Zoon wil vriend moeder niet meer zien

Omnik schreef op 26-03-2023 om 19:48:

[..]

Dat is ook vreemd. Maar juist daaruit rijst het vermoeden op van coercive control, wat hulpverleners dus ook uitspreken. Niet met die term maar wel in effect. Want natuurlijk hoort een oudste zoon niet zoveel macht te hebben en juist een nuchtere, gezonde vader zou dat temperen en in balans brengen. Maar in plaats daarvan bekrachtigt hij de destructieve dominantie van zijn zoon over zijn moeder en over zijn jongere broer.

Het lijkt erop dat vader al die gedachtengangen en gevoelens die gekrenkte pubers kunnen hebben over hun moeder en stiefvader zelf opwekt en/of tot een wapen maakt, in plaats van ze een beetje te relativeren zoals een gezonde volwassen ouder zou doen. Hij vindt dus hele logische aangrijpingspunten voor zijn manipulatie. Dat maakt het ook zo erg. Want het is niet moeilijk om te denken: moeder moet dat een beetje begrijpen want het is toch logisch. Maar het is vanuit de voorgeschiedenis en de extreme dynamiek niet logisch, kennelijk ook niet voor de mensen die het irl zien gebeuren. Dat vind ik wel signaal want dit zou zich toch heel gemakkelijk in het vakje ‘pubers lijden onder gebruikelijke scheidingsperikelen’ gestopt kunnen worden, zoals hier ook de neiging is. Maar die mensen zien kennelijk heel andere dingen gebeuren.

Is het misschien zo Johannaatje dat de mensen in jouw leven je al langer waarschuwen voor deze man en misschien helemaal niet zo blij waren dat hij jouw partner was? Zijn zij al langer getuige van zijn dwingende gedrag naar jou?

Precies wat jij aangeeft gebeurd hier. Vader heeft steeds gezegd dat hij hem 1 kans heeft gegeven, hem niet meer vertrouwt en ik de relatie moet verbreken. Vooral oudste zoon praat hem hier in na en is hier helemaal in gaan geloven na 10 weken. Als je doorvraagt wat nu precies het probleem is dan zeggen ze dat het om het principe gaat, 1 kans enz enz. Steeds hetzelfde verhaal. Jongste zoon mist mijn vriend en belde hem weleens stiekem op als hij hier was. Als hij dan de telefoon ophing zei hij: "niet tegen papa zeggen he, want dan moeten we weer praten, en is papa boos, want papa zegt dat vriend slecht voor ons is'.  Jongste zoon vertelt mij vaker dingen in vertrouwen omdat hij bang is dat papa boos wordt. Hij vraagt ook steeds wat mijn vriend van hem vindt, omdat ze steeds stomme dingen zeggen over vriend. Ze zijn ook bang om mijn familie en vrienden te zien. Vanmiddag waren de jongens er weer tussen de middag en ze gaven aan dat ze vaker dingen willen doen, maar ze niet weten of papa dit goed vindt. Met pasen zouden ze hier zijn, maar ze krijgen nu hun nieuwe hondje dus dan willen ze liever bij de hond zijn. Ik heb gezegd dat ik dat begrijp en dat we wel iets anders plannen. Ik zie ze hopelijk woensdagmiddag weer. 

In het begin net na het 'incident' heb ik tegen vader gezegd dat ik het zorgerlijk vindt dat ze vriend voor alles wat slecht is uitmaken, oa tyfusventje, KK-er, grafhond etc. Dit was aan de telefoon en vader was hierbij want die was mee aan het praten. Vader geeft aan dat hij dit verdient heeft en dat hij het hier zelf naar heeft gemaakt.  Kinderen praten vader precies na. Dit is eigenlijk altijd al zo. Toen ik een aantal maanden geleden op school hoorde dat de jongens een halve dag thuis bleven om uit te slapen en ik hier iets over wilde zeggen, kreeg ik van de jongens te horen dat ik me hier niet mee moet bemoeien, omdat papa dit bepaalt en papa's huisje papa's regels. Ik vroeg alleen waar ze waren, omdat ik op dat moment luizen controle aan het doen was op school en ik de jongens niet in de klas zag.

Jeugdconsulent geeft ook aan dat het hier totaal niet om co-ouderschap gaat en dat vader alles zelf bepaalt. Dat heeft hij altijd al gedaan, hij is dominant en dwingend. Dat is ook een van de redenen dat ik er tijdens het huwelijk niet meer tegenkom. Zelf zijn moeder heeft mij voor hem gewaarschuwd. Ze zei dat ik maar in de keuken moest gaan staan, als hij dwingend en autoritair was. 

Precies wat je zegt, dit 'incident' kwam vader goed uit en daarom remt hij zoon niet in zijn scheldpartijen en chantage richting vriend, omdat hij hier van geniet omdat hij dit ook vindt en dit precies zijn woorden zijn. Hij gooit dit in de strijd. Hij heeft namelijk altijd met alles geprobeerd om de kinderen in te palmen. Hij is nog steeds kwaad dat ik de relatie heb verbroken. Jongens komen ook regelmatig thuis, dat papa zegt dat ik hun in de steek heb gelaten en papa zo zielig is alleen en alles zelf moet doen en ik een vriend heb. 

Na de scheiding heeft hij toen ook tegen iedereen gezegd dat ik door gebeurtenissen op mijn werk, psychische problemen had.  Klopt helemaal niks van, ik ben nog nooit 1 dag thuis ziek geweest en werk altijd door, wat er ook aan de hand is.  Hij heeft er alles aangedaan om mij zwak te maken om maar zelf zijn aandeel niet in te hoeven in zien. Het is altijd de schuld van iemand anders. Hij is eerder gescheiden, zij was volgens hem ook psychisch niet goed, terwijl er niks aan de hand was. Dit heeft hij over mijn ook gezegd. Als er iemand is die altijd sterk en stabiel blijf dan ben ik het. Het is hem zo niet gelukt en nu probeert hij het via de kinderen. Als wij op vakantie waren dan bleef hij dagelijks bellen en probeerde hij onze vakantie onderuit te halen. Als ik bijv nieuwe schoenen kocht voor de jongens, dan kocht hij de dag erna schoenen enz. Het is eigenlijk altijd al een strijd geweest. Hij wil altijd de leukste zijn en hij hoopt dat de jongens altijd voor hem kiezen. Ik vind dit enorm schadelijk en de jongens zitten echt in een loyaliteitsconflict. Vooral jongste zoon wil vriend weer zien en ook hier komen maar het mag niet. 

MamaE schreef op 27-03-2023 om 18:25:

[..]

Ik dacht dat die zestienurenregel voor alle verzuim gold. Toch lijkt het me sterk dat je zomaar weg kunt komen met ongeveer drie dagen per maand (twee lange en een korte dag en je komt net niet aan de zestien uur) wegblijven voor leuke uitjes.
Het is wel heel opvallend als alle kinderen uit hetzelfde gezin steeds tegelijk 'ziek' zijn en zeker net voor een vakantie. Juist als de oudste volgend jaar naar het VO gaat vergroot dit de kansen van vader om dit gedrag in stand te houden omdat ze dan op verschillende scholen zitten.

Vraag is ook waar vader de tijd en het geld vandaan haalt om zoveel dingen te ondernemen. Moet hij niet werken? En als hij niet/weinig werkt, hoe heeft hij dan geld voor dingen als skivakanties, pretparken, etc.? Tuurlijk hoeft niet alles heel duur te zijn, maar toch.

Ik zou ben het wel eens met het advies van een ultimatum; knip de financiële navelstreng door en de omgangsregeling terug. Kan vader dan niet in het huis blijven wonen, dan is dat jammer. Dat is niet meer jouw verantwoordelijkheid. Normaal gesproken koopt bij een scheiding de een de ander uit of het huis wordt verkocht en beide ouders kopen/huren iets anders. Deze constructie legt jou financieel lam plus op het moment dat hij stopt met het betalen van de hypotheek komt de bank het op jou verhalen.
Deze meneer klinkt niet alsof het een goed idee is om dit zo in stand te houden.

Klopt, heel raar allemaal.  Ook mbt zijn uitgaven,  niemand snapt dit en ik hoor regelmatig van moeders terug dat de jongens vertellen dat ze weer uiteten zijn geweest doordeweeks en dat zij zich afvragen hoe hij dit allemaal betaalt. Ik zit nog steeds bij dezelfde boekhouder als vader en zij geeft al jaren aan, dat ik de woning zsm moet regelen omdat hij een slechte betaler is. Bank geeft ook aan dat ik een BKR registratie krijgt als hij de hypotheek niet betaalt of als er problemen zijn ze ook bij mij aankloppen. Ook gezien zijn verleden met de belastingdienst, deurwaarder auto in beslag ed is dit een risico en wil ik er vanaf. N

Omnik schreef op 27-03-2023 om 13:48:

[..]

Die zakelijke insteek is een goed idee. Je kunt je er dan ook enigszins van distantiëren: het gaat dan niet meer over wat jij vindt of wat hij vindt. Je brengt dat allebei in en dan besluit een rechter op basis van de wet en dan leg je je daarbij neer. In plaats van als ‘juridische strijd’ kun je dit ook zien als juist het stoppen met strijden en een objectieve beslissing vragen en die dan uitvoeren. Het is natuurlijk de vraag of hij er ook zo in zal staan maar als je het voor jezelf zo kunt zien en het op die manier kunt communiceren geeft dat wat rust.

Therapie regelen voor de kinderen zal niet zomaar gaan want daar moet vader voor tekenen en de kans dat hij dat gaat doen als moeder erom vraagt, is niet groot. Daar zou VT dan druk op moeten uitoefenen of er moet vervangende toestemming gevraagd worden bij de rechter. Voor de vraag: wanneer ga ik naar de rechter voor omgang, zou ik ook zeker advies vragen aan een advocaat die vaker met zo’n bijltje heeft gehakt. Ik kan me voorstellen dat dat geen meerwaarde heeft als er al zoveel hulpverlening op zit. Tegelijkertijd wil je natuurlijk wel alle druk uitoefenen die je kunt uitoefenen. Ook als signaal aan zowel vader als kinderen dat je rechtop staat en niet opgeeft dat je hun moeder bent die het vanzelfsprekend vindt dat haar kinderen de helft van de tijd bij haar zijn. Ik zou dus zeker ook af en toe bij een jurist om advies vragen wat de beste strategie is.

Klopt de advocaat staat standby. We hebben afgesproken dat we de hulpverlening even afwachten. Advocaat wilde onlangs al een kort geding aanspannen alleen toen kwam de hulpverlening op gang en aangezien de rechter toch waarschijnlijk hulpverlening gaat inzetten. Kwestie mbt woning wil ze dan ook meteen meenemen. 

Philou schreef op 27-03-2023 om 11:52:

[..]

Dat is ook nog een mogelijkheid die helemaal niet gek klinkt. Toch zou ik wel plannen hoe je dat nieuws als eerste naar je kinderen brengt voor je ex dat doet.

Therapie willen we ook in gaan zetten, hier heb ik nog een gesprek over met de jeugdconsulent. Jongens geven aan dat ze dit niet willen omdat niemand ze begrijpt alleen vader. Vader is de hulpverlening ook aan het vertragen.  Ik laat overigens niks slechts over vader merken aan de kinderen. Het is wel zo dat ze in een ernstig loyaliteitsconflict zijn terecht gekomen, vooral jongste zoon wil graag terug komen alleen geeft hij aan dat papa dan boos wordt. Ook wordt ze nu 'geleerd' dat ze zelf mogen kiezen, iemand dood willen wensen als het even niet bevalt en vader geeft steeds aan dat ze leuke dingen doen omdat ze het zo zwaar zouden hebben ( waar niemand verder iets van merkt). Al 10 weken lang horen ze niks anders. 

MamaE schreef op 27-03-2023 om 18:37:

Ik vind eerlijk gezegd dat vader helemaal geen partij is in dit incident.
Want het gebeurde bij moeder thuis. Dus moeder, vriend en de kinderen zijn partij. Vader is (eenzijdig) toehoorder via de kinderen.
Iedereen maakt fouten, daarmee hoef je diegene nog niet meteen voorgoed af te schrijven. Verbreken ze ook de vriendschap als er een keer iets voorvalt met een vriendje? Gaan ze ook van sport af bij de eerste de beste aanvaring met een trainer of teamgenootje?

Precies wat jij aangeeft zegt iedereen. Helaas worden die mensen niet toegelaten en willen ze daarom mijn familie en vrienden niet meer zien, omdat ze bang zijn dat ze worden aangesproken. Heel bizar, daarom begrijpt niemand dit dat een kind van 9 en 12 dit zeggen en dan totaal niet gecorrigeerd worden maar juist gestimuleerd. Vader is al langere tijd negatief aan het praten over vriend. Ik had eerder moeten ingrijpen, elke keer als ze van vader terugkomen is mijn vriend helemaal zwart gemaakt. Daarna is het dan weer gezellig hier maar elke keer begint dit weer opnieuw. 

MamaE schreef op 27-03-2023 om 18:48:

[..]

Dat maakt vader ze waarschijnlijk wijs. Een hulpverlener praat niet altijd met je mee. Dat is ook goed, want zonder wrijving geen glans.

Rode vlag; een ouder hoort niet boos te worden als kind naar de andere ouder wil/gaat. Dit is geen vrije keuze, maar een uit angst.

Leuke dingen doen is niks mis mee, maar opvoeden is niet altijd leuk en er zijn ook momenten dat er andere prioriteiten zijn. Zoals school, de andere ouder bezoeken, familiebezoek. Ze leren nu dat alles een keuze is en dat hun keuze gerechtvaardigd is zo lang vader die keuze steunt/stimuleert. Dat is echt heel ongezond.

Ik hoop dat een rechter hier doorheen prikt. Op zich zie ik geen juridische gronden waarop jou het contact met de kinderen ontzegd kan/mag worden. Ook niet die ene duw of telefoon afpakken. Dat hij dat toch doet werkt hopelijk niet in zijn voordeel.

Klopt helemaal. ze leren nu dat ze zelf mogen kiezen wat ze doen. Dat hoort niet zo, gelukkig ziet de hulpverlening dit ook. Eigenhandig leeft hij de omgangregeling niet na. Vader gaf aan dat de hulpverlening zijn zorgen ook zou delen, maar dat is niet gebeurd want zij zien het grote geheel. Hij baalt hiervan en is nu alles aan het vertragen. Kinderen gaven net na het incident aan dat de hulpverlening ook zou zeggen dat vriend de deur uit moest. Dit is niet gebeurd en nu willen ze niet meer praten met de hulpverlening en heeft vader hier geen vertrouwen meer in. Het is toch typisch dat VT, Huisarts, mediator, school, CJG allemaal hetzelfde zeggen? Ik ben gewoon eerlijk over de situatie en er is niemand die twijfelt aan de veiligheid hier in huis. Hier wordt amper op in gegaan, het gaat meer over de situatie en wat vader aan het doen is. 

Ik probeer vertrouwen te hebben in de Rechtspraak omdat de Rechtbank  waaronder wij vallen een pilot zijn getart en gespecialiseerd zijn in dergelijke situaties. Laat ze maar een onderzoek doen, ik heb niks te verbergen en weet dat ik het altijd goed heb proberen te doen. Ik heb gelukkig fijn contact met de jongens en ik merk wel dat ze mij en hier thuis erg missen, maar ze kunnen niet meer terug. Ze roepen natuurlijk al 10 weken dat ze weer terugkomen als vriend weg is dus ze kunnen niet meer terug. Ik hoop echt dat we hier hulp bij gaan krijgen. Want hoe gaat het als ze weer terug zijn? Gaat vader dan wel opeens positief praten over ons en het contact stimuleren? Dat geeft de hulpverlening ook als zorgen aan. Hulpverlening is een momentopname. 

 Ik vind het nog steeds verschrikkelijk als ik eraan denk dat het op zo'n manier moet en de jongens dan ook worden gehoord. Dat wil je toch niet. Ook ben ik erg bang dat vader mij dan nog meer zwartmaakt aangezien hij altijd het slachtoffer is. Advocaat geeft aan dat ik niks te verliezen heb, aangezien ze hier nu ook niet meer zijn. Mijn grens is wel bereikt en de hulpverlening raadt dit zelfs aan, eigenlijk iedereen raadt mij dit aan,  dat zegt wel genoeg.