vader voor de kinderen niet ideaal was, maar ja, wat kon ik doen? Praten met vader? Onmogelijk. De kinderen van hem weghouden? Nee, dan had ik het gedaan en was hij de zielige vader. Hulp inschakelen? Die was er al, want mijn kinderen hebben een autistisch spectrum stoornis, maar zij wisten het ook niet.

Ik heb al die jaren geen kwaad over vader gesproken naar de kinderen toe. Want ik wilde geen vechtscheiding en mijn ervaring met vader hoefde hun ervaring niet te zijn (al wist ik in mijn achterhoofd dat dat idealistisch gezwets was). Ik bleef pa de handen boven het hoofd houden. Heb nooit gezegd "vraag dat maar aan je vader" als er weer eens schoenen of kleding te klein was terwijl de alimentatie stop was gezet. Ik bood mijn excuses aan als vader de kinderen op maandagochtend (zijn ochtend) in vieze, stinkende kleding en ongewassen op school had afgeleverd, of in zomerkleding terwijl er een pak sneeuw lag. Op sandalen, want er was een veter van de winterschoenen geknapt en hij weigerde nieuwe veters te kopen omdat er ook nog nette sandalen lagen. Zo dacht vader. En ik kon het weer uit komen leggen op school, want als er iets mis is wordt eerst moeder aangesproken.

Pa bepaalde, pa regelde, dwars tegen convenanten in, en ik pikte het voor de lieve vrede, ik wilde geen vechtscheiding. De alimentatie werd niet verhoogd en viel tenslotte helemaal weg (pa is werkeloos geworden), terwijl er met zaken als studiefinanciëring toch naar wordt gekeken, zodat mijn oudste kind nu een probleem heeft, maar we willen geen vechtscheiding. Want reken maar dat de ellende pas goed losbreekt als ik (we, inmiddels, want mijn oudste is volwassen) de papieren van het LBIO opstuur.

Nu mijn ene kind volwassen is gaat de beerput open. Jaren van verwaarlozing, raar gedrag (de populaire vader willen uitgangen) tegenover vrienden die al gauw geen contact meer wilden, slechte voeding, de eeuwige damp van sigarettenrook en vooral het schreeuwen, schreeuwen en nog eens schreeuwen. "Mam, laat *jongste kind* voortaan bij jou, want hij gaat kapot, hij ligt het hele weekend onder vuur!" zei hij laatst.

Ook heeft hij ontdekt dat de op zijn naam geopende spaarrekening, waar oma en opa bij de geboorte een flink bedrag op heeft gestort en waar we tijdens het huwelijk op spaarden, door pa helemaal is leeggeplunderd. Het zou voor de studie van de kinderen zijn geweest. Van dat geld is hij o.a. naar het buitenland gegaan, heeft mijn oudste ontdekt, waar pa toen een vage date had.

Zijn gedrag naar met name het jongste kind (15) is inmiddels zo uit de hand gelopen dat ik dat kind heb aangeraden er niet meer heen te gaan. Mijn oudste komt er nog omdat hij in het weekend een bijbaantje vlakbij zijn vader heeft, maar hij ziet het nu zelf als "kost en inwoning, en nog slecht ook". Dat zijn zijn woorden.

Ja, ik ben nu zo'n hex die de kinderen bij haar ex weghoudt. Ik heb bijna tien jaar nodig gehad om deze stap te nemen en ik voel me heel schuldig en slecht, maar ik heb geen alternatief. En ik kan het aan niemand uitleggen, want "het is toch hun vader" en "je kan je kind zijn vader niet ontzetten".

Ik zie dat mijn kinderen dezelfde ellende meemaken als ik in mijn huwelijk heb meegemaakt en dat dat inmiddels veel schade heeft veroorzaakt. Maar dat kan ik niet hardop zeggen want dan projecteer ik immers mijn eigen verleden op de kinderen. Nee, mensen, keiharde feiten!

Mijn oudste geeft aan dat er zaken zijn gebeurd waar hij hulp bij nodig heeft. Eén daarvan is het feit dat hij een vriendin is kwijtgeraakt door zijn vader, en dat zijn vader heeft gezegd dat dat mijn schuld was (een raar verhaal waar ik niets van weet, maar wel typerend is voor het gedrag van vader) en het feit dat de spaarrekening volkomen leeg is getrokken. Vader, die zich jarenlang heeft gepresenteerd als superpapa en mij naar beneden heeft getrapt naar de kinderen toe, is heel erg van zijn voetstuk gevallen en mijn oudste ziet nu hoe de vlag er werkelijk heeft bijgehangen. Dat is een enorme schok voor hem.

Het lijkt, als ik dit terug lees, vooral om geld te gaan. Dat is niet zo. Het speelt wel mee, want ook financieel moest ik altijd de kastanjes uit het vuur halen, maar het is een bijzaak. Hoofdzaak was het intimideren, het schreeuwen, het liegen en het wereldvreemde gedrag plus de verwaarlozing waarvan ik nu pas doorkrijg hoe ernstig het was.
De geplunderde spaarrekening was wel een enorme klap. Nu had hij zwart op wit bevestiging wat hij al vermoedde, zei hij. Omdat hij studie en werk niet kan combineren vanwege zijn autisme had hij zijn deel van de spaarrekening graag willen gebruiken voor zijn studie. Het was voor hem een bevestiging van het "niet pluis" gedrag van zijn vader. En nu gaat de beerput open bij hem en hoor ik de verhalen, wat er met hem en vooral met het jongste kind is gebeurd bij vader. Vernederingen, angst, schreeuwen, eindeloze discussies, en ook de eenzaamheid omdat vader eigenlijk totaal niet voor ze zorgde (dit is voor mij ook een schok, ik dacht dat hij dat wel deed, al was het niet ideaal, maar ja, wij moeders leggen de lat toch te hoog... Toch?).

Ik heb afgelopen maand, na een zoveelste incident met het jongste kind waarbij het kind ook in fysiek gevaar is gebracht, besloten: voorlopig verbreek ik het contact. Mijn jongste vindt het naar dat hij nu papa's hond niet meer ziet, want, gaf hij vanmorgen toe, dat was eigenlijk nog de enige reden waarom hij naar papa ging.

Ik heb inmiddels open kaart gespeeld naar de scholen van de kinderen. Uitgelegd wat er gebeurd is de laatste jaren. Dan maar een hex. Maar school wist het allang. Ze zagen het verschil als mijn kinderen bij mij waren geweest of bij hem. In verzorging, maar vooral in gedrag. Ze geven me helemaal gelijk.

"Gelukkig" is mijn jongste kind al 15, dan valt er volgens mij niet meer zoveel af te dwingen.

Maar stel je voor dat vader het hoog gaat spelen (wat ik betwijfel). Dan sta ik machteloos. Ook al zijn de kinderen inmiddels ernstig getraumatiseerd geraakt (dat zijn niet mijn woorden, maar van school en de begeleidster) door vaders gedrag. Ook al staat school achter me en geeft oudste zelf aan dat hij er alleen niet meer uit komt en professionele hulp wil.

Want vaders zijn altijd de slachtoffers van die akelige moeders, die hun frustraties over de rug van de kinderen uit willen vechten en projecteren op hun kinderen.

Maar ondertussen zitten wij met de levensgrote brokken.

albana

Ik heb 10 jaar mijn uiterste best gedaan om te voorkomen wat jij beschrijft.

En mijn ouders leven nog, maar ik kan hen niet als neutrale derde inschakelen. Ze kunnen zijn bloed wel drinken, en niet geheel ten onrechte.

En in de professionele wereld? Niemand lijkt zijn handen er aan te willen branden, want vaders zijn altijd zielig en moeders wraakzuchtig. En als de boel echt fout is, zoals bij ons, wordt er al snel gezwaaid met maatregelen (uithuisplaatsing, onder toezicht stelling, pleeggezin).

Ik ben niet perfect, maar ik ga nu alléén voor mijn kinderen zorgen en ze alsnog de rust geven die ze nodig hebben. Zonder tirannieke vader. Gelukkig hebben ze hun leeftijd mee, oudere kinderen zetten ze niet zo snel meer uit de ouderlijke macht (hoop ik).

Sorry. Ik heb 10 jaar mijn best gedaan. Resultaat: getraumatiseerde kinderen die dringend professionele hulp nodig hebben, maar niemand kan iets met dit scenario, want het contact met vader is belangrijker dan het welzijn van de kinderen. Zelfs als de kinderen helemaal klaar zijn met hun vader.

Voor Noname

Noname,

Je voelt je schuldig over hoe je het hebt aangepakt. Vergeet echter niet dat je hebt gehandeld binnen de omstandigheden die er waren. Net als ik heb jij de afgelopen tien jaar in een hoogtepunt van een golfbeweging gezeten waarbij niet het welzijn van het kind voorop staat, maar dat er contact met beide ouders moet zijn, ook al lenen de omstandigheden zich er niet voor. En om je kinderen te kunnen houden en nog iets te kunnen bieden (want kinderen van 'onwillige moeders' worden momenteel bij bosjes overgeplaatst naar de vader of uit huis geplaatst)moet je soms mee in dingen die niet goed voor ze zijn. Maar altijd nog beter dan......Hier hetzelfde verhaal. In feite is er in Nederland vanalles geregeld voor geweldslachtoffers en eigenlijk helemaal niets. Want zolang het familierecht geregeld is zoals het geregeld is (omgang moet), is het allemaal geen klap waard. Slachtoffers en hun kinderen kunnen geen veilige plek voor zichzelf creeeren, ze blijven always on the run, omdat de pleger via het familierecht nog heel veel rechten heeft en de instanties zich daarvoor inzetten. Ten koste van slachtoffers en kinderen. In feite ben je in het huidig systeem verloren zodra je een verkeerde partner treft. Ben maar blij dat ze groot zijn, want het wordt misschien nog wel erger, na die familiedrama's. In plaats van dat dit tot denken geeft over het huidig systeem, wordt er gesproken over eerdere uithuisplaatsing bij vechtscheidingen, zoals deze situaties gewoon genoemd worden. Waar is de rechtvaardigheid gebleven?

Hear hear

Noname, I hear you! Ik begrijp je punt, het heeft genoeg overeenkomsten met mijn persoonlijke situatie om me in je in te kunnen leven. En ik denk dat je er alles aan hebt gedaan om uit de gegeven situatie het beste te maken. Voel je niet schuldig!
In z'n algemeen; ik heb de bewuste documentaire niet gezien. Zit eigenlijk niet zo te wachten op een heel programma over vechtscheidingen. Elke scheiding c.q. iedere situatie is anders en daar een goede algemene deler voor vinden is gewoon godsonmogelijk. 'Vroeger' was 1-ouder gezag na een scheiding heel gebruikelijk en ik begrijp best dat dat in voortschrijdend inzicht is veranderd naar standaard 2-ouder gezag, om te voorkomen dat vaders geheel opzij werden gezet. Maar in de dagelijkse praktijk stelt dat gezag inderdaad niet zo heel veel voor, heb ook ik ontdekt. Ja, een handtekening voor een paspoort. Maar verder.. als moeder (of vader) kun je eigenlijk toch wel geheel alleen voor je kind zorgen en beslissingen nemen. En een convenant? Wat voor zin heeft dat wanneer dat geheel is toegesneden op de situatie c.q. de leeftijd van de kinderen op dat moment? Iets wat toch weer zal veranderen? En wat verder (zover ik weet) ook weinig (of was het geen?) rechtswaarde heeft? Leuk bedacht weer, maar in de praktijk... Ik geloof echt niet dat dat vechten voorkomt. Eerder aanwakkert, want je kunt echt erg veel strijd voeren over dat convenant.
Ik heb zelf zeer serieus overwogen 1-ouder gezag aan te vragen, maar ik heb er vanaf gezien om dat mijn advocate mij meegaf dat dat zou betekenen dat de kinderen door een hele molen van kinderbescherming (en andere instanties waar je liever niet mee van doen hebt) heen gehaald zouden moeten worden. Dat wilde ik ze niet aan doen. En zoals ik zei; 2-ouder gezag stelt in de praktijk niet zo heel veel voor. Gelukkig was ik in de omstandigheid dat ik alimentatie niet perse nodig had om mezelf of onze 2 kinderen te onderhouden. Ja, het was krap, maar ik had dat liever dat rekenen op geld dat je vaak niet krijgt (genoeg verhalen gehoord van kennissen met strijd via het LBIO). Geld is bij ons dus nooit echt een issue geweest. En dat geeft heel veel rust. Convenant is er ook niet, alleen een paar basis dingen als waar de kinderen wonen en de omgangsregeling. Ik ben heel blij dat ik het op mijn manier heb gedaan.

Nou......

....dat vind ik dus een denkfout. Immers als er niet gestraft is, wil dat niet zeggen dat het niet gebeurd is. En als jij als moeder weet wat je gezien hebt en wat er gebeurd is, dan is het je plicht om je kind daartegen te beschermen. Wat de strafrechter daar ook van zegt. Het schijnt dat maar twee procent van de plegers wordt veroordeeld. En dan is er nog iets. Het speelt in het huidige systeem echt geen rol. Toen mijn ex nog niet veroordeeld was moesten de kinderen omgang hebben omdat hij niet veroordeeld was (en wij doen niet aan waarheidsvinding mevrouw) en toen hij veroordeeld was moesten de kinderen contact hebben omdat 'dit pas bekend werd na het advies en daar blijven we bij'.

Sorry, maar als dat is hoe het werkt, dan bescherm ik ze zelf wel. Noem het op de stoel van de rechter gaan zitten als wilt. Maar mijn kinderen zijn veilig en dat heb ik toch maar mooi bereikt.

tsjor

Tsjor, jammer dat je mij/ons ziet als een slachtoffer, want zo ervaar ik het absoluut niet. Mijn kinderen wel, ja, maar ik zelf niet! En mijn kinderen gaan er boven op komen, maar wat er is gebeurd en wat dat met ze heeft gedaan ga ik niet ontkennen of mooipraten. Fijn dat jouw kinderen er wel goed uit zijn gekomen, hier is dat helaas niet het geval. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat ook goed zal komen, al heeft het veel tijd en geduld nodig.

Ja, het was mijn verantwoordelijkheid, ik heb besloten kinderen te krijgen met deze man en daar kan ik mijzelf achteraf vele verwijten over maken, maar daar schiet niemand iets mee op. Ik moet mijn verantwoordelijkheden nemen die uit die beslissing voortvloeien en dat houdt ook in: het contact tussen vader en kinderen in stand houden. Dat heb ik jaren gedaan. Vader de handen boven het hoofd gehouden, zijn gedrag goedgepraat, de kinderen gezegd dat ze problemen met hun vader met hem moesten bespreken.

Het alimentatie/boedelgedeelte ook is gegaan zoals jij beschrijft. Hierbij heb ik wel heel veel water bij de wijn gedaan om gedoe te voorkomen, maar precies, zoals jij zegt: alimentatie volgens berekeningen, en dat halflege huis vult zich wel weer. Dat hij de indexering weigerde, tja... Ik redde het wel, wilde niet afhankelijk van hem zijn. Maar nu de kogel door de kerk is, zit het me wel dwars, al is het maar een klein aspect van het hele verhaal. Maar goed, ook dat overleven we wel, het zijn maar centen en ik heb mijn leven genoeg op de rit om niet afhankelijk te zijn van die man.

Heel fijn dat jouw kinderen er zonder problemen en juist sterker uit zijn gekomen. Hier is dat helaas niet gelukt. Misschien telt hun autisme mee, waardoor ze het anders verwerken, dat weet ik niet. Maar het heeft te lang geduurd, en ze konden er niet mee bij mij komen want ik heb te lang alles goedgepraat in het voordeel van vader.
Vanmorgen zei mijn jongste kind nog dat hij blij was dat hij niet meer hoeft van mij, al zal hij de hond missen. Hij heeft zitten wachten tot ik de knoop voor hem doorhakte, dat vermoedde ik al een tijd, maar nu weet ik het zeker.

De centen zijn niet doorslaggevend, al is mijn oudste kind woedend nadat hij ontdekte dat de spaarrekening leeg was.
Natuurlijk kan hij gaan werken, dat doet hij ook, maar zijn contract loopt deze maand af omdat hij te oud wordt en het lukt hem niet om ander werk te vinden. Maar dat komt wel goed, die centen. Het is vooral de klap die hij kreeg toen bleek dat vader de rekening had geplunderd, toevallig kort voor hij naar het buitenland vertrok voor een leuke vakantie met zijn toenmalige date. Met zijn kinderen is hij nooit op pad gegaan, nog niet eens naar de Efteling bij wijze van spreken, maar hij nam wel al het geld van de kinderspaarrekening om naar die internetdate te kunnen. Dat zijn de woorden van mijn zoon, niet mijn woorden. Het is niet de enige reden waarom hij het helemaal gehad heeft met zijn vader. Het was uiteindelijk wel het breekpunt. En er is veel meer gebeurd.

Het gaat niet alleen om die centen. Het gaat om vertrouwen. Kinderen zijn ongelooflijk loyaal en dit kind was een echt vaderkind, ook al wist hij wat zijn vader deed. Die lege rekening was voor hem een kantelpunt.

Hij heeft veel meegemaakt en gezien kon er jarenlang met niemand over praten. Want ik heb ook altijd duidelijk gemaakt dat ze problemen bij vader ook bij vader moeten uitvechten en ik daarbuiten sta. Daar heb ik nu spijt van, nu de beerput open is. Ik was er niet voor mijn kinderen. Ook al om een vechtscheiding te voorkomen, want als moeder moet je je niet bemoeien met wat er bij vader gebeurt. Maar er zijn daar dingen gebeurd die hen beiden flink beschadigd hebben. Ik wist dat er dingen gebeurden die niet bepaald verstandig waren, maar ik moest loslaten, ik moest me er niet mee bemoeien, ik zou wel overbezorgd zijn, dus ik hield afstand. Maar ik wist niet dat het er zo aan toe ging. En tegelijkertijd weetik dat mijn kinderen de waarheid spreken. Want vader is tot rare dingen in staat. Daar heb ik in mijn huwelijk al heel veel ellende over gehad. En toen ik weg was, kon vader zin gang gaan, en dat nam soms heel gevaarlijke vormen aan. Zoals vuur stoken in de kamer omdat hij geen geld had voor de verwarming. Mijn jongste kind heeft daar een panische angst voor vuur aan over gehouden. Die angst is me al langer bekend, waar het vandaan komt weet ik pas sinds kort. Dit is maar één voorbeeldje. Er is nog veel meer gebeurd.
Mijn oudste kind heeft regelmatig geprobeerd zijn broertje te beschermen tegen de buien van vader en was niet bang om de confrontatie aan te gaan. Ook toch het nog een jochie van 10, 12 was. Ik heb gisteravond en vanmorgen weer verhalen gehoord waar ik koud van werd en met dat soort verhalen konden mijn kinderen dus niet bij mij komen, want ik zei altijd: wat bij papa gebeurt is papa's verantwoordelijkheid.

En ja, er is werkloosheid bij vader, maar dat komt omdat hij gewoon niet meer naar zijn werk ging. Ik heb dat tijdens mijn huwelijk ook meegemaakt, die neiging om terug te kruipen in dat eigen wereldje, dus ik geloof het verhaal van mijn oudste kind onvoorwaardelijk. Ik heb geen idee waar hij nu van leeft, en dat is mijn zaak ook niet, maar als je kind vertelt dat hij de stapels dichte enveloppen af en toe maar zelf open maakt en zijn vader dwingt actie te ondernemen n.a.v. de groeiende stapel aanmaningen en herinneringen, en datzelfde kind stilletjes de persoonlijke spullen van zichzelf en zijn broer van vaders huis naar mij transporteert omdat hij bang is voor inbeslagname en deurwaarders (ik wist hier echt helemaal niets van, tot voor kort)... Dan staat je verstand stil. Ik heb mijn zoon duidelijk verteld dat dat zijn verantwoordelijkheid niet is. Het is heel slim dat hij persoonlijke bezittingen naar mij had doorgesluisd, stiekem in zijn schooltas omdat hij mij ook niet ongerust wilde maken, maar die enveloppen moet hij dicht laten, dat is zijn verantwoordelijkheid niet!

Mijn oudste is heel boos op me geweest en heeft verteld dat hij zich jarenlang ontzettend eenzaam heeft gevoeld, omdat ik niet wilde luisteren. Dat hebben we inmiddels uitgesproken. Hij begrijpt dat ik ook weinig kon doen, ik heb mijn excuses aangeboden dat ik me zo heb afgesloten voor wat er bij vader is gebeurd.

En nu zitten we met de brokken. Heel fijn dat jouw kinderen daar luchtiger mee om gaan, hier ligt dat wat lastiger. De situatie waarin mijn kinderen hebben geleefd, en waar ik niets van wist, al had ik wel vermoedens, en het feit dat ze daarover bij niemand terecht konden, ook niet bij mij, heeft er diep in gehakt. En al had ik het geweten, wat kon ik doen? Als gescheiden moeder moet je toch loslaten? Je nergens mee bemoeien? De regie uit handen durven geven? Wat kon ik doen? Pa op zijn verantwoordelijkheid aanspreken? Na een huwelijk dat mede daarop is stukgelopen? De kinderbescherming inschakelen en et risico lopen mijn kinderen kwijt te raken? De verhalen zijn voor buitenstanders ongeloofwaardig. Maar ik geloof mijn kinderen, nu die beerput open gaat. Omdat ik het ook mee heb gemaakt.

Met zelfverwijt (had ik die man maar nooit getrouwd, had ik maar geluisterd naar mijn kinderen) schiet ik nu niks op. Ik kan maar één ding doen: de kinderen alsnog beschermen en ze laten zien dat ik nu wél naar ze luister, ook al is het bij papa gebeurd. Door te zeggen dat mijn jongste kind er beter niet meer heen kan gaan. Mijn oudste moet er nog wel regelmatig heen omdat hij werk heeft vlakbij zijn vader. Hij heeft overwogen ontslag te nemen maar ik heb gezegd niets overhaast te doen voor hij nieuw werk heeft, tenzij het echt niet meer houdbaar is.

Het LBIO, daar twijfel ik vandaag wel weer over. Ik ga na mijn werk de internetsites eens goed bekijken wat de consequenties voor de studiefinanciëring zijn. En natuurlijk kan mijn zoon werken bij zijn studie, dat doet hij ook fanatiek, maar de tijden zijn wat lastig.

We gaan het redden, hoe dan ook! Ik vertrouw op de kracht van mijn kinderen en dat ze hier uit zullen komen. Maar als ik dan weer de trendy verhalen lees over zielige vaders, wraakzuchtige moeders en omgangsregelingen die kost wat kost in stand moeten worden gehouden en waar je je niet mee mag bemoeien, dan word ik heel erg boos. Omdat dit echt niet voor iedereen op gaat, maar de mensen die hiermee te maken hebben kunnen nergens terecht en kunnen nog een trap na krijgen met opmerkingen als "er anders in moeten staan" en "slachtoffer zijn".

Als moeder kan je het helaas zelden goed doen in dit soort situaties. Gelukkig heb ik geleerd steeds meer mijn eigen plan te trekken, desnoods tegen alle gangbare regels in. En in dit geval betekent dat onder andere niet meer stimuleren dat mijn kinderen in een voor hen onveilige, dreigende situatie terecht komen. Ofwel: de omgang met hun vader beperken.

en wat is omgang?

Ik denk nog steeds dat het grotendeels een kwestie is van hoe je zelf dingen interpertreert. Zie het voorbeeld van Tsjor. Waarom in hemelsnaam nog een procedure starten als een kind al 15 is???
Omgang kan ook best anders, zonder slapen b.v. En dat pubers dat niet meer willen is vrij normaal hoor...Toen wij 15 waren wilden we ook geen weekenden bij onze vader meer zijn. Nou deed mijn vader daar amper moeilijk over, dus dát is het verschil. Mijn moeder had zelfs liever gezien dat we wel gingen denk ik (ook dat is een verschil). Maar we hadden daar geen 'zin' meer in. Waren druk met onze vrienden/vriendinnen en dat gedoe van ik kan niet, ik ben bij mijn vader kwam ons helemaal niet uit. Dus gingen we 1 dag doordeweeks bij mijn vader eten (standaard), vanaf school erheen en we bleven tot na het eten en verder spraken we 'dagjes' af. Het ene weekend naar mijn opa en oma en het weekend erna mee naar een natuurgebied struinen met de hond en een pannekoek eten. En dan zo soms 2 weken niets. Feestdagen bleven ze wel 'verdelen' en qua vakanties mochten we kiezen met wie we mee wilden. Een enkele keer sliepen we in vakanties nog bij mijn vader en dat was het wel. O ja en we belden nog wel eens....vooral om 'af' te bellen, maar soms ook om nog s te overleggen of we écht mee wilden naar dat en dat. Er 'hoefde' niets, het mócht áls er maar op de een of andere manier contact bleef. En daarvoor zijn er 2 nodig.
En zeker met volwassen kinderen....die kunnen toch zélf bepalen hoe en wat? En een 15 jarige heeft ook zelf een mond.Daar lijkt me geen rechter aan te pas te hoeven komen. En als hij dat niet 'durft' is dat ook vrij normaal...ons liep toen we dat wilden zeggen ook de zweetdruppels over de rug. Het is zowiezo geen makkelijke boodschap. Ook niet tegen aardige vaders. Maar met een moeder achter ons die ons steunde voelden we ons toch gesterkt.
Ook mijn aardige vader had best anders kunnen reageren...boos kunnen doen, verongelijkt, woedend. Het had best gekund. Maar na de eerste schok, aanvaarde hij...en bedacht deze oplossing.
Daar konden wij mee leven.
Ook mijn ouders maakten soms ruzie over geld. En mijn moeder heeft de meeste kastanjes ook financieel uit het vuur gehaald. Maar wij 'wisten' dat niet. En dat was maar goed ook. Mijn vader geloofde pas écht dat kinderen zoveel kostten toen zijn zoon die hij met zijn 2de vrouw kreeg even oud was als ons. Maar toen waren wij volwassen en was het te laat. Wel had hij 'stiekum' gedeeltes geld appart gezet in die periode. Voor het geval mijn moeder het alsnog zou opeisen via de rechterlijke macht. Iets dat niet gebeurd is...Dus stond het er nog toen wij allang volwassen waren.
O en excuses hebben we gehad. Inclusief mijn moeder...zo is mijn vader dan wel weer...Maar mijn vader was niet werkloos. Dat is een enorm verschil.
Hij hád het geld ook....alleen geloofde hij ook niet dat wij zó veel kostten.
Dat wij het niet wisten was top van mijn moeder. Bewonderingswaardig. Mijn moeder had wél een cariére...Die werkte altijd al, wel eerst tegen de zin van mijn vader, maar die liet zich niet zomaar tegenhouden. En daar had ze profijt van na de scheiding. Het is ook een keuze die je ooit samen gemaakt heb en deels ook zelf verantwoordelijk voor bent.
Waarom zou dat alleen door hem komen? Ik zie dat ook niet zo.
Ik ga denk ik ook teveel van het kind uit. Ben wat dat betreft geen goede objectieve partij.
groeten albana

welke procedure, Albana?

Waar heb ik in vredesnaam geschreven dat ik een procedure ga opstarten? Ja, ik overwoog het LBIO in te schakelen vanwege de achterstallige alimentatie, maar van een kale kip kan je niet plukken. Ik heb nooit een rechtszaak gestart en zal dat nu ook niet doen. Ze hoeven er niet meer heen van mij, daar heb ik geen rechter voor nodig.

En een vijftienjarige heeft ook een mond, ja. Helaas is dit kind kinderlijker dan andere vijftienjarigen. Zijn broer is veel mondiger.

En waarom ga je er van uit dat ik de kinderen heb lastig gevallen met de alimentatieproblemen? Ik heb daar nooit over gesproken. Wel moest ik vaak nee zeggen, maar dat hoeft op zich niet ongezond te zijn. Mijn oudste is er bij toeval achter gekomen dat zijn vader al een tijd geen alimentatie meer betaalt omdat zijn vader daar iets over los liet, maar daar weet ik geen details over.

Ik merk dat het onmogelijk is om uit te leggen hoe het is als één van de ouders regelmatig uit de bocht vliegt. De andere ouder moet gewoon wat meer zijn/haar best doen, de kinderen moeten gewoon wat mondiger zijn. Ik neem het jullie niet kwalijk, want het is moeilijk uit te leggen hoe het is als je in zo'n situatie terecht komt. Het is bijna niet voor te stellen voor een buitenstaander.

Uit het verhaal van Emine maak ik op dat er zelfs sprake is van een veroordeling wegens mishandeling, en zelfs zij moest haar kinderen naar die man laten gaan!

Als ex van een ouder die schadelijk gedrag heeft (om het zo maar te noemen) heb je geen poot om op te staan. De buitenwereld weet het allemaal prachtig te vertellen, maar heeft geen idee wat voor impact het heeft op de kinderen.

De ouders met jongere kinderen die in zo'n situatie terecht komen, waardoor ze niet kunnen zeggen "tot hier en niet verder", zitten echt met handen en voeten vast aan zo'n ex.

Maar we hebben onze grens getrokken. De actuele situatie is niet fijn, er is te veel gebeurd, maar ik ben er nu 100% voor hen, ik hoef het probleem niet meer te sussen en mooi te praten, ze hoeven niets meer te verzwijgen en we gaan het redden, hoe dan ook!

Ik hoop dat andere ouders deze stap ook mogen zetten, want gedeeld ouderschap is echt niet altijd goed voor het kind als één van de ouders niet in staat is ouder te zijn. Ik besef heel goed dat het ontzettend moeilijk is om te bepalen in welk geval een ouder wordt zwart gemaakt en in welk geval er wel degelijk wat aan de hand is, maar als er, zoals bij Emine, zelfs sprake is van een veroordeling en er wordt toch afgedwongen dat het kind er heen gaat, dan zakt mijn broek af.
Achteraf gezien is er in ons geval ook te bewijzen geweest dat het goed fout zat bij de vader. School blijkt het al lang te weten, buren die zich zorgen maakten, verhalen van de kinderen naar hun begeleiders (die ze wegens hun autisme hadden). Niemand die het me vertelde, niemand die er wat mee deed. Je hoeft er echt niet meteen mee naar Bureau Jeugdzorg of de kinderbescherming te stappen als je bang bent dat de kinderen dan nog slechter af zijn. Maar niks doen is ook geen optie.

Het gaat hier niet om een verschil in inzicht in de opvoeding of wat gemopper om centen. Het gaat hier om structureel fout gedrag van één van de ouders dat de kinderen beschadigd. En dan heb ik het niet alleen over mijn situatie. Ik denk ook aan ouders die verslaafd zijn, mishandelen, verwaarlozen of anderszins grenzen overschrijden, op een manier die op één of andere manier bekend is (wegens beoordeling, of school weet het, of de buren weten het), terwijl het kind toch verplicht wordt die "foute ouder" te bezoeken, en de andere ouder, meest (maar niet altijd) de moeder, machteloos moet toekijken en nog moet oppassen dat ze niet allerlei verwijten naar haar hoofd krijgt.

aanvulling

Nou No-name, die verwijten zijn wat mij betreft nog het minste probleem hoor. De juridische middelen en maatregelen die je tegen je kunt krijgen als je probeert je kinderen te beschermen jagen mij veel meer angst aan! Het is toch ongelofelijk dat je gewoon je kinderen kunt kwijtraken als je ze niet naar de andere (mishandelende) ouder laat gaan?