Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

We gaan uit elkaar.. gaan we dit echt doen??


Spits

Spits

07-04-2015 om 16:53

Wordt volwassen

....blijft een gelukkiger en vrijer leven iets waar ik nu veel overna denk.

.....En ja, dat had ik eerder moeten weten voordat ik aan de kindjes begon maar dat voelde toen goed en deed ik met volle overgave en liefde, dus spijt heb ik daar niet van..

Ik heb niet het hele draadje gelezen.
Maar ik kan maar 1 ding zeggen; welkom op aarde.
Wordt volwassen. Neem verantwoordelijkheid waar je verantwoordelijk voor bent; het geluk van je kinderen.

Idealiseer je vrije leven niet. Je bent niet meer vrij. Dat is de werkelijkheid. Maak wat van je huwelijk.Je bent begonnen aan kinderen omdat het goed voelde. Nu voelt het gebonden. Je kunt je leven lang je gevoel achterna gaan en van hot naar her zwerven. Daar ga jij je mogelijk goed bij voelen.
Maar...je bent verantwoordelijkheid aangegaan. Je kunt niet meer leven op louter gevoel.

Je wordt geacht volwassen te handelen. Na te denken. Niet meer alleen aan jezelf maar ook aan je kinderen. Deze kinderen zijn afhankelijk van jullie.

Hou op met dat gepraat ga wat doen. Besteed aandacht aan je man, bemin elkaar, maak tijd voor elkaar. Deze troenjaren gaan voorbij. Jullie kunnen nog een leven lang mooi samen zijn. Zoek een weg voor allebei.

Maar hou op met dat onvolwassen gedagdroom over een vrij leven en een nieuwe minnaar.

viola

viola

07-04-2015 om 17:14

je hebt vast goede slapers

je kinderen dan
Het is een oprechte vraag van me; waar vind je al die tijd.
Zowel in praktische zin als in je hoofd trouwens, ik voelde toen de kinderen klein waren absoluut niet al die ruimte om met mijn eigen behoeften bezig te zijn, ik had het te druk met de behoeften van mijn kinderen.
En dat is volgens mij gelijk het gebonden zijn. Ja, door kinderen ben je gebonden. In directe zin en indirecte, vaste relatie en andere omgevingsfactoren stabiel houden.
Ik denk dat wel meer mensen dat geregeld zwaar vinden, (ik iig zeker, ben ook heel graag vrij) maar het hoort erbij, toch?

engel

engel

07-04-2015 om 17:15

Niet doen

Gaan we dit echt doen? NEE DOE HET NIET! Als ik alles terug lees ziet de relatie er helemaal niet zo slecht uit en met jonge kinderen kun je elkaar idd wel wat kwijt raken. Je kiest met een scheiding en alle gevolgen daarvan NU voor je eigen geluk. Mijn ex deed dat (heel egoistisch) ook en zijn nieuwe vriendin voor de 3e keer. Gevolg; gebroken en beschadigde kinderen ondanks de leeftijd tussen de 15 en 20. Als de liefde echt op is o.k maar dat lees ik niet. Ik weet niet hoe oud jullie zijn maar de vraag stukken; wie ben ik?, wat wil ik? zijn heel normaal en je hebt nou eenmaal de verantwoordelijkheid genomen om ouder(s) te worden. Nogmaals DOE HET NIET!

viola

viola

07-04-2015 om 19:45

wat ik eigenlijk bedoel

is dat het klinkt aan alle kanten alsof je het relatief best 'luxe' hebt allemaal en prima voor elkaar. En toch ben je ontevreden.
Dat geeft mij niet de hoop dat je straks, alleen, wél tevreden zult zijn. Vrij en ongebonden word je niet meer, je hebt kinderen.

Ginny Twijfelvuur

Ginny Twijfelvuur

07-04-2015 om 20:20

Ik snap het niet....

Ik heb #69 wel driemaal doorgelezen, maar ik krijg maar niet helder waar nu precies jullie pijnpunt ligt. Het lijkt voor mij alsof jullie allebei een utopie najagen en van je partner iemand proberen te maken die hij/zij niet is.

Zoals ik het lees hebben jullie alles: geld, middelen, voldoende vrije tijd. Dus waar schort het dan aan? Wat zoeken jullie in elkaar dat de ander niet kan bieden?

Hier ook de redelijk standaard (denk ik ondertussen) verdeling: rustige stabiele man en iedere week een ander idee vrouw (of zo iets....). En ik vind het echt heerlijk. Mijn man laat mij rustig mijn luchtkastelen bouwen, verblikt en verbloost niet en houdt op zijn tijd de boot af. Misschien zijn wij minder uitersten, ik weet het niet, maar ik zou er echt niet over vallen als hij na een enthousiast verhaal van mij, mij weer even met beide benen op de grond zet. Ik luister naar hem, neem zijn mening serieus en overdenk dit. Heeft ie gelijk dan heeft ie gelijk. En wil ik het toch, dan wil ik het toch. In beide gevallen: even goede vrienden.

Zoek jij iemand die samen met jou luchtkastelen bouwt? Of wil jouw man dat jij ook verandert in een bedaarde huismus?

Zit dat hierin? :
"De kern van het probleem werd ook weer duidelijk. Er is genoeg ruimte voor ons beiden in ons huis, we hebben het goed, de kinderen voelen zich heerlijk en gelukkig..maar.. Hij vind het erg moeilijk dat ik met meerdere mensen mijn leven deel, dat ik veel mensen ken (waar hij sommigen niet van kent) en daar bijvoorbeeld dingen over mijn eigen bedrijf deel óf deze problematiek. En dat klopt, ik heb een oude bekende gebeld die onlangs gescheiden is, een vechtscheiding. Elkaar een tijd niet gesproken, bijgekletst en ik heb hem gevraagd hoe hij alles beleefd heeft en naar zijn mening over mijn probleem. En ik BEGRIJP dat mijn man daar moeite mee heeft, want ja..hij word buitengesloten in deze. Dit is overigens een voorbeeld nu, maar dit is al vaker voorgekomen. Ik ben een mens die alitjd zo door het leven gegaan is, vele contacten en gesprekken, dit wist hij overigens heel goed en vond hij op een zekere manier ook leuk/aantrekkelijk in mij. En echt, ik begrijp het en ik wil er rekening mee houden om het niet te doen en dus een stukje van mezelf in te leveren, ook al vind ik het heerlijk om met minder of zelfs onbekenden een gesprek te hebben in een kroeg..
Feit blijft dat ik de behoefte blijf houden en dit blijkbaar niet bij hem kan vinden om het gesprek aan te gaan, om te delen en om zijn mening hierin te weten. Dat komt ook door de spreekwoordelijke dichte deur die ik al vaak gevoelt hebt, hij vind veel onzin/gekke plannen/leuk idee hoor maar niet nu/ doe eens normaal (dingetje vanuit zn opvoeding) etc etc. En ja, daardoor deel ik minder en minder met hem..
Het lijkt een simpel ding om op te lossen maar iedere keer lopen we oa hier weer tegen aan. En wanneer jullie zeggen dat ik eens volwassen moet worden en die dingen alleen met mn man moet gaan delen, dan hebben jullie wellicht gelijk.. Alleen voel ik me zo dat ik het te gek vind om met veel mensen te praten en te spiegelen, moet ik dat stukje van mezelf dan gaan loslaten? Kan ik dat en vooral, wil ik dat? De meeste van jullie zeggen dan ja, doe het voor je gezin! Maar helaas, zo simpel voelt het niet voor mij sorry.."

Ik vind dat je je niet zou moeten aanpassen aan de wens van je man. Als jij praatpalen nodig hebt, heb je die nodig. Dat zou hij moeten respecteren.

Ik heb het idee dat jullie je meer focussen op wat jullie scheidt dan op wat jullie verbindt. Waarom niet de overeenkomsten tussen jullie opzoeken in plaats van de verschillen?

Kriebel83

Kriebel83

07-04-2015 om 20:54 Topicstarter

...

Ik hoef niet vrij en ongebonden te zijn!! Ik hou als een dolle van mn meisjes en het liefst heb ik ze 24 uur bij me.. daar doe ik naast mn werk alles voor. En ja, tuurlijk heb ik er veel dingen naast maar alleen als alles goed geregeld is voor hen, dan durf en kan ik tijd voor mezelf pakken.
En nee, ik hoef geen leukere man/minnaar/sexgod/weet ik veel wie te hebben.. En ja, tuurlijk denk ik daar nu overna omdat ik in een fase zit waarbij ook de gedachten voorbij komen, wat zou dát leven mij kunnen geven? Maar mag ik het dan niet meer noemen?
Wordt volwassen..ok, die kan ik incasseren omdat ik zelf ook baal van mijn twijfels en moeilijke gedachten.. daarom probeer ik ze te delen met jullie. (en vind ik het ook enorm fijn dat er meegedacht kan worden)..

@viola, fijn dat je vraag oprecht was. Inderdaad prima slapers en ook een goed en comfortabel leven, klopt. Niet heel veel geld of extreme dingen maar een goed leven waarin we bepaalde keuzes kunnen maken. En toch ben ik ontevreden, het klinkt naar maar ik denk dat je gelijk hebt.. En ik hoop oprecht dat ik hetkan gaan ombuigen, echt!

@Ginny, je laatste alinea raakt me, want we hebben het inderdaad de laaste tijden alleen maar over de dingen die ons scheidt.. dankjewel. En ja, stiekem verlang ik soms naar een man die met mij mee bouwt en ontwerpt aan de luchtkastelen..klopt..

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 21:00

Overeenkomsten, verschillen, behoeften

Ginny maakte inderdaad een goede opmerking.

Niet een lijst maken waarin jullie verschillen c.q. wat jullie ergert in elkaar, maar praten (lijst is niet nodig) over wat jullie WEL met elkaar delen, wat jullie wel leuk vinden in elkaar.

En inderdaad, zoals eerder gezegd is: niet verlangen dat hij je gelukkig maakt, want voor jouw geluk ben je zelf verantwoordelijk.

Maar ik denk ook dat het belangrijk is eerlijk en open te zijn over jullie beider behoeftes en te bekijken waarin je elkaar daarin tegemoet kan komen.

Is je man verder wel positief naar jou toe, dus alleen wat "behoudend" als jij met enthousiaste verhalen komt?

Kan ook nog zijn dat hij primair wat afhoudend reageert, maar als je er later op terugkomt (en hij er over heeft kunnen nadenken) en je goed onderbouwt waarom je iets toch wilt, dat hij daar dan toch in meegaat?

mijk

mijk

07-04-2015 om 21:04

Wat ik merk is dat we dan allebei versterken..

We hebben het lang niet breed gehad en man houdt van dure spullen. Ik had het gevoel dat ik op de rem moest bij het besteden en hij ging daardoor steeds verder in dromen ( nu ook met dingen die ik leuk vind) omdat hij het gevoel had dat hij moest zorgen dat er nog af en toe iets geks gebeurde. En verdraaid nu ik wat losser ben trapt hij rustig zelf op de rem.... En ik vind het samen fantaseren over nieuwe hobbys verbouwinen etcetera ook best heel leuk! Zo tig voorbeelden. Wij hadden gewoon allebei te weinig vertrouwen in de grens van de ander....

Mijk

VerlatenKind

VerlatenKind

07-04-2015 om 21:41

je begreep het verkeerd

Beste Kriebel, ik volg alles met interesse en zou ook best tips en meningen willen geven, maar dat doen anderen al.
Maar ik wil wel nog even je ogen nogmaals proberen te openen.
Want: waar lees jij dat mijn ouders een vechtscheiding zouden hebben gehad? Niet, een interpretatie van jouw kant. Het was ook helemaal niet zo! Mijn ouders overlegden af en toe, er was veel kort contact, moet ook wel (2 jonge kinderen en co-ouderschap). Later, vanaf kort voor mijn twaalfde, veranderde dat wel: het was nog steeds absoluut geen vechtscheiding maar overleg was inmiddels minder geworden en ik vond het erg pijnlijk dat het co-ouderschap op zou houden door de verhuizing, en supervervelend om te moeten kiezen.
Je zou mijn ouders nu eens moeten zien op een verjaardag van ons kinderen, of van de kleinkinderen. Ze praten honderduit, hun partners sinds 35+ jaar zitten er maar een beetje bij (gaan soms ook gezellig meedoen).
Je weet niet wat de toekomst brengt met nieuwe partners, maar jij verwacht geen vechtscheiding. Dat zou inderdaad minder rampzalig zijn!
Maar het is wel nog steeds rampzalig voor je kinderen. Ik ben geen uitzondering. Het was heel, heel pijnlijk en het heeft een stevige bodem gelegd van mij minderwaardig voelen. Je bent niet goed genoeg voor je moeder om te blijven, het gezin was niet leuk genoeg? Je moeder vond zichzelf belangrijker. Mijn moeder (misschien mijn vader ook deels) waren bijzonder veel met zichzelf bezig, ook al werd vanalles na de scheiding goed geregeld.
Ik denk dat dat bij jou nu ook zo gaat. Heel veel met jezelf bezig.
Mijn moeder heeft ook wel eens toegegeven dat ze er voor zichzelf geen spijt van heeft, maar toch eigenlijk wel spijt heeft, omdat ze gezien heeft wat het met haar dochters gedaan heeft. Het deed me wel goed dat ze dat erkende.
Maar ik blijf soms toch nog een beetje een Verlaten Kind (niet Vergeten Kind, trouwens!), dus nogmaals: denk niet dat dit verhaal op jouw kinderen wel niet van toepassing zal zijn omdat jullie geen vechtscheiding gaan krijgen. Dat hadden mijn ouders dus helemaal niet.
Ik wens je veel sterkte in je pogingen er wat van te maken! Je klinkt heel actief in het zoeken naar oplossingen. Wel hoop ik dat je het tijdelijke huurhuis toch maar niet gaat doen, want ik heb maar 1 voorbeeld van vele, waar dat uiteindelijk wel weer goed kwam. Eigenlijk dus bijna nooit. Succes!

Ff zo

Ff zo

07-04-2015 om 21:44

En...

heb je ooit aan hem gevraagd waarom hij zo terughoudend reageert als jij met iets "geks/enthousiasts" komt?

En heb je hem ooit verteld dat je dat helemaal niet leuk vindt en dat dat ook niet nodig is (omdat je echt niet in 7 sloten tegelijk loopt, dus er zelf ook echt wel serieuzer over nadenkt dan alleen de 1e keer dat je het verhaal vertelt)?

Ik denk dat het goed is dat daar waar jullie verschillen tussen jullie constateren waar ergernis uit voortvloeit, het goed is dat je dat onderzoekt. Oprecht geïnteresseerd bent in de ander, waarom die reageert zoals hij/zij reageert. En dus niet verwijtend, maar onderzoekend. Je kunt ook van elkaar leren. En door te weten wat erachter zit, elkaar beter begrijpen en er dan vervolgens beter over praten en beter mee omgaan (bijv. zijn zorgen wegnemen dat je niet impulsief beslissingen neemt die impact op het gezin of op hem hebben).

Volgens mij is er bij jullie nog een hoop verbetering in jullie relatie mogelijk - oke, dat hoop ik tenminste voor jullie en voor jullie dochters

Jojo

Jojo

07-04-2015 om 22:01

wat ik ook merk

en misschien heb ik dat verkeerd hoor, dat met name jij een ietwat onrustige aard hebt. Een beetje een fladderdiertje. Dit meemaken, dat doen, even dit daar en zus en zo.
Hij lijkt mij iets rustiger van aard, iets minder ambitieus in de dingen die het leven hem geeft.

Mijn ex was een ongelofelijke fladderaar. Hij was zo erg dat hij thuis geen rust meer kon vinden en zich niet meer kon ontspannen. Alles uit het leven halen, liefst wringen tot je er kramp van krijgt.
Ik ben een type dat gerust kan sterven zonder de sahara te hebben gezien. Hij zou er dan bv alles willen doen wat je daar kunt doen en vervolgens bekaf roepen: wat gaan we nu doen, wat gaan we nu doen!
Dat botst. Mijn toereikingen waren niet voldoende om hem daarin tegemoet te komen.
Je zou moeten kijken/onderzoeken of jullie afstand als noord-en zuidpool te breken is op een eiland in het midden.
Als dat zorgt voor een volledige afbreuk van een persoon, dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Maar heb jij wel eens onderzocht waar die onrust (nogmaals: in mijn ogen en als het niet klopt vergeet het dan maar) bij jou vandaan komt?

Kriebel83

Kriebel83

08-04-2015 om 08:37 Topicstarter

Goedemorgen

@verlaten kind, dat is idd een aanname van mij..wat gek eigenlijk. Sorry. Ik denk zeker niet dat dat mij/de meisjes niet zal overkomen..maar dat gevoel wat jij hebt, het minderwaardige, is wel een inzicht. Je leest ook overal dat je kinderen vooral moet vertellen dat het niet hun schuld is etc.etc. Zal het genoeg overkomen???!

@ffzo, die gesprekken hebben we de afgelopen jaren wel eens gehad ja. En het klopt dat hij uiteindleijk wel over de brug komt wanneer hij er zelf in gelooft. Het is geen saaie rustige man, maar wel een man die zoekt naar veiligheid.
Zondag gaf hij dus aan dat hij het niet fijn vind dat er veel vaagheid om mij heen hangt rondom contacten met veel personen. Ik denk dat daar de crux ligt voor het grootste gedeelte, het niet 100% vertrouwen dat ik wel weer terugkom naar thuis.. Ik heb het hem gevraagd en mn excuses daarvoor aangeboden en gezegd dat ik heel graag dat vertrouwen weer terug wil winnen. Daar reageerde hij bedeesd op, moet hij even laten zakken denk ik.

@jojo, eigenlijk is dat iets wat ik al heel lang heb, misschien altijd al?? Maar waar het vandaan komt weet ik niet. Meer een accepteerde eigenschap die er nou eenmaal was.. vind jij dat ik dat moet onderzoeken? En waar denk jij zelf aan?
Hier geen aanwijsbare redenen van bv een slechte jeugd/ andere nare dingen..

groener gras

Ontevredenheid is volgens mij zoiets als verveling. Als iemand zich verveelt kun je 100 dingen opnoemen om te doen, maar het punt is nou juist dat dat men nergens zin in heeft (en niet dat men niets te doen heeft).
Zo ook wanneer men ontevreden is. Er is meer dan genoeg in je leven om tevreden te zijn, maar je voelt je ontevreden. En weet je: dat gaat een scheiding niet oplossen.

Het probleem zit hem er denk ik meer in dat elke keuze die je maakt in het leven, hoe positief ook, óók betekent dat je bepaalde andere keuzes niet meer kunt maken. Als je eenmaal kinderen hebt gaan ze niet meer weg, om er eens eentje te noemen.
De meeste mensen maken een keuze en staan er dan volledig achter. Natuurlijk heb je weleens een moment dat je denkt: wat als... maar niet zo dat je er de hele boel voor overhoopt gooit. Het is zoals het is, daar maak je dan het beste van.
Maar sommige mensen maken een keuze en vanaf dat moment richten ze zich vooral op de keerzijde van die keuze: nu kan ik niet meer dit, nu heb ik geen tijd meer voor dat enz. Altijd maar kijken naar wat men niet heeft, in plaats van naar alles wat men wel heeft. En zo ben je altijd ontevreden.

Volgens mij zit daar het probleem. Zolang jij denkt dat de keuze om te scheiden er is, denk je dat dàt beter zal zijn (want het is anders dan hoe de situatie nu is). Maar met zulke jonge kinderen en niet echt een slechte relatie kun je ook zeggen: scheiden is helemaal geen keuze. Die optie is er gewoon niet. Dus wat ik verder ook wil, ik moet het daarmee doen: met die partner en die kinderen.
Je hebt die keuze gemaakt, nu moet je er het beste van maken. En daarvoor zijn meer dan genoeg ingrediënten voorhanden volgens mij.

Dus: oefen jezelf in tevredenheid. En kijk vooral eens naar wat je wel hebt, in plaats van wat niet.

Oh en tot slot: ik vind het niet zo vreemd dat je man moeite heeft al jou contacten en dat hij onzeker is over of je wel weer naar huis komt. Je hebt toch ook aangegeven dat je wilt scheiden omdat je meer vrijheid wilt? Blijkbaar voelt hij prima aan dat je ergens naar zoekt wat je thuis niet denkt te vinden.
Als je wilt dat hij vertrouwen heeft in je, zul je moeten stoppen met zoeken buiten de deur en het meer thuis zoeken.
Waarmee ik niet zeg dat je geen contacten meer moet hebben met anderen, zeker niet, maar misschien moet je goed nadenken over nu eigenlijk precies je intentie is.

Bellefleur

Bellefleur

08-04-2015 om 09:21

Tijd

Ik ken mijn man 25 jaar en 353 dagen. Als ik terugkijk op onze geschiedenis, dan is het twee jaar lang intense verliefdheid geweest. Daarna rust en herstellen van heftige gebeurtenissen in de familie. Toen kwamen de kinderen. Dat is turbulent geweest. Verwarrend en uitputtend. We maakten regelmatig slagzij, en onze relatie ook. Ik heb heel wat jaren over scheiding nagedacht. Nu zijn de kinderen groter, zitten diep in de puberteit. En brengen veel gedoe te weeg. Maar mijn man en ik kennen elkaar. We hebben zoveel stormen gehad samen, dat we elkaar soms alleen maar hoeven aan te kijken. En er is een nieuwe fase: we redden het samen wel. Mijn boosheid over al zijn gebreken is weg. En hij accepteert mij met al mijn nukken.
Kriebel, misschien zijn jullie in een dal beland. Maar wacht af, er komt misschien wel weer een top. Geef jullie relatie en vertrouwen in elkaar de tijd.

Bimba Boef

Bimba Boef

08-04-2015 om 10:14

jippox....

Sorry, ik kan het niet laten, moet hier even op reageren: " Als je eenmaal kinderen hebt gaan ze niet meer weg, om er eens eentje te noemen"

Sommige kinderen wel.... en dat is dan meestal vervolgens de grootste pijn in je leven.

bimba boef

En dat vind je wel relevant in deze discussie?

Lijkt mij trouwens dat ook als een kind verdwijnt uit je leven, het niet 'weg' is, maar je het nog altijd met je mee draagt en het je ook voor altijd ergens verbindt met de andere ouder van dat kind.

Jojo

Jojo

08-04-2015 om 11:05

Kriebel

"@jojo, eigenlijk is dat iets wat ik al heel lang heb, misschien altijd al?? Maar waar het vandaan komt weet ik niet. Meer een accepteerde eigenschap die er nou eenmaal was.. vind jij dat ik dat moet onderzoeken? En waar denk jij zelf aan?
Hier geen aanwijsbare redenen van bv een slechte jeugd/ andere nare dingen.."

Ik bedoel niet dat jij moet gaan onderzoeken of je een stoornis of trauma hebt, dat is absoluut de insteek niet, maar hoe het komt dat je zoveel meer denkt nodig te hebben en waarom dat vaak vast net buiten je huidige leven valt. Wat je denkt te halen aan de andere kant, waarom je denkt met een andere relatie wel je tevredenheid te krijgen, wat maakt je zo gelukkig als je denkt aan .....
Ik denk dat je onrust zorgt dat je naar het verkeerde kijkt en je op het verkeerde richt.
Met deze onrustige manier van denken en verlangen denk ik namelijk dat je wat je zo nodig hebt nooit zult vinden. Perfectie bestaat niet, een volledig vervuld zijn en een gestild verlangen bestaan niet. Je hoeft niet te rennen en vliegen, je mag ook lopen.
Als ik jouw schema hoor/lees, dan bekruipt mij het gevoel dat je het leven doorvliegt maar vergeet te genieten en stil te staan.
Maar ik denk dat wanneer je je hart van nu zult volgen dat je dan wel een spoor van ongeluk steeds achterlaat.

Ff zo

Ff zo

08-04-2015 om 11:10

Jippox / Kriebel

Jippos, mijn complimenten dat je in je posting zo mooi omschrijft wat ik al een tijdje voel bij dit draadje. De kern is " nu moet je er het beste van maken." (een tante van mij zei altijd "make the best of it").

Kriebel, ik kan me voorstellen dat je man na al dat gepraat van/met jou over je twijfels en evt. scheiden, nog onzekerder is geworden dan hij misschien al was.

Als je voor jezelf na dit draadje besluit dat je inderdaad gewoon verder wil met je man/gezin, is het misschien een idee dat je
1) hem zegt dat je tot het inzicht bent gekomen dat je verder wil met hem (en evt. dat jouw twijfels meer met jou te maken hebben dan met hem) en dat je daar aan wilt werken en
2) dat je het hem laat zien dat je met hem verder wilt door
a) minder dingen alleen te doen (dus "stuur" hem niet dat weekend weg als het voor jou oké is als hij niet dat weekend weggaat en wees selectiever met hoeveelheid externe contacten en ook soort externe contacten - mannen wellicht bedreigender dan vrouwen) en
b)meer leuke dingen samen te doen.

Neemt niet weg dat hij ook richting jou mag bewegen (dus jou tegemoet komen in jouw behoeftes en misschien niet altijd meteen te behoudend reageren als je enthousiast over iets vertelt), maar dat lukt alleen als jij met hem deelt wat jouw behoeftes zijn en wat zijn reacties met jou doen (en omgekeerd).

Ff zo

Ff zo

08-04-2015 om 11:13

Jippox / kern

De kern van je verhaal is eigenlijk: "Maar met zulke jonge kinderen en niet echt een slechte relatie kun je ook zeggen: scheiden is helemaal geen keuze. Die optie is er gewoon niet. Dus wat ik verder ook wil, ik moet het daarmee doen: met die partner en die kinderen."

En daaruit vloeit dan voort "nu moet je er het beste van maken."

ff zo

Soms denk ik dat er gewoon te veel keuzes zijn in het leven, waardoor mensen sneller het idee hebben: als ik nu niet 100% gelukkig ben dan moet ik wat veranderen. Terwijl je van steeds maar wat anders ook helemaal niet gelukkig wordt.

Paddington

Paddington

08-04-2015 om 12:04

Ik heb altijd geleerd

geluk is maar een momentopname. Het is gewoon weg niet mogelijk om altijd gelukkig te zijn. Het is net als taart. Heerlijk als je een keer een stukje taart eet, maar als je elke dag taart eet wordt het gewoontjes.

Kijk eens naar de dingen waar je dankbaar en gelukkig over bent. Probeer elke dag drie dingen op te schrijven voor jezelf. Geef elkaar een compliment en wees dankbaar voor de zaken die zo snel als 'normaal' worden bestempeld. Mensen zijn niet meer gewend om complimenten uit te delen en dankbaarheid te tonen.

Het is een andere manier van naar het leven kijken. Je kunt een ander niet veranderen, maar wel hoe jij met de ander omgaat.

Kinderen zijn maar een periode afhankelijk van hun ouders. Geef je kinderen de beste start die jij hen kunt geven door nu te kiezen om niet te scheiden.

Jij hebt het over een gelukkiger en vrijer leven. Als jij écht gelukkiger was toen je vrijgezel was, waarom heb je dat leven dan opgegeven? Daar hoef je hier geen antwoord op te geven, het is meer een overdenking.

Wacht niet op een goede dag, maar maak er een!

paddington

'Wacht niet op een goede dag, maar maak er een'

Wat een mooie!
Dat geldt ook voor je relatie.
Een relatie heeft niet per definitie geluk in zich omdat je je aan die persoon verbonden hebt en geluk van hem/haar verwacht. Een relatie heeft de inhoud die je er zelf in stopt. Als je er van alles in stopt waarmee je de ander teleurstelt, is het niet raar dat de relatie strandt.
Zoek verbinding, en sta stevig op de grond.

Luchtkastelen bouwen (met een geïdealiseerde ander) is een aardige gedachtenoefening, maar wat doet het voor je relatie?

Ff zo

Ff zo

08-04-2015 om 14:30

Jippox

"Soms denk ik dat er gewoon te veel keuzes zijn in het leven, waardoor mensen sneller het idee hebben: als ik nu niet 100% gelukkig ben dan moet ik wat veranderen. Terwijl je van steeds maar wat anders ook helemaal niet gelukkig wordt."

Je hebt helemaal gelijk.
Ik heb dat lang ook gevoeld: er is zoooveel in het leven dat ik wil, ik wil niets missen. Wilde bij wijze van spreken niet eens de kamer uitlopen als we met vriendinnen kletsen, want dan zou ik een deel van het gesprek missen .

Nu iets ouder (richting 50), begin ik dat eindelijk kwijt te raken. Heerlijk.

Gewoon genieten van al het goede dat er is, niet aldoor denken dat ik alles moet meemaken, niets mag missen. Dat geeft rust.

Toch loop ik er nog steeds tegenaan dan ik meer wil / meer wil doen, dan mogelijk is in de tijd die er in de dag zit.

Ik herken wel het e.e.a. bij Kriebel, daarom vind ik dit een mooi draadje en kan ik ook veel opsteken van tips van jou en anderen voor in mijn eigen leven.

Overigens ben ik, zoals ik eerder aangaf, juist over het algemeen (ondanks de verschillen tussen mijn man en mij en onze moeizame relatie) toch gelukkig. Maar dat is voor mij meteen de reden om dus niet uit elkaar te gaan. En het wel te begrijpen als anderen die echt ongelukkig zijn in hun relatie, ook na van alles geprobeerd te hebben, ook zelfreflectie en dergelijke, dan toch uiteindelijk willen scheiden.

Maar Kriebel kan nog een flinke slag maken denk ik. Die komt hier vast beter uit na alle inzichten in dit draadje .

Kriebel83

Kriebel83

08-04-2015 om 19:59 Topicstarter

Inzichten

Zeker weten!!

Echt.. ik probeer het zo vaak mogelijk te zeggen maar ik ben blij en dankbaar voor jullie input. Want ja, ik praat vaak met mensen over dit soort dingen maar ik kom niet vaak lotgeloten (haha) tegen en ook niet altijd mensen die zulke mooie en wijze dingen schrijven. Dank jullie wel!

FFzo, ik ben blij met je..

@jippox, klopt..keuzestress; dertigersdilemma. Leuk en leerzaam boek! Als je deze keuze maakt, dan krijg ik die andere 2 keuzes niet. Stress!!

Ik voel me rustiger..hoe man zich voelt weet ik niet. Wellicht heb ik teveel verpest qua onzekerheid? Hij is ook rustiger na het weekend, dat is fijn. Wat ik wel merk is dat we op de drukke momenten tijdens spitsuur sochtends of savonds weer vervallen in gekibbel en irritaties, en dan denken we volgens mij allebei; zie je wel. Dus het is nu zaak om uit die gedachtes te komen ook..

dc

dc

08-04-2015 om 23:56

gekibbel en irritaties

Die hebben wij ook hoor (13 jaar samen, 3 kinderen, oudste 9). Dat is vrij normaal in spitsuur tijden. Wij hebben nu afgesproken dat 1 van ons "verantwoordelijk" is, en die kan het dan op zijn manier doen. Dat loopt veel beter dan dat we allebei dingen doen en dan lopen te verzuchten dat het niet gaat hoe we het in ons hoofd hadden!

Stief

Stief

09-04-2015 om 08:50

Happyholics

Laatst hoorde ik op de radio iemand vertellen over de nieuwste hype; Happyholics. Volgens mij hadden ze het over jou
Gekibbel en irritaties horen erbij als je dingen en mensen belangrijk vindt. Veel, veel erger is onverschilligheid. Dat lijkt vanaf de buitenkant op pais en vree maar komt voort uit .... Uit niets eigenlijk. Geen echt contact of iets waar je om geeft.
En vergeef mij maar ik ontkom niet aan het idee dat je man gewoon bang is dat je vreemd gaat, emotioneel en/of fysiek. Of hebben jullie op jouw verzoek een open relatie? Op mij komt het over alsof het eigenlijk voor een groot deel ook daarom gaat.

Ff zo

Ff zo

09-04-2015 om 08:59

Stief

Hoe kom je bij een open relatie?

Dat Kriebel exclusiviteit wilde opgeven als ze los van elkaar zouden gaan wonen en dat ze nu graag met veel mensen *praat* betekent niet dat ze nu een open relatie heeft.

Barvaux

Barvaux

09-04-2015 om 09:17

Gekibbel?

Focus je nu niet op alles wat niet halleluja is want in elke relatie wordt gekibbeld en inderdaad als er onverschilligheid gaat heersen is dat veel erger!

Focus je op wat goed gaat en laat je man geen dingen doen die hij niet wil. Als hij een rustig weekend wil met jou thuis is dat ZIJN weekend, als jij een ander weekend de hort op wil met vriendinnen is dat JOUW weekend!

Charlie vo

Charlie vo

09-04-2015 om 14:25

Ontevreden

Kriebel83,

Trouwen is een werkwoord. Niet voor de trouwdag alleen maar voor alle andere dagen in je leven. Met 2 mensen, of zoals bij jullie, met 4 mensen samenwonen is aanpassen, aanpassen en aanpassen. Je zult opofferingen doen zonder jezelf weg te cijferen. Je bent en blijft een individu in je huwelijk, en je man ook. Je wordt niet 1 als je beiden "ja" gezegd hebt op jullie trouwdag.

Ik ben eens door je starttopic en je antwoorden gegaan zonder de anderen hun feedback te lezen.
En 1 vraag komt bij me boven : "Waarom willen je man en jij hetzelfde zijn?"

Ik lees verschillende tegenstellingen tussen 2 personen maar dat is bij definitie niet slecht! En hoe meer jullie je daar tegen verzetten, hoe moeilijker jullie omgang met elkaar wordt.

Ik geloof gelezen te hebben over intense vreugde, kriebels, ... Die dingen heb je inderdaad bij verliefdheid. Bij een scheiding heb je intens verdriet, haat, ... Ertussen in heb je kabbelende, neutrale gevoelens. En ja zowel de gevoelens bij verliefdheid als bij een breuk gaan voorbij. Waarom zou je die diepe gevoelens van een breuk willen ervaren om terug een periode met kabbelende, neutrale gevoelens te bekomen?

Ik lees hier over een experiment om gelukkig proberen te worden, door apart te gaan wonen en mekaar vrij te laten. Waarom wil je je kinderen hier doorheen laten gaan? Welke hoop of wanhoop geef je hun dan? Welke redenen geef je op om toch nog niet volledig uit mekaar te gaan? Waarom kunnen die redenen niet de reden zijn om bij mekaar te blijven?

De leeftijd van kinderen maakt niet uit, ze beleven het wél. Een proefscheiding en daarna een echte scheiding. Of een proefscheiding en dan terug bij mekaar. Waarom denk je dat je kinderen de veranderingEN wel kunnen dragen? Want het blijft niet bij 1 verandering. Als je alleen bent, zul je ook weer iemand in je leven willen hebben.
Mijn zoon is 24 en bij elke verandering die ik hem als ouder opdrong, vocht hij ertegen. Emotioneel is dit zwaar!

De antwoorden ondermijnen of bekrachtigen je - jullie beslissingen.
Veel succes!

Quote van Sigmund Freud
We are never so defensless against suffering as when we love.

Stief

Stief

09-04-2015 om 15:53

Nou ff zo

Omdat Kriebel een soort vrijheidsdrang heeft terwijl ik er niet in teruglees dat ze door man en kinderen asn huis gebonden wordt. Ook al heeft ze nu alle ruimte om te ondernemen en te praten, het is niet genoeg. Haar man vindt het niet zo leuk dat ze zo outgoing is maar hij doet niet de deur op het nachtslot ofzo. Blijkbaar wil ze meer. Ook al gaat dat ten koste van het welzijn van haar kinderen (en ja, er zijn mensen bij wie een scheiding soepeler gaat dan bij een ander maar als de huidige situatie niet een tranendal is lijkt het me meestal voor de kinderen geen vooruitgang).
Dus zo kwam ik erbij; gaat het om seksuele vrijheid?
Of het is het happyholic verhaal. En heel eerlijk gezegd kan ik daar heel weinig mee. Ga eens meelopen met gezinnen na een scheiding zou ik willen zeggen, zie hoe het echt is. Je bent toch niet op deze wereld alleen om je eigen hedonisme te optimaliseren?

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.