Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Amen
Bovenstaande reactie is precies hoe ik erover denk, alleen beter verwoord.
Emine en anoniem
Ik snap niet hoe het komt dat jullie steeds zo over de berichten van Hans heen lezen en het verhaal over de familie (bijvoorbeeld) helemaal niet meenemen. Is dit nou projectie en zegt het meer over jullie zelf?
Tsjor
Hans
Even terugkomend: ik bedoelde inderdaad dat als je ooit weer opnieuw zou beginnen met haar, dat je dan op zakelijk gebied dingen beter moet regelen. Al houdt dat een scheiding en gedoe daaromheen niet tegen.
Wat de broer betreft, daar heb je wel voldoende aandacht aan besteed. Mensen doen soms gekke dingen.
Je schreef: 'Ook proberen duidelijk te maken dat ik met een hele achterban te doen heb.' Ik weet niet wat je daarmee bedoelt.
En vervolgens schrijf je: 'Er zal volgens mijn advocaat ook getekend moeten worden voor een geheimhoudingsplicht.' Dat is nou een mooi moment om de broer ter sprake te brengen, want hoe houd ze geheimhouding vol tegenover haar familie? Overigens: dit forum is openbaar, dus jij zult je ook moeten inhouden!
Het probleem van haar familie is een veel groter probleem voor haar dan het probleem van jullie relatie. Het zou mooi zijn als daar iets duidelijker over werd tijdens de mediation en het zou nog mooier zijn als ze in staat zou zijn om een eigen weg te gaan, met of zonder jou.
Ondertussen krijg ik het nog steeds spaansbenauwd als ik bedenk dat de twee kinderen meegezogen zouden kunnen worden in deze familie, zeker als de vader (de enige van buiten de familie) op afstand wordt gezet. Ik maak me daar echt zorgen om.
Je hebt je punten goed op een rijtje (ook op papier?). Je kunt haar laten zien wat het betekent als ze deze weg door blijft gaan, doordat je zelf op je rechtmatige strepen blijft staan, waar je goede gronden voor hebt. TEgelijkertijd kun je haar hulp en steun en alternatieven geven. En uiteindelijk hangt het ook van haar af wat ze kiest. Waarbij de keuze voor haar inderdaad heel erg ingewikkeld en gecompliceerd is en behoorlijk ingrijpend voor haar leven.
Tsjor
Tsjor
Ik ga er niet eens op in, vind wel dat je heel erg geneigd bent af te kraken wat niet aansluit op wat jij schrijft.
Anders geformuleerd
Het gaat er niet om of het aansluit op wat ik schrijf, maar op het verhaal wat Hans schrijft.
Ik kan het ook anders formuleren: hebben jullie tips, adviezen, ervaringen voor iemand die een partner heeft die verwikkeld is in een pathologische relatie met haar moeder, daar niet los van kan komen, ondanks het feit dat ze er erg onder lijdt en ongelukkig door wordt?
Tsjor
Tsjor
het is een aanname dat iemand die een partner heeft die verwikkeld is in een pathologische relatie met haar moeder, daar niet los van kan komen, ondanks het feit dat ze er erg onder lijdt en ongelukkig door wordt.
Er is zoveel geschreven dat er niet altijd inhoudelijk op alle gebieden ingegaan kan worden.
toevallig heb ik een ex die verwikkeld is in pathologische met zijn ouders, waarvan hij niet los kan worden. tja of hij eronder lijdt?? Hij neemt erdoor rare beslissingen dat is zeker. en door zijn beslissingen lijden de kinderen.
sinds scheiding ben ik paria voor zijn familie. en wordt ik beledigd en inderdaad gebeld door familie waar ik mee bezig ben. zelfs beschuldigd van zaken.
Is daar iets om mee om te gaan? Enige wat je kunt blijven doen is kijken naar jezelf. Dat jij dat doet waarvan jij denkt dat je het beste kan doen.
net zoals zij (partner van hans) ook hiervoor kiest om dat te doen. zij is toch ook volwassen. Zij maakt hierin ook haar keuzes. al dan niet beinvloed, zij is er toch zelf bij.
Het is moeilijk oordelen over situaties als je niet een onderdeel ervan bent bij beide partijen.
eenzijdig verhaal. daar heb je volgens mij ook al eerder een keer iets over geschreven. maar het blijft een feit.
hans heeft bepaalde gevoelens. staat niet achter een breuk en wordt er toch mee geconfronteerd. moet erin meegaan, terwijl hij eigenlijk anders wil.
er worden signalen afgegeven door ex die geinterpreteerd kunnen worden dat zij ook toch wel anders wil.
op dat laatste stukje heb ik gereageerd.
de enige tip die ik concreet kan geven is:
blijf bij jezelf. doe wat jij denkt dat goed is voor jezelf en de kinderen.
laat je niet verleiden door dingen eromheen.
als jij niet achter staat om te tekenen voor urgentie en jij kan dat voor jezelf verwoorden. dan is dat goed genoeg.
laat je goed informeren over alles. en ik denk dat het goed is om met iemand die deskundig is te spreken over het geheel. ook over je zorgen rondom de kinderen, enz.
dossieropbouw.
Aanname
Ik snap niet hoe het komt dat jullie steeds zo over de berichten van Hans heen lezen en het verhaal over de familie (bijvoorbeeld) helemaal niet meenemen. Is dit nou projectie en zegt het meer over jullie zelf?
Tsjor: ik denk dat deze zin meer over jou zegt dan over ons.
misschien heb jij het gevoel dat andere mensen als ze naar jouw zin niet adequaat genoeg reageren, dingen projecteren op in dit geval een man.
maar volgens mij zijn deze zaken ook al eerder aangegeven jegens jouw persoon.
het gaat erom dat hans er voor zichzelf dingen uithaalt wat hij denkt te kunnen gebruiken. niet om wat jij vindt dat er dingen geschreven worden waar volgens jou dus hans niets aan heeft of onvoldoende.
Het blijft me verbazen
Oké, dit is ook een hh., maar het blijft me verbazen. In andere draadjes schrijven vrouwen over hun (ex)partner allerei problematische dingen en dat wordt gewoon als feit aangenomen. In dit draadje schrijft een man over zijn bijna-expartner vrouw) iets problematisch en dan is het een aanname, eenzijdig, een kant van het verhaal, een van de vele dingen waarover geschreven is.
Als jij zegt: 'toevallig heb ik een ex die verwikkeld is in pathologische met zijn ouders, waarvan hij niet los kan worden. tja of hij eronder lijdt?? Hij neemt erdoor rare beslissingen dat is zeker. en door zijn beslissingen lijden de kinderen.' dan neem ik zomaar aan dat het 'waar' is. Ik zou het niet in mijn hoofd halen om te zeggen dat het eenzijdig is, alleen maar jouw kant van het verhaal etc.
Overigens ben ik het wel eens met je tip: blijf bij jezelf en doe wat je denkt dat goed is voor jezelf en de kinderen. Misschien moet daar nog iets aan toegevoegd worden, namelijk dat je wellicht moet loslaten dat je het ook goed wil doen voor je (bijna ex-)partner, want ik lees in de verhalen van Hans dat hij steeds probeert om het ook voor haar zo goed mogelijk te doen en dat hij bereid is tot veel concessies, maar uiteindelijk elke keer weer verstrikt raakt in ingewikkeldheden daardoor, ten koste van zichzelf en de kinderen. De auto is daar een mooi exemplarisch voorbeeld van.
Anoniem, jij bent gescheiden van je partner. Misschien zijn er geen andere mogelijkheden dan dat.
Tsjor
Herkenbaar
misschien lijken in andere draadjes dingen te worden aangenomen als feit (door vrouwen?), maar meer vanuit herkenbaarheid van degene die erop reageert.en feit is dat er op dit forum meer vrouwen dan mannen schrijven.
ik denk dat je uit elke reactie iets kunt halen. misschien zijn er vrouwen die op zelfde wijze reageren als ex van hans. dan kan hij zijn voordeel ermee doen.
er voor jezelf dingen uithalen en de rest laten zijn voor wat het is.
voor ons was inderdaad scheiding enige optie, maar dat betekent niet dat het voor iedereen zo geldt.
ook wij hebben daar een tijd over gedaan. dat gevoel was er niet altijd en zeker niet in het begin.
Als je vindt je nog kunt gaan voor een relatie moet je dat zeker niet nalaten.
Echter weet ik dat gevoelens van verdriet, onmacht en het nog graag willen je beeld kunnen vertroebelen.
Je kan dingen willen zien, die er misschien niet zijn of zo bedoelt zijn.
zoals de cd in de auto laten zitten waar emotionele waarde voor allebei in zit.
misschien is dit haar manier van verwerken en zit er inderdaad niets achter, maar misschien is het ook haar manier om te laten weten dat zij toch niet helemaal blij is met haar besluit. het blijft een interpretatie.
je kan het proberen te verduidelijken door er gewoon concreet naar te vragen. echter kan een antwoord dan ook dubbel zijn. dat ze niet durft toe te geven, enz.
Wat ik lees uit verhaal van hans is dat hij niet achter breuk staat, gevoel heeft dat zij samen er niet genoeg voor hebben gedaan om het geheel te laten slagen. daar kan hij nu wat mee doen. door in gesprek te gaan met haar. zijn gevoelens te uiten. en dingen aan te geven. weer voor uitkijken dat het niet te druilerig wordt. weet zo even niet anders te beschrijven.
maar zoals eerder aangegeven bij jezelf blijven. wat tsjor schrijft, niet zomaar consessies doen waar je je eigenlijk niet fijn bij voelt. daarin ingewikkelder wordt voor jezelf.
daarom blijf ik erbij dat het ook goed is om met professioneel iemand in gesprek te gaan om eigen gedachten en gevoelens te ordenen en hier meer zicht op te krijgen.
los van je ex, dus niet alleen samen, maar ook individueel.
Vrouwenraad
Oh , wat is dit allemaal moeilijk. Ex wil morgenavond langskomen om urgentieverklaring te tekenen. Ik heb haar gezegd daar eerst goed over te praten. Enorm dilemma. 1. Ik vind aan de ene kant, dat zij daar nu zo snel mogelijk weg moet bij haar ouders. Zeker na het tel gesprek met haar broer heeft mij enorm versterkt in het gevoel, dat zij enorm onder druk staat van haar familie. Waarschijnlijk zo erg dat ze nu gedwongen wordt naar mij toe te komen om die verklaring te tekenen. Ik ben er wel achter dat die verklaring ook geldt voor deze stad, dus in die zin maakt het tekenen van die verklaring niet zoveel uit. Ik wil haar ook zoveel mogelijk daarin helpen om daar zo snel mogelijk weg te komen. Maar wil eigenlijk haar overtuigen dat verhuizen naar een andere stad ook het co-ouderschap gaat frustreren. Ze laat aan de ene kant vastleggen dat ze zich wil inzetten voor een co-ouderschap op 50/50 basis. Ik kan dit ook uitleggen dat ze hier mee instemt in bijzijn van 2 advocaten om er vanaf te zijn en ondertussen gewoon haar eigen plan weer trekt. Zoals tsjor ook zegt, je kunt het verhuizen naar andere stad ook uitleggen als tegenwerken, om een goed co-ouderschap op poten te zetten.
Haar gisteren nogmaals aangeboden om haar te helpen aan een woning in deze stad omdat ik daar wel mogelijkheden heb. Ze staat er nog steeds niet voor open.
Dinsdag is de eerste mediationsessie. Ik wil best tekenen maar dan eigenlijk pas nadat de mediation is geweest. Misschien dat een onafhankelijk iemand haar kan zeggen dat haar verhuisplannen wel degelijk invloed hebben over de toekomstige omgang. Als ik dat zeg is dat niet waar.
Feit blijft, als zij wil verhuizen houdt ik dat niet tegen. Dat mag zij, als het de co-ouderschap niet frustreert. Maar ze ziet niet , dat dat wel degelijk gaat gebeuren.
Ik kan oook tekenen met een soort van verklaring dat de kinderen hier ingeschreven blijven en hier naar school gaan. Dan kan ze gewoon naar die andere stad. Maar ik vertrouw haar niet zo heel erg daarin. Waarom wil ze nu ineens perse die verklaring getekend hebben voor de mediation. Dat brengt me weer aan het denken. waarom? Wat zit hier achter. Ik kan alles met haar afspreken, zodra ze weer naar haar ouders gaat kan alles weer worden teruggedraaid. Daarom wordt het zo'n dilemma. Als ik teken , is ze zo snel mogelijk daar weg, maar vervolgens kan ze er mee aan de haal gaan.
Ik zal haar proberen te overtuigen, dat ik wil meewerken, maar dat eerst mijn onzekerheid moet worden weggenomen. Dat ze dat te horen krijgt van een onafhankelijk persoon (mediator)En vragen of ze daar begrip voor kan hebben. Zal thuis natuurlijk weer worden uitgelegd als tegenwerken.
Dat gesprek met die broer heeft toch een behoorlijke impact gehad door wat meneer meende even te moeten zeggen. "Jij bent alleen nog maar de vader van haar kinderen, meer niet". Maw. zaaddonor.
Ik heb haar gezegd, dat het ons niet helpt. Maar dat ziet ze gewoon nog steeds niet. Hoezo niet? was haar vraag. Omdat je wordt opgestookt door je familie en niet in staat bent om je eigen gevoel/keuze te maken .
Is dit iets om heel erg duidelijk in de mediation naar voren te brengen? Voor mij wel, is dat erg duidelijk.
Ik maak me ook zorgen over mijn kinderen, wat tsjor ook al zei, dat mijn kinderen worden meegesleept in een familie, waar de vader buiten wordt gehouden. Dit zal zij ontkennen. Het is ook een aanname van mij. Moet dit ook in de mediation ter sprake komen. Het blijft een constatering van mij natuurlijk.
Kan ik morgen tegen haar zeggen, dat ik met haar te doen heb, dat ze volgens mij onder enorme druk staat van haar familie ( tel gesprek broer) Of is dit niet handig. Ik val haar familie daarmee mee af natuurlijk.
Heb echt vrouwenraad nodig
Kan
Ja Hans, dat kan zeker. Wat dat tekenen betreft zou ik het idd laten liggen tot de mediation, hou er wel rekening mee dat die in het midden staat en die er dus anders over kan denken dan waar jij vanuit gaat.
Emine
Alles wat je hier schrijft, kun je ook gewoon tegen haar zeggen. Er staat niks raars tussen wat mij betreft.
Ik zou die urgentieverlaring voor de andere stad zowiezo niet tekenen, en zeker niet voor de mediation. Co-ouderschap op zo'n grote afstand kan gewoon niet. Is ook zielig voor de kinderen, bijv ivm met spelen met schoolvriendjes.
Als jij haar kunt helpen aan een woning in jouw woonplaats, mag ze je erg dankbaar zijn. En heeft ze dus ook geen urgentieverklaring nodig.
Pick your battles
Bovenstaand is geen advies van een vrouw maar van een van de mannen die regelmatig op het forum zit, Tinus_p. Hij adviseert in ingewikkelde situaties altijd om te kiezen waar je voor strijdt. Aangezien mijn vrouw-zijn toch al enigszins ter discussie staat wil ik me op dit punt wel bij hem aansluiten en dat komt eigenlijk overeen met de punten waar anoniem en ik het over hadden: kies eerst voor jezelf en kinderen. Of liever: eerst voor de kinderen en jezelf. Dat leidt tot keuzes in de punten die je gaat aanpakken.
Konkreet:
Jij geeft als eerste zorgpunt aan, dat je vindt dat ze zo snel mogelijk weg moet bij haar ouders. Het probleem van haar en haar ouders is een probleem dat je echt volledig bij haar zou moeten laten liggen: zij moet daarin keuzes maken en juist het feit dat ze daar zo moeilijk in zit is één van haar problemen. Als het haar ooit lukt om dat punt op te lossen is heeft ze een hele grote stap gezet. Daarom moet jij dat punt nu juist niet voor haar gaan oplossen. Een begripvolle houding (ik begrijp dat het moeilijk voor je is, ik wens je veel sterkte, jammer dat het zo gaat etc.) en eventueel een voorzichtig advies (ik zou je kunnen helpen aan een woning in deze stad) is het beste wat je voor haar kunt doen: laten zien dat er echt een probleem is en dat het echt moeilijk is en dat er echt alternatieven zijn. Maar uiteindelijk zal ze toch zelf die keuze moeten maken. Je kunt haar hooguit vertellen hoe jij tegen haar situatie aankijkt, op een neutrale toon (ik denk dat je familie voor jou belangrijk is, maar ik denk ook wel eens dat je familie het voor jou ook lastig maakt) en dan vooral niet in discussie over haar reactie. Als zij het afwijst dan is het: oké, misschien zie ik het verkeerd of zie ik andere dingen. Het moet echt haar keuze worden om met de familie anders om te gaan. Dat zou ook je grondhouding moeten zijn in de mediation: het is eigenlijk niet meer de plek om haar tot andere inzichten omtrent haar relatie met familie te brengen. Hooguit kun je het benoemen, maar als ze het afwijst wijst ze het af. Voor jou is het dan wel nog een relevant gegeven wat je meeneemt in je voorstellen etc., maar voor haar niet. Dus nee, ga haar niet helpen om daar zo snel mogelijk weg te komen. Ze is er zelf naartoe gegaan, ze gaat er altijd naartoe, en als ze zelf niet inziet dat het meer problemen oplevert dan dat het oplost, dan kun je haar niet helpen. Sterker nog, elke hulp kan zich dan tegen je keren, op wat voor manier dan ook. Je zou misschien zelfs beter bijna het omgekeerde kunnen doen: aangeven dat je niet de indruk wil wekken dat je haar weg zou willen halen bij haar familie.
Twee: accepteer de feiten, zoals dit: 'Haar gisteren nogmaals aangeboden om haar te helpen aan een woning in deze stad omdat ik daar wel mogelijkheden heb. Ze staat er nog steeds niet voor open.' Dan niet opnieuw daarover beginnen, maar teruggeven: ik heb je aangeboden een andere woning voor je te regelen, dat gaat veel sneller etc. Maar dat wil je niet. En aanvullend (wijzen op de consequenties): je kunt van mij niet verwachten dat ik dan meewerk met iets wat ik niet wil.
Drie: Zorg dat je zelf goed op de hoogte bent. Wat betreft die urgentieverklaring, weet je wel zeker dat je goed op de hoogte bent en een verklaring geldig is in meerdere gemeentes? Weet je ook wel zeker dan een urgentieverklaring nut heeft als het om scheiding gaat? Zoek dat nog eens uit, want ik geloof het niet.
Maar elke handtekening die je zet, ook onder een nutteloos document, kan geïnterpreteerd worden als instemming met.... en op de puntjes kan in de toekomst van alles worden ingevuld, daar heb je geen greep op. Een verklaring eraan toevoegen heeft ook geen enkele zin, zeker niet als dat buiten het mediationtraject valt en als jij en zij de enige 'getuigen' zijn.
Vier: Je zit in een proces dat in de grond gebaseerd is op een conflict. Daarin zijn twee partijen. Het is niet zo, dat de ene partij dominant is in de zin van: als die partij nou maar alles goed begrijpt en goed overziet, dan kan die partij de goede beslissingen nemen. Je schrijft: 'Misschien dat een onafhankelijk iemand haar kan zeggen dat haar verhuisplannen wel degelijk invloed hebben over de toekomstige omgang. Als ik dat zeg is dat niet waar.' Zelfs al zal ze het nooit willen geloven, dan nog kan het wel waar zijn voor de rechter. Zie eerdere uitspraken en die wet die prioriteiten stelt. Haar 'geloof' is daaraan ondergeschikt. Het zou mooi zijn als ze zelf eerder tot dat inzicht komt (ik vermoed dat ze dat eigenlijk wel heeft en daarom juist probeert om dit nu buiten alles om eerder al te regelen, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker), maar als dat inzicht blijft ontbreken kan het zijn dat ze later in de rechtbank geconfronteerd wordt met dit gegeven. Het gaat niet weg als je doet alsof het niet bestaat. Die wet ligt er, jurisprudentie ligt er, en de praktische situatie ligt er. En dat is jouw basis voor de toekomstige relatie met je kinderen. Al gelooft ze het niet.
Ik zou op een lijstje een paar punten schrijven en die in het gesprek zo nodig bij herhaling naar voren brengen:
- ik wil graag een wezenlijk aandeel leveren in de zorg voor de kinderen en dat kan als je hier in de buurt komt wonen;
- ik wil graag dat de kinderen niet meer verzorgers hebben dan jij (moeder), ik en eventueel een kinderdagverblijf en dat kan als je hier in de buurt komt wonen.
- ik teken niet, omdat dit maar één onderdeel is van een geheel van afspraken die we moeten maken en daarvoor gaan we het mediationtaject in.
- als zij een probleem heeft dat betrekking heeft op de kinderen (huisvesting, zorg, gastouder die niet te vinden is etc.) dan kunnen de kinderen ook hier wonen, tot we een zorgregeling hebben afgesproken.
Leg dit briefje voor je neus tijdens het gesprek en als je gaat twijfelen of meegesleept wordt in allerlei argumenten, kijk er dan naar en houd het even helder voor ogen. Jij bent gewoon één van de twee partijen in het conflict, met andere wensen, andere inzichten en andere aandachtspunten. Die evenveel recht van bestaan hebben.
Je kunt haar hooguit nog belangstellend vragen of dit haar in de problemen brengt en zo ja, waar die problemen dan in zitten. Wat kan er zo dringend zijn dat het op zondagavond besproken moet worden en niet tot dinsdag kan wachten? Hoe is de markt voor huurhuizen in jullie omgeving? Meestal gaat het om wachttijden die berekend worden in jaren. Twee dagen kunnen geen essentieel verschil maken.
Bovendien: jij moet altijd nog tekenen voor verhuizing van de kinderen naar een andere gemeente. Dus mócht het zo zijn dat ze een urgentieverklaring heeft die ook voor jullie stad geldig is, en mócht het zo zijn dat een urgentieverklaring enig effect heeft bij echtscheiding, dan nog zal ze in de problemen komen als ze een woning accepteert in een andere gemeente en de kinderen mee wil nemen, want daarvoor heeft dan toch weer jouw handtekening nodig. Of ze dat nu gelooft of niet.
Tsjor
Volgens mij....
Kun je als ouder altijd je kind verhuizen. Volgens mij kan zij dat zelfstandig. Zou het eens navragen bij de gemeente. Ik heb in ieder geval wel eens een vader gesproken die wanhopig naar de gemeente had gebeld om te vragen of ze zijn vrouw konden belemmeren hun kind bij haar in te schrijven. Ik geloof dat de gemeente dat niet kon en verwees naar een advocaat.
Ik begrijp ook niet goed trouwens waarom jij moet tekenen voor haar urgentie. Jullie zijn toch exen?
In tegenstelling tot Tsjor denk ik dat je haar wel kunt helpen met die fam, maar ik zou dat alleen doen voor zover in jouw belang en dat van de kinderen. 'Ik heb het gevoel dat je van je familie niet de ruimte krijgt om op goede voet met mij te staan, klopt dat?' Als ze ontkent: 'Oh, want dat zou ik erg jammer vinden, want ik wil het goed met je regelen. We blijven tenslotte de ouders van onze kinderen' (en eventueel erbij halen wat je echt wilt).
Discussiepunt
Over verhuizen van kinderen, een draadje van een ander forum: http://forum.fok.nl/topic/1408091
Conclusie: officieel is voor verhuizing toestemming van beide ouders nodig, maar sommige gemeenten hebben een digitale vorm van inschrijving of vragen niet naar die toestemming.
Conclusie 2: als de ene ouder het zelfstandig kan (dus zonder toestemming) kan de andere ouder dat ook zelfstandig doen. Leuke bezigheidstherapie: je krijgt een bericht van uitschrijving (waar je geen toestemming voor gegeven hebt. Vervolgens schrijf jij de kinderen weer in. Ex krijgt bericht van uitschrijving. Vervolgens schrijft zij de kinderen weer in. Jij krijgt weer een bericht van uitschrijving enz. enz. Ik hoop dat er mensen zijn die die moeite eens nemen. Zeker als het digitaal kan allemaal is het een kleine moeite, maar wel met een hoop gedonder. Tot een overspannen ambtenaar bedenkt dat het toch wel handiger is om weer die machtiging op papier met kopie van het paspoort te vragen.
Tsjor
Maar....(ot)
...stel je bent ambtenaar en een ex-stel doet het dus zo, wanneer besluit je dan als ambtenaar voor de volgende verhuizing opeens toch een machtiging te vragen? Als het kind bij de vader is of als het bij de moeder is? Geheid dat je als ambtenaar de advocaat van de ander op je nek krijgt. En dat willen ambtenaren volgens mij niet. Heen en weer schrijven is het veiligst en ook hetgeen het meest bij de functie hoort, anders ga je op de stoel van de rechter zitten.
In het verhaal wat ik ken ging het idd zo Tsjor en toen vroeg de vader de gemeente een verhuisblokkade op te zetten, waarop hij verwezen werd naar de advo.
Ik denk dat Hans dus best zou informeren naar het beleid in zijn gemeente.
In het begin?
'...wanneer besluit je dan als ambtenaar voor de volgende verhuizing opeens toch een machtiging te vragen?' Bij elke verhuizing lijkt me. Dan heb je altijd de eerste verhuizing te pakken. Maar ik snap dat het goed voor de werkgelegenheid is als het zo gaat. Of het is omgekeerd; digitaal doorgeven kost zoveel minder tijd, dat die paar kinderen die er last van krijgen dat ze zo tussen de mazen doorschieten voor lief worden genomen. Wie geeft er nou om een kind?
Tsjor
De jeugdzorg iigv niet
....als je het over werkgelegendheid ten koste van kinderen wil hebben, dan is dat de sector waarover heel wat te bespreken valt. Bleeeeeh.
Maar waarschijnlijk is dat te ot.
Broer en "vader"
"Dat gesprek met die broer heeft toch een behoorlijke impact gehad door wat meneer meende even te moeten zeggen. "Jij bent alleen nog maar de vader van haar kinderen, meer niet". Maw. zaaddonor."
Natuurlijk heeft dat gesprek met die broer je aangegrepen, dat vind ik volstrekt logisch en menselijk. En ik kan me voorstellen dat het je gaat duizelen. Maar probeer het toch niet erger te maken dan het is. Je bent toch de vader van haar kinderen? Vader is toch juist niet hetzelfde als zaaddonor? Een zaaddonor is een leverancier van sperma; een vader is iemand die voor zijn kinderen zorgt en er een band mee heeft (zelfs al zouden die kinderen niet met zijn sperma zijn verwekt). Ik denk dat die broer bedoelde: er is geen relatie meer tussen jou en ex behalve dat jullie ouders zijn van dezelfde kinderen. Dat je dat niet wil horen snap ik, want jij zou nog best een relatie met je ex willen hebben. Maar ik zie dit helemaal niet als een negatieve beoordeling van je vaderschap.
Ik denk dat dit nog echt een moeilijk punt is tussen jullie: is jullie liefdesrelatie nu echt over of niet? Zit er nog een kans dat het weer beter wordt? Denken jullie daar hetzelfde over? Jij zou het liefst willen dat de relatie weer goed wordt; maar wat wil ex? twijfelt ze? of is het voor haar echt uit? Misschien dat jullie dat in de mediation kunnen uitzoeken...
En een ander punt is: wat houdt jouw "vaderschap" eigenlijk in? In onze cultuur zijn daar verschillende opties voor, variërend van de goedverdienende kostwinnaar-met-maatschappelijke-status die 's zondags het vlees snijdt, via de parttime werkende zorgvader, tot de niet buitenshuis werkende huisvader, en van alles er tussen in. In jouw leven als vader lijk je verschillende rollen gehad te hebben, eerst een vader die ca. twee dagen voor de kinderen zorgde, nu een vader die meer dan 50 % voor de kinderen wil zorgen - ofwel een overgang van secundaire naar primaire verzorger. Het probleem lijkt dat je nu na de "scheiding" een intensiever zorgende rol wil hebben dan ervoor. (Daar kunnen goede of minder goede redenen voor zijn, daar zeg ik nu niets over.) Maar het gangbare ideaal is dat na een scheiding vader en moeder in eerste instantie ongeveer dezelfde zorgverdeling aanhouden om zo min mogelijk voor de kinderen te veranderen ("in het belang van de kinderen"). Maar welke rol je nu en in de toekomst ook gaat vervullen (dat kan veranderen), het is allemaal echt "vader" (tenzij jullie problemen zo uit de hand lopen dat je de kinderen nooit meer zou zien, maar daar lijkt het toch niet op?)
"Ik maak me ook zorgen over mijn kinderen, wat tsjor ook al zei, dat mijn kinderen worden meegesleept in een familie, waar de vader buiten wordt gehouden. Dit zal zij ontkennen. Het is ook een aanname van mij."
Eeeeeeeh..... de kinderen zijn nu toch een dag of drie per week bij jou? Hoezo wordt jij als vader "er buiten gehouden". Tja dat haar familie niets van je wil weten is hun goed recht, en als ik jou was zou ik daar niet rouwig om zijn. Maar je ex houdt nu toch helemaal niet de kinderen bij jou weg?!
Ze wil in een andere plaats gaan wonen (met voor haar goede redenen) en ze brengt weinig begrip op voor jouw standpunt (vervelend voor jou, niet handig van haar - maar hoeveel begrip heb jij voor haar standpunt?). Jij voorziet dat dit als gevolg kan hebben dat jij later minder contact met de kinderen krijgt. Maar het lijkt mij niet dat dat haar primaire doel is, meer een bijkomstigheid (als ze er al echt over heeft nagedacht...). Dat doet er niets aan af dat dit voor jou een serieuze kwestie is, daar heb je groot gelijk in. Maar je moet het niet groter maken dan het is en denken dat zij expres jou de kinderen en jouw rol als vader wil "afpakken".
Ik denk dat aan de je aan de ene kant Hans, dingen zo goed mogelijk voor de kinderen probeert te regelen. Aan de andere kant blijf ik maar het gevoel houden dat veel van de verwijten die jij je aanstaande ex maakt, gekleurd worden door de pijn die jezelf op dit moment hebt van de scheiding. Dat is heel begrijpelijk.
En bij dit "Dat gesprek met die broer heeft toch een behoorlijke impact gehad door wat meneer meende even te moeten zeggen. "Jij bent alleen nog maar de vader van haar kinderen, meer niet". Maw. zaaddonor." heb ik dat gevoel helemaal. Die broer zegt helemaal niet dat je maar een zaaddonor bent, hij zegt dat je niet meer de man van zijn zus bent maar de vader van haar kinderen.
De pijn van een scheiding kan enorm zijn. Voor mij klink je vaak best vol wrokkig (wellicht terecht). Heb je iemand IRL waarmee je goed over je verdriet kan praten, een vriend, een zus? Ik hoop het voor je.
Maria
Tsjor: ex aanspreken op broer?!
Tsjor: "Natuurlijk mag je ex erop aanspreken dat haar broer zoiets doet. Het is haar familie..."
Hier ben ik het helemaal niet mee eens. Je kunt iemand niet de daden of uitspraken van zijn/haar familie kwalijk nemen. Of wil je naar een systeem van familie-eer en eerwraak en zo? Ga er maar van uit dat ex er niets aan kan doen dat broer heeft gebeld en dit heeft gezegd. Natuurlijk kan Hans dit wel aan ex vertellen (beter dat ex er wel van weet). En ook vertellen dat hij dit onprettig vindt - maar hij kan dan beter wel op zijn woorden letten en tactvol zijn (zonder afbreuk te doen aan de boodschap/waarheid). Het is altijd naar als iemand je familie afkraakt, zelfs als je zelf veel kritiek op diezelfde familie hebt!
Ex kan er toch niets aan doen dat zij de familie heeft die zij heeft? En je kunt echt niet van iemand verlangen/eisen dat iemand met zijn/haar familie breekt, hoe slecht die familie ook is en hoe moeilijk de relatie met de familie ook is. Ja dat is natuurlijk op eieren lopen, maar 't is niet anders...
Papahans: scheiding?
papahans: "Nog even terugkomend op een andere opmerking ( weet niet meer wie) "De scheiding"is niet begonnen op het moment dat de situatie hier onhoudbaar werd en ik haar gevraagd heb naar haar ouders te gaan ( omdat ze daar altijd om elke wissewasje heen is gerent) Nee, dat was al 2 maanden daarvoor , toen ik ( voor mij althans) van de 1 op de andere dag te horen kreeg dat ze er klaar mee was. 2 maanden daarvoor is ze me van opstaan tot naar bed gaan gaan negeren. En dan letterlijk niets meer zeggen. Ik heb 2 maanden in de woonkamer op de bank geslapen. Oudste komt beneden en snapt er niets van. Ze gaat elke confrontatie uit de weg. Alleen contact met haar familie. Al 3 jaar ongelukkig enz. Zie vorige reactie 2-3 maanden geleden. Toen is de scheiding al begonnen."
Tja Hans, dat was een rotsituatie, vanaf twee maanden voordat je je ex vroeg om je huis te verlaten. Het was misschien een culminatie van alle problemen. Een pat-stelling. Heel akelig. Maar geen scheiding.
Waarom zijn jullie niet meteen, twee maanden voordat zij je huis uit ging, naar andere woonruimte voor haar gaan zoeken?
Het was beter geweest als jullie eerst woonruimte voor haar hadden gezocht voordat zij weg ging/moest uit jouw huis. Dan was dat gedoe met haar familie ook vast niet zo belangrijk geworden... en het was ook veel fairder tegenover haar geweest.
Kijk, ik kan me voorstellen dat als je besluit om niet meer bij elkaar te wonen, dat je dan niet meteen woonruimte vindt en dat in die tijd een op de bank slaapt, de sfeer om te snijden is, je elkaar misschien negeert, etc...
Maar bij jullie was er diezelfde sfeer ZONDER dat jullie concreet plannen maakten om uit elkaar te gaan. Dat komt op mij meer over als een ernstige pat-stelling, het volkomen vastzitten van de situatie, niet meer weten wat en hoe te doen, je heel ellendig voelen, etc.
Dat je die situatie wilt doorbreken, dat snap ik. En dat heb jij gedaan door haar te vragen je huis te verlaten. En daarmee werd een grote stap richting "scheiding" gezet. Dat je dat achteraf niet zo bedoeld hebt, of er spijt van hebt, dat kan heel goed. Maar het is wel nodig om dat haar uit te leggen. Dat je het niet zo bedoelde. Dat je het niet meer volhield zo. Dat je uit onmacht handelde. Dat je geen andere oplossing zag, maar wel zou willen dat die er was. Etc. - als dat het geval is tenminste. En er zit natuurlijk ook een andere kant in jou: grote woede op haar. Die zul je ook onder ogen moeten zien, allereerst voor jezelf.
Ex heeft verantwoordelijkheid
Samen-ouder, je pogingen om ex voor te blijven stellen als iemand die 'er niets aan kan doen' zijn schattig. Wat betreft broer: broer reageert op basis van informatie en die informatie komt van ex. Ex is daar wel verantwoordelijk voor. Ze is verantwoordelijk voor wat ze vertelt en hoe ze het vertelt en ze kan een inschatting maken hoe de rest van de fam. daarop reageert. Natuurlijk is ze niet verantwoordelijk voor de daden van broer, wel voor de informatie die ze geeft en daarom mag ze wel weten (wellicht had ik beter de term 'vertellen' in plaats van 'aanspreken' kunnen gebruiken) wat broer doet. Dan kan ze zelf beslissen (eigen verantwoordelijkheid) of ze haar informatie wat doseert voortaan of dat ze broer rechtstreeks erop aanspreekt.
Overigens vind ik je voorstelling van zaken rond het telefoongesprek ook schattig: 'Maar probeer het toch niet erger te maken dan het is. Je bent toch de vader van haar kinderen?'. Och ja, dat is ook zo. Hans had gewoon moeten zeggen: bedankt voor de informatie. We kennen de ton van het gesprek niet end e woorden die gebezigd zijn ook niet. Jij geeft er een heel ander draai aan dan Hans, namelijk: 'Ik denk dat die broer bedoelde: er is geen relatie meer tussen jou en ex behalve dat jullie ouders zijn van dezelfde kinderen.'. Dat is ook grappig, want dan zou het binnen de familie duidelijk zijn dat Hans ex nog wel terug wil. Dan zou hij op dat punt in elk geval duidelijk genoeg geweest zijn. Je gaat voorbij aan het punt dat Hans inbrengt, namelijk dat broer belde om te 'eisen' dat hij de urgentieverklaring zou ondertekenen. Broer schat de situatie van gescheiden ouders niet goed in. De reactie van Hans (zo help je haar niet) is prima.
Het punt van de broer komt ngo wel terug als het over 'geheimhouding' gaat bij de mediation.
Tsjor
"haar" kinderen
Maria, de opmerking: "Jij bent alleen nog maar de vader van haar kinderen, meer niet". klopt simpelweg niet. Hij is de vader van hun kinderen. Of anders kun je ook zeggen: zij is alleen nog maar de moeder van zijn kinderen. Wat ze dus ook echt is.
Dat betekent dat aanspraken die mensen hier doen op Hans om haar te helpen met van alles en nog wat weer ter discussie komen staan. En dat duidelijker wordt dat zij niet zomaar kan doen wat ze wil met zijn kinderen.
Tsjor
Niet tekenen
hans,
Je moet niet tekenen voor de urgentieverklaring. daarmee stem je eigenlijk stilzwijgend in.
het lijkt erop dat zij allerlei trucs uit de kast halen om jou uit je balans te brengen en te raken.
dat jij alleen de vader bent van de kinderen en verder niet. ouderwets standpunt.
een vader heeft tegenwoordig rechten. alleen niet van alles denk ik goed op de hoogte.
jij geeft aan (dacht ik) dat je bang bent dat als je niet tekent het wordt gezien als dat je tegenwerkt.
maar ........ jij werkt niet tegen. jij biedt alternatieven in de vorm van door jouw connecties woonruimte te zoeken in de buurt. en daarnaast spreek je je zorgen uit over of de co-ouderschap hierdoor niet gefrustreerd wordt. dat is een zeer goede reden. eerst moet hierover alles goed op papier worden gezet. dus nogmaals niet tekenen.
reacties van haar en haar familie lijken op uitingen van frustratie. jij doet niet wat zij willen.
als ik jouw dingen zo lees, maar nogmaals het zijn dingen die jij aangeeft, lijkt het erop dat zij jou voor blok willen zetten, inspelen op jouw gevoel.
kijk naar de dingen die je aanbiedt, de dingen die je doet. ik heb zelf in het verleden gesprekken gehad met maatschappelijk werk en toen ik daar kwam gaf ze aan wat heb je tot nu toe gedaan? ik zei dan nou niet veel, namelijk alleen ....
nou dat is al heel wat! was het response.
ik blijf erbij dat jij moet doen wat jij denkt dat goed is voor de kinderen. jij bent en blijft de vader en hebt dus ook rechten.
ik wil je wel even een tip geven:
als jij dingen blijft aangeven over haar broer, haar familie, enz. kan ze dat gaan zien dat je tegen haar bent. probeer te kijken dat het hun frustratie is en dat jij doet zoals jij denkt dat je het goed doet.
je hoeft het niet te pikken, maar het kost je zoveel energie en frustratie. die kan je beter gebruiken voor jezelf en je kinderen.
ik blijf erbij dat ik denk dat het goed is voor jou om met iemand de punten goed op een rij te zetten. als je uit elkaar gaat kom je terecht in allerlei emoties. je gaat hoe je het ook went of keert een soort verwerking in.
help jezelf daarbij.
ik was zelf te laat, burn-out tot gevolg.
onderschat het verwerken van een relatie niet.
houdt voor ogen dat jij de vader bent van de kinderen. jij wilt betrokken blijven. neem dus geen overhaaste beslissingen en doe dingen die je voor jezelf kunt verantwoorden.
ik zou je willen adviseren:
-teken niet voor de urgentie. eerst moeten er dingen duidelijk zijn. zij zal het zien als tegenwerken, maar jij weet voor jezelf dat het niet zo is. jij wilt eerst duidelijkheid. dat is heel logisch! niet tekenen!!!
-jij hebt met haar te maken als mede-ouder. jullie zijn samen verantwoordelijk voor de kinderen.
jij hebt zeker rechten!
-verhuizen: als je beiden gezag hebben, mag zij niet zomaar verhuizen. zeker niet als het co-ouderschap daardoor gefrustreerd wordt. rechters en ook rvk zijn hier tegenwoordig heel duidelijk in. moeders die omgang frustreren kunnen zelfs kinderen hierdoor kwijt raken. dus als jij niet achter verhuizing staat, omdatn dingen niet duidelijk en concreet zijn. sta jij in je recht!
-je geeft aan dat je je zorgen maakt over kinderen bij haar familie. hiermee kan je het alleen redden als je instanties achter je hebt staan. een rechter zal hier niet veel mee doen. als je een deskundige achter je hebt staan die je zorgen kan staven dan sta je sterk.
-zorg voor deskundigen om je heen. in een rechtszaak wordt er veel waarde gehecht aan deskundigen.
-houdt een dagboek bij met d gebeurtenissen. wanneer ze belt, wat ze aangeeft, hoe de kinderen zijn. dan heb je een goed overzicht voor jezelf. en evt mocht het uit de hand lopen bij een rechtszaak.
-houdt er rekening mee dat het eea grimmiger kan worden, omdat jij niet doet wat zij willen. daarom is het belangrijk dat jij weet waar jij voor staat en achter je eigen beslissingen staat.
nou volgens mij heb ik nu het meeste gehad. in ieder geval veel succes gewenst en laat je niet uit het veld slaan.
Een voorstel
Samen-ouder, doe eens een voorstel voor een gesprek over het zoeken naar nieuwe woonruimte met iemand die je negeert. Negeren betekent: niet communiceren, niet reageren. Dus ook niet zeggen wat er aan de hand is en wat je wil en waar je mee bezig bent. Wanneer begin je dan over een nieuwe woonruimte? Na twee dagen, een week, drie weken? En hoe doe je dat? Hans komt binnen en zegt: zullen wij andere woonruimte voor je gaan zoeken? Negeren is een vorm van pesten of geestelijk mishandelen, tenminste in vrijwel alle andere situaties waar mensen moeten samenleven is dat zo. Het is een ernstige vorm van niet-communiceren.
Tsjor
Familie
Samen-ouder: 'Dan was dat gedoe met haar familie ook vast niet zo belangrijk geworden...' Dat gedoe met haar familie is niet pas begonnen nadat zij daar ingetrokken is. Hans heeft bij h.h. aangegeven dat ze gedurende haar relatie met problemen etc. altijd al naar haar familie ging. Dat dat juist één van de problemen in de relatie was. In deze situatie waarschijnlijk met een problematische achtergrond. In het algemeen is een breuk met familie niet gunstig. Maar als er pathologische patronen onder zitten is het voor je eigen geestelijke gezondheid soms noodzakelijk. Alleen: die beslissing kan iemand uitsluitend zelf nemen.
'Maar bij jullie was er diezelfde sfeer ZONDER dat jullie concreet plannen maakten om uit elkaar te gaan. Dat komt op mij meer over als een ernstige pat-stelling, het volkomen vastzitten van de situatie, niet meer weten wat en hoe te doen, je heel ellendig voelen, etc.' Of ondertussen al een ander vriendje hebben, wat ook goed mogelijk is. Wat betreft dat 'zonder concrete plannen' in elk geval zonder dat degene die daar mogelijk aan dacht iets over heeft gezegd. Negeren, niet praten, dat maakt de ander wanhopig. En dat is wel jouw verantwoordelijkheid.
Tsjor
Tsjor
negeren is ook kop in het zand steken. niet willen horen.
het is zorg dat zijn zorg en ook alternatieven op papier komen bij mediator in dit geval. dat kan hans sterker maken.
ik denk dat je niet moet blijven doorzagen, maar je moet of op papier of bij mediator voorstellen doen. dat het op papier komt.
mondeling is rechtsgeldig, maar bewijs het maar eens.
zij zou kunnen zeggen: nou dat heb je nooit gezegd! en dan? zijn woord tegen het hare.
op papier!!! belangrijk weet ik uit ervaring.
dus nog eenmaal voorstellen op papier of bij mediator. en zorgen dat dit op papier staat.
ook concreet met voorstel komen!
Tsjor
Maria, de opmerking: "Jij bent alleen nog maar de vader van haar kinderen, meer niet". klopt simpelweg niet. Hij is de vader van hun kinderen. Of anders kun je ook zeggen: zij is alleen nog maar de moeder van zijn kinderen. Wat ze dus ook echt is.
Ja dit lijkt een schattige poging om Hans te steunen door op alle semantische slakken zout te leggen maar in feite is het weer een bijdrage aan het polarisatieproces dat je bij anderen zo laakt. In ieder geval zegt broer niet dat Hans alleen maar de zaaddonor is. Een conclusie die hij nu eruit trekt en die wellicht is ingegeven door eerdere opmerking van jou als zou ex nog snel even kinderen met hem gemaakt hebben voor het te laat is.
Polarisatie waar het niet nodig is en de kinderen niet dient. Waarom?
Maria
Omdat
Het bij scheiding gaat om een proces, waarin twee partijen zitten en het in dit draadje, zowel van Hans uit als vanuit sommige berichtjes, lijkt alsof het gaat om een proces waarin een partij hulp nodig heeft en de andere partij daarvoor moet zorgen.
Het gaat me niet om de polarisatie, maar om het besef dat er twee partijen zijn met ieder bepaalde belangen, interesses, wensen en capaciteiten.
Het besef dat het niet gaat om 'haar' kinderen is tamelijk fundamenteel en meer dan semantisch. Het is in feite de basis voor de rest van de procedure, de uitkomsten en het leven van de kinderen. Onder die semantische verspreking zit een hele kluwen aan verwachtingen, (voor)oordelen, prioriteiten etc. Dat wordt zichtbaar als je een simpel woordje verandert, terwijl de bewering dan toch nog klopt: zij is alleen nog maar de moeder van zijn kinderen. Daaronder gaat een hele andere betekeniswereld schuil. Dat die betekeniswerelden niet neutraal zijn blijkt wel, want het veranderen van een woordje levert een beschuldiging van polarisatie op.
Tsjor