Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

Inéz

Inéz

19-10-2009 om 08:50

Het gevoel hebben dat ik niet gehoord word

Hoi,

ga door een zware therapie, angst eenzaamheid en misbruik komen vooral naar voren. Paniekaanvalletjes, angst om te hyperventileren.
Sinds vorige week donderdag zo intens verdrietig, bang, voel me onveilig, moet continu huilen.
Ik heb het gevoel dat ik niet gehoord word door mijn psycholoog, door mijn man, mijn familie.
Ik wil dood, ik wil opgenomen worden, ik weet niet meer hoe ik zo verder moet leven met verdriet zo diep dat ik het wel kan uitschreeuwen: hoor me, zie me, ik kan niet meer, ik wil niet meer!!
Ik heb mijn psych maar weer een mail gestuurd, ik durf hem niet meer te bellen en iemand anders waarmee ik praat. Iedereen zegt steeds dat het echt goed komt, echt waar, ik geloof het niet. Wat moet ik nou toch?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Bel je huisarts

en vertel hem wat je hier schrijft. Dat je het niet meer ziet zitten, dood wilt en opgenomen wilt worden en dat je het gevoel hebt dat je niet gehoord wordt. Maar dat er wat gedaan moet worden omdat je niet meer kunt...
Inez, dit klinkt heel serieus en je moet er wat mee. Bel je huisarts zometeen en anders toch de psycholoog bellen.
Echt doen!

Inéz

Inéz

19-10-2009 om 10:28

Wel

Mijn man zegt dat ze me horen, dat ze begrijpen dat ik zo'n pijn en verdriet heb. Ik zie geen uitweg meer, het verdriet blijft me maar overspoelen. Het liefste zou ik het keihard willen uitschreeuwen, maar mijn 2 kinderen zitten hier ook nog.
Ik overweeg soms zo serieus om ze weg te brengen en dan weg te gaan met mijn pillen en niet meer terug te komen. Ik wil iedereeen toeschreeuwen dat het echt heel erg is, dat ik me niet aanstel enzo. Mijn man hoort me wel. Maar ik moet geduld hebben, ik moet er door heen ed. Een opname vind niemand een optie, ze zijn bang dat ik daar nog meer van achterop raak.
De enige optie die ik kan verzinnen is dat iemand me leert omgaan met dit bedreigende gevoel van angst en verdriet. De therapie is daar op gericht, maar is maar 1 uur in de week. Die psych belt me al op zijn vrije dag terug vorige week, ik kan toch niet meer gaan eisen? Daarom heb ik hem maar gemaild en mijn andere vertrouwenspersoon. Mijn man heeft net beloofd dat hij ze zal bellen.
God wat is dit erg. En ik geloof ook nog in God.

Mamvantwee

Mamvantwee

19-10-2009 om 10:36

Hier luisteren we wel

Maar we kunnen je zo moeilijk helpen. Inéz, dit klinkt wel erg serieus. Ben je huisarts en praat tegen hem/haar aan. Heb je psycholoog wel verteld wat je hier opschrijft, in die bewoordingen? Of denkt-ie misschien dat het wel meevalt? Je zegt dat je niet meer kan eisen, maar je mag wel vragen. En je vraagt om hulp. Het is niet erg om hulp te vragen. Voel je daar niet schudig over. En alsjeblieft, doe jezelf en daarmee je man en kinderen toch niets aan!

Bel je huisarts.

groet, Mamvantwee

Annaniem

Annaniem

19-10-2009 om 10:36

Huisarts of ziekenhuis

Ik heb ook een depressie gehad. Toen ik de diagnose kreeg, werd me verteld dat als ik me ooit zo ging voelen als jij nu beschrijft (geen uitweg meer zien, dood willen), ik METEEN de huisarts moest bellen of anders naar de spoedafdeling van het ziekenhuis moest gaan. Bellen dus, de huisarts en psych zijn er om jou te helpen en je hebt ze NU nodig! Als zij niets doen is het ziekenhuis de volgende logische stap.
Virtuele arm om je schouder van mij.

Inéz

Inéz

19-10-2009 om 12:32

Ik slik Seroxat en ik mag oxazepam innemen. Die neem ik zodra ik wakker wordt, maar het duurt lang voordat het werkt. Mijn man is morgen en woensdag vrij en donderdag lukt wsl. om de kinderen ergens te laten spelen, dan kan ik bij iemand anders zijn of even weg gaan. Mijn probeert nog steeds de psych te bellen overigens. De visie van de psych is nog steeds zoals iemand schreef, dat ik door de pijn en het verdriet heen moet en dat het langzamerhand weer beter zal gaan. Ik zie ook wel vooruitgang in de therapie, maar dit verdriet ken ik niet, zo erg en zo beangstigend. Maar ik heb dan ook een kleine 2 weken voor het eerst verteld dat ik vroeger misbruikt ben.

Sancy

Sancy

19-10-2009 om 12:52

Inéz

Ik wil je even een hart onder de riem steken. Echt, je bent op de goede weg! Zo moedig dat je nu voor het eerst hebt durven vertellen waar je al zo lang mee hebt rondgelopen! En ja, het is heel beangstigend, en zwaar, en je voelt nu enorm veel en zwaar verdriet.
Maar (ik hoop dat je hier wat troost en kracht uit kunt putten) dat wat je nu voelt, dat is verdriet en angst om het verleden. Je rouwt nu als het ware om dat verleden, en daardoor voel je ook weer die emoties die daarbij horen. Dat gaat niet jouw toekomst zijn!

Inéz

Inéz

19-10-2009 om 15:45

Sancy

Rationeel begrijp ik je woorden en dat is wat degenen die het nu weten, ook zeggen. Gevoelsmatig zit het heel anders, ik heb bijna spijt dat ik het verteld heb, want dit is bijna niet te hanteren. Mijn man blijft maar herhalen dat het leven straks mooier zal zijn, niet meer gevuld met angst. Het is bijna niet te geloven.
Mijn psych heeft gebeld en belt straks nog langer terug. In elk geval heb ik al heel duidelijk aangegeven dat ik me niet gehoord voel, zeker niet als men gaat zeggen dat het goed komt. Dat kwam zeker goed over. Hij checkte ook of ik daadwerkelijk van plan was om mijn plannen in uitvoering te brengen, pffff daar heb ik niet eens genoeg pillen voor....LOL
Hij zegt dat ik er doorheen moet, dat dit geen maanden gaat duren, maar vind wel dat het dragelijk moet zijn. Mogelijk dat mijn Seroxat omhoog zou moeten? Nouja, wordt vervolgd.
Tot nu toe dankjewel allemaal voor de reacties. Vooral op de vroege morgen is dat heerlijk, als de dag koud en oneindig lijkt.

Sancy

Sancy

19-10-2009 om 19:20

Ach inéz

Ik zou zo graag willen dat jij je veilig voelt... maar dat gaat niet zo maar. Het enige wat ik kan zeggen is: als je wilt, dan luister ik. En als je niets kunt zeggen, schrijf het.

bertje1

bertje1

19-10-2009 om 21:16

Sterkte

probeer vooruit te kijken en te denken en te zien hoe mooi het leven kan zijn (om je heen). Misschien moet je gaan hardlopen, ik weet dat je, als je depi bent, dit niet snel zult kunnen opbrengen maar bewegen geeft je fitheid en een lekker gevoel.
succes ermee en schrijf gewoon vaak hier, lucht lekker op.

Inez

Ik heb geen tips of hulp voor je, maar wel even een stevige knuffel!!

Hou vol

...Inez. Je voelt je nu machteloos, je bent nu even volledig overspoelt door al die gevoelens. Maar je komt hier doorheen. Maak voorlopig per dag een plan, als je je veiliger voelt met iemand om je heen, vraag dan iemand om je heen. Je hebt hulp en je krijgt nog meer hulp. Hou vol want het is zeker de moeite waard.
Heel veel sterkte.

En god..?

alle practische tips zijn bijna wel gegeven hier. Maar zelf dacht ik meteen ook aan je opmerking; je gelooft in God! Is daar een oplossing? Kan een kerk/ouderling/dominee iets voor je doen? Pastoraal werker, iemand die voor/met je kan bidden? Bid je zelf? Roep het uit bij God, Hij hoort je altijd!!(ik zal zeker nu voor je gaan bidden).
Iets anders:Kan je er even tussen uit, bij iemand logeren? Bij slapen , uit huilen...whatever? Of kunnen je kidz ergens logeren, zodat jij (met man) bij kan komen?Zorg iig. dat je niet alleen bent....
ik wens je Gods kracht en geduld toe.

tonny

tonny

20-10-2009 om 15:50

Ook mensen die gelovig zijn

kunnen enorm in de diepte zitten! En dat voelt misschien wel extra rot, want 'je gelooft toch in God'?

Ik hoop voor je dat er een manier is om er een tijdje tussenuit te gaan, met goede begeleiding. Even iemand die voor jóu zorgt, niet meer nadenken over wat er allemaal zou moeten.
Je kunt via je psych vast een weg vinden, maar ook via de kerk.

Heel veel sterkte en moed gewenst!

tonny

Inéz

Inéz

20-10-2009 om 16:58

Mogelijk opname

Lieve mensen,
wat een warme reacties en meeleven.
Vanmorgen heb ik mijn man verteld dat ik er echt tussenuit wil stappen, pillen mee, innemen en hopelijk wegzakken in een slaap en nooit meer wakker worden. Ik kan je verzekeren dat je er heel rustig van wordt om die beslissing te nemen. Man raakte uiteraard in de stress en is een rondje gaan bellen. Iedereen is er nu van overtuigd dat voor mij de grens van wat dragelijk is, is bereikt. Morgen gaan we bij de psych verder overleggen wat een goede plek zou zijn om heen te gaan, vooral met goede begeleiding. Het lukt me niet meer om het dagelijkse leven draaiende te houden.
Ik ben zo doodmoe, ik kan niet meer strijden. Ik dacht dat praten over mijn geheim zou helpen, opluchten, maar het haalt zo veel diep verdriet, angst en een leven lang vol eenzaamheid naar boven. Ja, ik begrijp dat ik er door heen moet, maar toch niet kruipend en huilend van ellende?
Er zijn velen die voor me bidden en ja ik heb ook hulp van een pastoraal werkster, ook die heb ik vandaag gesproken. Ik word nu rustiger van de gedachte dat ik gehoord ben en er acties ondernomen gaan worden.
Ik vind het afschuwelijk voor mijn man en kinderen, maar ik hoop dat dit voor hen uiteindelijk goed zal uitwerken.
Liefs 'Inéz'

kook

kook

20-10-2009 om 18:05

Opname

Ik ben zelf 3 jaar geleden opgenomen geweest. In het Prins Hendriks Oord in Laren. Google maar eens.

Het was een opname van 6 weken, van zondagavond tot vrijdagmiddag. In het weekend was ik thuis.

De begeleiding was heel erg goed. Ik zou bijna zeggen, dat ik het iedereen zou aanraden, maar dat klinkt wat vreemd in dit verband.
Mijn kinderen waren toen 5 en 8. Op woensdagavond (bezoekavond) ging ik altijd even naar huis. Dit betekende voor de kinderen dat ze me gelukkig niet zoveel hoefden te missen.

Het fijne van de opname was dat er altijd iemand beschikbaar was om met je te praten. Of dat nu middenin de nacht was.

Ik wens je heel veel sterkte. Als je meer wilt weten over hoe zo'n opname gaat mag je wel via forumbeheer mailen. Ik wil je best meer vertellen.

Sancy

Sancy

20-10-2009 om 20:03

Goed

Ik denk dat je inderdaad een tijdje opgenomen moet worden. Het is waar, je bent nu door zo'n enorme rijstebrijberg aan het worstelen, het dagelijkse leven erbij is te veel op dit moment.
Ik wens je in ieder geval veel sterkte, voor nu en voor straks!!!

ijsvogeltje

ijsvogeltje

20-10-2009 om 21:56

Inez

Je verhaal raakt mij erg. Ik zou je zo graag tips of hulp willen geven, maar ik weet niet hoe!
Daarom in ieder geval een dikke knuffel voor jou en je gezin. En weet dat we er hier op het forum ook voor je zijn. Op afstand, maar met een luisterend oor. Hopelijk heb je er wat aan.
Meid, zet 'm op, erg veel sterkte toegewenst!

liedewij

liedewij

20-10-2009 om 22:06

Nog even

Lieve Inez, hou vol meid. Morgen gaan er stappen ondernomen worden. Als je deze nacht in gaat en je angst wordt nog erger blijf dan dicht bij je man in de buurt. Maak hem wakker om jezelf te beschermen. Laat je gevoel niet met je op de loop gaan. Hou je hoofd er nog even bij...als je opname een feit is kun je weer toegeven aan je angst. Maar probeer deze uren je staande te houden. Ik denk aan je vannacht.

Liedewij

Sancy

Sancy

21-10-2009 om 09:29

Inéz

Ik hoop dat je de nacht rustig bent doorgekomen. Een nieuwe dag vandaag, ik hoop dat je wat kracht kunt putten uit onze gedachten voor jou en al onze wensen.

Bellefleur

Bellefleur

21-10-2009 om 09:34

Inez,

Hoe gaat het vandaag?

Inéz

Inéz

21-10-2009 om 09:58

Nerveus

Gisteravond daalde wat rust, het idee dat we in elk geval vandaag echt verder gaan praten, gaf goed gevoel. Ik kom evengoed bang en huilend uit bed, het is me duidelijk dat het leven teveel wordt. We hebben samen er wat over gepraat, waar, wat wil jij, wat wil ik. Ik veronderstel dat de psych wel ideeën heeft.
Ik maak me zorgen over de praktische kant, over de zorg van de kinderen, over mijn man, gaat hij het trekken? Dat geeft een enorme knoop in mijn maag en kan ik nog niet loslaten. Het geeft ook een gevoel dat ik gefaald heb, hoe irrieel dat voor anderen ook klinkt.
Er is een instelling in de buurt die sinds kort vergoed wordt door samenwerking met een instelling voor psychische zorg, dat was al fijn om te lezen.
Inéz

Puck2

Puck2

21-10-2009 om 12:45

Inéz

Net als Knurf wil ik je zeggen, liefst honderd keer. Neeeeee!!! JE hebt NIET gefaald. Je hebt er juist heel goed aan gedaan door anderen in te schakelen en heel hard te roepen dat je aan je max. zit.
En over de praktische kant: als ik zie wat je man nu voor je doet dan weet ik zeker dat hij het gaat redden. Je kan het ook zo zien: je man heeft op dit moment naast de zorg voor jullie gezamelijke kinderen ook zorg voor jou. Ik voelde mij toen ik diep zat een soort extra kind: ik bracht niks nuttigs in en kon niets uit mezelf. Puckman moest voor mij zorgen. Als jij ergens opgenomen bent dan heeft je man in ieder geval minder de bezorgdheid om jou: jij hebt hulp en hij hoeft niet meer bang te zijn dat jij jezelf iets vreselijks aandoet. Ondertussen kun jij harder werken aan een herstel. Ook ik dacht in het begin dat iedereen maar wat zei als ze zeiden "het komt goed", maar weet je, nu, na een jaar lijkt het erop dat ze gelijk krijgen.
Heel veel sterkte meid, ook jij kunt 't.

Bellefleur

Bellefleur

21-10-2009 om 12:56

Falen

Ik blijf het raar vinden. Als iemand een gebroken been heeft, vindt iedereen, de patient zelf, het normaal dat ie niet loopt, of met krukken. Maar als je depressief bent, vindt de patient dat hij faalt. Je faalt niet, je bent ziek! Wat betreft het praktische gedeelte: een tijd lang zullen de kinderen misschien met ongekamd haar naar school gaan, niet de gezonde dingen eten die jij ze voor zou zetten, of misschien wel met een vloekend setje kleren op stap gaan. En dat staat in geen verhouding tot hoe je je nu voelt.
en zoals Puck hierboven ook zegt: 'het komt goed'

Puck2

Puck2

21-10-2009 om 13:23

Naar aanleiding van bellefleur

De posting van Bellefleur bracht een opmerking in me naar boven van mijn huisarts waar ik veel aan heb gehad en waardoor je meer besef hebt van geen falen. Iemand die na een zwaar ongeluk in coma ligt en daaruit ontwaakt moet alles opnieuw leren: praten, lopen, bewegen, etc. Jij hebt ook zo'n zwaar ongeluk gehad, alleen ligt jouw fysiek niet in de kreukels, maar je psyche en ook jij hebt gewoon een lange intensieve revalidatieperiode nodig waarin je opnieuw leert relativeren, je geheugen traint, leert omgaan met evt. beperkingen etc. En psyche of fysiek in de kreukels maakt dan helemaal niet uit en het één is niet meer of minder erg.

kook

kook

21-10-2009 om 13:36

Praktische kant

Dat had ik ook. Mijn man zei dat hij alles wel ging regelen en ik zei: dan kun jij daarna opgenomen worden.
Binnen een half uur hadden we alle zorg geregeld. Vriendinnen die de kinderen na school opvingen, mijn man die tijdelijk later naar het werk ging, schoonouders en vriendinnen die eten kwamen koken, een moeder van school die de was kwam doen.

Het lijkt een ramp, maar zodra je dit vertelt dan komt er een berg mensen hulp aanbieden. Diezelfde ervaring hadden de meeste mensen die opgenomen waren. Er zijn veel meer mensen die je kunnen en willen helpen dan je zelf ooit geloofd zou hebben.

Inéz

Inéz

21-10-2009 om 17:15

En verder

Goed gesprek gehad met de psych, gebeld naar de instelling die we alledrie als voorkeur hadden en morgenochtend om 11.00 meteen al een intake, oef! Maar ik ga nu doorzetten ook.

Wat betreft praktische kant: ik heb afgesproken met mijn man dat ik me daar niet mee ga bemoeien. Ik denk dat het wel rond komt, het enige waar ik me zorgen om maakte is mijn man, iemand waar je heel lang op kunt steunen, maar die weinig aandacht voor zichzelf vraagt. Nu hebben hij en de psych afgesproken dat als ik opgenomen wordt, hij voor zichzelf naar de psych gaat. En dat stelde mij weer enorm gerust.

Ik neem momenteel ruim oxazepam, niet vallen in een zwart gat, maar proberen staande te blijven, al is het maar voor het dagelijkse.
Zucht, het gaat echt gebeuren....

PS Bellefleur: mijn opmerking maakte ik vanuit mijn achtergrond, mijn ouders hebben me de boodschap mee gegeven: 'jij kunt het wel, jij redt je wel' (en indirect dus nooit belangstelling gehad voor de momenten dat ik angst had). En daar komt mijn faalgevoel vandaan, snap je?.

Goed gedaan

Ook van mij petje af, je bent een dapper wief! Goed dat je man ook gaat praten. Jullie komen er wel.

Knuf!!

Prulletje

Prulletje

21-10-2009 om 23:06

Goed!

Goed meid, sterkte!

Prulletje

Bellefleur

Bellefleur

22-10-2009 om 09:21

Inez,

Zo meteen heb je het intakegesprek al. Kom je hier melden hoe het is gegaan?
Ik heb het idee dat het goed komt met je. Maar dat betekent niet dat je het nu niet zwaar hebt. Heel zwaar. Hier op OOL hoef je je niet groot te houden.

Inéz

Inéz

22-10-2009 om 10:27

Daar ga ik dan. Met mijn grote mond dacht ik, doe ik wel even alleen. Vanmorgen sloeg de paniek toe, gelukkig heeft man het begrepen en breekt uit zijn werk en gaat mee. Als ik nou maar snel terecht kan.....

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.