Ik kan steeds minder goed tegen stress...
Eigenlijk had ik me misschien kunnen aansluiten bij het gesprek over hoogsensitief maar ik hebbniet het idee dat ik het ben. Afgelopen week druk op mijn werk: schoolexcursie aan het voorbereiden, paar dingen vergeten teregelen waardoor ik last minut veel heb moeten doen, ook tussendoor ziek geweest. Mijn bloeddruk nlijft te hoog ondanks twee verschillende medicijnen, nu wil de huisarts een derde erbij doen ... ik ben begonnen begeleid af te vallen bij dietist maar het gaat niet geweldig, sporten lukt niet altijd omdat ik zo weinig tijd heb.
Ik ben gewoon op. Gisteravond ruzie met zoon omdat hij weigerde even langs te komen voor de hond tijdens de twee dagen dat ik weg ben op schoolexcursie, en dat mijn partner aan het werk is, dus arme hond had 10 uur alleen moeten zijn. Uiteindeijk, nadat ik mijn “gal gespuid” had bij mijn dochter heeft ze even met haar broer gebeld en bemiddeld, waardoor zoon alsnog komt voor de hond (hij is dan bij zijn vader).
Volgende week 3 dagjes Lissabon tijdens de crocusvakantie maar ik voel me daar ook van gestrest, wil eigenlijk alleen maar eindeloos voor mij uitstaten en met de hond naar het bos.
Ik klink misschien heel ondankbaar: ik heb werk, een lieve man die niet altijd even makkelijk is maar wel altijd zichtbaar zijnnbest doet, gezonde kinderen. Maar ik kan de stress van het dagelijks leven steeds minder aan. En mijn bloeddruk, die stijgt alsmaar door (ondanks 2 medicijnen 170/110)....
Wat kan ik doen? Stoppen met werken is niet de bedoeling, ben pas 52, mijn partner verdient echt niet genoeg om twee mensen te onderhouden en ik zou dat sowieso nooit willen. Maar wat dan?
Sini
dat sporten
daar moet je maar net van houden. Maar wat wel verstandig en waarschijnlijk haalbaar is om een halte eerder uit te stappen en dan het laatste stuk in stevige wandelpas naar het werk gaan. En na het werk niet de dichtstbijzijnde halte te nemen maar de halte iets verderop. Of tijdens de lunchpauze even de benen strekken. Toen ik zo'n 15 jaar geleden een (lichte) depressie had, kreeg ik het advies van zowel de huisarts als de bedrijfsarts om vaak naar buiten te gaan.
En verder kijken wat echt nodig is en wat eventueel wel iets minder kan of door anderen gedaan kan worden, zowel thuis als op het werk.
Filter
Sini, in de afgelopen jaren heb ik een bepaald beeld van je gekregen op dit forum. Ik weet natuurlijk niet of dat een juist beeld is
Ik heb de indruk dat je moeite hebt om te 'filteren'. Dat alles wat er om je heen gebeurt nogal ongefilterd en heftig bij je binnenkomt. Dat je je druk kan maken om onbelangrijke dingen. Dat je je dingen erg persoonlijk aantrekt. Dat dingen je 'overkomen'.
Je schrijft in deze dat je in de pauze het liefst in je lokaal blijft zodat collega's en leerlingen je geen vragen gaan stellen. Ik vind dat exemplarisch. Blijkbaar lukt het je niet om een (gezond!) schild om je heen te bouwen.
Als ik in jouw schoenen stond, zou ik denk ik daarin investeren. Misschien kun je een coach of therapeut vinden die je daarbij kan helpen. Wat mij ook triggert is dat je schrijft dat je vergeetachtig/chaotisch bent. Dat zou een gevolg van je stress kunnen zijn, maar mogelijk ook een oorzaak.
Heb je wel eens methylfenidaat overwogen/geprobeerd? Veel ADHD'ers hebben ook chaos in hun hoofd en moeite om prikkels te filteren en emoties te reguleren.
Sini daglichtlamp
daglichtlamp? Zou dat iets zijn, elke dag een uurtje of half uurtje, gewoon thuis, op je slaapkamer of zo?
Verder sporten: ik zeg niet zozeer sporten, maar wel bewegen.
Ik heb het hier ook al over gehad in het afvaldraadje, maar ik ben gaan hoepelen, met een sporthoepel. Ik vind het leuk, het kan gewoon thuis (voor de tv doe ik dat), en je merkt echt heel snel verschil, omdat je gewoon strakker wordt en je uithoudingsvermogen toeneemt.
Ik ben nu 55, en ik ben er in juli mee begonnen. Ook ben ik in juli heel subtiel begonnen met afvallen. Ik heb dit ooit eerder gedaan, na de geboorte van mijn tweede kind. Ik was toen ruim twintig kilo aangekomen, en ben later ong. 23 kilo ermee afgevallen. Als volgt: 's ochtends fruit, tot 12 uur, van 12 tot 8 gewoon eten, en na 8'en weer gewoon fruit. Je hoeft je ook helemaal niet aan hoeveelheden te houden of zo, alleen aan dat ritme. Ook al eet je bij wijze van spreken 's ochtends een hele tros bananen... (uiteindelijk komt je lijf vanzelf in een soort balans).
Ik heb dit ritme of wat het is ooit ergens gelezen. Omdat ik toen 2 kleine kindjes had en echt geen puf om me aan onhandige diëten te houden die me alleen maar geld en extra inspanning zouden kosten, ben ik het zo gaan doen. En nu weer. Ik ben in combinatie met het hoepelen dus, nu ongeveer 17 kilo afgevallen. Ik zeg dit om aan te geven dat het voor mij iig echt werkt.
Ook ik heb een lichtelijke neiging tot negativiteit. heel gek, ben van mezelf echt een positief mens, maar kan toch verzanden in somberheid. Ik begin de laatste tijd te denken dat ik wellicht ook zelf autisme heb, en dat zou eea wel kunnen verklaren. Maar goed, dat was de oplossing nog niet. Door bewegen (ik zorg er ook voor dat ik op weekdagen een stuk moet fietsen), en afvallen voel ik me wel echt een stuk beter en is ook mijn bloeddruk gedaald. Niet dat die nu zo verschrikkelijk hoog was, maar ik zat wel boven wat nog als goed wordt beschouwd, en nu zit ik weer mooi in het midden van het goede bereik.
Ok: dan over bewegen en depressie. Ik heb ook een stiefdochter met een onstuimig verleden, en ook neiging tot depressie, paniek, enz. Zij heeft ook veel medicijnen geslikt. Zij is nu op aanraden vd arts serieus begonnen met bewegen en sporten. Bewegen doet iets met je hoofd, en zorgt ervoor dat depressieve gedachten/gevoelens op afstand worden gehouden. Zij voelt zich nu beter en positiever dan ooit eerder met medicatie en dergelijke. Helemaal zelf, op eigen kracht nu. Gaat nu wel ook therapie doen, maar is toch eerst hiermee begonnen.
Dit omdat mensen hier ook zeggen dat je eerst de oorzaak moet verhelpen of zien te ontdekken. Daaar ben ik het niet mee eens. Je kunt ook al iets gaan doen aan de situatie nu. Een oorzaak is ook lang niet altijd te vinden. Je bent zoals je bent...
Over de hond: ga idd langer wandelen. Als het door de week niet lukt, doe het dan in het weekeinde. Probeer in het weekeinde minder te plannen, wees een beetje aardig voor je zelf. Je HOEFT niet altijd van alles...!
Je zult merken: ook dit is een cirkel, maar dan een opgaande. Met een (nog vrij jonge) hond lijkt me het echt leuk. Want je zult merken hoe blij je hond ervan wordt, en dat maakt het ook voor jou weer leuker. En je gaat dus merken hoe lekker uitgewaaid je ervan wordt...
Even nog: Ik zeg dus absoluut NIET dat iets je eigen schuld is (ik vind dat ook echt niet), maar ik probeer wel te zeggen dat je echt, echt, iets kunt proberen te doen. Het is geen onafwendbare storm waar je je niet tegen kunt verweren... Kleine stapjes, want je moet het ook kunnen volhouden. Ook als je niet wilt, probeer toch naar buiten te gaan om te wandelen, of koop die hoepel oid, of ga fietsen.
En als het echt nodig is, meld je ziek! Want het lijkt idd wel op een aankomende burnout oid, en dat moet je proberen te voorkomen...
Over depressie
Ik noem het depressieve gedachten, maar depressie is een ziekte, heeft ook te maken met stofjes in je hoofd. Door bewegen komen er ook stofjes vrij die als antidepressiva werken.
Hier een link:
http://www.bewegenvoorjebrein.nl/psychische-klachten-verminderen/depressie/
Overgang?
Er is al vanalles voorbij gekomen zie ik, maar volgens mij heb ik "de leeftijd" nog niet gezien. Dit soort klachten kunnen namelijk ook heel goed bij de overgang horen. Niet iedereen krijgt opvliegers, stemmingswisselingen en psychische klachten horen er ook bij (maar daar hoor je verder niet zoveel over ben ik achter gekomen).
Ook de Mirena-spiraal kan hier invloed op hebben.
Wellicht dat een overgangsconsulente je ook verder kan helpen en op Facebook is er ook een groep waar je eventueel lid van zou kunnen worden:
Overgang-Menopauze
Ik herken je klachten dus wel en gebruik daarvoor zelf voedingssupplementen en ben aan het proberen of CBD-olie wat voor me is.
Eigenlijk wonderlijk
Dat sommige mensen meer vertrouwen hebben in pillen waar een stofje dat je lichaam tekort komt in zit dan dat ze vertrouwen hebben dat ze hun lichaam kunnen stimuleren dat stofje zelf (weer) meer aan te maken. Natuurlijk zijn er gevallen waarbij sport (alleen) niet helpt maar het is zeker wetenschappelijk bewezen dat het in veel gevallen significant verschil kan maken, idd zeker in combinatie met buiten. Dat wetenschappelijk onderzoek is toch niet minderwaardig aan het onderzoek van de pillentesters?
Iemand refereert aan een zware depressie, ik had nergens uit opgemaakt dat dat hier speelt?
Ook ik suggereer zeker niet dat het Sini haar ‘eigen schuld’ zou zijn, integendeel. Ons lichaam werkt als een bijzondere samenhang van complexe processen en het is heel normaal dat er weleens wat ontregelt is. Het is toch fantastisch dat er toegankelijke mogelijkheden zijn om daar verbetering in te brengen zonder dat je van alles hoeft te slikken, vaak ook met weer bijwerkingen of naar een peut hoeft om dingen uit je verleden op te graven en te herkauwen? Zoals uit dit draadje wel blijkt werkt meer (buiten) bewegen, bij voorkeur sporten voor veel mensen, soms zelfs verbluffend goed, lijkt me de moeite waard om te proberen, het hoeft geen hardlopen te zijn, keuze genoeg.
de overgang
zoals Marie hierboven al noemt, kan wellicht ook meespelen bij de klachten van Sini. En dat sluipt er vaak ongemerkt in.
Wat ik sinds een aantal jaar merk is dat mijn geheugen me vaker in de steek laat, me langdurig op concentreren is ook een stuk lastiger geworden. Sneller moe ook bovendien. Vaak kan een gezondere voeding al meehelpen om je iets beter te doen voelen.
Charley
Heb je link naar die wetenschappelijke onderzoeken? Ik ben oprecht nieuwsgierig. Ik vind wel vaak de stelling "het is bewezen dat het effectief is" (vooral bij instituten die beweging/sport aanbieden) maar nergens het onderzoek zelf.
Er zijn wel twijfels.
https://www.ggznieuws.nl/home/sporten-minder-effectief-tegen-depressies/
Charley
Het ging mij niet om de tegenstelling met pillen, maar meer om de strenge toon en de verheerlijking van sporten. Als je te moe bent om te sporten, heb je geen behoefte aan iemand die zegt dat dat smoesjes zijn. Alsof je MOET sporten en als je dat niet doet, dan moet je verder ook niet zeuren. Zo klonk het een beetje.
Maar misschien ben ik daar overgevoelig voor, ik heb het zo vaak gehoord en voelde me dan nog rotter dan daarvoor, want sporten lukte niet en toen het eindelijk wel lukte hielp het niet.
Alkes en Lou
In mijn bijdrage #35 heb ik een link bijgevoegd.
Als je daarop klikt kom je op een website waar ook lopende onderzoeken en effect studies staan vermeld.
Ik kan ook die links even geven:
http://www.bewegenvoorjebrein.nl/psychische-klachten-verminderen/depressie/#1495264296018-1c5af0e4-e281
en
Er is momenteel ook een onderzoek gaande waarvoor 'depressieve lopers' worden gezocht:
http://www.bewegenvoorjebrein.nl/uncategorized/depressieve-lopers-gezocht/
Verder, jouw link Alkes geeft twijfels aan, maar dat onderzoek zelf wordt ook weer betwijfelt en mager gevonden.
Hier een recente link naar een metastudy die wel degelijk evidence vindt dat bewegen helpt bij depressie.
http://www.journalofpsychiatricresearch.com/article/S0022-3956(16)30038-3/abstract
hmmm
de link naar het onderste artikel werkt niet, terwijl ik die wel net heb gekopieerd.
http://www.journalofpsychiatricresearch.com/article/S0022-3956(16)30038-3/abstract
Hierboven nog een keer de link. Als deze ook weer raar doet, dan het stukje 16)30038-3/abstract even kopiëren en in je webbrowser achter de link plakken.
Tijd blokken
Bewegen of trainen brengt de aanmaak van hormonen zoals adrenaline en serotonine op gang, waardoor je je beter/krachtiger voelt. Daarop is de runningtherapie gebaseerd; aanmaak happy-hormonen, en meer structuur in je leven!
In de tijd dat ik moest revalideren vanwege een operatie aan de knie, vond ik het heerlijk om te sporten. Niet alleen omdat ik qua figuur er beter uit ging zien, maar vooral omdat ik zo niet gestoord werd; 'me-time'
Ik legde mijn mobiel in een kluisje en kon niet lastig gevallen worden door andere kopzorgen waar ik op dat moment toch niets aan kon veranderen want niet te bereiken.
Tip: Leg wat vaker je mobiel in de ijskast, dat geeft je rust.
Alkes en Lou (en Mirreke)
Dank Mirreke, scheelt mij weer links plakken 
. Maar in het artikel van de link in mijn eerdere post staan ook nog een aantal doorklik mogelijkheden, zit ook nog leesvoer achter.
In het artikel in de link van GGZ nieuws staat ten eerste dat iemand álle depressies op een hoop heeft gegooid, en er zijn natuurlijk vele varianten van met vele oorzaken. Als Sini had aangegeven dat ze een zware depressie heeft nav bv traumatische gebeurtenissen in haar verleden (als voorbeeld) waren er denk ik heel andere reacties gekomen. Het beeld dat Sini schetst lees ik in ieder geval minder ernstig, gelukkig maar. En naar wat ik lees, ook met de gezondheidsklachten denk ik dat het juist een goed idee zou kunnen zijn in haar geval, voor zover dat te beoordelen is op basis van de info die we krijgen natuurlijk.
En Lou, ik snap en herken de manier waarop je kijkt maar ik kijk er inmiddels heel anders naar. Ik zie regelmatig sporten echt iets als anderen wellicht behandeling of medicijnen zien; iets wat je doet omdat het goed voor je is, omdat je weet dat het goed voor je is, het hoeft niet leuk te zijn (al maakt dat het wel veul fijner en makkelijker vol te houden), als het maar werkt. Dus ja, ik sport ook geregeld terwijl ik vantevoren geen zin heb, achteraf ben ik daar altijd blij om. Ik zie het echt als een ‘medische behandeling’, al heb ik er veel positievere associaties bij, pillen en peuten hebben meer bijwerkingen haha
Charley
Als je het zo opschrijft klinkt het al een stuk vriendelijker
Ik snap jou ook en ik ben blij voor je, maar er zit denk ik wel een traject tussen 'ik heb zo weinig energie' en 'sporten hoeft niet leuk te zijn, doe het nou maar gewoon'. Als je middenin je energiedip zit, heb je er denk ik meer aan om de lat wat lager te leggen, zodat je het makkelijker volhoudt. Bewegen in de buitenlucht lijkt me dan een betere tip dan meteen een paar keer per week gaan sporten.
mirreke en Charley
Eerste artikel dat ik lees uit link vna mirreke stelt
"Therefore, the evidence that physical activity can alleviate depressive symptoms is relatively weak, and further research is needed in order to clarify whether physical activity is directly influencing depressive symptomatology in a causal way."
Maar misschien zijn de andere onderzoeken optimistischer.
Nogmaals ik geloof zeker dat bewegen goed voor je is. Maar ik ken teveel depressieve mensen tegen wie werd gezegd " ja ga dan hardlopen, dan gaat het wel over". Die houding staat mij tegen. (ook al omdat dit mensen waren die dat hardlopen al hadden geprobeerd toen het nog tot mogeijkheden behoorde).
Sinlind
Ik zal je draadje niet verder vervuilen met mijn niet ongebreideld vertrouwen in "bewegen is een bewezen remedie tegen depressies". Ik hoop voor jou dat je de stress onder de knie krijgt en meer kunt ontspannen. Ik hoop ook dat de huisarts je verder kan helpen.
Alkes
Maar ik ken teveel depressieve mensen tegen wie werd gezegd " ja ga dan hardlopen, dan gaat het wel over".
Zo iemand was ik dus ook. Niet eens echt depressief, meer overspannen, opgejaagd, rusteloos en moe tegelijk. Hardlopen lukte op dat moment niet en was sowieso gewoon niets voor mij. Wandelen heeft me veel meer gebracht. Andere dingen ook, maar in de categorie beweging had ik meer aan wandelen dan aan sporten.
Orenmaffia
Alkes schreef in #47: “Nogmaals ik geloof zeker dat bewegen goed voor je is. Maar ik ken teveel depressieve mensen tegen wie werd gezegd " ja ga dan hardlopen, dan gaat het wel over". Die houding staat mij tegen. (ook al omdat dit mensen waren die dat hardlopen al hadden geprobeerd toen het nog tot mogeijkheden behoorde).”
Weet je, dit soort dingen doen mij enorm denken aan de orenmaffia. Indirect wordt er gewoon gezegd: eigen schuld dikke bult, had je maar moeten hardlopen. Jij wilde niet hardlopen, dat jij ziek/overspannen/burn-oud bent is nu je eigen schuld.
Bah.
Nou nee, sinbads vrouw
Het is niet zo dat iets je eigen schuld is, als je ergens last van krijgt.
Maar het is wel zo dat je zelf vaak meer kunt doen dan bekend is.
Op een manier die gemakkelijker is dan je vaak weet.
Weet je, je lijf is een machine en een machine moet je onderhouden. We weten inmiddels ook meer over gezond eten, hoe slecht roken is, wat het nut van bewegen is.
Mijn moeder heeft altijd heel gezond gegeten, nooit gerookt, nauwelijks alcohol gedronken. Maar wel overleden toen ze pas 65 was. Toen, bijna 25 jaar geleden, verbijsterend. Nu weten we dat dat mede een gevolg is van een zittend leven.
Dat is iets waar ik wat aan kan doen. Inmiddels is een zittend leven het nieuwe roken, want bewezen slecht voor je.
Volgens mij is dat iets anders dan: het is je eigen schuld dat het gebeurt... We moeten inderdaad uitkijken dat we niet in die valkuil vallen. Maar er zijn gewoon dingen die je zelf kunt proberen, en waarom zou je dat dan niet doen. Het zijn maar tips.
Maar: de orenmaffie, een term van Karin Spaink, alsof het je eigen schuld is dat ziektes je overkomen, dat is volgens mij toch echt iets anders dan tips geven waarmee je zelf kunt proberen dat je je beter voelt...
Het is geen verplichting verder...
Sinbads vrouw
De term orenmaffia kende ik nog niet maar het fenomeen helaas wel en tijdens mijn eigen periodes van ziekte ook veel last van gehad. En dat deed zeer om maar even kort te zijn. Ik zal zoiets als jij schrijft dus nooit tussen de regels door zeggen. Ik kijk er (zoals ik al zei) echt anders naar.
Stel dat het niet om sporten was gegaan maar om een bepaalde pil slikken, bijvoorbeeld sommige mensen schijnen St Janskruid te vinden helpen -btw: ik heb er juiste slechte ervaringen mee dus dit is wmb geen advies- maar kijk naar alle posts waarin sport/bewegen wordt geadviseerd en vervang dat in gedachten door St janskruid slikken. Had je er dan nog steeds zoiets in gelezen ? Waarschijnlijk niet. Sport zit daarin in een bepaald vakje en dat is in deze zonde. Ik denk dat veel mensen gewoon (nog) niet weten hoeveel voordeel ze kunnen hebben bij sporten/bewegen. Daar zit immers geen grote commerciële machine achter zoals bij de pharma en semi pharma.
Late reactie van mij
Dag allemaal
Ik was op schoolreis met alle 3de klassen en zaterdag en zondag heb ik bijgeslapen, ik schat 18 uur per 24 uur. Heeft me goed gedaan.
Daarnaast heb ik veel aan alle tips, hoewel ik me ook herken in de reacties die zeggen dat sport soms echt niet op te brengen is.
Ik heb de laatste weken veel op mijn bord, privé en professioneel. Het is eigenlijk te veel maar ik weet niet zo goed waar ik snijden kan. Even uiteenzetten:
1) Privé: vriend heeft werk maar onregelmatig (per opdracht) en zonder enige garantie dat het doorgaat na de lente (hij vervangt iemand die langdurig ziek is). De extra inkomsten kunnen dus snel ophouden. Werk vinden na je 55 is moeilijk, vooral als je een periode van enkele jaren eigen baas bent geweest. Stress ++
2) Privé: een van de zonen van vriend gaat heel slecht, en zijn moeder weigert hulp/bemoeienis/betrokkenheid van mijn vriend. Elke keer dat mijn vriend belt om te vragen hoe het met X gaat, wordt de telefoon niet opgenomen of 10 seconden om te vertellen "bemoei je er niet mee". Het is niet mijn probleem maar ik heb er veel mee te maken zijdelings. Vriend is gefrustreerd en trekt het zich heel erg aan. Stress +++
3) Werk: veel hooi op mijn vork, lange uren, leuke dingen maar ook minder leuke dingen. Ik werk officieel 7 dagdelen maar zit ook op mijn vrije dag voor school te werken. Oplossing: me beperken tot lesgeven en nakijken en geen extra tijd besteden aan mijn mentorleerlingen. Alle andere taken neerleggen. Kan, maar dan is enige promotie uitgesloten.
4) Privé (mij): mijn beide ouders worden ontzettend snel oud en ik merk aan alles dat ze er niet lang meer zullen zijn. Het trekt aan me, vooral omdat ze zo ver weg zijn. Je gaat niet even snel naar Frankrijk, of Polen.
Ik zit inderdaad in de menopauze, mijn menstruatie is zeer onregelmatig, eens in de drie maanden en dan weer elke maand, en dan weer niet. Helaas houdt PMS nog steeds aan, elke maand trouw een weekje.
Ik slaap slecht door pijnklachten (schouders, zenuwpijn in de arm etc.) en doordat ik soms het opeens te warm krijg (opvliegers vermoed ik). Nu ben ik net begonnen met een ostheopaat bezoeken, hopelijk gaat het helpen.
Ik geloof best dat uit sporten extra energie te halen is, en ook (en vooral denk in) uit een andere mind set. Depressiviteit is me niet onbekend, ik schommel inderdaad veel met gemoedstoestanden, maar ik voel me nu niet depressief. Alleen heel erg moe en ontzettend snel gestrest.
Sini
Niet alles aantrekken
Er speelt wel wat, met name de financiën zouden er bij mij ook inhakken, waardoor de rest wat harder binnenkomt.
Maar #2 is niet iets wat jou aangaat maar wat jouw vriend, zijn ex en hun zoon aangaan.
En zeker met 2 ouder wordende ouders, zou je die problemen op de achtergrond kunnen laten, voor wat betreft jou dan. Het is het pakkie aan van jouw vriend, zijn ex en hun zoon. Het is vervelend maar ook zonder jouw zorgen bemoeien zij zich met deze jongen en heb jij daar weinig mee in principe. Tenzij je je heel onzeker voelt over het contact tussen jouw vriend en zijn ex maar dat lees ik niet. Dan zou er wat spelen op drie vlakken; privé, werk en relatie.
Maar dat lees ik niet dus ik vraag mij af waarom de ellende om je heen ook zonodig oppakt.
Ava
Helemaal mee eens dat het niet mijn probleem is. Maar als vriend onzeker, verdrietig, depressief en boos wordt door de ellende rondom zijn kind dan is het toch “indirect” een stressfactor bij mij: vriend is dan moeilijk in de omgang en vraagt om meer steun. Vriend heeft ook zijn eigen problematiek (ADD en autistische stoornis) waardoor hij een partner met gebruiksaanwijzing is. Ik heb een poos getwijfeld of ik er goed aan deed om met hem te blijven samenwonen maar ik wil hek niet kwijt, die reflectieproces is bij mij afgerond en beantwoord met een volmondig ja. We hebben elke maand samen “therapie”, een coach gespecialiseerd in de problematiek en die ons helpt.
Maar dat ik de stress en het verdriet van mijn vriend opzij kan leggen is niet realistisch.
Sini
wat dan wel
1; misschien is het handig om de inkomsten van je vriend als extra te gaan beschouwen en niet als vaste inkomsten en daar jullie basis begroting op af te stemmen. Zijn inkomen kan dan dienen voor de extra's. Beschouw jullie als een 1kostwinner gezin. Daarin zijn jullie niet de enigen die van 1 inkomen leven. vraagt keuzes die soms moeilijk zijn, maar je financien zijn dan geen stress factor meer.
2. Dat snap ik wel, hoewel het jou niet rechtstreeks aangaat ben je wel betrokken bij vriend en zijn zoon. Wellicht dat je hier toch wel wat aan kunt doen samen met de coach, waardoor het minder hard bij jou binnenkomt en tot minder stress leidt.
3. Vraag je zelf af of je wel promotie wil maken. Wordt je daar gelukkig van van die bijkomende taken? Van die bijkomende werkdruk.
Ik wil ook geen promotie maar gewoon mijn werk goed doen. Van mij een niveau om hoog werken wordt niemand gelukkig en met name ikzelf niet. Je kunt je ook in de breedte ontwikkelen.
4. Is een lastige ouder wordende ouders. Bij mij is de afstand wel veel minder groot maar ik zit ook niet om de hoek. Zijn er nog broers / zussen die je hier kunnen ondersteunen.
Giet hier idd nog een sausje menopause bij en het is veel.
Ik zou met zo'n volle bak niet nog meer dingen willen moeten. Meer bewegen begint bij meer bewegen en niet gelijk als een topsporter door het leven willen gaan. Dus niet lekker slenteren met de hond maar dezelfde tijd wandelen alleen in die tijd verder, dus sneller wandelen. Bewust een andere langere route nemen naar bv een college, of altijd mee lopen naar de koffie automaat ipv je collega koffie mee te laten nemen.
Kijk ook eens of je zulke kleine veranderingen kunt maken in je voedingspatroon, dan heb je in beide gevallen de grootste kans dat het blijvend wordt.
zie ik het goed
dat die promotie eigenlijk gewenst is ivm meer financiële zekerheid (hoger salaris) en niet om zo nodig nog meer verantwoordelijkheden erbij te hebben?
Aan veel van bovengenoemde situaties kun je weinig veranderen en dat wekt frustraties op. Het enige wat je nu zelf kunt doen is zo goed mogelijk voor jezelf zorgen.
#2: die drie stresssterren
Ja en nee. Ja, het zal er zijn en nee, het gaat jou niet direct aan. Maar je geeft het wel drie stresssterren. Dat betekent dat je het je veel te veel aantrekt. Er zal vast een reden zijn waarom ex bemoeienis of zoon van jouw vriend er niet bij kan hebben dus laat dat rusten.
Die stressfactor zou ik dus zo snel mogelijk neutraliseren tot een proportie die het wel verdient. En daar desnoods hulp bij inschakelen, zsm. Het is nl niet iets dat je direct aangaat dus je ermee bemoeien kan je beter laten en bovendien je kan niets bijdragen of veranderen aan de situatie dus dat kan ook alleen maar stress opleveren (als je het je zo aantrekt). Het is maar beter zo min mogelijk tijd uittrekken voor dit probleem (want dan lijken problemen vaak groter en de kans dat je erin betrokken raakt, is groter). En dus is je werk gelijk een afleiding van de problematiek rondom zoon. Als je die niet hebt, wordt de focus op zo'n probleem groter.
Je werk kan je niet veranderen maar je bent er wel afhankelijk van (zo snel vind je niet iets nieuws). Daarom zou ik niet kiezen om iets te laten liggen (je mentorgroep) maar wel afwegen waar en hoe je daar je energie in steekt. Zoiets kan je neerleggen bij de coach die betrokken is bij de problematiek van jouw partner. Die weet vast ook wel iemand waar jij goed terecht kan bij zoiets. Bovendien is er kans op promotie, een deur naar de toekomst. Zulke openingen nu al afsluiten, is niet slim, met name gezien de werksituatie van jouw partner. Verwaarloos je dit, krijg je er problemen bij en worden je andere problemen groter.
Je schrijft over de problematiek van jouw vriend maar ben jezelf misschien ook prikkelgevoelig en stressgevoelig? Vind je het moeilijk te schalen, lijken sommige problemen, door jouw (hyper)focus, opeens heel groot en onoverkomelijk? Het doet mij daaraan denken. Ik lees namelijk dat je snel geneigd lijkt te zijn de problemen en stress die jij ervaart, extern op te lossen. Liefst moet een ander die oplossen want ze horen niet in jouw leven thuis maar je hebt er wel veel last van.
Dat lijkt mij pas stressvol; dat je een ander moet zien te bewegen tot het oplossen van de stress waar jij in jouw leven last van hebt, en dan ook nog voor dingen waar je weinig mee te maken hebt. Zoiets kost bakken met energie en de opbrengst zal laag zijn en de frustratie hoog (mensen zien niet snel -terecht of onterecht- in waarom zij jouw probleem tot het hunne moeten maken en het op moeten lossen, voor jou).
Weliswaar zal die redenatie je lijken te verlossen van (een al te grote) verantwoording naar jezelf toe maar tegelijkertijd ontneemt het je van het in eigen hand nemen van jouw eigen problemen. Je kan een ander niet veranderen maar wel hoe jezelf met dingen omgaat. En laat dat laatste nu juist wel een van de geluksfactoren te zijn, die jij dus uit handen geeft. Het geeft een enorme power en voldoening als je met jezelf aan de slag gaat.
Ik bedoel hiermee dat je focus niet moet zijn op je partner en hoe hij onder invloed van ass en add omgaat met zijn zoon en ex (en hun reactie op hem) maar hoe jij je minder van die stress aantrekt zodat jij je kan focussen op die deur naar de toekomst, op mensen waar jij wel enige zorgzaamheid moet besteden (jouw ouders). Dan heb je de stress in je leven verkleind.
Als het geluid uit de radio te hard voor jouw oren staat, kan je de radio uitdoen (externe factor) maar dat werkt niet voor de zoon van jouw vriend of voor de moeder van zoon. Met die stress moet jezelf leren omgaan al dan niet met hulp van buitenaf. Stress mbt je werk en je ouders, zaken die wel direct met jou te maken hebben, zijn juist wel zaken waar je je voor in moet blijven zetten zonder dat het je verslijt.
De man met het zwaard
Zo te lezen, ben je de man met het zwaard tegengekomen. Steeds klaar staan voor anderen, jezelf wegcijferen en nu het punt bereiken dat je de rekening gepresenteerd krijgt.
Eigenlijk te vergelijken met iemand die lange tijd een ernstig zieke patiënt verzorgt, zelf uitgeput raakt en lichamelijke klachten krijgt. De rekening van onophoudelijk bezig zijn in je hoofd met bezorgdheid om anderen, omdat die zich van jou afhankelijk maken.
Ik denk niet dat het komt door slechte planning of twijfel aan je eigen capaciteiten als docent of als ouder. Je krijgt nu een terugklap door de lange tijd van zorg en klaar staan voor anderen.
Je bent bang dat je niet in aanmerking komt voor promotie. Promotie krijgen is vandaag de dag zo moeilijk te peilen. Straks verwacht je promotie en krijg je het alsnog niet. Leef niet in een luchtbel, als het nog helemaal niet zeker is dat die promotie komt. Heb je vanwege het mentorschap dan soms een toezegging op promotie als je dat volgend jaar ook blijft doen? Mentorschap sleurpt tijd, meer tijd in verhouding tot de vergoeding die je ervoor krijgt. Je kan ook het mentorschap, wat relatief veel tijd kost, laten voor wat het is en in plaats daarvan kijken of je meer uren kan les geven. Les geven is overzichtelijker qua urenbesteding en beter in te plannen.
Financiën: woon je nog op jezelf? Samenwonen scheelt in de kosten.
Wonen de kinderen van je vriend nog thuis? Kunnen ze evt meer bijdragen aan kost en inwoning?
Gebruik de coach om je eigen last bespreekbaar te maken; dus niet alleen gericht op coaching van je vriend maar ook aandacht voor jouw hindernissen.
Paar antwoorden
Ava, je slaat de spijker op zijn kop door te schrijven dat ik er anders moet leren omgaan, als ik het niet kan veranderen. Het klopt grotendeels. Ook vriend moet veranderen. Hij heeft nu de neiging om mij als klankboord te gebruiken om zijn ideeën, problemen en gevoelens te bespreken. Begrijpelijk wanneer je samenwoont, maar het is net wat ik niet kan hebben in momenten van stress. En wanneer je zegt dat ik me er niets aan met trekken, zou het makkelijk zijn als ik het probleem niet zou merken aan het gedrag van vriend. Maar wanneer vriend te laat zuchtend opstaat en de hele dag gestrest en bitsig door het huis rondloop heb ik weinig keuze helaas. Ik moet blijkbaar leren afbijten.
Promotie maken: ik wil van schaal veranderen, dat houdt in dat ik bepaalde dingen aan moet pakken om te tonen dat ik het "verdien". De reden is puur financieel: het zou 400€ netto per maand meer betekenen, zo niet meer. Gezien het feit dat ik kostwinnaar ben (mijn vriend verdiend wel wat maar onregelmatig en minder) is het wel mooi megenomen. Vooral omdat we duur wonen (wel enorm woonplezier en een grote tuin dus het blijft voorlopig zo).
Flanagan: we wonen sinds september 2016 samen. Wetend wat ik nu weet (vooral over zijn stoornis) is het twijfelachtig of we zo snel waren gaan samenwonen. Maar achteraf kijk je een koe in de kont, zoals vriendlief vaak zegt. De situatie is dat ik samenwoon met een hele lieve en niet makkelijke man, en dat we vaak financiele en familiezorgen hebben.
Ik heb gisteren mijn eerste afspraak met een ostheopaat gehad, ber er als herboren uitgekomen (zelden zo lichamelijk ontspannen geweest in maanden) en morgen vlieg ik met zoon voor 3 dagjes Lissabon. Dat is leuk, en ik verheug me erop.
Daarna zal het van dag tot dag bekijken wat ik aankan en proberen minder op te nemen.
Sini
Je vriend
Ook tegen een lieve, maar moeilijke man die jou als klankbord wil gebruiken kun je zeggen: nu niet schat. Ik kan het nu gewoon even niet aan. Laten we een eindje gaan wandelen.
Doet hij eigenlijk iets om zijn stress kwijt te raken, behalve die op jouw schouders te leggen? Daar valt misschien ook nog winst te halen.
op zich
heel goed dat je vriend zoveel van zijn zorgen met je deelt, anders raak je elkaar kwijt. Maar soms kan je best 'even niet' aangeven. Of dat hij ook een ander klankbord heeft, voor erbij. En misschien voor jezelf een klankbord regelen (irl, al via dit forum natuurlijk)
Hoe is dit allemaal voor je zoon? Fijn dat je er even met hem uit kan gaan!
