Vriend wil uit elkaar zonder reden

Lotte

Ik vat het niet op als negatieve kritiek hoor.
Jongste is naar mijn idee in het opzicht van het uiten geen pleaser. Hij is heel gevoelig en weet zijn gevoelens bij mij heel goed onder woorden te brengen.
Hij geeft duidelijk aan bij mij en gisteravond ook bij zijn vader wat hem bezighoudt en waar hij mee zit.
Als hij een pleaser zou zijn, zou hij mijn inziens niet zeggen dat hij wel in gesprek wil met zijn vader. Hij wilde dat wel maar was bang voor de reactie. In dat opzicht is hij misschien een pleaser, hij wil graag dat het leuk is, de korte tijd dat ze samen zijn. Maar hij zegt niet het een tegen mij en iets anders bij zijn vader. Dan zou hij naar mijn idee ook niet willen dat ik bij het gesprek aanwezig was.
Zijn vader staat niet open voor een gesprek. Daar heeft hij zo'n moeite mee.
Maar hij wil wel ook graag dat zijn vader weet hoe het met hem gaat en wat hij van de situatie vindt.

Ik heb echt meer het idee dat het niet durven te uiten is.

Lieve mara,

Hier thuis loopt het niet lekker, mijn man ging vreemd. We zijn nog samen maar ik wil je iets vertellen. Dat terzijde. Wat ik je vertel is al jaren zo.

Als ik onze zoon naar bed breng nemen wij de dag door, alle gevoelens die voorbij gekomen zijn. Ik vertel hoe ik mij gevoeld heb en wat mij de dag bracht. Samen met een coach die ik zelf gezocht heb en ook nog eens met school samen werkt voelt mijn zoon zich met de dag meer een held.
Hij betaald in de winkel, hij wandelt een blokje met de hond etc etc alles waar ik hem in stuur en vertrouw. Ik lees hem voor, knuffel hem en stop hem in en zeg hem hoeveel ik van hem houdt.

Dan met papa;
Hij snauwt vaak tegen papa, papa wanneer ga jij sporten? Oh fijn dan heb ik de Tv voor mezelf.
Als papa vrij is belt hij niet oma op om hem extra vroeg op te halen. Nee hij gaat motor rijden en sporten.
Als papa hem naar bed brengt dan is het vlug, hup bed in.
Als ik vraag of papa met hem de dag heeft doorgenomen zegt zoon, hoezo mam dat doet papa niet hoor, das iets van ons.

Hiermee wil ik zeggen ik maak papa niet zwart, heb het denk ik al 10 keer aan gekaart. Dat de band beter word als hij er meer voor open staat. Wat mee doet. Etc.

Maar weet je? Het zit er niet in.
Het lukt niet, het vermogen zit er niet, de zin is er niet ( vlug naar bed hehe dan ben ik er vanaf idee)
Ik ga er Niet meer mee in gevecht. Het is aan man. Zo niet dan niet. Of je nu samen bent of apart.
Laat het rusten. Draag jou steentje bij. Vang hem op. En hij valt, kei hard. Dat wil je niet maar zoon word ouder en ouder en gaat jou steeds meer waarderen zonder dat jij papa " zwart of grijs" maakt.
Het is ontzettend moeilijk. Maar ik vind echt dat je het goed doet wat ik lees.
Ga lekker genieten in het park. Pak een boek en je jongens op. Radio mee en kost niets. Gewoon door gaan met liefde geven en omvangen, omarmen en laat ze een keer flink boos zijn. Wij hebben hier de 2 minuten vloek momenten met de wekker. En vaak zijn we na 30 sec al klaar en liggen we dubbel van het lachen mijn zoon en ik. Hij is pas 8 jaar. Maar luister goed naar je jongens zoals je al doet en ga zo door!!!

Hou je taai!!

Gehoord worden

Ik denk zelf dat ieder kind in een scheidingssituatie gehoord wil worden door beide ouders. Zolang dat niet gebeurt, zal het schuren en schrijnen, welke van de twee ouders het ook is - of alletwee. Luisteren naar je kind(eren) en ruimte geven aan hun gevoelens, is cruciaal.
Ik lees in de reactie van Mata dat dit haar doel is, maar dat de andere ouder zijn ogen soms lijkt te sluiten voor wat er echt bij de kinderen leeft.

Ik begin eentonig te worden.... ook dit herken ik zo. De mooiste dooddoener: ‘kinderen zijn heel flexibel hoor, ze komen er wel overheen’. Dat laatste zal zeker zo zijn, maar er is ook veel schade ontstaan. Ik heb 4 kinderen waarvan er 2 ernstige gevolgen ondervinden van de thuissituatie. Dankzij goede ondersteuning, gaat het gelukkig steeds beter, maar wel met een grotendeels afwezige vader, helaas.

Ik zie bij Mara ook een man die zijn ogen sluit voor de gevolgen van zijn keuze. Dat is erg heftig en voor pubers niet te verteren. Zij willen gehoord worden en serieus genomen. Dat is het minste wat je als beide ouders moet doen.

Lotte

Zie jij echt een ‘goede’ en een ‘foute’ bij onze scheiding? Ik niet. Helemaal niet zelfs. Ik zie alleen maar verliezers.
Dat vind ik voor mijn ex-partner net zo erg als voor de kinderen en mijzelf. Ik voel dat waarde-oordeel niet, ik ben vooral verbijsterd geweest (en nog) over de enorme transformatie die deze man heeft doorgemaakt en het gemak waarmee hij onderweg alles loosde wat ooit van grote waarde voor hem was (incl zijn kinderen). Waarde die hij zelf als zodanig benoemde.
Dat is heftig om van dichtbij mee te maken. Is dat fout? Ik weet het niet hoor. Lijkt me eerder voer voor psychologen.

Mara

Misschien is het mogelijk om via een onafhankelijke derde je kind zijn verhaal te laten doen? Dan is het ‘verdachte’ van jouw zijde eruit en kan je jongste (tegen de derde) over zijn ouders zeggen wat hij wil zeggen zonder zich bezwaard te voelen.

Jongste

Miss,

Het is lastig om niet in gevecht te gaan als je ziet dat je kind er zo'n last van heeft. Mijn moederkloek gevoel komt dan heel erg naar boven. Hoe kan het toch dat de kinderen, die eerst alles voor hem betekenden, nu opeens niet meer lijken te bestaan en al zeker niet belangrijk meer zijn... Dat heeft toch echt niet alleen met het verbreken van de relatie te maken lijkt mij..
Maar ik stop er mee. Als hij het niet wil zien, dan maar niet. Laat hem maar denken dat alles goed gaat. Jongste heeft er zoveel moeite mee dat er echt een moment gaat komen dat jongste zegt geen contact meer te willen. Ik ga mijn energie steken in het opvangen van de boosheid en het verdriet, het praten en vooral in het gezellig en liefdevol houden van ons drieën. Ik ga niet meer de moeite doen om mijn zorgen te uiten naar ex partner. Dat levert voor mij en jongste op dit moment te veel frustratie en verdriet op.

Als jongste het alleen gezellig wil houden bij zijn vader, dan is dat ook goed. Hij staat daar zelf wel heel dubbel in. Hij wil wel dat zijn vader weet hoe het met hem gaat, maar iedere keer weer afgewezen worden maakt het steeds moeilijker om er over te praten.
Zolang jongste bij mij zijn uitlaatklep heeft en zijn emoties kwijt kan en wil, zal ik er voor hem zijn en hem opvangen. Hij ziet nu al tegen het moment op dat ze elkaar weer gaan zien.

Wat een goed idee, een soort vloek wekker... Misschien ga ik dat ook wel aan jongste voorstellen, (oudste neem ik daar maar niet in mee, die gaat daar vast heel raar op reageren...)

Moederziel
Ex partner zegt inderdaad dat het voor de kinderen allemaal wel mee valt (hoe kan je dat zeggen als het vooruitzicht van de kinderen is dat ze moeten verhuizen en weg bij hun vrienden, andere school, vader die er niet meer altijd is, nieuwe vriendin). Dat is iets wat er bij mij gewoon niet ingaat. Volgens mij leef je dan toch wel in een andere wereld dan de werkelijkheid..
Het stukje waarin je schrijft over de transformatie en het lozen van alles wat ooit van grote waarde was, is heel herkenbaar. Dat is zo heftig om mee te maken, ik denk af en toe nog steeds dat ik in een hele slechte film terecht ben gekomen, waaraan steeds een nog slechter hoofdstuk wordt gemaakt. Ik hoop wel dat daar nu een einde aan komt en dat de weg nu weer een beetje terug om hoog gaat..

Ik heb vanaf het begin aan jongste aangeboden om er met iemand anders over te praten (professioneel iemand of ouders van vriendje of zo). Hij wil dat echt niet. Daarom ben ik op dit moment "blij" dat hij dat wel met mij wil doen.

Tsjor
Het gezellig houden is op lange termijn niet goed denk ik, jongste zijn emoties moeten er ook bij zijn vader uit kunnen komen, het lijkt me heel slecht voor hun relatie als het alleen maar goed en gezellig mag zijn en bepaalde dingen gewoon niet besproken mogen/kunnen worden.
Ik speel zeker geen spel met de gevoelens van mijn kinderen. Hij "moet" zich niet kwetsbaar opstellen, ik wil alleen dat die mogelijkheid er is als hij die nodig heeft. Maar ik weet nu dat die mogelijkheid alleen bij mij ligt en niet bij ex partner, dat is dan maar zo.
Hebben jou kinderen ook tijdelijk geen contact gehad? Hoe gaat dat nu?

Mara

Over emoties praten en de lange termijn

'Het gezellig houden is op lange termijn niet goed denk ik, jongste zijn emoties moeten er ook bij zijn vader uit kunnen komen, het lijkt me heel slecht voor hun relatie als het alleen maar goed en gezellig mag zijn en bepaalde dingen gewoon niet besproken mogen/kunnen worden./
Waarom moeten die emoties eruit komen? Waarom is het slecht voor hun relatie als het alleen maar goed en gezellig is? Op dit moment?
De jongen is 15. Hij heeft nog een heel elven te gaan om op een gegeven moment, als het voor hem van belang is, iets te zeggen wat hij wil zeggen.
Ik hoop dat hij straks bij jou wel mag vertellen dat het goed en gezellig was bij papa.
Want nog erger is dat het kind op de lange termijn in de negativiteit blijft hangen.

Tsjor

Emoties tonen

Tsjor,
Jongste wil graag zijn emoties tonen bij vader, maar durft dat niet. Omdat hij bang is voor de reactie van zijn vader, omdat zijn vader niet voor hem openstaat. Dat lijkt me niet goed. Dat lijkt me een verkeerd uitgangspunt voor hun veranderende relatie. Het alleen leuk willen hebben komt daar uit voort. Hij moet wel zichzelf kunnen zijn bij zijn vader en niet alleen geforceerd vrolijk. Ik prik daar doorheen. Zijn vader blijkbaar niet. Omdat hij het niet wil zien? Als er geen verdriet en frustraties getoond worden, is het er niet?

Hij is bijna 15. Natuurlijk heeft hij zijn hele leven nog voor zich, maar we leven nu en nu zit hij er mee.

En ja, als hij een gezellig weekend heeft gehad bij zijn vader, dan ben ik alleen maar blij voor hem. Natuurlijk gun ik hem dat. Maar ik gun hem ook een vader die er voor hem is op momenten dat hij dat nodig heeft.
Ik vraag me af waarom je dat zou hopen. Ik hoop helemaal niet dat hij (en ik ook) alleen maar in negativiteit blijft hangen. Dat is voor niemand goed. Het is nu alleen nog te snel en te vers om alles alleen positief te kunnen zien.

Mara

'Jongste wil graag zijn emoties tonen bij vader, maar durft dat niet. Omdat hij bang is voor de reactie van zijn vader, omdat zijn vader niet voor hem openstaat. Dat lijkt me niet goed.' Het kan best zijn dat het jou niet goed lijkt, maar bij die opvatting zijn een paar problemen:
- je weet het niet, je weet niet hoe het op den duur uitpakt;
- je weet niet hoe het in de loop van de tijd gaat veranderen;
- vanuit jouw opvatting gezien moet vader anders doen. Maar als er iets is waar je afstand van moet nemen, dan is het wel de wil om de ander te veranderen;
- je geeft zelf steeds aan dat vader nu een ander mens lijkt te zijn, dat zal ook voor zoon zo zijn en daarmee zal hij moeten leren omgaan;
- ondertussen kiest zoon de oplossing die op dit moment het beste voor hem is, zodat hij toch een relatie met zijn vader kan houden.Jij geeft dan aan dat dat niet goed is, maar daarmee doe je je kind en zijn vermogen om zelf een weg daarin te vinden tekort.
- Bovendien: er is geen oplossing voor handen. Het is allemaal verdrietig en moeilijk en onzeker.
Het is al lang bekend dat bij dramatische ervaringen 'emoties uiten' vaak geen bijdrage levert aan het beter omgaan met emoties. 'Je moet erover praten' bleek vaak een tegenovergesteld effect te hebben. Het is lang niet altijd de beste oplossing. 'Ermee leren leven' is belangrijker en dat vraagt andere dingen. Bijvoorbeeld:
- helderheid over de situatie: vader gaat een andere weg; met buurvrouw; jij had het niet verwacht en je begrijpt het ook niet; maar het is zoals het is.
- vertrouwen dat je het wel gaat redden; dit ook uitstralen naar je kind, ook hij gaat het redden;
- structuren eromheen die het leven weer mogelijk maken; die moeten jullie nog opbouwen;
- respect voor het eigen tempo waarin iemand leert om ermee om te gaan.

Tsjor

Mara

Jij kent je jongste zoon het beste. Jij weet als geen ander hoe groot de verandering voor hem en tussen hem en zijn vader is. Volg je hart, je moederhart.

Ik heb je eerder geschreven dat ik veel herken in wat jij nu meemaakt. Ik had ook veel zorgen over mijn kinderen (en nog). Zij zagen hun vader zo snel wegdrijven en hun band met hem veranderende hevig snel. Dat heeft bij mijn kinderen geleid tot een heel pittig rouwproces.

De adviezen die hier worden (en bij mij werden) gegeven, voldeden in veel gevallen helaas niet. Er was bij ons geen sprake van een ‘gewone’ scheiding waarin beide ouders hun ouderschap in co-schap vervolgen. Mijn ex had enorme haast om zich te ontdoen van zijn oude leven, en daar hoorden niet alleen ik maar ook de kinderen bij. Er zijn zo veel momenten geweest waarop hij ze teleurstelde, op het 2e plan zette, liet raden naar zijn bedoelingen, verzweeg wat voor hen belangrijk was. En op de momenten dat zij aangaven daar moeite mee te hebben, reageerde hij met woede en afwijzing. Bizar om te zien bij de man die voorheen gewoon een lieve, betrokken en toffe vader was. Ik had en heb daar heel veel moeite mee. Ik voel dat als een enorm verlies voor mijn kinderen. Verlies dat niet nodig is als je gaat scheiden.

Geen enkele scheiding is hetzelfde. Maar soms zie/lees je parallellen. Dat heb ik helaas heel sterk bij wat jij schrijft. En ik herken ook de ontkenning in sommige reacties: zo slecht zal je man het toch niet menen, een scheiding is nou eenmaal moeilijk, geef het tijd, je demoniseert je ex (!) enzovoort. Terwijl jij zo diep voelt dat er iets helemaal niet klopt in het hele verhaal. Dat herken ik bij jou.

De uitkomst van mijn scheiding is niet geweldig, al gaat het met mij inmiddels weer goed. De kinderen (3 pubers, 1 schoolkind) worstelen nog en hebben daar professionele begeleiding bij of bij gehad. Helaas negeert ex-man dat ook. Hij wil het niet onder ogen zien en reageert boos en verwijtend als een van de kinderen aangeeft moeite met zijn transformatie te hebben. Ze leren er stap voor stap mee omgaan, maar dat is ondanks ipv dankzij hun vader. De band is veranderd van heel hecht naar wantrouwend. Er is heel erg veel stuk gegaan en er is niets voor in de plaats gekomen. Geen co-ouderschap, geen omgangsregeling, niets. Ze weten weinig van zijn huidige leven, weten niet waar hij woont. Af en toe een uitje van een paar uur, zonder regelmaat. Ik vind dat zo’n enorm verlies voor allemaal. Ik vraag me vaak af of mijn ex-partner dit voor ogen had toen hij zei nu ‘voor zichzelf te kiezen’. Ik kan me er niets bij voorstellen. Ik herken hem er totaal niet meer in.

De keerzijde van dit alles is wel dat ons kerngezin, dwz de kinderen en ik, ontzettend hecht zijn geworden. Ze wonen 24/7 bij mij en zijn daar blij mee. Er is rust gekomen. Door te praten, soms de emoties en confrontaties te laten gebeuren en vooral heel open en eerlijk met elkaar te zijn, zijn we dicht naar elkaar toegegroeid. Daar ben ik dankbaar voor en ik hoop daarmee mijn kinderen toch voldoende basis en vertrouwen te geven voor de toekomst.

Ook jij kan dat, Mara. Jij kunt voor rust en vertrouwen zorgen. Wat je vriend doet heb je niet in de hand, maar je eigen handelen wel. Wees een baken voor je kinderen.

Tsjor

Omdat het bij jouw kinderen op deze manier helemaal goed is gekomen, moet dat bij anderen ook wel zo gaan. Toch?

Tunnelvisie heet dat, geloof ik. Mijn eigen ervaring, met mijn eigen vader, is precies tegenovergesteld. Zo zie je maar: er is geen succesrecept. En jouw manier is jouw manier. Maar Tsjor is geen Moederziel en Moederziel is geen Mara. Ik zou dan ook nooit durven stellen dat mijn manier dé manier is. Die stelligheid (en bijbehorende afkeuring als iemand anders durft te denken) vind ik soms ook storend in jouw posts. Als iemand gevoelens en ervaringen deelt, volgt er een oordeel. Niet helpend, althans niet voor mij. En waarschijnlijk ook niet voor Mara op dit moment.

Over hulpverleners: Als je kind met serieuze emotionele problemen in het ziekenhuis belandt, ben je blij dat er crisiszorg is. En die problematiseerden juist totaal niet, maar hielpen waar ik dat niet kon en vader niet thuis gaf. Vooroordelen...

Mara nog even

Ik wil niet jouw draadje kapen met mijn ervaringen. Of in discussies terecht komen die jou niet gaan helpen.
Mocht je 1 op 1 contact willen, dan kun je via forumbeheer mij benaderen.

Zeker, Tsjor

En het zal je misschien verbazen, maar juist dit laatste wat je schrijft, is ook steeds mijn doel geweest. Rust en stabiliteit terugbrengen, met ruimte voorbidders eigen weg.

Ik denk dat niet te onderschatten is hoe groot het effect kan zijn van het weggaan van een ouder in het leven van je kinderen. Niet het scheiden zelf, maar het uitchecken - wat niet hetzelfde is.
In ons geval donderden we abrupt van een veilig en liefdevol gezinsleven in een onvoorstelbare chaos. De 180 graden andere (afstandelijke en vaak kwaadaardige) opstelling van hun vader is voor de kinderen erg verwarrend en bevreemdend. Die van mij konden daar niet direct mee uit de voeten. Dat gaat inmiddels iets beter, na het nemen van veel afstand. Dat is een hoge prijs, heel spijtig en dat had ik graag anders voor ze gewenst. Ik weet uit eigen ervaring helaas dat een afwezige en onvoorspelbare vader lang in je leven kan doorklinken.

Voor Mara is het de kunst om stabiliteit te brengen, daar waar nu chaos is ontstaan. Zij kan de veilige haven zijn en blijven, waar hun vader dat (nog?) niet kan.

Tsjor en Moederziel

Ik ben blij dat jullie allebei hetzelfde willen en dat is het beste voor mij en de kinderen.
Dat jullie daar allebei een andere mening over hebben is ook logisch. Op dit moment trek ik meer naar de mening en adviezen van moederziel, met name omdat ik bij jou, Tsjor, heel erg het gevoel krijg dat ik het allemaal verkeerd aanpak en het alleen maar erger maak...
Vooral met jongste vind ik het allemaal al moeilijk genoeg zonder iedere keer te horen dat ik het verkeerd doe. Ik ben daar al onzeker genoeg over en dan helpt het niet wanneer je alleen maar hoort dat het niet goed is wat je doet. Ik doe datgene waarvan ik denk dat het goed is. Tips om het anders aan te pakken zijn natuurlijk wel welkom, zoals dit stukje:
"- helderheid over de situatie: vader gaat een andere weg; met buurvrouw; jij had het niet verwacht en je begrijpt het ook niet; maar het is zoals het is.
- vertrouwen dat je het wel gaat redden; dit ook uitstralen naar je kind, ook hij gaat het redden;
- structuren eromheen die het leven weer mogelijk maken; die moeten jullie nog opbouwen;
- respect voor het eigen tempo waarin iemand leert om ermee om te gaan."
Daar kan ik wel wat mee.

Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en te begeleiden en als daarin ook een gesprek met vader bij hoort, dan doe ik dat. Zoals moederziel al zegt, ik ken mijn zoon het best en zie zijn worsteling, frustratie en verdriet. Ik blijf ook van mening dat zijn vader dat ook zou moeten weten, maar heb besloten hem daar niet meer van op de hoogte te houden (alleen uitzonderingen daargelaten).

Geen enkele scheiding is helaas hetzelfde, moederziel, anders zou er mooi een handleiding voor kunnen worden geschreven. Ik vind inderdaad ook dat er een groot verschil zit tussen "gewoon scheiden" of "uitchecken". Gewoon scheiden is al erg genoeg maar dan is er beter contact mogelijk dan wanneer een partij gewoon uitcheckt en alleen nog maar voor zichzelf kiest.
Hoe herkenbaar om te lezen dat jou ex-partner ook van een toffe, lieve betrokken vader zo veranderd is een persoon die je gewoon helemaal niet meer herkent.

Ik hoop dat ik over een tijdje ook kan zeggen dat er weer stabiliteit en rust bij ons drieën is teruggekomen. Met of zonder contact met vader. Ik probeer echt ons leven weer positief op te pakken, er te zijn voor mijn jongens, leuke dingen te doen en toch ook in gesprek met ze te blijven.

Helaas is het nog steeds twee stapjes vooruit en dan weer een grote stap terug, maar veel verder de put in lijkt me haast onmogelijk....

tips verhuizen

Ik sta nu voor de volgende opgave:
Ik moet natuurlijk verhuizen (ik heb gevraagd of de buurvrouw die naar het schijnt al een aantal jaar van plan was om te verhuizen dat nu nog steeds wil, dan zouden wij hier "gewoon" kunnen blijven).

Nu heb ik in een andere plaats, ruim 25 kilometer verderop, een heel mooi, betaalbaar huis gezien. Helaas in een gewilde wijk, daar zou dus snel actie op ondernomen moeten worden.

Wat is nu wijsheid?
Ik ben bang dat het op dit moment een "vlucht" is om weg te gaan uit de voor de kinderen vertrouwde omgeving. Voor jongste zou het betekenen dat hij naar een andere school moet, weg van zijn vrienden en sportclub. Juist omdat hij overal al zo'n moeite mee heeft kost me dat heel veel moeite om die beslissing te nemen. Oudste zou al naar een andere school gaan (MBO) en van hem weet ik dat het in verband met zijn vorm van autisme sowieso moeilijk is om te verhuizen. Hij blijft ook liever in deze omgeving, waar hij de weg weet, ook zijn vrienden en sport heeft..

Is het verstandiger om een huis in hun vertrouwde omgeving te zoeken? Het is in die andere plaats ook veel beter betaalbaar, in deze omgeving is alles veel duurder of ouder of in een slechtere staat...
Voor mijn werk of toekomstige baan maakt het niet zoveel uit.

Ik weet dat ik zelf de beslissing moet nemen, maar tips zijn uiteraard van harte welkom. Het ene moment denk ik, we gaan hier lekker weg en starten in een andere plaats weer helemaal opnieuw, het andere moment denk ik nee, het is voor de kinderen, die het al zwaar genoeg hebben, beter om in deze omgeving te blijven...

Het blijft een lastige keuze, zeker omdat ik ook nog niet weet hoe het verder allemaal gaat lopen met het contact met vader, wordt dan de afstand dan niet helemaal te groot en maak ik daarmee de kans op een beter contact niet onmogelijk? Ex partner weet nog helemaal niet waar hij wil gaan wonen, hij is nergens aan gebonden...
Voor mij zou op dit moment de fijnste keuze zijn wanneer de buurvrouw weggaat maar daar heb ik natuurlijk helaas niets over te zeggen. Het zou alleen heel jammer zijn wanneer wij hier weggaan en zij besluit toch ook te gaan verhuizen. Dat ex partner terug komt in dit huis is uitgesloten, er "mankeert" nu opeens te veel aan (slechte tuinligging, te weinig licht in de woonkamer, geen parkeerruimte op eigen terrein). Ik deel die mening niet. Bij hem is dat ook pas sinds hij hier weg is overigens, we hebben hier al die tijd heel fijn gewoond.

Wie heeft er tips??

Moet?

Dag Mara,
Je schrijft:
Ik moet natuurlijk verhuizen
en:
(ik heb gevraagd of de buurvrouw die naar het schijnt al een aantal jaar van plan was om te verhuizen dat nu nog steeds wil, dan zouden wij hier "gewoon" kunnen blijven).
Maar dan bedoel je toch eigenlijk dat je wílt verhuizen? Er is toch geen noodzaak? Of zie ik iets over het hoofd? In dat geval zou ik je adviseren om in elk geval geen haast te maken.

Trix

Voor mij voelt het zeker wel als moeten. Ik kan moeilijk naast de buurvrouw blijven wonen die een relatie heeft met mijn ex partner. Hoe denk je dat het zal zijn wanneer ex partner straks uit zijn werk "thuis" komt en niet bij ons maar bij de buurvrouw naar binnen stapt?
Het liefst waren wij voorlopig hier gebleven, er verandert op dit moment al genoeg in ons leven. De keuze tussen verhuizen en blijven is dus in dit stadium voor ons gemaakt en daarom voelt het als moeten.

Ik wil het niet overhaasten maar ik voel me nu ook niet meer heel fijn in mijn eigen huis.

Moeilijk

War een moeilijke keuze s dit voor je, Mara. Er wordt je inderdaad weinig keus gelaten. Hoe oud zijn je zoons, kun je een mogelijke verhuizing met hen bespreken?
Ik zou je ook aanraden het roer niet helemaal om te gooien, hoe aantrekkelijk het nu ook lijkt. Jullie hebben met zn drieën vooral baat bij rust, denk ik. De eigen, bekende omgeving biedt ook op een bepaalde manier wat bescherming.

Het zou inderdaad krankzinnig zijn als je ex-partner in het vervolg na zijn werk doodleuk naar binnen loopt bij de buurtruus. Zou daar met hem over te praten zijn, dat hij jullie dat in elk geval niet aandoet? Dat moet toch voor je kinderen ook ontzettend moeilijk en confronterend zijn, zoiets. Is hij (of zij) daar gevoelig voor?

De gedachte alleen al...

Ik las laatst: "je moet niet alles geloven wat je denkt." Een helpende gedachte in verwarrende tijden.

Mara: "Voor mij voelt het zeker wel als moeten. Ik kan moeilijk naast de buurvrouw blijven wonen die een relatie heeft met mijn ex partner. Hoe denk je dat het zal zijn wanneer ex partner straks uit zijn werk "thuis" komt en niet bij ons maar bij de buurvrouw naar binnen stapt?"

Je zou ook kunnen redeneren: Ik kan moeilijk gaan verhuizen naar een andere omgeving, alleen omdat de buurvrouw een relatie heeft met mijn ex-partner. Hoe denk je dat het zal zijn als de kinderen straks niet kunnen aarden in hun nieuwe omgeving met mij, terwijl ze bij hun vader in hun vertrouwde buurtje zijn en er vreemden in "hun" huis wonen?
 
Beide redeneringen zijn ongeveer even gegrond / ongegrond.

Mara: "De keuze tussen verhuizen en blijven is dus in dit stadium voor ons gemaakt en daarom voelt het als moeten."

Dit is niet waar. Die keuze is niet voor jullie gemaakt. Ik heb zelf in een erg nare woonsituatie gezeten (met o.a. drugsdealers) en voelde me echt onprettig in mijn eigen huis. Maar de keuze om ergens anders te gaan wonen, was toch echt die van mijzelf en mijn partner. En niet de keuze die voor mij was gemaakt door de buren waar ik last van had. Ik wilde dat ook nooit zo zeggen of beamen als het werd gesteld, omdat wij onze kinderen wilden laten zien dat wij zelf verantwoordelijk waren voor onze keuzes. Onze jongste vond het heel erg om te verhuizen, maar wij wilden niet de buren de schuld geven. Wij wilden vooral geen slachtoffer zijn van deze mensen. Wij wilden weg. Voor onze gezondheid en relatie was Het beter. Maar het móest niet.
Als jij in de gegeven situatie wilt vertekken, dan is dat toch echt je eigen keuze. Dat is willen. Zelfs als blijven moeilijk lijkt. Ik bedoel het niet als een flauw taalspelletje. Door te zeggen dat je het huis uit moet, label je de situatie en jouw positie op een manier die jou niet verder gaat helpen.

Mara: "Ik wil het niet overhaasten maar ik voel me nu ook niet meer heel fijn in mijn eigen huis."

Dat je je niet fijn voelt nu, is heel begrijpelijk en echt heel rot voor je. Maar bedenk voor jezelf: wat is nou het precieze probleem en is een ander huis nou echt een oplossing voor dat probleem?
De oplossing zou ook kunnen liggen in het laten verstrijken van de tijd. Het is immers niet ondenkbaar dat:
1. Hij niet met de buurvrouw naast jou wil wonen en zij een ander onderkomen zoeken.
2. Zij gaan LAT-ten en slechts zelden samen zijn in haar huis.
3.De relatie geen stand houdt.
4. Zij sowieso verhuist
5.Jij sterker blijkt dan je nu denkt en een manier vindt om de nieuwe situatie te accepteren.
6. Jij over een jaar een leuke vent hebt gevonden die bij je intrekt en met wie je samen vriendelijk kan zwaaien naar de buurman die thuiskomt.

Wat ook kan, is dat de situatie daadwerkelijk zo wordt dat je inderdaad te vaak met ex en de buurvrouw geconfronteerd wordt en dat jij daar zoveel last van hebt dat je besluit een ander onderkomen te zoeken. Die situatie bestaat nu alleen nog in jouw gedachten.

Trix

Bedankt voor je uitgebreide reactie.

Ik ben op dit moment gewoon erg bang dat ik, hoe dan ook een verkeerde keuze maak...

Natuurlijk heb ik nagedacht over het feit dat ik de jongens weghaal uit hun vertrouwde omgeving (voor iemand met autisme sowieso niet makkelijk). Ex partner heeft duidelijk aangegeven dat hij niet in ons huis wil blijven wonen, de nadelen die hij van dit huis opnoemt, heeft het huis van de buurvrouw natuurlijk ook. Stel dat dat toch niet zo is (hij heeft wel meer gezegd wat achteraf niet waar blijkt te zijn) en dat hij toch wil blijven en ik haal de kinderen weg uit hun vertrouwde omgeving en zij kunnen niet aarden, wat dan??
Gaan ze dan bij hun vader wonen? Die heeft duidelijk aangegeven niet eens open te staan voor co-ouderschap, wil hij dan wel helemaal voor de kinderen zorgen?

Blijven lijkt op dit moment gewoon te moeilijk. Ik ben nog aan het wennen aan het feit dat we uit elkaar zijn, hij heeft al een nieuwe vriendin, de buurvrouw, de kinderen zijn nog niet aan het feit gewend dat hun ouders niet meer bij elkaar zijn, hadden en hebben de hoop dat dat toch nog gaat gebeuren. Voor mij voelt het wel degelijk als moeten, wanneer ex partner een vriendin had gehad die niet de buurvrouw was, was er, behalve de financiële kant misschien, geen reden om te verhuizen geweest.
Het voelt gewoon beiden niet goed op het moment, blijven niet, maar vertrekken ook niet.

Jouw oplossingen om de tijd te laten verstrijken heb ik natuurlijk ook overwogen. Maar het feit dat ik gewoon met een rot gevoel mijn straat in rij en het liefst niet thuis ben als ik weet dat zij er is, helpen daar niet bij.
1, Hij weet helemaal nog niet waar hij wil gaan wonen, hij heeft gezegd dat dat niet in ons huis zal zijn, het huis van de buurvrouw heeft dezelfde "nadelen". Maar aangezien hij wel meer gezegd heeft de laatste tijd, weet ik gewoon niet meer wat ik wel of niet van hem moet geloven.
2, Als zij gaan LAT-ten en zij zelden samen hier thuis zijn, blijft zij er alsnog, daar heb ik heel veel moeite mee. Ik kan haar niet meer zien als de gezellige buurvrouw die zij altijd is geweest.
3, De relatie houdt geen stand. Dat zou het een stuk vereenvoudigen....
4, Zij verhuist sowieso. Dat zou het zeker ook oplossen, ik weet alleen niet of dat gaat gebeuren, ze is het al 6 jaar van plan en heeft het tot nu toe nog steeds niet gedaan (zegt ook wel iets over de fijne buren en buurt waar wij wonen). Ik weet ook niet of ik daar op kan wachten. Ik moet nu verder en wil rust en stabiliteit in ons leven.
5, Ik hoop dat ik sterker blijk te zijn dan dat ik nu denk. Ik ben zeker op de goede weg, maar word te vaak terug in de put gegooid.
6, Een leuke vent, die had ik zelf nog niet bedacht.... Daar ben ik voorlopig nog niet aan toe, maar is zeker wel iets wat ik in de toekomst heel graag zou willen. Maar dat lijkt me voor de kinderen ook wel weer heel verwarrend... papa met de buurvrouw en ik met een nieuwe partner en dan misschien nog naast elkaar wonen ook...

Natuurlijk bestaat de situatie op dit moment alleen nog in mijn gedachte, het is pas een week geleden dat het bekend is geworden, maar het zijn wel mijn gedachten en daar moet ik wat mee. Ik zie nu alleen maar meer nadelen van beide opties. De voordelen neigen naar blijven, maar dan denk ik met name in het belang van de kinderen. Zijn zij er wel mee gebaat om te vertrekken? Is het zien van papa met de buurvrouw of papa die niet hun huis binnengaat maar die van de buurvrouw wel of niet erger dan het ergens ander opnieuw beginnen? Straks kunnen ze niet aarden.. Of is juist een nieuwe start ergens anders ook voor hun beter?
Als ik me beter zou voelen in een nieuwe omgeving, heeft dat natuurlijk ook effect op de kinderen.
Als er nu afspraken met hem gemaakt hadden kunnen worden, zoals bijvoorbeeld zo min mogelijk samen hier zijn, dan was het al weer een ander verhaal. Er valt nergens over te praten, hij draait alles in zijn eigen belang en voordeel (daar later meer over). Zolang hij zijn eigen belang boven alles stelt, zijn afspraken maken onmogelijk. Alleen datgene wat hij wil is belangrijk en de rest heeft zich maar te schikken....

mara

De meeste van jouw overwegingen en beslissingen laat je nu door anderen bepalen- wat jouw ex doet en wat de buurvrouw doet. Probeer het naar jouzelf toe te halen, laat jouw keuzes niet van hen afhangen. Ik zou er vanuit gaan dat zij daar blijft wonen en dat jouw ex daar dan ook regelmatig is. Het lijkt mij een vreselijk vooruitzicht, ook voor de kinderen. Je hebt een goed huis ergens anders gevonden, wat een kans. Ik denk dat ik het heerlijk zou vinden om al deze ellende letterlijk achter me te laten en op een nieuwe plek nieuwe herinneringen te maken. En 25 kilometer vind ik helemaal niet ver weg.
Verder zou ik absoluut eerst met je kinderen in gesprek gaan. Kinderen willen ook graag zelf een keuze kunnen maken en in ieder geval gehoord worden voor zo'n beslissing. Dit alles overkomt ze al en ze kunnen er niks aan doen. Betrek ze wel hierin. Wij wilden ook een keer verhuizen en waren bang dat de kinderen kun vrienden etc alles achter moesten laten en hoe erg dat was. Toen we hen vroegen wat ze van het idee om weg te gaan vonden wilden ze juist heel graag weg. Ze waren helemaal niet bang, waar wij problemen zagen zagen zij oplossingen en mogelijkheden. Goede vrienden zijn gebleven en nieuwe vrienden zijn gemaakt. Onze situatie was wel anders maar soms kunnen kinderen je verbazen. Vraag naar hun mening, ze willen ook graag invloed hebben op hun leven.

Blijven

Het lijkt mij een no brainer. Natuurlijk blijf je als dat kan. Voor de kinderen is het het fijnst als in ieder geval een ouder in hetzelfde huis blijft wonen. En met die buurvrouw hoef je niets. Het lijkt me zeer waarschijnlijk dat zij op den duur verkast. Je laat toch geen al te beste indruk achter als je een man hebt die eerst in het huis daarnaast woonde.

Eens met Phryne

Hoe moeilijk het ook is, voor de kinderen zou het juist heel fijn kunnen zijn als hun vader naast hen blijft wonen. Bijna birdnesten.

Je bent nu al beslissingen aan het nemen voor situaties die op dit moment nog niet spelen. Het is echt verstandiger om de rust te bewaren en niet teveel tegelijk te veranderen, zeker voor je kinderen.
Verhuizen kan altijd nog.

Kun je geen heel hoge grote heg plaatsen bij je voordeur? Het zou echt kunnen dat je over een jaar heel anders naar de situatie kijkt. Het zou zo zonde zijn als jij (ja jij!) de kinderen voor niets uit hun vertrouwde omgeving haalt. Geef jezelf wat tijd.
In de winter is het ook heel anders, dan ben je toch meer op binnen gericht. Ik moet dan in ieder geval echt moeite doen om de buren te zien.

Belangrijkste criterium

lijkt me toch de betaalbaarheid van de woning. Dat lijkt me een eerste vereiste: het dak boven het hoofd van je kinderen moet betaald kunnen worden, zodat zij eronder kunnen blijven.
Als je huidige woning betaalbaar is zou ik me breed maken en er stevig in blijven wonen. Als de andere woning betaalbaar is zou ik verhuizen.
Je kunt wel bij de berekeningen rekening houden met de tijd: de komende 4 jaar is het wellicht nog van belang voor de kinderen, maar daarna?

Tsjor

Ik zou willen

Je noemde een paar tips die ik gaf goed, o.a. de tip: straal uit dat je er vertrouwen in hebt dat je kind het wel redt.

Daarna schrijf je: 'Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen en te begeleiden en als daarin ook een gesprek met vader bij hoort, dan doe ik dat.' Dat laatste stukje zou niet moeten zijn: 'dan doe ik dat', maar: 'dan bespreek ik met hem wat hij daaraan kan en wil doen en laat ik hem doen wat hij kan doen wat hij wil doen.'.
Ik zou willen dat ik je uit kon leggen wat daarin het cruciale verschil is met mijn tip over vertrouwen geven. Als je kind iets niet wil vertellen omdat hij bang is dat vader boos wordt, of dat een gesprek op een teleurstelling uitdraait, dan kiest hij zelf toch voor het beste. Het is belangrijk dat hij macht krijgt over zijn eigen emoties en hoe daarmee om te gaan.

Misschien dat de woorden van Trix, Dropje en Phryne beter overkomen. Ik hoop het.

Tsjor

Zit er even helemaal doorheen...

Wat een tegenslagen allemaal..

Gisterochtend langs geweest bij een financieel adviseur/makelaar. Ex partner was mee, maar helaas alleen om mij nog even fijntjes er op te wijzen dat het allemaal aan mij ligt, ik moet maar fulltime gaan werken, hij werkt nergens aan mee, zelfs niet voor de kinderen dus voorlopig kan ik niets anders kopen. In mijn huidige woonplaats/omgeving lijkt alles te duur of in te slechte staat. Zeker omdat ex partner nergens aan mee wil werken, ook al begin ik er steeds meer van overtuigd te raken dat ik zijn hulp al helemaal niet eens meer wil. Voor de kinderen wel, maar voor mezelf zeker niet. Verhuizen naar een andere plaats om te kopen of proberen te huren in deze omgeving zijn dus nu nog de opties. Het huis waar ik naar gekeken had, is het dus ook niet geworden.
De financieel adviseur zei ook nog dat kinderen heel flexibel zijn, zo lang moeder maar gelukkig is, worden zij dat ook... Ik zie dat toch iets anders, als mijn kinderen gelukkig zijn, dan word ik dat ook. Ik vind dat wel makkelijk gezegd, het lijkt wel of ik alles fout doe terwijl ik zo mijn best doe. Waarom kan ex partner niet gewoon wat meer begrip en verantwoordelijkheidsgevoel opbrengen, het zijn toch ook zijn kinderen, dat is iets wat ik echt niet kan begrijpen wat ik nooit voor mogelijk had gehouden..
Niemand ziet het belang van de kinderen lijkt wel. Ben ik nu werkelijk de enige? Het lijkt me dat die juist heel belangrijk zijn.

Na het gesprek bij de financieel adviseur kwam ex partner langs om nog wat dingen te bespreken, alleen maar heel negatief en het eindigde ermee dat hij mij heeft uitgescholden waar de kinderen bij waren...
Jongste wilde niet mee om iets leuks te gaan doen, was natuurlijk ook mijn schuld....Dat had hij overigens al besloten voordat zijn vader mij had uitgescholden.
Ik ben nu bang dat ik, wat ik ook doe, het altijd tegen mij gebruikt gaat worden.

De kinderen willen wel verhuizen, maar niet weg uit deze omgeving. Dat heb ik met ze besproken. Ik ben ook bang dat het straks tegen mij gebruikt gaat worden door ex partner. Dan wordt co-ouderschap natuurlijk lastig, zo niet onmogelijk. Dat wil hij niet, dat heeft hij vanaf het begin gezegd maar als er straks echt afspraken gemaakt moeten worden en ik heb besloten om naar een andere plaats te verhuizen met alle gevolgen van dien, dan kan, en zoals het nu gaat zal hij dat zeker tegen mij gebruiken. Hij weet overigens nog steeds niet waar hij wil gaan wonen.

Helaas is het zo dat ex partner sinds gisteren dus wel veel bij de buurvrouw is (wel stiekem, eerst zoon thuis afzetten, dan de straat uitrijden, zijn auto een straat verderop zetten en dan via de tuin naar binnen glippen... Helaas zag ik dat natuurlijk, er staat wel een schutting, maar daar kun je wel doorheen kijken. Dat hij het stiekem doet, maakt het niet makkelijker. De buren weten het inmiddels, waarom komen ze er dan niet gewoon openlijk voor uit? Het lijkt me vreselijk om alles zo stiekem te moeten doen, of maakt het dat juist spannend? Bij het rondje met de hond lopen, zag jongste zijn auto staan....

Dit huis was alleen te betalen met een scheve verdeling, daar wil ex partner natuurlijk niet aan mee werken. Dat ik de kinderen zoals Ginny Twijfelvuur al opnoemt, uit hun vertrouwde omgeving moet halen lijkt me verschrikkelijk. Maar het vooruitzicht om te blijven op deze manier is levert op dit moment te veel stress op.

Tsjor,
ik heb heel veel vertrouwen in mijn zoon. Alleen worstelt hij zo met zich zelf en de situatie dat ik dat heel lastig vind om te zien, ik wil hem zo graag helpen met alles en weet ook niet wat het beste is. Ook omdat hij wel wil dat zijn vader weet hoe erg hij alles vind maar dat niet bespreekbaar durft te maken. Hij is nu aan het twijfelen of hij komend weekend wel naar zijn vader wil gaan. Hij vindt het idee dat zijn vader nu naast ons is, echt verschrikkelijk... Ik denk niet dat hij kiest voor het beste door het nergens met zijn vader over te hebben, dan lijkt me de stap steeds groter worden om dat wel te gaan doen, hij is nu echt al afstand aan het nemen. Wat als de afstand te groot wordt en hij straks werkelijk geen contact meer wil?

Verder is er in huis van alles aan de hand (wasmachine, droger en vaatwasser tegelijk stuk, stroom die spontaan uitvalt) dus nee, momenteel zie ik alles even niet meer zo helder en positief. Dat kon ik er nu net even niet bij gebruiken... Zou het een teken zijn dat ik beter kan vertrekken?

Als het zou kunnen, zou ik vandaag nog mijn spullen pakken, maar waar naar toe? Wanneer komt er nu weer eens iets positiefs op mijn pad??
Normaal ben ik echt wel sterk en positief maar vandaag lukt me dat helaas even niet. Het is even te veel tegelijk, net als ik denk dat het niet erger kan worden, komt er toch weer iets bij wat mij verder de put in helpt.. Komt natuurlijk ook wel door de vermoeidheid die begint toe te slaan, ik lig veel te veel wakker 's nachts waarbij het maar blijft malen in mijn hoofd. Hoe veel erger gaat het nog worden??
Ik wil nu alleen even rust en iets positiefs, daar ben ik nu wel weer eens aan toe.