wie kan helpen bij reactie op concept advies van de RvdK?
Hoi allemaal,
Ik zoek iemand die mij kan helpen op het formuleren van mijn reactie op het concept rapport van de RvdK. ik heb momenteel een reactie van 6 kantjes en vind dat nogal veel.
Wat mij vooral dwars zit is dat het onderzoek een wassen neus is, de uitkomst stond schijnbaar al vast. Ik heb bijvoorbeeld meerdere keren aangegeven dat moeder niet wilt communiceren, communicatie saboteert frustreert, ieder inmengingen van derden subtiel tegenwerkt en mij als persoon en vader negeert.
Ik heb beargumenteerd waarom dochter 1 dag meer bij mij maar is helemaal niks mee gedaan, wensen van moeder worden ingewilligd en voor oudste dochter het advies om te gaan communiceren onder begeleiding, zinloos advies dus!
nu zoek ik dus iemand die mij kan helpen mn bezwaren kort en bondig op te tekenen, weet iemand waar ik hiermee terecht kan?
ik haal
de getuigen niet door elkaar, ik heb goed gelezen. Ook heb ik al gezegd: stel nou dat je het voordeel van de twijfel hebt en alles waar is wat je zegt: dan nog schiet je er weinig mee op.
Je kunt alleen je eigen koers varen in je leven.
Ik ben ook gescheiden en hoewel dat weer een ander verhaal is, besef ik best hoe het is als je nog met de ex-partij te maken hebt.
Ik begrijp dat het moeilijk is. Ik snap dat ze waarschijnlijk het bloed onder je nagels haalt.
Maar je kunt er niets mee. Je raakt dan alleen maar verder van rust weg.
Ik heb een gladde rug gekregen. Ene oor in, andere uit en het raakt niets er tussen in.
Bij jou lijkt het of ze met weerhaken schiet en elke keer laat je je meetrekken.
Je hoeft niet op dezelfde pagina te zitten om je kinderen apart van het originele gezin op te voeden.
Jij werkt aan het herstel met de kinderen, zucht jezelf door alle frustraties van de pubertijd heen zoals bijna alle andere ouders dat doen en doet zelf het beste dat je kunt.
Zodat aan het einde jij tegen jezelf kunt zeggen: het was een rare, maar zelf heb ik er alles aan gedaan me niet te laten beinvloeden door haar, zodat mijn kinderen van ons allebei konden houden, fouten of niet.
Er zitten sukkels van mannen en vrouwen tussen en katten in het nauw maken rare sprongen.
Zorg jij nou gewoon dat je het zelf goed doet, zonder dat je de bevestiging nodig hebt dat het een heks is en te blijven herhalen wat er is gebeurd.
Dat kan wel opluchten en dat staat je vrij, maar het is niet zo productief vwb je toekomst met de kinderen.
Flanagan
ze gaan daar inderdaad niet zonder reden heen want dat is hun waarheid. Dat dat niet altijd strookt met de werkelijkheid kan ook. Maar kunnen wij van hieruit niet beoordelen.
Mijn moeder heeft ook aangifte gedaan tegen mijn vader van mishandeling. Dat zou gebeurt zijn in het bij zijn van haar zus en zwager. Alleen die weten van niets. Ja, mijn vader heeft wat geschreeuwd maar geen bedreigingen en zeker geen fysieke zaken. Mijn vader verteld hetzelfde verhaal als mijn oom en tante van moederskant. Toch voelt mijn moeder zich mishandeld en vertelt ze dat verhaal overal. Gevolg is dat mijn vader in zijn woonplaats met de nek wordt asngekeken terwijl hij dus echt niets gedaan heeft wat niet door de beugel kon. En ook ik heb er last van want ook ik wordt er op aangesproken. Zelfs jaren later nog.
En daarom geloof ik bij een vechtscheiding dat de waarheid vaak ergens in het midden ligt maar dat beide partijen hun visie wat aandikken om geloofwaardiger te zijn tot dat het tegendeel bewezen is. Zeker op een forum.
Beide exelieden zijn er van overtuid dat ze in het belang van de kinderen handelen en zijn er zelf van overtuigd dat hun handelen juist is en dat ze van goede wil zijn om de ander tegemoed te komen. Voor ons als neutrale buitenstaanders die het geheel zonder de bijbehorende emoties zien ziet het er alleen heel anders uit.
En om als expartner in staat te zijn de emotie uit te schakelen en het als een neutrale buitenstaander te zien en te beoordelen en daarna er ook nog eens naar te handelen is verdraait moeilijk
Dat proberen we Eddeped wel te laten doen.
Anne
Ik betaal maar €25, is ze daarom niet zo blij?
Renee
Ed, je kan wel ongelooflijk lopen zeiken over je ex, maar je hebt kinderen met haar gekregen, dus concludeer ik dat het ook ooit goed is geweest en ze goed genoeg was om seks mee te hebben.
Dus in plaats van de hele tijd de vinger naar haar te wijzen, zou je het jezelf ook eens kwalijk kun
Het feit dat je sex met elkaar hebt wilt toch niet zeggen dat alles dan goed is, buiten dat zeg ik ook niet dat het 26 zware onmogelijke jaren zijn geweest. Ik heb zeker ook een leuke tijd met haar gehad en zeker door haar heb ik wat van de wereld gezien en heb ik dingen over en van kunst en cultuur gezien waar ik zonder haar nooit mee in aanraking was gekomen. Ik kan wel zeggen dat ze ook zeker mijn leven verrijkt heef maar daar zitten we hier niet voor.
In die 26 jaar waren er wel eens "dingetjes"! Dingetjes die niet zo leuk zijn maar ach die accepteer je dan maar, ook dat hoort bij het hebben van een relatie met iemand denk je dan. Je zie zo "het een en ander" door de vingers en achteraf gezien zie je bepaalde dingen ook niet. Het ging ook mis toen ik vragen ging stellen, niet overal automatisch mee eens was. En nu achteraf zeg ik: ik werd lastig, dus ik moest weg!
Ik ben ook absoluut niet gescheiden van dezelfde vrouw als waarmee ik getrouwd ben, dat hele trouwen was trouwens al heel appart. Wij zijn getrouwd omdat het makkelijker was met het regelen van verzekeringen enzo omdat wij voor langere tijd gingen reizen en omdat wij 4 maanden voordat wij vertrokken nog een huis kochten, dat werd wel een hoop geregel wat door te trouwen iets werd vergemakkelijkt. Maar da's weer een heel ander verhaal.
Flanagan
Steunpunt huiselijk geweld: eerste reactie van die mevr nadat ik mijn versie had verteld was: "ja, da's een ander verhaal" dat van die 8 man getuigen wist ze ook niet.
Wijkagente: reactie was "ja we hebben mevr geadviseerd dat als u haar werkelijk zo lastigvalt zij aangifte moet doen zodat wij wat kunnen ondernemen. We gaan dan onderzoek doen" en dat laatste wilt mijn ex nou juist niet want dan zou zij of ik haar mailberichten op tafel moeten/kunnen leggen en haar camerabeelden waar ik maar niet op staat.
Orthopedagoge: die had nooit verwacht dat ik inzage in haar mailwissing zou krijgen. Maar een orthopedagoge die schrijft "dan ben je in ieder geval weer van die dames verlost" ( en die dames zijn de dames van jeugdzorg),iemand die dat schrijft maakt zich op dat moment niet druk om haar goede naam of twee kinderen waar op dat moment jeugdzorg voor is ingeschakeld, of wel? Die is op dat moment aan het meedenken voor de juiste formuleringen om de dames van jeugdzorg zand in de ogen te strooien.
En wat autoriteiten enzo betreft, deze rechtzaak is de laatste waar ik nog aan ga deelnemen. Het heeft allemaal gewoon totaal geen zin. Wat voor uitspraak er ook zal komen, ex zal doorgaan. En bij instanties staat een moeder op een voetstuk. De regeling die we hebben zal ze aan gaan tornen, niet direct met mij maar via m'n dochter. De paardrijden zal worden verzet naar een dag dat dochter bij mij is en alles onder het mom van "in het belang van het kind" en wilt het kind eens niet naar vader dan zal dit helemaal uitvergroot gaan worden en zal het kind zeer zeker niet gedwongen worden, eh ik bedoel natuurlijk gestimuleerd.
En daarom stop ik er mee met dat hele geleuter. Mijn kinderen, 11 en 14 jaar oud moeten nu de keuzes gaan maken die eigenlijk volwassenen moeten maken en in het maken zullen ze worden "geholpen " door de zorgende ouder. En als je dat maar niet wilt snappen, ja jammer dan. Misschien kan ik je over een maand of 6 zeggen "zie je wel, ik had wederom gelijk!
Jojo
Ene oor in, andere uit en het raakt niets er tussen in.
Dat is het nou juist, er komt helemaal niks het ene oor in, het wordt via de kinderen gespeeld, geen communicatie over de kinderen. Die scheldpartijen doen mij ook niks, daar lach ik om maar dat gemanipuleer met en door middel van de kinderen, da's eng! En dan heb ik het niet over "van mama mogen wij altijd twee koekjes"!
Paardrijden
Je maakt bij voorbaat al problemen. Zie ja dat dan niet?
Ja, je exvrouw kan je voor het blok zetten wat je niet uitkomt. Tot tien tellen en even zuchten en doorgaan.
Maar als paardrijden op jou dag valt ga jij toch fijn met je dochter naar paardrijden? Moeder betaald.
Noet
Ook ik merkte het op het schoolplein, en nog. "Ik ben voor hem bij de politie op gesprek geweest" wordt door het merendeel al aangehoord en opgevat als dat er aangifte is gedaan en dat ik er wel voor veroordeeld zal worden, dus ik ben de schuldige en de slechte. Er zijn er die mij nu weer benaderen omdat ze weer van anderen gehoord hebben dat het niet helemaal zo is zoals het hun verteld is. En nog vinden ze het moeilijk.
En zeker, de waarheid ligt in het midden en beiden denken wij dat wij de waarheid in pacht hebben maar om die echte waarheid te vinden zal je wel in gesprek moeten om uiteindelijk tot een oplossing te komen, maar als een dat niet wil, tja dan blijft de waarheid in het midden en misschien is er een helemaal niet gebaat bij de waarheid en de juiste oplossing want dan kan de geldkraan wel eens dichtgaan.
Ik heb nooit ontkent en zal dat nu ook niet doen dat ik ook fouten heb gemaakt, wist ik veel. Maar ik kan wel van mijzelf zeggen dat zodra ik doorhad dat bepaalde dingen niet zo lekker waren ik daarmee direct stopte. Ik noem het gebakkelei aan de deur (zij doet het nog steeds of althans probeert het), het proberen om de kinderen laten zien hoe het werkelijk zit, het interesseert hun gewoon niet. Ik ben mij nu aan het voorbereiden om nog dit jaar ex binnen te vragen als zij dochter komt halen want kinderen hebben aangegeven dat we niet zo moeilijk moeten doen. Ik begroet moeder, ik zeg moeder gedag als we gaan.
Anne??????
Snap je het nou echt niet?
het was in het begin al een twistpunt dat ik vond dat de kinderen al zo weinig bij mij kwamen en dat ik daarom ook vond dat de activiteiten die door de kinderen gedaan werden begeleid zouden worden door de ouder waar de kinderen op dat moment verbleven.
Dat was ook het grootste twistpunt toen met m'n oudste dochter die eerst ook van vrijdag tot dinsdagochtend kwam. Vrijdag paardrijden om 7 uur, ach waarom moet dochter eers naar vader want wij gaan eerst naar de manege. Ze zou dochter wel brengen na paardrijden. En dan zat ik tot 10 uur te wachten wanneer ze nou kwam en bleek moeder het nog even gezellig te vinden als dochter nog effe kwam drinken, en tja dochter moest dan ook nog haar kleding pakken en tja die kan maar geen keus maken en tja daar ga je een kind van 12 niet bij helpen want da's een puber. Dochter was altijd om 13:15 uit school, zat dan in het huis van mama te wachten op de bank tot mama kwam om 6 uur en dan konden ze naar de manege om half 7.
En oh ja, dan is er ook nog de wedstrijd op zondag. En tja paardenactiviteit was mama activiteit.
En oh ja,zaterdags....... En zo ging dat verder en verder, ik zag m'n dochter dus niet of nauwelijks. Mijn dochters had ze wijsgemaakt dat ik bang ben van paarden, ze vies vind en ze vind stinken dus die geloven ook helemaal dat het paardrijden een mama ding is. (M'n oudste begint daar nu een klein beetje van terug te komen)
Hoe denk je dat het straks zal gaan Anne?
Ai, tja het paardrijden is verplaatst naar de maandag, is een uitgelezen kans voor dochter want ze kan in die groep veeeeeel meer leren en tja, dochter wilt het zelf hė, moet je niet dwars gaan zitten, en ja ja het is nog steeds een moeder ding hoor!
(En ever voor de volledigheid, ze heeft dit al eens geprobeerd, tot ik ging navragen bij de manege en bleek dat moeder gevraagd had of dochter ook op de maandag kon lessen want de andere leerlingen waren zo jong en onervaren in vergelijking met onze dochter dat ze dacht dat onze dochter hierdoor gehinderd werd in haar ontwikkeling)
En ja zodoende ben ik dan de boosdoener die de paardrijcarierre van m'n dochter ten gronde heeft gericht. Mijn dochter maakt het niet zoveel uit, ze heeft geen contact met andere leerlingen, 1x in de week een uurtje les vind ze genoeg, poetsen e.d. Heeft ze niet zo'n zin in al wilt ze wel een eigen pony'
Zal ik voorspellen dat ze hem heeft eind van het jaar? Want daar moet wel wat tijd in gestoken worden natuurlijk.
Dus anne
Als paardrijden op mijn dag valt dan wordt dat de paardrijden met mama!
Onjuist
De ortho kan juist wel in belang van de kinderen hebben gehandeld door de jeugdzorg zand in de ogen te strooien.
Wat is het alternatief? Heb je nog niet de draadjes over uhp en relazen over pleeggezinnen of 'tijdelijke' opvangadressen gelezen? Acties waarbij zowel vader als moeder hun gezag over hun kinderen kwijt raken?
Jullie hebben gewoon mazzel gehad dat jullie niet de verkeerde mensen van jeugdzorg zijn tegen gekomen.
Lees eens de draadjes over jeugdzorg en uit huis plaatsing .
Je schrijft dat ik het niet snap. Of dat je wederom gelijk zult krijgen.
Ik schrijf dat je het onderschat en dat je maar moet afwachten of je wederom gelijk zult krijgen.
Je kan het deels naar je toe trekken door het plan wat ik reeds eerder aangaf.
Nee hoor
Als het jou dag is dan zou ik kind gewoon uit school halen en naar paardrijden brengen. Zonodig gewoon meegaan, het is jou tijd. Krijgt ze jou er gewoon 'cadeau' bij.
Echt waar
Betaal je haar maar €25?
Per kind of te zamen. Is dat niet erg weinig?
Gunst dan moet moeder wel heel hard werken om die extra activiteiten te kunnen betalen.
Vandaar dat ze weinig mailt, daar heeft ze geen tijd voor.
Flanagan
De ortho kan juist wel in belang van de kinderen hebben gehandeld door de jeugdzorg zand in de ogen te strooien.
Wat is het alternatief? Heb je nog niet de draadjes over uhp en relazen over pleeggezinnen of 'tijdelijke' opvangadressen gelezen? Acties waarbij zowel vader als moeder hun gezag over hun kinderen kwijt raken?
Nou moet je ophouden hoor. Als dat überhaupt de motivatie van deze mevr zou zijn geweest dan had ze ook contact met mij opgenomen zo lijkt mij, maar je blijft het maar goedpraten. En ik heb nergens gelezen in haar mails dat ze het deed om de volgens jouw genoemde redenen.
De mails spreken voor zich, ander woorden/ zinnen gebruiken om moeder in een beter daglicht te zetten, niet om erger voor de kinderen te voorkomen. En uhp of uithuisplaatsing was helemaal niet aan de orde, het was een poging om ons te laten communiceren waar de kinderen voordeel van zouden hebben.
Flanagan allimentatie
En deze opmerking van jou vind ik dus heel flauw dus de man moet maar betalen? Want de vrouw moet zorgen voor kinderen?
Heb je wel eens gehoord dat dat naar draagkracht is? Weet je wie van ons twee de kostwinner was? Weet je wie er voor de kinderen zorgde voor de scheiding? Wat weet je wat we nog meer voor afspraken hebben?
Effe simpel gezegd, ik vind het een kutopmerking van je en geeft mij duidelijk nu hoe je over exen en vooral mannelijke exen denkt. Die moeten maar dokken! Effe voor jouw duidelijkheid sufferd maar je zal het wel weer niet geloven, haar inkomen is 3xvhoger dan de mijne en voor de scheiding leefden wij voornamelijk van haar inkomen, zo hadden wij dat "om bepaalde redenen geregeld/afgesproken.
Ik denk dan ook dat je beter vrouwen met blauwe plekken kan gaan helpen, ik denk dat je daar meer affiniteit mee heb.
Verdere bijdrage van jou is door mij niet meer gewenst en zal ik verder negeren.
Anne
Ja, zo gaan we dat ook doen dan maar dan krijg ik weer wel de gedachte " dat paardrijden op dinsdag was juist de reden om de regeling niet uit te breiden met 1 dag meer bij vader" en dat geeft juist heel veel onrust zegt ex
Ontkenningi
IK praat niets goed, ik wijs je op het gevaar van volledig niets meer over je kinderen te zeggen kunnen hebben.
Wederom een waarschuwing
Wel raar zo'n dreigmiddel zodat jullie beter gingen communiceren, vind je niet?
En de alimentatie.
Ja ik weet dat jie partime werkt en zij fulltime en dat het op draagkracht gaat. Dat heb je eerder uitgelegd. Ik vnd het alleen als bijdrage voor de zorg een klein bedrag. Dat staat los van wie betaald. In andere draadjes lees ik gewoon soms hogere bedragen.
Als ik in strijd lag met een ex , die iedere maand een bedrag betaald dat evenredig is aan de kosten van de paardrijlessen, zou k zeggen: 'ik moet die rotcenten niet, ik heb liever rust.'
Suf, maar dat is het mij wel waard.
Als flanagan
Als jij m'n ex was geweest dan had je geweten dat in het scheidingswereldje de rechter bepaald dat iedere ederlander minimaal €25 kan betalen aan kinderalimentatie, en als jij m'n ex was geweest had je geweten dat je al het geld aanpakt wat je maar kan pakken om dat je vader heel veel geld heb en jij dat ook wil, heel veel geld!
Ik betaal die rotcenten dan ook niet voor dat rotwijf maar voor 1 kind, mijn bijdrage voor het andere kind doe ik in natura waar ik ook KGB voor zou ontvangen volgens de gemaakte afspraken maar die weigert mevr over te maken, en wat mij betreft mag ze die centen in d'r......... Stoppen. Ik zou aanspraak kunnen maken op partneralimentatie maar heb daar van afgezien
Dus heb niet het lef om mij aan te vallen of commentaar te hebben op het feit dat ik MAAR €25 betaal, je weet gewoon helemaal niks en heb toch een mening. Ben je soms m'n ex zelf?
Eddeped
Man, man, man, wat ben jij overtuigd van je eigen gelijk en wat weet jij de mensen hier die met je mee willen denken tegen de haren in te strijken.
Weetje, het is niet nodig om de mensen op het forum te overtuigen van je gelijk middels sneren en op de man gerichte opmerkingen en commentaren.
Je krijgt meningen en ideeën te horen, die -als puntje bij paaltje komt- meer zeggen over degene die ze plaatst, dan dat ze een oordeel over jou inhouden.
Daar kun je iets mee doen, daar kun je niets mee doen, dat is aan jou.
Sinbads vrouw
Denk je nou echt dat ik iets kan doen of überhaupt ga doen met n opmerking als "betaal je maar €25? Wat moet ik daarmee dan?
Alles,alles maar dan ook alles wat ik doe doe ik niet goed volgens die persoon, dan probeer ik te illustreren waar ik al twee jaar mee te maken heb en dan ligt het nog allemaal aan mij, is het vooral meelij met m'n ex hebben. Ik heb wel eens eerder gezegd, ik wilde zo graag dat ik zo'n vader was waar je niks meer van hoorde, die ergens op een leuk eilandje in Thailand zat met een leuke Thaise en een leuk nieuw kindje.dan was iedereen tevreden geweest. Kon ex lekker klagen dat ze het helemaal alleen moest doen want die lapzwans had z'n hielen gelicht en moet je nou kijken hoe zwaar ze het heeft, maar ja ze rooit het toch maar mooi in haar eentje. Ik zat dan ook lekker zonder zorgen ergens in het zonnetje. 15 jaar later gaan je kinderen heel misschien naar je op zoek, het is geweest we praten er niet meer over zullen we dan zeggen en dat was het. Die vaders die dat doen verdienen een lintje! Zij doen precies wat die moeders willen en zetten zichzelf opzij. Ik kan dat echter niet, sorry!
Ooit, ooit in het begin was er een vader op het schoolplein die mij vertelde: " speel dat kutspelletje mee met die kutwijven want jij trekt aan het kortste eind" echter ik kan dat niet, een spelletje spelen, sorry! En dat is wat ze doen kutspelletjes spelen met kinderen als pionnen.
Ik wilde graag dat ik....
Echt Eddeped, dat is de stomste wens ooit.
Je ex zal ongetwijfeld verschrikkelijk zijn. Maar wat helpt die constatering jou? Helemaal niks. Soms, heel soms, is het in het belang van de kinderen beter om er toch maar iets van te maken in plaats van continu het gevecht aan te gaan. Krijg echt sterk het gevoel dat dat hier ook geldt.
Uiteindelijk hebben jouw kinderen jou vooral nodig als liefhebbende vader. Niet als de man die continu overhoop ligt met hun moeder.
Zo jammer dat je ego dat niet toelaat.
Ginny
Het is niet mijn ego.
Als je de link aanklikt die ik voor jou geplaatst heb weet je waar ik mee bezig ben, ik ga niet zeggen dat m'n ex een narcist is of een psychopatische afwijking heeft omdat ik dan gelijk bakken met stront over mij heen krijg maar ik klik van de ene link naar de andere en zie de ene herkenning na de andere ook in hoe mensen kunnen reageren zoals dat ik het kan veranderen, dat dat een misvatting is.
Ik zit inderdaad nog in de greep van mijn ex en inderdaad ik weet niet hier mee om te gaan.
Ik ga maandag contact opnemen met de huisharts of die weet bij wie ik terecht kan hoe om te gaan met iemand met een psychopatische stoornis ivm de kinderen. Want aan alle kanten wordt wel genoemd om geen contact met dit soort personen te houden maar niet hoe te doen als er kinderen in het spel zijn, ik weet het echt niet.
Nogmaals het is niet mijn ego want die is er gewoon niet, die is ooit verloren gegaan.
nou
door heel veel dingen gewoon te laten gaan als: niet leuk, niet optimaal maar niet levensbedreigend.
Het is niet wat je wil maar trekken aan een dood paard heeft geen zin. Pas als je dat daadwerkelijk in ziet en er naar gaat handelen komt er bescheiden ruimte om op te bouwen maar altijd beperkt.
Mijn eigen ervaring met mijn wel psychiatrisch gediagnostiseerde moeder. Mijn dochter ziet haar oma daarom maar hooguit 3-4x per jaar, altijd bij oma thuis en nooit langer dan 1,5-2 uur en ik ben er altijd bij. Zelfs nu dochter 10 is. Doet mijn moeder gevaarlijke dingen? Nee, zeker niet, maar ik weet dat het idee van komst van mijn dochter alleen haar ritme zo verstoord dat ze enorme paniek aanvallen krijgt en haar wanen versterken.
Vind ik het jammer dat mijn dochter geen band op bouwt met mijn moeder, ja, heel erg. Maar het is niet anders.
En helaas is dat injouw situatie niet anders.
Slachtoffer
Je voelt je het slachtoffer van het gedrag van je vrouw Eddeped.
En dat staat los van eventueel psychiatrisch gedrag als narcist of psychopaat.
En dat is natuurlijk ook zo. Was je vrouw een sociaal vaardige flexibele onthechtte therapeutische engel dan had je het veel makkelijker.
Dan was je nog steeds getrouwd en had je je hoofd vrij en meer energie voor je leven.
Echter mensen zijn mensen en functioneren niet perfect en al helemaal niet perfect volgens jou wereld.
In een ideale relatie vul je elkaar aan en steun je elkaar en daardoor ben je samen meer dan 2 mensen alleen.
Het leven is echter niet perfect. In de werkelijkheid heb je een partner met makkes. Maar die heb je toch echt zelf ook.
En bovendien is het zaak om uit te gaan van de realiteit.
Al heb je een psychopaat van een expartner, het is de realiteit. Het vreet energie. Vooral omdat je aan elkaar verbonden blijft doordat je kinderen hebt.
Dat is zo'n ingrijpende band die je dan als ouders hebt.
Dat is ook iets dat je vooraf niet eens kunt bedenken hoe ingrijpend dat is.
Je hebt ook vaak een voorstelling van je leven. Die echter in een huwelijk met kinderen heel erg beinvloed kan blijken te zijn door de realiteit.
Er is ziekte, er is ongeluk in je gezin, er zijn levensproblemen.
Het huwelijk en gezinsleven is echt niet het paradijs zoals je het je idealiter zou voorstellen, er samen voorgaan en daardoor vleugels krijgen.
En wat doe je dan?
Je kunt wel de rest van je leven bitter verwijten hoe het allemaal is gegaan, maar het is niet anders. Elke dag dat je in bitterheid blijft hangen is er een teveel.
De kunst is toch de verantwoordelijkheid niet bij de ander te leggen, die gaat jou toch niet helpen om eruit te komen.
De kunst is realistisch te zijn en je prioriteiten te stellen en kalm te blijven onder de strubbelingen en er een sport van te maken om het dan toch leefbaar te houden en vooruit te komen, al is het moerasworstelen.
Makkelijk gezegd misschien.
Maar je helpt jezelf beter door het wat neutraal en praktisch te houden en het helpt je niet door te blijven menen dat je ex het op je voorzien heeft als zal er beslist soms slecht gedrag blijven. Wat de intentie is kom je niet achter, je kunt geen gedachten lezen.
En meestal is het ook gewoon onmacht om het anders te doen.
Net zoals bij jou zelf.
Dat vind ik heel slim, Eddeped
Uiteindelijk heb je namelijk geen invloed op het gedrag van je ex. Je hebt alleen invloed op de wijze waarop jij daarmee omgaat. Heel slim om daar hulp bij te zoeken, want dat dat niet makkelijk is geloof ik meteen.
Ach eddeped
Laten we er eens van uit gaan dat jij gelijk hebt. Ik kan het niet objectief beoordelen maar ga uit van jouw verhalen: Je hebt echt de ex from hell, erger kan niet, je wordt er gek van en depressief. Dan nog vraag ik me af? Wat wil je dan? Blijkbaar wil je erkenning van dit feit, en genoegdoening en vergelding. Je kunt het niet verkroppen dat zij wegkomt met alles wat ze uitspookt. Jij vindt dat je daarin gelijk hebt en dat gelijk wil je krijgen en moet je bewijzen. Maar dat is nou net wat je nooit zult krijgen. Want daarvoor heeft jouw ex zich dus veel te goed ingedekt.
Of toch, ooit krijg je wel gelijk: maar dat is ooit. Mettertijd zullen je kinderen de waarheid gaan zien. En zullen ze gaan inzien dat er iets mis is met hun moeder.
Maar alsjeblieft, blijf dan wel die leuke vader, die er is voor hen, op wie ze kunnen bouwen als ze hem nodig hebben.
En daarvoor hoef je echt niet perse aan uiterst gedetailleerde dossieropbouw te gaan doen. Want het punt is nou net dat als jij heel gedetailleerd op alles een antwoord geeft, alles documenteert, op alles een weerwoord hebt (net als hier in dit draadje), dan komt dat op z'n zachtst gezegd vreemd over, geobsedeerd, alsof je niet kunt loslaten. En zo gooi je je eigen glazen in. Sterker nog, zo wint je ex. Want je blijft bezig met haar, op het obsessieve af... Ook al zeg je in sommige postings dat je helemaal je leven niet meer door haar laat leiden, dit hele draadje is bewijs dat dat niet klopt. Ook de manier waarop je mensen afdoet, hun mening in de pan hakt, weigert je eigen mening los te laten en te proberen objectief te kijken. Je zult dan wel weer zeggen dat je dat wel doet, maar dit draadje is bewijs van het omgekeerde.
Wat ik zou doen, maak een dossier voor jezelf, met data en in het kort gegevens. Dat kun je bijhouden en bewaren. Als je kinderen dan ooit bij jou komen met vragen over vroeger, dan kun je dat laten zien. En bewijzen dat juist jij altijd voor ze wilde klaarstaan, altijd aanbood te rijden of te halen en te brengen, opvang aanbood enz. En dan kunnen ze hun eigen conclusies gaan trekken.
Probeer dan in de rest van je leven het los te laten. En ik heb het al eerder gezegd: Blijkbaar ben jij slachtoffer van een narcist. Dat kan. Je bent murw gemaakt, getraumatiseerd, krijgt daardoor last van overgevoelige reacties als ze je weer een streek levert. Maar is het dan niet handig om in therapie te gaan? (misschien doe je dat al, en heb ik daar overheen gelezen.)
Ik wens je echt het allerbeste, en vooral dat je eindelijk eens kunt gaan loslaten, voor alle betrokkenen, en uiteindelijk vooral voor jezelf.
Echt Ed, het gezegde luidt niet voor niets: eerlijk duurt het langst. Vertrouw daarop!
Oh eddeped, net je laatste posting gemist
Daarin zeg je het al, je gaat hulp zoeken. Ik denk dat het heel belangrijk is dat je dat gaat doen. Voor je kinderen, maar (vergeet dat niet!) vooral voor jezelf! Want je hebt gewoon recht op een fijn en gelukkig leven, waarin je kunt genieten en blij kunt zijn!
Dat gun ik je van ganser harte!!
Commentaar
#244 Eddeped; 'Ik betaal maar €25, is ze daarom niet zo blij?'
Mijn reactie over het bedrag kwam voort uit de opmerking van Eddeped. Hij vroeg zich af of ze daarom niet zo blij was. Daarbij heb ik geen mening over het bedrag zelf, een bedrag wat voor een ander wel veel kan zijn, maar ik zou de bijdrage niet gebruiken als mogelijke reden voor haar gedrag.
(Zelf ben ik helemaal geen golddigger; als ik in een supermarkt een briefje van €100 vind, geef ik het af bij de balie omdat het niet van mij is.)
----
Ed, jammer dat je mijn reacties zo ervaart. Ik hoopte dat je vanuit een andere hoek naar je situaties ging kijken.
Gezien de reacties en he gescheld, constateer ik het tegenovergestelde.
Weet je anne
Slachtoffer, jij zegt je voelt je slachtoffer,
Mensen zeggen vaak kom uit je slachtofferrol (zo'n cliché)
Ben ik slachtoffer? Ja! Ik ben de prooi (geweest of nog steeds) van iemand met een stoornis. Niet de afgelopen jaren maar alle jaren dat ik met haar omging
Ik krijg nu, achteraf steeds meer de bevestiging dat bepaalde dingen niet klopten in die 26 jaar, het kleineren, de negativiteit, het minachtende. Ik weet ook wel wanneer het mis ging, ik weet wanneer ik koos voor mijzelf, dat was toen ik stopte met roken, ik kreeg de complimenten, toen ik koos voor m'n huidige werk, ik kreeg de complimenten voor m'n doorzetting, ik kreeg de aandacht van anderen. En verdomd, ondanks al haar kritiek kreeg ik binnen de gestelde termijn een baan en verdomd ik werd een zelfstandig ondernemer. Er werd nooit over mij in positieve zin bij of met anderen gesproken, altijd (grappig) afzeiken. Mijn werk en bezigheden waren niet interessant. Haar werk, dat was interessant. Ik kan mij nog een feestje herinneren bij vrienden. Mensen gingen met haar over mijn wer staan praten, ik hoorde haar mijn belevenissen vertellen, dat was raar heel raar. Het volgende feestje bij die vrienden zijn wij niet meer gegaan, zij had niet zo' n zin, kwamen vervelende mensen. Ik moest maar bellen dat ze ziek was, toevallig? En zo meer en meer.
5 maanden voor ze de stekker eruit trok had ik de handdoek in de ring gegooid, ik wilde er mee stoppen en de boel gaan regelen, je weet niet hoe er op mij ingepraat is, ik moest vooral aan de kinderen denken, aan de 26 jaar samen en het nog een kans geven. Ik realiseer mij dat ik in die 26 jaar wel vaker effe weg ben geweest, ik was het gewoon vergeten, en telkens weer opnieuw proberen enzo.
Ik weet nog dat we bij relatieterapie waren, en vroegen wat nou de valkuilen waren, nu na 11 jaar begin ik pas te zien waaronder die valkuilen mogelijk verborgen liggen.
Ik blijf niet in mijn bitterheid hangen Anne, ik ben alleen alles nog op een rijtje aan het zetten, in de juiste volgorde in de hoop een manier te vinden hoe er mee om te gaan of juist niet en daarbij m'n kinderen te behouden en te behoeden.
Zag laats een natuurfilms waar ik sterk aan moet denken. Een leeuw had het jong van een of ander beest (een buffel ofzo iets) te pakken, de moeder bleef wel op gepaste veilige afstand en loeide (of wat voor geluid het ook maakte) constant tot het jong gedood was en weggesleept werd. Toen pas liep ze weg.
Is dat gedode jong het slachtoffer of die moeder buffel of beide?