Vriend wil uit elkaar zonder reden

Tsjor

Ja joh, nog even en de scheiding is door mij veroorzaakt. Plus de ellende waarin Mara en haar zoons zitten.

Niet alle scheidingen kennen een overlegmodel en draaien om de financiële plichten. Je werpt jezelf vaak op als scheidingsdeskundige, maar je kent maar één variant.
Het enige wat deze moeder vraagt is dat haar ex-partner, de vader van hun kinderen, een vorm bedenkt die voor iedereen haalbaar is in de gegeven situatie. In de eerste plaats voor haar kinderen.

Je mantra over vechtscheidingen wordt sleets. Zolang beide (!!) ouders zich blijven inspannen voor de belangen van kinderen en ex-partner, is er niets aan de hand. Maar zodra er wordt getwijfeld aan de intenties van vader, is het hier opeens een eenzijdig verhaal van Mara. En koerst Mara op een vechtscheiding. Wat een onzin.
Ik lees geen enkele handreiking van de kant van haar ex. Sterker nog, hij traineert het hele scheidingsproces, beschuldigt zijn ex, luistert niet naar zijn kinderen en geeft voorrang aan een leefsituatie met zijn truus boven een eigen gezin met zijn kinderen. Iedereen hier mag daarvan vinden wat hij/zij wil, maar in mijn wereld valt zo'n man in de categorie Lapzwansen & Lamzakken.

En ja, da's maar één kant van het verhaal. En het zou zomaar eens het hele verhaal kunnen zijn.

Jawel moederziel

maar wij kunnen daar niets aan veranderen, en Mara ook niet. En ik lees dat Mara dat nog steeds wel probeert. Of verwacht dat het gaat veranderen. Maar we weten allemaal dat dat niet gaat gebeuren, sterker nog, dat hoe harder zij duwt en trekt, hoe minder haar ex zal willen meewerken.
En dus reiken we hier met zijn allen Mara opties aan, waar ze hopelijk wat mee kan. Haar ex gaat ze niet veranderen, ze kan alleen veranderen hoe ze er zelf mee omgaat.

En ja, dat is hartstikke oneerlijk en vast ook schadelijk voor de kinderen. Maar vechten tegen het gegeven is alleen maar energie verspillen. En zorgt ervoor dat ze nog meer gefrustreerd raakt. Want als je ergens voor of tegen vecht, ga je ervan uit dat jouw handelen invloed heeft op het gebeuren. En dat is in dit geval niet zo. Dus proberen we Mara te helpen die knop om te zetten, en haar energie in zinnige dingen te stoppen. Zoals het opvangen van haar jongens die het natúúrlijk vreselijk moeilijk hebben met de situatie.

Overigens denk ik ook dat de man van Mara niet zo overduidelijk uitcheckt als jij denkt dat hij doet. Ik denk dat hij nu geen stappen wil nemen die niet meer terug te draaien zijn, zoals het kopen van een huis. En ik snap zijn truus ook, dat zij geen huis koopt 'op de groei'. Als die relatie al stand houdt, zullen de jongens toch op niet al te lange termijn de deur uit gaan. Dus om daar nou een groter huis voor te kopen... zou ik ook niet doen. Hoe rot ook voor Mara en haar zoons, en hoe ethisch onverantwoord ook, ik vind het geen onlogische stap dat ex voorlopig intrekt bij truus. Als de scheiding helemaal rond is, het stof wat is neergedwarreld, dan is het voor hem vroeg genoeg om verder te kijken.

Ik hoop dat Mara dat vechten kan stoppen. En de rust en kracht vindt om te doen wat ze moet doen. De scheiding regelen, zo snel mogelijk, en verder gaan met haar leven. En ik denk dat ze er verstandig aan doet er daarbij vanuit te gaan dat de jongens voor het merendeel van het dagelijks leven bij haar zullen zijn, in ieder geval voor de overnachtingen. En verder denk ik dat ze inderdaad het best kan inzetten op regelmatig contact tussen de jongens en hun vader bij praktische dingen. Samen (uit)eten, sporten, boodschappen doen, een keer een filmpje, dat soort dingen. Veel meer denk ik dat ze voor nu niet moet verwachten.

Mara, ik zei het al eerder, wat nu gebeurt, nu geregeld wordt, nu afgesproken wordt, het is allemaal maar tijdelijk. Hoe moeilijk ook, accepteer zoveel mogelijk (niet als het om de financiën gaat, maar op het gebied van omgangsregeling en hoe en waar je ex gaat wonen) en veer mee. Het komt allemaal goed. Zelfs bij moederziel is alles nu in wat rustiger vaarwater. Nee, het is niet ideaal, maar meeveren is denk ik toch de minst beschadigende optie voor jou en je jongens.
En ja, nogmaals, het is allemaal vreselijk oneerlijk. En natuurlijk baal je enorm van je ex. En heb je medelijden met en zorgen over je kinderen. Maar echt, heb vertrouwen, in jezelf en in je kinderen, en zelfs in je ex. Het komt weer goed.

Uitchecken

Ik hoop het van harte. Ik hoop dat de beste man inziet dat zijn kinderen hem nu nodig hebben en dat hij het fatsoen heeft om zijn gezin zowel emotioneel als financieel verzorgd achter te laten. Alleen als er over en weer zorg is voor de ander, vanuit het gezamenlijke gezin dat je ooit was, is er een gelijkwaardige breuk.

Mijn blik zal gekleurd zijn inmiddels, en vergeef me mijn negatieve insteek hierin, maar ik zie het niet. Ik geloof gewoon niet zo in ex-partners die binnen 10 maanden gaan samenwonen met hun liefje-voorheen-buurvrouw en de puberkinderen gemakshalve maar een nachtje per week in het stapelbed stoppen.
En serieus: ik hoop zo dat ik het mis heb en dat deze vader om te beginnen eens serieus met ze in gesprek gaat om te vragen wat zíj eigenlijk willen.

Pennestreek

'Zelfs bij moederziel is alles nu in wat rustiger vaarwater.'
Dankje Maar dat was niet omdat ik 'meeveerde' met mijn ex-partner. Dat rustiger vaarwater kwam toen ik me niets meer van hem aantrok, het contact beperkte tot minimaal en me ging richten op mijn kinderen en mezelf. Ik veerde juist niet meer mee met zijn grilligheden, maar stelde eindelijk mijn grenzen en liet hem links liggen. Dat hielp.
Die strategie kan Mara ook helpen.

Pffff.... sorry, maar het verhaal van Mara triggert mij enorm

Ik denk dat we hetzelfde bedoelen

Meeveren of niets meer van hem aantrekken, komt dat niet op hetzelfde neer?

Moederziel

'Niet alle scheidingen kennen een overlegmodel en draaien om de financiële plichten.' Grappig, want mijn verhaal ging helemaal niet over overleg. Het ging erom hoe je kinderen begeleidt.
'Het enige wat deze moeder vraagt is dat haar ex-partner, de vader van hun kinderen, een vorm bedenkt die voor iedereen haalbaar is in de gegeven situatie. In de eerste plaats voor haar kinderen.'
Het enige wat zij kan doen is zelf een vorm bedenken die voor haar haalbaar is in de gegeven situatie. Je doet het voorkomen alsof zij en de kinderen afhankelijk zijn van hem.
'Zolang beide (!!) ouders zich blijven inspannen voor de belangen van kinderen en ex-partner, is er niets aan de hand.' Mijn mantra is: beide ouders mogen dat ieder op een eigen manier doen. en mijn advies is om ervan uit te gaan dat beiden dat doen, gegeven de omstandigheden.

Tsjor

Ja, dat zal het zijn

Je advies is nobel, Tsjor: 'mijn advies is om ervan uit te gaan dat beiden dat [op hun eigen manier inspannen voor de belangen van kinderen en ex-partner] doen, gegeven de omstandigheden'

Zoals geschreven: ik hoop het van harte. Maar ik heb dit script net iets te vaak gelezen én de gevolgen aan den lijve ondervonden en gezien bij mijn kinderen. En ik vrees met grote vreze dat onderaan de streep kinderen én ex-partner met een lege huls achterblijven. Maar ik ben hierin dan ook niet (meer) objectief, helaas.

Maar maakt dat uit dan?

Want wat kan Mara of wat kunnen haar kinderen eraan veranderen als de ex van Mara níet de belangen van de kinderen op het oog heeft?

Ook hier doen we blijkbaar waar we Mara van beschuldigen, we stoppen negatieve energie in iets dat niet te veranderen is. We worden boos op elkaar en proberen elkaar van onze standpunten te overtuigen, maar het enige dat we kunnen doen is Mara wijzen op de mogelijkheden die ze wél heeft, en haar helpen op die punten te groeien.
Tsjor's advies is in die zin wel degelijk verstandig. Als je ervan uitgaat dat de ander ook in het belang van de kinderen handelt hoeft je er zelf geen energie in te steken om dat voor elkaar te krijgen. Kan het natuurlijk nog zo zijn dat de andere die belangen niet in het oog heeft, maar dan zijn we weer terug bij dat Mara daar dan toch niks aan kan doen...

Daar gaat het mij niet om

Ik hoef niemand hier te overtuigen van wat ik uit ervaring wéét. Ik stoor me aan de belerende toon van Tsjor, maar dat is niks nieuws. Ik heb al meerdere keren aangegeven dat iemand die kwetsbaar is daar niets mee kan. Ook Mara geeft dat zelf aan. Niet dat dit iets uitmaakt, overigens

Mara kan niks aan haar ex veranderen. Maar ze hoeft ook niet mee te bewegen met wat hij wil. Dat is dan weer het voordeel van gescheiden zijn.
Wat wij hier (!) wel kunnen veranderen, is het steeds maar stellen dat ze het niet goed doet en dat haar ex-vriends ideeën zo gek nog niet zijn. Daar ben ik inderdaad fel op. Ik kijk daar minder positief naar dan sommige anderen, omdat ik zijn voorstellen helemaal niet redelijk vind. Ik hoop dat Mara haar eigen pad gaat lopen. Daarin verschillen we niet veel.
Mijn ervaring op dit forum is dat er maar weinigen zijn die zich kunnen voorstellen dat een andere ouder zijn kinderen laat barsten. Hoe vaak ik me niet heb moeten verdedigen tegen die bewering. Ik ben voor vanalles uitgemaakt, inclusief dat juist mijn houding schadelijk zou zijn voor de kinderen. Hoe cynisch. Terwijl we zo ongelooflijk worstelden met het gemis van de man die meer dan 20 jaar liefdevol en warm was.

Mara kan een heel ander pad hebben dan Moederziel. Ik hoop het van harte. Maar ik lees tot aan dit moment een zorgelijk zelfde soort verhaal.
Nee, Mara kan niets doen aan de houding van haar ex. Ze kan zo snel mogelijk de scheiding erdoor jassen, heel heel goed voor haar kinderen zorgen en doorgaan met haar leven. Alleen worstelt ze daarmee, dat lijkt me duidelijk.

#876

Ik ben het met jou eens moederziel... afkicken en richten op je eigen leven en zeker niet meeveren. Laat het bij hem waar je geen invloed op hebt.. het werkt echt!!

Sterkte Mara

Hoe het gaat?

Moederziel,
Lief dat je het vraagt..

Het gaat gewoon even niet zo goed. Er is veel gebeurd maar bijna niets positiefs. Ik zit er even doorheen.
De sfeer in huis is niet zo goed.
Oudste blijkt heel veel te liegen. Over van alles en nog wat, meestal simpele dingen.
Jongste zit in een vette dip. Loopt achter met school. Maakt amper huiswerk. Eet slecht. Is erg verdrietig.
Afgelopen vrijdagavond zat hij als een dood vogeltje op de bank, alleen maar te huilen. Hij wilde niets, vond niets meer leuk.
Hun vader wilde ze op komen halen maar toen ik aangaf dat we even tijd nodig hadden, met uitleg waarom, was de enige opmerking, dan kom ik om die tijd.... Niet verder vragen naar de situatie of even begrip tonen, nee alleen zijn eigen belang kwam weer boven.
Over het appartement en de perikelen daaromheen wil ik het niet eens hebben. Dat is gewoon teveel om op te noemen en te onbegrijpelijk.. Voor mij maar zeker ook voor de jongens.

Komende week is pas het gesprek met de advocaten en ex en mij. Als dat zo gaat zoals de afgelopen periode is gegaan, heb ik er een hard hoofd in dat we tot constructieve oplossingen komen. Ik wil dat het klaar is. Gewoon, alles geregeld, op papier en getekend, huis op mijn naam, alimentatie rond, hij uitgeschreven van dit adres, omgangsregeling bepaald, alles. Maar zo eenvoudig zal het niet gaan vrees ik.

Ik probeer echt wel om het een beetje leuk te maken/houden in huis, kerstsfeer neer te zetten, maar het valt even niet mee.
Ik moet echt weer even uit deze put klimmen. Gaat wel weer gebeuren hoor, maar ik lig er momenteel weer even sneller in dan dat ik naar boven kan klimmen.
Het is helaas even niet anders. Ik hoop volgende keer weer iets positiever te kunnen zijn.

Mara

Positief

Je hoeft je hier niet groot te houden of tegen heug en meug positief te doen Mara. Hier kun je gewoon lekker spuien Dat heeft een mens soms nodig. Zeker in deze tijd met de gelukkige gezinnetjes op de tv is het moeilijk te verteren dat het jou niet is gelukt. Soms is het leven gewoon zwaar klote en moet je de ellende gewoon uitzitten in de hoop op betere tijden.
Hou vast aan wat jij wil met die mediation maar laat gaan wat niet zo belangrijk is. Focus op jezelf en je kinderen en laat de verwachtingen naar je ex los. Hij toont geen interesse. Prima. Zo is het nu. Laat gaan.
Probeer zakelijk te denken bij dat gesprek. Verwacht niet van hem dat hij jouw belang of dat van de kinderen in de gaten houdt. Zijn opvattingen over wat goed is voor de kinderen verschillen waarschijnlijk van wat jij ervan denkt en jouw belangen zijn helemaal niet interessant. Verwacht van hem niets meer. Bescherm je zelf, hou je eigen belang voor ogen. Maar nogmaals, kijk naar de belangrijkste dingen en laat de rest gaan.

Jij doet wat je kunt, je hoeft geen supermoeder te zijn om de vader te compenseren of de scheiding. Dat is niet jouw taak en niet jouw verantwoordelijkheid. Jij bent goed genoeg zoals je bent, als moeder, als mens en als vrouw. Dat iemand dat niet ziet is zijn verlies.

Ik heb me altijd maar vast gehouden aan een uitdrukking die ik tegen kwam: aan het eind is alles goed en als het niet goed is dan is het ook nog niet het eind. Nu is het doorbijten en uitzitten maar het wordt beter.

Heel veel kracht en wijsheid gewenst.

Moederziel

Ik begrijp dat je allergisch bent voor mijn inbreng, maar vanuit die allergie reageer je elke keer weer, terwijl je soms eigenlijk precies hetzelfde wil zeggen. Mijn woordkeuze is niet juw woordkeuze, maar ondertussen is de insteek voor allebei precies hetzelfde: het beste voor Mara.

Tsjor

Mara, drie lastige vragen

Ik had een wat andere levensles dan Alison (ik vind die van Alison mooier) en dat was dat je eerst de bodem van de put moest raken voordat je weer omhoog kon klimmen. In de slechtste periode van mijn leven leek die bodem alleen altijd steeds verder weg te zakken. Maar gelukkig was er altijd wel een keer een bodem.
Het kaartenhuis stort in elkaar. Alles wat je zo zorgvuldig had opgebouwd valt uiteen. Je kunt jezelf daarin klem zetten door een ander daarvan de schuld te geven, maar afgezien van een hoop boosheid, negatieve gevoelens, afweer etc. kom je daarmee niet verder. De ander pakt een nieuw leven op en leeft door.
Ik wil je toch drie zware vragen voorleggen, beschouw het als een poging om steuntjes te maken waarmee je uit de put komt.
De eerste vraag is al eerder gesteld: heb je externe begeleiding voor je oudste kind? Is er iemand (een deskundige) waarmee je zijn huidige gedrag kunt bespreken?
De tweede vraag is lastiger, maar ik stel hem toch: het is begrijpelijk dat je zelf niet positief bent over de nieuwe situatie met ex-vriend, maar ik heb soms de indruk gehad dat je de kinderen eerder ondersteunde in hun moeite met de nieuwe situatie, dan dat je ze hielp om ermee om te gaan, dus dat je eerder leunde op je eigen gevoelens, dan dat je je realiseerde dat dit hun leven en hun toekomst is en zij daarmee om moeten gaan. Denk je dat je in staat bent om aan de kinderen enerzijds begrip voor hun gevoelens mee te geven (ja het is beroerd als je samen maar 1 kamer hebt) en anderzijds ook positieve dingen die hen helpen om de schouders eronder te zetten (maar je hoeft niet allebei tegelijk te gaan; of je kunt er ook een mooie kamer van maken; of.....). Denk je dat je dat kunt? Of zie je een andere constructie mogelijk, waarbij jij je verdriet houdt en iemand anders de kinderen helpt om ermee om te gaan?
En de laatste vraag gaat over de reactie van vader. Je schrijft: 'Hun vader wilde ze op komen halen maar toen ik aangaf dat we even tijd nodig hadden, met uitleg waarom, was de enige opmerking, dan kom ik om die tijd.... Niet verder vragen naar de situatie of even begrip tonen, nee alleen zijn eigen belang kwam weer boven.' Als je alles interpreteert als: hij kiest voor zijn eigen belang; dan kom je niet verder. Je kunt het een algemeenheid maken: iedereen kiest voor zijn eigen belang. Jij wil graag in het huis blijven, je relatie behouden en de zorgzame moeder blijven. Dat is jouw belang. Ik kan me voorstellen, dat er iets anders speelt. Uiteraard weet ik het niet en ken ik vader niet. Maar het zou kunnen zijn dat vader 'uitgekeken' is op de manier waarop jullie/jij met de kinderen omgaan en dan met name met de zorgen rondom een kind: alles in het teken van het kind/de kinderen die het zo moeilijk hebben, beschermd moeten worden, problemen moeten worden voorkomen, etc. Het kan zijn dat vader anders om zou willen gaan met de kinderen, harder, minder toegeven aan dingen die niet kunnen etc. en dat dan niet uit eigen belang, maar omdat hij denkt dat het voor de kinderen beter zou zijn. Denk jij dat je ruimte kunt geven aan de manier waarop vader met zijn kinderen om wil gaan? Dat betekent bijvoorbeeld dat als hij de kinderen op komt halen, dat ze dan ook meegaan met hem en dat hij dan wel merkt hoe verdrietig ze zijn of boos of wat dan ook. Of dat je zelf duidelijker bent over wat er aan de hand is en hem duidelijker aangeeft waarmee hij dan kan helpen.
Persoonlijk vind ik het nog wel netjes dat hij een andere tijd noemt. Hij zal niet zomaar zijn oude leven in willen stappen, dus hij zal zich niet mee willen laten slepen in jouw verhaal. En ik zou zelf pissig worden als er van mij verwacht werd dat ik netjes op de stoep bleef wachten tot de ander klaar was. Dus ik zou eerder zeggen: nu of niet. Liggen de afstanden ver uit elkaar? Dat zou voor mij wel meespelen, of ik zomaar weer heen en weer zou gaan reizen. Dus de derde vraag is: denk je dat je ruimte kunt geven aan vader om op een andere manier vader te zijn?

Tsjor

Alison

Dat is inderdaad een mooie uitdrukking. Die ga ik er in houden.
Verder bedankt voor de bemoedigende reactie en de tips.

Mara

Tsjor

Ook jouw levensles begrijp ik. Ook mijn bodem lijkt steeds weer verder weg te zakken.

Nu je vragen proberen te beantwoorden. Misschien geeft dat een ander beeld.

Nee, we hebben geen externe begeleiding voor oudste (meer). Wel gehad in het verleden. Ik dacht eigenlijk dat het goed met hem ging. Dat gaat het op zich natuurlijk ook, hij heeft het naar zijn zin op school, heeft nu echt een aantal vriendjes waar hij mee optrekt en leuke dingen mee doet, dus dat gaat allemaal wel goed. Alleen het liegen wordt echt een probleem. Omdat het altijd uitkomt bij hem. Je kunt het aan hem zien wanneer hij liegt, alleen het waarover en waarom is onduidelijk. Dus daar hebben we nu afspraken over gemaakt. Eerst maar eens zien of dat werkt, ik maak me meer zorgen om jongste. Afspraak bij de huisarts voor jongste is gemaakt om te kijken of hij met een coach of psycholoog kan gaan praten.

De tweede vraag is niet heel lastig hoor. Ik heb mijn kinderen ondersteund (en dat doe ik nog steeds) in alles, dus ook met de moeite met de nieuwe situatie. Omdat vader alles alleen maar positief brengt en niet naar de nadelige gevolgen kijkt, waar de jongens zelf ook niet aan denken. Zijn oplossingen zijn vaak (bijna altijd) geen oplossing maar een nieuw probleem. Ik probeer ze ook zelf met oplossingen te laten komen. Zij hebben zelf gezegd dat zij er dan niet meer tegelijkertijd heen willen om te slapen. Moet ik dan gaan zeggen, ja maar het is papa zijn weekend, jullie gaan toch? Nee, dat vind ik niet. Ik heb echt niet alle "problemen" die er zijn opgenoemd hoor, zij kiezen steeds meer de oplossing die niet in het voordeel van vader uitpakt. Dat is hun keuze, mede omdat zij zelf zien hoe hun vader met hen omgaat. Er zijn meerdere problemen geweest waarin ik een oplossing aandroeg waarbij hun vader wel betrokken was of kon zijn, daar hebben zij zelf niet voor gekozen. Natuurlijk ben ik niet positief over de hele situatie, dat had echt allemaal anders gekund, maar hun vader is tegen de kinderen ook heel erg negatief over mij. Dus dat gaat wederzijds.

De derde vraag, of ik vader de ruimte kan geven om een andere vader te zijn dan dat hij altijd is geweest vind ik lastig. Op dit moment zie ik hem niet als vader die zijn taken als vader serieus neemt. We hebben bijna 18 jaar op 1 lijn gelegen qua opvoeding en aanpak, dat hij daar nu opeens anders over zou denken zonder dat bespreekbaar te hebben gemaakt gaat er bij mij lastig in.
Als hij daar op "uitgekeken" zou zijn, had hij dat moeten bespreken. Dat kan naar mijn idee niet de oorzaak zijn van het vreemd gaan en de hele aanpak daarna. Als hij zo ontevreden was, had hij dat in een eerder stadium kenbaar moeten maken. Ik ben echt geen kenau of zo hoor, ik weet het niet allemaal beter, ik sta open voor anderen, alleen wanneer ik het niet weet, kan ik er ook niets mee/aan doen.
Overigens, ik wil de relatie helemaal niet meer behouden hoor, daar is echt te veel voor kapot gemaakt. Ik zou wel graag een normaal contact op willen bouwen maar zelfs dat zit er momenteel van zijn kant niet in.
Ik zou wel in het huis willen blijven, voorlopig althans. De zorgzame moeder blijven lijkt me logisch. Iemand moet er voor de kinderen blijven zorgen. Stel dat ik me net zo zou gaan gedragen als hun vader, wat gebeurt er dan met de kinderen?
Over afgelopen vrijdag, jongste wilde eigenlijk helemaal niet met zijn vader mee op dat moment, hij wilde helemaal niets. Daarom vroeg ik om iets meer tijd bij vader. Hij was bij de buurvrouw, dus de afstand speelt in het geheel niet mee. Verder had ik het ruim op tijd aangegeven, dus zelfs als hij nog in zijn eigen tijdelijke appartement zou zijn geweest, had hij gewoon even kunnen wachten. Jongste wilde alleen bij mij zijn en dan ga ik niet zeggen, verdrietig of niet, je gaat nu met je vader mee. Jongste vertrouwt mij daarin, uit zich bij mij en dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om dan tegen hem te zeggen, goed, nu opgehoepeld, het is tijd om naar je vader te gaan, zeker omdat hij daar zijn ei niet kwijt kan en zich niet gehoord en begrepen voelt. Ik heb al eerder aangegeven bij vader dat jongste niet lekker gaat, hij is daar nooit op teruggekomen of verder naar gevraagd. Wat hij niet ziet, is er niet... Mijn vertrouwensband met de jongens is nu eenmaal groter dan die met hun vader momenteel.

Wanneer ik alle problemen, groot of klein, met mijn/onze oplossingen zou benoemen hier op het forum, dan heb ik er een dagtaak aan. Ik zeg regelmatig tegen de jongens dat hun vader altijd goed voor ze is geweest en dat het toch hun vader blijft. Dat door zijn eigen aanpak dat beeld bij de jongens veranderd is, kan niemand mij kwalijk nemen of mij aanrekenen. Behalve hun vader dan, die geeft mij wel overal de schuld van...

Mara

Toch

Mara, ik blijf toch het gevoel houden dat jij het ondersteunen van de kinderen ander oppakt dan ik dat zou doen: 'Ik heb mijn kinderen ondersteund (en dat doe ik nog steeds) in alles, dus ook met de moeite met de nieuwe situatie. Omdat vader alles alleen maar positief brengt en niet naar de nadelige gevolgen kijkt, waar de jongens zelf ook niet aan denken.' Dan lijkt het alsof jij degene bent die de negatieve kanten belicht; en daarna de kinderen ondersteunt met het oplossen daarvan.

Ik geloof best dat je heel erg je best doet.

Ja, het kan zijn dat hij eerder moest praten, maar het kan ook zijn dat hij voor zijn gevoel wel iets gezegd heeft, maar dat jij dat niet begrepen hebt of er niet op gereageerd hebt (gebeurt vaak voorafgaand aan een 'onverwachte' scheiding).

Wat ik zelf anders zou doen is bijvoorbeeld de zoon van 14 zelf laten praten met zijn vader als hij op dat moment daar niet naartoe wilde gaan. Mezelf vooral terugtrekken uit de relatie vader-kinderen. En inderdaad vooral uitstralen dat hij daar wel naartoe gaat en dat de problemen die hij daarmee heeft, dat hij die zelf moet bespreken met zijn vader. Zonder te controleren of dat ook wel gebeurt of op een goede manier gebeurt of wat dan ook. Bij het eerste teken van een probleem: hier is de telefoon, bel zelf maar op, bespreek het zelf maar met vader en maak maar afspraken.

Tsjor

Ja maar Tsjor

"Toch Mara, ik blijf toch het gevoel houden dat jij het ondersteunen van de kinderen anders oppakt dan ik dat zou doen".

Dat lijkt me wel! Mara is jou niet.

Ik vind jouw aanpak erg sterk, maar het lijkt me ook erg moeilijk om vanaf het begin deze houding aan te nemen. Zeker als je zelf erg bent gekwetst door iemand, wil je je kinderen hiervoor behoeden. Ik snap heel erg goed dat Mara tegen haar kinderen zegt: "kom maar bij mij. Ik ben er voor jullie." Maar ik denk wel dat je gelijk hebt, Tsjor, dat hiermee onbedoeld en ongewild, de kinderen en hun vader verder uit elkaar worden gedreven. Waarmee uiteindelijk meer schade wordt aangericht dan wanneer ze hun eigen strijd voeren.

Poeh... ingewikkeld en pijnlijk.

Deels anders

Je kunt een kind van 14 niet in 1 keer leren: wij gaan uit elkaar, je vader verzaakt en daarom zoek jij het maar uit met hem.
Daar help je bij en vaak is dat gewoon luisteren naar je kind, dat net zo goed boos en verdrietig is als elk ander gezinslid en daar het meest recht op heeft van allemaal.
Als vader dat niet snapt, dan heeft váder een op te lossen probleem, niet het kind.

Tijd

Boink, ik ben het heel erg met je eens.

Als een ouder uitcheckt (en dan bedoel ik: vertrekt, zorgtaak bij de andere ouder achterlaat en een nieuwe route kiest) is dat een schok. Op zo’n moment is de scheiding compleet en totaal. Ik heb het zelf hier op het forum weleens benoemd als mijn ex-man die niet zozeer mij verliet, maar zijn hele gezin. En dus ook zijn 4 kinderen.

Iedere situatie is anders. Maar als overblijvende ouder voel je heel goed dat je er alleen voor staat. En wat vertel je dan je kinderen? Hoe stel je je op?
Ik heb de stomste fout gemaakt die er is, namelijk mijn pubers gedwongen om naar hun vader te gaan. Drama’s waren dat. Het ene kind werd door vader op straat gezet, de ander was niet meer welkom, er was ruzie, strijd. Dat heeft heel erg veel pijn en verdriet bij de kinderen veroorzaakt. Terwijl de enige wens die de kinderen hadden was dat ze open met hun vader hun verdriet konden bespreken en konden vertellen wat zíj wilden. En precies die ruimte was er niet.
Toen ik ophield met zeggen dat ze naar hun vader móesten, kwam er rust. Vader vertrok intussen de stad uit. En na de rust komt nu het nieuwe evenwicht. Alle kinderen geven op hun eigen manier de relatie met hun vader vorm. En dat is goed zo voor hen. Maar dat heeft wel 2 jaar geduurd. Mara is nog maar net begonnen.

Je kinderen hierin ondersteunen is ontzettend moeilijk. Zij gaan door hun eigen rouwproces en als de vertrekkende ouder niet thuis geeft, heb je een dubbele taak: je eigen verwerking en het ondersteunen van je kinderen. Volg daarin vooral je hart en laat je kinderen ervaren dat je betrouwbaar bent. Eén onbetrouwbare en egoïstische ouder die voor zichzelf kiest is meer dan genoeg. Ze moeten op je kunnen terugvallen, maar het ‘gevecht’ met hun vader moeten ze zelf voeren.
De tijd doet de rest.

Heerlijke ondersteuning

Je staat er alleen voor
Hij is uitgecheckt
Je kinderen ondersteunen is ontzettend moeilijk
De vertrekkende ouder geeft niet thuis
Je hebt een dubbele taak
De kinderen hebben een onbetrouwbare en egoïstische ouder die voor zichzelf kiest
ze moeten het 'gevecht' met hun vader zelf voeren.

Sorry, maar ik vind dit een bijzonder deprimerend beeld. Het kan zijn dat het voor jou zo is moederziel, maar bij Mara is net het probleem dat vader wel wil dat de kinderen komen (alleen heeft hij geen twee slaapkamers), hij zet ze niet buiten, de kinderen zijn wel welkom.

Mijn kinderen waren jonger en de situaties waren soms heftiger, maar ik heb de kinderen wel de kans gegeven om zelf hun relatie met hun vader vorm te geven; met teleurstellingen etc. erbij. Maar uiteindelijk wel goed, voor hen met name. En ex heeft volgens mij nauwelijks enig vermoeden hoeveel hij aan mij te danken heeft als het gaat om het kontakt met zijn kinderen. Ik ben zo blij dat ik er niet tussen ben gaan zitten.

Tsjor

welnee tsjor

Moederziel schetst geen depressief beeld, ze schetst een reëel beeld. Zonder zielig te doen. Het is voor Mara eerder ondersteunend dan ontmoedigend denk ik.
Zelf schets je echter steeds een beeld van jezelf alsof jij alles geweldig doet! Vertel eens, Tsjor,vind jij jezelf zo perfect?

Nou

Wat ik steeds lees is dat Tsjor aangeeft wat bij haar kinderen goed heeft gewerkt.
Daar kun je wat in zien of niet. Hier bij ons zou het niet passen.
Bovendien is het ook zinvol om vader niet totaal onder de mat te schuiven in je begrijpelijke ontregeling maar te zien waar er nog opties zijn.
Dat is realistisch.

Tegengeluid

Het is toch juist goed dat je een andere kant belicht krijgt? Dat is ook een beetje het idee van een openbaar forum dacht ik altijd. En het lijkt mij persoonlijk fijn dat een aantal mensen steeds de moeite blijft nemen om op hun eigen manier te steunen of advies te geven.
Ik vind het nogal onder de gordel om dan een persoonlijke aanval te doen, Juf Ank. Ik lees in de bijdrages van Tsjor heel nuttige dingen en daar kan Mara mee doen wat ze wil. Je zou wel gek zijn als je alle adviezen van een openbaar forum opvolgt natuurlijk, maar het kan nooit kwaad om eens een andere invalshoek te beschouwen.
Mara, ik hoop echt dat je je snel beter voelt. Verder geen wijsheden van mijn kant maar wel een kerstwens dat volgend jaar echt beter voor je wordt.

Eerst wat reacties.

Tsjor
Wij hebben nu eenmaal een andere aanpak. Dat betekent niet dat alleen de jouwe of de mijn goed is. Jouw aanpak werkt misschien bij mij niet en andersom. Ik ben de veilige haven, waar ze terecht kunnen en nogmaals, dat gevoel wil ik ze blijven geven. Dan weten ze in ieder geval dat ze altijd bij mij terecht kunnen. Verder bepaal jij dus blijkbaar dat jouw situatie soms "heftiger" zijn. Ik kan daar niet over oordelen, maar er zijn hier toch ook echt veel heftige dingen gebeurd. Misschien komt het juist doordat mijn kinderen wat ouder zijn dat zij heel goed beseffen en begrijpen wat er speelt en daar hun eigen conclusies uit trekken.

Trix
Als de kinderen en hun vader verder uit elkaar gedreven worden, komt het door de houding van hun vader. Dat hebben ze echt wel door hoor.

Boink
Daar ben ik het helemaal mee eens! Alleen ziet vader dat niet en legt het terug bij kind en geeft mij dan ook nog eens de schuld.

Moederziel
Iedere situatie is inderdaad anders. Ik ga mijn kinderen niet dwingen om naar hun vader te gaan. Ik zal zeker ook niet zeggen dat ze niet "mogen". Mijn hart volgen wat betreft mijn kinderen is zeker wat ik doe.

Juf Ank
Dat idee krijg ik soms ook bij Tsjor, je kunt het (bijna) nooit goed doen of Tsjor zou het anders doen.

AnneJ
Tsjors kinderen zijn de mijne niet en omgekeerd. Haar aanpak zou hier ook niet passen.

Mussie
Bedankt voor je kerstwens. Op een openbaar forum krijg je inderdaad verschillende reacties maar het is vaak wel de toon die de muziek maakt of het je aanspreekt of niet. Ik heb ook al vaker tegen Tsjor gezegd dat ik vaak wel waardeer wat er geschreven wordt maar dat de toon wat zachter mag.

Update

Eerder deze week dan eindelijk het gesprek tussen ex, zijn advocaat, mijn advocaat en mij.
Mijn advocaat en ik waren goed voorbereid, hadden het ouderschapsplan wat ik gemaakt had besproken en de andere te verwachten knelpunten op een rijtje. Zover waren ex en zijn advocaat blijkbaar nog niet gekomen. Zijn ouderschapsplan was nog niets eens bij de advocaat bekend...
Op bepaalde momenten leek ex echt wel geschrokken van wat er gezegd werd, misschien dat het nu wat "echter" is of iets dergelijks leek en meer tot hem doordrong. Af en toe keek hij een beetje hulpeloos naar zijn advocaat, zo van, zeg jij nu ook eens iets..
Zijn boze houding bleef hij echter houden en dat maakt het allemaal erg lastig.
Het is wel duidelijk geworden (inmiddels heb ik zijn ouderschapsplan wel gekregen en gelezen) dat er niet op een eenvoudige manier uitgekomen gaat worden. Maar goed, dat was natuurlijk al wat ik verwachtte. Hoe we dat ooit tot een passend geheel gaan krijgen is mij op dit moment een raadsel. Ik wil echt niet op alle punten gelijk krijgen hoor, maar dat hij zo onredelijk zou zijn en daar aan vast houdt, valt me toch wel weer tegen. Het lijkt me toch ook in zijn belang dat het nu gewoon snel geregeld wordt allemaal. Ik ga het even laten bezinken en er dan nogmaals naar kijken. Nu direct reageren terwijl ik me bij elke zin meer opwind, lijkt met niet zo'n goed plan. Ik heb nog aan hem gevraagd of hij naar aanleiding van het gesprek nog dingen wilde aanpassen, maar dat vond hij niet nodig.
Zo jammer dat er geen communicatie mogelijk is over dingen die echt makkelijker rechtstreeks met elkaar besproken hadden kunnen worden (wel met mediator of 1 advocaat natuurlijk) dan dat het nu via de eigen advocaten moet gaan. Dat kost alleen maar extra tijd (de datum dat ex naast ons komt wonen komt nu wel heel snel dichterbij) en extra geld. Dat hadden we echt beter kunnen besteden...

Mara