Zorgen over de kinderen

Niet alles op ex gooien

Je weet dat je jezelf daarmee klem zet, omdat je hem niet kunt veranderen.
je dochter heeft serieuze problemen: 'Nu is de afgelopen weken oudste ingeklapt, veel fysieke stressklachten en hallucinaties. Via HA naar de crisisdienst (pffff), conclusie: burn-out, dreigende manie/psychose (komt in familie voor), medicatie, begeleiding.' die hebben dus blijkbaar niet of niet alleen met vader te maken. Richt je op de goede begeleiding van je dochter.
Dat je ex nu geen huis heeft komt waarschijnlijk door de schulden. Hij kan nu keuzes maken (dakloos worden), die hij niet kon maken toen hij met zijn gezin was, want hij kon en kan jullie niet dakloos maken.
Ik hoop dat er uitzicht is op het oplossen van de schulden.

Tsjor

Steun

In dit stadium en bij deze leeftijden kan steun vooral luisteren zijn en bevestigen en niet te snel met oplossingen aankomen.
En zonodig praktische steun als zij dat wensen. Geen onmogelijkheden maar wel vragen of een kind op een speciale dag mag komen aan je ex, zonder dreigementen en met een realistische inschatting.

Zelf

Het beste help je je kinderen door zelf overeind te blijven en niet teveel van jezelf, de kinderen en de situatie te vragen dat al snel teveel gevraagd is. Beetje compassie en geduld, vooral met jezelf.
Hoe beter jij je voelt, hoe kalmer en doordachter jijzelf hiermee om kunt gaan des te meer ben je een goed voorbeeld voor de kinderen om deze nare situatie als een feit van het leven aan te gaan en te verdragen en te verwerken.

wat ik zou doen

Ik zou de kinderen hun gevoelens wel bevestigen, puur omdat ik dat dan ook zo voel. Mijn ex heeft ook zo'n egoistische periode doorgemaakt. Ik gaf dan ook wel aan de kinderen aan dat ik het ook allemaal niet begreep en dat het beslist niet leuk van hem was, wat hij toen deed. Ik gaf wel aan ze aan (om het wat milder te maken) dat hun vader misschien wel wat overspannen was, dat hij even niet helder kon denken wat nu het beste is om te doen, dat het in ieder geval niet aan hun ligt, maar aan hun vader op dat moment.
We zijn inmiddels 3 jaar verder en ex heeft alles wat meer op de rit en je ziet dan dat er ook bij hem wat rust in zijn hoofd komt. Hij wil het nu graag weer goed maken en alles oppakken, alleen de kinderen zijn op dit moment niet (meer) zo enthousiast, en dat begrijp ik wel. Ze zijn gewoon nog boos op hem.

Eerlijk zijn

Ik zou eerlijk zijn tegen de konderen en vertellen dat ze weinig kunnen verwachten van hun vader op dit moment. Erbij zeggen dat het misschien wel weer beter wordt maar nu even niet. Alles wat er dan toch aan contact is, is meegenomen. Verder zou ik zelf hulptroepen inschakelen on alles thuis op te kunnen vangen. Je ouders, buren. Er ligt nu heel veel op jouw bordje. Jij moet wel overeind blijven, en dat valt absoluut niet mee in deze situatie. Veel sterkte!

verdrietige situatie

Ik heb zelf een vader die van de ene dag op de andere vertrok en vond dat hij niets meer met zijn kinderen hoefde: hij was er nu eenmaal uit het gezin gestapt en gelukkig (met een ander). Dat is heel lastig. Ik denk dat dat rouwen heftiger was dan de scheiding zelf. Afscheidnemen van iemand die nog leeft, is heel zwaar. En meestal doe je dat niet nog een keer. Ik heb op een gegeven moment gekozen om geen contact meer te hebben anders was ik er waarschijnlijk aan onderdoor gegaan, denk ik. Dat was ontzettend moeilijk maar noodzakelijk.

De vraag is dus, wat de vader die hij nu is, voor positiefs kan bijdragen aan de kinderen en of dat zoveel steun verdient. Op het moment niet zoveel, lijkt. Er is wel een groot verlangen (vanuit de kinderen). Als je dat niet kan steunen, omdat vader weinig positiefs brengt, maar wel wil helpen de verbinding open te houden, voor zover je dat kan, kan je de kinderen voorleggen dat zij hem schrijven. Of dat ze hem een filmpje van henzelf sturen over un verdriet, zorgen, vragen etc.. wanneer ze daar behoefte aan hebben. Misschien reageert hij er niet op, maar het is belangrijk dat de vader in elk geval hun ontwikkeling(en) bij kan houden en dat zij hun verdriet ook bij hem kenbaar maken. Dan heeft het in elk geval niet aan de kinderen gelegen als er een vervreemding plaats vindt. En hij maakt daarin zijn eigen keuze en kan daarmee niet de verantwoording afwimpelen op een ander (jou of de kinderen). Stel de verwachtingen bij (of er ooit een (begripvol) antwoord komt) en maak afspraken dat ieder over zichzelf schrijft (of filmt, op eigen kamer, bijvoorbeeld).

Jouw verdriet is ook hun verdriet.

"Natuurlijk ben ik boos. Woest. En diep bedroefd. En op andere momenten weer rustig: het is wat het is. Soms lukt het me, dat verdragen en verwerken, op andere momenten vervloek ik de hele toestand. Het is echt afschuwelijk om de kinderen zo te zien worstelen. Het is heel, heel moeilijk om daar rustig en aanvaardend onder te blijven. Ik weet dat het nodig is, maar ik voel ook steeds die zeurende ondertoon van diep verdriet en machteloosheid. Waar is dit toch in hemelsnaam allemaal goed voor?"

Jij hebt jouw verdriet en ook het verdriet van de kinderen erbij.
Andersom is dit ook zo. Je kinderen zijn extra boos en verdrietig omdat ze jouw onmacht zien. Voor kinderen is niets zo moeilijk als het verdriet van een ouder meemaken.
Als jij je gevoelens wat kan neutraliseren, zelf een positievere insteek hebt,kunnen je kinderen de situate ook beter handelen. Wees er van overtuigd dat jullie hier sterker uit gaan komen.
Moeilijk, zeker weten. Je ex heeft jullie veel verdriet aangedaan, probeer dat verdriet niet te laten overheersen.
Maak er wat van, samen met je kinderen. Zij zien het liefst een sterke lieve moeder.

misschien een gek idee, maar...

Ik krijg de indruk dat jij geholpen zou zijn met een goede praatpaal. Je zou hulp kunnen vragen bij het Ouder Kind centrum, maar als je het meer privé wilt houden is het misschien een idee om een afspraak met de huisarts te maken, aan te geven aan welke stress jij blootstaat (niet de kinderen - die ook natuurlijk - maar jij) en of er misschien afspraken te maken zijn met een praktijkondersteuner GGZ. Die kan je misschien helpen, of doorverwijzen naar iemand die je kan helpen zonder dat je je meteen in het jeugdhulpcircuit stort.

Groeten,

Temet

Niet hetzelfde.

Je maakt niet hetzelfde door. Het verlies, scheiding van je liefde, je partner is niet hetzelfde als het gemis van een vader.

Ook moet jij voor jezelf weer een leven opbouwen, na een lang verleden samen zijn. Je kinderen zijn nog jong, gaan zich steeds verder losmaken van het leven thuis, hun toekomst ligt nog open.
Hun toekomst kunnen ze opbouwen als ze een moeder kunnen loslaten die het redt alleen, misschien in de toekomst weer met een partner, in ieder geval weer sterk en gelukkig is.
Dan pas kunnen zij verder.

Dus ja, je kunt je gevoelens loskoppelen van je kinderen. Hoe moeilijk ook. Daarmee laat je ze vrij om hun gevoelens een plek te geven.

Moederziel

Lieve Moederziel, ik ga niet zeggen dat alles herkenbaar is, want dat is niet zo. Wat ik wel herken, is dat enorme gevoel van 'ik moet dit goed aanpakken' dat jij ook lijkt te hebben. Je vraagt om tips wat betreft hoe hier mee om te gaan.

Ik kan je vertellen dat er bij mij en mijn kinderen rust kwam toen IK accepteerde dat het was zoals het was. En dat accepteren kwam niet vanzelf. Daar op was ik aan het wachten, net als in een eerder stadium van het proces (en net als jij) op 'het begrijpen van mijn ex'. Hier is hetzelfde aan de hand: je vindt de (nieuwe) werkelijkheid zó vreselijk, dat je ergens aan het wachten bent op begrijpen, accepteren. Alsof dat een gevoel zal zijn dat dan eindelijk 'over je zal komen'. Ik heb geleerd dat dat niet zo gaat met heel moeilijke dingen (en de pijn van je kinderen valt daar heel zwaar onder). Ik heb het weer 'moeten besluiten'. En dat besluit hield in: vanaf NU gaan wij de focus, de spotlight, leggen op 1) wat er fijn is en goed gaat, 2) wat er heel, heel moeilijk voor je is maar dan vanuit het standpunt 'ga doen en aanvaard hulp om jezelf krachtig te maken, je eigen kwaliteiten te kennen) en 3) dit is geen status quo voor altijd, dus je relatie met je ouder(s) maakt net als andere relaties in je leven goede en slechte tijden door, en dit is een heel slechte tijd, maar denk na over welk lijntje je echt graag wilt houden en zorg daar (zelf) voor, zodat dat lijntje er ligt als het voor de ander (in dit geval hun vader) weer gaat veranderen.

Dat lijntje geeft je ook kracht, in de zin dat je kunt voelen dat ook al gedraagt iemand zich heel anders ten opzichte van jou dan eerder, jij 'gewoon' mag blijven voelen, vinden en willen wat je altijd hebt gevoeld, gevonden en gewild. Daaraan is niets verkeerds. Het verlangen hoef je niet 'af te leren'. Dat mag blijven bestaan, en ja, dat doet pijn, net zo als de hele situatie pijn doet, maar hier vandaan leven wij nu. En als je dát als uitgangspunt neemt, wat is dán belangrijk voor je?

Wat ik mezelf op een gegeven moment heb 'gegeven' is de gedachte dat als ik met en voor de kinderen hulp en betrokkenheid (van professionals en van lieve mensen om ze heen) 'regel', ik me daarna ook daar op kan en wil verlaten. Ik heb mezelf verteld dat een onderdeel van 'er voor ze zijn' ook is die hulp regelen en aanvaarden. Tegen ze zeggen: je mag hulp zoeken en het is ook goed om dat te doen omdat ik toch gewoon onderdeel van de situatie ben en je juist ook zo veel steun en strategieën kan ontvangen van anderen, die er echt geen onderdeel van zijn. Op die manier leren ze zich wenden tot belangrijke anderen, en dat hoort nu juist bij de leeftijd van je oudsten.

Ik zeg hiermee niet dat het niet moeilijk is. Ik zeg ook niet dat accepteren betekent dat je 'het goed vindt zo'. Accepteren in dit soort situaties is eigenlijk zeggen: ik zie dat ik de werkelijkheid niet kan veranderen, dus ik ga 'm als uitgangspunt nemen. Ik benoem naar mijn kinderen dat dat heel erg pijn doet, dat die pijn en dat verdriet niet weg hoeven, zeker niet, en dat tegelijkertijd het belangrijk is om te kijken wat maakt dat je je leven zo mooi mogelijk inricht en leeft.

Er zijn natuurlijk veel meer werkelijkheden die onveranderbaar zijn en pijn doen. Je hoeft de krant maar open te slaan. En als je kinderen kent met overleden ouders: die weten het ook. Accepteren is dan aanvaarden. Gaan leven met de pijn. Niet je energie stoppen in het (terug)veranderen van de situatie, wel je energie en het 'helen' stoppen in het deel van je leven waarin je kracht voelt, je kwaliteiten kunt inzetten.

Misschien helpt het je weer als je weer meer als een diertje denkt. Een gewond dier, met gewonde jonkies ook nog, trekt zich terug. Likt wonden. Rust uit. Knokt niet voor terugkeer naar iets dat niet meer is. Spaart krachten, stelt vast wat nog wél kan en 'doet het daar nu even mee'. Tot er weer kracht is. Tot nieuwe situaties zich aandienen. Om daar dan weer op te anticiperen.

Misschien moet je je kinderen dat ook vertellen. Dat er zoiets is als aanvaarden zonder het te begrijpen. Aanvaarden zonder te 'berusten' want zij mogen precies dat doen wat ze willen doen om hun liefde, verdriet en boosheid vorm te geven. Aanvaarden omdat sommige dingen in het leven - en dat geldt ook voor geliefden - onbegrijpelijk voor ze zijn en desondanks gebeuren.

En misschien moet je dit eerst zelf gaan voelen voor dat je het je kinderen kunt vertellen.

Doe wat nodig is. Maak groter wat goed is. Maak klein wat nu niet te begrijpen is. Zoek andere ingangen om er voor je kinderen te zijn. Diertjes zijn. Zeggen dat het oké is om iets te aanvaarden dat je niet begrijpt. Zeggen dat er gelukkig hulp is en dat ze sterke mensen zijn als ze kunnen zien wat goed voor ze is en wat minder goed. Dat ze het goed doen. Dat dat voorop staat. En dat verdriet hebben om wat was een heel normaal onderdeel is van een scheiding. Of van een ouder die, hoe onbegrijpelijk ook, andere keuzes maakt.

Het is een wat warrig verhaal geloof ik. Nu ja. Ik leef met je mee. En denk dat jij dit bovenstaande kunt doen. Of eerder: dat je jezelf dit kunt geven. En dan ook/daarmee je kinderen. Dan komt het uiteindelijk goed. Nadat het moeilijk is geweest.

Antwoorden

Ik lees dat jij aangeeft zo langzamerhand geen antwoorden meer te hebben, maar die heb jij toch nooit gehad? Jij kunt geen antwoord geven op vragen die de kinderen aan hun vader hebben.

Jij bent nodig als hun rots in de branding. Hun basis is voor de helft weggeslagen. Natuurlijk heeft dat enorme impact. Jij kunt wel proberen om die basis wel volledig te repareren, maar dat gaat je niet lukken. Probeer dat dan ook niet, want dat gaat ten koste van jou.

Wees daarom eerlijk tegen je kinderen. Jij snapt het ook niet, jij kunt er niets aan doen. Jij hebt geen antwoorden over de motivatie van hun vader. Probeer deze dan ook niet te zoeken voor je kinderen. Er zal geen enkel antwoord zijn die jou en jouw kinderen gaan helpen. Pas op het moment dat jij dat gaat inzien, kun je het gaan accepteren.

Mocht je toch meer willen weten van een waarom, dan zou je kunnen kijken naar een midlifecrisis. Misschien helpt het jou en misschien ook wel de oudste.

Ik ben blij om te lezen dat er hulp is voor jullie. Ik wens je heel veel sterkte en mooie momenten met je kinderen.

Met aanvaarden

Help je dat kind. Je kinderen. In de vechtstand kunnen zij niet gaan helen. Dat besef moet je helpen denk ik.

Paddington

met die vaststelling/mening, dat het een midlifecrisis is, moet zijn, is het hele verhaal destijds begonnen. Maar of het dat nou is of niet, dat maakt voor de hele situatie niets uit.

Roosje, wat een prachtige posting weer, veel mensen zullen er denk ik weer tips en handvatten uit kunnen halen. Ik in ieder geval. Dankjewel weer!

Moederziel, eens met Roosje. Niets aan toe te voegen. Ik scheef het volgens mij ook al eerder. Je kinderen aanhoren, steunen, zelf de basis worden/zijn/blijven voor je kinderen. Geen excuses of uitleg over het gedrag van je ex. Meewerken aan de omgang tussen ex en de kinderen, faciliteren waar mogelijk, maar niet jezelf daarvoor in bochten wringen of tekort doen. En verder wel positief naar de toekomst blijven kijken. Het is nu vreselijk zwaar voor jullie allemaal, maar zo blijft het niet. Het wordt weer beter. Hoe en wanneer is nog niet duidelijk, maar op een dag...

Ik vind je nog altijd ongelooflijk moedig en sterk. Dikke knuffel weer {{{moederziel}}}

Pennestreek

Het maakt ook niet uit. Lezen over een midlifecrisis kan wel helpen om de situatie te aanvaarden. Veranderen kun je het niet.

Ik ben ook begonnen met het idee dat het een midlifecrisis moest zijn, nu heb ik een andere mening. Ook dat maakt helemaal niets uit. Het heeft mij wel geholpen om de hele situatie een plekje te geven.

Maar ik begrijp niet

zo goed waarom je hierover geen contact hebt met je ex.
Jullie blijven toch samen ouders??

Ik ben zelf niet gescheiden icm kinderen.
Maar ik kan me er zo weinig bij voorstellen, dat je hier niet over in gesprek blijft. Zeker als het echt nodig is, en dit lijkt me toch wel overleg waard.
(Dat contact lastig liep lijkt me niet zo vreemd gezien de situatie. Maar na een poosje moet het toch wel weer op te pakken zijn?!)

Bescherming

Je kunt je kinderen niet tegen alles beschermen en hoe natuurlijk dat gevoel ook is, dat moet je ook niet willen.
Ik denk ook dat je in je relatie met je kinderen staat als
in de relatie met je man; een kleine warme wereld. Je gebruikt veel superlatieven merk ik en daarmee romantiseer je het ene en maak je het ander tot het tegenovergestelde. En het is vreselijk, maar het is niet het einde van de wereld. Er is leven na een scheiding of overlijden en dat mogen ze met rouwen leren. Misschien ben je wel veel te open, dat weet ik niet, maar dat is wel iets waarvoor je moet uitkijken denk ik.

Door ze niet als een "leeuwin" te beschermen worden ze gewapend zijn tegen andere klappen in het leven die iedereen ooit eens zal krijgen.
Je kunt er alleen maar voor ze zijn, aanhoren en troosten. Ze helpen opstaan.
Ze rouwen, hebben het moeilijk. Dat mag, dat is een natuurlijk proces en hoort bij het leven en is logisch na het gebeurde.
Je kunt het niet fixen en ze mogen weten dat jij ook niet almachtig bent.
Je zoekt hulp daar waar nodig en verder is het accepteren en uitzitten tot de tijd aan jullie kant komt staan.
Je hebt geen tijd om te coconnen, dat heb je al gedaan en gaf alleen maar uitstel van waar je nu alsnog gewoon doorheen moet. Dit is de tijd dat je je kapotwerkt om te komen waar je moet zijn. Sterkte

Herken

Maar dat is wel het leven. Soms krijg je klap na klap. Ik weet hoe diep het leed van je kinderen kan binnenkomen, maar dat kun je niet toestaan als je ze wilt helpen.
Je lijkt ( ik zeg niet dat het zo is) alle klappen als een krater te laten inslaan. Alsof je eigen klap niet hard genoeg was en je de klap van de kinderen neemt als ware het een klap voor jou. Dat is lief maar ook gevaarlijk want je kinderen voelen zich deels verantwoordelijk voor jou.
Toen mijn moeder bv liet weten hoe erg iets was, was mijn gedachte: het is mijn pijn, het gaat nu niet om jou. Met jouw pijn om mijn pijn leg je een extra druk op me, want ik wil jouw pijn verzachten. Ik kwam zelf niet aan mijn pijn toe.
Ik zeg niet dat dat zo is, maar misschien iets om af en toe bij stil te staan of in de gaten te houden.

Klara

voor een gesprek heb je 2 personen nodig, zelfs als dat een 1 richtingsgesprek is. De ex van moederziel is uit het gesprek gestapt. En dat is voor velen onbegrijpelijk want je kinderen.
Helaas heeft ze het er maar mee te doen.