Zorgen over de kinderen

Maar zie je dan echt niet

dat de kinderen jouw pijn, jouw verdriet dragen?
Het is jouw verdriet waar ze in vast zitten.
Jouw slachtoffer rol. En niets, maar dan ook niets is zo verwoestend (voor een kind) als een slachtoffer rol. Machteloosheid, geen grip hebben op.
Boosheid, verdriet, teleurstelling, het is allemaal te behappen en een plaats te geven. Machteloosheid, als dat te lang duurt, maakt ziek.

Moederziel

Als ik jouw ex zou zijn, zou ik (ook) bang voor je zijn.
Bang voor de hele situatie. Bang voor de crisis van kind, en bang me daarin te mengen, want wespennest.
Dat hij zich drukt is laf, maar ik snap het wel.
Hij richt zijn aandacht anders, richt zich op toekomst, positiviteit.
Hij is bang voor ontmoeting met Truus en wil dat graag goed regelen.
Dat is toch alleen maar positief?
Het zegt juist dat de kinderen enorm belangrijk voor hem zijn.

Dat snap ik niet

Je weet inmiddels dat het schadelijk is voor je kinderen dat je Truus een slechte vrouw met laakbaar gedrag vindt, dat merken ze echt wel, en dat je ze daardoor in een onhoudbaar loyaliteitsconflict brengt. Net als met het demoniseren van de vreemdganger. En toch ga je ermee door. Hoe kan het dat je jouw eigen aandeel echt niet ziet? Niet in het vreemdgaan, maar wel in het laten mislukken van het huwelijk. Dat doe je toch echt met zijn tweeën. Daar heb je overigens ook wel eens iets over verteld, je was niet altijd heel gezellig (en jullie tegen elkaar).

Werk

Opgenomen voor werk. Dat betekent dat ex een baan heeft? Dat is ontzettend gunstig in jullie situatie lijkt me? Wellicht maakt dit de leefsituatie van ex tijdelijk? Dat kan helpend zijn in hoe hij de relatie met zijn kinderen wil vormgeven. Ik hoop dat dat zo is!

je weet het

Je zegt dat Truus niet welkom is in je leven, nu niet en nooit niet. Terwijl je weet dat het hiermee voor je kinderen (veel) moeilijker maakt.
Dat betekent dat je dus doelbewust iets doet dat niet goed is voor je kinderen (wat ook een heleboel mensen hier tegen je zeggen). En toch blijf je maar de vermoorde onschuld spelen en zogenaamd vragen wat je zou kunnen doen om je kinderen te helpen.

Je wilt ze niet helpen, je wilt wraak. Hoe begrijpelijk dat wellicht ook is: het is schadelijk voor alle betrokkenen. Ik kan je echt niet anders adviseren om professionele hulp voor jezelf te zoeken en daar keihard aan te gaan werken.

Een jaar geleden was je ervan overtuigd dat Truus geen blijvertje was en dat je ex heel ongelukkig was. Ook nu blijf je maar aangeven dat jullie relatie wel goed was en dat je ex nu niet gelukkig is. Ik denk dat je hier vreselijk jezelf voor de gek zit te houden. En dat het vasthouden aan deze ideeën ook al niemand helpt.

Nee, natuurlijk is je ex niet dolgelukkig, hij gaat net zo goed door een scheiding, heeft geen eigen woning, zit met schulden, en bovendien met een nare ex die tussen hem en zijn kinderen in staat. Lijkt me logisch dat dat het leven voor hem ook niet alleen maar rooskleurig maakt. Dat zegt verder net zoveel over hoe gelukkig hij met Truus is (niet zo ongelukkig als jij wilt geloven in ieder geval anders zou hij haar niet meenemen naar feestjes en aan zijn kinderen willen voorstellen etc.).

Blijft over: hoe kan ik mijn kinderen versterken in deze moeilij

Door wel over je eigen gelijk heen te stappen en open kennis te gaan maken met Truus.

Ik ben het helemaal eens met Klara, mijn moeder is het na 10 jaar na haar eigen gekozen scheiding nog steeds niet eens met wat mijn vader die wel gewoon is door gegaan na de scheiding (die hij dus niet koos!) allemaal doet.

Ik ben geen puber, maar ik heb er wel last van. Leuk hoor nooit meer mijn verjaardag vieren, leuk hoor voor dochter nooit meer opa met zijn lieve vriendin en oma tegelijk bij je te hebben. Fijn hoor bij Oma/moeder nooit meer iets over je andere ouder te kunnen vertellen zonder op eieren te lopen. Afzwemmen, musical, diploma uitreiking, trouwen, achterkleinkinderen, zijn allemaal momenten dat het niet meer leuk is. Fijn hè?
Ook al zegt mijn moeder dat dat niet hoeft, aan alle kanten straalt ze dat wel uit. Wil jij ook zo worden?

Je hindert je kinderen en jezelf met je huidige standpunt. Sorry ik kan er niets anders van maken.

Wat ik wel lees is dat vader voorzichtige stappen neemt, er is contact maar weinig en kort. Maar elk negatief ding wordt onder een vergrootglas gelegd terwijl de dingen die er wel zijn niet gewaardeerd worden. Juist die moet je benadrukken zodat de ruimte er is.

Jouw ex geeft dezelfde reactie als die van mij "Ach, was zijn reactie, ik weet niet of ik zo ongelukkig was." Maar wel ongelukkig / ongedurig genoeg om de relatie te beeindigen zei mijn hulpverlener dan altijd en dat is de realiteit waar je mee verder moet. Het waarom is niet belangrijk want je hoeft het niet voor een volgende keer te voorkomen want elke relatie is uniek. Het is geen productiewerk.

Mijn vader ontwijkt mijn moeder ook zo veel mogelijk om het haar zo makkelijk mogelijk te maken. Nu al 10 jaar. Het zou bij jouw ex ook het geval kunnen zijn. Dat hij zich juist om jou terug trekt.

Mijn vader zegt regelmatig zijn hobby af zodat mijn moeder die bij een andere vereniging speelt kan komen spelen, of bij de toernooileiding gaan vragen of ze kunnen her loten als ze aan elkaar gekoppeld worden in een team of tegen elkaar moeten.
Je kunt niet in zijn hoofd kijken, doet allerlei aannames en weigert andere opties te zien.

Ja, het is zwaar en de crisis bij je kinderen wil je echt niet maar het kan ook wel eens anders zijn dan je in eerste instantie denkt of wil denken.

actie

Het punt is dat je door actie jezelf (en dús je kinderen) uit de slachtofferrol rol kunt tillen.
Juist door actie te ondernemen zoals Truus ontmoeten, iets dat je gevoelsmatig niét wilt, neem je een stukje regie weer terug.
Omdat je opbouwend, positief bezig bent.
Je zet je nl over jezelf heen.
Juist door daar zelf voor te kiezen zal het positief kunnen werken. Juist voor jezelf. Omdat je dan kunt ervaren dat je je eigen normen (u zult niet vreemd gaan) niet overboord hoeft te zetten om toch door te gaan met leven, voor je kinderen.
Nu wordt je juist klem gezet, gegijzeld. Jij denkt dat dat door Truus en ex komt. Maar het zijn je eigen gedachten. Maar je gaat dat pas echt zo voelen als je zelf actie onderneemt.
Actie in de zin van daadwerkelijk iets goeds gaan maken van een situatie die heel erg moeilijk was.

Moederziel

Zie #118 #124 en #132

Wil jij je kinderen steuen? Stap over je voor gekwetste ego heen !

Moederziel

“Denk je echt dat ik nu of in de toekomst ooit 1 millimeter respect zal opbrengen voor de vrouw die in het geheim een maandenlange relatie startte met mijn (toen nog) man en de vader van mijn kinderen? Zij is niet welkom in mijn leven. Nu niet en nooit niet.
Wees gerust: ik gebruik nooit schuttingwoorden of nare teksten over haar waar de kinderen bij zijn ”

Denk je echt dat je kinderen deze houding niet voelen? Truus is iemand om 0,0 respect voor te hebben. Het is een vrouw die je nooit hoeft toe te laten in je leven. Hun vader heeft dus een relatie met iemand over wie je zonder respect mag spreken. Zo’n man is hij (geworden). Dat hij daarvoor kiest. Zoveel pijn heeft hij jou en de kinderen gedaan.
Dit is de boodschap die ze horen, of jij die nu bewust uitzendt of niet.

Hoe moeilijk moet het zijn voor je kinderen om ooit uit die verstikkende cocon van verdriet en wederzijdse loyaliteit te stappen? Ook al is er (bij enkele van hen) nu geen behoefte om kennis met haar te maken, zelfs weerstand, hoe moeten zij dat ooit wél gaan durven willen? En dan kun je met de mond belijden wat je wil, en geforceerd je scheldwoorden inslikken wanneer er kinderen bij zijn..ze voelen het.

Ik wil je niet aanvallen, moederziel. Ik weet niet hoe het is als je als vrouw en moeder zo verlaten wordt. Ik weet wél hoe het is om als 43 jarige vrouw me nóg schuldig te voelen wanneer ik ontspannen contact met mijn vader heb. Ik zou op willen komen voor je kinderen. En niemand hier zegt dat je je best niet doet. Maar je hebt een blinde vlek. Het is hier meermaals in verschillende bewoordingen gezegd. Soms zo hard, dat jij het als pestgedrag beschouwt. Maar Miriam pest jou niet. Ook zij komt op voor je kinderen. Was er voor mij maar zo iemand geweest, 30 jaar geleden. En hoe minder jij het wil horen, hoe harder mensen gaan schreeuwen, wellicht. Omdat het zo schrijnend is wat er gebeurt.

De relatie met mijn vader is voorgoed bezoedeld. Niet door zijn vreemdgaan. Daar heb ik niks mee te maken, ontdekte ik jaren geleden pas. Toen pas durfde ik mezelf toe te geven dat me dat eigenlijk niets deed. Erg verdrietig voor mijn moeder, maar…..ik sta daarbuiten. Zelfs het feit dat hij het gezin verlaten heeft, heb ik hem alláng “vergeven”. Maar het nare, schuldige gevoel dat ik mijn moeder verraad door (goed) contact met hem te willen en soms zelfs te hebben, raak ik niet meer kwijt.

Alsjeblieft, lees dit niet als beschuldiging naar jou. Maar als opkomen voor je kinderen. En daar ligt ook jouw belang.
Verdedig je niet tegen mijn woorden, omdat ik het niet goed zou zien. Ik hoop alleen maar dat er toch íets blijft hangen van wat Miriam, klimop en eerder ook een ander Kind met ervaring vertellen. Het gaat hier niet om gelijk of geen gelijk. Op papier kun je het nog zo goed doen en bedoelen, deze hele draad (en de vorige ook) ademen voor mij een herkenbare sfeer uit. En ik kan het niet aanwijzen. Ik kan alleen maar de sfeer herkennen waarin dit gebeurt. Ik voel enorm met je kinderen mee. Wat hebben zij het moeilijk.

vergeven

1)

Oei wat lees ik een pijn bij jou.

Die je omzet in boosheid richting ex en Truus.

Ben je van om die boosheid te laten varen?

Bang dat je dan instort?

Ik hoop - voor jezelf en voor je kinderen - dat je het toch aandurft, omdat ik denk dat jij en je kinderen nu toch echt last hebben van jouw boosheid.

2)
Vind je dat mensen fouten mogen maken? Zelfs meer dan een?
Het zijn mensen, he? En mensen zijn feilbaar. Nobody is perfect.
Of mag dat niet als het gaat om vreemdgaan en bijbehorend liegen en bedriegen?

3)
Heb je wel eens gelezen over vergeven? Misschien goed dat te doen.

Bij vergeven lijkt het of degene die "het foute" heeft gedaan er beter van wordt. Maar wat blijkt: vergeven is vooral goed voor degene die vergeeft. Dus dat ben jijzelf! Gun jezelf dat cadeau (en je kinderen). Je bent het waard.

Ik wens je veel compassie en vergevingsgezindheid toe in deze moeilijke tijd.

Veel liefs

Xxx

Moederziel

Dan zijn er nog maar weinig adviezen te geven. Je krijgt hier veel maar het is niet wat je wil. Helder. Jouw keuze. Niet helpend. In de eerste plaats niet voor je kinderen. Maar uiteindelijk ook niet voor jou. Misschien kun je ooit wat je denkt niet te kunnen. Het maakt me heel verdrietig. Je hebt geen keus in mijn ogen. En toch neem je die vrijheid tot een keus. Moeilijk. Misschien is het een idee deze draad aan je therapeut te laten lezen zodat jullie er over in gesprek kunnen? Als ik je zou kennen, "live", zou ik vandaag langs je fietsen. Ik maak me zorgen.

anders

Daar staan wij dan weer anders in, in boosheid uiten, ik klap dicht als mensen zo woedend reageren. Dat is iets van mij uit t verleden ((geestelijke) mishandeling).
"Dat hij dat wéét, maar er niets op uit doet, is onvergeeflijk" Ja, wat zou hij daar aan moeten doen? Terug naar de oude situatie? Dat gaat dus net niet gebeuren. Zoals velen hier al gezegd hebben, in dit geval gaat het niet om ex en Truus maar om hoe jij er mee omgaat. Wil je een wrokkig iemand blijven? De toekomst kun je beinvloeden, het verleden niet. Dat is voor mij de eyeopener geweest, ook al is het een dooddoener van een uitspraak.

Triest

Het trieste is dat jij de situatie voor alle partijen kunt verbeteren door te vergeven en door te gaan met je leven. Vergeven houdt niet in dat je goedkeuring geeft. Het betekent loslaten en de situatie accepteren zoals hij is. Je ex heeft je verlaten voor een ander, dat is niet helemaal soepel gegaan, en nu moeten jullie verder. Het is geen landverraad wat hij heeft gepleegd, en hij heeft je niet mishandeld, hij is verliefd geworden op een ander en heeft er even over gedaan om daar ook echt voor te kiezen. Allemaal niet fijn en het verdient geen schoonheidsprijs, maar jullie moeten nu verder.
Hij kijkt wel beter uit, inmiddels denk ik, dan weer een stap in jouw richting te zetten. In het verleden kon hij weinig goed doen, en zelfs pogingen om je te informeren (zoals met dat feestje) werden afgestraft met hysterische aantijgingen.
Als jij je ex gewoon accepteert en zelfs Truus als zijn partner, en daar normaal mee omgaat (je hoeft haar echt niet te knuffelen) zien je kinderen ook dat het goed is. En zijn ze wellicht eerder genegen om contact met hun vader op te nemen, hoeven ze jou niet te ontzien, en durft vader ook weer wat meer van zichzelf te laten zien.
Doe dat nou 'gewoon' in ieders belang.

Dat is ook een mogelijkheid

Moederziel het vereist moed om je onkunde bloot te leggen.
Je kunt niet vergeven zeg je. Nu lijkt mij vergeven niet zo belangrijk.
Het gaat om je eigen verantwoordelijkheid in het geheel nemen.
Kennelijk kun je dat ook niet.
Het erkennen van je onkunde kan ook een begin van een oplossing voor de omgang met je kinderen zijn.
Jij kunt het niet, met alle consequenties die dat heeft voor je kinderen.

Oplossing: Draag de kinderen over aan vader.

Hij kan het vermoedelijk wel.

Ik wil je nogmaals waarschuwen voor een mogelijke consequentie die je niet lijkt te willen zien.
Wat jouw kinderen door jouw houding meemaken wordt als bijzonder schadelijk gezien. Als vader niet al op zijn eigen titel naar de rechter stapt om jou tot omgang en meewerken te dwingen, dan kan dat ook altijd nog uit de hoek van de jeugdhulpverlening komen.

Nou nou Miriam

De kinderen zijn te oud voor omgangsdwang.

Gewoon accepteren lijkt me ook wel wat veel gevraagd. Rechtstreeks zo'n pijnpunt confronteren lijkt me ook niet echt vruchtbaar.

Ik denk dat het handiger is om je te concentreren op je eigen leven met je kinderen en je wat over te geven inderdaad aan de hulpverlening, maar ook je eigen leven steeds meer te gaan waarderen, daardoor wordt het pijnlijke verlies op den duur mogelijk wat diffuser en minder op de voorgrond.

Want met zo'n loser die jou gezin opgeblazen heeft wil je toch ook niet meer verder? Nou dan!
Het draagt echt wel zwaar aan je zo'n situatie maar je werkt aan het terugclaimen van je eigen leven en je eigen toekomst.

Lieve Moederziel

Ik heb vannacht wakker gelegen van dit draadje.

Vraag me af wie jou gaat helpen jezelf onder ogen te durven komen. Mirjam met haar scherpe tong blijkbaar niet, RoosjeRaas met haar zalvende woorden maar tot op zekere hoogte. Je laaft je aan haar woorden maar als ze je laat zien welke verantwoordelijkheid jij draagt, dat er naast een dekentje en er 'zijn' ook een verandering bij jou zal moeten komen lijk je het naast je neer te leggen.
Gister schreef je aan iemand; verdiep je eens in redenen van vreemd gaan. Ik kan je verzekeren dat ik dat gedaan heb. In het begin herkende ik zoveel in jouw en mijn verhaal. Het bedrog, eenzaamheid, ongeloof, gekwetst zijn.
Ik heb heel veel gelezen over vreemd gaan, veel erover gesproken. Ook met man. En als mij iets duidelijk geworden is is dat het niet zwart wit is. Dat er geen 'onschuldige' vrouw is en een 'schuldige' man is. Dat het een combinatie van factoren is, dat er een relatie is die niet voldoet (ook al was het voor jou de hemel op aarde- hij wilde toch wat anders). Dat er een gebrek aan 'iets' ervaren wordt. Al dan niet gepaard gaande met midlife, psychische problematiek enz. Natuurlijk heeft man een weg gekozen die bijzonder akelig is. Hoe pijnlijk dat hij het niet benoemde (heb je 't wel gehoord?) en dat hij een makkelijke uitweg koos. Hier idem. En wat deed dat pijn. Is het daarom een 'foute' man? Nee, een man die fouten gemaakt heeft. Zoals jij en ik en truus ook doen. Jij ook Moederziel. Ik heb er destijds voor gekozen gesprekken aan te gaan met truus. Niet makkelijk- wel verhelderend. Het heeft gemaakt dat ik respect voor haar heb- ondanks haar 'fout' zich met mijn man in te laten. Ondanks alle bedrog. Haar kant van het verhaal was er ook. Daarmee praat ik ontrouw niet goed. wel laat ik de ander in zijn/haar waarde.

Bij jou zie ik nu dat je blijft hangen in wrok. Haat naar truus. En je bent verbaal begaafd. Daarmee verberg je wat er echt in je leeft. Jullie kinderen horen en zien verder dan wat jij zegt. ze horen, zien en ervaren jou. Al 2 jaar lang is er verdriet, zijn er tegengestelde boodschappen, is er een loyaliteitsconflict. En natuurlijk zal ex vreselijk onhandige, pijnlijke dingen doen en zeggen. En jij net zo goed.

Jij kunt de situatie thuis keren. En niet met mooie, warme woorden. Niet met alleen maar koesteren en onderwijl, onbewust een andere boodschap geven. Afgelopen zomer wilde jij contact. Blijkbaar zij niet en nu heb je er geen zin in. Zie je niet dat je je gedraagt als een klein kind? Je verbergt je achter je mooie woorden en bespiegelingen.

Ik vind t verschrikkelijk dat je je verbergt achter je retoriek. (reden waarom ik in vorige draadjes uiteindelijk afhaakte) En je gelooft het zelf.
Ik ben er van overtuigd dat je een mooi, warm mens bent. Met enorm doorzettingsvermogen (echt, je hebt veel voor de kiezen gehad) en een enorme vasthoudendheid. Dat laatste helpt je nu niet verder. Het keert zich tegen jou en jullie kinderen.
Ik gis ernaar wat maakt dat je dit nodig hebt; dit vasthouden aan een geweldige huwelijk, een hel erna en een feeks van een truus. Misschien zit ik ernaast- maar zolang jij in je hoofd druk bent met deze facetten hoef je niet naar jezelf te kijken. Je bent al eerder beschadigd in je leven- kan het zijn dat dit jouw coping is? Je strohalm om te blijven functioneren? Dat je wanneer je dit los laat pas echt op de bodem komt?
Het vraagt lef Moederziel om echt naar binnen te kijken. Om naar je interne overtuigingen te kijken- te accepteren hoe die invloed hebben op jullie situatie. En welke consequenties eraan vast zitten. (hoe jullie kinderen hierdoor lijden)

Maar met deze overtuigingen kun je aan het werk. Niet met je ex, niet met je kinderen, niet met truus. Maar met jezelf, zodat je uiteindelijk de eerlijke, stabiele factor bent die je wil zijn.

"Ik zie mijn tekortkomingen, mijn gebreken en valkuilen, ik corrigeer mezelf en ik leer steeds beter om mijn grenzen aan te geven. Ik heb me moeten loswrikken uit een afhankelijke relatie en dat gaat schoksgewijs. "

Je bent van ver gekomen. Je hebt veel geleerd. Maar of je inzicht hebt in je eigen aandeel durf ik te betwijfelen na alles wat ik hier lees.

"Ik heb alleen invloed op mijn eigen deel. En nee, aan wraak ook geen behoefte. Wel aan rust en eindelijk, eindelijk gezien worden door ex. Maar juist dát deel ligt, inderdaad, niet bij mij "

Ja je hebt alleen invloed op jouw deel. Rust bewerkstellig je zelf. De wens gezien te worden door je ex- en daarmee weer afhankelijk van hem te zijn- ligt mogelijk in je verleden. Je legt in dit afsluitend stukje weer de bal bij hem.

Ik wens je alle goeds Moederziel. Ik stop met lezen en reageren omdat deze draad mijns inziens dezelfde kant opgaat als de vorige draadjes. Je wil niet. Niet echt.
Nog niet, hoop ik- ik gun het jou en jullie kinderen met name dat je werkelijk naar binnen durft te gaan. Daar moet 't gebeuren. Daar kun jij de rust vinden. Daar kun je de wens gezien te worden door je ex loslaten, daar kun je leren vergeven, daar kun je gaan helen.

Je hebt blijkbaar je vasthoudende visie nog nodig om te kunnen overleven. Ik wens je toe dat je het los kunt laten. Voor jou. En noodzakelijk voor jullie kinderen.

Is dat zo?

Welke leeftijdsgrens heeft dat volgens jou AnneJ?
Waar staat dat precies?

Zijn ze ook te oud voor gedwongen jeugdhulpverlening, OT, UHP?

AnneJ "Want met zo'n loser die jou gezin opgeblazen heeft wil je toch ook niet meer verder? Nou dan!"
Hoe kom je erbij dat je iets te willen hebt?
Je moet. Je hebt samen kinderen.
Het gaat om die kinderen. Je zult je eigen koppigheid hierom moeten laten varen.

Dat is ook beslist geen unieke situatie.
Mensen doen dat dagelijks voor hun beroep of voor hun familie: advocaten van gruwelijke misdadigers, verplegers van ontiegelijke zuurpruimen, mantelzorgers van onsterfelijk secreten.
Er is helemaal niets ongewoons aan je over je persoonlijke antipathie heen zetten in het belang van het leven zelf.

Ja, gewoon accepteren.

Het enige wat acceptatie tegen kan gaan is de gedachte dat het niet hoeft. Laat die gedachte los, ga uit van de noodzaak en het lukt.

Nou ja, of die andere oplossing: Blijf wrokkig en onbuigzaam en geef de kinderen aan vader.

Stip

Een heel groot compliment aan jou voor hoe je dit opschrijft! Dit moet toch haast wel binnenkomen bij moederziel.

Wat wil je eigenlijk van je ex?

Eerst nog even over de erfelijke belasting van de kinderen: daarover schreef je nota bene in je openingspost! En nu is het niet meer zo? Hm.

Ik vraag me echt af wat je nu eigenlijk wilt van je ex. Je wilt dat hij je "werkelijk ziet"? Wat moet hij dan daarvoor doen? En kun je dat redelijkerwijs van een ex verwachten?
en je schrijft "Er is een wond ontstaan en een oude opengereten die niet snel zal helen. Dat hij dat wéét, maar er niets op uit doet, is onvergeeflijk." Maat WAT wil je dan dat hij nu concreet doet? Wil je door hem getroost worden? Moet hij terugkomen? Sorry, maar dat kun je toch niet verwachten? Moet hij jouw wonden helen? Helen doe je zelf, dat kan een ander niet voor je doen.

ook hier de gevolgen gezien

niet in mijn eigen leven, maar in het leven van mijn vriendin. Zij werd mishandeld door haar man en is na 3 jaar huwelijk weggegaan. Natuurlijk stond iedereen aan haar kant en was de man de 'foute'. Helaas is zij hier vreselijk in blijven hangen en is ze zelfs na 25 jaar nog een en al wrok tegenover haar ex-man. Het gevolg is dat haar kinderen geen contact hebben met de vader, want die is fout. Haar kinderen vinden het vreselijk dat ze fysiek lijken op haar ex-man, willen nooit horen dat bepaalde uiterlijke trekken bij hun kinderen uit de familie van hun vader komen.
Was haar ex man fout? Ja, hij moest van haar afblijven. Maar de wrok- en haatgevoelens heeft ze zelf al die jaren gevoed. Het heeft haar leven er niet leuker op gemaakt.