ADD bij volwassenen

focus op de problemen, niet op de diagnose

Er zijn problemen, zeg je. Die zouden mogelijk met een eventuele diagnose te maken kunnen hebben. Maar hij wil er niet aan.
En ook al herken je nog zoveel, jij bent geen psychiater en kunt en mag geen diagnose stellen

Mijn tip: laat de eventuele diagnose voor wat het is en praat met hem over de problemen. Erkent hij die problemen? Is hij bereid er aan te werken? Wat heeft hij tot nu toe gedaan aan zijn problemen?

En vermijd dan het A-woord

Mocht hij de problemen niet zien of de schuld onterecht buiten zichzelf leggen (misschien wel bij jou), overweeg dan of je in deze situatie wel verder wil.

(ik heb een soortgelijke ervaring, relatie werd uiteindelijk een zinkend schip waar ik net op tijd vanaf kon springen).

Hoe je hem zover krijgt?

Niet. Iets waar hij niet achterstaat kun je niet opdringen. Het zou mij niets verbazen als in ons gezin ook wat stickers uitgedeeld kunnen worden, maar of we heel anders met elkaar om zullen gaan als die stickers geplakt zijn, betwijfel ik. We leven er al mee en daar moet je het mee doen. Of niet, dat is iets waar je bij jezelf over te rade moet gaan.

Kerstboom

"Hij legt zeker niet de schuld bij mij. Wel bij zichzelf, en herkent ook de problemen. Hij is alleen redelijk lamgeslagen."

Dan ligt daar de opening. Hij is redelijk lamgeslagen, en dat kan ik me best voorstellen. Maar nietsdoen is toch ook geen optie? En dan ligt de eerste stap toch bij de huisarts. Niet om een etiketje te krijgen, maar om te bespreken wat de volgende step is. En, zo kun je hem zeggen, dat is niet altijd een etiketje, maar soms ook een verwijzing naar praktische hulp.

Niet dwingen

Je vriend zal pas iets doen als hij er zelf aan toe is. Ik wist zelf al jaren dat er iets was, maar voor mezelf vond ik een diagnose, of een "behandeling" zonder diagnose niet nodig.

Totdat ik echt vastliep en de huisarts mij (weer) doorverwees. De verwijzing van een paar jaar eerder had ik aan de kant gegooid, omdat ik het een belachelijk idee vond. Nu was ik er kennelijk wel aan toe om stappen te ondernemen. Ze hadden een paar jaar terug op hun kop kunnen gaan staan, maar ik was niet gegaan.

Het is overigens niet zo dat alles na het stellen van een diagnose opgelost is. De verwerking van gemiste kansen, van al het onbegrip en van onterecht zelfverwijt is in volle gang. Het is fijn dat ik mezelf nu beter begrijp, maar het is er natuurlijk nog steeds en het is best pittig. Binnenkort een nieuwe medicatie uitproberen. De eerste soort deed niets.

Hmm

Mijn ex probeerde mij ook altijd naar een psycholoog te krijgen omdat er zogenaamd van alles met me mis was. Nou, met al mijn eigenaardigheden ben ik toch leuk opgegroeid. Kijk je een beetje uit dat je hem niet wegjaagt met je reddersgedrag? Ik denk dat hij soms ook wel baalt van zijn onvolkomenheden, maar dat is beter (100000 keer) dan een partner die je er steeds op wijst en je naar een therapeut wil slepen.

Plus.... als je hoopt op medicatie

Hou er dan rekening mee dat dat niet zaligmakend is. Ik functioneer niet op medicatie. Echt niet. Het merendeel van de impulsen die ik nu nog weet te onderdrukken, worden met medicatie helemaal uitgeleefd, wat al tot gevolg gehad heeft dat ik mensen achtervolgd en klem gereden heb om ze te vertellen dat ze ze zich niet aan de verkeersregels hielden......

ff zo

Ik begrijp je reactie denk ik. En ik probeer er ook voor te vaken. Zoals ik al zei, wil ik zijn vriendin blijven, niet zijn therapeut of zijn redder. Aan de andere kant: ik ben ermee geconfronteerd en heb er dagelijks mee te maken. En dat zijn kleine probleempjes, maar grote problemen (werkeloosheid onder andere). Een van de vragen is natuurlijk of het wijs is/was een relatie aan te gaan met iemand die zo veel issues heeft. Maar wanneer je verliefd wordt op iemand, ga je niet (ik niet in ieder geval) heel erg rationeel beoordelen of alle lichtjes op groen staan voordat je je gevoelens de vrije loop geven. En nu kan je zeggen ik stop ermee want het is te veel, of samen verder en proberen de problemen op te lossen. Ik wil geloven dat het mogelijk is, maar het is geen makkelijke pad.

Sinbad's vrouw

Grootste probleem op het ogenblik is het compleet vastlopen op het (niet) hebben van betaald werk. Te lang om hier uitgebreid te bespreken (en te persoonlijk) maar vriend is al 5 jaar uit het regulier arbeidsmarkt, achteraf gezien heel erg verkeerde keuzes gemaakt. Geen frauduleuze zaken maar niet goed bedacjt wat de gevolgens van bepaalde keuzes zouden zijn.
Dat zijn geen kleine dingetjes. En wat ik ook (voor hem vooral) heel erg vervelend vind is dat zijn zonen (vooral de oudste) met vergelijkbare problematiek kampt. Het schept voor hem ook een bepaalde verantwoordlijkheid.
Kerstboom

Kerstboom

Je kunt hem niet veranderen, echt niet, en medicijnen zijn geen wondermiddel. Mijn ex bleek achteraf zelf een stoornis te hebben (asperger), waardoor hij mijn ongeorganiseerdheid echt niet trok en ik niet de stabiele factor kon zijn die hij nodig had. We hebben elkaar flink ongelukkig gemaakt. Zelf heb ik nog steeds geen diagnose. Soms als ik onder druk sta komen er allerlei trekjes naar boven waardoor ik denk dat het haast niet kan missen (kinderen hebben ook een 'labeltje'), maar ik weet me staande te houden. Ik kan me echter heel goed voorstellen dat iemand die hecht aan perfectie en orde gillend gek van me wordt. Dan moet hij maar gaan, want ik ga me niet nog eens in bochten wringen om goed genoeg te zijn voor een partner.

Kerstboom

Morgen kom ik terug op je vraag uit #7. Er vielen heel veel dingen samen, waardoor ik hulp gezocht heb en ik moet er even over nadenken hoe ik dat voor jou zo duidelijk mogelijk op kan schrijven, zonder voor mijn omgeving herkenbaar te zijn.

Wel een goeie vraag trouwens. Ik heb me, tot vanavond, eigenlijk nooit afgevraagd waarom ik nu wel iets met de verwijzing van de huisarts deed en een paar jaar geleden niet.

Wordt vervolgd...

Ouwe Add-er

Ik zou het heel erg fijn vinden als je het met mij zou willen delen. En om terug te komen op een eerdere commentaar: de huidige situatie van mijn vriend (werkeloos) heeft niet alleen te maken met zijn (vermeende) add. Ik heb wel de indruk dat de (vermeende) add in de weg staat van uit de werkeloosheid. Maar het is voor mij vooral zake om hem niet te zien als De vermeende add-er die mijn vriend is, maar mijn vriend, die misschien ook nog add heeft. Hopelijk overmorgen vertrekken we voor 2 dagjes vakantie met lekker veel musea en wandelingen.
Kerstboom

eens met Aagje

Weet je, ik snap dat werkloosheid een probleem is.
Dat gaat echter niet opgelost worden met een etiket, er is ook geen hulp voor.
Misschien hoop je dat medicatie iets doet, maar ervaringen hiermee zijn heel wisselend en er zijn ook veel nadelen. Ik denk dat de kans op werk niet echt vergroot wordt met medicatie.
Met een etiket uiteraard al helemaal niet. Of wil je hem op een sociale werkplaats hebben?

Wil je relatie kans van slagen hebben en wil werk kans van slagen hebben: focus dan op zijn goede kanten. Die heeft hij genoeg, heb je al vaak over gepost. Hij heeft genoeg kwaliteiten een goede baan te vinden. Misschien heeft hij iets aan een coach in deze?

Wb zijn kinderen zou ik misschien, heel misschien eenmalig(!) een open gesprek met partner aangaan waarin ik voorzichtig mijn beeld uit zou spreken en gedachten over wat verstandig is. Ik zou dan aangeven dat ik het erbij zou laten en het verder aan hem (+ ex natuurlijk) zou laten. En dat dan ook doen!
Wat de kinderen betreft, bij hen nog veel belangrijker: focus op hun positieve kanten!
Laat anders het gezin los...

Maria kriebels

Bij je gebruik van het woord "gezin"... "laat anders het gezin los"...
Refereer je aan de eenheid vader/zonen? Die bestaat al lang niet meer door allerlei omstandigheden, gebeurtenissen, problemen en deg.
Er is geen gezin... Alleen mensen als losse zand die proberen allemaal op hun eigen manier het beste ervan te maken.
Kerstboom

Aagje

Confronterende post en je hebt zeker gelijk. Iets om over te broeden in de komende dagen
Kerstboom

Control freak

Ik weet van mezelf dat ik een enorme control freak ben. Echt. "Duh" hoor ik sommige zeggen. En de laatste weken/maanden kom ik mezelf behoorlijk hard tegen. Onder andere vanwege de karaktereigenschappen van mijn vriend. Dat heb ik wel uitgesproken naar hem toe, het is niet zo dat ik vanuit de zijlijn hem aan het vertellen ben wat hij allemaal fout doet of anders moet doen. Dat niet eens, eigenlijk. Ik probeer hem te hrlpen en ik geloof absoluut dat ik erin dwingend kan overkomen. En er gaan ook veel dingen goed, daar post ik niet over. Of moet ik een draadje starten over hoe we urenlang de slappe lach hebben over IJslandse series of Netflix, of lekker samen aan het koken zijn?
Mijn posts zijn een momentopname. De werkeloosheid houdt me wel bezig, ja. Mijn eigen inkomen is ook minimaal, en het vergroten dit jaar zal niet meevallen.
Daarnaast: hij praat veel met mij over wat hem bezig houdt en wat er mis is gegaan de afgelopen jaren. Misschien moeten we dat minder doen. Net zo goed hij als ik,
Kerstboom

coach vs partner zijn

Je geeft al aan dat je niet zijn coach wil zijn maar zijn vrouw. Dat is heel verstandig.

Even los van alle mogelijke etiketten: er is blijkbaar problematiek. Met de kinderen, met werk. Dingen die aan het dagelijks leven vreten.

Ik denk dat je nu niet je vriend moet gaan proberen te "redden". Kijk naar zijn positieve punten en geniet daarvan. Bijvoorbeeld die paar daagjes weg, museumpje, etcetera.

En hou het daarbij. Geen samenwonen, geen gedeelde lasten (met name financieel), ieder zijn eigen huis. Hem helpen, prima, maar alleen als hij dat zelf wil en aangeeft. Probeer ook niet teveel meegesleept te worden in de familiesituatie en problematiek.

Ik vermoed dat dit een heel aardige, leuke meneer is. Maar wel met een stevige rugzak. Met problematiek die jij niet kunt veranderen. Je kunt er voor hem zijn, je kunt van hem houden, je kunt leuke dingen doen samen, een leuke lat-relatie opbouwen, maar voorlopig kun je beter niet verder denken dan dat en al helemaal niet pushen om toch maar naar de psych te gaan. En dan kan het gewoon héél gezellig zijn samen!

Sally

We wonen sinds augustus samen. Dit is dus een gepasseerd station.
Kerstboom

Kerstboom

Dat lijkt me knap lastig! Sterkte ermee!

Tja Sally

Je constatering klinkt een beetje luguber...

Maar dat doe je zelf

Je bent toen al "gewaarschuwd" om dat niet te doen gezien zijn verleden. Dat heb je verliefd weggewuifd en doorgezet en nu heb je je billen gebrand.
Je "moet" toch zien dat het enige ongeveer waar je over post je gezondheid en problemen met deze man en zijn kinderen en ex zijn.
Dat mag, maar het zou je ook de ogen kunnen openen.
Je kunt Sally haar conclusie en vriendelijke bemoediging niet kwalijk nemen als je zelf alle beslissingen nam die gedoemd waren hier op uit te lopen.
Je bent zelf best koppig want ook nu schiet je , en dat snap ik ook nog best, in de verdediging hoe leuk het wel is.
Als het echt zo leuk is en het leuke overheerst, dan post jij hier niet of nauwelijks.
Je moet hem als je vriend zien en stoppen met redden en regelen.
En samenwonen kun je latten van maken zodat je teruggaat naar het leuke maar zonder de lasten.
Dat houdt in dat hij werk moet zoeken en desnoods onder zijn niveau. Het gaat erom dat hij zich kan onderhouden en dat doe je met werk.
Risico's nemen doe je alleen als je geld over hebt. Dus nu pakken wat hij pakken kan.

Kerstboom

Hoezo luguber? Sorry, ik kan het niet anders neerschrijven. Het is niet de bedoeling te kwetsen of een doemscenario te schrijven, maar ik vermoed dat de situatie niet zomaar uit de lucht kwam vallen. Wat dacht je (en dit bedoel ik vriendelijk en belangstellend, en niet aanvallend!!!) toen je in augustus die stap nam? Of was alles toen nog pais en vree met zijn kinderen en had hij nog werk? Geen vuiltje aan de lucht? En indien wel, met welke intentie ben je begonnen met samenwonen? "Komt wel goed" of zo?

Ik hoef geen antwoord, je hoeft geen verantwoording bij me af te leggen maar denk er zelf eens over. Hoe wil je hiermee omgaan, vooral als het al iets chronisch is geworden?

Sterkte ermee, en koester ook zijn leuke kanten!

Mijn verhaal

Hier mijn beloofde reactie. Het is lang geworden, maar korter lukte me niet. Langer zou geen probleem geweest zijn. Ach ja, ADD'er hè?! Dol op details.

Als kind kon ik bij vlagen heel goed meekomen op school, vooral de eerste jaren op de basisschool en de eerste jaren op het vo. Ik was ondanks dat heel onzeker. Ik hoorde er nooit echt bij, hoewel ik ook niet gepest werd. Ik werd gedoogd, niet omdat ze me niet mochten, maar omdat ze me niet zagen. Ik was op sportief gebied geen ster, behalve als ik net op een nieuw clubje zat. Ik was vooral goed in mijn werk als alles mis liep. Ik had veel confrontaties met leidinggevenden als er onrechtvaardig gehandeld werd. Dat is wel een rode draad in mijn leven, blijven hangen in details en in oneerlijke dingen, waardoor de essentiële dingen (huishouden, administratie enz.) er regelmatig bij inschieten. En uitstelgedrag, niet een beetje, of alleen met bepaalde dingen, maar echt dagelijks terugkerend met van alles.

Maar goed, ik was zoals ik was, wist niet beter, kwam een leuke man tegen, trouwde, kreeg kinderen en het leven ging door. Hoewel ik enerzijds wel wist dat ik slim was en heel hard kon werken, vond ik mezelf aan de andere kant ook lui en dom. Mijn zelfvertrouwen werd er niet beter op en dat negatieve zelfbeeld werd steeds sterker. Van mijn vader moest ik in mijn jeugd bij discussies af en toe mijn mond houden, omdat mijn broer en zus gestudeerd hadden. Die hadden recht van spreken. Ik niet. Ik had na gestart te zijn op het vwo, 7 jaar over de havo gedaan, met als dieptepunt een doublure in 3 mavo. Een enorme teleurstelling voor m.n. mijn vader, die graag aan de wereld toonde hoe goed zijn kinderen het deden. Schuldgevoel! Toen ik mijn havo-diploma tenslotte toch had, ben ik gaan werken. Ik realiseerde me niet eens dat ik naar het hbo had gekund. School en mijn ouders hadden me denk ik al opgegeven en het kwam niet eens ter sprake. Andere tijden dan nu natuurlijk, maar toch wel heel erg zonde.

Pas toen onze oudste op school vastliep, het op een niveau lager niet beter ging en er op initiatief van de middelbare school een dyslexie onderzoek werd gestart, begon het kwartje te vallen. Er was iets met hem en wat hij had, had ik ook. Enfin, na een reeks aan onderzoeken werd de diagnose ADD gesteld. Ik wist meteen dat onze jongste het ook had en dat ze het niet van een vreemde hadden.
Ik wist gelukkig heel goed wat de kinderen nodig hadden, doordat ik zelf wist wat ik tekort gekomen was en ze gaan goed.

Zelf bleef ik aanmodderen. Totdat 2 jaar geleden alles tegelijk misliep. Op privé-, gezondheids- en werkgebied.
En op dat moment kwamen er (toevallig?) binnen een maand of 4 tijd, allemaal mensen op mijn pad die ik nodig had. O.a. een andere leidinggevende, een buurvrouw en een reïntegratiecoach.

Zij vonden me leuk, snapten mijn gevoel voor humor en zagen mijn kwaliteiten. Het levelde op de één of andere manier. Het is de heftigste periode uit mijn leven geweest (en nog wel), want door hun vertrouwen in mij kwam ik uit de automatische piloot en durfde ik stappen te zetten.
Hoogtepunten waren het moment waarop mijn leidinggevende tegen me zei dat hij trots op me was toen ik me opgaf voor een opleiding die niets met mijn werk te maken had, maar waar ik al jaren van droomde en toen mijn reïntegratiecoach aangaf dat ik zo goed bezig was. (Hij vond me wel chaotisch trouwens, daar was nog wel wat winst te behalen.) Er waren mensen trots op mij!

Het was niet makkelijk hoor, want ik werd enorm geconfronteerd met mijn beperkingen. Er werd enorm op me ingepraat en er waren momenten dat ik ze wel kon schieten. Niemand nam het woord ADD in de mond, maar hoe het ook heette, ik realiseerde me op een bepaald moment wel dat ik nooit verder zou komen als ik geen hulp zocht. Leuk die opleiding, maar ik wilde het wel volhouden. Leuk dat je baas zegt dat hij wil dat je, nu je door je lichamelijke beperkingen niet kunt werken, je werk even helemaal moet vergeten, maar ja, hoe doe je dat? En als dan zijn opdracht is dat je minimaal 3x per week iets leuks gaat doen, moet je je daar wel toe kunnen zetten. En dat kon ik niet, want ik had teveel om over na te denken. Ik nam het me wel voor, maar het kwam steeds morgen wel. Er kwamen teveel prikkels binnen.

En toen kwam ik op een dag bij de huisarts. Ze gaf me een nieuwe verwijzing en zei: "Je hebt zoveel op je bordje, al ga je alleen daar maar eens over praten."

Dat vond ik vrij onschuldig, minder bedreigend dan een diagnose krijgen en ik heb een afspraak gemaakt. Nadat ik een keer of 3 geweest was, gaf de psychologe aan dat ze me graag door wilde verwijzen naar een collega die psychiater was, omdat ik precies wist hoe ik met alles om moest gaan, maar het me om de één of andere reden niet lukte. Zij dacht dat er meer speelde, maar ze liet de keus aan mij. Tranen met tuiten heb ik gehuild, maar ik besloot het toch maar te doen. Ik had inmiddels ook wel het gevoel dat een bevestiging van de diagnose een bevestiging zou zijn van het feit dat al mijn gemiste kansen en stomme beslissingen niet door domheid en luiheid werden veroorzaakt, maar verklaard konden worden.

Kortom; de diagnose werd gesteld. Ik "scoorde" op alle punten, ook op vragen betreffende mijn jeugd en zelfs op het gebied van het h'tje had ik een paar overduidelijke symptomen, alleen niet voldoende om er adhd van te maken.

Ik ben nu bezig met een nieuwe opleiding. De eerste heb ik gehaald. Ik doe wat ik graag wil doen en ik heb mensen om me heen erin geloven (ik geloof het alleen zelf nog niet genoeg zeggen zij) Die mensen koester ik, hoewel het voor mij heel moeilijk is om contacten te onderhouden, omdat ik verjaardagen vergeet, telefoonnummers kwijtraak en ga zo maar door. Ja, ook als op een verjaardag mijn telefoon een seintje geeft presteer ik het om de verjaardag alsnog te vergeten. De mensen die ik nu om me heen heb, kunnen erom lachen en zien hoe ik echt ben. Andere contacten brokkelen steeds meer af en dat is goed.

Medicatie is tot nu toe niet echt succesvol, maar we gaan binnenkort iets anders proberen. Mijn opleiding gaat goed, hoewel ik mijn opdrachten vaak pas op het laatste moment kan maken, omdat anders de focus er niet is.
Wat lastig is, is het dealen met het feit dat niemand vroeger mijn mogelijkheden zag. Dat ik eigenlijk als kind al aan mijn lot ben overgelaten. De problemen die er waren zijn ook nog niet allemaal opgelost en ik blijf op en top ADD'er maar met hulp van de psych kan ik alles redelijk relativeren.

Mijn man accepteert me trouwens al vanaf dag 1 zoals ik ben en natuurlijk hebben we weleens woorden als internet wordt afgesloten, omdat ik het betalen van rekeningen steeds uitstel, of als ik beloof wc-papier te kopen en me dat pas herinner als het te laat is. Maar over het algemeen kunnen we er samen ook wel heel erg om lachen en ik denk dat dat ons huwelijk best goed maakt. We praten zelden over ADD, maar we zijn gewoon zoals we zijn. Mijn man heeft ook dingen waar ik me aan stoor en die heeft geen diagnose,

Wat ik in #6 schrijf geldt nog steeds. Je vriend zal pas stappen ondernemen als hij er zelf het nut van inziet en dan nog heb ik bij mezelf het gevoel dat het een samenloop van omstandigheden geweest is.
Als er niet van alles tegelijk gebeurd zou zijn en als ik bepaalde mensen nooit had ontmoet weet ik niet of ik ooit hulp gezocht zou hebben. Maar... ik ben nu zo ver dat ik er wel blij mee ben. (Meestal)

Ouwe add'er

Ik ben nog nooit bij een psycholoog of -iater geweest om dit te bespreken, maar ik herken wel veel. Ik ben vroeger ooit wel naar een psychiater gestapt vanwege mijn ouders en omdat ik tot niets kwam, ik vond mezelf lui, wat ik later bijstelde naar 'zo perfectionistisch dat ik daarom de moed bij voorbaat al opgaf'. Ik ben zelfs een tijdje in therapie geweest, maar ik voelde mij daar totaal niet op mijn plaats. Ik ben dan ook nogal abrupt weggegaan, wat boze groepsgenoten opleverde. Ze hadden zoveel energie in mij gestoken en toen flikte ik dit. Maar... ik zat daar niet voor hun toch? Ik heb dat dus maar naast mij neergelegd.

Veel van mijn gedrag zie ik als 'ja maar, dat doe ik toch zelf niet goed? Ik kan toch gewoon meteen bellen als ik dat moet doen? Of de rekening betalen, of het vlees uit de vriezer halen?'. Ik zit nog een beetje met het idee dat je door een diagnose te zoeken, je het buiten jezelf gaat leggen. Snap je wat ik bedoel?

Ouwe

Kun je de rekeningen niet via automatische incasso betalen? Je hoeft geen add te hebben om elke rekeningte vergeten;daar zijn het er gewoon teveel voor. Je wordt niet zomaar afgesloten dus denk dat het om meer dan 1 vergeten rekening gaat. In zo'n geval zou ik automatische incasso doen. Of de administratie samen met je man doen.

Kaaskopje

Ik ben oude add-er niet, maar ik reageer toch maar even op je laatste alinea.

Een diagnose is niet iets van buiten jezelf, het is juist heel erg iets 'in jezelf'.
Een diagnose geeft (mogelijke) verklaringen waarom iets ging zoals het ging, soms ook waarom iets mis ging. En het geeft -als het goed is- mogelijkheden gedrag te veranderen of te beïnvloeden.
Een diagnose is geen excuus om achterover te leunen en alle negatieve effecten er maar lekker te laten zijn zonder dat je je best zou moeten doen om vooruit te komen.

Aagje