Vriend wil uit elkaar zonder reden
Hallo allemaal,
Dit is mijn eerste bericht op dit forum, ik heb wel al veel draadjes gelezen over dit onderwerp maar iedere situatie is toch weer anders en uniek.
Graag wil ik jullie mijn situatie voorleggen en jullie adviezen vragen.
Mijn vriend en ik zijn ruim twintig jaar bij elkaar, we hebben twee pubers.
Nu heeft hij laatst aangegeven dat hij twijfelde over onze relatie. We hebben toen afgesproken om er samen aan te werken om de relatie te redden. Hij heeft echter kort geleden gezegd dat hij toch wilde stoppen en er eigenlijk al vanaf het moment dat hij heeft gezegd dat hij twijfelde er niets meer aan gedaan heeft.
Er is geen ruzie, er is geen ander. Hij denkt na al die tijd dat een ander type beter bij hem zou kunnen passen. Hij is niet ongelukkig met mij. Ik wil graag samen kijken of we er samen gelukkiger uit kunnen komen maar elke vorm van communicatie eindigt in een onaardige geïrriteerdheid. Relatietherapie heeft volgens hem geen zin.
Ik heb het idee dat hij erg met zich zelf in de knoop zit en dat afreageert op onze relatie.
Wat moet ik nu toch doen? Ik ben wel nog erg gek op hem en hoop dat we er samen uitkomen.
Moederziel eens
Helemaal mee eens! Iedereen weet het allemaal zo goed te vertellen. Een luisterend oor hier op een forum is genoeg. En vooroordelen mogen voor zich gehouden worden. Hij had ook tegen jou in kunnen gaan zoals mijn man. Die ging gewoon op de bank zitten, toen ik hem de deur wees, en ik ben 3 uur bezig geweest om hem weg te krijgen. Uiteindelijk is hij gebleven omdat de auto de volgende dag ook stuk ging en ik niet naar mijn werk kon.
Als het er op aankomt zal ik zelf moeten vertrekken. Het gevecht is vreselijk van blijven of gaan. Ik vind het ontzettend knap van je dat je juist zo door gezet hebt, en natuurlijk hou je nog van hem. Het is geen knop die je aan en uit zet. Maar het slijt wel....
Ik wil je heel veel steun wensen in deze moeilijke tijd.
En wat betreft de kinderen, laat ze zelf kiezen! Ze zijn oud genoeg. Daaruit laat je zien dat hij mening ook telt.
Een mlc-ex is geen gewone ex
"En ik weet al heel lang, dat steunen en empoweren het fijnste gevoel geeft. Ik ben alleen allergisch voor alle reacties die het stramien volgen: ik heb alleen het goede voor ogen, vooral voor de kinderen, maar hij..."
De vriend van Mara vertoont toch wel erg veel kenmerken van een mlc. En scheiden van een mlc-er is ècht anders dan scheiden van een "normaal" iemand. Je staat vreselijk alleen, want maar weinig mensen in je omgeving weten wat je meemaakt.
Je hebt bij een mlc te dealen met iemand die zich in hoge mate onberekenbaar, onbetrouwbaar, egoïstisch en respectloos gedraagt. Gedrag dat niet voorkomt uit boosheid, jalouzie of verdriet over de scheiding (want ja, mannen gaan net zo goed door een rouwproces als vrouwen), maar gedrag dat nodig is om een onderliggende drepessie onder de duim te houden. Een mlc-er wil weg van alles (vrouw, kinderen/gezin, vrienden, familie, werk), omdat ze (nog) niet inzien dat hun onvrede in henzelf zit en niet veroorzaakt wordt door hun omgeving. Zo'n persoon is niet bezig met "wat is goed voor mijn kinderen", die is enkel bezig met "wat is goed voor mijzelf". De kinderen voelen dat ook, al zullen ze het misschien niet zo kunnen benoemen. Als moeder van kinderen met een mlc-vader is er voordurende de interne stijd tussen de kinderen genoeg tijd met hun vader door laten brengen en de wetenschap dat je daarna een paar dagen bezig bent met het bij elkaar vegen van de brokstukken. Dus de "maar hij...." is een hele logische reactie, in het geval van een mlc-er zelfs vaak ook een terechte reactie, desalniettemin niet helpend voor jezelf, want je hebt geen invloed op "hij".
Helaas is iedereen wel een "onbekwaam slachtoffer" (Tjors in een eerdere reactie) bij een scheiding (tenzij het niet je eerste echtscheiding is). Bekwaam worden in het omgaan met alles wat je op je nieuwe pad tegen komt kost tijd en gaat met vallen en opstaan. Steunen en empoweren geeft kracht om elke dag opnieuw de schouders er weer onder te zetten en door te gaan. Het is heel goed als mensen waar je je ei bij kwijt kunt niet alleen pamperen, maar ook "belemmerende gedachten of gedrag" durven benoemen en je helpen deze om te buigen. Op een stevige manier een mening of visie uiten omdat je allergisch bent voor "alle reacties" van een bepaald type, vind ik weinig constructief. Het doet geen recht aan de situatie waarin de (ex-)partner van een mlc-er verkeerd.
"Het is zeker opmerkelijk dat hij ook met familie de kontakten verliest."
Nee hoor, is helemaal niet opmerkelijk. We vinken hem af op het lijstje met kenmerken van een mlc!
Mara, wat betreft dat familiefeest, als de kinderen zelf zin hebben, lekker laten gaan. Tenzij het echt bijt met de plannen die je zelf al had. Misschien stond dat datum voor dat feest al vast voor jullie uit elkaar gingen? Dan zou ik zeker niet moeilijk doen.
Nadat mijn ex uit huis was hadden we al wel een soort concept-zorgverdeling afgesproken, in afwachting van het definitieve zorgplan, maar het was ook een periode waarin afspraken soms al heel lang vast stonden en er dus wederzijds wat flexibiliteit nodig was. Later hebben we in het zorgplan afgesproken dat we bij de directre familie proberen te regelen dat verjaardagen e.d. gepland worden op dagen dat de kinderen bij de betreffende ouder zijn. Bij grotere gelegenheden waar je geen of nauwelijks invloed hebt op de planning (een trouwerij, schoolfeest, een familiedag op het werk, etc.) proberen we wel te regelen dat de kinderen erbij kunnen zijn. In alle andere gevallen bepaalt de ouder waar de kinderen die dag zijn. Vragen staat vrij, "nee" heb je, "ja" kun je krijgen. Maar dus ook "nee", mag ook zonder opgaaf van reden. Als de kinderen zelf iets heel graag willen, wordt het overigens wel vaak een "ja". Het is uiteindelijk toch niet te doen om de kinderen altijd overal bij te laten zijn, in deze nieuwe situatie zullen ze soms ook dingen missen. Het is niet anders.
Woooooow optimist
Deze post van jou is me uit het hart gegrepen!
Dat het gedrag en de kenmerken zo universeel zijn, is een ontdekking geweest die me af en toe naar adem deed happen. Schok en opluchting tegelijk: schok dat mijn voorheen lief zo'n egocentrische nare persoon was geworden en opluchting toen ik las en las en las en ontdekte dat het een patroon is.
Lieve Mara, been there, done that. En je doet het hartstikke goed, sterke vrouw!
Toch de buurvrouw....
Gisteravond is dan toch de aap uit de mouw gekomen.
Hij heeft een relatie met de directe buurvrouw..
Natuurlijk pas begonnen nadat wij uit elkaar zijn gegaan (jaja) maar na alle leugens van de laatste tijd geloof ik daar niets meer van.
Nu weet ik weer even niet meer hoe ik verder moet. Het vermoeden was er natuurlijk al, maar nu de bevestiging er is, stort mijn wereld voor de zoveelste keer in. De buurvrouw kan dus heel goed toneelspelen. Zij wist van onze crisis en wist ook dat de kinderen en ik nog hoopten dat hij tot bezinning zou komen. Hoe moet ik nu gaan reageren als ik haar straks tegenkom?
Hoe lang speelt het al echt?
Ze zijn in het verleden ook al samen op stap geweest, is er toen al iets gebeurd?
Hoe hebben de kinderen (die zijn het weekend bij hem) op het nieuws gereageerd?
Ik weet nu ook helemaal niet meer of ik de kinderen mee wil laten gaan naar het feest (stond nog niet gepland toen wij uit elkaar gingen) bij schoonfamilie. Straks neemt hij haar ook mee.
Ik vind het een verschrikkelijke gedachte dat zij, die ik al meer dan 17 jaar ken als vrijgezelle vrouw, nu opeens mijn plek inneemt, hoe lang wilde ze dat al?
Ik vraag me ook af of de relatie stand zal houden. Iemand die al zo lang vrijgezel is en alleen woont (zoon is al een paar jaar de deur uit, zij is een stukje ouder dan wij), wil die wel haar vrijheid opgeven voor een relatie met iemand die nog kinderen thuis heeft wonen, die ze ook nog al hun leven lang kent. Ik weet ook wel dat dat niet mijn probleem is maar zijn nu wel de dingen die mij bezig houden. Hoe serieus moet ik dit nemen?
Is een affaire tijdens een MLC (waarvan ik nog steeds bijna zeker weet dat dat zo is) blijvend of is het een vlucht?
Met haar kan hij natuurlijk lekker stappen en uitgaan, zonder kinderen is dat een stuk makkelijker te realiseren dan met. Hij kan zo hard hij wil blijven roepen dat de kinderen ons niet nodig hebben, maar ik weet dat het anders is, zij hebben ons wel degelijk nog nodig.
Wat nu te doen met de woonsituatie? Het is natuurlijk niet te doen om straks je ex-partner als buurman te krijgen..
Wat ik nu helemaal onbegrijpelijk vind is dat hij ons uit elkaar gaan niet wil afhandelen. Afspraak bij de mediator afzeggen en verder geen initiatief meer tonen, nergens over willen praten, wat is zijn verwachting nu naar mij?
Ik dacht dat ik weer een beetje begon op te krabbelen, volgende week sollicitatiegesprek, jongste toch over, diploma uitreiking van de oudste gehad, dus weer wat positiviteit, maar die is nu weer even weg. Helaas.
Mara, adem in, adem uit
Je doet het goed! Helaas, dips horen er heel erg bij en die worden door van alles getriggerd. Dit nieuws is natuurlijk heel erg naar, maar eigenlijk geen nieuws. Dus blijf doorgaan op de weg die je was ingeslagen. Het is nu alleen maar duidelijker dat je niet in het huis kunt blijven wonen, dus die twijfel heb je niet meer. Je kunt gaan focussen op een andere woonplek.
Hoe moeilijk ook, laat je kinderen en buiten. Of hun vader de buurvrouw wil meenemen of niet, laat het los. Ik kan me daar niks bij voorstellen trouwens, dat hij haar naar een familieding mee zou nemen als jullie nog niet eens bij een mediator zijn geweest.
Sterkte meis. Dikke knuffel ook van mij.
De toekomst staat voor je.
Een oudere vrouw, dat is wel bijzonder. Heel vaak is het juist een veel jongere vrouw.
De gedachte aan een mogelijke relatie met haar zal wel eerder gespeeld hebben, het zullen de twijfels zijn die hij had en niet wilde delen met jou om je niet in paniek te brengen. Maar het kan best zijn dat hij pas knopen door heeft gehakt, toen hij dat ook bij jou aankondigde.
Dit viel me op: 'Met haar kan hij natuurlijk lekker stappen en uitgaan, zonder kinderen is dat een stuk makkelijker te realiseren dan met. Hij kan zo hard hij wil blijven roepen dat de kinderen ons niet nodig hebben, maar ik weet dat het anders is, zij hebben ons wel degelijk nog nodig.'
Ik denk dat hier een verschil zit tussen jullie wat belangrijk kan zijn: jij blijft je een toekomst voorstellen, waarin de zorg voor kinderen (ook al zijn die (bijna) volwassen), voorop staat. De diagnose van je oudste kind geeft je daarvoor ondergrond: dat kind blijft een zorgenkind, waardoor je moeder zijn van een afhankelijk kind niet op zal houden. Hij ziet dat anders en is toe aan een leven, waarin de kinderen niet meer afhankelijk van hem zijn (wat niet wegneemt, dat je altijd ouder blijft). Dat perspectief lijk je hem en jullie relatie niet te willen of te kunnen bieden.
En toch ook, ik kom er maar op terug, het rouwproces na de dood van zijn moeder. Hij heeft veel voor haar gezorgd, schreef je. Ik weet niet of jouw ouders nog leven, maar het kan zijn dat het overlijden van zijn moeder meer overhoop heeft gehaald dan jij wellicht hebt gezien en hij wellicht kan verwoorden.
Of deze keuze van hem in de toekomst de beste keuze zal blijken te zijn, dat kan niemand voorspellen. Je kunt er wel voor zorgen, dat je de mogelijkheid van herstel van de relatie over jaaaaaren open houdt, door nu zo goed mogelijk de volgende levensfase van ieder van jullie mogelijk te maken. Met respect voor elkaar en voor elkaars inzet en wat je elkaar gegeven hebt in deze tweede fase van je leven. Als vader van de kinderen en als ex-partner zal hij nog deel blijven uitmaken van je leven. of dat een geaccepteerde plek voor jou in jouw leven wordt of een plek vol gif en venijn kun je grotendeels zelf bepalen.
De derde levensfase (na jong zijn en gezin stichten) ziet er voor jou vele turbulenter en onzekerder uit dan voor hem, dat is zeker zo. Er zitten voor jou veel meer uitdagingen in en er zijn meer problemen die je nog moet oplossen. Dat komt niet door de aanstaande scheiding, maar de aanstaande scheiding legt dat wel bloot en maakt het ook urgenter. Het is echter alleszins de moeite waard om daar vele energie in te stoppen., want de derde levensfase beslaat bijna de helft van je leven. Het lastige is alleen dat het in deze fase vooral op jezelf aankomt. Je hoeft niet meer aan de verwachtingen van je ouders te voldoen, het zijn niet meer de behoeften van anderen (partner, kinderen) die je keuzes bepalen. Het komt echt veel meer op jezelf aan. Je hebt al een paar grote stappen gezet, kind met diploma, sollicitatiegesprek. De toekomst klopt aan je deur. Maak maar open.
Tsjor
Begin
'Of dat een geaccepteerde plek voor jou in jouw leven wordt of een plek vol gif en venijn kun je grotendeels zelf bepalen.'
Een begin aan het bepalen daarvan kun je nu al maken: accepteer jij dat hij als vader van de kinderen zijn eigen wensen heeft met betrekking tot de kinderen en de wijzen waarop die deel gaan nemen aan zijn leven? Krijgt hij die ruimte vanzelfsprekend? Of ga jij bepalen of en hoeveel ruimte hij daarvoor krijgt? Welke motieven gaan een rol spelen? Is dat je eigen gekwetste ego, je eigen angsten, al dan niet gemaskeerd in de belangen van de kinderen? Of durf je het aan om je kinderen los te laten en dingen mee te laten maken waar jij niet de regie over hebt en waarvan je niet de uitkomst weet? Ben je in staat om je kinderen daarin te begeleiden of ban je het liefste alle ervaringen die niet onder jouw regie vallen uit?
Al dit soort relevante vragen komen samen in de vraag of de kinderen van jou mee 'mogen' (NB!) naar het feest van vader. Je antwoord is dus van belang, vooral voor jezelf en je toekomst.
Tsjor
Midlifecrisis
Op zich kun je de vragen waar je nu voor staat ook zien als een midlifecrisis, die je wellicht nog probeert te voorkomen, door vast te houden aan het verleden.
Tsjor
Mara
"En ik denk namelijk dat je vriend, de buurvrouw alleen maar "leuk" vind een grote leugen is. Dat stinkt flink in mijn inziens"
Mijn woorden... bah bah dat het zo is. Wat een loeder. Wat zul je je vreselijk voelen. De buurvrouw..... pffffff....... Wat gemeen. Wat zul je je verloren voelen in alles.
Heel veel sterkte! Ik hoop dat je de zaken snel kunt regelen, hij spoedig mee werkt en jij kunt je op een andere woning gaan richten, dat komt nooit meer goed het contact met haar. En blijf goed bij jezelf en de kinderen.
Veel liefs
Hoe dan?
Pennestreek,
Dank je voor het compliment, dat kon ik wel even gebruiken. Ik vind het erg lastig om de kinderen er buiten te houden, met name omdat de jongste al in eerder stadium aangegeven heeft het heel erg te vinden als zijn vader een relatie met de buurvrouw zou krijgen.
Ik vind het ook heel erg dat ik nu geen keuze meer heb om hier te kunnen blijven wonen. Ook al was dat nog niet zeker, nu al helemaal niet meer. Hoewel, en daar ben ik het wel mee eens, een andere buurman zei dat het "wel chique" zou zijn als zij zou gaan verhuizen mocht het tot een serieuze relatie komen.
Tsjor
Mijn jongste zoon wordt bijna vijftien, die is echt nog niet (bijna) volwassen. Hij moet eerst nog door de puberteit, waar hij bij vlagen erg veel last van heeft en deze situatie zeker niet bij mee helpt (depressief, onzeker). De diagnose van de oudste geeft mij inderdaad veel zorgen. Hij "doet" het heel goed momenteel maar heeft echt veel tijd en aandacht nodig (en gehad, waarbij ik de meeste zorg op mij nam). Natuurlijk zijn ze niet meer 24 uur per dag afhankelijk, maar je moet er wel zeker voor ze zijn en dat geldt wel voor allebei.
Hij kan het wel anders zien en toe zijn aan een leven waarin de kinderen niet meer afhankelijk van hem zijn, maar zover is het nog niet. Dat betekent niet dat hij niet meer voor ze hoeft te zorgen en ze zo van zich verwijdert. Het perspectief van een leven waarin de kinderen niet meer afhankelijk zijn wilde en kon ik hem wel bieden, we hebben het vaak genoeg over de dingen gehad die we dan zouden gaan doen, meer en verdere reizen maken en we hadden het ook over samen in het bejaardenhuis.
Alleen het feit blijft dat de kinderen nog wel degelijk tijd en aandacht vragen en verdienen, ook al gaan ze ook hun eigen gang.
Dat ik nu aan het begin sta van de derde levensfase zoals jij dat noemt, maakt mij op dit moment nog niet blij. Ik zou graag willen dat het een paar maanden later is, kijken hoe mijn leven er dan uitziet en waar ik dan sta.
De plek die dit alles gaat krijgen kan ik nu nog niet goed overzien. Dat hangt helemaal af van hoe het verder gaat lopen. Ik heb van alles geprobeerd om het goed te houden/krijgen maar wanneer je daar niets dan ellende voor terug krijgt is het moeilijk in te schatten hoe het verder gaat. Ik heb het belang van de kinderen nog steeds voorop staan, hij niet en daar zal ik altijd moeite mee houden. Ik blijf vinden at we, omdat we er samen voor hebben gekozen, daar ook samen uit hadden moeten proberen te komen.
Dat de kinderen meer hun eigen gang gaan is logisch, ik wil ze daar graag in begeleiden maar weet ook wel dat ze van hun eigen fouten kunnen leren en dat ze daar niet per definitie slechter van worden. Er zit alleen wel een verschil in totaal loslaten en ze niet meer belangrijk vinden ten opzichte van er voor hun willen en kunnen zijn.
Dat het familiefeest in een weekend valt dat ze bij mij zijn, betekent niet automatisch dat ik me dan maar aan moet passen, zeker niet omdat er van zijn kant totaal geen rekening met mij gehouden is en wordt. Het is een consequentie van zijn handelen, maar probeert mij nu een schuldgevoel aan te praten omdat ik het de kinderen anders ontzeg. Hij is echter de aanstichter van dit alles en ik kan gewoon niet begrijpen dat hij zijn kinderen dit allemaal aandoet. Zijn wensen kunnen wel zijn dat ze niet meer afhankelijk zijn, die tijd komt ook wel maar is er nu nog niet.
Bedoel je met je laatste stukje dat ik in een midlifecrisis zit/ga komen?
Miss
Dat het de buurvrouw is maakt het allemaal wel heel ingewikkeld. Ik heb haar nog niet gesproken, alleen even via de app, maar daar lijkt ze de schuld van hun relatie bij mij neer te leggen, ook als het contact als "buren" anders wordt, is het mijn schuld...
Ik ben nu vooral heel verdrietig maar ook boos. Ik heb er toch allemaal niet om gevraagd.. Maar het lijkt wel of ik overal de schuld van krijg, van hem en nu ook nog van de buurvrouw. Hoe oneerlijk.... Zij wist van de hoop van mij en de kinderen op bezinning bij hem en dan toch willens en wetens een relatie aangaan en dan net doen of dat mijn schuld is.
Gemakkelijk
Mara, dat is het gemakkelijkste de schuld bij een ander neer leggen ( jou) dan zijn ze overal vanaf. Dan hoeven hun niet te voelen, in schaamte, schuld of wat dan ook.
Maar laat dat alsjeblieft los, HUN zijn verantwoordelijk om een " relatie " met elkaar te starten of waren er al lang mee begonnen ( na mijn eigen ervaring kennende en wat ik toen al poste) ze willen hier mee "goed praten " dat het toch allemaal aan jou lag, de standaard verhalen van we leefde als broer en zus. God weet wat hij gezegd heeft. Wat moet je toch nog geloven?
Maar laat hem gelukkig zijn met haar. Hij komt er nog wel op terug, Hoeveel pijn het nog doet. Daar is een mooi spreekwoord voor je weet pas wat je hebt als.....
Oh mara wat heb ik met je te doen! Sterkte met de kinderen. Dit heb je zo nooit gewild voor hun. Onthoudt jij doet je best en probeert zo goed mogelijk voor ze te zorgen wat wij hier steeds lezen. Probeer ook je focus op jezelf te leggen en niet veel op hun( heeeeeeel moeilijk ) maar dat zul je de komende tijd hard nodig hebben. Heb je fijne vrienden waar je terecht kunt?
Mara
Ten eerste: Wat een rotsituatie! Laat je geen schuldgevoel aanpraten door je man en/of de buurvrouw. Zij hebben schandalig gehandeld en proberen zo hun schuldgevoelens te ontkennen.
Vreemdgaan is nooit ergens een oplossing voor; het is nergens voor nodig. En uit je eerste posting was al duidelijk dat je man iemand anders had, door de dingen die hij zei.
Verder: Ga niet de kinderen als troef inzetten. Als je kinderen naar dat familiefeest willen; laat ze gaan. Wees de volwassene in deze situatie, van je man hoef je voorlopig niets te verwachten. Probeer hem z.s.m. los te laten. Zet met gezwinde spoed de scheiding in, neem initiatief.
Ben er voor je kinderen. Je man (hopelijk binnenkort ex) is met zichzelf bezig. Ik heb het ook allemaal meegemaakt. Jij verdient beter dan zo'n lapzwans.
Goed dat je bezig bent met een andere baan, zorg dat je financieel alles op een rijtje hebt.
Probeer op jezelf te focussen: Je a.s. ex moet een onbeduidende factor worden in je leven. Zorg dat je zakelijk met hem gaat communiceren; alleen over de kinderen en financiën. Hij heeft geen recht meer op jouw gevoelens, emoties, wederwaardigheden, etc. Deel deze dingen met goede vriendinnen en/of laat je empoweren door chumplady.com
Probeer jezelf niet te zien als slachtoffer (is moeilijk in het begin, ik weet 't), maar als zelfstandige vrouw. Het gaat je zeker lukken om zelf een mooi en waardevol leven op te bouwen. Ik ben ruim 2 jaar verder en kan nu zeggen dat het beter voor mij is dat mijn ex weg is.
Mensen die vreemdgaan zijn o.h.a. probleemgevallen, die de onvrede in zichzelf gaan projecteren op hun partner en denken dat een nieuwe liefde die onvrede zal kunnen wegnemen. Het is allemaal supercliché, helaas komen al onze verhalen op hetzelfde neer.
Heel veel sterkte, Mara, ik weet hoe je je voelt.
Uit elkaar gegroeid
Mara, het punt rond de kinderen. Kijk, mij maakt het niet uit wat je daarover zegt en hoe jij erin staat. Maar het probleem is nu, dat hij daar blijkbaar anders in staat en dat je hem daarin niet kunt volgen. Om het even zwart-wit te zeggen: het kan zijn dat hij hoopte dat jij nu eraan toe zou zijn om weer meer zijn partner te zijn, als zelfstandige vrouw die haar eigen leven vorm geeft. In plaats van financieel afhankelijk van hem, moeder van. In het begin schreef je al dat elk gesprek tussen jullie over zijn onvrede in de relatie uitliep op irritaties en dat de dingen die hij noemde door jou weerlegd kunnen worden. Een relatie houd je niet in stand met goede argumenten. Het kan zijn dat hij voor zijn twijfels en irritaties over de relatie bij een ander wel een goed gehoor vond. Als de ander hem dan naar zich toe trekt en niet terug stuurt, dan ben je hem kwijt.
Ik houd het nog steeds voor mogelijk dat rouw en de daarop volgende vragen over je eigen leven en hoe het verder zal gaan een rol speelt. Ik hoor je daar verder niet over. Mogelijk heb je die afslag gemist.
Ik zou het jou niet willen aandoen om verder te gaan in het beeld van de onterecht verlatene tegenover een lapzwans. Uit jouw verhaal maak ik op, dat hij zich wel degelijk behoorlijk ingezet heeft voor zijn gezin, zowel wat inkomen betreft als wat zorg betreft. Hij heeft je daar ook de ruimte in gegeven die jij wilde hebben. Het beeld van zielige verlatene tegenover lapzwans wekt boosheid op, zelfs agressie, vechten, ik zal hem, ik laat toch niet over me lopen etc. Allemaal negatieve emoties. Voor het moment kan dat best wel, maar voor de toekomst, ook voor jullie toekomstige relatie, is het gif.
Jullie hebben elkaar in een belangrijk deel van je leven, het beste gegeven van wat je had. Nu is het op. Uit elkaar gegroeid. Hij heeft dat eerder aangevoeld dan jjj. Een gesprek daarover was niet meer mogelijk.
Ik hoop dat je snel positieve reacties krijgt op je sollicitatie, dan weet je wat meer over hoe je verder kunt gaan.
Appen met de buurvrouw zou ik niet doen. Zij zal zeker een ander beeld hebben van jullie relatie, maar dat interesseert nu niet meer. En zij hoeft jouw emoties niet te kennen. Ze weet heus wel dat hij een vrouw en twee kinderen heeft, dat zal haar niet ontgaan zijn. Het was mooi geweest als zij hem had laten uitpraten, daar de relevante punten uit gehaald had en hem daarmee teruggestuurd had naar jou. Maar ik vermoed dat voor hem speelde: 'hier kan ik mezelf zijn'. En dat zij hem die rustplek wilde geven. Mogelijk ook uit eigen belang: niet meer alleen zijn.
Er is geen fundamentele mismatch tussen jullie. Het kan best zijn dat hij weer anders naar je gaat kijken als hij ziet dat je een onafhankelijke, zelfstandige vrouw bent, die meer is dan moeder van.... Gebruik nu het beste van jezelf om je eigen toekomst vorm te geven. Verzand niet in boosheid en rancune. Verzamel geen woede. Niemand weet wat de toekomst brengt. Het is alleen nu wel in jouw handen en in jouw handen alleen, om je eigen toekomst vorm te geven.
Tsjor
Bleh...
Net is de buurvrouw langs geweest. Zij wil nergens op ingaan, vindt dat ik in een slachtofferrol ben gekropen, weet niet hoe de toekomst eruit ziet, staat niet open voor mijn vragen/zorgen, ze zei wel dat ze niet weet of ze ooit nog wil samen wonen...
Miss,
Zij hebben geen schuldgevoel, zij leggen de schuld bij mij...
We hadden veel gezamenlijke vrienden, waarvan ik met 1 vooral goed contact had (bijna dagelijks) maar sinds de buurvrouw in beeld is, is dat over. Verder heb ik weinig echte vriendinnen, maar wel genoeg mensen bij wie ik mijn hart kan luchten. Ik ben echter wel op zoek naar nieuwe vriendinnen, alleen kan er momenteel niet zoveel tijd aan besteden.
Victoria,
Zie voor het stukje schuldgevoel hierboven..
Ik wil de kinderen niet als troef inzetten, maar vind het nu nog lastiger, zeker wanneer de buurvrouw ook meegaat. Ik weet dat jongste dat heel erg vindt.
Verder richt ik me weer op de toekomst, maar ik ben wel weer een stukje terug in het opkrabbelen..
Ik ben zeker zelfstandig, maar heb soms gewoon een liefdevol arm nodig..
Tsjor,
Het punt van de kinderen blijft lastig. Zolang zij nog zorg, liefde en aandacht nodig hebben, moet je er voor ze zijn. Dat hij dat niet wil, kan ik gewoon niet begrijpen, je weet voordat je er aan begint dat je verantwoordelijk voor ze bent. Ik ben altijd zijn partner geweest naast moeder, dat hij dat anders zou willen hebben had hij dan aan moeten geven. De buurvrouw heeft hem zeker naar hem toegetrokken en niet teruggestuurd, zij is vrij om te gaan en staan waar ze wil en heeft geen verantwoordelijkheden naar haar kind meer.
Ik begrijp niet zo goed wat je bedoelt met de afslag missen over de rouw en de vragen daarna. Hij heeft nooit over dat soort dingen gepraat, hij had mij daar in mee moeten nemen, ik heb hem altijd gesteund met de dingen die hij deed, als ik niet weet dat er iets speelt, kan ik er ook niets aan veranderen. Hij heeft nooit iets laten merken totdat hij de bom dropte in januari.
Hij heeft zich inderdaad tot januari ingezet voor zijn gezin, maar dat betekent dan toch niet dat als hij er geen zin meer in heeft, het ook niet meer hoeft te doen? Je hebt kinderen, die kan je niet halverwege je leven aan de kant gooien omdat je zelf iets anders wilt. Je kan natuurlijk een middenweg zoeken, dat heeft hij niet gedaan, bij hem was het zeker alles of niets en het is niets geworden, nu zijn het twee weekenden per maand maar of dat zo blijft is maar de vraag. Dat hangt ook van de buurvrouw af en hoe het gaat met jongste.
Dat wij elkaar het beste hebben gegeven, klopt, we zijn echter niet uit elkaar gegroeid, hij was niet ongelukkig, hij wilde iets anders zonder dat kenbaar te maken. Ik weet bijna zeker dat het ons gelukt was om er uit te komen wanneer hij daar open voor had gestaan, anders zou je toch niet zeggen dat je niet ongelukkig was. Dat hij onze relatie en de kinderen zo makkelijk heeft opgegeven vind ik nog steeds verschrikkelijk en geen recht doen aan de goede jaren. De dingen die hij nu met de buurvrouw doet, had ik ook graag met hem gedaan, hij heeft nooit eerder dat soort dingen gedaan en we hadden samen de volgende fase van ons leven in kunnen gaan. (festivals bezoeken, feesten tot diep in de nacht). Hij was nooit een lapzwams, maar sinds januari zeker wel.
Ik ben bezig mijn toekomst op te bouwen, maar het gaat me allemaal niet snel genoeg, zeker nu niet meer. Als het zou kunnen zou ik vandaag mijn boeltje pakken en met de kinderen vertrekken. Het vinden van een andere baan en daarmee de mogelijkheid om te verhuizen mag zeker ook sneller. Ik schrijf ook in op huurhuizen, dan maar des noods twee keer verhuizen, alles is beter dan hier te blijven. Dat woongenot heeft de buurvrouw mij wel afgenomen.
Ik ben wel weer toe aan een beetje positiviteit...
Niet doen
Zet je kinderen niet in als argument voor je eigen belang. De jongste heeft het er wellicht moeilijk mee (als....., stel dat ......) maar je lijkt daar nu al op vooruit te willen lopen. Bovendien is het dan jouw taak als ouder om de jongste daarin te begeleiden. Het leven voor hem is niet anders dan dit.
De afslagen die je mogelijk hebt gemist hebben te maken met ontwikkelingen bij hem die je niet gevolgd hebt: (....) , mogelijk zijn ander idee over afhankelijkheid van 15 en 18 jarigen ten opzichte van hun ouders; mogelijk ook zijn ander idee over omgaan met autisme en wat dat vraagt voor de toekomst. Plat gezegd: beschermen of vooruit schoppen.
Jij vertrouwt je kinderen nog niet toe dat ze zelf voor hun eten kunnen zorgen (bijvoorbeeld), omdat ze dan niet gezond eten. Ik kan me voorstellen dat er zo meer voorbeelden zijn.
Hij zal zeker een ander verhaal hebben over zijn relatie en hoe hij daar nu tegenaan kijkt. Je verwijt hem dat hij daar niet over gepraat heeft, maar als ik zie hoe je reageert als ik daar iets over zeg, dan denk ik dat hij al snel doorhad dat het geen zin heeft om erover te praten.
Dat de buurvrouw nu niet meer open staat voor jouw zorgen en vragen kan ik ook wel ergens begrijpen. Je man is al een stap verder in zijn beslissingen en de buurvrouw kon hem daar blijkbaar in volgen. In mijn tijd rond de scheiding had ik ook iemand (een man), met wie ik graag praatte, graag uitging, aan wie ik graag mijn verhaal kwijt wilde. Het voelde heerlijk vertrouwd, alsof je weer grond onder je voeten kreeg voor je nieuwe leven. Alleen wilde ik niet van de ene relatie in de andere donderen. En ik had de kinderen in huis. En ik was zelf emotioneel zeer onstabiel.
'Hij heeft zich inderdaad tot januari ingezet voor zijn gezin, maar dat betekent dan toch niet dat als hij er geen zin meer in heeft, het ook niet meer hoeft te doen? Je bedoelt dat hij het niet meer doet zoals jij wil, nadat hij uit huis is gezet. Dus de afgelopen 5 maanden? Ik blijf het toch maar herhalen: hij heeft (nog) niet de kans gekregen om een weg te vinden in zijn rol als gescheiden vader. Hij is meteen op een zijspoor gezet en jij bent al meteen de paaltjes om de kinderen heen aan het slaan: zo mag je ze wel hebben, maar zo niet. Hij heeft de relatie opgegeven, maar daardoor moest hij ook de kinderen opgeven. Veel mannen beseffen dat dit een van de consequenties zal zijn, als ze aangeven dat ze de relatie willen beëindigen. Dat maakt ook hun twijfel zo diep en dat maakt ook waarom ze er vaak niet over willen praten, ze willen geen onrust veroorzaken over iets waar ze zelf nog niet uit zijn.
Als je in het belang van je kinderen wil denken gun je hem de tijd en de ruimte om een nieuwe weg te vinden in zijn vaderschap (hij wil dat wel) en gun je je kinderen alle tijd en ruimte om een nieuwe weg te vinden in de relatie met hun vader, waarbij je de kinderen ondersteunt om dat zo goed mogelijk te doen en daar hun eigen ervaringen en bevindingen in op te doen.
Wie blijft er dan over? Jij. Met je verdriet over de verbroken relatie. Met alle moeite die het kost om weer een nieuw leven op te bouwen. Met je gekwetste ego en de ballast van een moeder die nu echt overal alleen voor moet zorgen. Dat zijn jouw lasten. Die zal de buurvrouw niet dragen, die gaat je man niet meer voor je dragen en die mogen je kinderen niet voor je dragen. Dat zul je zelf moeten doen. Maar je zult ook merken dat je dat kunt, als je je energie daarop richt en jezelf de tijd en de ruimte gunt om dat op te bouwen. De eerste stappen heb je al gezet.
Ik ga je geen positiviteit geven in de negatieve 'inzichten' (termen als 'lapzwans' etc.) . Ik hoop dat je positiviteit vindt in je eigen vermogens om als onafhankelijke vrouw het leven aan te kunnen, ook als er onverwachte tegenslagen zijn. En dat je de goede dingen die je jarenlang gehad hebt blijft koesteren en waarderen. 'Beter verliezen, dan dat je het nooit hebt gehad' zingt Rouwen Heze. Mijn ex had het op een t-shirt staan. Maak je groot als je de buurvrouw ziet. Ga stevig met twee benen op de grond staan. Het kan zijn dat jouw man nu haar maatje is, maar met jou heeft hij een langdurige relatie gehad, samengewoond en een gezin opgebouwd. Het beste van zijn leven heeft hij met jou gedeeld en dat kan zij nooit meer van je afpakken.
Tsjor
.
Tsjor
Jammer dat je over sommige dingen zo'n negatief beeld van mij schetst.
Ik maak dit voor het eerst mee en zal gerust niet alles goed doen, maar ik doe mijn best en probeer het met name voor de jongens gewoon zo goed mogelijk te regelen.
Als ik zie dat mijn jongste (overigens zijn ze bijna 15 en 17) overal heel erg verdrietig over is en dat niet uit bij zijn vader maar alleen bij mij, maakt mij dat erg verdrietig. Ik vind het wel heel fijn dat hij zich in ieder geval wel veilig genoeg voelt om dat bij mij te doen, maar zou graag zien dat hij dat ook bij zijn vader doet, die richt dit allemaal aan en gelooft mij niet wanneer ik zeg dat hij heel verdrietig is, dat komt dan denk ik omdat hij dat niet ziet of wil zien. Zijn vader staat niet open voor dit soort gesprekken.
Ik ben wel heel trots op hem dat hij vandaag heeft aangegeven voorlopig nog niet geconfronteerd te willen worden met de buurvrouw. Dat kostte hem wel enige moeite, maar hij heeft het wel gedaan.
Ik vertrouw mijn kinderen natuurlijk wel toe dat zij af en toe iets te eten kunnen maken voor zich zelf, alleen 4 keer in de week iets gezonds voor zichzelf op tafel zetten is mijn inziens iets te veel van het goede. Ik ben daarin misschien ouderwets, maar ik vind dat ik, als ouder, daar verantwoordelijk voor ben. Je hebt verschillende soorten autisme en bij oudste is beschermen echt beter dan vooruit schoppen. Natuurlijk kan hij best veel aan, maar heeft wel goede begeleiding nodig. Daar heb ik altijd meer in gedaan dan ex partner. Dat geeft niet, dat is zo gegroeid. Natuurlijk is een mate van zelfstandigheid goed, dat ontken ik zeker niet, maar ze zijn pas bijna 15 en 17. Een puber en kind met autisme hebben volgens mij wel gewoon nog tijd en aandacht nodig. Niet 24/7 maar ook niet alleen wanneer het uitkomt. Ik vind dat je als ouder daar wel verantwoordelijk voor blijft. Het kan niet zo zijn dat je, omdat je zin hebt om veel te gaan stappen, festivals af te lopen en te feesten, je kinderen maar als volwassen behandelen.
Verder geef je aan dat "hij al snel doorhad dat het geen zin heeft om er over te praten".
Hij heeft nooit over dat soort dingen gesproken en ook nooit een poging gedaan. Als ik niet weet dat er iets speelt, hij nooit heeft laten blijken dat hij anders over bepaalde dingen dacht, dan kan ik dat ook niet weten. Het lijkt nu alsof er met mij nergens een gesprek over mogelijk was/is en dat vind ik onterecht.
Ook het feit dat hij uit huis is gezet, komt heel negatief over. Ik kon op dat moment niet anders. Hij heeft mij al die tijd voorgelogen, dat maakte het voor mij echt onmogelijk om nog met hem onder 1 dak te blijven wonen. Hij is niet op een zijspoor gezet, die richting heeft hij zelf gekozen. Hij heeft in het begin gezegd dat hij ze ook door de week wilde zien, dat is nooit van de grond gekomen. Het lijkt alsof je mij hiervan de schuld geeft. Hij had daar echt zelf meer initiatief in kunnen nemen.
Hoe weet jij dat hij een nieuwe weg wil vinden in zijn vaderschap?
Zolang zijn eigen belang altijd bovenaan staat en niet het belang van de kinderen zie ik dat nog niet gebeuren. Ik denk wel in het belang van hen en zal dat ook blijven doen
(voorbeeld van eigen belang bovenaan stellen: 6 weken zomervakantie en de kinderen maar 1 week "willen" hebben). Het lijkt erop dat hij liever gaat feesten en naar festivals gaat dan dat hij zijn kinderen ziet. Tweede jeugd??
Ik ondersteun de kinderen waar ik kan, natuurlijk gun ik de kinderen hun tijd en ruimte met hun vader. Maar wanneer zij daar zelf moeite mee hebben, vecht ik wel voor ze.
Natuurlijk heb ik verdriet over de verbroken relatie en de nieuwe relatie met de buurvrouw, het lijkt me raar wanneer ik dat niet zou hebben. Ik weet ook dat ik dat zelf moet oppakken, maar weet ook dat dat tijd nodig heeft en net wanneer ik denk dat het iets beter gaat, komt er weer een nieuwe tegenslag, of met de kinderen of met mezelf. Ik heb alleen niet altijd de rust en ruimte om de energie alleen op mij te richten, ik heb de kinderen om me heen...
De term "lapzwams" heb ik overigens alleen gebruikt omdat iemand in een eerdere post dat ook deed.
Het is heel lastig om nog iets positiefs te zien, er komen steeds meer dingen aan het daglicht, dat kan ik niet scharen onder positieve inzichten.
De buurvrouw kan inderdaad niet meer afpakken wat wij samen hebben opgebouwd, zij had alleen niet hoeven te helpen met het snelle afbreken hiervan. Zij wist immers dat de jongens en ik nog hoopten op een bezinning. Omdat er meer dingen aan het daglicht komen is het moeilijk te geloven dat er nog niets speelde toen wij nog bij elkaar waren.
Nogmaals, jammer dat je een over sommige dingen negatief over mij denkt, maar ik heb helaas geen handleiding voor het uit elkaar gaan, kan alle tips en meedenken goed gebruiken en heb eerder wel veel aan je posts gehad. Ik hoop dan ook dat je daar wel mee door wilt gaan, maar misschien op een iets positievere, opbouwende manier. Ik weet heus wel dat ik niet alles goed heb aangepakt. Daar heb ik al moeite genoeg mee....
Vast script
Lieve Mara, wat vind ik het erg voor je dat jouw situatie meer en meer het vaste script begint te volgen. Het advies van Victoria snijdt echt hout: focus op jezelf en je kinderen en hou al het andere zoveel mogelijk buiten. Daar hoort wat mij betreft ook advies bij op dit forum dat jij als veroordelend ervaart.
Je doet wat je kunt en de klappen die je krijgt moet je eerst verwerken voor je aan ‘netjes’ scheiden toe komt. Neem daarvoor alle tijd.
Het is walgelijk hoe cliché deze dingen gaan. Ik heb het zelf meegemaakt - en lees ook jouw verhaal weer met open mond. Hoe bestaat het toch?
Laat ook de gedachte aan een mlc los. Midlife of niet, een klotestreek is een klotestreek. En jouw vriend levert m met boter en suiker.
Wees kwaad, gooi, schreeuw en smijt, maar beheers je daarna weer, wees een leeuwin voor jezelf en een heldin voor je kinderen. En ga lezen op chumplady.com. Niet te geloven hoe herkenbaar dit alles wereldwijd is. We hadden geen idee, tot nu. De site is zwart-wit maar het hielp mij relativeren.
Hou je haaks, sterke vrouw
Liefs xxx
Soery
Voor de autocorrect foutjes
Mara
Toch vergis je je een beetje. Kijk, mij maakt het allemaal niet uit, het is niet mijn relatie etc. Maar je kunt er donder op zeggen dat je man bij buurvrouw, en misschien ook wel bij vrienden of familie, een ander verhaal heeft over jullie relatie dan jij hebt. en dat anderen daarom 'begrijpen' dat hij nu weg gaat of dat hij niet anders kon. En dat jij in een slachtofferrol zit.
Wat ik je daarvan teruggeef zijn elementen uit jouw verhaal, zijn verhaal ken ik niet. Ik probeer je te laten zien dat sommige dingen die jij als 'noodzakelijk', 'kon niet anders', 'moet echt zo', ziet, dat die vanuit een ander perspectief ook anders gezien kunnen worden.
Dat andere perspectief is er. Bij je man. Het is een ander verhaal, over hetzelfde gezin, dezelfde relatie, dezelfde kinderen, maar wel met andere belevingen, betekenissen, vragen en uiteindelijk met een andere conclusie.
Waar ik je ook voor probeer te waarschuwen zijn dingen zoals Moederziel die nu roept: niks midlife.....klotestreek. Als je er zo in gaat staan gooi je al het goede wat er was overboord, geef je er blijk van dat er geen ander verhaal mogelijk is dan jouw verhaal, bouw je jezelf op als een verbitterde verlaten vrouw en krijg je daarna alleen maar narigheid en ruzie. Wellicht ervaar je dat als de support die je graag wil hebben, als steun. Ik vind het giftig.
Maar je maakt uiteraard zelf je eigen keuzes over hoe je nu weer verder wil. En ja, dat kost tijd. Maar sommige dingen dienen zich ook aan, zoals het feestje in de familie.
Volgens mij moeten jullie nog stappen zetten en moet er nog een ouderschapsplan komen. Dan komen dingen als vakanties etc. aan de orde. Zet die twee weken vakantie maar op de balk: die heb je nog tegoed van hem. Wie weet wil je volgend jaar wel een ver-weg-reis maken.
Tsjor
Tsjor
Mara
Hallo Mara,
Ik ervaar jouw posts als helder. Je klinkt alsof je om kunt gaan met tegenslag. Die krijg je nu ook nogal voor je kiezen. Zoals je van meer vrouwen hier hoort: er is zo veel zo ontzettend herkenbaar. Ook ik herken wat jij nu meemaakt. Nu, jaren verder, heb ik het volgende ontdekt.
Aanvaard wat is. Vecht niet. Niet voor of tegen iets of iemand. Zorg zo goed als je kunt voor jezelf en voor je kinderen. Ga niet op een plek staan waar oordeel is als je kunt. Eén week in de zomervakantie naar hun vader? Dan zijn ze er vijf bij jou. Een feest van de familie waar je kinderen graag heen gaan? Dan gaan ze als er geen praktische reden is waardoor dat niet gaat. Een ouderschapsplan dat opgesteld en getekend moet worden? Jij maakt jouw model, met jouw wensen er in en vraagt een reactie. Dan overleg je net zo lang tot het is wat het is.
Zie je dat ik nog geen zin gesproken heb waarin jouw ex-man voorkomt? Het heeft geen zin om hem te willen begrijpen. Waarheidsvinding in 'wanneer was die buurvrouw er nu al'. Oordeel over zijn vaderschap. Deze man is weg bij jou. Dat is het feit waar je van uit kunt gaan. En dat maakt jou gewond, want het doet pijn als je door een geliefde verlaten wordt.
Huil, eet, drink, slaap, zorg voor jezelf op een manier waarop je zonder oordeel de dagen doorkomt. Regel je inkomen goed. Zet de ene stap na de andere. Meer is niet nodig nu. Alles méér levert ballast op die alles groter maakt in plaats van kleiner. Maak het zo klein mogelijk. Ik hoop dat dat je lukt.
Dan hoef je je niet te verantwoorden, niet te verdedigen, niet te argumenteren, niet te begrijpen, niet te praten als brugman.
Stil, dicht bij jezelf en waar het echt om gaat, verdrietig en verwonderd, en dat is genoeg. Begrijp je wat ik bedoel?
Je komt helder over. Misschien is dit een ingang die jij makkelijk kunt 'pakken'. Dat gun ik je.
Giftig
Dat is een juist woord, Tsjor. Giftig is het, als je na een langdurende relatie in verwarring achterblijft, niet begrijpt welke signalen je hebt gemist en wat je had kunnen, nee: móeten doen om deze ellende voor jezelf en je gezin te voorkomen.
Jij predikt een redelijkheid, Tsjor, die uitgaat van 2 weldenkende gewezen partners. Mijn ervaring en de ervaring van velen hier met mij helaas, is dat juist het weldenkende verdwenen is. In plaats daarvan is er bedrog, al dan niet aangewakkerde hoop, leugens en oh! toch de truus-aap uit de mouw. Dat is inderdaad voor velen een giftige, traumatische ervaring. Ik vind dat inderdaad een klotestreek. Dat doe je iemand van wie je hebt gehouden en met wie je een gezin hebt, niet aan. Fatsoensdingetje.
Maar boos zijn maakt je nog geen wraakzuchtige ex die een vechtscheiding inzet. Woede geeft je wel de kracht om afstand te nemen en te doen wat RoosjeRaas adviseert.
Ik had die woede niet, helaas, en bleef rekenen op een goed en zinvol overleg met ex-moederzielman. Hoe dom. De gevolgen zijn bekend en wens ik Mara en haar kinderen - en niemand overigens- niet toe.
Mara hoeft totaal geen begrip te hebben voor de fratsen van haar vriend. Afstand nemen is de enige optie om er mog enigszins uit te komen.
Egeltje
Ik moet denken aan wat je mij indertijd adviseerde, RoosjeRaas. Wees een egeltje. Rol je op, je stekels beschermen je. En keer je naar binnen.
Mara, het wordt beter echt. Maar nu moet je eerst door de shit heen. Je klinkt zo realistisch en nuchter, totaal niet slachtofferig in mijn beleving. Knap op dit moment. En het gaat je lukken. Ook wij, die zoveel in jouw verhaal herkennen, zijn eruit gekomen. Met herwonnen kracht en inzichten, vaak.
Ook ik zou nu nooit meer terugwillen. Dat kon ik me 2 jaar geleden niet voorstellen.
Weldenkende verdwenen
'Jij predikt een redelijkheid, Tsjor, die uitgaat van 2 weldenkende gewezen partners. Mijn ervaring en de ervaring van velen hier met mij helaas, is dat juist het weldenkende verdwenen is.' Bij jezelf denk ik dan. Je kunt een ander niet dwingen hoe die moet denken. Je kunt alleen voor jezelf bepalen hoe je ermee om gaat.
Ik begrijp heel goed wat Roosje Raasje schrijft en dat is geloof ik niet samen te vatten in het advies dat je je moet gedragen als een egel.
Oordelen over de ander, waarheidsvinding om te kunnen beamen dat je echt de versmade vrouw bent, scheldwoorden, dat is gif dat je in jezelf giet en waar je zelf ziek van wordt. Niet doen. Roosje Raasje schrijft het mooi op.
Tsjor
Ach Tsjor
Over oordelen gesproken.... ik ben jouw preken inmiddels wel gewend hier en leg ze naast me neer.
Het ‘egeltjes-advies’ kwam indertijd letterlijk zo van RoosjeRaas en heeft mij zeer geholpen. Natuurlijk ontgaat jou dat, je hebt geen idee - dat blijkt uit alles wat je schrijft.
Sterker, jouw posts drukten mij op de slechtste momenten heel subtiel nog wat verder de grond in. Daar heb ik me vaak over verbaasd (vanwaar toch dat strenge venijn op de persoon?), maar mij raakt het allang niet meer.
Mara daarentegen is kwetsbaar nu en voelt zich net als ik me toen voelde. Ook zij snapt jouw ‘goedbedoelde’ adviezen niet en voelt zich gedwongen zichzelf te verdedigen. Ik ga achter haar staan omdat ze daar haar energie niet in moet steken.
En het mooie is: ziek ben ik niet geworden, hoor. Ook niet vergiftigd 
Integendeel, ik ben momenteel een gelukkig mens. En ik ben op dit punt gekomen mede door de herkenning die ik hier vond. Ik sta licht en fijn in het leven. Ondanks de klotestreek (sorry: klotestreek, inmiddels niet meer op 2 handen te tellen) van mijn ex-man. What doesn’t kill you makes you stronger.
Mara
Hoe is het nu met je?
Moederziel
Ik vind het toch een soort van 'vergiftigd' als je nu, een hele poos na dato, nog sterk vasthoudt aan de scheiding 'goed mens' (jij) en 'slecht mens' (hij).
(Dat je dat de eerste tijd oiv heftige emoties zo ervaart snap ik best)
Zo goed vind ik jullie uitkomst ook niet. De kinderen geen of erg slecht contact met vader.
Gemiste kans...
Allereerst iedereen bedankt voor de reactie en complimenten, dat doet mij toch goed.
MLC of niet, het maakt niet meer uit. Ik ga me nu helemaal en alleen richten op ons drieën. Uitleg volgt hieronder.
Natuurlijk heeft hij zijn eigen perspectief. Het zou een beetje raar zijn als hij het hetzelfde ziet als ik, dan zou dit allemaal niet gebeurd zijn. Het feestje is inmiddels geregeld, op verzoek van de kinderen gaat de buurvrouw nog niet mee.
Het ouderschapsplan is ingevuld, daar moet nog flink over gesproken worden. Ook dat zal niet eenvoudig zijn.
Ik heb nu vooral behoefte aan rust, ik weet dat ik van hem niets meer hoef te verwachten, ik wil weten waar ik financieel aan toe ben, helaas is dat afhankelijk van mijn sollicitaties.. Wie heeft er een glazen bol??
RoosjeRaas, jij woorden maakten mij veel indruk op mij, dank daarvoor. Daar kan ik wat mee.
Ik wil geen giftige wraakzuchtige ex worden, ik wil nu voornamelijk rust voor mij en de kinderen. Jongste heeft het zwaar en vader staat daar niet voor open, jammer, maar als het contact (tijdelijk) verbroken wordt, kan ik mijzelf dat niet kwalijk nemen, hij is de enige die zich zelf dat kan verwijten.
Gisteravond is hij langs geweest op mijn verzoek. Het gaat helemaal niet goed met de jongste en ex partner blijft dat maar ontkennen (zolang hij dat bij hem niet ziet, is het er niet, jongste geeft duidelijk aan dat hij zich bij zijn vader niet durft te uiten en het alleen gezellig wil houden omdat ze elkaar al zo weinig zien...). Ik heb met jongste afgesproken dat hij ook tegen zijn vader moet zeggen hoe hij zich voelt, dat wilde hij wel, maar dan wel met mij erbij. Dat werd door ex partner niet in dank afgenomen, heeft dat meerdere keren gezegd en wilde liever met hem alleen praten. Dan denk je toch niet in het belang van je kind...
Het heeft echter niets opgeleverd. Ex partner staat er niet voor open. Hij ziet het verdriet wel, maar doet er verder niets mee. Ontkennende en afwijzende antwoorden geven is het enige wat hij deed. Jongste is daar heel erg verdrietig over. Ik heb nu besloten dat het goed is dat hij zich alleen bij mij uit, ik ben heel blij dat hij dat bij mij wel wil doen. Zijn vader realiseert zich niet dat dit de afstand en weerstand alleen maar vergroot. Ik ga daar geen energie meer in steken. Ik zal het contact echter ook niet boycotten of zo, maar ik ga niet meer mijn zorgen met ex partner delen.
Dit moest ik even kwijt, verder op dit moment helaas geen tijd meer om verder te schrijven, het lucht enorm op om dingen op dit forum te plaatsen. Dus wordt vervolgd..
De jongste
' jongste geeft duidelijk aan dat hij zich bij zijn vader niet durft te uiten en het alleen gezellig wil houden omdat ze elkaar al zo weinig zien...' Dat is op zich toch niet zo'n slechte strategie? Nu even 'gezellig' houden. Zelf bepalen wat geschikte momenten zijn voor welk soort kontakt.
Jij wil blijkbaar dat jongste zich bij vader uit, daarmee belast je de jongste in feite. Jongste kan zijn verdriet dan wellicht wel vertellen, maar wat moet vader daar dan mee? Daarvoor komt hij niet terug, het verhoogt alleen het schuldgevoel.
Dat 'zich uiten' kan ook nog over een jaar, of over 5 jaar, of 10 jaar. Als hij nu het kontakt kan houden en het 'gezellig' kan houden, dan komt dat moment vanzelf wel als de jongste dat zelf kan bepalen. Zo bouwen ze zelf weer een nieuwe relatie op, die nog jaren zal duren.
Je kind steunen betekent als een kind zegt: ik praat er niet over, want ik wil het gezellig houden, dat je dan zegt: goed zo. En niet: nee, dat doe je fout, je moet erover praten en ik zal organiseren dat je dat ook doet, ook al wil jij het niet en wil je vader het niet.
Ik hoop dat je sollicitaties snel wat opleveren, want dan krijg je beter zicht op je eigen mogelijkheden en toekomstbeeld.
Tsjor
Jammer.
Jammer Tsjor, je geeft me weer het gevoel dat ik het niet goed doe. Ik doe zo mijn best.
Jongste wil juist wel dat zijn vader weet dat het niet goed met hem gaat, hij wil zich wel uiten, maar durft dat niet. Hij is bang dat zijn vader boos op hem wordt als hij zich uit. Hij zit met heel veel vragen en frustraties. Die komen er wel uit als hij bij mij is. Ik kan hem daar geen antwoord op geven.
Ik dacht juist hem te helpen, ik heb het eerst met hem overlegd. Hij wilde het wel, ik heb het hem niet opgedrongen of zo. Hij wilde alleen wel graag dat ik er bij zou zijn. Voor steun.
Wat vader er mee moet??
Weten dat zijn kind niet lekker gaat. Het is ook zijn kind. Ik kan het 1000 keer tegen hem zeggen, het maakt geen indruk omdat "ik het zeg en hem te veel beïnvloed". Het van jongste zelf horen leek mij daarom wel goed. Zijn Schuldgevoel? Is dat belangrijker dan mijn zorgen en zijn kind? Ik hoopte er mee te bereiken voor jongste dat het duidelijk werd bij zijn vader. Zodat hij daar open voor staat en een stukje duidelijkheid kon geven.
Er zit wel degelijk verschil tussen niet willen en niet durven.
Ik begrijp dat hij de korte tijd met zijn vader leuk wil houden maar en bang is voor zijn vaders reactie, maar dat doet hem geen goed omdat hij wel veel vragen en frustraties heeft. Dat stapelt dan alleen maar op.
Helaas heb ik geen handleiding bij deze situatie en doe ik de dingen waarvan ik denk dat ze goed zijn.
Mara
Ik hoop dat wat ik je zeg je niet als negatieve kritiek op zult vatten. (en weet ook dat ik mezelf zo ook vaak moet aanspreken..)
Maar hou rekening met de mogelijkheid dat je jongste 'gewoon een pleaser' is.
Mogelijk zegt hij graag wat iemand hoort, bij vader maar ook bij jou.
Dat is voor hem vast ook niet 'onecht', want jee, wat weet zo'n kind nu van zijn eigen gevoelens, vooral in zo'n verwarrende situatie.
Ik zou het gewoon laten en bevestigen dat het goed is dat hij zich 'uit' bij jou.
Bij vader uit hij zich ook, maar daar uit hij andere aspecten van zichzelf.
Dat onderscheid maken kinderen trouwens vaak.