Waar op letten bij Mediator

Alleen de basis

Wij wisselen per week. De vakanties worden gelijk verdeeld. De feestdagen ook.
Daarbij hebben we alleen de zomervakantie vastgelegd, elk drie weken, per jaar wisselend wie de eerste en wie de laatste drie weken heeft.
Dat betekent niet dat we dan drie weken weg zijn. 6 weken achter elkaar op vakantie vinden mijn kinderen niet leuk.
En omdat we toch niet drie weken weg zijn, kunnen de kinderen tussendoor zeker de andere ouder zien, een dagje op stap of wat ze zelf willen.

Zo doen wij het

Wij hebben het zo gedaan: week om week, wat ook doorloopt na 1 januari (dus NIET met even-oneven weken formuleren! want in sommige jaren zitten 53 weken).
De schoolvakanties vallen gewoon bij de ouder waar ze dan zijn. Meestal komt dat gelijk uit, andere jaren valt dat minder goed, maar dat nemen we voor wat het is. In de zomer zijn de kinderen eerst drie weken bij mij, daarna drie weken bij mijn ex, zo kunnen we elk echt op vakantie.
Ook kerst en oud-en-nieuw vallen zoals ze vallen, maar we ruilen dan soms wel. Vroeger deden we 1 kerstdag bij de een en een kerstdag bij de ander, maar dat bleek toch niet handig omdat de grootouders te ver uit elkaar wonen. Dat was altijd gedoe. We proberen nu het ene jaar kerst bij de een en het andere jaar kerst bij de ander te regelen. Vaak lukt dat, soms niet. Daar maken we geen drama van, oud-en-nieuw is meestal ook een gezellig feest. De grootouders weten ook dat zeuren niet helpt, we willen geen strijd.

Wisselmoment is vrijdag na school. De kinderen worden volgens het ouderschapplan gebracht door de ouder waar ze vandaan komen, in de praktijk ben ik degene die vrijwel altijd de spullen verhuist (kinderen komen nu zelf uit school). Het is zo gelopen en ik vind het geen groot probleem, we wonen dicht bij elkaar.

Wij kunnen goed overleggen, en schuiven en wisselen regelmatig een dag of een week. Maar mocht de relatie volledig verzuren, dan blijft deze regeling houdbaar, daarom hebben we het zo afgesproken.

Top!

Tsjor, top antwoord! Het is inderdaad bewezen inmiddels dat die ouderschapsplannen zorgen voor veel meer conflicten.
Em dat je de kinderen erbuiten moet laten, ik begrijp dat je dat zegt. Maar ik denk vooral dat de kinderen mogen aangeven; ik ga op dinsdag met papa mee naar het voetballen. Ook als dinsdag de dag van moeder is. Of dat in het weekend bij vader een kind naar de verjaardag van een neefje, nichtje van moeders kant mag en dat het kind dan ook met moeder mee gaat. Dat kinderen daar over beslissen. Daar zou ik voorstander van zijn.

Algemeen

Maak er dan een algemene formulering van in de zin van: 'Al naar gelang de levensbehoeften van de kinderen'. Ik zou niet aangeven dat de kinderen mogen beslissen over de regelingen, want dan kun je strijd krijgen tussen ouders over waar de kinderen het liefste willen zijn.
Maar iets als 'de levensbehoeften van kinderen' betekent dat de kinderen kunnen aangeven waar ze behoefte aan hebben en dat ouders daar dan over gaan hoe ze dat regelen.
Natuurlijk kan er dan weer discussie ontstaan over wat die 'levensbehoeften' inhouden, andere woorden zijn zeker welkom, maar het gaat dan om zwaarwichtigere zaken dan 'geen zin'.

Tsjor

Kinderen inspraak

Met andere woorden: De kinderen mogen hun mening geven, maar de ouders beslissen.

Zo gaat het bij ons tenminste. Als een kind iets bijzonders wil, dan overleggen we en kijken we of het te regelen valt. Soms wel, soms niet, maar wij beslissen.

ja, idd

kinderen worden gehoord maar beslissing is aan de ouders. En de ouder waar het kind volgens 'rooster' zou zijn die dag heeft een iets zwaardere stem dan de ander. (ivm impact op de gezinslogistiek daar)

Wat ik wel handig vond om op te nemen waren formele evaluatie momenten. Bv toen kind naar school ging, straks als ze naar de middelbare gaat, als ze 16 wordt etc.

Dat het tussentijds nog 3x herzien is is toevallig zo wegens gewijzigde omstandigheden: verhuizen vader of een andere werkplek voor vader, sporten dochter.

Wij hebben de basis op papier staan: om en om het weekend, vakanties 50/50 gedeeld. En elk jaar maak ik in November (dan is ook het indexeringspercentage voor de alimentatie bekend) een jaaroverzicht gebaseerd hierop waarin de vakanties gedeeld worden, kerst/nieuwjaar, verjaardagen, al bekende sporttoernooien en andere belangrijke data (open dagen van school, studiedagen etc)
Dan is dat de basis voor het komende jaar.
Ik houd ook rekening met de afwijkende vakanties van haar zusjes, (zelfde vakantieregio, maar niet dezelfde onderwijsregio) en probeer dan er voor te zorgen dat mijn ex alle meiden tegelijk heeft.
Aan dochter vraag ik input van wat ze wil met de vakanties en vooral met kerst/oud en nieuw. Na 12 jaar hebben we daar wel een modus in gevonden.
week vakanties worden halverwege gesplitst, eerste weekend volgens 'rooster', de zomer eerste 3 bij vader, 2e 3 bij mij. En kerst op verzoek van dochter bij vader en oud en nieuw bij mij.

Dan heeft ex 2 tot 3 weken om te reageren, vervolgens bespreek ik het geheel met zijn vrouw want hij heeft geen tijd en dan leggen we het vast. Bespreken duurt 10 minuten: zij: ziet er goed uit. Ik: wil je nog iets anders? Zij: nee nu nog niet. et voila weer een jaar vast gelegd.

2-1-1-2 en foto's

Het komt mij bekend voor, voor wij in de 3-3 kwamen gaf onze dochter ook aan dat ze liever iets met 2 weken en 1 week had.
Dat hebben we ook gedaan, als je maar van te voren weet wanneer ze waar zijn.
Zij gaf ook aan 3 weken te lang te vinden.
Geef je kind de ruimte en laat ook merken dat je hun wens zeker mee neemt in de overwegingen.

Bij ons is het ook wel eens 2-3-1 geweest omdat ik een verre reis ging doen.
Ook gaat ze in de laatste week als we thuis zijn nog even een nachtje naar haar vader. Het is bij ons niet in beton gegoten maar de grote lijnen staan wel vast en daar houden we ons ook aan.

Betekend wel dat we ook vaak samen aan de lijn van de badmintonbaan staan. Of dat we samen op een verjaardag zijn.

Wat ik ook heb gemerkt aan mijn dochter maar ook aan mijn ex vriend is dat ze ondanks alles ook behoefte hebben aan foto's van hun gezin, dus met vader en moeder zonder nieuwe partners.
Hoe lastig ik die ook vind toch proberen we die altijd te maken rond haar verjaardag. Die heft ze zowel bij mij als bij haar vader op haar kamer hangen.

Zomerregelingen

Net zoals het voor jou nu waarschijnlijk onvoorstelbaar is je zoon 3 weken niet te zien, is het voor je zoon nu onvoorstelbaar zijn moeder of vader 3 weken niet te zien. Maar dat betekent niet dat het altijd zo zal blijven. Als hij wat ouder is, wil hij hoogstwaarschijnlijk wel wat langer (en mss verder) op reis.
Je kunt 2-1-1-2 afspreken voor deze zomer en daarna 3-3 (in overleg kan het immers altijd nog anders!), je kunt ook nu al 3-3 afspreken en erbij zeggen dat jullie rekening met hem houden, zeker komende zomer.

2-1-1-2 is op lange termijn niet handig, want dan kun je in het slechtste geval nooit meer 3 weken op vakantie. Ik zou je echt afraden het zo vast te leggen.

Vakanties

Wij laten in vakanties altijd het normale schema doorlopen, met uitzondering van de weken dat we met de kinderen op vakantie zijn. Dat boeken we meestal uiterlijk rond januari, waarbij we zoveel mogelijk rekening houden met de wensen van de kinderen (niet de eerste/laatste week van de vakantie en minimaal een dag of vijf tussen de vakantie met afzonderlijke ouders).
De feestdagen bespreken we vrij laat (oktober/november), en meestal sluiten we dan aan bij de meest praktische verdeling. Afgelopen jaar viel Kerst in het weekend van vader, dus toen bleven ze daar tot de ochtend van Tweede Kerstdag en vierde ik het die avond met mijn familie.

Abby, hoe gaat het met je?

Moest aan je denken...
En in antwoord op je vraag: zoals jullie het doen. Ik sliep op zolder als we samen thuis waren, en verder allebei zorgen dat je veel weg bent naar familie en vrienden. Gelukkig hebben we zelden ruzie gehad en viel het best te doen, onder 1 dak leven. Maar ik had wel een heel dubbel gevoel in die periode. Het was fijn als hij weg was, maar het was ook fijn als hij thuis was. Dan voelde het meestal bijna gewoon en was het inderdaad moeilijk te geloven dat we aan het scheiden waren. Beetje schizofreen.

Nou ja, het was gewoon een moeilijke periode. En het duurde zo lang. Ik was ook soort van blij dat daar tenminste een eind aan zou komen.

Sterkte!

Knop om

Hier ben ik nog een half jaar gebleven. Ik heb een knop omgezet en ben hem als kennis gaan zien. Dat hielp ons goed. De druk was eraf, de kogel door de kerk. Dat gaf al zoveel lucht dat ik dat neutrale heel goed kon volhouden.

Als je dat kunt zou ik dat doen, scheelt je extra geld, extra inpakken en verhuizen, extra afscheid, want dat heb ik als iets erger of moeilijker ervaren. Maar dat ben ik.

Als je enkel ruzie hebt kan er beter eentje gaan, maar dat lijkt me logisch.

Doordat ik hem letterlijk niet meer als echtgenoot zag, ontstond er een gezonde afstand, waardoor er zelfs wat ruimte was voor waardering en zélfs wat opluchting bij hem. Ik hield de kinderen voor ogen. De scheiding was erg genoeg, dus zorgen we voor een vlekkeloze scheiding en een zo goed mogelijk na-huwelijk.
Dat kostte mij meer initiatief dan het hem kostte, maar dat waren de kinderen waard.
Ik besef dat dat bij een vechtscheiding lastig is, maar ik heb geweigerd te vechten voor een vechtscheiding; wel voor zo min mogelijk ellende. Die " strijd" voerde ik voornamelijk alleen, maar de kinderen waren er blij mee, de familie ook.

Zo min mogelijk ellende?

Wat ontzettend knap dat jij die knop kon omzetten, Anno. Dat was in ons geval echt niet mogelijk. Er was ook geen ruzie, het was alles bij elkaar op veel momenten gewoon het draaiende gezin, inclusief gezelligheid en warmte. Maar dan wel met het enorm knagende gevoel dat er ergens iets totaal niet klopte. Op sommige momenten stapte ex-man daar dan namelijk uit om naar truus te gaan, en vervolgens weer het gezin in te stappen. Daar hebben de kinderen en ik heel ernstig onder geleden, want de verwarring was totaal.

Achteraf bezien was er te weinig afstand, te weinig duidelijk, wat voor heel erg veel interne spanning bij iedereen zorgde. De kinderen wisten dat man 'voor zichzelf koos', maar zagen ons ook tot diep in de nacht samen aan de keukentafel praten. Zij moeten zo vaak hebben gehoopt dat hij tot inkeer kwam. Maar daar waren (ook achteraf bezien) die gesprekken wat hem betreft helemaal niet voor bedoeld.

Wat ik maar wil zeggen: een knop om zetten kan denk ik alleen als de afstand in de relatie al voldoende is. Als er nog volledige gehechtheid en verstrengeling is, zorgt dat voor een mindf*ck van de bovenste orde.
Ik heb op veel momenten gedacht dat ik doordraaide, in dat driekwart jaar dat ex-moederzielman nog in ons huis woonde. Ik kreeg het niet op een rij. Hij was er gewoon, kookte uitgebreid voor ons, we zaten letterlijk gezellig als gezin samen aan tafel, en toch was hij er niet meer. Gestoorde situatie en heel, heel schadelijk voor iedereen, vind ik nu.

Abby, hoe gaat het met je? En met je kinderen?

Wat goed van je

Je klinkt zo rustig, Abby, wat goed dat het je lukt om zo kalm te blijven. Al voelt dat vast niet altijd zo

Mijn verhaal is niet standaard, maar wiens verhaal is dat wel? Het was toen ik er middenin zat vooral verwarrend. De horror zie ik pas nu. Misschien maar beter ook. Bij ons waren alle goede voornemens (zelfs co-ouderschap) er ook, en ex-mzm was altijd een toegewijde en betrokken vader, maar de realiteit is op dit moment helaas heel anders. Ook dat is verwarrend.

Natuurlijk is je a.s. ex een goede vader, dat zijn de meeste gelukkig Ik denk dan ook dat je op dit moment vooral goed moet afwegen wat je zelf nodig hebt. Als zijn aanwezigheid op jou een stressende invloed heeft, doe je er goed aan om ruimte in te bouwen. Dat kan door letterlijk fysiek afstand te nemen. Ergens anders wonen kan dan helpen. En uit eigen ervaring durf ik ook te stellen dat die duidelijkheid voor je kinderen ook een positieve (voor zover mogelijk) uitwerking kan hebben.

Mijn ervaring is dat afstand en rust heel erg belangrijk zijn om je balans weer te vinden. Hoe wankel ook. Het is me vaak aangeraden, ook op dit forum, om die afstand in te bouwen, en toen ik eindelijk in staat was om dat ook echt te gaan doen, heeft me dat geholpen. En nu nog.

Hou je haaks, het wordt uiteindelijk beter. Echt. Ik leef met je mee XXX

goed zeg!

Abby, t doet me goed te lezen dat er vele stappen zijn gezet en dat ook jij een huis hebt kunnen kopen vlakbij. Dat je kinderen eigenlijk altijd nog hebben gedacht dat het nog goed ging komen, dat is ook de reden dat ze nog niet toe zijn aan een nieuw huis wat erbij gaat komen. Kinderen willen t liefste dat alles bij t oude blijft. Ze kunnen zich geen voorstelling maken hoe t straks zal zijn. Mijn oudste die toen 16 was, die had zo'n afkeer van het nieuwe huis, want t was zo leeg en kaal in t begin. Helemaal niet zoals het oude huis wat heel leuk geschilderd en ingericht was. Ik heb toen samen met de kinderen verf gekocht en samen hebben we hun slaapkamer geschilderd. Samen hebben we ook bedacht hoe ze t wilde hebben en telkens bezig geweest met iets voor in hun kamer zoals nachtkastjes een lamp, een gordijn. Niet dat ik van alles gekocht heb, want daar was geen geld voor, maar oude spulletjes bekeken en uitgezocht en wat in de familie en vriendenkring gesnuffeld, oud bureau met een leuke sprei afgedekt en nu is het een soort make up tafeltje waar ze ook wat spulletjes in kunnen opbergen. Mandjes voor in de schuifwand-kast onder het schuine dak geregeld; zo hadden ze toch opbergplekken voor sokken, ondergoed, tshirts en jeans. En veel dingen opgeknapt en geschilderd samen. Creatief samen bezig zijn, en dan was er ook gesprek over alles wat er gebeurt was en hun verdriet. Dat het echt een kamer werd die zij leuk vonden, daar ging t me om. En t is echt een prachtige kamer geworden! De oude skai-lederen banken die de eerste zomer in de woonkamer stonden zagen er niet uit, maar waren een perfecte plek om met je natte zwembroek op te zitten als ze uit t zwembadje kwamen. Kamperen in eigen huis, dat werd het de eerste zomer. Mijn oudste refereert er nog wel eens aan, dat ze er geen heil in zag dat het een leuk huis werd. Ze was zo gewend aan t huis waar ze in woonde (ik heb in meerdere tijdschriften gestaan met mijn interieur), maar nu na 3 jaar is het toch helemaal eigen geworden. En nog pakken we iedere keer een hoek aan in huis. Dus t is iets wat continue in beweging blijft.
Wat ook kan spelen is het idee bij je kinderen dat het vast een 'afschuwelijk' huis kan zijn. Gewoon te huiverig zijn om 'weer' met iets negatiefs geconfronteerd te worden. Ben jer al eens langsgereden met je kinderen en dan even gestopt voor t huis en gezegd ' dit is het nieuwe huis'? Niet voorbereiden, maar opeens laten zien. En ook aangeven dan dat je begrijpt dat ze zich er niks bij kunnen voorstellen. En dat dat mag. Dat ze later zelf ook een eigen huis krijgen en dat dat ook wennen zal zijn. Dan laat je het even rusten, en misschien komen er vragen over en misschien ook niet. Dan, als je een keer gaat schilderen of klussen daar, vraag je of ze misschien een keer mee willen om het van binnen te bekijken? T is een heel langzaam proces weet ik. En dat het verder rustig is tussen jou en je ex, dat is alleen maar heel fijn.

Twee huizen

Ik heb mijn kinderen erop gewezen dat ze voortaan twee huizen hadden.
Misschien helpt het als exman en de kinderen je helpen met het inrichten van het nieuwe huis, zodat het ook echt twee huizen voorde kinderen worden.

Tsjor

abby

Wat een stappen, wat een tempo. Goed voor jou dat je ertoe in staat bent! Zo te lezen heb je vrede nu met de situatie. Of lees ik dat verkeerd?

Goede ervaring

Wij hebben al een aantal keren contact gehad met mediation rotterdam en hebben hier een goede ervaring gehad. Echt heel fijn!