Vriend wil uit elkaar zonder reden

Hypotheek

Er zijn rekentools op internet waarbij je je maximale hypotheek kunt berekenen. Ik weet zijn salaris, wat hij straks, als alles geregeld is, ongeveer mee neemt uit ons gezamenlijk geld en de overwaarde van dit huis. Hij hoeft niet eens een maximale hypotheek te nemen om een aardig huis te kunnen kopen. Het is dus geen geldgebrek. Geen financiële moeilijkheden.
Dus naar mijn mening echt niet willen maar zeker wel kunnen. Het is dat ik niet onze inkomens wil delen, maar neem dat maar van mij aan. Anders zou ik echt niet zo moeilijk doen hoor.
Het enige wat hij dan (misschien) had moeten doen is wachten tot bij ons alles geregeld was. Wat sowieso wel netjes was geweest. Hoewel er natuurlijk ook nog tussenoplossingen zijn. Het ligt niet alleen aan mij dat het zo'n langslepend proces aan het worden is.

Het gaat ook niet alleen om het slapen. Ook om de privacy. Het kunnen leren en huiswerk maken voor school. Het zich kunnen terugtrekken wanneer ze dat willen. Hoe kun je je nu concentreren op schoolwerk wanneer er op armlengte (of in geval van toch een stapelbed, boven of onder je) gegamed wordt?
Leren of gamen in de woonkamer? Waar het ook niet rustig is?
Om de beurt in hun eigen slaapkamer? Terwijl jongste echt zijn rust en tijd nodig heeft om te leren en oudste constant overal geluid bij maakt (en dan niet zo zachtjes)?
Jongste was gisteren tot twee keer toe heel verdrietig na een gesprek met zijn vader. Oudste was compleet van slag. Oudste om een simpele vraag, nog niet eens over slaapkamers of zo. Dat geeft toch wel aan dat het hen ook allemaal heel erg bezig houdt? Dat zij het "vervelend" (zacht uitgedrukt) vinden hoe hun vader met hen omgaat?
Het komt echt niet alleen bij mij vandaan.
De kinderen zijn er ook. Alleen dat gedeelte is hun vader vergeten. Ik krijg toch sowieso overal de schuld van van hem.
Ik kan mijn eigen plan niet trekken. Ik wil dit niet zo. Ik "moet" rekening houden met de kinderen en verantwoordelijk zijn. Als ik ook mijn eigen plan zou trekken, waar blijven de kinderen dan? Ik wil zeker niet als slachtoffer neergezet worden of overkomen. Maar het mag wel duidelijk zijn dat dit allemaal niet mijn keuze is en is geweest. Het vreemd gaan niet, het uit elkaar gaan niet, de te korte periode van bezinning van ex niet en zeker de hele afwikkeling niet. Hij heeft daar keuzes in gehad. Mij is het opgedrongen. Ik heb al heel veel gedaan om mijn leven en die van de kinderen weer op de rit te krijgen.
Wij komen er uiteindelijk wel. Dat weet ik zeker. Alleen het zou allemaal een stuk minder ingewikkeld zijn als ex zich wat "netter" zou opstellen. Die mogelijkheid heeft hij echt. Daar ligt mijn frustratie. Regel dingen gewoon goed en netjes, daar is iedereen bij gebaat.

Aanvulling

Nog even ten overvloede
Ik heb een tijdje geleden al aangegeven dat ik het huis al wilde afwikkelen. Toen stond er een betaalbaar, kleiner huis in onze wijk te koop. Toen wilde hij dat niet. Als hij dat toen wel had gedaan, had ik nu rust en een ander huis en hij nu de ruimte om zelf iets groters te kopen.

en waarom

moeten die jongens zo nodig bij hem alles kunnen?
hij wil ze toch niet?

Elke keer als jij vindt dat het wel moet kwel je die jongens omdat het zo nodig moet van jou, omdat ze van jou telkens te horen krijgen dat het toch zo zielig is dat het niet kan.

STOP

Er zijn gezinnen die uit eigen beweging latten en/of zorgen dat er alternatieve levensvormen zijn omdat het beter past. Elke levensvorm is werkbaar mits jij je wrok en 'wat moet er volgens de etiquette' laat varen.

Laat die jongens juist zien dat veranderende omstandigheden NIET betekenen dat je ongelukkig wordt en dat alles verpest is en dat het nooit meer goed komt.

Als jij op je sterfbed ligt, wat wil je dan dat je jongens zeggen:
mama, wat fijn dat je ons altijd zo verdrietig liet zijn omdat we niet bij papa konden logeren en dat het jaren duurde voordat er iets verbeterde?
of
mama, wat fijn dat we dat je in die moeilijke maanden van 2018/2019 ons getrootst hebt en ons sterker hebt weten te maken om zelf over omgang met papa na te denken en met ons geoefend hebt hoe we met hem konden omgaan. ja we waren verdrietig maar we zagen aan jou hoe jij je leven opnieuw vorm kon geven zonder wrok en terugkijken.

gr Angela

stapelbed einde van de wereld

Lieve Mara, als een stapelbed of een kamer delen het einde van de wereld is, dan denk ik dat bijna alle kinderen ooit in hun leven een trauma oplopen. Mijn kinderen delen ook een kamer bij mij, en de kinderen van mijn vriend ook. Dat leek in t begin een probleem, maar al heel snel vonden ze t prima. Sterker nog, nu willen we eigenlijk beginnen aan t plaatsen van een dakraam voor nog een kamer op zolder, en dat hoeft niet zeggen de kinderen! Het huis waarin we wonen is echt heel ruim,en voorheen de echtelijke woning van mijn vriend. Toen voldeed het huis perfect en bij de echtscheiding vond zijn ex-vrouw ook opeens dat ze perse een huis met een eigen kamer voor elk kind nodig had. Daar strijd ze nu al 6 1/2 jaar voor, en het geld wat ze ooit dacht te krijgen is nu op gegaan aan advocaats kosten. Niet dat jij dat doet, maar bedenkt je echt waar je je druk om maakt.
Ik denk dat je ex vooral bezig is om zo lang de echtscheiding nog niet is afgewikkeld, en het huis nog op jullie beider naam staat een oplossing voor het wonen te regelen. En wees vooral heel blij dat hij het zo doet. Levert meer draagkracht bij hem op om allimentatie te betalen. Daardoor kun je misschien wel blijven wonen in t huis waar je nu in woont. Ik hoop dat je dat ziet.
En reken je ex niet rijk. Mijn ex deed dat ook, sprak in de rechtbank over miljoenen, wat totaal uit de lucht gegrepen was. Maar doordat die getalen steeds meer opgeblazen werden in zijn hoofd, snapte hij niet dat ik bijna failliet en dus ook dakloos werd door zijn acties. Was allemaal onzin, en eigenlijk interesseerde hem dat niet.
Wees blij met hoe het nu gaat. Ik denk dat dat onze lieve heer op je blote knietjes mag bedanken. Ondanks de echtscheiding een huis om in te wonen waar je hoogstwaarschijnlijk in mag blijven wonen, een ex die geen nieuwe financiele verplichtingen aangaat waardoor er draagkracht overblijft om voor jou en je kinderen allimentatie te betalen, een eigen inkomen (goed dat je dat uitgebreid hebt!), en brood op de plank. En je wilde toch een paar dagen weg in de kerstvakantie (en je was weer boos omdat je ex nu wel weer tijd wilde doorbrengen met de kinderen, bedenk alsjeblieft waarom je boos wordt, het is nooit goed), blijkbaar heb je daar geld voor (en dat is helemaal niet erg, maar juist heel goed). Geen schulden, geen lichamelijk letsel, je kinderen worden niet afgepakt, je mag je werk behouden, je hebt vrienden om je verhaal bij kwijt te kunnen. Echt meid, is zou er alles voor gegeven hebben om een scheiding te hebben zoals jij. Nee je hebt er niet voor gekozen, maar waak ervoor dat je elke millimeter in je scheiding aan jouw kant wil hebben. Dat gaat hem echt niet worden. En daar wordt jij samen met je kinderen vooral heel erg ongelukkig van.

Slaapkamer

Het slaapkamer probleem is in eerste instantie door de kinderen zelf benoemd. Niet gelijk door mij. Ja, vader bracht het positief.
Jongste heeft er direct op gereageerd. Hij had het ook al voor die tijd opgenoemd, dat het voor tijdelijk wel oké was, maar niet voor een definitieve oplossing.
Wanneer ik de indruk heb gewekt dat ik de enige ben die het als een probleem zie, dan wil ik bij deze benadrukken dat dat dus niet zo is. Als de kinderen er geen probleem mee zouden hebben gehad, waarom ik dan wel? Ja, toen zij kenbaar maakten het niet te willen, heb ik het met ze over de verdere gevolgen gesproken. Waar ze blij mee waren omdat ze zelf, zeker oudste niet, daar niet aan gedacht hebben. Dus nee, ik ben niet de enige die er een probleem mee heeft.

Het kan ook anders

'Ja, toen zij kenbaar maakten het niet te willen, heb ik het met ze over de verdere gevolgen gesproken.'
Het kan ook anders: toen zij kenbaar maakten het niet te willen heb ik met ze besproken dat ze het eerst eens moeten proberen en als er dan nog problemen zijn, dat ze dat met hun vader moeten bespreken.
'Waar ze blij mee waren omdat ze zelf, zeker oudste niet, daar niet aan gedacht hebben.' Met andere woorden: jij hebt hen problemen aangepraat waar ze zelf nog niet aan gedacht hebben.
'Dus nee, ik ben niet de enige die er een probleem mee heeft.' Ik geloof best dat je kinderen in eerste instantie niet enthousiast hebben gereageerd. Daar gaat het ook niet om. Waar het om gaat is het vervolg: je kunt kinderen helpen leren omgaan met dergelijke problemen. Dat doe je niet. Je vergroot de problemen en leidt de kinderen naar oplossingen waarvan je op voorhand al kunt weten dat het geen realistische oplossing is.
Bovendien hadden de kinderen al een oplossing: niet tegelijk daar gaan slapen. Prima. Compliment voor je kinderen.

Tsjor

Draagkracht alimentatie

Ik lees hier verschillende keren dat het juist handig is dat de ex van Mara goedkoper gaat wonen, vanwege de draagkracht en de alimentatie.
Volgens mij klopt dat niet. In de berekening van kinderalimentatie is er een vast forfait voor woonkosten. Gelukkig maar, anders zou iemand in theorie zo duur mogelijk kunnen gaan wonen om de hoogte van de kinderalimentatie te beïnvloeden. Dat gaat dus niet.
Bij partneralimentatie is dat anders en tellen wel de reële kosten.

Wat ook nog meetelt is dat de kosten in de huwelijkse periode het uitgangspunt zijn bij de berekening van de kinderalimentatie. De huwelijkse periode is nl bepalend voor de kindbehoefte. De woonkosten die de ex-vriend bij truus straks heeft, zijn dus helemaal niet van belang voor de bepaling kinderalimentatie.
Lijkt me toch belangrijk om uit elkaar te houden.

Strijdpunten

Mara, je probeert steeds iedereen ervan te overtuigen dat eerst jouw kinderen het probleem zagen van de gedeelde slaapkamer en dat jij ze dat niet hebt aangepraat. Volgens mij hoef je niemand hiervan te overtuigen. Het is het punt niet. Het punt is dat jij vindt dat het een probleem is dat opgelost moet worden. En een probleem dat er eigenlijk niet had mogen zijn. Je hebt er een strijdpunt van gemaakt.

Het punt is volgens mij: een scheiding geeft problemen. Er ontstaat vaak in korte tijd een geheel nieuwe situatie. Iedereen heeft het moeilijk. En alle partijen willen er ook voordeel van hebben dus iedereen is vaak ook op zichzelf gericht. What's in it for me?

Maar zeker in het begin verliest iedereen. Het vertrouwde is weg en de toekomst is onzeker. Alleen je aanstaande ex verkoos de onzekerheid boven het vertrouwde. Die wilde dat dus niet meer. Niet meer de rol die hij had, weg uit het leven dat hij had. In die zin lijkt hij zijn zin te krijgen, maar ook voor hem is dit een tijd van verlies en onzekerheid.

(Zijstapje)
Het kan best zijn (en dat zou ik je niet kwalijk nemen) dat om de week een kinderloos weekend voor jou een aantrekkelijk perspectief was. Dat was misschien wel iets wat deze rotsituatie jou zou kunnen opleveren. Af en toe echt tijd voor jezelf. Maar met deze constructie zie je de kans daarop verbleken. Straks willen de kinderen niet samen naar hun vader en lever jij dat stukje verworven vrijheid weer in.
Misschien zit ik ernaast, maar ik kan me het erg voorstellen.

Ik snap alle bezwaren van jou en je kinderen tegen een kamer delen, maar geloof me, dit is hoe veel kinderen opgroeien. Ook kinderen met ASS. De financiële situatie van hun vader doet er niet toe. Hij heeft dit gekozen. Voor nu.

Ik geloof direct dat de wensen en belangen van de kinderen geen grote rol hebben gespeeld bij de keuzes van hun vader. Maar jouw reactie (zoals je die hier schrijft) is nu ook niet in hun belang. Je maakt een strijdpunt. Weliswaar van iets wat de kinderen aangeven als een probleem. Maar problemen zijn logisch in deze situatie. De kunst is om van problemen juist geen strijdpunten te maken.

Zijn je jongens verdrietig na het contact met hun vader? Ja, dat is een probleem. Maak er geen strijdpunt van. Het is een gegeven. En het zal waarschijnlijk nog wel veranderen. Jij hoeft het niet op te lossen.

Het is moeilijk Mara, maar er komt sneller een nieuw evenwicht als je de strijd staakt. Juist in het belang van je kinderen. Er zijn problemen. Er is veel veranderd. Er gaat nog meer veranderen. Dit is hoe de situatie is.

Zoals wij hier thuis soms zeggen: dat is niet leuk, maar wel waar.

Ik wens je veel goeds.

verder gaan

Ik heb eerder gezegd je frustraties te snappen over de opstelling van je ex. Maar dat wil niet zeggen dat ik snap waarom je er zo in blijft hangen. Ik ben het helemaal met Angela67 (en anderen) eens die zeggen dat je nu verder moet. En richt je daarbij op jezelf en de kinderen en leer hen omgaan met hoe hun vader is. En daarbij het heeft geen zin om bij alles te zeggen "ja, wat is dat vervelend"en "ja ik snap ook niet waarom papa dit zo doet".
Ik vind het ook snel van je ex om nu al te gaan samenwonen. Maar nu hij daarvoor kiest, zou het mijn voorkeur hebben dat hij bij zijn nieuwe vriendin intrekt dan dat ze gezamenlijk iets kopen. Mocht het alsnog mislopen tussen ex en nieuwe vriendin dan kan hij relatief makkelijk opnieuw beginnen. Ik zou zeggen kijk eerst maar eens rustig aan hoe de nabije toekomst verloopt.

Trix

Wat mooi beschreven.

Mara

Het is nu zoals het is. En dat is inderdaad (understatement) niet leuk. Ik snap je weerstand volkomen! Maar... het is wel degelijk allemaal tijdelijk. En geen gegeven voor de komende jaren. Juist in een periode zoals deze is alles in flux, in beweging. Je weet niet hoe lang je ex straks op dat flatje blijft. Of het aan blijft met buurtruus. Of hoe de jongens zich voelen. Of hoe jij je voelt. Over een paar maanden is alles weer anders. Dat kan ook beangstigend zijn, dat snap ik ook, maar laat die gedachte je voor nu juist houvast geven. Echt, alles verandert weer. En met die veranderingen deal je ook weer als het nodig is. En soms zijn ze gewoon ook prettig, die veranderingen. Je zult het zien.
Maar laat nu zo snel mogelijk je ex los. Laat wat hij doet lis. Je snapt het/hem niet, dat kan en hoeft ook niet. Het is zoals het is, en dat is niet leuk, maar je moet er het beste van naken. En dat gaat beter als je je energie ergens anders op richt. Op jezelf en het vinden van oplossingen die in jóuw invloedssfeer liggen.
Knuffel voor jou <<<>>>

Nuance gemakkelijk?

Ik vraag me af waarom jij nuancerende reacties altijd als “gemakkelijk” kwalificeert.
Je beroept je dan steeds op de verbijstering/ongeloof van wat, in dit geval Mara, is overkomen. En dat dat tijd en in jouw optiek, veel tijd nodig heeft.

Maar ook met verbijstering kun je iets. Net zoals hierboven o.a. door Trix en Pennenstreek zo mooi is geschreven is het besef dat vooral in de periode waar Mara nu in zit alles stroomt en in beweging is, ook een houvast. Klinkt als een tegenstelling, maar is het niet.

Het gaat voorbij en juist bij een beginnende scheiding is verandering de enige constante. En zoals ook jij adviseert dat Mara haar ex-vriend zal moeten loslaten, zal dat ook zo gelden voor gevoelens als woede, ongeloof, verdriet en verbijstering. Niet allemaal tegelijk, maar je hebt daar vooral zelf invloed op. Ook Mara zal zichzelf uit de groef moeten trekken waar ze nu inzit.

Tenzij ze dat niet wil en het voor nu veilig voelt om deze positie vast te zetten. Ik denk wel dat dit haar kinderen niet zal helpen.

Verder blijf je stuiteren van woede over wat de ex en de onverbeterlijke Truus haar aandoen. Ik snap dat dit jou enorm triggert, maar helpt het Mara om dit maar te blijven horen? Zij moet door en dat gaat haar vast ook lukken, maar de bevestiging van de hel en dat daar nauwelijks een stip op de horizon is dat het echt wel weer beter gast, is niet heel helpend (al lijkt dat misschien wel zo).

We kennen uiteindelijk ook maar 1 kant van het verhaal. Maar ik vrees dat dat ook teveel nuance is .

Bevestigen

Ik zie dat anders, maar die blik is gekleurd door mijn eigen ervaringen hier.
Door iemand steeds te laten weten dat ze het niet goed doet, of niet op tijd, of niet doortastend genoeg, of het is vast niet zo erg, of het is maar één kant van het verhaal... etc. komt ze niet verder. En bevestiging van gevoelens van wanhoop, het niet meer weten, het ongeloof, is iets heel anders dan bevestigen in boosheid en woede.
Ik lees overigens nergens een woedende Mara. Wel een radeloze Mara.

Ik schreef op mijn donkerste momenten veel en vaak op dit forum. Ik zocht houvast en nuance. Ik wilde begrijpen wat er gebeurde. Sommige mensen op het forum zijn mij daarin tot grote steun geweest, veelal mensen in wiens verhaal ik mezelf herkende.
Tegelijk had ik moeite met de veroordelingen, het ongeduld, het zwart-witte dat ik zelf helemaal niet ervaarde. De vrouwen waar ik me aan kon optrekken, waren de vrouwen die het begrepen en die het hadden doorleefd. En weer waren opgestaan. Dat gaf hoop en moed.
Om verder te komen, moet je je gevoelens doorleven. Door die pijn van het bedrog, de leugens en de breuk heen beuken om er aan de andere kant schoner en lichter uit te komen.
Dat wens ik Mara meer dan van harte toe. Dan kun je namelijk ook op de lange termijn écht verder.

Marinade

Ik ga er gemakshalve vanuit dat je mij bedoelt.
Ik wens Mara toe dat ze over 2 jaar staat waar ik na 2 jaar stond - en nu sta. Kaarsrecht en sterk, happy en met een eigen veilig en fijn gezin. Maar de periode in het eerste jaar was voor mij echt de hel. En zo te lezen voor Mara ook. Je kunt je gewoon niet voorstellen dat mensen zo kunnen zijn. Dat tast echt je basis aan.

Je hebt scheidingen en scheidingen. En iedereen is anders. Maar er zit een pervers standaard patroon in die onverwachte scheidingen waarbij één partner uitdrukkelijk 'voor zichzelf kiest', in een nieuwe relatie is gedoken en kinderen + ex totaal lijkt te zijn vergeten. Noem het wat je wilt, maar in zulke plotse verlatingsverhalen is er een hele hobbelige weg van emoties die je moet aflopen voor je weer de oude kunt zijn.
De titel van dit draadje spreekt boekdelen: Vriend wil uit elkaar zonder reden. Donderslag bij heldere hemel. Dan begin je al op -10 en Mara is nog niet boven nul. Dat heeft tijd nodig. Maar ze gaat het zeker redden. Net als wij allemaal.

Moederziel

Ik weet dat er ook mensen hebben gereageerd op de volgens jou harde en veroordelende manier, die ook ervaring hebben met een scheiding, al dan niet onverwacht en plotseling. Het scheelt wel of daar al 5 of 10 jaar overheen is gegaan, maar wij reageren allemaal met de beste bedoelingen. Je kunt dus beter naar ons luisteren want dan hoef je niet door jouw valkuilen heen

Dan mis je het punt

Die valkuilen kun je niet vermijden. Iets met de intensiteit en heftigheid van de situatie - en ja, daarin verschillen scheidingen.

Volgens mijn psycholoog heb ik mijn verwerking behoorlijk snel gedaan, gezien de complexiteit en hevigheid van alle toestanden. Ik vond het lang toen ik er middenin zat, maar weet nu dat ik netjes heb voldaan aan de regels die daar voor blijken te zijn. (Nou ja, geen letterlijke regels, maar voor het doorlopen van rouwtaken staat nou eenmaal een X periode).

En ik heb op veel momenten geluisterd, soms door alle ongeloof heen. Maar net als bij Mara had ik ook te maken met een ex-partner die nergens aanstalten in maakte, behalve in het laten ontploffen van de bom en het uit z'n handen laten vallen van alle taken en rollen rond het gezin. Je hebt er toch echt 2 voor nodig om een beetje vlot te scheiden. It takes two to tango Om nog maar es een cliché te gebruiken.

Slaapkamer

Dat de jongens zelf hebben bedacht geen kamer te willen delen lijkt me eigenlijk vrij logisch. de meeste jongens van 18 en 15 zullen niet samen een kamer willen delen. Waarbij kleuters een stapelbed vaak nog heel geweldig vinden zal de gemiddelde jongeman van 18 nou niet staan te springen om elk weekend een kamer te delen met z'n jongere broer. Dus dat snap ik prima. Ik denk ook helemaal niet dat dit een success gaat worden of gezellig gaat zijn. Ik zou ook geen mooi verhaaltje ophangen van dat het vast dolle pret gaat worden. Het zijn geen kleuters meer maar bijna volwassen jongemannen. Natuurlijk vinden ze dit niks.

Het is ook geen handige beslissing van de vader. Maar ik snap wel weer dat zijn vriendin er bij het aankopen van haar huis geen rekening mee houdt. Zo stabiel is die relatie nog niet. Bovendien heeft zij misschien niet de verwachting dat een 18 jarige zich nog jaren aan een omgangsregeling gaat houden (en ik denk eerlijk gezegd ook niet dat hij dat gaat doen, ook niet als hij nog thuis blijft wonen).

Maar uiteindelijk doet het er niet toe. Het is de beslissing van je ex en hij zal het zelf met de jongens op moeten lossen. Als hij dat niet doet dan is dat ook zijn beslissing. Dan is het enige wat jij persoonlijk kan doen om er voor de jongens te zijn, een fijne thuisbasis te vormen en naar ze te luisteren. Laat de verantwoordelijkheid voor zijn beslissingen bij je ex.

Je kinderen zijn ook niet meer zo klein en ze zullen uiteindelijk zelf hun weg met hun vader moeten zien te vinden. Ik zou naar ze luisteren en ze advies geven als ze dat willen (uiteraard) maar verder geen bemiddelende rol meer vervullen. Dat werkt duidelijk niet gezien de reacties van je ex.

En die beste bedoelingen

...daar twijfelt niemand hier aan. Maar het is de toon die .... etc. En ik reageer daar steeds op omdat die toon zo snoeihard binnenkomt als je al geslagen op de grond ligt. (figuurlijk)

Arda

Wat een sterke reactie. Vooral het niet langer meer bemiddelen. Zo waar!

Niet meer bemiddelen..

Bedankt voor de reacties weer. Ik heb mezelf na afgelopen dagen echt weer even bij elkaar moeten rapen, het waren gewoon een paar vervelende, verdrietige dagen.
Ik begrijp heel goed wat jullie zeggen en adviseren. Misschien heeft het gewoon nog even tijd nodig en moet ik hier echt nog even door heen. En ben ik nog niet zo ver. Ik begrijp dat sommige dit uit eigen ervaring zeggen en mij daarvoor willen behoeden, dat is zeker fijn.

Niet meer bemiddelen...
Het voelt niet echt als bemiddelen. Ik heb geen contact met ex. Ik praat met de jongens. Dat vinden ze fijn en waarderen ze. Ze voelen zich veilig en gehoord bij mij. Niet bij hun vader. Ik kan dan niet zeggen, dat is een probleem met je vader, leg het daar maar neer. Dan kunnen ze naar mijn idee nergens terecht. Dat voelt niet goed. Maar ik begrijp wel heel goed dat jullie dat zeggen, het is niet een probleem wat ik kan oplossen en heb het ook niet veroorzaakt. Ik wil echt wel gaan proberen om dat meer los te laten, maar weet nog niet of dat altijd gaat lukken...

Ik waardeer jullie input. Ook al is het niet altijd positief en soms best hard. Ik heb op sommige momenten gewoon meer behoefte aan een digitale arm om me heen en knuffels dan nog meer kritiek, daar krijg ik soms echt het gevoel van dat ik alles verkeerd doe. Als ik dan al in een dip zit, helpt dat niet..

Ik ga me nu weer meer (proberen te) focussen op ons drieën, onze positieve dingen. Me goed voorbereiden op de advocaat. Kerstsfeer in huis halen. Onze band koesteren. Maar dat betekent ook problemen bespreken wanneer ze daar behoefte aan hebben, voorstellen bekijken waar ze mee komen. Maar ik ga dan wel proberen om het daarna meer los te laten. Kijken of dat een beetje gaat lukken.

Mara

Goed zo meisje

Idd, we proberen je allemaal op onze eigen manier helpen. Pik eruit wat je kunt gebruiken. Sommige dingen landen pas later. Die hebben meer tijd nodig. En met sommige reacties kun je niks, dat hoort erbij op een forum. En nog weer andere doen pijn. Dat herken ik. Maar ze komen allemaal uit een goed hart. Dat hebben ze gemeen.
Ik snap zo goed dat je even een knuffel nodig hebt. Man, wat heb ik dat nodig gehad. Als juist je steun en toeverlaat, je grote liefde, degene op wie je moet kunnen bouwen, je zó verraad en laat vallen, dan heb je zoveel steun en liefde nodig om dat gat te dichten. Mara, je bent hartstikke sterk en ik heb heel veel bewondering voor je. Hou vol. Het wordt echt ooit weer beter.

Mara ervaring/stapelbed

Mijn kinderen zijn niet met mij mee verhuisd toen ik wegging bij mijn ex. Ik kan je zeggen dat dat het moeilijkste was dat ik heb moeten doen.
Ze waren wat ouder dan jouw oudste.
Er was geen omgangsregeling en ik ben in de buurt gaan wonen. Ze kwamen en gingen wanneer zij wilden.
Ze sliepen in een stapelbed en kwamen meestal apart. Even alleen-aandacht met mij, even weg van elkaar.
Kamertje met bed werd gebruikt om te slapen, verveelden ze zich dan vertrokken ze wat eerder. Soms kwamen ze alleen eten, een kop thee drinken enz. Probeer zoiets voor je kinderen...vrijheid om te gaan en te komen.

Het komt wel goed, mijn kinderen hebben van hun vader wat dingen geërfd en zijn niet zo flexibel. Maar alles is op z'n pootjes terecht gekomen.

Nu wonen ze zelfstandig en vorige week heb ik het stapelbed weggedaan en er een werkkamer van gemaakt.
Alles doet pijn, elke verandering zorgt voor diep verzet in elke vezel, om niet nog meer pijn te hoeven voelen. Maar het komt goed. Echt waar. En het mag pijn doen, maar bescherm jezelf. Niet door weg te duiken, kop in het zand te steken, maar door te doen wat je moet doen om strijd te voorkomen. Dat put je uit en begrijpen doe je het toch niet.

Het kan echt wel

'Ik kan dan niet zeggen, dat is een probleem met je vader, leg het daar maar neer. Dan kunnen ze naar mijn idee nergens terecht.'
Mara, vader zal niet zo reageren als jij zou reageren. En hij zal ook niet zo reageren als jij zou willen dat hij zou reageren.
Hij reageert anders. En de kinderen moeten daarmee omgaan. Zij moeten een relatie vorm geven met hun moeder, en met hun vader. Dat is hun taak in het leven. En dat moeten ze zelf doen, zelf uitzoeken hoe ze ergens mee om willen gaan. Het is niet zo dat de relatie met vader vorm gegeven wordt door moeder. Dat is eigenlijk al niet tijdens een huwelijk, maar na een scheiding is dat nog veel duidelijker.
Dus het is goed als je gaat oefenen in de problemen laten waar ze thuis horen. Dat betekent als kinderen een verhaal hebben over vader en daar komen vragen of problemen in voor, dat je dan inderdaad kunt zeggen: dat hoort bij vader. En als de kinderen dan zeggen: maar hij luistert niet, dat je dan met vragen helpt om de kinderen zelf te laten verhelderen: waarom is dat erg, wat zou hij dan moeten doen, vind je het realistisch, wat voor andere mogelijkheden heb je dan etc. etc. en dat allemaal vanuit jezelf gezien neutraal, dus zonder mening over of de vraag van de kinderen terecht is of niet en of vader anders zou moeten reageren of niet.
Dan help je kinderen om volwassen te worden en zelf hun relaties vorm te geven, maar je helpt ze ook om zichzelf te leren kennen, om om te gaan met situaties waarin dingen niet gaan zoals jij wil, om te zien waar mogelijkheden liggen, maar ook onmogelijkheden en hoe je daar dan mee om gaat. Allemaal heel belangrijke dingen in de opvoeding. Dat leerproces verloopt bij een kind met een vorm van autisme anders dan bij een NADH-kind, maar wezenlijk is het niet anders.
Het is dus echt goed om te oefenen in: daar ga ik niet over, dat is voor je vader. Maar er is nog iets meer nodig, want als je dat doet vanuit het gevoel dat jij dan je kinderen in de steek laat en dat ze dan niemand meer hebben bij wie ze terecht kunnen, dan is dat een verkeerde insteek en begrijp je het niet goed. De basis moet zijn: kind, je bent zelf sterk genoeg om dit zelf aan te kunnen pakken, ik volg je wel om te zien wat het voor jou betekent, en waar nodig om je te helpen om met de situatie om te gaan. Wat niet wil zeggen dat alles zal gaan zoals jij wil. Maar ik help je om je eigen mogelijkheden en beperktheden te leren kennen en daarmee om te gaan.

Tsjor

Nou....

Het gaat er volgens mij niet om dat de ex-vriend van Mara het anders aanpakt dan zij als moeder zou willen. Het gaat erom dat hij zijn kinderen als een baksteen laat vallen, geen enkele empathie of compassie toont en dat deze 2 pubers daaronder lijden. En als die situatie acuut is en rauw pijnlijk, zoals nu bij de jongens van Mara, is er meer nodig dan vragen stellen en helpen hun eigen mogelijkheden en beperktheden te leren kennen. Dat is voor later.

Wat de ex-vriend van Mara doet en hoe hij zich opstelt, is schadelijk voor zijn kinderen. Los van hoe bewust hij zich daarvan is en of hij dat zo bedoelt (ik neem aan van niet), is zijn houding een keiharde afwijzing van zijn zoons. Daar hebben zij last van en daarmee zal Mara ze moeten ondersteunen. Zij zal de veiligheid moeten blijven garanderen.
Ik lees in haar bijdragen vooral dat de jongens geen gehoor vinden bij hun vader. Hij is vertrokken, uitgecheckt en heeft geen oor voor hen. Er is op dit moment geen relatie om vorm te geven. Hopelijk in de toekomst, maar om daar vertrouwen in te kunnen hebben mag deze vader ook weleens zijn handen uit de mouwen gaan steken. Hij zal de brug naar zijn kinderen moeten slaan en zolang hij dat niet doet, ligt er een pittige taak voor de moeder om naast haar eigen proces ook haar kinderen op de rit te houden.
'Dat is hun taak'. Ja, dat is zo, maar de wachtkamers van de jeugdpsychologen in ons land zitten vol met kinderen die dat niet zelf voor elkaar krijgen. Lees de artikelen van Ed Spruijt er maar eens op na, over wat de gevolgen van een scheiding voor kinderen zijn. In dit geval is er ook nog sprake van een snelle (overlappende) relatie met nota bene de buurvrouw (uit wat de veilige omgeving van de kinderen zou moeten zijn), een vader die vooral boos en kwaadaardig is en een scheiding die nog lang niet is geregeld.
Ik vind het eigenlijk niet passen om moeder Mara te adviseren om haar kinderen zelf te laten modderen. Het enige dat je als moeder kunt doen, is om je kinderen heen gaan staan en ze beschermen tegen nog meer ellende. Wat absoluut niet hetzelfde is als manipuleren of dwingen een kant te kiezen, of de strijd met je bijna-ex aangaan. Je kunt je ex-partner ook links laten liggen - dat is het 'loslaten' wat hier vaak wordt genoemd. Ik heb het over emotioneel beschermen, steunen, er 100% voor je kinderen zijn, nu de andere ouder dat niet is.
Als alles geregeld is en het stof neergedwarreld, komen ze vanzelf toe aan het vormgeven van hun eigen relatie met hun vader. Of niet (meer) omdat de teleurstelling zijn werk heeft gedaan. Maar ook hier: dat heeft tijd nodig.

maar

De vader koopt wel een stapelbed voor zijn kinderen. Dat zie ik niet als helemaal uitchecken.

gaat met ze op vakantie etc.
Moederziel, vergeet niet dat het beeld van vader het beeld is dat Mara schetst. Maar tussendoor zie je genoeg tekenen dat er ook een ander verhaal mogelijk is. Voor Mara is vader degene die niet luistert als de kinderen een probleem hebben met het stapelbed. Maar wat betekent dan wel luisteren? Dat vader niet bij buurvrouw intrekt, maar op zichzelf blijft wonen (duur), totdat de echtscheiding geregeld is; dat vader daarna een ander huis koopt met drie slaapkamers in de buurt van waar zij nu woont; terwijl ze weet dat het lastig is om daar een woning te vinden, dat wil zeggen dat het voor haar lastig is, maar volgens haar kan hij dat allemaal wel. Ondertussen ligt er nog een verwachting dat vader kinderalimentatie betaalt en haar helpt om in de huidige woning te blijven wonen. Alsof je aan een boom schudt en het geld valt zo naar beneden.
Dat heeft Mara allemaal bedacht en omdat vader dat niet doet luistert hij niet naar de kinderen. En versterk jij dat even met: hij is schadelijk voorde kinderen, hij wijst de kinderen keihard af, hij checkt volledig uit etc. etc.
Kinderen hebben vooral last van een scheiding als het een vechtscheiding is, waarbij de ene ouder de andere ouder niet meer met respect kan benaderen. Jij geeft steeds aan Mara de boodschap af: hij is schadelijk, erg, egoïstisch, etc. etc. Daarmee voed je het negatieve beeld over vader en daarmee beschadig je in feite ook de kinderen.

Tsjor