Waar op letten bij Mediator

Snap het niet

Je man zal waarschijnlijk de hypotheek overnemen van het huis (#29), maar dan heb je ook gevraagd of je man tijdelijk iets kan huren? Waarom moet hij het huis uit als hij in het huis wil blijven?

En wat is er tegen co-ouderschap? Vind jij dat jij de kinderen meer bij jou moet hebben?

Tsjor

Jij schrijft: "boedelverdeling: degene die weggaat mag het eerste beslissen wat hij/zij meeneemt, spullen van de kinderen uitgezonderd. zijn er daarna nog dingen die verrekend moeten worden? Zet dat dan op papier."

Even een paar vragen:
Is dit een vaste regel? Zo nee, waarom noem je dit dan?
Geldt dit ook als een van beide in het huis blijft?
Wat is de gedachte die achter deze regel zit?
Zijn er uitzonderingen op deze regel, bijv als familie van de een cadeaus aan het echtpaar heeft gegeven (dat die dingen dan bij de gene wiens familie het was het mag houden)?

Abby

Dat is goed nieuws. Goed dat je de financiën op een rijtje hebt. En dat je een huis kunt kopen. Op funda alvast rondsnuffelen maakt dat je alvast een beeld kunt gaan vormen van je toekomst.

Tsjor

Boedelverdeling

'degene die weggaat mag het eerste beslissen wat hij/zij meeneemt, spullen van de kinderen uitgezonderd. zijn er daarna nog dingen die verrekend moeten worden? Zet dat dan op papier.'
Larisse: 'Is dit een vaste regel? Zo nee, waarom noem je dit dan?
Geldt dit ook als een van beide in het huis blijft?
Wat is de gedachte die achter deze regel zit?'
Het is geen vaste regel, maar het is wat de advocaat/mediator ons adviseerde en wat wij hebben gedaan. Ik bleef in de woning, ben een weekend weggegaan, ex kwam met een busje en heeft meegenomen wat hij wilde hebben. Daarna kwam ik terug, ik maakte een lijstje, vergeleek dat met zijn lijstje, ieder maakt (in gedachte, niet uitgeschreven) een schatting van de waarde. De vraag of er daarna nog iets verrekend moest worden was makkelijk: nee.
Daarmee was een van de pijnlijkste punten opgelost, namelijk de boedelscheiding. Om me heen hoorde ik indertijd genoeg verhalen over hoe erg dat kan worden. een paar maakte ruzie over de koffielepeltjes, een vriendin van een vriendin heeft gevochten voor de fritespan, die ze daarna nooit meer gebruikte, de notaris verteld e dat er wel eens een paar voor haar had gestaan, waarvan de een de beschuitbus had en de ander de deksel.
Degene die weg gaat moet niet te bescheiden zijn: er blijft altijd nog veel achter voor degene die in de woning blijft, denk aan gordijnen, vloerbedekking etc.
Dingen waaraan jij gehecht bent kun je dan meenemen. Ook de cadeaus van familie. Maar denk vooral ook aan praktische dingen, zoals bestek, handdoeken, meubels die je goed kunt gebruiken etc. Oh ja, vergeet foto's etc. niet. Dus echt herinneringsdingen.
Ja, het is even slikken als je terug komt in een half leeg huis, maar dat is ook weer snel opgelost met spullen die je overal vandaan haalt. Het enige waar ik na enige tijd echt geld aan uitgegeven heb was de muziekinstallatie, want die miste ik wel.
Met andere woorden: het lost zoveel problemen in één weekend op.
De vaste regel is dat als je in gemeenschap van goederen getrouwd bent de helft van ieder is. Maar wil je lepels en vorken gaan tellen? Of vechten over pannen? Of alles achterlaten, zodat je veel geld uit moet geven aan nieuwe dingen en daarna verweesd in een niet ingericht huis zitten?

Tsjor

Hier geen ruzie

Ik ging weg, ik heb 1 kastje meegenomen, 1 bijzettafel en 1 theelepeltje. Letterlijk.
Mijn inrichting kwam van verdeling van allerlei en een stukje erfenis dat hij eigenlijk niet wilde delen.

Alles nieuw maar wel budget. Ik kon het niet verkroppen mijn kinderen in een half ingericht huis achter te laten.
Lichtelijk zuur was wel dat hij binnen 3 maanden een nieuw bankstel had staan; ik had het oude best de eerste jaren kunnen gebruiken. Risico van t vak
Maar alles zonder ruzie. Ik weigerde dat heel eenvoudig. Ik wilde na een belabberd huwelijk een goed na-huwelijk voor de kinderen en dat is tot mijn opluchting gelukt.

herkenning

alom, ik heb het afgelopen jaar in de zelfde situatie gezeten. man wou onverwachts scheiden (al langer zelf hiermee bezig en al een nieuwe vriendin dus al tig stappen verder) en was zeker niet mijn keuze maar aangezien ik geen invloed had op die keuze kon ik alleen dat doen wat voor mij en de kinderen goed was.

Goed van je dat je de regie probeert te houden en overzicht creëert, dat houdt je (meestal) overeind in de achtbaan waarin je terecht bent gekomen. Ik kon ook alleen met ex praten met de mediator erbij. Kon hier goed (zonder al te veel emoties) aangeven wat er nodig was en wat ik zelf belangrijk vond, iets wat samen met hem niet lukte. Doordat ik zelf al met hulp van een familielid een convenant, ouderschapsplan en concept boedelverdeling had opgesteld (en deze van te voren naar ex man te hebben gestuurd ter beoordeling) hebben we alles met drie gesprekken af kunnen wikkelen. We moesten alleen de boedelverdeling nog samen bespreken, heel klinisch; wat wil eenieder, dagwaarde en afschrijvingstermijn in een excel waar een waarde uit komt. Samen met de waarde van het huis, hypotheek, beleggingspolis en waarde auto's etc gaf dat een totaalbedrag waarvoor ik ex moest uit kopen. Heel straight en nu hij zijn spullen uit het huis haalt is ook haarscherp wat van wie is. Dit maakte ook dat ik rustig aan alles wat ik niet meer zou hebben kon gaan aanschaffen. Wij hebben drie kwart jaar om en om in het huis gewoond terwijl de kinderen in het huis bleven. Als het even kan raad ik dit zeker niemand aan. Er ontstaan botsingen en irritaties die de kinderen zeker voelen en mee krijgen.

Het enige wat waar we niet uit zijn gekomen is de woonafstand, we hebben co-ouderschap en ex gaat op 26km afstand wonen, dit is dan ook niet vast gelegd in het ouderschapsplan. Ouderschapsplan is redelijk standaard opgesteld naar een model die op internet te vinden is. Co-ouderschap was echt even slikken, ook ik regelde alles rondom de kinderen en ineens maak je voor 50% geen deel meer uit van hun leven maar brengen ze die door met vader + vriendin. Alleen heb je de dagen zonder kinderen ook echt nodig om op te laden. Ook al stond je er relatief alleen voor in je huwelijk, alleen is toch echt anders. En zonder kinderen heb je ook tijd om zelf dingen te ondernemen, ik heb nog nooit zoveel vrije tijd gehad sinds de scheiding.

Zorg voor lieve mensen om je heen, er zullen een heleboel mensen klaar voor je staan en accepteer hun hulp. Iets wat ik heel moeilijk vond maar steeds meer leer. Accepteer ook dat het soms niet gaat, stort in wordt boos, vindt jezelf zielig etc om daarna jezelf te herpakken. Iedereen zegt dat het beter wordt, dat je er sterker uitkomt, je uiteindelijk zelfs vrede hebt met hoe het gelopen is. Zover ben ik ook nog niet, ik hou me alleen vast aan dat idee. Het geeft ook nieuwe mooie vriendschappen of verdieping van reeds bestaande vriendschappen Je komt erachter dat je meer (aan) kan dan je van te voren dacht en kan daardoor alleen maar trots zijn op jezelf.

heel veel sterkte, bedenk wat voor jou belangrijke punten zijn en waar je in mee zou kunnen gaan. Ik wens je alle kracht toe!

Inboedel

Wij hebben voor de boedelverdeling ook een Excelsheet gemaakt, de inboedel per kamer beschreven en een geschatte waarde eraan gegeven. Heb daarvoor vaak Marktplaats geraadpleegd om inschatting te maken en ook geprobeerd eerlijk te zijn over wat ik ervoor zou willen geven/krijgen als ik het tweede hands zou (ver)kopen.

Belang van de kinderen

Bij zo'n phrase vraag ik me af wat je bedoelt. Vaak gaat het juist om hete hangijzers die men aan elkaar probeert te verkopen met dit heilige doel maar in werkelijkheid is het gewoon een kwestie van je zin willen krijgen.

Iedereen in het gezin is belangrijk en het is ook belangrijk dat de regelingen en verdelingen bij scheiding goed verdeeld worden in het belang en voor de doelen van je expartner. En dan ook realistisch.
Vaak weet je wel wat een probleem zou kunnen zijn en je kunt daar op anticiperen. En bespreek het. En hang er niet aan.

Auto van de zaak

Dat de auto van de zaak erbuiten zou vallen is maar deels waar. Je kijkt naar het totale plaatje.
Dan ga je geen aanspraak maken op de gezinsauto als jij ook al een auto van de zaak hebt, maar die zou erbuiten vallen?

Je kijkt zo goed mogelijk hoe je de zaken kunt verdelen naar een principe waar je beiden achter kunt staan. Alles een waarde geven en dan volgens een afspraak kiezen kan.

Je kunt ook kijken of de zaak zo te verdelen valt dat beide gezinnen alles gewoon hebben en hier en daar schaf je aan wat er dan nog nodig is. Zonodig voor elkaar.

In het belang van iedereen in het gezin.

Vragen

Hoi Abby. Het co ouderschap hebben we zo ingedeeld dat de kinderen week 1 van woensdag avond tot zondagavond en week 2 van dinsdagavond tot vrijdagavond bij mij zijn en de andere dagen bij hun vader. Beide kinderen (11 en 9) gaven aan dat ze evenveel bij beiden willen zijn en ex man wil geen week op/week af. De wisseling is ‘s avonds ook ivm sportavonden, oudste gaf aan het eerste tijdstip (20u) te laat te vinden dus dat is nu 19u geworden. Dan hebben ze nog de tijd en ruimte om verdriet te hebben om het vertrek van de ene ouder en het blij zijn om de andere ouder te zien te voelen en een plek te geven (en toch op een normale tijd naar bed 😉). Hoe dit zal zijn als ze vanaf as vrijdag werkelijk twee huizen hebben, en zij degenen zijn die gaan wisselen, moeten we nog gaan ervaren.
Vakanties en feestdagen zitten ook in een standaard schema met verdeling even/oneven jaren.

De excel voor de boedelscheiding had een familielid gemaakt. Hij had de afschrijvingstabellen die banken hanteren gebruikt en het zo gedaan dat wij alleen de omschrijving, aanschafwaarde (soms Adhv bonnen soms een schatting) en leeftijd hoefde in te vullen, een kruisje bij de naam die het wou hebben en daar kwam aan het eind een totaal uit. Voor auto’s en dergelijke kan je de Bovag waardebepaling gebruiken.

Voor de uitgaven voor de kinderen hebben we een kindrekening dit is een en/of rekening welke wij beiden in het rekeningoverzicht hebben. Van te voren een overzicht gemaakt welke kosten hiervan betaald worden (wel kleding, schoenen en sport-, zorg- en schoolkosten, geen woonkosten, vakanties en extra’s bijv). De kinderbijslag en kindgebonden budget wordt hier op gestort en de kinderalimentatie die beiden moeten betalen (dit heeft de mediator berekend). Dit is ook opgenomen in het ouderschapsplan.

Ik kan me voorstellen dat je liever ergens anders wil gaan wonen, voor mijn kinderen was het belangrijk dat 1 van de twee in het ‘oude’ huis bleef wonen zodat sommige dingen minder sterk veranderen en de sociale kring die ze daar hebben op gebouwd behouden blijft. Ex kon de hypotheek niet op zijn naam krijgen (wou ook niet mee gaan werken om het mogelijk te maken) vandaar dat ik hem heb uitgekocht. Wat door Alison wordt aangeven, is de woonruimte die jij wil/kan krijgen beschikbaar in de omgeving? Mijn ex had zijn randvoorwaarden zo vastgesteld dat woonruimte in de buurt van waar ik woon onmogelijk was.

De vragen die je hebt (en die op de meest onmogelijke momenten naar voren komen) zijn logisch en helpen je verder. Je gedachten gaan alle kanten op en het voelt alsof je hele wereld om de scheiding draait. Misschien helpt het om de vragen op te schrijven en te stellen hier of aan ervaringsdeskundigen. Ik heb met meerdere mensen met gelijke ervaring gesproken over ouderschapsplannen en convenanten en sommigen ook ingezien. Hieruit heb ik voor mezelf gehaald wat bij mij en mijn situatie paste.

Logisch

Het is ook niet nogal wat, wat je voor je kiezen krijgt. Het is hierboven ook al een paar keer gezegd, ook door mij, wat hou je je goed! Heel jammer dat het nu (even) niet meer lukt. Maar het is heel logisch en begrijpelijk!

Dit is het moment om (meer) hulptroepen in te schakelen. Ga naar de huisarts en bespreek wat je nu kunt doen om 'de scherpe kantjes eraf te halen'. In mijn geval was dat een lichte dosering antidepressiva, dat hielp om het malen in mijn hoofd te verminderen en daardoor beter te slapen. En daarnaast een slaappil. Ik ben daar wel voorzichtig mee geweest, alleen ingenomen als ik echt moest slapen.

Je geeft aan dat je graag gas wil geven en doorpakken. Regel daar hulp bij, maar ik geloof dat je dat al hebt gedaan. Regel daarnaast nu mensen bij wie je uit kunt huilen, misschien wel even bij kunt logeren om je te laten vertroetelen en op te beuren. Ik heb in die periode regelmatig bij mijn broer en zus gelogeerd. Heerlijk vond ik dat, mensen om me heen die van me hielden en me troostten, waarmee ik gesprekken kon hebben tot diep in de nacht als het nodig was, of juist me lekker kon terugtrekken op mijn kamer zonder mezelf te hoeven verklaren, en ik kon daar een bad nemen (heb ik zelf niet, vond ik in die tijd heel lekker om te ontspannen).

Er zijn heel veel mensen om je heen op wie je nu kunt leunen. Je moet het ze alleen wel vragen. Hulp accepteren en je overeind laten houden. Je hoeft het niet allemaal zelf en/of alleen te doen. Laaf je aan liefde en goede zorgen van familie en vrienden.

Zorg dus vooral goed voor jezelf. En misschien hoort daar nu bij om even toe te geven aan je gevoel. Je mag trouwens best je man laten zien wat het met je doet. Ik weet niet of dat nog een rol speelt bij je behoefte om dat verdrietige gevoel naar achteren te schuiven.

Weet je, je komt hier doorheen. Je bent sterk, nog veel sterker dan je nu van jezelf denkt. Dat je nu een dip hebt doet daar niets aan af. Die zullen ook nog veel vaker gaan voorkomen. Er tegen vechten helpt in ieder geval niet.

Wat mij hielp, maar toen was ik al wel een heel stuk verder in het proces, was dat ik me realiseerde dat die dips ook weer over gaan. Op het moment dat je erin zit lijk je erin te verdrinken, maar dat gebeurt niet. Mijn 'schema' leerde ik van lieverlee herkennen. Ik schoot door een bepaalde gebeurtenis in een dip, dat werd de dag erna een diep dal, en de dag daarna klom ik weer uit dat dal. Dat ging vanzelf, daar deed ik niet actief iets aan of voor. En dat werd mijn houvast. Dat ik wist dat ik die dip/dat dal weer uit zou komen, vanzelf, gaf mij rust. En die rust zorgde er weer voor dat de dalen steeds iets minder diep werden, en dat ik er sneller uit kwam. Een soort zelf-genezend vermogen .

Jij staat nog aan het begin, maar je zult ervaren dat jij dat ook kan, door het dal heen gaan en aan de andere kant weer omhoog klimmen. Laat het komen, het verdriet.

{{{knuffel}}}

Hoe kan dat wegschuiven

Niet. Het is er en mag er zijn. Je mag er alleen niet in verzuipen en door verlammen.
Dus ik zei letterlijk in de auto: tot de volgende rotonde mag je huilen, daarna zing je tot je thuis bent. Dan bel je die en regelt dat en daarna mag je huilen.
Maar huilen doe je niet 24 uur.
Daarnaast gaf werk afleiding. Dat kun je!

Onderhandelen voor vrouwen

Ik heb persoonlijk geen ervaring maar heb eens een tip gehoord van een ervaren echtscheidingsmediator over onderhandelen.

Haar ervaring is dat als (als voorbeeld) een man 100 wil bereiken ineen bepaalde situatie en een vrouw 0 (mag dus ook andersom en/of mt andere getallen), een man zal zeggen dat hij 100 wil. Vrouwen houden vaak al met de andere kant rekening. Dus terwijl ze 0 willen bereiken zeggen ze 50! Tja en als je dan gaat onderhandelen, kom je ergens op 75 uit.

Zij adviseerde vrouwen ECHT in te steken op wat ze ZELF zouden willen, zonder met de belangen of wens van de partner rekening te houden. Als het goed is kom je dan met 0 en 100 ergens op 50 uit.

Abby, hopelijk heb je hier wat aan. Ook al voel je het misschien niet (aldoor), ik vind je heel sterk en zakelijk overkomen. Goed dat je in de actiestand staat. Heel veel sterkte met alles.

Ja, dat vond ik ook het moeilijkste deel

Zoals je misschien in mijn posts hebt gelezen is mijn man echt op de allerlaatste seconde nog op zijn besluit teruggekomen, er ligt nog een kant-en-klaar echtscheidingsconvenant bij de mediator, er hoeven alleen nog 2 handtekeningen onder. Mijn man is er dus toch nog voor gaan vechten, na 2 jaar twijfelen en uiteindelijk dus ook nog een affaire.
Ik snapte er ook helemaal niets van. We waren 27 jaar bij elkaar, en natuurlijk was de relatie niet perfect, maar we hebben wel kinderen samen. Hij is zelf kind van gescheiden ouders en riep altijd dat hij dat *dus* nooit zijn eigen kinderen aan zou doen. En dan dus toch die stap, zonder ooit duidelijk uitgesproken te hebben dat je zó twijfelt, dat je gevoel weg is, zonder ooit écht een poging te doen om erover te praten, zonder er überhaupt voor te vechten.

Intussen snap ik hoe het zover heeft kunnen komen. Maar dat komt vooral doordat man dus uiteindelijk wel bereid was in therapie te gaan (hadden we heel in het begin ook wel gedaan, op mijn aandringen, maar als je er al van overtuigd bent dat dat niet meer helpt, is het natuurlijk vrij zinloos. Dus dat werkte ook niet, hoogstens averechts). De therapeut die we begin vorig jaar vonden heeft hem kunnen laten zien wat voor processen er onbewust bij hem spelen. En nu begrijp ik het dus. Ik ben bang dat jij dat nooit gaat bereiken, omdat jouw man niet bereid is naar zichzelf te kijken. En dan houdt het op. Het is, denk ik, toch een vorm van onvermogen. En dat is natuurlijk eeuwig zonde, en oneindig verdrietig. Maar je kunt er niets mee. Hij moet zelf tot dat inzicht komen.

Bij ons was er een crisis met een kind, waardoor we op dat moment de scheiding niet door konden zetten. Man wilde de scheiding toen uitstellen, daar ben ik niet mee akkoord gegaan. Het duurde al zo lang allemaal. Dus toen hebben we besloten toch een laatste poging te wagen, maar dan met een echt goede therapeut. En dat werkte, omdat man zelf ook gemotiveerd was.

Je kunt inderdaad niets anders doen dan doorgaan. Voor jezelf en voor je kinderen. Hoe moeilijk ook. Maar je komt er doorheen. Hele volksstammen kunnen het, jij ook. Nee, leuk is het niet. En dat wordt het ook nooit. Vooral voor je kinderen is het vreselijk. Maar ook die zullen ermee leren leven, en gewoon groot worden, en ook gewoon gelukkig worden. Maar nu is het leven even *%#&.

Je doet het hartstikke goed. Geef je verdriet de ruimte, maar blijf er niet in hangen. En als het jou (nu) helpt om er hulp bij te zoeken, vooral doen. Maar het kan ook de energie weghalen bij het praktische stuk. En de vraag is of je dat wilt. Ik zou als ik jou was via de huisarts naar praktijkondersteuner gaan. Die kan je ongetwijfeld verder helpen.

En blijf hier schrijven als je even in een dip zit. Wij trekken je er wel doorheen

huiskopen

Ik heb mijn huis gekocht doen wel duidelijk was dat we gingen scheiden, dat is bij de hypotheek aanvraag ook steeds vermeld.

Alleen mijn ex moest dus wel meetekenen voor de hypotheek, niet voor het eigendom.
2 weken na het tekenen van de hypotheekacte was de scheiding formeel ook geregeld en heb ik hem uit de hoofdelijke aansprakelijkheid laten ontslaan door de bank.
Dat was ook snel geregeld omdat dat bij het aangaan van de hypotheek al duidelijk was.

Mijn ex heeft dus een zeker risico genomen door bij mij te tekenen.
Stel dat ik hem niet uit de hoofdelijke aansprakelijkheid zou ontslaan zou hij wel verantwoordelijk zijn voor een hypotheek waar voor hem geen eigendom tegenover zou staan.

Hij heeft in dezelfde periode een huis gekocht maar zijn overdracht was net na dat de scheiding formeel rond was.

Met formeel rond bedoel ik niet alleen de uitspraak van de rechter maar ook de inschrijving bij de gemeente waar het huwelijk gesloten is.

onbevredigend

jeetje Abby wat kan je je rot voelen he en wat werkt je lichaam soms niet mee. ze zeggen wel eens dat een scheiding een van de meest stressvolle levensgebeurtenissen is die je mee kan maken en ik denk dat jij dat ook ervaart, ik heb het lig wel zo ervaren. het is zo herkenbaar wat je schrijft, je blijft met de waarom vraag zitten en de kans is zeer groot dat je daar geen (bevredigend?) antwoord op krijgt. Ik snap3 je frustratie volledig, dat een huwelijk en een gezin kennelijk niet iets zijn om voor te vechten, dat de (aanstaande) ex het proces kennelijk alleen al een tijd door aan het maken is en niet de moeite heet genomen jou daar in te betrekken (en hoe was het afgelopen als hij dat wel had gedaan?). En jij staat aan het begin van het rouwproces, het voelt ook zo oneerlijk en vernederend en je dacht dat je iemand kende, dat je een basis had waar je in moeilijke tijden op terug kon vallen, maar dat blijkt er dus allemaal niet te zijn (en wat was er dan wel??). Zoveel vragen en wat draaien je gedachten in cirkels.

Je vraagt mij hoe lang het geduurd heeft voordat we geen huis meer deelden, al met al een jaar. Dit komt ook doordat ex een jaar geleden aan heeft gegeven niet meer verder te willen en hier 3 weken later op terug kwam. Hij wou toch (na al meerdere maanden hierom gevraagd te hebben) in therapie, maar kreeg zelf een tweede burn out waardoor de therapie moest wachten. Begin juni gestart met relatietherapie en na de eerste keer (waarin hij door therapeut gewezen werd op het feit dat hij vreemd ging wat volgens hem natuurlijk niet zo was) gaf hij weer aan dat hij niet wist wat hij wou, na de tweede sessie wist hij het wel, hij hield niet meer van me. Eind juni ben ik met de mediator afspraken gaan maken en eind september lag het verzoek bij de rechtbank, begin november was het dan eindelijk ingeschreven bij de gemeente. Omdat ex aan gaf in de buurt iets te willen zoeken wou hij hier de tijd voor nemen, aangezien dit voor de kinderen het beste zou zijn ben ik hier in meegegaan (ondanks het feit dat hij in augustus in ' ons'. huis al praktisch samenwoonde met degene met wie hij niet vreemd ging). Echter al heel snel werd duidelijk dat dit met de eisen die hij stelde helemaal niet mogelijk was. Hij heeft de dag na inschrijving in het gba een bod op een huis gedaan. De hypotheek kon hij pas rond komen toen de akte van hoofdelijk ontslag bij de notaris was vastgelegd. Wat Kaori schrijft is een hele mooie oplossing waarvan ik niet wist dat mogelijk was, moet er wel nog vertrouwen zijn idd!

Wat lief dat je vraagt hoe het gegaan is afgelopen week. De kinderen hadden het er moeilijk mee en dat was te merken in het verdriet en gedrag. Mede dankzij waardevolle tips en adviezen op het forum kan ik hier redelijk mee om gaan en lukt het me om ze ruimte voor gevoelens te geven en om te acclimatiseren nu ze weer bij mij zijn. Er is nu bij mij ook meer rust nu ik niet wekelijks mijn koffer hoef te pakken en gewoon voor de kast kan staan bedenken wat ik aan moet. ik merk dat ik heel erg de behoefte heb om mijn stempel op wat ons huis was te zetten om het me eigen te maken, dus druk aan het klussen. Dit heeft ook een psychologisch doel, ik verf en behang zijn aanwezigheid letterlijk weg en ik kan trots zijn op mezelf wat ik allemaal alleen voor elkaar krijg. Het is wel stil in huis maar het draaien van muziek helpt om het tikken van de klok minder te horen. het is zoeken naar nieuwe routines en mezelf blijven uitdagen om ook voor mezelf leuke en mooie dingen te plannen. Dat komt wel. En jij komt er ook, wat al eerder geschreven is, hele volksstammen maken dit mee. En ook al voelt dat soms zo, je hebt niets om je voor te schamen. Weet dat je hier door heen komt en dat gaat met vallen en opstaan. Je bent het waard om voor te vechten, als een ander dat niet vindt is dat pijnlijk en vernederend, maar je bent het echt.

Succes bij de mediator!
liefs

Vastleggen

Vastleggen is belangrijk, dan weet iedereen waar die aan toe is en ontstaat er geen gedoe. Als de relatie goed is kan er in overleg wel van afgeweken worden. Als je het niet goed vastlegt en de relatie loopt scheef dan heb je een groot probleem dat niet zelden met een kort geding beslecht moet worden.

En kijk hoe je de wens van je oudste zoon mee kunt nemen. Uiteindelijk worden ze te groot om het voor ze te bepalen.

Maar nogmaals, je hebt dan een uitgangspunt waar je in een goede overlegsituatie ook weer van af kunt wijken. Want de situati veranderd ook met de jaren.

Maar het is ook goed voor iedereen om vooraf duidelijkheid te hebben zonder gedoe, want om met twee gezinnen te blijven puzzelen valt ook niet mee. Het kan veel rust geven om je gewoon aan de planning te houden.

Wat is je zoons idee dan wel?

Ik ben het overigens met AnneJ eens, dat het handig is om zoveel mogelijk vast te leggen wanneer de kinderen waar zijn. Dat is voor iedereen helder, het is een basis. En daar kan in overleg van worden afgeweken. Maar ook om met zijn allen te wennen aan de nieuwe situatie is het gewoon fijn om houvast te hebben. Zeker voor de kinderen. Als alles een beetje gesetteld is kun je een evaluatiemoment afspreken, bijvoorbeeld na 3 maanden, en dan kun je op basis van voortschrijdend inzicht en veranderde wensen altijd je schema aanpassen.
Ik ben benieuwd hoe je zoon dan wel de zomervakantie ziet. En waarom hij die drie weken bij de een en bij de ander niet ziet zitten. Ik ben even kwijt hoe oud hij is, natuurlijk krijgen ze op een gegeven moment steeds meer een eigen leven en dus meer inspraak, maar wanneer dat is hangt natuurlijk mede van het kind af en hoe zelfstandig het is.
Voor nu zou ik het wel houden op ieder de kinderen 3 weken in de zomervakantie. Als startpunt. En dan volgend jaar kijken hoe het eventueel anders ingericht moet/kan worden.

Sterkte. Ik vond het vreselijk om na te moeten denken over wanneer de kinderen waar zouden zijn. En vooral omdat ik me toen weer eens heel goed realiseerde dat ik ze gewoon de helft van de tijd niet meer zou zien.
Dit is een vreselijk moeilijke tijd, en ik vind dat je je er heel goed doorheen slaat. Petje af! En een dikke knuffel.

beide kanten

Ik heb beide kanten meegemaakt van veel of weinig vastleggen. Bij het eene ouderschapsplan waar veel was vastgelegd in het ouderschapsplan qua omgang, maar waar ook opgenomen was dat vakantie en bijzondere feestdagen en feesten in de familie in onderling overleg zouden gaan, is er bij elke minuut en dag en vakantie een veto en daar wordt nooit van afgeweken. Daar moet telkens de rechter er aan te pas komen of de kinderen moeten liegen als ze toch gaan.
Bij het andere ouderschapsplan (van mij), kan er wel makkelijk geruild worden. Maar tijd blijft tijd, dus kop om kont ruilen.

Je kunt gewoon niet weten hoe de standpunten zich gaan ontwikkelen. Verharden ze zich of is er veel soepelheid. Ik denk dat als het gaat om kinderen vanaf 12 jaar, dat er vooral genoemd moet worden dat de kinderen bepalen hoe de omgang en de vakanties ingevuld worden. Alhoewel, in mijn eerste voorbeeld, leidt dat er juist toe dat de kinderen bedreigd worden als ze niet doen wat een ouder zegt.

Het aller allermoeilijkste aan een scheiding is dat je nu iets moet gaan vastleggen over iets wat je helemaal nog niet weet. En als de ander niet wil, dan sta je machteloos. Maar voor hetzelfde geld gaat het heel soepel en is er straks nauwelijks problematiek.
Maar als je echt een antwoord wil hebben; laat opnemen dat het aan de kinderen is hoe het ingevuld wordt, zeker met de veranderingen doe plaatsvinden tussen de 12 en 18 jaar....(en vaak nog langer, want lang niet iedereen gaat zo vroeg het huis uit)

Globaal

'Vastleggen is belangrijk, dan weet iedereen waar die aan toe is en ontstaat er geen gedoe.' Was dat maar waar. Juist bij alles vastleggen ontstaat er gedoe. Je kunt dan weinig afwijken, bijvoorbeeld als de kinderen ouder worden en er dingen veranderen. Hier op het forum kun je genoeg draadjes vinden van mensen die in conflict komen met hun ex over interpretaties van wat vastgelegd is. De discussies over interpretaties ontstaan juist als je veel vastlegt.
Je vriendinnen hebben dus ongelijk.
Het beste bewijs daarvoor is, dat de komst van het ouderschapsplan juist heeft geleid tot meer conflictueuze echtscheidingen.
Aangezien het dan 'door de rechter' is vastgelegd, worden dat juist conflicten die ook weer voor de rechter komen. Met alle ellende van dien (en alle kosten).
Ik ben dus echt een voorstander van zo globaal mogelijk vastleggen. Vakanties: drie weken aaneengesloten, in overleg. Feestdagen: afwisselend, in overleg. Ja, je verliest dan eerste kerstdag elk jaar, maar op dat soort punten zul je je soepel moeten opstellen en er zoveel mogelijk van moeten maken. Als een van de kinderen een vriendje of vriendinnetje krijgt komen er nog meer 'aanspraakmakers'. Als die ook gescheiden zijn wordt het voor kinderen bijna ondoenlijk om alle convenanten na te komen.
Nog een advies: laat je kinderen zoveel mogelijk erbuiten. Luister naar eventuele wensen, maar wees duidelijk: jullie maken de afspraken. Ga ervan uit dat jullie allebei de best mogelijke opties kiezen voor de kinderen. Particuliere wensen die nu erg belangrijk lijken te zijn zullen straks in de praktijk moeten uitwijzen hoe belangrijk het echt is en hoeveel flexibiliteit er mogelijk is.
Je hebt echt flexibiliteit, inventiviteit en creativiteit nodig straks.
Houd er wel rekening mee dat overleg met je ex straks niet altijd soepel kan verlopen en dat je na overleg niet altijd je eigen zin kunt krijgen.
Het leven leefbaar houden, zowel voor jezelf als voor de kinderen, dat is eigenlijk het belangrijkste. En dat vraagt flexibiliteit, creativiteit en inventiviteit.

Tsjor