Wat is goed voor de kinderen
hallo,
Ik ben 46 en mijn ex vriendin is 38. We hebben een relatie van 4 jaar. We kennen elkaar echter al 30 jaar omdat we vroeger elkaars buren waren. Na een half jaar relatie werd ze onverwacht zwanger ( kan ook gebeuren). Nadat de oudste ( jongetje) 1 jaar was, werd ze weer zwanger ( gepland). Inmiddels zijn ze 1 en 3. , twee jongetjes. In die 4 jaar hebben we vanaf de geboorte van de eerste een aantal malen een crisis gehad ( 2-3 keer) Zij had dan altijd het gevoel dat ik er niet voor haar was. Ondanks dat ik bij alle consulten aan verloskundige/ consultatiebureaus/ prikpostjes/gyneacologen ben meegeweest/ ook beide bevallingen uiteraard. Zij heeft nu nog steeds dat gevoel. Als we er over praten komt er eigenlijk niet meer uit dan wat vage aanwijzingen waar het in zit bij haar. Althans zo komt het bij mij over.
Tijdens al onze crisissen is zij altijd met onze problemen naar haar ouders getrokken. Soms omdat ik haar dan helemaal zat was , maar zij net zo vaak omdat ze rust nodig had. Na een aantal dagen kwam ze dan weer terug ( met kinderen) en eigenlijk ging het dan maar weer door en dacht en hoopte ze dat het dan weer beter zou gaan. Ik heb dat altijd als erg vervelend ervaren dat zij zo naar haar familie toetrok en alles daar besprak. Dit was volgens haar niet het geval. Nu blijkt dat het dus wel is geweest, dat ze alles met hen besprak.
Ik heb zelf voorgesteld ( jaar geleden) om naar een relatietherapeut te gaan. Daar heeft zij nooit het nut van ingezien en heb haar dus ook nooit zover gekregen. Zij heeft zelf voor onze relatie in therapie gezeten omdat er een nogal vreemde verhouding met haar moeder was. Vanaf haar jeugd heeft haar moeder haar als vriendin gezien en ook daaar zelfs huwelijksproblemen mee besproken. Ze is nogal depressief van aard, vind ik zelf.( mijn ex)
Ik heb ook gedacht aan PPD, als je diverse forums leest.
Ondanks dat het afgelopen half jaar redelijk goed ging met de relatie. ( deden meer dingen samen en met de kinderen,taken beter verdeeld, sex e.d.) heeft zij 3 maanden geleden van de een op de andere dag besloten ermee te stoppen. Ze wil zelfs niet eens meer praten / alleen over de kinderen. We zijn de afgelopen 3 maanden wel samen blijven wonen in mijn huis. In deze drie maanden heeft ze mij van s ochtends tot s avonds volledig genegeerd. Krijg te horen dat ze al 3 jaar ongelukkig is/ ik heb haar slecht behandeld/ ze is alleen voor de kinderen bij me gebleven/ ze verwijt me dat de tweede nogal klein is door de stress die ik bij haar heb veroorzaakt ( ze heeft de hele zwangerschap doorgerookt ) Ik heb 3 maanden op de bank geslapen en het leek of ze helemaal frigide werd.
De situatie werd voor mij steeds onhoudbaarder. Ik kan u vertellen dat het verschrikkelijk is als je de hele dag genegeerd wordt. Ik heb uiteindelijk de besissing genomen dat ze weg moest en ga dan maar inderdaad naar je ouders. Of ik daar nou goed aan heb gedaan weet ik nog steeds niet , maar ik vond dat zij altijd met onze problemen naar haar familie is gegaan, dus dan doe je dat nu ook maar als ze het daar altijd voor je oplossen.
Ik vind het ook verschrikkelijk voor de kinderen dat ze er nooit haar best voor heeft gedaan om de relatie op de rit te krijgen. Ze loopt gewoon weg voor de problemen of verwacht dat een ander het oplost.
Als ik haar daar op wijs , krijg ik als antwoord dat ik naar mezelf moet kijken en niet alles bij haar moet neerleggen. Ze geeft me echter van alles de schuld. Dit zegt ze letterlijk. "het ligt niet aan mij, maar allemaal aan jou.
Het probleem wordt zo gecompliceerd , omdat ze steeds naar haar familie gaat. De familie is belangrijker dan de vader van haar kinderen denk ik wel eens.
Nu komt natuurlijk het volgende probleem met de kinderen.
Ze wil zgn alles in goed overleg doen in het belang van de kinderen. Wat er tot nu toe gebeurt, is dat zij van alles voorstelt of al heeft geregeld en als ik een ander idee erover heb , te horen krijg dat ik niet meewerk.
Het begint er ten eerste mee, dat ze wil verhuizen naar haar oude woonplaats. Dan kan er dus al geen sprake meer zijn van een co-ouderschap. Als ik zeg dat het voor iedereen beter is dat ze in dezelfde plaats blijft wonen, zegt ze dat ze hier niets heeft en haar eigen plek weer wil hebben. Ik zie hier al geen belang voor de kinderen.
De kinderen zitten nu 2 dagen op een kinderdagverblijf hier in de buurt. Die wil ze daar weg hebben en op een kdv neerzetten tussen onze woonplaatsen in, waar ze ook werkt. ( op zich wel het beste) Maar ze wil nu de kinderen daar 3 dagen heenbrengen omdat ze ook 3 dagen werkt. Op dit KDV hebben ze alleen plek voor 2 dagen.
Nu heeft ze eigenlijk al het volgende geregeld.
Ma. naar KDV/ Di naar haar ouders/ Wo. naar KDV. Do. naar een gastouder/ en vrijdag naar pappa.
Ik vind dit echt onverantwoord om die twee kleintje op 4 plekken in 5 dagen neer te zetten.
Ik heb ouderlijk gezag, maar wat stelt dit voor als zij dit allemaal doet. Ze wil nergens over praten ( vooral om de relatie op de rit te krijgen, wat volgens mij niet onmogelijk is) Ik denk zelf dat ze aan een depressie PPD lijdt of aan heeft geleden en mee is doorgelopen. Ze reageert soms heel verward , vijandig en ze probeert op een bijna obsessieve manier de kinderen naar zich toe te rekken.
Ze heeft sterk het gevoel dat de kinderen bij haar moeten zijn, omdat het bij haar beter is. Zeker bij die van 3 merk je dat hij dingen oppikt, maar gewoon niet snapt. Hij zit op een leeftijd waaraan je ook merkt, dat hij meer en meer naar pappa trekt. Het lijkt erop of ze dit niet kan hendelen. Bij de jongste van 1 is het lastig. Die wil ik ook graag zien, maar hij is nog erg klein. De oudtste is in principe 3 dagen bij mij/ 3 bij haar/ 3 bij mij/ 5 bij haar. Met de jongste gaat dit niet, maar dan krijg je weer dat de oudste zijn kleine broertje niet ziet.
Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Het liefst zou ik haar naar de huisarts krijgen( ook voorgesteld, dat wou ze dan wel doen, maar een dag later weer niet , alleen misschien om eens een hormoonspiegelmeting te doen. Ik krijg haar niet zo ver. Op dit moment zit zij natuurlijk bij haar familie en wordt daar alleen maar bevestigt in haar besluiten.
Ik wordt ondertussen ook volledig genegeerd door haar familie.
Anoniem
Helemaal waar. En voor het gesprek van vanavond kan het lijstje nog korter: ik wil voor de kinderen zorgen, ik wil dat samen met jou doen, en ik wil daar goede afspraken over maken. Pas daarna nemen we definitieve stappen.
De rest kan vastgelegd worden bij de mediator.
Tsjor
Polarisatie tsjor
Noem ik alleen maar omdat jij je er vaker op voor hebt gestaan de andere kant te laten zien omdat je wilt depolariseren. Hoe je nu valt en gaat zitten wrikken over dat woordje werkt polariserend in het proces. Niet nodig, ook al zou je gelijk hebben: het is niet beter voor Hans noch de kinderen.
Maria
Met alle respect
Maria, ik denk dat het wel veel goeds toevoegt. Niet alleen voor Hans en de kinderen, maar zelfs ook voor de ex van Hans.
Overigens hebben de Brabanders de beste oplossing: zij praten over 'onze'. Het is 's vader, 's moeder, 'z oma, 'z opa, onze Maria en onze-n-Hans. Geldt ook voor broers en zussen etc. Niet voor neefjes en nichtjes trouwens. Dan wordt het 'jullie'.
Tsjor
Tsjor
Kijk ik begrijp je wel, ik denk ook dat dat ene woordje veel zegt. Maar ik denk dat het Hans niet helpt de gevolgtrekking eruit te halen dat hij maar een zaaddonor was.
De discussie niet waard
Die broer krijgt veel te veel aandacht. Hij is een no-no, hij praat niet mee. Hooguit kun je aangeven dat je denkt dat zij klem zit, maar verder moet je niet eens proberen die broer te veranderen of excuses te krijgen. Ene oor in andere oor uit en voortaan geen platform meer bieden voor de kwats die hij uitkraamt. Bv door de telefoon op de trap te leggen en iets anders te gaan doen.
Richt je op waar het om gaat. Om je relatie met haar (in welke vorm dan ook) en hoe de toekomst er voor de kinderen uit gaat zien.
Nog even dit
is volgens mij ook wel eens aangegeven:
ik snap dat je graag bij je ouders weg wilt. en ik wil het graag goed regelen. Daarom gaan we naar mediator.
waarom dan die afspraak maandag? Laat het gewoon naar dinsdag zetten, bij gesprek mediator.
Niet getekend
nou ex is geweest. "gezellig" koffie gedronken en over de kinderen gepraat. Tot het moment dat ik vroeg om het gevalletje urgentieverklaring mee te nemen naar dinsdag bij de mediator. Omdat er bij mij te veel zorg is die moet worden weggenomen. Als een blad aan de boom veranderd ze. Niets meer aardig , maar schreeuwen. Ik heb haar gevraagd om misschien eerst naar me te luisteren zodat ik nogmaals mijn zorg kan uiten. Als zij in een andere stad gaat wonen, daarmee een co-ouderschap wordt gefrustreerd. Ineens was er geen sprake meer van dat ze een co-ouderschap wilde. Dit is wel op papier gezet door de advocaten, waarmee we de mediation ingaan. Dit is ook nog eens uitgesproken door de rechter. Nu zegt ze dus ineens daar niet meer zo zeker van te zijn. Dat daar voorlopig al helemaal geen sprake van is. Ik werk weer tegen. Ik zeg dat zij tegenwerkt voor een co-ouderschap. Daar is niets van waar, maar ze kan het niet beargumenteren. Als laatste kreeg ik nog even de opmerking . "Mijn ouders wilden morgen de papieren gaan wegbrengen voor de urgentie, dat kan dus nu weer niet".Heb er niet mee kunnen praten eigenlijk want ze is weer weggelopen. Discussie niet aangaan.
Met dit gegeven gaan we dus dinsdag de mediation in.
Krijg steeds meer het gevoel, dat ze ook die mediation gaat frustreren. Ze had gehoopt op die handtekening van mij. Daarmee zo snel als mogelijk naar die andere stad en in deze situatie heeft zij de kinderen merendeels. Mediation gaan afkappen en uitspraak door de rechter laten doen op een moment dat de kinderen dus merendeels bij haar zijn. Die nieuwe regeling gaat volgende week in. De regeling is op dit moment ong. 50/50.
Er zal vanavond wel weer een familielid aan de telefoon hangen. Die laten we maar lekker hangen.
Papahans
tip:
zet dit gebeuren op papier. en alles wat je je nog kunt herinneren. haar reactie, jouw reactie, enz.
gebeurtenissen......
dat kan je helpen.
goed dat je niet getekend hebt.
Weet jij ondertussen
Of de stad waar ze naartoe wil inderdaad nog urgentieverklaringen afgeeft in geval van echtscheiding?
In mijn omgeving zou ik geen enkele stad of woningbouwvereniging kennen die dat nog doet.
Tsjor
Hans......
....ten eerste vind ik dat het accepteren van respectloos gedragniet hoeft, door jou niet, door niemand. Tegen jou schreeuwen is respectloos en is na een maning op een normale manier tegen jou te praten een reden om het gesprek te beeindigen. Je mag laten zien dat je met respect behandeld wilt worden. Of eigenlijk: je moet dat laten zien. Zolang jij dat niet laat zien, nodig je in feite mensen uit om respectloos te doen. Telt voor je ex, voor die broer en heel de ratteplan. Dus ik adviseer je dringend daar sowieso grenzen in te stellen. Fatsoenlijk of ik ga niet met je in gesprek.....Dat je nog van haar houdt en eigenlijk iets anders wilt, doet daar niet aan af.
Dat zij de mediation wil doen mislukken daarvan kan ik je a. zeggen dat dat zo gemakkelijk nog niet is. Een mediator is vrij dwingend en die pakt beide partijen bij de les. b. zo toch dan zal ze voor de rechter moeten komen met een reeel voorstel. Waar jij ook op kunt reageren. Zo'n procedure kan lang duren, maar dan kun jij voorlopige voorzieningen aanvragen. Een noodoplossing voor de tijd dat er niet anders is beslist.
Dat je met onenigheid de mediation ingaat daar zou ik neit mee zitten: daar is mediation voor.
Maar waar zou je dan voor moeten tekenen?!
papahans, wat rot dat het zo gelopen is.
Ik denk dat het goed is om uit te zoeken hoe het nu precies zit met die "urgentieverklaring". Ik kan me er namelijk niet veel bij voorstellen, en dat geldt voor de meesten hier op het forum. Waarvoor zou je dan precies "moeten" tekenen, en in welke hoedanigheid? Jullie zijn nl. niet getrouwd. Ik kan twee dingen bedenken (maar ik ben een leek):
a) je "moet" tekenen als (ex-)huisgenoot of als eigenaar van het huis waar je ex staat ingeschreven: dat zij daar niet meer woont of mag/gaat wonen;
b) als co-ouder, "vader van haar kinderen" (ik vind dat een volstrekt normale zakelijke omschrijving, maar dat is een andere discussie), ofwel als een van de twee personen met ouderlijk gezag over dezelfde kinderen: dat de kinderen bij haar het hoofdadres zullen hebben.
Beide lijken me relevant voor een urgentieverklaring en/of voor het aanspraak maken op een (grotere) woning. Maar laten woningbouworganisaties of gemeenten dergelijke verklaringen tekenen door een ander dan degene die woonruimte zoekt? Ik heb geen idee, maar ik vraag het me af.
Heb je dat papier gezien wat je zou moeten tekenen? Wat stond er precies?
Misschien kun je alvast bij jouw of haar toekomstige gemeente informeren, of bij de woningbouworganisatie, of bij jouw contacten?
Probeer dit anders bij de mediation precies uit te zoeken: waar precies wil zij dat jij voor tekent? En wat zouden de consequenties daarvan zijn?
En kun je dat dan ook nog aan je advocaat voorleggen of staat die nu buitenspel?
Wat ik vermoed is dat ex überhaupt geen woning kan krijgen (of pas na een wachttijd van jaren) als de kinderen niet bij haar het hoofdverblijf hebben. Die situatie geeft een heel andere lading aan jullie conflict. Misschien gaat het haar er niet zozeer om dat zij niet wil dat jij voor de kinderen zorgt; maar misschien is ze wanhopig om überhaupt een woning te kunnen krijgen, en is het inschrijven van de kinderen op haar adres haar enige kans. Kijk, die moeilijke woonsituatie voor haar is een gevolg van de (ongeregelde) samenlevingsvorm waar jullie beide voor hebben gekozen. Dus ik denk dat de enige uitweg is dat jij haar helpt met het vinden van woonruimte (desnoods een vakantiehuisje of zo), of de kinderen nu wel of niet bij haar staan ingeschreven. Heel jammer dat jullie daar niet praktisch en zakelijk over kunnen communiceren...
Verder kan ik echt niet geloven dat zij makkelijk aanspraak zou maken op een woning in een plaats waar zij niet staat ingeschreven en waar zij niet werkt. Dat zou je ook kunnen uitzoeken. Of wonen jullie in een regio met leegloop?
Google eens op "urgentieverklaring", kijk vooral wat de betreffende gemeentes daarover schrijven, maar ik denk dat het vaak gaat zoals hier:
http://www.wzs.amsterdam.nl/pro/aandachtsgroepen/wegwijzer/beoordelingsfactoren/beoordelingsfactoren_5
http://www.goeievraag.nl/vraag/recht-urgentie.125521
http://forum.viva.nl/forum/Geld_Recht/urgentieverklaring_huurwoning/list_messages/88451
Tsjor: voorstel
Tsjor: "Samen-ouder, doe eens een voorstel voor een gesprek over het zoeken naar nieuwe woonruimte met iemand die je negeert. Negeren betekent: niet communiceren, niet reageren. Dus ook niet zeggen wat er aan de hand is en wat je wil en waar je mee bezig bent. Wanneer begin je dan over een nieuwe woonruimte? Na twee dagen, een week, drie weken? En hoe doe je dat? Hans komt binnen en zegt: zullen wij andere woonruimte voor je gaan zoeken? Negeren is een vorm van pesten of geestelijk mishandelen, tenminste in vrijwel alle andere situaties waar mensen moeten samenleven is dat zo. Het is een ernstige vorm van niet-communiceren."
Tsjor, we weten niet hoe het toen gegaan is, het blijven aannames. Maar stel dat inderdaad toen een gesprek echt niet mogelijk was geweest. Dan had Hans bijv. kunnen zeggen: "Deze situatie vind ik onleefbaar, ik wil graag naar oplossingen zoeken, laat me alsjeblieft weten wat je precies dwars zit, maar als het zo blijft, dan wil ik niet dat je hier blijft wonen. Als het zo blijft, dan wil ik dat je over twee maanden vertrekt. In die tijd wil ik je heel graag helpen met het vinden van eigen (al dan niet tijdelijke) woonruimte. Zoals je weet ben ik thuis in het wereldje van de woningbouw en heb ik allerlei connecties, ik zal mijn uiterste best doen om je te helpen met het vinden van woonruimte. Maar het allerliefst heb ik dat de problemen tussen ons worden opgelost en dat het niet nodig is. Blijf je me echter negeren, dan wil ik dat je over twee maanden hier weg bent."
En als toekomstige-ex dan helemaal niet samen had willen zoeken naar woonruimte, dan had Hans in zijn eentje kunnen proberen om wat te vinden, tips, een woning, wat mogelijk is. Mocht er geen verbetering optreden, dan had hij twee maanden later haar inderdaad kunnen vragen om het huis te verlaten. Dan had zij zelf kunnen kiezen om al dan niet naar haar ouders te gaan. Maar dat is iets anders dan door je ex naar je ouders gestuurd te worden. En, dat klinkt misschien paradoxaal, het had meer verantwoordelijkheid bij ex gelegd (ook al zou Hans meer geprobeerd hebben te helpen). En het had duidelijk gemaakt dat de woonsituatie een gezamenlijk probleem was. En laten we eerlijk zijn: Hans was natuurlijk ongelooflijk in het voordeel dat zij in zijn huis woonden zonder getrouwd te zijn. Hij kon haar wegsturen, zij niet hem. En tjonge ik weet niet in welke regio zij wonen, maar in veel gebieden zijn de kansen voor haar om woonruimte te vinden ongelooflijk somber! Het is echt een rotpositie waarin zij zit (en daarvoor maakt het niet uit wie er "schuld" aan heeft).
Als ex echt slim, verstandig of doortrapt was geweest, dan had zij haar woning in C aangehouden. Het feit dat zijn dat niet heeft gedaan, maakt het heel onaannemelijk dat zij Hans als "spermadonor" gebruikt zou hebben.
Ik zie vooral veel onmacht en onnadenkendheid.
Urgentie
Goed dat je niet getekend hebt Hans.
Ik heb eens even in mijn eigen gemeente gekeken wanneer er urgentie wordt verleend. Je ex zou hier geen enkele aanspraak op kunnen maken.
In het rijtje omstandigheden waarvoor zowiezo géén urgentie wordt verleend staat oa:
- Na het verbreken van een samenleving waarbij er sprake is van zorg voor minderjarige kinderen, maar een van de ouders in de echtelijke woning blijft wonen;
- Inwoning, bijv. het inwonen, ook als gezin, bij ouders, op kamers of op een niet zelfstandige etage
- De aanvrager in een andere wijk of andere gemeente wil wonen vanwege familiehulp.
Urgentie moet hier overigens binnen 6 weken na de ontstane situatie worden aangevraagd, wellicht dat ex daar ook mee zit en daarom zo'n haast heeft?
Bel even met de betreffende gemeente of kijk op de website, dan weet je gelijk hoe het zit!
Urgentie
Over het algemeen verlies je je recht op urgentie als je elders woonruimte hebt gevonden. Dus ook als je (met het oog op tijdelijk) bij je ouders intrekt.
Geen kans op urgentie
samen ouder, het was inderdaad beter geweest als het zo was gegaan. Maar dat is niet gebeurd.
Heb vanmorgen rondgebeld hoe het nu zit met een urgentieverklaring.
Ik begrijp haar nu echt niet meer, omdat ik binnen een kwartier te weten kom dat het wel erg moeilijk voor haar wordt om een urgentieverklaring te krijgen voor een stad waar ze niet woont en ook geen economische binding mee heeft. Haar enige reden zijn de contacten die ze daar 4 -5 jaar geleden had toen ze daar woonde. En broertje woont er.
Dit is geen reden voor een urgentieverklaring. Ze wil een handtekening, dat de relatie voorbij is. Die heb ik al gegeven. Ze wil kopie koopcontract van mijn huis, waaruit blijkt dat het mijn huis is en dan een handtekening onder de verklaring. Nu duidelijk is dat ze waarschijnlijk voor die stad geen urgentie krijgt, zou ik dat wel kunnen tekenen. Er werd mij verteld dat ze met haar inschrijftijd zowieso erg moeilijk een woning kan krijgen. Ze zou eerder hier een woning krijgen en ook makkelijker een urgentieverklaring voor deze stad. Economische binding, kinderen staan hier ingeschreven. De oudste ook op school om de hoek.
Ik begrijp haar starheid ook niet meer. Hoop dat het in de mediation eruit gaat komen.
Zie inderdaad erg veel onmacht en onnadenkendheid.
Wil haar echt wel helpen, maar weet niet meer hoe. Heb haar gisteren nogmaals aangeboden voor hulp met zoeken. Blijft ze weigeren. Het enige antwoord"Jij gaat mij niet tegenhouden". Ook voorgesteld om het voor 1 jaar te doen en dan verder te kijken.
Krijg alleen maar het verwijt dat ik niet meewerk. Maar ben er nu dus achter dat meewerken in de zin van tekenen voor een urgentie totaal geen zin heeft. ( voor die stad althans) Ik begrijp ook niet dat ze hier zoveel energie insteekt, dat ze het zelf niet beseft geen kans te maken. Maar er wel aan vast blijven houden. Gewoon niet constructief bezig. Ze is hier nu al 4 maanden mee bezig en er is nog niets uitgekomen.Blijft alleen maar zeggen dat ik niet meewerk.
Niets tekenen
Papahans, ik zou niets tekenen, ook niet over het huis of andere papieren. samen-ouder geeft denk ik terecht wat punten aan die er achter kunnen steken. Mediation is de beste plaats om deze zaken te bespreken. Probeer het ook maar niet te begrijpen waarom ze dit nu zo doet, en wat de achterliggende motieven zijn.
Het is goed mogelijk dat zij vanuit haar familie druk voelt om het zo te regelen als ze nu probeert. Dan moet je ook je vingers niet willen branden aan duidelijk maken naar haar dat het niet mogelijk is; de boodschapper (jij) heeft het dan gedaan. Áls haar familie haar dit pad op gestuurd heeft, dan kun je het bij de mediation laten uitleggen dat het niet zinnig is. Zij zal zelf dan het feit onder ogen moeten zien dat haar familie haar hierin niet geholpen heeft tot dusver, hoewel ik me goed kan voorstellen dat zij het 'onvoorwaardelijk haar kant kiezen' ervaart als steun, hoe onpraktisch en onlogisch ook.
Wat mediation betreft: zoals Emine schrijft is een goede mediator iemand die beide partijen de (on)mogelijkheden voorhoudt. Maar een mediator is niet verplicht om aan te dringen op een overeenkomst die zo veel mogelijk lijkt op een rechterlijke uitspraak in deze. Het staat jullie vrij om binnen de mogelijkheden van de wet andere afspraken te maken. Bedenk dus goed dat een mediator begeleidt maar niet beslist.
Samen-ouder
Je zegt: 'Wat ik vermoed is dat ex überhaupt geen woning kan krijgen (of pas na een wachttijd van jaren) als de kinderen niet bij haar het hoofdverblijf hebben.' Dat snap ik niet, maar het zou jammer zijn als zij daarvoor Hans zijn kinderen gebruikt. Denk je dat ze geen woning kan krijgen als ze geen kinderen meeneemt? Ik denk het wel, misschien zelfs gemakkelijker, omdat ze dan minder eisen aan de woning hoeft te stellen.
Bij co-ouderschap gebeurt het regelmatig dat twee kinderen ingeschreven worden op twee verschillende adressen. Heeft te maken met belastingvoordeel, kinderbijslag etc. Dat kan echter alleen maar goed zijn voor de kinderen als de ouders bij elkaar in de buurt wonen vanwege school etc. Anders worden de kinderen uit elkaar gehaald en dat is schade voor de kinderen.
In elk geval genoeg om uit te zoeken bij mediation.
Tsjor
Kom op tsjor
"Denk je dat ze geen woning kan krijgen als ze geen kinderen meeneemt? Ik denk het wel, misschien zelfs gemakkelijker, omdat ze dan minder eisen aan de woning hoeft te stellen."
Meen je dat nou werkelijk, dat ze een huis moet aanvaarden waar haar kinderen niet in passen om zo makkelijker aan een woning te komen? Waarom mag ex haar kinderen van jou niet in co-ouderschap opvoeden?
En het inschrijven van 2 kinderen op 2 adressen bij co-ouderschap betekent niet dat die kinderen dan ook daadwerkelijk allebei op een ander adres wonen. Dat is puur een belastingtechnisch dingetje.
Welnee roosje
"Meen je dat nou werkelijk, dat ze een huis moet aanvaarden waar haar kinderen niet in passen om zo makkelijker aan een woning te komen? Waarom mag ex haar kinderen van jou niet in co-ouderschap opvoeden?"
Dat zegt Tsjor toch niet? zij legt alleen maar uit dat *als* ze een woonruimte zou zoeken en geen kinderen zou meeverhuizen, ze waarschijnlijk uit een groter aanbod kan kiezen omdat ze *bijvoorbeeld* geen 3-4 slaapkamers hoeft, of enoegen kan nemen met een klein postzegeltuintje.
Aanvullend
'Waarom mag ex haar kinderen van jou niet in co-ouderschap opvoeden?' Dat mag juist wel van mij als ik daar ooit al iets over te zeggen zou hebben. Maar dat heeft consequenties. Kinderen bij haar hoofdverblijf laten hebben en dan 50 km. verderop verhuizen, zonder dat ze daar op een goede manier over overlegt past daar niet bij.
Tsjor
Inderdaad zelazny
Het is niet wenselijk om de halve week met twee kinderen in een eenkamerflat te wonen. Volgens mij is het uitgangspunt nog steeds co-ouderschap, dus dat betekent dat ex een woning nodig heeft voor drie personen. En als ze die in de woonplaats van Hans zoekt, is er geen enkel probleem met inschrijving.
Tsjor
Onze berichten kruisten. Ik ben het met je eens dat ex niet 50 km verderop kan gaan wonen. Maar dat betekent niet dat ze dus een eenpersoonswoning moet gaan zoeken.
Prioriteiten
Nee, natuurlijk niet. Ligt er maar aan waar je je prioriteiten legt.
Tsjor
Even iets anders
Ben namelijk wel benieuwd.
Er gebeurt nu heel veel,hele nare dingen tussen papa en mama...en we (de kindertjes)voelen zo veel maar snappen er niets van...want we zijn nog zo klein...Wat gebeurt er nou???
Hoe gaat het met je kleintjes? Papa(hans)?
Liefs, Repeat.
Tsjor: vastzittende woningmarkt
Tsjor: "Je zegt: \'Wat ik vermoed is dat ex überhaupt geen woning kan krijgen (of pas na een wachttijd van jaren) als de kinderen niet bij haar het hoofdverblijf hebben.\' Dat snap ik niet, maar het zou jammer zijn als zij daarvoor Hans zijn kinderen gebruikt. Denk je dat ze geen woning kan krijgen als ze geen kinderen meeneemt? Ik denk het wel, misschien zelfs gemakkelijker, omdat ze dan minder eisen aan de woning hoeft te stellen."
Tsjor, zie de links die ik er bij zette.
Ik weet niet in welke regio ze wonen maar in grote delen van NL zit de woningmarkt helemaal vast. Als je dan niet minstens anderhalf keer modaal verdient, is het vrijwel onmogelijk om snel aan een woning te komen. Ex krijgt net als Hans een toevoeging voor de advocaat dus zal met haar jaarinkomen onder de 33.000 bruto per jaar zitten. Ze komt dus in aanmerking voor een sociale huurwoning, iets anders zal ze ook niet kunnen betalen. Maar voor sociale huurwoningen zijn wachtlijsten van jaren, 10 jaar is heel gewoon. Alleen als ze urgentie krijgt, kan het sneller. Zonder kinderen krijgt ze zeker geen urgentie, met kinderen misschien in sommige gemeentes wel maar in andere niet. Sommige gemeentes geven voorrang als er de woningzoeker zorgplicht voor minderjarige kinderen heeft. In sommige gemeenten is het feit dat de andere ouder (Hans) wel een woning heeft of dat ex met kinderen bij familie inwoont, reden genoeg om geen urgentie te kunnen krijgen. Ik denk dus dat de kans groot is dat ex helemaal geen woning kan krijgen (nou ja, pas over 10 jaar of zo...). Met kinderen is die kans groter omdat ze dan misschien nog urgentie of voorrang ("extra inschrijvingsduur") zou kunnen krijgen, in sommige gemeentes dan.
Een ander punt is de grootte van de woning. In Amsterdam krijgt een driepersoonhuishouding voorrang op een woning van 60 tot 80 vierkante meter. Met een meerpersoonhuishouding mag ook een duurdere woning gehuurd worden dan met een eenpersoonshuishouding.
Het beleid verschilt per gemeente. Voor Amsterdam vond ik dit: "In geval van co-ouderschap kunnen de kinderen worden toegerekend aan beide éénouderhuishoudens." Maar dit geldt niet bij een urgentieverklaring: "Let op: een co-ouderschap wordt in verband met urgentie niet beschouwd als een huishouden met kinderen. In geval van een co-ouderschap kan de gemeente slechts aan één van de ouders een urgentieverklaring verlenen. In het geval dat een van beide ouders in de huidige woning kan blijven wonen, merkt de gemeente de vertrekkende ouder als alleenstaande aan. De gemeente verstrekt dan geen urgentieverklaring."
Afhankelijk van de regio en de gemeente, kan de situatie er voor ex dus heel somber uitzien. Ik snap dan ook niet waarom Hans het slachtoffer zou zijn. Zijn positie is erg sterk.
Nou wordt er altijd in dat soort gevallen gezegd: kijk dan verder, in een goedkopere regio, in een ander deel van NL. Maar probleem probleem daarbij is dat Hans wil dat ex bij hem in de buurt gaat wonen. En we weten niet of dat een dure buurt is waar ze weinig kans heeft of juist een goedkope buurt met meer mogelijkheden.
Het huis van je kinderen
Het lijkt me dat Hans er ook waarde aan hecht dat zijn ex een goede woning vindt. Het zijn tenslotte wel zijn kinderen die daar moeten wonen. Misschien kan hij voorstellen dat hij (desnoods tijdelijk) een deel van de huur wil betalen, onder voorwaarde dat de ex op bereisbare afstand van hem gaat wonen. Zie het als partneralimentatie, in het belang van je kinderen.
Repeat
met de jongetjes. Heb ze nu vanaf vorige week zaterdag de oudste 1 uur gezien en de kleinste 5 min. Zie ze do. pas. Zijn/ waren allebei ziek. De kleinste heeft er weinig weet van denk ik. Ook al zie ik ze niet zo veel, hij reageert direkt als ik ze zie. De oudste is wijzer en voelt dat er wat is, maar snapt het niet. Als de wisseling is dan denkt hij dat ik mee ga of mamma blijft. Heb daar echt mee te doen. Slaapt erg weinig. 7 uur half acht naar bed en 5-6 uur wakker. Het half jaar daarvoor tot 8-9 uur. Hij is wel vrolijk en kan zich goed vermaken. Waaronder kleine broertje pesten.haha
Heb nu weer een auto tot beschikking dus kan weer leuke dingen gaan doen. Het eten met de oudste is wel een drama. Meneer eet niet veel, alleen brood. Maar dat schijnt een fase te zijn . Maar het lijkt soms wel of ie van de lucht kan leven. Fruit eet ie ook nog wel.
Advies van moeders is altijd welkom, maar dat zal wel een ander forum zijn.
Vic: maximumhuur
Vic: "Misschien kan hij voorstellen dat hij (desnoods tijdelijk) een deel van de huur wil betalen,..."
Bij sociale huurwoningen kan er sprake zijn van een maximumhuur waarvoor je mag huren, afhankelijk van de grootte van het huishouden en/of het inkomen. Ook al is er een "vrijgevige derde" die mee wil betalen, dat heeft daar geen invloed op. Je mag dan toch geen duurdere woning huren... Ook voor woningen boven de huurgrens geldt dit.
Met koop kun je ook natuurlijk een bank niet zomaar overtuigen van een hogere hypotheek als er iemand anders meebetaalt, dan moet het toch wel een officële status als alimentatie hebben of zo?
Verder vind ik het een goed idee.
Papahans: slaap en vader/moeder
papahans: "Slaapt erg weinig. 7 uur half acht naar bed en 5-6 uur wakker. Het half jaar daarvoor tot 8-9 uur. Hij is wel vrolijk en kan zich goed vermaken."
Mijn zoontje (ongeveer even oud als jouw oudste) slaapt als zijn vader voor hem zorgt ook minder dan bij mij. Alsof hij zich bij meer meer ontspannen voelt, en/of dat hij bij zijn vader juist actief wordt en veel leuke dingen wil doen. Hij wil bij zijn vader geen middagslaap doen, bij mij haalt hij dat in met vaak een extra lange middagslaap, op de creche doet hij ook nog meestal wel een middagslaap. 's Nachts slaapt hij ook vaak maar 10 uur, maar dan heeft hij wel nog een flinke middagslaap nodig (zeker 2 uur).
Onze mamadag is na de papadag, en ik vind het wel eens jammer hoor, dat hij op mijn dag rust en slaap gaat inhalen, lekker knus hangen, niet naar buiten willen, vroeg een middagslaap willen doen, lang 's middags slapen, etc... En papa klagen dat het zo moeilijk is om hem te laten slapen...
Ook 's avonds slaapt hij met mij veel sneller in dan met zijn vader.
En wij zorgen dus vanaf de geboorte ongeveer 50-50% voor hem! Maar de relatie van een klein kind met de moeder is toch meer voor de primaire behoeften: slaap, borstvoeding, eten, ontspanning, knuffelen. En vader is er iets meer voor de actie, stoeien, spelen, spannende dingen doen, sport, voorlezen. Het is niet zwart-wit hoor, hij kan ook heel lekker tegen zijn vader aanliggen en hij wil vaak ook heel graag met mij spelen en ik doe ook veel dingen met hem - maar er is wel een accentverschil. Wat ik eerder schreef: toen hij pasgeboren was, ontspande hij zich onmiddellijk als ik hem vasthield, en die lijn is gebleven - een soort lichamelijke vertrouwdheid, "thuis komen".
Papahans: slaap
papahans, hoe slaapt je kind bij zijn moeder? (o.t.: kijk, daar schrijf ik spontaan een "eiceldonorconstructie" 
Kunnen jullie daar over praten?
Kunnen jullie praten over de kinderen, hoe het met de kinderen gaat? Dat lijkt mij wel belangrijk...
Of zit jullie communicatie nu helemaal vast?