Zoon gaat bij vader wonen, vanwege vo.
hi,.
Mijn zoon van bijna 12 gaat na de zomervakantie bij zijn vader naar het VO. Hij heeft vanaf kleins af aan altijd bij mij gewoond en om het weekend en vakanties bij zijn vader. Daarbij wonen wij +/- een uur uit elkaar.
Hij heeft de keuze gemaakt qua school en leefsituatie maar uiteindelijk doet dit ieders moederhart zeer. We zijn er beide (zoon en moeder) van bewust dat ik als moeder in een diep gat waneer hij na de zomervakantie niet thuis komt.
Zijn er ouders in de zelfde situatie, of geweest? Hoe ga je hier mee om? En wat moet je juist niet doen?
Dat lijkt mij een heftige verandering. Heb je vertrouwen in je ex en zijn inzet als vader? Ook mbt opvoeding en ondersteuning bij de scholing? Dat helpt natuurlijk al enorm. En hoe vaak komt zoon nog naar jou? Alleen een weekend per 2 weken en vakanties? Bedenk dat zijn leven zich nu daar gaat vormen. Hij krijgt daar zijn vrienden, sport, bijbaan, verkering en sociale leven. Wat voor tieners essentieel is. Er zal steeds minder reden (en minder makkelijk) zijn om naar jou terug te komen. Middelbare scholieren hebben een eigen sociaal leven en dat gaat in het weekend door.
Voor jou is van belang dat je meer tijd in jezelf gaat investeren. Op het gebied van werk (opleiding of cursus een optie?), ga sporten en kijk welke activiteiten bij jou passen. Hoe is het met je sociale leven? Zorg dat je bezig blijft. En bouw aan een leven waarbij je zoon toch veel minder aanwezig zal zijn.
Ik vind het niet gezond dat je je zoon verantwoordelijk maakt voor jouw levensgeluk. Je schrijft dat hij zich ervan bewust is dat jij in een diep gat zal vallen na de zomervakantie omdat hij dan bij zijn vader blijft. Ik vind dat erg grote woorden. En realiseer je je nu nog beter dat zijn vader de afgelopen jaren zijn kind ook heeft moeten missen?
Ik snap heel goed dat je hem zeer gaat missen en ik zelf zou dit ook niet willen. Mijn kinderen kon ik op deze leeftijd ook nog niet zoveel tijd van de week missen. En je zoon jou ook niet. Ik zou serieus overwegen om dichterbij te gaan wonen. Dat je een hooguit een half uurtje met de trein, liefst nog dichterbij bij hem woont. Zeker niet door werk mij tegen laten houden. Als je later terugkijkt op je leven, dan is die verbinding met je dierbaren het meest waardevolle en je mag die verbinding zeker als levensgeluk duiden.
Het is zeker een ding, maar eerlijk gezegd vind ik het ook wel een mooie verdeling van zorg. Nu lijkt het alsof we minuten per dag of dagen per week moeten verdelen voor 'omgang'. Maar ik vind de overgang naar voortgezet onderwijs een goed moment om opnieuw te kijken of er verandering nodig en mogelijk is. Ik weet van één cultuur dat die grens op 5 jaar wordt gelegd: 0-5 bij moeder, daarna bij vader. Mij lijken de schoolmomenten goede momenten om serieus te kijken naar de verdeling van wonen en zorg. Als ouder weet je dan ook dat je op een gegeven moment echt prioriteit moet geven aan zorg en op ander moment prioriteit kunt geven aan werk en je eigen leven.
Ik snap dus dat het pijnlijk is voor jou, maar ik zou willen dat het een meer algemeen geaccepteerd concept zou worden.
Tsjor
Het is ook heel jammer dat je er al vanuit gaat dat je in 'een diep zwart gat' zal vallen. Selffullfillingpropecy.... Geef je zelf de kans er aan te wennen en tot de conclusie te komen dat het misschien wel mee valt! Ik neem toch aan dat jij zelf ook de keus hebt gemaakt om deze mogelijkheid aan te bieden aan hem? Je gaf hem de vrijheid te kiezen; heel mooi! Ook zijn vader stond er blijkbaar achter.
Maar nu moet je die kracht ook in je zelf vinden. Zie het als een nieuwe fase in jullie relatie. Hij gaat zelfstandiger worden, komt losser van jou en gaat de band aanhalen met zijn vader. Hoe fijn is dat dat hij als zijnde een jonge man in ontwikkeling die kans krijgt: wetende dat zijn beide ouders hartstikke gek op hem zijn en beide bereid graag voor hem te zorgen.
Wees een zelfstandige vrouw en geef hem niet de emotionele druk mee dat jij zo ongelukkig zou zijn zonder hem.
Of verhuis die kant op als het je echt tegenvalt. Maar besef dat je dan niet ineens kan eisen dat hij weer half bij jou komt wonen. Je hebt hem die keus gegeven; gun hem die ook echt!
Sterkte! Offuh...veel plezier met je hernieuwde vrijheid!!
Annaniem2023 schreef op 27-04-2025 om 23:24:
Ik vind het niet gezond dat je je zoon verantwoordelijk maakt voor jouw levensgeluk. Je schrijft dat hij zich ervan bewust is dat jij in een diep gat zal vallen na de zomervakantie omdat hij dan bij zijn vader blijft. Ik vind dat erg grote woorden. En realiseer je je nu nog beter dat zijn vader de afgelopen jaren zijn kind ook heeft moeten missen?
BlablablaaBLABLAA. Zuurder wordt het niet, allemachtig. Wat een ellende om dit zo te framen. Negeer deze post maar even Topicstarter.
Natuurlijk is het pijn aan je moederhart. Het lijkt mij afschuwelijk. Ik hoop dat je de vader hierin vertrouwt dat hij goed voor kind kan zorgen. Probeer het positieve te zien van deze situatie. Ik zou gaan daten. Geen kinderen in huis en erop uit met een leuke vent. Bijvoorbeeld. Sterkte.
Het is een ding. Het is zeker een ding.
Ik kan me goed voorstellen hoe je je voelt. Mijn man en ik zijn niet gescheiden en we hebben 2 kinderen. We zijn bijna een jaar geleden verhuisd, maar de oudste aardt niet op haar nieuwe school en in onze nieuwe woonplaats. Zij gaat met haar vader doordeweeks terug naar onze oude woonplaats om naar haar oude school te gaan (VO). Ik vond dat een hele moeilijke en verdrietige beslissing, maar in ons geval op dit moment de beste beslissing. Natuurlijk moet je je kinderen loslaten, maar normaal gesproken niet al op 12- of in ons geval 14-jarige leeftijd. Meestal gaat dat geleidelijker aan. Het lijkt me logisch dat je je kind zult missen. Als je kind niet meer bij je woont, breekt er ook voor jou een andere periode aan en daar kunnen positieve kanten aan zitten. Maar dat wil niet zeggen dat je niks verliest en daar geen verdriet om mag hebben. Dat gevoel mag er ook gewoon zijn. Veel sterkte.
Moederkareltje schreef op 28-04-2025 om 22:20:
[..]
BlablablaaBLABLAA. Zuurder wordt het niet, allemachtig. Wat een ellende om dit zo te framen. Negeer deze post maar even Topicstarter.
Natuurlijk is het pijn aan je moederhart. Het lijkt mij afschuwelijk. Ik hoop dat je de vader hierin vertrouwt dat hij goed voor kind kan zorgen. Probeer het positieve te zien van deze situatie. Ik zou gaan daten. Geen kinderen in huis en erop uit met een leuke vent. Bijvoorbeeld. Sterkte.
Het is een ding. Het is zeker een ding.
Dat gevoel mag er zijn, het ongezonde is dat dit kind daar bewust van gemaakt is. Daar is een 11/12 jarige veel te jong voor. Dat je hem zult missen is voldoende, dat je kind weet dat het een diep zwart gat is voor to is veel te veel last op die kleine schouders.
En dat het nu gewoon omgekeerd gaat zijn en vader zijn kind minder hoeft te missen is een waarheid als een koe. Waarom wordt dit normaal gevonden voor een vader en niet voor een moeder, kinderen zijn niet het eigendom van de een of de ander, behalve in jouw uitzonderlijke situatie waar je samenleeft met de zaaddonor als ik jouw beschrijvingen van je situatie samenvat.
Ysenda schreef op 29-04-2025 om 06:50:
[..]
Dat gevoel mag er zijn, het ongezonde is dat dit kind daar bewust van gemaakt is. Daar is een 11/12 jarige veel te jong voor. Dat je hem zult missen is voldoende, dat je kind weet dat het een diep zwart gat is voor to is veel te veel last op die kleine schouders.
En dat het nu gewoon omgekeerd gaat zijn en vader zijn kind minder hoeft te missen is een waarheid als een koe. Waarom wordt dit normaal gevonden voor een vader en niet voor een moeder, kinderen zijn niet het eigendom van de een of de ander, behalve in jouw uitzonderlijke situatie waar je samenleeft met de zaaddonor als ik jouw beschrijvingen van je situatie samenvat.
Ook verkeerde frame. Opletten Ysenda. Een 3 voor jou.
Ysenda schreef op 29-04-2025 om 06:50:
[..]
Dat gevoel mag er zijn, het ongezonde is dat dit kind daar bewust van gemaakt is. Daar is een 11/12 jarige veel te jong voor. Dat je hem zult missen is voldoende, dat je kind weet dat het een diep zwart gat is voor to is veel te veel last op die kleine schouders.
En dat het nu gewoon omgekeerd gaat zijn en vader zijn kind minder hoeft te missen is een waarheid als een koe. Waarom wordt dit normaal gevonden voor een vader en niet voor een moeder, kinderen zijn niet het eigendom van de een of de ander, behalve in jouw uitzonderlijke situatie waar je samenleeft met de zaaddonor als ik jouw beschrijvingen van je situatie samenvat.
Een kind mag toch best weten dat ze hem ontzettend gaat missen? Ik neem aan dat ze hem niet huilend gesmeekt heeft om te blijven omdat haar leven niks meer waard is.
To ik snap het hoor. Ik had het ook toen mijn ( gediagnosticeerd) kind op kamers ging op zijn 17de. En dat is dan nog veel natuurlijker dan een kind van 12. Ik kan je alleen zeggen iedere stap uiteindelijk went. Je vind je weg op een natuurlijke manier.
Moederkareltje schreef op 29-04-2025 om 07:51:
[..]
Ook verkeerde frame. Opletten Ysenda. Een 3 voor jou.
Kun je wel zo betuttelend reageren, maar niet iedereen volgt elk bericht van iedere forummer natuurlijk.
Je gaat een kind van 12 gewoonweg niet opzadelen met de boodschap dat moeder in een diep gat valt, omdat hij nu meer tijd met zijn eigen vader gaat doorbrengen ivm school. Lijkt mij nu niet zo moeilijk te begrijpen 
Wat ik me altijd afvraag, is dat moederhart nu iets anders dan je gewone hart?
Ik ben het eens dat je je kind niet hoeft te belasten met een mogelijk diep zwart gat waar je in gaat vallen. Houd regelmatig contact en/of probeer of je toch niet dichterbij kunt gaan wonen.
Verder heeft het natuurlijk ook voordelen. Nooit meer haasten van je werk om thuis het kuiken te voeden, niet meer dagelijks puberbuien en rotzooi door je hele huis.
Moederkareltje schreef op 29-04-2025 om 07:51:
[..]
Ook verkeerde frame. Opletten Ysenda. Een 3 voor jou.
Ysenda, volgens mij heeft ze hem al eruit gegooid.
MMcGonagall schreef op 29-04-2025 om 21:55:
Wat ik me altijd afvraag, is dat moederhart nu iets anders dan je gewone hart?
Voor mij wel. Ik las eens: als moeder zit je hart aan de buitenkant.
Zo voelt het voor mij: voor zaken rondom mijn kinderen ben ik veel gevoeliger en kwetsbaarder dan voor andere zaken (en mensen).
Dubbel