Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

even anoniem...

even anoniem...

26-08-2009 om 20:02

Ik voel me niet haar moeder

Geen idee of dit de juiste rubriek is, maar gevoelsmatig wel. Mijn dochter (nu 3 jaar) is het leukste, mooiste, knapste en geweldigste kind dat ooit is geboren. Ik zou zonder aarzelen mijn leven voor haar geven en heb alles voor haar over. Ik doe ook heel veel voor haar en met haar en het gaat ook heel erg goed. Maar ik voel me niet haar moeder, ik voel me geen moeder. Ik zeg altijd: als ze op de dag van haar geboorte een babietje op de stoep hadden gelegd, had ik daar net zoveel van gehouden en net zoveel voor gedaan. Herkent iemand dit? Is het normaal, misschien bindingsangst? Of zou ik 'gewoon' niet zo dicht bij mijn gevoel staan en zit het gevoel er wel?


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Gedeeltelijk herkenning maar dan wel op een andere manier

Ik voel me wel echt moeder van mijn kinderen. Soms ben je daar jezelf meer of minder van bewust, maar o wee als één van de twee iets heeft dan voel ik dat echt tot in het diepst van mijn ziel. Maar ik heb ontdekt dat ik dat soms ook voel bij kinderen van een ander. Maar heel wisselend bij het ene kind wel en bij het andere beslist niet. En dan vraag ik mezelf weleens af waar dat aan ligt. Wat die kinderen waar ik dat niet voor voel kunnen toch ook best heel lief zijn en in principe net zo dicht bij me staan.

jippa

jippa

26-08-2009 om 21:49

Je klinkt wel als haar moeder

Als je bijvoorbeeld schrijft 'ik zou mijn leven voor haar geven' klink je wel als haar moeder. Ik kan moeilijk begrijpen wat voor gevoel je mist. Of duurde het een tijdje, bedoel je dat? Dat hoor ik wel vaker. Zelf had ik dat niet,
Jippa

Moedergevoel

Je klinkt in ieder geval als een fantastische liefhebbende moeder. Er zijn vast genoeg vrouwen die barsten van het moedergevoel, maar minder "moeder" zijn voor hun kind dan jij...
Jij zou dus ook prima een kindje kunnen adopteren en het net zoveel liefde geven als je "eigen" kind.
Zolang er van je dochter gehouden wordt maakt het toch niets uit? Of ze nou in je buik heeft gezeten, op de stoep voor je huis lag...jij houdt van haar, onvoorwaardelijk. Mooi toch?

angel3

angel3

26-08-2009 om 22:58

Beetje herkenning

Ik heb lang moeten wennen aan het idee van moeder zijn. Ik vond iedereen op de creche meer 'moeder'types dan ikzelf. Dan liep ik daar rond met het idee van: iedereen zal wel denken. Is DIE moeder??? ha ha.
Ook vind ik mezlef met mijn bijna 40 nog niet echt volwassen. Vroegah dacht ik dat volwassenen (boven de 30) alles wisten of geregeld hadden of niet onzeker waren en goed in hun werk en echt iets belangrijks deden. Ik vind het een beetje een desillusie dat volwassen zijn. Toen zoon nog klein was en mijn moeder zei bijv. dat moet je maar even aan je moeder vragen dan keek ik om me heen: wie? o ja dat ben ik...
En ZIELS en ziels gelukkig met de kindjes en in en in verbonden met ze.....

Mamvantwee

Mamvantwee

27-08-2009 om 09:21

Ik merk het moedergevoel pas

...als mijn kinderen er even niet zijn, uit logeren bij opa en oma bijvoorbeeld. Dan loop ik met mijn ziel onder de arm. Niet alleen omdat het huis opeens zo stil is en omdat we gewend zijn dat er altijd leven is, maar ook omdat ik me opeens zorgen ga maken. Of het wel goed gaat, of mijn ouders niet een auto-ongeluk krijgen onderweg (met onze kinderen achterin), dat soort dingen. Dan merk ik dat mijn kleintjes echt een stukje van mezelf zijn.

O, en ik merk het ook als we in een bedreigende situatie zijn (in een drukke stad, in een pretpark), dan waak ik als een leeuwin over mijn kinderen...

Ik ben ook niet zo'n geboren supermoeder, dat wil zeggen: ik vind best dat ik het goed doe, maar het oergevoel heb ik nooit herkend. Dat moest groeien. Nu mijn jongste bijna vier wordt, komt dat gevoel wel vaker naar boven.

groet, Mamvantwee

Even anoniem

Weet je dan hoe dat moet voelen, dat moedergevoel? Heb je vergelijkingsmateriaal in jezelf waardoor je kunt zeggen dat was het en dit is het niet? Het moedergevoel is iets heel abstracts, terwijl het moederzijn heel praktisch is. Het zit in de vanzelfsprekendheid waarmee je van je kinderen houdt, ook al etteren ze de pan uit, toch maar uit bed als ze 's nachts huilen, trots zijn op hun prestaties, boos worden als ze door anderen gekwetst worden. Al die dingen van 'moederzijn' komen uit het moedergevoel voort. Maar dat hoef je echt niet heel bewust te voelen als zijnde Het Moedergevoel.
Anders doe ik ook iets heel erg mis
Jaag niets na dat je misschien al hebt en gewoon niet als zodanig herkend, maar geniet gewoon lekker van het moment!

melis

melis

27-08-2009 om 12:28

Je klinkt...

ook een beetje overdreven vind ik, met je beschrijving van je dochter en de manier waarop je schrijft dat je je leven voor haar zou geven.

Ik bedoel het niet rot maar misschien ben je het schoolvoorbeeld van de blueband-libelle-familie ergens anders in het forum.

Vermoedelijk zul je pas echt je haar moeder gaan voelen als er iets minder goed gaat als je verwachtte. Ik bedoel maar te zeggen:
' Geen hoogtepunten zonder diepe dalen'

Vic

Vic

27-08-2009 om 16:27

Hoe moet dat voelen?

Ik weet niet of ik het oermoedergevoel heb. Het voelt in ieder geval niet alsof mijn kinderen een stukje van mij zijn. Ik ben wel heel erg bij ze betrokken en ik herken dingen van mezelf (en hun vader) in hen, maar ik zie ze toch vooral als individuen met hun eigen persoonlijkheid. Mijn moedergevoel uit zich het meest als ze zich lange tijd achter elkaar als draakjes gedragen. Dan nog sta ik 's avonds vertederd te kijken als ze eenmaal slapen.

koentje

koentje

27-08-2009 om 16:29

Zo van...

wat ben je lief...als je slaapt?

Tirza G.

Tirza G.

27-08-2009 om 17:23

Ach even anoniem

Zo'n zin als jij je posting mee begint, die kan alleen maar door de moeder van het kind zelf geschreven zijn. Geloof me, maar andere mensen vinden jouw kind echt niet de leukste, mooiste en knapste. Wonderlijk, maar waar.

Tirza

Asa Torell

Asa Torell

27-08-2009 om 20:06

Waaraan ik het merk

is aan de foute gevoelens van lichte trots als peuterdochter gewoon volkomen asociaal een ander kind een trap geeft omdat ze de glijbaan voor zichzelf wil. Terwijl ik in het omgekeerde geval meteen denk 'wat een rotkind'. Dat kan toch alleen iets als moedergevoel zijn vrees ik...
Daarnaast heb ik wel regelmatig een gevoel van verwondering en bevreemding dat dit nou mijn kinderen zijn, net zo als ik soms nog heel verbaasd naar partner kijk en denk 'wat gek, ik ben al meer dan 13 jaar met nou juist deze man'. Zelfs over mijn ouders heb ik dat soort gedachten soms. Andere mensen blijven toch tegelijkertijd heel vertrouwd maar ook heel onbekend, juist als ze dichtbij staan want dan weet je ook nog eens dat je geen objectieve kijk op ze hebt.

Asa Torell

Asa Torell

27-08-2009 om 20:07

Overigens

ga ik er zonder meer van uit dat dit ook zou gelden als ik de kinderen op de stoep in een mandje had gevonden.

Mino Aniemo

Mino Aniemo

27-08-2009 om 22:32

Herkenning

Ik herken het wel hoor. Bij een van mijn dochters voel ik het ook zo, maar bij de andere heb ik veel meer een gevoel dat ze een stukje van mijzelf is. Ik zie mijn beide meiden even graag maar met de een voel ik me wat meer biologisch verbonden dan met de andere.

even anoniem...

even anoniem...

28-08-2009 om 10:38

Ik ben wel blij!

Ik ben wel blij met al deze reacties hoor. Dat ik dus helemaal geen gevoelens hoef te hebben als: zou het bij mij wel kloppen, zijn al die andere moeders betere moeders? Ik zie wel eens van die hele rustige moeders, die ook heel rustig met een baby op schoot zitten, en daar volkomen tevreden mee lijken, en dan denk ik dat dat zo hoort. Ik ben zoals ik al schreef meteen paraat als het om mijn kind gaat, maar ik wil en doe ook nog zoveel andere dingen. Ik heb daar wel heel erg mee geworsteld, dat ik vond dat ik andere belangrijke dingen moest doen en dan was er eindelijk tijd voor en dan dacht ik: okeee, wat was er nu eigenlijk zo belangrijk? Imiddels geef ik er geen oordeel meer aan. En ja inderdaad, de dingen die alleen maar ik over heb voor mijn dochter en vind van mij dochter en doe voor mijn dochter, die maken mij tot haar moeder. Dat vind ik wel heel erg mooi, zo had ik het nog nooit bekeken.
En dat van die gevoelens voor andere kindjes, dat herken ik dus ook heel erg. Ik kan ook erg bezig zijn met mijn buurmeisje, dan voel ik echt geen verschil.

Vic

Vic

28-08-2009 om 11:40

Andere dingen doen

Volgens mij is het alleen maar logisch dat je ook nog andere dingen wilt doen. Ik doe van alles en denk niet de hele dag aan mijn kinderen. Sterker nog, ik heb niet eens het gevoel dat mijn hart uit mijn lijf wordt gerukt als ze twee weken met hun vader op vakantie zijn (wat ik heel vaak hoor en lees, en wat schijnbaar de norm is).

koentje

koentje

28-08-2009 om 13:53

Huh.... vindt iedereen dat normaal

een licht gevoel van trots als mijn dochter een ander van de de glijbaan schopt???
Al wordt er dan aangegeven dat dit 'fout' is?

Ik hoop maar dat je dit gevoel voor je dochter goed verbergt, Asa.

jow

jow

28-08-2009 om 14:24

Nee

Ik vind dat niet normaal. Als mijn kind een ander kind van de glijbaan schopt zou ik erg kwaad zijn op mijn kind.
Ik vind het een belachelijk idee dat iemand daar trots op kan zijn.

Vic

Vic

28-08-2009 om 14:33

Koentje en jow

Het was niet mijn stukje, maar ik heb de ervaring ook wel eens gehad. Mijn oudste kon zich vroeger nog wel eens laten overvleugelen door andere kinderen. Dan stond ze vooraan bij de glijbaan en drongen er gewoon 6 kinderen voor. De eerste keer dat zij zelf iemand opzij duwde en voordrong was ik dus best een beetje trots. 'Goed zo meid, niet over je heen laten lopen.'

Lou

Lou

28-08-2009 om 17:09

Ik snap 'm ook wel

Zo las ik het ook en die ervaring heb ik zelf ook. Inderdaad met een bedeesd kind dat iedereen altijd voor laat gaan, en als ze dan zelf eens van zich af bijt (hoeft niet zo letterlijk hoor, liever niet!) is dat een mooie stap. Niet ideaal natuurlijk, dat ook weer niet

groet,

Lou

Inderdaad herkenbaar..

mijn oudste zoon laat ook zo over zich heen lopen. Als ik nu zie dat hij voor zichzelf opkomt, dan ben ik daar ook blij mee. Ik wil niet dat dit met schoppen of slaan gepaard gaat, maar als hij duidelijk zegt b.v. ho, ik was eerst, dan voel ik inderdaad een soort opluchting en trots. Goed zo, kom maar voor jezelf op!

groetjes van Purk

jow

jow

28-08-2009 om 19:06

In dat geval kan ik me er wel wat bij voorstellen. Mijn zoons komen bijna nooit voor zichzelf op, vandaar dat ik slecht kan tegen over-assertieve kinderen.
Moedergevoel zeg maar

Kaaskopje

Kaaskopje

29-08-2009 om 02:16

Ik herken me niet in je openingszin

Dus dat ik begrijp dat je je niet haar moeder voelt is voor mij een onbekend gegeven, tenminste.. de eerste anderhalve dag na de geboorte van mijn oudste dochter zweefde ik wel in een raar soort roes. Ik was eigenlijk heel erg met mezelf bezig, met hoe ik de bevalling beleefd had, hoe haar lijfje aanvoelde, met de gebeurtenis dus. Ik vond het ook helemaal niet zo erg dat ze in de nacht niet naast mijn bed mocht staan maar naar een babykamer ging. Eenmaal thuis bleef ik nog even in die egotrip hangen, maar toen ik de 's avonds voor het eerst helemaal alleen met haar was en met haar op het randje van ons bed zat knalde het gewoon naar binnen. Ik heb een flink potje zitten huilen van geluk.
Ik voel me ook niet altijd heel erg moederlijk hoor, ik ben ook niet zo'n zorgmoeder als ik van anderen wel eens lees of zie. Tenminste niet in de zin van dat mijn geluk afhangt van het smeren van boterhammen of liefdevol al hun boeken ga kaften. Ik merk vooral goed hoe ernstig ik aan ze verknocht ben als er een niet op de tijd thuiskomt die ik had verwacht. Ik krijg de vreselijkste visioenen waar ik mezelf alleen maar mee gek en gekker maak en besef dan hoe vreselijk ik het zou vinden als kindlief echt niet meer thuis zou komen.

echtemoeder

echtemoeder

29-08-2009 om 19:22

Ik herken me hier totaal niet in. Vanaf dag 1 voelde ik me echt moeder van mijn dochter. Ze is inmiddels 14 en ik voel me op en top met haar verbonden! Daar zou geen ander kind aan kunnen tippen.

Bellefleur

Bellefleur

29-08-2009 om 20:10

Jakkes echtemoeder,

Wat een valse nick in dit draadje! En wat 'fantastisch' voor je dat je je zo goed voelt. Dat is hier echt een waardevolle bijdrage.

dochterlief

dochterlief

30-08-2009 om 12:40

Mijn moeder

mijn moeder voelde zich ook op en top met mij verbonden. Voor haar was het een symbiotische relatie. Ik had liever gezien dat ze zich zo verbonden met mijn vader had gevoeld

Oh maar

als ik een kindje op de stoep had gevonden dan had ik die hele lange rit om zelf zwanger te worden niet gemaakt. Ik wou een kind, maaktte mij niet uit hoe of wat.

Even een vraag, had jij een prettige bevalling ? Ik had bij de 1e een hel-bevalling. Achteraf, en nu ik kan vergelijken, kan ik zeggen dat ik mij nu veel sneller heb gehecht aan de baby dan toen bij de 1e. Ik hield meteen van haar maar heb wel een tijd zo reserves gehad (kan mijn vinger er niet precies op leggen), dit door die bevalling denk ik.

Asa Torell

Asa Torell

30-08-2009 om 14:55

Het is ook belachelijk

dat geef ik meteen toe. Al heb ik wel het idee uit gesprekken met collega-ouders dat het meer voorkomt. En gelukkig ben ik op het moment dat zoiets gebeurt gewoon alleen maar heel boos dus dan hoef ik geen toneel te spelen tov dochter. Andere gevoelens komen pas op bij het erover praten. Maar voor de duidelijkheid, ik bedoel echt niet dat ik hiermee denk dat het een terechte emotie is, zeker niet.

Echte ouders

toen mijn zoon een paar weken oud was zei mijn man opeens 'Ben jij ook zo benieuwd wanneer zijn echte ouders hem komen halen?'. En dat was precies hoe het toen voelde: ik zorgde goed voor dit kleine jongetje, vond hem allerschattigst en was als de dood dat we iets fout deden, maar dat wij zijn ouders waren? Dat kwartje viel maar langzaam. Weer een paar weken later zei mijn man: 'Als die echte ouders nu nog komen, krijgen ze hem niet meer mee...'

Ik vind je heel erg klinken als echte moeder. Ik geloof dat ik nooit in die termen over mijn kinderen spreek zoals jouw eerste zinnen. Toch voel ik me intussen ook wel echte moeder, met name door de buikpijn die ik heb als het niet helemaal goed gaat... De reden dat ik mezelf niet zo'n oermoeder voel is dat ik ook niet het soort moeder dat het liefst bij haar kinderen is: nee, ik werk met plezier 4 dagen per week (nu zelfs 5), zou niet minder willen, en vind de vakanties behoorlijk zwaar. Heeft ook met de leeftijd van de kinderen te maken (1 en 3), besef ik, maar kennelijk ben ik ook gewoon niet zo'n oermoeder. Probeer op mijn zorgdag ook altijd erg 'mijn eigen' dingen te doen, en heb helemaal geen zin in verven en knutselen en zo...Dus als ik mezelf vergelijk met andere moeders denk ik ook altijd dat ik maar een matig typje ben.

Maar goed, ik heb ondertussen geaccepteerd dat ik ben wie ik ben, en ik denk dat mijn kinderen mij als een goede, lieve en verantwoordelijke moeder ervaren, die haar kinderen zal 'voorleven' dat je je niet te veel moet wegcijferen en vooral moet gaan voor wat je wil in het leven. We zijn gewoon erg dol op elkaar...

Is een goede moeder zijn

niet ook de ultieme alles omvattende verzameling van wat een mens eigenlijk wil zijn ?

ik bedoel, als je -Een goede moeder.- bent dan ben je ook een goede vrouw, een goed mens. Een goede moeder is namelijk lief, geduldig, stabiel, slim, gedreven, inlevend, creatief, sociaal en sociaal zeer begaafd, actief, sportief, verzorgd, mooi, multi tasking....

Een goede moeder, ja dat is wel het ultieme of niet ?

Ik voel mij regelmatig een belabberde moeder, dan heb ik te weinig geduld gehad, dan ben ik te gestresst geweest, loopt dochter er onverzorgd bij zonder gekamde haren tussen de keurig gekapte en aangekleede vriendinnetjes met gestreken jurkjes, of dan heb ik weer iets raars gezegd tegen een andere moeder die dat natuurlijk verkeerd begreep etc etc. Maar ik doe mijn best en volgens mij doet iedereen dat wel.

Ik zie ook die rustige moeders, die warmte en rust uitstralende bakens van tevredenheid op een bankje met een blonde peuter die ook diezelfde rust uitstraald. Ja zegt mijn huisarts, 'ga dan ook aan de prozac', voorlopig nog even niet.

dc

dc

30-08-2009 om 22:10

Moedergevoel?

Ik denk dat het hele oermoedergevoel uit slechts af en toe enkele momenten bestaat.

Voor de rest uit het zich voor mij in :
- doodop en geirriteerd voor de zoveelste keer weer je nest uit om weer eens water te geven. En dan bij het zien van je kind niet eens meer boos kunnen zijn.
- een warme maaltijd voor m'n kinderen in elkaar knutselen terwijl ik een rothekel hebt aan koken.
- m'n kind met uiterste zelfbeheersing NIET op het balkon gooien en de deur dicht doen als hij me het bloed onder de nagels vandaan haalt.

Met andere woorden, ik voel me niet echt een moeder, ik ben gewoon ik. En ik snap vaak echt niets van mijn kinderen, het zijn zulke eigen wezens (en nog mannelijk bovendien). Maar toch doe ik voor hen dingen, die ik voor een ander nooit zou doen.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.