Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??


Verlaten kind

Jouw verhaal klinkt heel heel verdrietig. En dat kan ik me vanuit jouw perspectief heel goed voorstellen dat scheiden het ergste is dat je een kind aan kunt doen. Het klinkt niet alsof de keuzes die je ouders na hun scheiding hebben gemaakt uit gingen van het belang van hun kinderen. En daar gaat het na een scheiding natuurlijk vaak mis. Maar het kan ook echt anders. Iedereen heeft zijn eigen ervaring. De ervaring die ik en mijn zus hebben toen wij 4 waren en onze moeder vertrok verschilt enorm. Fijn dat je een heel gelukkig huwelijk hebt. Voor kinderen is opgroeien in een gelukkig gezin het allerbeste immers.

En Bimba Boef. Ik probeer mijn dochter zo oordeelloos als maar kan op te voeden. Want, om maar eens in de wijsheden van Rode Krullenbol te blijven, oordelen ontslaat bijna altijd van de plicht om te proberen te begrijpen.

dc

dc

06-04-2015 om 17:15

Tsjor

volgens mij is het veel banaler. Ik heb ooit eens een documentaire gezien, waarin uitgelegd werd dat we door het gebruik van de pil op de evelutionair gezien verkeerde persoon vallen (door geur). Zodra we met de pil stoppen, is de ander opeens niet zo aantrekkelijk meer. En dan gaan we naar oorzaken zoeken en een helehoop praten...

VerlatenKind

VerlatenKind

06-04-2015 om 17:55

Weet je wat

Weet je wat, Kriebel83, luister maar naar Swaen. Je ziet het: een scheiding kan prima zijn, MoederZwaan vertrok ook toen Swaentje 4 was en zij heeft niet zo'n pijnlijk verhaal als ik (of misschien was ze minder gevoelig, wie zal het zeggen). Misschien was daardoor de drempel wel lager toen zij haar eigen geluk wilde vergroten. Want haar dochter is ook niet eens zó ongelukkig.
Over een paar jaar kun jij dan ook de meeste mensen die hier reageerden, en een heel aantal mensen uit je omgeving 'moraalridders' noemen.

p.s. Swaen, het probleem was met name het scheiden zelf. Niet heel erg wat mijn ouders daarna deden, dat hoort er namelijk ook bij. Nou ja, wel dat verder weg gaan wonen van een van de partijen, maar dat kan ook gebeuren: hun leven gaat ook weer verder. Dan gaat de mening van een nieuwe partner, nieuwe kinderen meetellen. Dat de gezinnen steeds meer van elkaar gaat verschillen, is ook inherent aan die scheiding. Ik vond het enerzijds lastig om telkens te schakelen, anderzijds ben ik dankbaar voor het co-ouderschap tijdens mijn basisschooltijd. De gezinnen waren even belangrijk en dat vind ik heel goed. Natuurlijk heeft iedereen een eigen ervaring maar ik ken heel wat kinderen (nu volwassenen) van gescheiden ouders uit die tijd - ervaringen zeer verschillend maar toch meestal veel pijn, veel gedoe (gehad). Soms kan dat niet anders natuurlijk. Dit lijkt me (voorlopig) een ander verhaal.

verlatenKind

Ik probeer Kriebel niet te vertellen wat ze moet doen. Enkel het van een andere kant te belichten. Net zoals jij doet. Omdat jij een slechte ervaring hebt met de scheiding van je ouders wil niet zeggen dat scheiden het slechtste is dat ouders kunnen doen. Net zoals ik op basis van mijn ervaring niet kan zeggen dat scheiden het beste is.

Ik deel mn verhaal, mn overwegingen en probeer dat oprecht te doen. Met het idee dat Kriebel, of ieder ander die in zo een nare situatie, een (ander) perspectief laat zien. Dat het lijnrecht tegenover jouw ervaring staat zie ik ook. Dat neemt niet weg dat ik jouw tekst, dat ik wellicht minder gevoelig ben dan jij, als kwetsend ervaar. Net als de door jouw vermeende lagere drempel toen ik mijn eigen geluk wilde vergroten. Zullen we de discussie netjes houden?

Katniss

Katniss

06-04-2015 om 18:48

Tja

Mijn ouders hadden beter uit elkaar kunnen gaan toen mijn zus en ik nog klein waren. Daar waren we allemaal beter van geworden, inclusief zij zelf. Ik vind 'koste wat het kost' bij elkaar blijven voor de kinderen neigen naar het weggooien van je leven of in ieder geval jezelf maximaal wegcijferen.
Als je negatieve sleur ervaart in je relatie, en je wordt daar ongelukkig van, en je hebt al van alles geprobeerd om het te verbeteren zonder resultaat, dan hoef je niet nog ongelukkiger te worden door te blijven. Sleur met de juiste persoon is namelijk best wel leuk, en door te blijven ontzeg je zowel jezelf als je partner de mogelijkheid op die juiste persoon.

VerlatenKind

VerlatenKind

06-04-2015 om 19:28

goed

Goed Swaen, ik zal het niet meer kwetsend zeggen.
Het leek me dat je de situatie niet serieus genoeg nam. Je eigen: dat kan ik natuurlijk niet beoordelen. Hoewel ik het niet een heel goed teken vind als je iedereen moraalridders noemt - te erge moraalridders kan natuurlijk heel vervelend zijn, mensen kunnen ook overdrijven, maar misschien dachten zij er anders over: namen zij aan dat het ongeluk dat je je kind aandoet, niet opweegt, of op mag wegen, dat het geluk dat je jezelf geeft.
Maar je leek een beetje te doen of mijn situatie heel particulier was. Terwijl onderzoek toch echt uitwijst dat het gemiddelde kind bij de gemiddelde scheiding slechter af is.
En het is ook ingewikkeld waar het omslagpunt zit in je eigen ongeluk versus het ongeluk dat je je gezin aandoet.
Katniss denkt er ook anders over (2x gescheiden) en haar ouders hadden blijkbaar zo'n onprettig huwelijk dat zij denkt dat het beter voor iedereen zou zijn geweest als er gescheiden was (maar je weet niet wat je ervoor terug had gekregen). Dat zou zeker kunnen, komt ook voor. Ik vind trouwens niet dat je 'koste wat kost' moet blijven, maar wel als het 'kriebelt' en je wat meer jezelf wil ontplooien en wat meer/leukere sex wil en iemand die meer op je lijkt. Dat is nu voorlopig (!) te laat, is mijn mening.
Je schreef het zo aardig, dat het rot voor mij is dat die scheiding zo pijnlijk was, maar het voelde juist ook kwetsend voor mij aan, dat je het leek weg te zetten als een van de vele voorbeelden maar dat het heel makkelijk anders had kunnen zijn.
Naar mijn idee (en nogmaals: uit onderzoek blijkt het ook) is hoe pijnlijk ik de scheiding heb ervaren, en alles wat daarna kwam, juist helemaal niet zo uniek, maar eerder hoe jij de scheiding van jouw ouders hebt beleefd.
Dat is de reden dat ik zo ontzettend hoop dat Kriebel vatbaar is voor onder andere mijn verhaal, en dat het besef door zal dringen dat ze zelf wellicht wat gelukkiger kan worden, maar dat er een grote kans is dat haar kinderen een litteken voor de rest van hun leven zullen krijgen.
Waarom zou je ze dat aan willen doen als het niet keihard nodig is?

recatie

Fijn vergetenKind. Volgens mij zijn we het meer eens dan op het eerste oog lijkt. Scheiden doe je niet zomaar. Dat is een weloverwogen proces waar geen andere oplossingen meer voorhanden zijn voordat je uberhaubt besluit te scheiden. Daar is de beslissingen de de effecten van die beslissing veel en veel te groot voor. Dat blijkt uit jouw verhaal. En dat ik dat rot voor je vind is hartstikke oprecht.

Scheiden kan een verwoestende werking hebben op kinderen. Ik werk in de jeugdzorg en zie de voorbeelden bijna dagelijks. Maar ook in mn omgeving zie ik ellende. Naar mijn idee komt dat vaak doordat ouders het niet voor elkaar krijgen een goed na-huwelijk te hebben.

Daar doen mijn ex en ik enorm ons best voor. En ook nu doen we allebei concessies. Die niet altijd het beste voor ons zijn maar wel voor onze dochter. We wonen vlak bij elkaar, vieren haar verjaardag met beide families, delen nog een vakantiehuisje en ondanks dat we beide een nieuwe partner hebben hebben we er allebei voor gekozen daar niet mee samen te wonen en geen dagelijks onderdeel van haar leven te laten zijn. We gunnen elkaar allebei het co-ouderschap immers. Vanwege de complexiteit van de context proberen we het heel bewust niet nóg complexer te maken voor haar.

Persoonlijk denk ik dat scheiden veel minder verwoestend zou zijn als ouders meer zouden investeren in het zo optimaal mogelijk houden de relatie na de scheiding. Maar goed. Dat is voor de meeste ín het huwelijk al niet weggelegd dus ik realiseer me dat het lastig haalbaar is.

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 11:41 Topicstarter

Toch weer ingelogd.

Toch weer ingelogd omdat het me niet los laat..
Swaen, bedankt voor je verhaal. Ook dit doet me goed om die andere kant te lezen, de kant die, heel eerlijk, een stukje is van het gevoel wat ik voel als ik nadenk over de voordelen van uit elkaar gaan.. En ja, dat is egoistisch zonder dat ik jou egoistisch wil noemen. Want ik weer bijna zeker dat ik me zo zal gaan voelen incl het enorme verdriet.
Maar het is goed om te lezen dat een scheiding niet altijd alleen rechtvaardig is wanneer je geslagen wordt of met en drugsverslaafde leeft.

VergetenKind, jouw reactie maakt me aan het huilen want dit bevestigd weer mijn twijfels en verdriet rondom onze kindjes. En ik weet dat het niet zo'n heftige (vecht)scheiding zal gaan worden maar toch.. het verscheurde gevoel van een kind, van mijn kind in wording... Ik/wij ben verantwoordelijk voor dat gevoel, is dat te rechtvaardigen? Nee...

@tsjor, dank..

@Nikki, wellicht een verkeerd beeld maar wij hebben al veel tijd voor onszelf. Zijn allebei erg sportief en ook prima in balans met sociale activiteiten samen en alleen. Ik heb genoeg avonden voor mezelf, en hij ook. Plannen regelmatig een avond/weekend samen om wat leuks te doen. Daar krijgen we nu ook enorm veel kritiek op van onze naaste omgeving (ouders/schoonouders/broers) want we doen teveel alleen en teveel onze eigen dingen. En zo is er altijd wel een mening..dat mag ook.

@de rest van de reactie, dankjewel voor het meedenken.

Afgelopen weekend een pittig gesprek gehad over 'het'.. Mijn man bleef hangen in een negatieve spiraal en 'was er wel klaar mee'. Ik ben mede door jullie gaan twijfelen en gaan lezen over onderzoeken rondom scheidingen en wilde dit met hem bespreken. Hij stond er niet voor open en had geen behoefte aan dit soort informatie, hij voelde voldoende vond hij. De bom barstte, ik kon niet tot hem doordringen. Hij gaf eerlijk toe dat het een stuk zelfbescherming was en ik was aan het zoeken naar uitwegen en redenen om het niet te doen.
De kern van het probleem werd ook weer duidelijk. Er is genoeg ruimte voor ons beiden in ons huis, we hebben het goed, de kinderen voelen zich heerlijk en gelukkig..maar.. Hij vind het erg moeilijk dat ik met meerdere mensen mijn leven deel, dat ik veel mensen ken (waar hij sommigen niet van kent) en daar bijvoorbeeld dingen over mijn eigen bedrijf deel óf deze problematiek. En dat klopt, ik heb een oude bekende gebeld die onlangs gescheiden is, een vechtscheiding. Elkaar een tijd niet gesproken, bijgekletst en ik heb hem gevraagd hoe hij alles beleefd heeft en naar zijn mening over mijn probleem. En ik BEGRIJP dat mijn man daar moeite mee heeft, want ja..hij word buitengesloten in deze. Dit is overigens een voorbeeld nu, maar dit is al vaker voorgekomen. Ik ben een mens die alitjd zo door het leven gegaan is, vele contacten en gesprekken, dit wist hij overigens heel goed en vond hij op een zekere manier ook leuk/aantrekkelijk in mij. En echt, ik begrijp het en ik wil er rekening mee houden om het niet te doen en dus een stukje van mezelf in te leveren, ook al vind ik het heerlijk om met minder of zelfs onbekenden een gesprek te hebben in een kroeg..
Feit blijft dat ik de behoefte blijf houden en dit blijkbaar niet bij hem kan vinden om het gesprek aan te gaan, om te delen en om zijn mening hierin te weten. Dat komt ook door de spreekwoordelijke dichte deur die ik al vaak gevoelt hebt, hij vind veel onzin/gekke plannen/leuk idee hoor maar niet nu/ doe eens normaal (dingetje vanuit zn opvoeding) etc etc. En ja, daardoor deel ik minder en minder met hem..
Het lijkt een simpel ding om op te lossen maar iedere keer lopen we oa hier weer tegen aan. En wanneer jullie zeggen dat ik eens volwassen moet worden en die dingen alleen met mn man moet gaan delen, dan hebben jullie wellicht gelijk.. Alleen voel ik me zo dat ik het te gek vind om met veel mensen te praten en te spiegelen, moet ik dat stukje van mezelf dan gaan loslaten? Kan ik dat en vooral, wil ik dat? De meeste van jullie zeggen dan ja, doe het voor je gezin! Maar helaas, zo simpel voelt het niet voor mij sorry..

Mijn god, wat een verhaal over dit 'ding'van afgelopen zondag.
Overigens hebben we na dit gesprek samen gehuild en geknuffeld en om ons heen gekeken naar wat er wel was en besloten om tijd en rust te pakken nu.. Het is ook logisch dat we soms er allebei een klap op willen geven omdat deze onrustige gevoelens WEG moeten, zo zit ons leven op ons werk in elkaar; is er een probleem? Ok, we hebben oplossing 1, 2 en 3..welke kiezen we? Maar zo werkt het nu thuis niet met alles wat ons lief is.
Door deze rust samen weer wat lucht gekregen en genoten van het mooie weer, de meisjes die heerlijk spelen in de tuin en met een vuurtje in de vuurkorf samen buiten eten. Het is een mentaal gevecht maar geen gevecht tussen ons, er is veel begrip naar elkaar. Vraag is alles kunnen we dit accepteren zoals het nu is? Of kiezen we voor ons eigen geluk en zorgen we ervoor dat we dmv co- ouderschap het maximaal mooie kunnen doen voor onze kinderen?

Liefs x

Evanlyn

Evanlyn

07-04-2015 om 11:55

Lastig hoor...

Overigens vind ik het een onredelijke eis van je man dat je alles alleen maar met hem moet delen. Want dat kan helemaal niet. Ieder mens heeft behoefte aan andere contacten. Bij mijn moeder haalde ik elke keer een stemadvies, daar had mijn man een te andere mening over. Die zit ook helemaal niet te wachten op gesprekken over politiek. Uitgaan doe ik ook niet met hem, daar heeft hij geen zin in. En toch zijn we gelukkig getrouwd, en hebben we recent zelfs een heel verrassende, nieuwe kant aan elkaar ontdekt. Tenminste, die kant hadden we allebei al, maar we wisten het niet van elkaar.

Zou het kunnen dat niet alleen jij, maar ook hij onrealistische verwachtingen heeft? Bijvoorbeeld dat zijn gezelschap genoeg voor jou moeten zijn en anders hou je niet genoeg van hem?

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 12:04 Topicstarter

Logische vraag

@Evanlyn, logische vraag en ik denk dat als ik het aan hem stel dat hij dit zeker zal ontkennen maar wellicht diep van binnen wel zo zal voelen? Hij is in de basis best onzeker en klein gehouden vroeger. Hij is ook erg loyaal en trouw naar alles en iedereen, omdat dit veilig voelt. Dus ook zeker naar mij, er lijkt nu wel een knop omgegaan te zijn die hem doet realiseren dat er meer is dan alleen ons. En dat is goed, en ook eng voor mij, logisch maar ik gun het hem wel. Ik wil niets liever dan dat hij ook gelukkig is want het is een echte leuke en lieve man.
Het is ook gewoon geen goede combi, een man die rust/loyaliteit en veiligheid wil tov een vrouw die een vrijbuiter is (geen vreemdganger) , die fladdert en met een onrustige blik de wereld in kijkt. En ja, tuurlijk ben ik rustiger en vrediger (gek woord) geworden doordat ik kinderen heb gekregen en geniet ik ook van de rust en regelmaat die we daardoor hebben, zeker! En het is ook zeker niet zo dat ik cursus na cursus zou willen volgen (wel gedaan) om 'het leven' te ontdekken maar er komen veel dingen op mijn pad omdat ik er voor open sta. Voorbeeldje; een bestuursfunctie op een sportclub. Ik doe het niet, omdat dat teveel druk geeft op ons gezin en bv sport van mijn man, meer avonden van huis. Maar het komt op mijn pad, ik vertel erover thuis met enthousiasme natuurlijk en hij kan alleen maar reageren met; ' dat ga je toch niet doen he? Daar heb je echt geen tijd voor hoor, en wij ook niet als gezin. Hoe kan je daar nou zo enthousiast over vertellen, ik begrijp het niet! '

En ik verwijt hem het niet, want ik weet inmiddels ook door onze therapie hoe hij denkt. Maar het benadrukt wel mijn beperkte gevoel hierin, en dit is slechts een voorbeeld.

Bellefleur

Bellefleur

07-04-2015 om 12:24

Acceptatie

Een man die rust/loyaliteit en veiligheid wil. Een vrouw die een vrijbuiter is. Wat als je van elkaar accepteert dat de andere anders is? Wat als je de hele dag fladdert, van alles ontdekt, en dan naar huis gaat? Daar is de rust en de veiligheid. Wat als jouw man jouw gefladder aanschouwt, en weet dat je weer naar huis komt, en zijn rust zoekt? Wat als je jouw man kunt accepteren? Dat hij vaardigheden heeft die jij niet in huis hebt? En wat als jouw man gebruik kan maken van jouw gefladder als hij dat eens een keer nodig heeft?

Angela67

Angela67

07-04-2015 om 12:28

waarom alles vertellen

Het valt me op dat jij en of hij vinden dat alles delen zo belangrijk is.
Ik zou eens stoppen met alles vertellen behalve als je het gevoel hebt dat je zijn vertrouwen schendt. Dát moet de kern zijn.
Natuurlijk bepraat ik ook zaken met anderen als ik dat wil, maar er is wel een grens. En die bepaal je samen.
In jouw postings klink je alsof je alles buiten wilt hangen en hij niets.
Dat is vast niet waar. Maar als je het zo schrijft en zelf erbij schrijft dat jij het altijd zo deed dan ben je niet eerlijk volgens mij. Je kunt best iemand vragen stellen over zijn of haar shceiding maar waarom moet je zo nodig hun mening hebben over jou en jullie situatie?
Kun je zelf niet in je hoofd nadenken met die nieuwe informatie? Of alleen met 1 of 2 mensen erover praten en het daarbij laten?
gr Angela

viola

viola

07-04-2015 om 12:35

snap er niets van

Ik snap echt niet waar jullie de tijd vandaan halen om dit allemaal te doen. Ik vond het vooral heel druk met 2 kleine kinderen. Een gevecht om nog een klein beetje tijd voor mezelf te vinden, of een momentje met partner.
Jee, en jullie hebben alle tijd voor jezelf en elkaar? En voor al dit drama? Hoe doe je dat?

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 12:36 Topicstarter

balans

@bellefleur, ja mooi beschreven en eigenlijk dachten we volgens mij allebei dat dit er ook was. Maar nu alles overdacht word is het dus blijkbaar niet zo.. aan beide kanten. Maar ik ben het eens, ik kan het ook zo eens brengen bij hem en kijken wat hij daarbij voelt.

@Angela Ik begrijp je punt maar nee, zo werkt het niet voor mij. Als mensen die dichtbij mij staan nu momenteel vragen hoe het gaat met mij, een oprechte vraag ipv de snelle standaard vraag dan vertel ik hoe het gaat. En ja, dan vind ik hun mening daarover ook belangrijk. Maar het feit dat hij zondag aangaf hier moeite mee te hebben dat leert mij natuurlijk wel om dit aan te passen en dit voorlopig niet te doen.
Tuurlijk kan ik zelf mijn plan en info bedenken, dat lukt me prima. Alleen ben ik van mening dat ervaringen en meningen van anderen mij verder kunnen brengen, net zoals die van jou nu.

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 12:39 Topicstarter

@Viola, is dit een oprechte vraag of een verwijt?
Als het een vraag is; goede planning met een wekelijks overleg daarover. we hebben allebei een onregelmatige agenda, veel onderweg en op pad. Het avondeten proberen we zo goed als altijd samen te doen (en ja, ik kook vooruit) incl het naar bed brengen van de kinderen. Daarna is het om en om onze eigen tijd qua sport of andere dingen. En tegenwoordig wat meer avonden thuis om te praten

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 12:40 Topicstarter

@ reactie vraag 2

Ik werk overigens 3 dagen, en qua opvang hebben we 1 dag kdv/bso en 2 dagen opa's en oma's die af en toe meekoken wanneer het niet anders kan.

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 12:48

vrij laten

Vier opmerkingen op dit moment:

1. Ik heb eens oudere mensen gevraagd wat het succes was van hun lange huwelijk. Antwoord (meerdere malen): elkaar vrij laten.
Dat is denk ik een leerpuntje voor je man, als ik jouw postings zo lees.

2. Feit blijft dat ik de behoefte blijf houden en dit blijkbaar niet bij hem kan vinden om het gesprek aan te gaan, om te delen en om zijn mening hierin te weten."
"En wanneer jullie zeggen dat ik eens volwassen moet worden en die dingen alleen met mn man moet gaan delen, dan hebben jullie wellicht gelijk.. "
Mijn reactie: NEE, je moet zeker niet je eigen behoeften geweld aan gaan doen en niet meer met anderen dingen bespreken (in zijn algemeenheid), terwijl je het niet met hem kunt bespreken op een manier die jij wilt.
NEE, dat lijkt mij ongezond. Realiseer je juist dat je man je NIET alles kan geven waar jij behoefte aan hebt. Wat hij je niet kan geven, moet je juist wel bij anderen halen.
Ik bespreek veel opvoedkwesties met vriendinnen (of hier) en alleen als het nodig is bespreek ik iets (kort) met hem. Hij kan daar niet uitgebreid over praten, nadenken, discussieren. Kan hij niet (vaak genoeg geprobeerd), dus doe ik hem niet aan. Ik belast hem er zo min mogelijk mee.

3. Je hoeft niet alles wat je zonder je man doet uitentreuren met hem te delen. Hij heeft er moeite mee als jij allerlei dingen met anderen bespreekt: vertel het hem dan niet.
Maar zorg dat je eerlijk bent naar jezelf en hem dat je niet vreemdgaat en dat je dus (mn met mannelijke vrienden) niet het randje gaat opzoeken. Met een net gescheiden man die je lang niet hebt gesproken contact opnemen en dan advies vragen over jouw situatie klinkt wat 'gevaarlijk'. Zou ik zelf minder snel doen, maar jij weet of je er misschien 'meer' mee wil dan alleen advies.

4. Uiteindelijk draait het om rekening houden / willen houden met elkaars behoeften. En om elkaar daarin wat tegemoet te komen, zonder dat een van beiden zichzelf helemaal geweld aan doet.
Daarvoor kan jij misschien wat minder open alles delen, om hem die pijn te besparen (maar hem wel trouw te blijven) en kan hij jou wat vrijer laten om "te fladderen" en het vertrouwen te hebben dat je steeds bij hem terugkeert (elke dag) voor rust en veiligheid.

5. En ga meer met elkaar doen dan steeds praten . Heb het leuk samen, dan krijgt hij vertrouwen dat jij hem leuk vindt, bij hem wilt blijven en hij zich geen zorgen hoeft te maken. Hij komt onzeker en (daardoor?) jaloers over.

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

07-04-2015 om 12:57

Twee kanten van dezelfde medaille.

Zoals ik het lees worstelen jullie allebeide met twee kanten van de zelfe medaille, en is datgene wat ooit onweerstaanbaar was onaantrekkelijk geworden.

Ik ben zelf (mede door mijn ADD) ook degene die bezig is om op alle prikkels te reageren, degene die snel enthousiast is, woeste plannen kan maken en uitbundig is.
Mijn man is daarin mijn tegenpool. HIj is rustig, bedaard, denkt eerst doet daarna, en waar ik boven de aarde vlieg, staat hij rustig met beide benen op (in) de grond.

Die eigenschap van hem vond ik woest aantrekkelijk toen ik hem leerde kennen. Hij rustig, kalm, bedaard en zat volgens mij vol diepe gedachten. Hij was degene waarbij ik tot rust kon komen.

10 jaar later was hij in mijn ogen saai, de diepe gedachten waren niet aanwezig. (hij dacht gewoon lang na) het bedaarde was sloom geworden, en het tot rust komen ervaarde ik als een sleepanker, een verplicht "niets" doen terwijl ik inwendig zat te springen.
Hij werd gek van al mijn impulsen. Van de woeste plannen, van de meest vreemde associaties die ik kon leggen bij een opmerking of situaties.
Wat hij ooit leuk vond, meer licht en luchtigheid en speelsheid wat ik hem wist te brengen, voelde voor hem als een continue onrust en nooit weten wat er zou gebeuren, een continue gevoel voor onveiligheid.
Alles wat hij ooit aantrekkelijk in mij had gevonden was nu "irritant"

Maar ook daar zijn we doorheen gekomen. Hij heeft stappen mijn richting uit gedaan en ik zijn kant op. Hij weet wanneer ik "moet" reageren op allerlei prikkels, hij weet ook dat dat weer voorbij gaat en hij neemt zo zoals ze zijn. Prikkels die voorbij komen. Gaat weer over.

Ik weet wanneer hij daar wel mee om kan gaan en wanneer niet. Ik ben me er bewust van dat hij anders denkt dan dat ik dat doe en dat ook anders uit.
We hebben geleerd op welke plekken we de ander gewoon moeten laten "zijn" en we hebben geleerd van elkaar wat we belangrijk vinden om "aan te houden"

Simpel voorbeeld: Ik heb volgens mijn man de neiging om te verdwijnen. Dat schiet me iets te binnen en dat moet ik dan ook doen. Hetzij even een boodschap doen, even naar de buurvrouw, praatje in het dorp, noem maar op.
Hij vind die "verdwijnacties" verschrikkelijk. Hij wil graag weten waar ik ben. Niet om controle uit te oefenen, maar gewoon weten waar ik ben. En dus ben ik begonnen om te melden waar ik ben. (was ik niet gewend, hij was veel weg en pas de laatste 2 1/2 jaar 24/7 thuis) Dit heeft hem rust gegeven. Weten waar ik ben.

Hij begint te leren om mij "te volgen in mijn prikkels" Als we in een stad lopen, dan vind ik het fijn om op elke prikkel te reageren, waardoor we dus kris kras door een stad heen kunnen lopen. Hij zou een denkbeeldige route maken, en die volgen. (dan heb je alles gezien wat je wil zien) Hij heeft geleerd om dat routes maken los te laten, en om mij te volgen.

Door deze simpele dingen heeft hij er minder moeite mee als hij me een keer niet kan vinden en ervaart hij dat als minder erg en ben ik in staat om een keer "gestructureerd" snel een boodschap te doen in de stad omdat ik weet dat ik een volgende keer wel mijn prikkels en impulsen kan volgen.
Al met al is hierdoor de kwaliteit van onze relatie stukken beter geworden, en ben ik weer in staat om datgene te zien wat mij in eerste instantie in hem aantrok. Wat ik woest aantrekkelijk vond. Ik kom dus ook weer tot rust bij hem. Hij kan weer luchtiger en speelser zijn, want hij weet dat er ook ruimte is voor zijn andere kant.

We komen dus stukje bij beetje steeds meer in balans.

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 12:59 Topicstarter

5 opmerkingen

FFzo, dankjewel voor deze opsomming die weer wat inzicht geven! Ik ga hem vragen of ik hem inderdaad jaloers/onzeker maak en hoe ik dat weg kan nemen.

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 13:15

Kriebel83; vragen

"Ik ga hem vragen of ik hem inderdaad jaloers/onzeker maak en hoe ik dat weg kan nemen."

Goede aktie! Zeker doen.

Houd er rekening mee dat hij misschien niet snel/goed kan aangeven wat hij wil. Misschien heeft hij tijd nodig om te bedenken wat hem kan helpen. Misschien komt het er nooit uit.

Dat is bij mijn man in elk geval zo. Ik kan het hem vragen wat ik wil: hij kan het niet aangeven.

Wil het liefst dat ik thuis ben (nb ook als hij zelf weggaat!). Volkomen onlogisch, kan het niet uitleggen, maar voelt het wel zo.

Daar kan ik niet aan voldoen - ik ben ook zo'n "fladderaar" (enthousiasteling?) net als jij . Daar wil ik ook echt niet aan voldoen, dan doe ik mezelf geweld aan.

Als hij het niet in woorden kan aangeven, kan je wel proberen met complimenten (over dingen die hij goed/leuk doet) en met leuke activiteiten samen te laten merken dat je (ook) graag bij/met hem bent. Misschien dat zijn zelfvertrouwen dan groeit.

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 13:18 Topicstarter

Dezelfde medaille

@sinbads Vrouw, nou inderdaad zeg.. het lijkt wel een soort van zelfde verhaal. Mooi om te lezen hoe jullie daarmee omgaan en vooral jullie oplossing.
Had jij ook het gevoel dat die irritaties zo sterk waren dat je nadacht over scheiden en daardoor allebei gelukkiger zouden kunnen worden? Inclusief het niet meer aangetrokken voelen tot elkaar etc etc.

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 13:23 Topicstarter

Shit..

@FFzo, shit.. ik denk dat we verkeerd bezig zijn. Want wat wij nu doen is weekenden weg plannen voor onszelf, alleen..om ruimte en tijd te pakken.
En hij denkt natuurlijk dat ik naar jan en allemaal ga...
Maar ik wil het zo graag!! Even tijd voor mezelf..

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 13:26

Anders zijn

"Voorbeeldje; een bestuursfunctie op een sportclub. Ik doe het niet, omdat dat teveel druk geeft op ons gezin en bv sport van mijn man, meer avonden van huis. Maar het komt op mijn pad, ik vertel erover thuis met enthousiasme natuurlijk en hij kan alleen maar reageren met; ' dat ga je toch niet doen he? Daar heb je echt geen tijd voor hoor, en wij ook niet als gezin. Hoe kan je daar nou zo enthousiast over vertellen, ik begrijp het niet!"

Herkenbaar...

Ik ben helaas niet iemand met een succesverhaal over dit soort gedrag/onbegrip van man ten opzichte van jouw enthousiasme.

Ik ben wel nog steeds getrouwd, maar dit soort reacties heb ik keer op keer gehad. Ben daardoor steeds minder gaan vertellen (zoals ik hiervoor al adviseerde), want steeds de deksel op mijn neus krijgen vond ik niet leuk.

Ik weet niet of mijn gedrag goed is (geweest). Het is nu zo gegroeid, en we delen weinig. Dat vind ik heel verdrietig. Hij is sowieso geen prater en als hij praat dan bij voorkeur over dingen die hem interesseren. En ik ben juist een enthousiaste prater - te veel woorden . Gaat niet goed samen.

Ik heb me de afgelopen jaren in toenemende mate afgevraagd of ik nog bij hem wilde blijven. Hij is niet slecht, niet gemeen, alleen denkt erg vanuit zichzelf. Weinig inlevingsvermogen, begrip voor mij. Door de drukte en onvoorspelbaarheid van de kinderen is het bij hem veel sterker/duidelijker geworden dan voor die tijd. Werd het veel lastiger om mee om te gaan.

Ondanks alles ben ik heel blij dat ik toch bij hem ben gebleven. En de kinderen een gezinsleven heb gegeven. Nu op de middelbare school, puberend. Moeilijk erbij, maar vooralsnog de overtuiging dat een scheiding en de gevolgen nog vervelender zal zijn voor de kinderen. Zie het bij vrienden - echt niet leuk voor de kinderen.

En ik heb de overtuiging dat als de kinderen uit huis gaan, hij weer wat relaxter wordt.

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 14:04 Topicstarter

FFzo

Wat mooi dat je wat meer openheid geeft op deze manier richting mij.. Zo weet ik ook dat ik niet alleen ben.

Kan me voorstellen dat er situaties zijn die verdrietig maken..
Heb jij dan nooit de gedachten dat jij (en hij) gelukkiger zouden zijn zonder elkaar? End e kinderen wellicht ook?

Wij vinden het erg lastig om ons voor te stellen dat deze heftige gevoelens op en af zullen gaan totdat de kinderen uit huis zijn..dat duurt lang!

Dankjewel voor je verhaal, ook voor je inzichten..

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

07-04-2015 om 14:09

Scheiden

Tja, erover gesproken in zoweel woorden nooit. Wel eens een boze uitroep, van "Als het zo moet, dan ga ik scheiden" of, "dit is voor mij niet meer leefbaar, er moet iets veranderen"
En ook hebben we in een grijs verleden gesprekken gehad bij een maatschappelijk werker.

Wat bij ons altijd meegespeeld heeft (behalve de kinderen dan) is het feit dat we wisten dat dit weer over zou gaan. Letterlijk zelfs.
Mijn man zat bij defensie en we wisten allebeide dat er weer een moment zou komen dat hij weer voor een X-aantal weken of maanden weg zou gaan. Dat schiep letterlijk en figuurlijk afstand. En gaf ons beide de gelegenheid om na te denken en om bij te komen.

Die tijdelijke afstand is alleen niet zaligmakend! ergernissen en irritaties worden namelijk alleen maar in de koelkast gezet waar ze goed bewaard blijven, maar worden niet opgelost!

Om die reden ben ik ook niet zo voor een tijdelijke scheiding. (14 dagen vakantie alleen is dan beter). Want na 6 weken weg voor je werk, MOET je wel naar huis komen, MOET je wel de confrontatie weer aangaan.
Met een tijdelijke vertrek uit huis naar een andere woning, creeer je ergens anders een veilige plek en is het makkelijk om daar te blijven, of om een excuus te verzinnen om vertrek naar huis uit te stellen.

Want wat volgens mij ook nog wel eens vergeten wordt, is dat het net lijkt alsof mensen veranderen als je ze en poos niet gezien hebt. Op de ene of andere manier verwacht degene die weg is gegaan dat de situatie zoals hij/zij die thuis heeft achtergelaten nog hetzelfde is. Net alsof de tijd daar stil gestaan heeft.
Leven is veranderen, dus ook in de periode dat jij niet thuis bent (bij je gezin bent) gaat het leven daar gewoon door. Onstaan er andere situaties, groeien en veranderen de kinderen, worden regels aangepast en bijgesteld. Het kind wat voor vertrek nog niet van het pleintje afmocht, kan bij thuiskomst wel van het pleintje af mogen.
De goede relatie die je met je buurvrouw had, kan bij terugkomst veranderd zijn in een burenruzie. En dat zijn allemaal dingen die die ander niet meekrijgt. Die ander krijgt ook niet mee hoe je dat opgelost hebt, welke koers je daarin gekozen hebt.
En als je tijdelijk uit elkaar gaat in een periode dat je geen vertrouwen in die ander hebt, dat je twijfelt aan elke actie die de ander doet, als er niet meer op gevoelsniveau met elkaar gesproken kan worden dan wordt de tijdelijke fysieke afstand tussen beiden heel gemakkelijk een permanente geestelijke afstand.

En dan hebben we het nog niet eens over intimiteit en sexualiteit. Exclusiviteit.
Wij hebben daaraan nooit consessies gedaan. Ook niet in de periodes dat er een scheiding van maanden in het verschiet lag. Sex en sexualiteit en de bijbehorende intimiteit is iets wat exclusief voor ons tweeen is in onze relatie. Sexualiteit in onze relatie is voor jezelf of voor die ander. Niet voor een derde. Onder geen enkele voorwaarde.

En nee, nu moet je niet denken dat sexualiteit hier altijd makkelijk gegaan is. Dat is het niet. En ook daar hebben we een "werkbare modus" <<>>> in moeten vinden. Ook daarin zal je kunnen kijken naar elkaars behoeftes en moet je elkaar tegemoet kunnen komen met je behoeftes.

Ik heb geleerd om aan te geven dat mijn hoofd soms te vol zat met prikkels en dat ik tijd nodig had om mijn hoofd leeg te maken en om te focussen op het hier en nu. En ik heb moeten leren dat "mijn geen zin in sex" niet altijd leidend was en dat er meer manieren zijn om intimiteit te delen dan "neuken en geneukt worden". Dat laatste geldt trouwens ook voor mijn partner, ook hij heeft dat moeten leren.

Als laatste over dat scheiden: Tuurlijk heb ik daar wel eens over gedacht. Maar daarna komt ook al snel de realiteit om de hoek kijken. Waar ga je wonen, hoe ga je dat betalen, hoe doe je dat met de kinderen, heb ik voldoende inkomen, is dat werkelijk wat ik wil?
Voor mij was het antwoord nee. Dat is niet wat ik wil. Ik weet wat het is om 24/7 alleen voor "alles" te staan omdat mijn partner er niet is. De vermoeidheid omdat kindlief elke ochtend om 6.00 uur wakker is en dan ook echt wakker is. Niet die zorg kunnen delen, het alleen staan voor een kind wat ziek is, om alleen die zorg te dragen.

En oh, ik kan dat. Dat heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Ik kon dat omdat ik wist dat "ergens" op de wereld mijn partner was, en die mijn keuze's met betrekking tot zorg en opvoeding voor de kinderen blind vertrouwde. Die wist dat de rode lijn die wij ooit samen hadden uitgezet met betrekking tot ons huwelijk en de opvoeding van de kinderen ook zoveel mogelijk gevolgd zou worden. Die mij domweg blind vertrouwde, en mij daardoor het gevoel gaf dat ik altijd rugdekking had. Dat datgene wat ik deed goed was. (ondanks dat hij het waarschijnlijk zelf anders zou doen.)

Mocht je nog meer vragen hebben, stel ze maar. Ik ben voor nu even de draad kwijt van wat ik wilde zeggen.

Sindbads vrouw

Sindbads vrouw

07-04-2015 om 14:23

Nabrander:

Kriebel je schreef: Wij vinden het erg lastig om ons voor te stellen dat deze heftige gevoelens op en af zullen gaan totdat de kinderen uit huis zijn..dat duurt lang!

Je hoeft ook nog geen 20 jaar vooruit te plannen. Van wie moet dat? Als er 1 ding is wat niet vastligt, dan is dat de toekomst.

Mijn zoons wisten ook niet wat ze wilden worden, wat ze moesten leren als beroep om gelukkkig mee te worden totdat ze 67 waren.

Ik ga jou hetzelfde vertellen als mijn zoons:
Kijk naar jezelf en bedenk dan hoe jij wil dat je leven er met een jaar uit ziet. Met 3 jaar, en met 5 jaar. Wat wil je dan doen, wat zou je willen kunnen? En kijk dan naar waar haalbaar en realiseerbaar is.
Hoe ziet het plaatje van jouw gezin er dan uit? en van je werk? en je kinderen? en je relatie? Stel haalbare en realiseerbare doelen.

Hoe kun je iets plannen wat pas over 18 jaar plaatsvind? Er zitten namelijk zoveel variabelen in dat hele verhaal, in dat hele plan, dat kun je onmogelijk vastleggen.
Toen mijn man voor 2 1/2 jaar geleden thuis kwam, en niet meer hoefde te werken zag ik een oceaan van tijd voor me waarin mijn man 24/7 aan de keukentafel zat. Dat vond ik geen fijne gedachte.... Dodelijk saai.

En nu? Nu heb ik hem gisteren afgezet op Schiphol omdat hij voor een aantal weken gaan werken in een ontwikkelingsland. Dat was dezelfde man die voor 2 1/2 jaar riep dat hij nooooooit weer voor geld wilde werken, de man die alleen nog maar leuke dingen met mij wilde doen.
Ik bedoel maar..... Niets is verandelijker als de toekomst.

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 15:31

Tijd voor jezelf

"@FFzo, shit.. ik denk dat we verkeerd bezig zijn. Want wat wij nu doen is weekenden weg plannen voor onszelf, alleen..om ruimte en tijd te pakken.
En hij denkt natuurlijk dat ik naar jan en allemaal ga...
Maar ik wil het zo graag!! Even tijd voor mezelf.."

Waarom wil je zo graag tijd voor jezelf?

En je schreef toch ook dat je doordeweeks tijd voor jezelf hebt? Dus waarom ook de weekenden erbij?

Ik zeg niet dat je moet stoppen met weekenden voor jezelf, maar het is zoeken naar een balans die voor jou (nog) acceptabel is en waardoor je hem wat meer tegemoet komt. Niet hij helemaal zijn zin (als dat niet bij jou past), maar jij misschien ook niet helemaal wat je zou willen.

Overigens: hij gaat dus ook weekenden alleen weg? Waarom wil hij rust en ruimte? Heb je een idee? Ook misschien goed om hem te vragen. Niet denken dat je wel weet wat hij denkt....

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 15:43 Topicstarter

reactie

@sinbads vrouw; mooi om een advies te krijgen zo specifiek. Het is ook zo, waarom je nu druk maken over iets van 18 jaar? Maar in deze fase is het wellicht logsich dat zo'n vraag voorbij komt? Maar deze tip is gewoon goed! Waar staan wij over 3 jaar.. pffff geen idee? Tot eergisterochtend dacht ik; alleen in mn nieuwe huis of wellicht met een nieuwe liefde!?

@ffzo; sorry ik was niet helemaal duidelijk denk ik. Wij hebben net vorige week besloten om in deze fase, (de fase waarin we een plan bedacht hebben rondom uit elkaar gaan, met een tweede huis erbij huren en kijken hoe het tussen ons zou gaan lopen + co ouderschap) wat meer rust te nemen en te pakken om na te denken. Met dus een paar dagen per maand voor onszelf. Hij gaat dit weekend een lang weekend weg met vrienden (stond al gepland) en ik einde van de maand een paar dagen alleen weg, om na te denken en te voelen, en hij weer begin mei een paar dagen echt alleen etc. Dat leek mij een goed plan, hij stemde in.. Hij gaf gister aan dat hij niet weet of hij daar vrolijk van gaat worden maar hij wil het wel testen.. Ik vroeg hem of hij zich gedwongen voelt, want hij hoeft natuurlijk niet te gaan, maar dat was zeker niet zo.
Ik heb daar de dringende behoefte aan omdat ik enerzijds een persoon ben die graag onder de mensen is, een druk sociaal leven heeft en 7/24 bij de kinderen is en snak naar rust en tijd voor mezelf (want ja, ik sport maar nog steeds onder de mensen/team), wat wel meer moeders doen met jonge kindjes denk ik haha! Wij hebben de financiele mogelijkheden om zulke weekenden te plannnen, dus why not?
Maar nu denk ik dat hij zich toch misschien wel gedwongen voelt en liever gewoon bij mij wil zijn, met echte aandacht en liefde. ook al voelt dat nu misschien niet helemaal echt, door alles wat er gezegd is? Ik ga het hem vragen..

Het blijft moeilijk hoor..want los van alle pijn van ons en de kinderen (vooral), blijft een gelukkiger en vrijer leven iets waar ik nu veel overna denk. En nee, ik weet écht dat het gras niet groener is aan de andere kant. En ik zal niet zo snel een vaste relatie aangaan of gaan samenwonen omdat dit is wat ik nu geleerd heb, misschien past het niet bij me? En ja, dat had ik eerder moeten weten voordat ik aan de kindjes begon maar dat voelde toen goed en deed ik met volle overgave en liefde, dus spijt heb ik daar niet van..

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 16:16

scheiden

Wat mij tot nu toe tegenhoudt is, afgezien van het feit dat ik de kinderen graag aldoor (niet half om half) de beide ouders om zich heen gun, dat je niet weet wat er gaat gebeuren als je uit elkaar gaat.

Dat kan prima gaan (de goede uitzonderingen), maar ook minder goed (die ik toch wel vaak hoor/lees). Daar waar getrouwde partners, ook al loopt hun relatie niet helemaal soepel, vaak nog wel hun best voor elkaar willen doen, valt dat bij een scheiding regelmatig bij tenminste een van de twee ouders weg.

Dus daar waar een partner al niet zo soepel is om flexibel te zijn om af en toe bij te springen, verwacht ik dat in een gescheiden situatie nog meer tegen te komen.

Daarnaast groot punt van zorg: als je gaat scheiden zou er eentje of allebei een nieuwe relatie kunnen krijgen. Kan prima nieuwe partner zijn, maar kan ook minder klikken.

En misschien krijgt je man een nieuwe relatie met een vrouw die al kinderen heeft. Gaat daar na een tijdje mee samenwonen. Zit dan dus (veelal) meer bij die kinderen dan bij zijn eigen kinderen. Ik ken zo'n situatie. Je weet niet hoe pijnlijk dat voor die kinderen is dat ze hun vader weinig zien maar dat hij wel bij andere kinderen woont.

Ik zie ik mijn situatie hetzelfde gebeuren (mijn man zou vast niet alleen blijven). Ik wil het mijn kinderen niet aandoen.

En daarnaast: ik wil het mijn kinderen niet aandoen mij de helft van de tijd te moeten missen, maar ook mezelf (en trouwens: ook mijn man) niet. Zelfs al zijn die van mij al ouder.

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 16:24

scheiden kan altijd nog

Eigenlijk denk ik (in het algemeen en bij jou): scheiden kan altijd nog.

En nee, je mag ook in andere situaties dan geweld of verslaving gaan scheiden.

Maar het moet, vind ik dan, het laatste zijn wat je doet. Dus eerst van alles proberen, daarbij kritisch naar jezelf kijken, kijken of je samen elkaar tegemoet kan komen in behoeften en kijken of je zo een minder spannende/vrije relatie kan hebben dan je zou willen, maar wel een acceptabele waarin je toch gelukkig kunt zijn.

Als je na alles geprobeerd te hebben echt ongelukkig bent, het niet volhoudt, dan lijkt me dat een scheiding voor de hand ligt.

Ik ben ondanks alles nog steeds te gelukkig . Ik heb het regelmatig echt zwaar (gehad), vriendinnen begrijpen het niet altijd dat ik nog steeds bij mijn man ben of ze vinden het knap dat ik ondanks alles zo positief blijf, maar ja, zolang ik er zo in kan blijven staan ga ik door. Uit volle overtuiging en genietend van al het goede in het leven.

En nee, ik kan niet alles doen wat ik zou willen. Maar dat is ook niet erg . Er zijn meer mensen die niet altijd kunnen doen wat ze willen (bijv. door geldgebrek).

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.