Zijn spijtgevoelens kort na een scheiding normaal?
Hallo,
Ik ben een mama van 40, en heb nog niet zo lang geleden een punt gezet achter mijn huwelijk. Na 14 jaar, en mij heel veel ongelukkig en eenzaam te voelen, heb ik tijdens weer maar eens een verliefdheid op een andere man, de knoop doorgehakt.
Aan grote snelheid ben ik vertrokken, ander huisje genomen, alles geregeld en ik keek niet meer om.
Niet zo lang daarna kreeg ik de realiteit keihard in mijn gezicht; de relatie met de andere man kon vooral om praktische redenen niet doorgaan, ik besefte dat ik alles 'kwijt' was wat ik had opgebouwd, dat ik weer opnieuw moest beginnen, vond m'n plek niet in het nieuwe huis.. Ik kreeg schuldgevoel tegenover alles en iedereen, tov mijn ex, mijn kinderen, mijn familie, onze vrienden..
Mijn ex en ikzelf hadden nooit ruzie, hij reageerde zelfs begripvol en hoopt dat het ooit nog terug goed komt. Hij is volledig gebroken achtergebleven.
Voor mij was het al jaren klaar, ik was eenzaam en ongelukkig in de relatie en miste zo enorm veel zaken, die ik van een goede standvastige relatie verwacht.
Nu besef ik precies dat ook dit gescheiden leven niet 'alles' is. In mijn huwelijk was ik niet gelukkig, maar nu ook niet...
Is dit een normaal gevoel kort na een scheiding, ook al heb je deze zelf ingezet? Idealiseer ik dat huwelijk nu? Ik voel nog veel respect tov mijn ex, en schuldgevoel, maar ik voel niet echt liefde meer..
Iemand tips en ervaringen?
Wie weet kom je de ware alsnog tegen. Ik had een huwelijk waarbij mijn (nu ex) is opgestapt. Hoteldebotel verliefd op een ander en ik bleef gebroken achter. Maar goed, alles afgehandeld, scheiding in gang gezet en na een half jaar waren we gescheiden. Ik bleef in het huurhuis met de kinderen, hij bij zijn nieuwe vrouw met haar kinderen. Ook al was mijn huwelijk best saai en een sleur geworden, is was er wel tevreden mee, we hadden een soort modus en ik was niet ongelukkig, hij wel.
Maar goed, gescheiden dus en toen hij weg was, na een aantal weken, viel er een enorme rust over me geen. Geen teleurstellingen meer (man was vaak weg, vaak laat thuis, altijd bloemetjes buiten zetten met anderen, niet met mij) en ik kon heerlijk mijn eigen tv-avondjes plannen (zonder onbewust op hem te zitten wachten tot hij thuis kwam) en eigenlijk werd ik zo zelf mijn beste vriendje, deed leuke dingen met mijn kinderen, familie en vrienden. En na een jaar kwam ik een leuke nieuwe man tegen, waar ik nog steeds de vlinders van in mijn buik krijg, het kán dus nog wel. (en die vlinders had ik al jaren niet meer gevoeld bij mijn ex). Enfin ik ben nu 5 jaar bij mijn nieuwe vriend (we wonen niet samen) en alles is op zijn pootjes terecht gekomen.
Dus ja, probeer nu een fijn leven op te bouwen, zonder partner, met je kinderen en wie weet wat er op je pad komt. Anderen schrijven het ook al, neem de tijd om aan dit nieuwe leven te wennen.
_Anoniem_ schreef op 21-05-2021 om 14:05:
Dus ja, probeer nu een fijn leven op te bouwen, zonder partner, met je kinderen en wie weet wat er op je pad komt. Anderen schrijven het ook al, neem de tijd om aan dit nieuwe leven te wennen.
Bedankt! Mijn ex had ook veel minder verwachtingen van een relatie. Het rustig kabbelen en het gewoon 'goed' hebben was voor hem voldoende. Ik wou meer... Ik vond op den duur dat ik mij niet meer moest 'settelen' in iets wat voor mij bijlange niet genoeg was.
Veel succes verder met je nieuwe vriend
Mom_40, 'Dat ik mensen kwets, mijn kinderen, mijn ex, familie. Dat ik heel het leven van mijn kinderen overhoop gooi, hun gezin afneem. En dat ik mij zelf in een onzekere situatie gebracht heb, en terug van nul moet beginnen.' Dat is ook heel wat.
Scheiden moet je eigenlijk pas doen als de rotzooi die het met zich meebrengt minder erg is dan de relatie.
Ik houd toch een beetje het gevoel dat je alles hebt opgegeven voor een droom: 'Als je een relatie hebt, en dus met 2 bent, verwacht ik ook dat je de taken deelt en elkaar toch op regelmatige basis blijk van affectie en liefde geeft'. Je hebt inmiddels al een paar relaties geprobeerd en ook die relaties zijn het niet geworden.
Ik denk toch dat het goed is als je je realiseert dat er een reële kans is dat je niet de gedroomde relatie vindt. En dan toch maar eerst leren om met jezelf het leven vol te houden (met alle taken die erbij horen). Wellicht toch nog eens de vriendschap overwegen die je nu achter je gelaten hebt, een vriendschap met iemand die wel van je houdt en ook bereid is om zich in te zetten voor wat voor jou belangrijk is.
Als je denkt dat je alleen maar gelukkig kunt worden met een relatie waar je van droomt ben je ook erg kwetsbaar voor verkeerde beslissingen.
Tsjor
Lieve Mom_40,
Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt, 14 jaar geleden, toen was ik ook 40. Na het overwinnen van de gevreesde ziekte, stond mijn wereld op zijn kop. Een achtbaan aan emoties, adrenaline, euphorie en ontevredenheid. De vader van mijn kinderen en ik zijn net zo verschillend als jullie, en na mijn herstel heb ik ook het besluit genomen om alleen verder te gaan.
Ik heb een paar relaties gehad, maar zolang mijn kinderen nog bij mij woonden (helft van de week) heb ik geen partner in mijn woning laten overnachten. Dat dat niet altijd in goede aarde viel bij de andere partij, maakte mij niet uit. Scheiden vonden mijn man en ik niet echt nodig. Alle feestdagen en bijzondere momenten hebben we altijd met zijn vieren doorgebracht. Ons gezin stond altijd nummer 1 en daar hoorde mijn man ook bij. Een betere vader voor mijn kinderen kan ik me niet voorstellen en die liefde voor hun zal ons altijd verbinden en daar komt ook niemand tussen. Maar als stel waren we een puinhoop.
Nu, 14 jaar later dus, zijn de kinderen volwassen en het huis uit. Ondertussen heb ik een vaste relatie met wie ik een zaak heb opgezet. Ik heb die jaren gebruikt om me op mezelf en de kinderen te concentreren en daar ben ik nog elke dag blij om.
Spijt heb ik niet, wel schuldgevoelens. Maar daar kunnen we goed over praten. En eerlijk gezegd, als ik die tijd niet had genomen voor mezelf en de kinderen, had geen enkele relatie een kans gehad.
Geluk en tevredenheid haal je nu eenmaal niet uit een relatie, een baan, een huis of wat dan ook. Als je dat verwacht, zal je altijd teleurgesteld worden (zie Tsjors reactie). Het zit in jezelf.
Sterkte Mom!
Bedankt!
Ik moet idd eerst mezelf terug vinden, dat klopt. Dat ik met issues zit, ben ik al uit. Ik overweeg toch ook even in therapie te gaan, al dan niet met mijn ex.
Zo begrijpt hij mijn beslissing waarschijnlijk beter.
We kunnen het zeer goed vinden, nog steeds, beter dan vroeger. Maar ik mag nu geen paniekvoetbal spelen en hem laten geloven dat ik misschien nog terugkeer.
Ik moet mezelf nu tijd en ruimte geven om te wennen aan mijn gescheiden leven, dat ik mijn kinderen moet missen en heel vaak alleen verder moet.
Ondertussen gaat alles een pak beter. Spijt maakt plaats voor eerder opluchting. Ik geniet de week dat mijn kindjes er zijn.. de week dat ze er niet zijn vul ik op met andere zaken die ik vroeger niet kon. Het begint te 'rollen'. Waarschijnlijk komen er nog andere periodes, maar momenteel voel ik mij goed (y)
Goed om te horen, het gaat vast steeds beter!!