hulp komt maar niet op gang
Ik heb slechte ervaringen met hulpverlening. Sinds een maand weet ik dat ik een Complex Post Traumatisch Stress Syndroom heb, nadat ik jaren terug al de diagnose PTSS heb gekregen. Fijn zou je zeggen dat er nu duidelijkheid is. Maar het lost niets op. Ik heb keer op keer intake gesprekken, al vanaf maart ben ik bezig hulp te zoeken. Maar doordat het allemaal weer opgerakelt wordt tijdens die intake gesprekken en ik daarna weer op straat gestuurd wordt, ervaren ik bij tijd en wijlen de klachten als heel heftig. Maar er gebeurt niks, ik sta op een wachtlijst, en ze hebben geen idee wanneer ik aan de beurt ben. Tot die tijd zou ik een sociaal psychiatrisch verpleegkundige krijgen die me zolang op de been houdt. Daar wacht je ook weer weken op tot je een afspraak krijgt, en dan gaat dat gesprek ook nog eens de verkeerde kant uit. In plaats van hulp en tips om me te helpen bij moeilijke momenten, krijg ik met de SPV-er een discussie of C-PTSS nu echt wel de enige diagnose is, want het kan niet dat ik daar zit. De SPV-er heeft een heel ander takenpakket dan trauma behandeling waar ik voor op de wachtlijst sta. Ik zeg nog; dat ik bij u wordt ingedeeld kan ik niks aan doen. Ze vraagt me wel mijn verhaal te doen (gaan die wonden weer open), en het resulteert voor de zoveelste keer erin dat mijn verhaal ongeloofelijk is, dat dit niet kan, niet mag. Tja, dat weet ik zelf ook, maar dit is toch echt wat er gebeurt is. Ik begin te twijfelen of ik niet stiekum toch nog een diagnose heb gekregen, wordt wantrouwend daarover. Wat hebben ze me niet verteld? Dan krijg ik de vraag of ik mijn boosheid wel eens de ruimte geef. Weet ik eigenlijk niet zeg ik dan. Later vraagt ze wat ik allemaal al gedaan heb aan hulp zoeken, en als ik mijn ervaringen vertel wordt de SPV-er geirriteerd dat ik blijkbaar geen vertrouwen heb in hulpverlening (vind je t gek, na 5 1/2 jaar is er nog geen hulp of oplossing voor mij). Toen zei ik tegen de SPV-er, als je je afvraagt of ik wel eens uiting geen aan mijn boosheid, dan is dit het denk ik. Dit is mijn boosheid. Maar ja, dat vond zij natuurlijk weer niet leuk.
Einde van het liedje was dat ik naar buiten werd gedirigeerd en dat ik ook geen vervolgafspraak hoefde in te plannen omdat ze eerst met de hoofd behandelaar wilde bespreken wat nu de bedoeling was. Stond ik weer buiten zonder dat ze iets voor me deden of iets voor me kunnen doen? Hopeloos word ik ervan. Ze weten wat ik heb, en dat het ernstig is, ze zeggen dat ze van alles gaan doen en dat ik op de juiste plek ben, en uiteindelijk weer niks. Heb de hoofdbehandelaar gebeld en die zegt dat hij t gaat bespreken met de SPV-er. Wat ik in de tussentijd moet? Geen idee. De zoveelste domper, tja uh......stilte. De huisarts gebeld en die is furieus dat ik voor de zoveelste keer met een kluitje het riet in wordt gestuurd. Met een gebroken been laten ze je ook niet zo lang rondlopen. Heeft iemand tips?
Radar
Net op Radar; het probleem vd wachtlijsten in de GGZ
Doenja
Ik zag het. Ik moest ook gelijk aan jou denken.
Bijna eng...
Creepy he.
Het viel mij ook op. Bizar dan hè?
Doenja
Even een hele dikke knuffel voor je {{{{Doenja}}}}. Ik voel zo met je mee. En ik wou dat ik iets voor je kon doen.
Ik zal nog een poging doen om Tsjor's bijdragen voor je te 'vertalen'. Want ik denk zeker dat je er wat aan zou kunnen hebben, als je ze even laat bezinken.
Wat Tsjor denk ik bedoelt is dat volgens mij het verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen. Wij weten hier allemaal dat je gelijk hebt. Het leven is vreselijk oneerlijk voor je. Geweest en nog. En voorlopig zal dat niet veranderen. Nu kun je (even heel platgeslagen gezegd) daartegen blijven vechten, blijven worstelen, je gelijk proberen te halen, maar dat kost vreselijk veel energie, en het werkt toch niet.
Dus dan is de enige manier om die energie te sparen en nog een beetje een fatsoenlijk leven te kunnen leven je verlies nemen. Het als gegeven accepteren. En dan de energie die je niet meer hoeft te stoppen in vechten stoppen in herstel.
Ik moet steeds denken aan de songtekst van Titanium. Ik zou voor jou wensen dat je meer van titanium zou zijn, aan de buitenkant. Dat je veel dingen van je af zou kunnen laten glijden. Dat dingen je niet meer kunnen raken. Misschien helpt om een nieuw mantra in die richting te bedenken? Kan je gedachten ook rustiger maken.
Met jouw achtergrond is het heel logisch dat je overal wat achter zoekt (en misschien ook wel terecht), maar helpt het jou om dat te doen? Maakt dat, dat het niet meer gebeurt? Maakt het dat het verandert? Of veroorzaakt al dat denken alleen maar meer pijn en verdriet?
Ik denk dat de tips die Tsjor je geeft echt heel nuttig kunnen zijn. Natuurlijk wil je verdeling van de vakantie anders. Maar het gaat je waarschijnlijk niet lukken om dat voor elkaar te krijgen. Als je dat van tevoren al weet, kun je natuurlijk toch het gevecht aan gaan, maar dan krijg je reacties van ex en kinderen dat je niet moet zeuren, en het lukt je niet, en dus voel jij je dubbel naar, want niet alleen is de verdeling niet eerlijk, maar je kinderen laten je ook nog eens voelen dat ze liever bij hun vader zijn en jou een zeur vinden. Als je dat proces eerder kunt tackelen, door van tevoren te bedenken hoe het gaat uitpakken, en dan te kiezen voor de strategie gewoon erin meegaan, dan scheelt dat toch de helft. Namelijk alleen het verdriet van het de kinderen minder zien blijft dan. Het verdriet van weer afgewezen worden bespaar je dan jezelf.
Snap je wat ik (en Tsjor) bedoel?
En natuurlijk is en blijft het onrechtvaardig en oneerlijk! Dat betwist ook niemand! Alleen, pick your battles. Als van tevoren al duidelijk is dat je het niet gaat winnen, ga dan het gevecht niet aan.
En als je zou willen onderduiken, dan heb ik de zolder voor je beschikbaar.
Pennestreek en nieuwe ontwikkelingen, lang verhaal
Samenvatting staat onderaan als je dit teveel tekst is.
Ik begrijp jouw tekst heel goed hoor Pennestreek en de strekking van je verhaal. Maar de manier waarop Tsjor het zegt komt verwijtend over. Er ligt ondertoon onder dat het mijn schuld is dat ik er zoveel last van heb. En dat Tsjor het heeft kunnen verwerken, en hoopt dat dat bij mij ook gebeurt, tuurlijk snap ik dat. En ik hoop het zo! Maar de problematiek is ondertussen zo complex geworden dat ik de tactieken die Tsjor en jij voorschrijven ongeveer elke 5 minuten weer probeer op te pakken, maar door alle recente ontwikkelingen word ik steeds wanhopiger dat het ooit beter wordt. Uiteindelijk zijn er twee positieve ontwikkelingen, alhoewel vreemd, maar voor mij hebben ze een positieve uitwerking.
Ten eerste is nu eindelijk boven water het document waarin staat dat ik anderhalf jaar geleden al een intake heb gedaan voor een behandeling van de verwerking van mijn trauma en de bijbehorende problematiek en een C-PTSS diagnose. Die intake is door mijzelf aangevraagd bij een zeer gerenomeerde instelling in NL. Ik ben toen afgewezen, en de gronden waarop ze dat gedaan hebben snapt mijn huidige behandelaar niet. Hij vind mij juist daar op z'n plek. De erkenning, gehoord en geloofd worden wat er aan de hand is met je, zorgde bij mij voor zo'n opluchting. Mijn behandelaar (de psychiater, hoofdbehandelaar van mij en houdt vooral het traject in de gaten) snapt net als ik niet waarom ik afgewezen ben en de brief die vanuit de instelling is gestuurd die hier uitsluitsel over zou moeten geven, is hem net zo onduidelijk als ik dat altijd al vond. Dat ik mezelf daar destijd heb aangemeld zou voor hem geen verschil moeten maken. Kortom, ik heb in iedergeval het gevoel dat ondanks de enorme wachtlijsten, en iemand is die in de gaten houdt dat ik hoe dan ook een behandeling ga krijgen. Dat had ik ff nodig. Ik voel me gehoord ipv dat ik de discussie aan moet gaan hoe slecht ik er aan toe ben en dat het echt zo is. Anderhalf jaar geleden bij die intake noem ik exact hetzelfde klachtenbeeld (kon ik teruglezen in mijn dossier wat de instelling meestuurde), en mijn behandelaar snapt mijn frustratie heel goed. Ik zeg vaak ' ik word niet geloofd'. Dat is geen waanbeeld, maar nu hierdoor bij de behandelaar heel helder geworden. ' Je geeft kristalhelder aan waar het probleem zit, daar zit het hem niet in' zei hij. Maar op een of andere manier lukt het niet een behandeling te starten.
Maar nu de tweede ontwikkeling, en die gaat vooral over het enorm onveilige gevoel wat ik ervaar. (wat dus geen waanbeeld is, maar een feitelijk gevolg van).
Ik moet even wat uitleggen wat ik het afgelopen half jaar in andere draadjes al heb uitgelegd. De moeder van de kinderen van mijn huidige vriend waar ik mee samenwoon, zijn ex dus, heeft de afgelopen jaren heel veel energie gestoken om het ons heel lastig te maken. Met als klap op de vuurpijl afgelopen februari weer een kort geding om op vakantie te mogen waarbij ze niet is komen opdagen bij de rechtbank, zij veroordeeld is tot het betalen van de proceskosten, wij vervangende toestemming kregen, maar moeder thuis de kinderen bedreigde met ' als je mee gaat op vakantie dan zet ik je het huis uit' en de oudste het dreigement kreeg ' als je meegaat dan doe ik mezelf iets aan en dan is het jouw schuld'. Daaruit volgde dat een kind op school ging praten over het onveilige gevoel dat ze thuis had. (geheel uit zichzelf, wij werden daarvan achteraf door school van op de hoogte gesteld) Daarbij is Veilig Thuis ingeschakeld en daarmee is een traject opgestart om een ' communicatie verbetering' tussen de ouders tot stand te brengen via maatschappelijk werk. In het afgelopen half jaar zijn alle afspraken minstens een keer verzet of geannuleerd door moeder, en de gesprekken die wel plaatsvonden bestonden alleen maar uit leugens en verwijten van moeders en die niks met de omgang en de communicatie te maken hadden. ' De waarheid zal wel ergens in het midden liggen' is in zo'n geval een heel gevaarlijke uitspraak. Moeder heeft zelf besloten het traject de beeindigen omdat ' met vader toch geen afspraken te maken zijn omdat hij de allimentatie niet betaald (ook gelogen, na 5 dossiers bij het LBIO die mijn vriend allemaal won)Nu is ze uiteindelijk door VT gedwongen terug mee te werken aan dit traject, anders wordt er een zwaarder traject ingeschakeld (lees RvdKinderbescherming of OTS). Dat gesprek om het weer op te pakken was gisteren. En in dat gesprek ontstond een heel bijzondere situatie waarbij moeder zichzelf heeft ' verraden'. Want toen er gevraagd werd wat belangrijk was in de afwikkeling van de echtscheiding, kon moeder enkel financiele zaken opnoemen. Maar ze wees echt van de hand dat het haar alleen om geld te doen was. (ze spant al 5 jaar lang rechtzaken aan en vraagt overal hoger beroep op aan, en heeft nog niks gewonnen)Toen mijn vriend aangaf dat hij ook zag dat het moeder alleen maar om geld te doen was, gaf hij het volgende voorbeeld: ' Je bent alleen maar met geld bezig want toen ik Doenja nog maar net kende, heb je haar zelfs in haar eigen winkel opgebeld om lelijke dingen over mij te zeggen en haar te waarschuwen dat ze al die miljoenen die zij in het bedrijf van haar ex (Doenja's huidige vriend) ging stoppen kwijt was. Ook daar dacht je dat het alleen maar om geld ging'
Moeder werd furieus en zei alleen maar ' hoe moest ik haar nummer weten? Nou, enkele weken voor dat bewuste telefoontje is er uit de boerenschuur van mijn vriend mijn handtas gestolen, geld, autosleutels en werkstukken van mij weg. Moeder was de enige die op de hoogte was dat ik daar was (dat kon ze zien want mijn auto stond daar en ze kon me zien uitstappen) en moeder was de enige andere persoon op het plaats delict. Ik kende mijn huidige vriend pas 3 of 4 weken en niemand wist wie ik was. Ondanks aangifte heeft de politie hier nooit wat mee gedaan. Kortom, wat we altijd al dachten, dat zij die tas gestolen had of op zijn minst daar bij betrokken was (en misschien anderen inschakelde om de tas te stelen) is ons duidelijk. In die tas was te zien hoe ik heette en wat mijn bedrijf was. Ik was een uur rijden van mijn woonplaats af he, niemand kende mij daar. We snapten al niet hoe de ex van mijn vriend zo snel wist wie ik was, en aan mijn nummer kwam.
Dat ze mij toen gebeld heeft staat voor mij als een paal boven water, ik zag nl. het nummer en wist dat het uit het dorp van mijn vriend kwam. Heb het nummer ook opgeschreven. Ze stelde zichzelf voor als de ex van mijn vriend, met haar naam erbij. En ze noemde zoveel dingen die klopten qua omschrijving maar waar zij een heel ander beeld bij had. Ze zei namelijk dat er allemaal vrouwen mijn vriend kwamen bezoeken voor sex, en ze noemde op dat er in een week zowel een rode kleine, een zwarte kleine als een zwarte grote auto bij mijn vriend waren geweest en ook 's nachts! Nou wij moesten wel lachen, want de grote zwarte auto was van mij, de kleine rode een Greenwheels auto die ik wel eens huurde vanaf het station en de kleine zwarte auto was van mijn ouders die ik toen ook wel eens leende. Dus zij had wel gelijk, maar koppelde daar telkens andere dingen aan.
Maar goed, terug naar het gesprek; Moeder vliegt omhoog, paniek, schreeuwen (het werd haar kennelijk te heet onder haar voeten, want haar leugens kwamen uit) en ze rende huilend het gesprek uit. Einde gesprek, traject mag niet voortgezet worden omdat maatschappelijk werk onpartijdig moet zijn. Voor moeder betekent dit een verzwaring van de aanpak van VT. Haar leugens, haar diefstal komen uit. De auto is destijds zwaar beschadigd, total loss, toen ik inmiddels voor veel geld andere sloten heb aan laten brengen (kon niet meer in de auto anders).
Voor mij en mijn vriend is het duidelijk dat ze hier achter zit, en inmiddels heb ik contact gehad met de wijkagent om alle voorvallen eens te bespreken. Zij raadde aan een mail te sturen dat ze me niet meer mag mailen (dat had ze vorige week gedaan, en noemde ik nog in het begin van dit draadje) en dat ik contact heb gehad met politie en als ze weer mij mailt of lasterpraatjes rondstrooit ik direct contact opneem met de politie. De wijkagent stelde ook voor om een keer met haar te gaan praten. Dat kan altijd nog. Misschien is dit het moment. Ik voel me sterk.
Dus, even samenvatting van dit lange verhaal, mijn behandelaar snapt niet waarom ik niet eerder behandelt ben, en wij weten nu zeker dat de ex van mijn vriend achter de diefstal van de handtas zit en waarschijnlijk ook achter de bekrassing van mijn auto.
Vervolg?
' Voor moeder betekent dit een verzwaring van de aanpak van VT.' Dat zou dus kunnen betekenen dat het naar de raad voor kinderbescherming gaat, dat er een OTS en een voogd komt. Die voogd zal dan gaan probleem om de communicatie tussen vriend en ex op gang te brengen. Als dat niet lukt en als het voor de kinderen een probleem is kan er een UHP volgen.
Ik weet niet zo goed waarom je daar blij mee kunt zijn. Jouw vreugde is dat je denkt dat nu duidelijk is dat de ex van je vriend alleen maar uit is op geld, en dat blijkt dan uit het feit dat zij jou indertijd, toen jullie net een relatie hadden, daarover belde; en dat kon ze doen omdat ze jouw tas had gestolen. Maar VT en dadelijk de raad eventueel, die gaan over veilig wonen voor de kinderen.
Het zijn verder de problemen van je vriend. Ik hoop dat het voor de kinderen allemaal geen nare gevolgen zal hebben.
Fijn dat eindelijk boven tafel is waarom je aanvraag indertijd was afgekeurd. Hopelijk kan er nu een nieuwe aanvraag komen, of een goed advies over wat dan wel een goede behandelplek is.
Tsjor
Ik ben blij voor je
dat er eindelijk positieve ontwikkelingen zijn! Ik duim voor je dat dat door mag gaan zo.
Weet dat we je hier allemaal een warm hart toedragen, ook Tsjor. Ze oordeelt niet, maar geeft je een liefdevolle schop onder je ****. Omdat ze ziet dat je af en toe jezelf de put in praat en in de slachtofferrol kruipt of juist in de vechtstand. Wat heel normaal en begrijpelijk is, ook voor Tsjor, maar ze weet uit ervaring dat dat je allemaal niet helpt. Zet je niet af tegen mensen die het goed bedoelen, maar lees hun posts met een andere bril. Haal eruit waar je wat mee kan. En bespaar jezelf energie.
Mjin aanbod blijft staan hoor, als je eens echt even weg wilt. Hier kent niemand je 😉
Doenja
"Ik voel me sterk. "
Houden zo!
Jee
Jullie hebben elkaar wel gevonden met die aparte exen.
Fijn!
Dat de ex van je vriend niet altijd even vriendelijk en voorkomend was, dat wisten we. Ze is niet voor niets al door de rechter aangepakt.
Dat je huidige hoofdbehandelaar nu echt vinger aan de pols houdt en ervoor zorgt dat je behandeling krijgt is ook fijn, zeker dat hij bevestigt dat je niet gek bent en geen spoken ziet.
De enigen die van alle ellende de dupe zijn, zijn jouw en zijn kinderen, je vriend en jij.
Je ex brengt de kinderen in loyaliteitsconflicten en staat hun ontwikkeling in de weg. Hij heeft jouw ontwikkeling al eerder in de weg gestaan en negatief beinvloed.
Zijn ex brengt de kinderen ook in loyaliteitsconflicten en staat hun ontwikkeling in de weg. Ze lijkt ook wat bijzonder in het vinden van compromissen en niet erg op elkaar iets gunnen gericht.
De ellende is dat BJZ en VT regelmatig een ongeleid projectiel zijn. Dat de communicatie tussen je vriend en zijn ex een probleem is, tsja, turf het aantal rechtszaken en procedures om niets maar. Maar gaat mediation helpen? Volgens mij alleen als beide partijen er samen uit willen komen en dat laatste zie ik bij haar niet zo.
Voor jullie is het wel fijn dat haar leugens nu uit beginnen te komen en dat het ook voor anderen zichtbaar wordt dat ze geen heilige is.
Als ze nu gewoon mee gaat werken met de afspraken die gemaakt zijn en ophoudt met rechtszaken voeren, zal dat al behoorlijk wat rust geven.
Hoe gaat het ondertussen met dat ene perceel waar wat gedoe met het gewas was?
Tsjor
Je schrijft: "Fijn dat eindelijk boven tafel is waarom je aanvraag indertijd was afgekeurd. ", maar dat moet toch zijn: "Fijn dat eindelijk bevestigd wordt dat het onduidelijk is waarom je aanvraag indertijd was afgekeurd. "?
Inderdaad
Tsjor, inderdaad, wij zijn er helemaal niet blij mee dat deze ontwikkeling tot een verzwaring van de maatregelen kan zorgen. Mijn vriend heeft al heel veel mediation gesprekken gevoerd om de communicatie en de omgangsregeling op gang te helpen. Wat er tot nu toe telkens gebeurt, is dat de moeder wegrent uit het gesprek en eenzijdig het traject beeindigt. In vijf mediation en verbetertrajecten is dat al gebeurt. De laatste keer kwamen ze niet eens toe aan praten over de omgangsregeling; de maatschappelijk werkers wilden gaan kijken waar de onvrede bij de moeder vandaan kwam. En toen ze geconfronteerd werd met het feit dat mijn vriend wist dat zij gebeld had met mij om lasterpraat te verkopen, toen schoot ze in de paniek. Ze had mijn telefoonnummer alleen kunnen vinden in mijn handtas waar visitekaartjes zaten. Hier is niemand bij gebaat dat er een OTS komt. Maar gezien de leeftijd van de kinderen zal er geen UHP zijn. De kinderen zijn van harte welkom bij ons, dat weten ze. Alleen voor de rust en de kalmte heeft mijn vriend altijd de kinderen zoveel mogelijk bij moeder laten verblijven. Alle voorstellen om de zorg meer te verdelen zorgt voor zoveel woede en emotie bij moeder, dat mijn vriend die boot al lang heeft laten varen. Je zegt dat je hoopt dat het geen nare gevolgen heeft voor de kinderen. Maar de kinderen ervaren zelf al jaren de nare gevolgen van het gedrag van moeder. Dat is de reden dat een kind bij school hulp heeft gezocht. De kinderen worden bedreigd op straat gezet te worden door moeder, of als ze op vakantie gaan dat moeder zichzelf dan iets aan doet. Dat is de schade die al jaren aan de gang is. De laatste vakantie, een half jaar terug, stond moeder voor ons huis op straat te wachten met haar auto vol met de spullen van de kinderen om ze af te gooien. Maar dat durfde ze niet omdat ze zag dat het huis niet verlaten was, maar dat er huisdier oppas logeerde. Kun je je voorstellen dat een moeder dat doet? De kinderen trilden en huilden omdat ze niet wisten waar ze heen moesten (moeder had gezegd dat ze ook niet bij vader mochten wonen, wat wij weer tegenspraken, ze mogen wel bij ons wonen). Ik hoor nog steeds af en toe een kind huilen, en dat is hartverscheurend. Hoe afgewezen en onder druk moeten die kinderen zich wel niet voelen. Ik zeg het nog maar eens; in je eentje kun je dit als ouder nooit rechbreien of oplossen. Als een ouder net zo hard blijft vechten tot alles kapot is, dan kun je nog zo rustig blijven en je stilhouden (de houding van mijn vriend), dan gaat het nog kapot. Dus, ik ben niet blij met de verzwaring. Ik ben alleen blij dat ze zich veraden heeft en dan we nu de dader weten van de diefstal en evt. de vernieling. Mijn vriend geeft ook aan dat hij in en in verdrietig wordt van het feit dat zijn ex zich steeds verder verstrikt in haar web van leugens. En dat ze straks op een plek zit waar ze helemaal niet meer uitkomt; als de diefstal uitkomt en de vernieling, dan krijgt de moeder van zijn kinderen een strafblad. En een OTS zit moeder vast en zeker al helemaal niet op te wachten. Mensonterend vind hij dat. Maar hij ziet ook dat zijn kinderen de vernielingen in geholpen worden en dat ik er aan onderdoor ga doordat het bij mij erbij komt. Dat maakt dat hij nu pas zijn ex confronteert met al haar acties en daden, dan heeft hij nog nooit gedaan. Ik denk ook dat we te lang gewacht hebben met 'dekking zoeken' en ' rustig houden' 'stil zitten dan val je niet op' 'ons uit het sociale leven terugtrekken' ' niet ingaan op de praatjes'. We dachten dat dat de goede tactiek was, maar moeder heeft daardoor het idee gehad dat ze haar gang mocht gaan. Dus als je je afvraagt of ik vecht; nee maar mijn vechtlust lezen jullie misschien hier in mijn berichtjes. Zelf ben ik naar buiten onbewogen, en ik doe net of het me niks doet. Alles om maar nooit te horen te krijgen dat het allemaal door mijn doen en laten komt.
Mijn sterke gevoel komt doordat ik nu zeker weet wat zij gedaan heeft. En diefstal is strafbaar. En nooit mijn schuld.
Dank Pennestreek, en ik ben een slachtoffer en een survivor.
Dank Marilot, dit is ongeveer de enige plek waar ik durf te praten over dit alles.
Fransien
" Als ze nu gewoon mee gaat werken met de afspraken die gemaakt zijn en ophoudt met rechtszaken voeren, zal dat al behoorlijk wat rust geven."
In alle mediation en communicatie trajecten is mijn vriend nog nooit bij het stadium gekomen dat er afspraken gemaakt konden worden. Ook heeft hij zijn wensen of ideeen niet op tafel kunnen leggen. Al ruim daarvoor begint moeder leugens te vertellen zoals dat mijn vriend nooit de allimentatie betaald. Wat dan lastig is dat maatschappelijk werk en VT niet aan waarheidsvinding doet. Je kunt wel zeggen dat je wel allimentatie betaald, maar moeder vind het blijkbaar van niet. Je kunt bewijzen meenemen, maar ze kijken er niet naar. Er is een verschil in perceptie vind maatschappelijk werk dan, waar komt dat door? Er kunnen geen afspraken gemaakt worden, want dat wil moeder niet. Ze wil niet eens noemen hoe zij het wil, want ze wil vooral verdeeldheid en onrust zaaien. Daardoor raakt iedereen afgeleidt van de vraag waar het in het laatste traject omdraait: in overleg een vakantieplanning vastleggen. De laatste vakantie hebben we maar aan ons voorbij laten gaan. Moeders eigen voorstel voor de vakantieverdeling zij eerste 3 weken, hij tweede 3 weken, heeft zelf aangepast door in week 4 een vliegreis met de kinderen te boeken (en de laatste week was er een introductie voor een kind). Daar konden we boos over zijn, maar wij geven dan toestemming. Voor ons bleef er te weinig tijd over om nog weg te gaan. Dus als je doet wat moeder wil en ze heeft dat in de gaten dan verandert ze het waardoor we nog de pineut zijn. Dan maar niet denken we dan.
Wat jammer alweer
Wederom vind ik het jammer dat je zo gevolgd en gesteund wordt hier Doenja, want ik snap dat je zelf de zaken zo beziet maar ik zou die zienswijze toch niet steunen.
In de eerste plaats voor jezelf dan. Het is niet helpend, in de eerste plaats niet voor jou.
Iemand had het hier over 'gelijk hebben of gelijk krijgen'.
Ik denk dat dit typisch een (dubbel) geval 'gelijk krijgen' is. Het gevoel waar je zo hard naar op zoek bent.
Maar dat wil nog niet zeggen dat je gelijk hebt. (dat het daadwerkelijk heuglijke feiten zijn of iemand of systemen verder helpt)
Juist dat 'gelijk krijgen', daarvan zou ik je gunnen dat je daar afstand van zou kunnen nemen. (zoals anderen aangaven) Dan heb je energie en kijk over om je op belangrijke zaken te richten, zoals je eigen herstel.
Nee hoor
Soms krijg je energie juist van gelijk krijgen. Niet zo star zeg, het hangt ook nog van de situatie af waar je energie van krijgt.
Natuurlijk Thera
Ik heb het niet over natuurwetten maar over deze specifieke situatie van Doenja.
Waarbij ik onmiddellijk geloof dat dit op korte termijn energie geeft/lijkt te geven.
Maar op de lange termijn beslist niet.
Juul
Ik had ook geen natuurwetten op het oog, maar een Doenja die vind ik minder getypeerd kan worden als ieman die vooral altijd gelijk wil hebben, maar als iemand die beschadigd is door het geen gelijk mogen hebben. Dan kan gelijk krijgen meewerken aan herstel. Dat er meer is dan dat, is daarbij natuurlijk wel belangrijk om in te zien, maar ik heb van Doenja ook niet gehoord dat ze nu door dit gelijk alles al heeft om te kunnen genezen.
Doenja
Het lijkt me heerlijk voor je dat jullie samen konden lachen om die drie verschillende auto's! Omdat je je ook vaak alleen voelt bij je vriend met alles wat je te verwerken hebt, waar hij niet altijd bij kan zeg maar.
Keukentafel
Thera wat zeg je dat lief! Vandaag aan de keukentafel heb ik voor het eerst alles verteld wat ik in dat bewuste telefoongesprek vier jaar geleden te horen heb gekregen. Pas nu begrijpt mijn vriend hoe het komt dat zijn ex overstuur weg is gerend (ze is nl echt haar boekje te buiten gegaan destijds en dat mag niet naar buiten komen) EN mijn vriend begrijpt nu hoe t komt dat ik me soms zo onveilig voel omdat zij 500 meter verderop woont.
En ja, gelijk krijgen werkt heel erg bevrijdend. Dat zei mijn psychiater ook en hij was blij voor me.
Toch een paar valkuilen
'De kinderen zijn van harte welkom bij ons, dat weten ze.' Maar zo werkt het niet. Ik hoop niet dat het zo ver komt, maar daarna is de redenering: ex-ouders kunnen niet communiceren, probleem voor kinderen, plaatsing bij andere ouder lost probleem niet op. En dan is het maar de vraag wat de volgende stap wordt. 'Er is een verschil in perceptie' is dan de conclusie. en de vraag waardoor dat komt (wie heeft schuld daaraan), die is verder niet interessant.
' En dat ze straks op een plek zit waar ze helemaal niet meer uitkomt; als de diefstal uitkomt en de vernieling, dan krijgt de moeder van zijn kinderen een strafblad.' Diefstal van een tas, vernieling van een auto, is geloof niet dat daarvoor veel mensen achter de tralies belanden. In feite heb je verder ook geen bewijs, behalve, dat ze weg liep toen je begon over een telefoongesprek dat ze alleen maar gevoerd kan hebben als ze over je telefoonnummer beschikte, dat ze alleen maar gekregen kan hebben als ze je tas heeft gestolen.
Hoe ver sta je nu? Mij lijkt dat het maximale is dat er een OTS en een gezinsvoogd komt, dat die gezinsvoogd de opdracht krijgt de communicatie tussen de beide exen te herstellen, dat dat gedoe oplevert over omgangsregelingen, uiteindelijk kan een gezinsvoogd ook niets afdwingen. Je hebt hooguit iemand die je kunt bellen als moeder zich daar wee niet aan houdt. (Helaas is de gezinsvoogd dan net op vakantie, is het haar werkdag niet of moet er een vervanger komen, zeg ik dan, maar dat is wat cynisch).
Misschien is dat ook wel voldoende om wat rust te creëren.
Tsjor
Nog wel een vraag
Ben je trouwens bij de gesprekken tussen vriend en ex en maatschappelijk werk als het gaat over hun omgangsregelingen etc.?
Tsjor
Hulp
Overigens, dat wil ik al steeds zeggen, maar het komt blijkbaar niet goed over, dus ik doe nog een poging: het is niet zo dat hulp, behandeling en herstel pas op gang komen als dit soort gebeurtenissen, gesprekken en spanningen voorbij zijn. Ik denk, vrees, dat er in het leven altijd wel dergelijke fricties blijven, de ene keer wat intenser dan de andere keer. Maar Doenja, bij jou is de kans nog groter gezien jouw gecompliceerde leefsituatie met twee exen op de achtergrond met twee gecompliceerde echtscheidingen. Je herstel kan niet wachten totdat dat allemaal voorbij is, want wellicht gaat het nooit voorbij, omdat het bij het leven hoort, zeker bij jouw leven. Maar dat wil niet zeggen dat je kunt herstellen.
Tsjor
Natuurlijk niet
Ik ken je hele persoonlijke situatie niet en de ex van je partner ook niet. Wel lees ik dat iedereen in dit hele systeem steeds maar in dezelfde cirkeltjes blijft draaien.
De ex van je partner reageert iedere keer precies hetzelfde. Wat er precies achter zit en of dat alleen bij haar ligt of vnl in de relationele sfeer (interactie tussen haar en je partner bijv) doet er niet zo toe: ze is iig enorm gekwetst en boos en reageert niet adequaat.
Dat laat ze al een hele tijd zien en ik zou er niet vanuit gaan dat dat gaat veranderen.
Deal ermee. Dat is gewoon je lot, een gegeven, hoort bij de erfenis van een leven met deze man. Je wil bij deze man zijn en (neem ik toch aan) zo goed mogelijk voor zijn kinderen zorgen.
Accepteer dan dat aan deze man een maffe ex zit en wind je er (in belang van de kinderen) niet meer over op. Maar zoek naar manieren waarop je kunt leven waarin je het minst last hebt van deze dame.
Sowieso dus net doen alsof ze niet bestaat verder in je leven, lijkt me het minst. Je kunt haar er niet bij hebben. Je zit in je eigen gedoe, je snapt toch ook wel dat je eigen oordelingsvermogen hierdoor nogal beïnvloed wordt?
Ik zou echt stoppen met vechten met haar.
Zie het als een lastige mug die blijft rondzoemen in je slaapkamer. Als je 'm niet kunt vangen moet je hem gewoon wegvagen uit je gedachten en lekker gaan slapen en die vreselijke bulten gewoon voor lief nemen. Dat is irritant enz maar je kunt er prima mee leven.
De eerste zin
Is in deze wel belangrijk. In de persoonlijke situatie zit wel precies waarom dat zo moeilijk is...
Sterkte Doenja
Even rust
Mijk: bedoel je dat mijn persoonlijke situatie en achtergrond er JUIST voor zorgt dat iets wat sommigen als n losstaand ding zien, mij juist net dat eene is wat teveel is? Inderdaad, daar zit het hem in.
Inmiddels wat info ingewonnen bij de wijkagent en die gaf aan dat het op stalking begint te lijken. Daar schrok ik eigenlijk weer van. Maar verklaart bij mij nu ook waarom t mij zo aangrijpt. Het onveilige gevoel, het mijden van bepaalde plekken, constant op je hoede zijn, stalking zorgt vaak voor enorme druk bij mensen aldus mijn wijkagent. Dat ik wil vluchten is niet vreemd. Het vervelende is dat ik hier ben gaan wonen om mijn eigen akelige verleden achter me te laten en dat me in mijn nieuwe woonplaats me dit te wachten stond. Volgende week praten we verder. N gesprek vd wijkagent met de moeder is n optie. Ik zou daar ook graag bij willen zijn.
Tsjor, een strafblad krijg je ook zonder achter de tralies te zitten hoor. Het betekent dat je veroordeelt bent voor strafbare feiten. Apart is dat moeder onlangs bij maatschappelijk werk aangaf dat ze de kinderen normen en waarden bij wilde brengen. Dat doet vader niet omdat hij na de scheiding gedate had, en seks had zei ze. De maatschappelijk werkster zei toen ‘ wat hij doet daar heb je niks meer over te zeggen’ Ze ziet haar daden (diefstal, vernieling, medeplichtigheid aan diefstal, laster verspreiden, lastigvallen, valsheid in geschrifte) blijkbaar wel als een goed voorbeeld geven? De wijkagent kwam trouwens met de term stalking toen ik n lijst voorlas met akkefietjes. Ik heb nog lang niet alles genoemd hier 
De reden waarom moeder zo doet? Geld. Ze ging ervanuit dat ze bij de scheiding met heel veel geld weg zou kunnen lopen. Daar is ze teleurgesteld in. Ze heeft zelfs vriendschap gesloten met de vrouw waar mijn vriend kort n relatie mee had na de scheiding, zodat die vrouw bij de rechtbank kon verklaren dat zij mijn vriend pas zes maanden later had ontmoet. Zomer 2013. Zo probeerde ze te bewijzen dat het huwelijk nog tot die zomer had geduurd. En dan dacht ze recht te hebben op de helft vd winst van dat boekjaar. Maar in het dorp en tegen familie en vrienden zegt ze juist dat in de zomer 2012 mijn vriend een ander had en dat zij dus de bedrogen verlaten vrouw is. Dat zou de reden voor de scheiding zijn.
Ook bij maatschappelijk werk verklaart ze t laatste. En dan mag mijn vriend niet de stukken vd rechtbank laten zien dat ze daar dat voormalige vriendinnetje opvoert als getuige om het eerste verhaal te bewijzen. De rechtbank ging er gelukkig niet in mee. Maar bij VT en MW blijft het bij ‘jullie verhaal ligt wel erg uit elkaar’ Zo frustrerend dat je t niet mag bewijzen.
Doenja
Allereerst denk ik dat de recente ontwikkelingen met "erkenning" heel fijn voor jou zijn. Niets zo erg als je niet geloofd te worden.
Weet je, je hebt in wezen ontzettend veel pech gehad in je leven. Eerst een vreselijke echtgenoot, die je kapot heeft geprobeerd te maken (samen met zijn moeder). En nadat je eindelijk weg durfde te gaan, trof je je lieve vriend. En wat blijkt? Hij heeft net zo'n zieke ex als jij (oke, laten we geen wedstrijdje doen wie er zieker is, maar volgens mij zijn ze beide ziek).
Dus waar jij zegt dat de ex van je vriend uit is op geld, zal dat wel waar zijn, maar de reden dat ze al die dingen doet (waarvan wij maar een deel weten) is dat ze ziek is. Anders doe je dat soort dingen niet.
Dus daar waar jij rust en liefde dacht te vinden bij je vriend, kreeg je er de ellende van zijn ex bij, terwijl je nog genoeg ellende van jouw ex (en al zijn continue frustraties) hebt te verwerken en mee te dealen. Echt waardeloos.
Tja, de relatie met je vriend beëindigen gaat misschien te ver, maar ik kan me wel voorstellen, dat je dan in elk geval af bent van alle gestalk en nare acties van zijn ex. Dat scheelt wel een slok op een borrel voor jouw veiligheidsgevoel, denk ik. Maar vermoedelijk wil je die stap al niet eens zetten om zijn ex haar zin te geven? En het gaat ver en dan zit je helaas ook weer met een praktisch probleem, je eigen huisvesting en ruimte voor je bedrijf. Moeilijk.
In elk geval leef ik erg met je mee. Misschien dat met de erkenning die je nu krijgt ook van de agent, de situatie toch gaat veranderen en hopelijk in positieve zin voor je vriend en jou. Ik gun het jullie heel erg.
Doenja
Heeft de wijkagent ook gezegd welke stappen er genomen kunnen worden? Ik ken iemand die om stalken veroordeeld is. Dat ligt inmiddels jaren achter haar, ze ziet zelf ook in dat dat geen gezond gedrag was. Het begint met aangifte doen, stel ik me voor. Maar die stap is best heftig. Het kan extremer gedrag oproepen bij ex. Dit lijkt me toch een zaak om met de politie in goed overleg voort te zetten.
Eerst n gesprek
Ik wacht eerst even af tot ik n persoonlijk gesprek heb met de politie. Maar dat dit wel eens stalking zou kunnen zijn, daarmee valt er wel wat van me af. Dat ze zelf hulp nodig heeft dat denk ik al langer. Maar wie ben ik?
Trouwens Tsjor, ik denk zeker niet dat alles voorbij moet zijn voor de hulp kan beginnen. Maar mijn psychiater is van mening dat het de behandeling wel kan bemoeilijken. Het lukt me pas sinds kort om rustig te vertellen wat er gebeurt is. En blijkbaar is dat nodig om begrepen en geloofd te worden. Triest maar waar.
Chiara bedankt! Zo enorm veel bedankt dat je aangeeft dat ik veel pech heb gehad en dat het niet aan mij ligt. Ik durf nu pas tegen mijn vriend te vertellen wat er allemaal door zijn ex tegen mij verteld is. Er komen allerlei dingen boven. Al die leugens van haar...Mijn vriend vond voorheen dat er eigenlijk niks aan de hand was. ‘Zo is ze nu eenmaal’. Maar langzamerhand begint hij in te zien dat het tijd wordt om mij te beschermen.
Stalken
Mijn man werd gestalkt en het is echt geen pretje. Af en toe hadden we rust als ze was opgenomen. Pas na een hele tijd deed mijn man samen met mij aangifte, hij vond dat niet stoer. Maar het verbeterde de zaak wel. Want als ze zich bij ons huis vertoonde mochten we bellen en werd ze opgehaald door de politie. Daardoor is bij haar eindelijk een kwartje gevallen en we hebben haar nu al heel lang niet gezien. Erg naar was dat, de kinderen waren bang.
In elk geval kan aangifte dus helpen, de politie was vol begrip en erg behulpzaam. Maar bij jullie is dat natuurlijk lastiger omdat ze de moeder van zijn kinderen is. Toch zou ik het niet meteen uitsluiten. Je kan ook alleen melden, of overleggen met de politie.
