Gezondheid Gezondheid

Gezondheid

K. Dootje

K. Dootje

08-02-2012 om 10:50

Midlife crisis vrouw

De titel zegt het al. Sinds de dood van mijn vader heb ik een zware midlifecrisis te pakken. Ik voel me geregeld depressief, heb nergens zin in terwijl ik anders een bezige bij ben, tot kamers verven en behangen toe. Antidepressiva slik ik sinds een burn-out drie jaar geleden. Ik probeerde te stoppen maar dat lukt niet zo goed, ook na traag afbouwen steekt het terug de kop op. Maar nu dus die MLC ondanks de ad.

Het grootste probleem is dat het mijn relatie ondermijnt. Ik weet niet meer wat ik met mijn leven aan moet, of ik de juiste keuzes gemaakt heb, of ik verder wil met het leven dat ik heb of dat ik resoluut het roer moet omgooien. Ik denk me suf maar ik krijg geen helderheid. Dat is niet alleen erg vermoeiend maar de onzekerheid is ook knap lastig.

Mijn kinderen kan ik niet wegdoen uiteraard, dat zou ik ook niet willen. Soms is het best pittig maar vaak hebben we juist de grootste lol samen. Professioneel is het momenteel zwaar maar het is iets dat ik graag doe, ik ga wel proberen minder werken zodat ik meer tijd heb voor mezelf.

De relatie is mijn grootste struikelblok. We leven op twee snelheden en na 9 jaar koppel komen we tot de conclusie dat we heel weinig gemeenschappelijk hebben. We zijn net gestart met relatietherapie dus op dat vlak is het ook afwachten. Zelf vind ik dat we na het eerste gesprek net meer tegenover elkaar zijn komen te staan dan ervoor terwijl ik het omgekeerde effect had verwacht.

Daar is gezegd dat het kan dat mijn MLC zo erg is dat die als het ware de relatie 'besmet'. Omdat ik persoonlijk niemand ken die worstelt met zo'n crisis, gooi ik het op het forum hier in de hoop dat er mensen zijn met ervaringsverhalen.

Ik post bij gezondheid en niet bij relaties omdat ik de klemtoon wil leggen op mijn crisis, ik wil graag weten hoe anderen dit ervaren hebben. Vooral omdat ik er momenteel wil vanuit gaan dat de crisis de oorzaak is van de relatieproblemen. Misschien is het juist omgekeerd maar ik moet ergens beginnen.

Hoe lang duurde het? Had het zware gevolgen? Heb je het roer omgegooid? De tijd afgewacht tot het over was? Laat maar horen als je wil!

Groeten Kadootje


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Kadootje

Je schrijft dat je een midlife crisis hebt en tegelijkertijd dat je al drie jaar antidepressiva slikt vanwege depressieve gevoelens. Ik zou zelf denken dat het een onlosmakelijk is verbonden het ander. Waarom noem je het een midlife crisis en geen depressie?

Hoe dan ook, die depressieve gevoelens die je ervaart kunnen je kijk op het leven en de mensen om je heen, en dus ook je partner, compleet veranderen (ik spreek uit ervaring). Als bij de therapie wordt gezegd dat je MLC je relatie 'besmet' dan denk ik eerlijk gezegd dat ze gelijk hebben. Zolang je die onlustgevoelens niet kwijt bent, kun je eigenlijk geen eerlijk oordeel vellen over je relatie.

Nogmaals, als de relatie op zich niet de oorzaak is van je depressieve klachten moet je eigenlijk nu geen vergaande beslissingen nemen op dat vlak. Drie jaar is niet zo heel lang om over een burnout heen te komen en bij jou komt daar het overlijden van je vader nog eens bovenop. Geef jezelf de tijd om hier weer uit te komen en vraag de mensen om je heen om geduld met je te hebben omdat je nu emotioneel even alleen op de spaarstand kan functioneren.

Heel veel sterkte gewenst.

Chris

Anna

Anna

08-02-2012 om 14:56

Stokpaardje

Het is een beetje mijn stokpaardje aan het worden maar dat is omdat ik het zelf heb meegemaakt.
Ik tobde al jaren met depressies. Flink aan de medicatie gezet, therapieën gehad, relatiecrisissen en het bleef maar op en af gaan. Dan weer eens wat beter dan weer slechter.
Op een geven moment moest ik geopereerd worden en kreeg ik allerlei onderzoeken. Bleek daar dat ik een B12 tekort en een vitamine D tekort had. Dat werd behandeld en sindsdien ben ik niet meer depressief geweest. Ook niet toen iemand die mij heel na stond overleed en ook niet toen er nog meer hele vervelende dingen gebeurden.
Nu denk ik dat ik misschien helemaal nooit depressief ben geweest maar gewoon noodzakelijke vitaminen tekort kwam. Want als ik lees op bijvoorbeeld http://stichtingb12tekort.nl/b12-tekort/symptomen dan zie ik daar depressie bij staan.
Nu is het bij mij misschien nog niet lang genoeg om met zekerheid te zeggen dat mijn "depressies" van de tekorten kwamen want ik word pas sinds anderhalf jaar behandeld maar omdat die tekorten zo vaak voorkomen denk ik dat het misschien een goed idee is als je eens een bloedonderzoek aanvraagt bij de huisarts. Zeker als je nog meer dingen herkent in het lijstje van de link hierboven.
Hoe dan ook, veel sterkte. Ik weet hoe ellendig het je leven kan beïnvloeden.

K. Dootje

K. Dootje

09-02-2012 om 00:13

Chrish

Die ad kreeg ik niet omdat ik depressief was maar omdat ik geen vermoeidheid meer voelde, ik voelde me helemaal op maar kon tegelijk blijven doorgaan. Ik had klachten als hartritmestoornissen, angst om ziek te worden (ik voelde altijd wat.) Ik ben blijven doorwerken toen, ik kon mijn werk niet loslaten. Met die ad voelde ik me 's avonds moe en kon ik beter slapen.

Nu noem ik het een mlc omdat ik alles in vraag stel, de gedachte verder te moeten leven zoals ik nu doe, vind ik erg verstikkend, dat had ik niet bij die burn out, het was teveel maar ik was niet depressief, ik wou graag verder werken aan mijn lopende projecten, andere zaken heb ik uitgesteld om dat haalbaar te houden.

En als ik niet zo verder wil, moet ik dingen veranderen dus vraag ik me af wat maar ik kom er niet uit. Dit is al ongeveer een jaar aan de gang en dat onzekere heb ik stilaan gehad. Het continue denken ook. Vriend en ik hebben samen een kind, een huis, hebben mooie jaren achter ons en ik kan niet zeggen wat ik wil. Hij is begrijpend naar mij toe, op dat vlak voel ik geen druk. Ik mag doen wat ik wil als ik maar gelukkig ben.

Anderzijds zijn er een aantal problemen in de relatie waar ik al langer tegenaan loop waarbij ik denk dat vriend zich juist verschuilt achter hoe ik me nu voel. Hij zit passief te wachten tot ik me beter voel maar hij is een onderdeel van het geheel. Ondertussen is dat iets beter nu hij meegaat naar de psychologe. Zij is heel goed maar we hebben pas het eerste gesprek gehad.

Wat ook erg meespeelt bij het verschil mlc en depressie is dat ik panisch word bij het zien van sukkelende oude mensjes. Zo'n oud bibberend vrouwtje dat naar wisselgeld graait met vingers die die muntjes amper kunnen vasthouden is mijn grootste nachtmerrie. Als ik zo'n oudje tegenkom ben ik een halve dag van de kaart want de tijd gaat zo snel, voor ik het weet is het bij mij zover. Ik ben er ook 41, mooie mid-leven-leeftijd. Dus ik jog, ik rijd paard, ik zoek vrienden op. Wil voelen dat ik leef.

Je schrijft dat je het uit ervaring weet. Wanneer wist je dat je die periode kon afsluiten? Nam je achteraf beslissingen ivm werk of relatie? Hoe lang duurde het ongeveer?

Bedankt voor je posting, het geeft me weer nieuwe input.

K. Dootje

K. Dootje

09-02-2012 om 00:18

Anna

Dat ga ik doen van zodra ik bij de ha kom. Ik herken niet zoveel van de symptomen die meest voorkomen, andere dan weer wel maar de laatste maanden waren drukker dus dat kan daarmee samen hangen.

In alle geval fijn dat jij je nu zo sterk voelt. Krijg je supplementen via injecties?

Bedankt voor de tip. Mocht ik een tekort hebben dan post ik dat zeker op het forum.

Overgang

Zit je niet gewoon in de overgang?

Depressie

En toch vind ik de klachten die je nu beschrijft klinken als depressieve klachten: nergens zin in, lusteloos, niks voelen. Dat je panisch wordt van oude mensen geeft aan dat het zich bij jou uit in een bepaalde richting en je mag het van mij ook best midlife crisis noemen hoor.

Ik heb zelf nooit ad gebruikt, bij mij ging het na verloop van tijd vanzelf over. Het eerste wat ik ervan merkte dat de depressie 'optrok' was dat ik letterlijk weer iets voelde toen ik over mijn been streek en dat als prettig ervoer (ik voelde helemaal niks meer, was helemaal koud van binnen). Overigens was dit lang geleden in mijn studententijd, lang vóór mijn relatie en kinderen. Ik had dus alleen met mezelf te maken.

Je moet de gevolgen van burnout niet onderschatten. Je hebt in feite nooit een stapje terug gedaan, want je schrijft dat je met de ad kon blijven werken. Dat je je nu zo down voelt kan heel goed nog te maken hebben met die burnout, want ergens moet het er toch uit komen. Weet je in hoeverre de ad je gevoel dempen? Wat gebeurt er als je afbouwt?

Chris

K. Dootje

K. Dootje

09-02-2012 om 14:33

Dirksmama

Nee dat denk ik niet. Niks sputtert, nog zeer regelmatig ongesteld elke maand, inclusief pms met hoofdpijn en gezwollen borsten.

K. Dootje

K. Dootje

09-02-2012 om 15:22

De ad stompt vooral mijn beleving van sex af, in ieder geval is het op dat vlak duidelijk verschillend dan zonder. Het is een interessante vraag in hoeverre het mijn algemene gevoelens afstompt dus het zou een goed idee zijn om af te bouwen en te zien wat dat geeft.

Misschien werkt het andersom nu de tijd gekomen is dat ik zonder kan, ik bedoel dat het me misschien belemmert om voluit te gaan. Zou dat kunnen denk je? Dat ik niet diep genoeg voel om keuzes te maken want dat is het grootste probleem, het lijkt allemaal even goed (of slecht naargelang.) Er is niks dat er echt bovenuit steekt dat dat Yes gevoel geeft. Vanavond maar eens een schema opstellen.

Het is de reden waarom ik het zelf niet depressie noem want ik heb lol met de kindjes, kan erg genieten van sauna of mijn hobby paardrijden. Hm, de geur van paard aan mijn handen achteraf! Ik schuim feestjes af omdat ik graag onder de mensen kom, ben assertief, verzorg mezelf, eet met smaak, luister graag naar muziek. Ik had jaren geleden een depressie en toen kwam ik mijn bed niet uit en verzorgde mezelf maar half dus ik weet hoe het dan voelde. Dat nergens zin in hebben slaat voornamelijk op de klusjes in huis die ik me had voorgenomen te doen tijdens mijn vrije tijd. Normaal doe ik dat heel graag maar nu kom ik er niet aan toe terwijl ik juist graag vooruit wil met het huis zodat het eindelijk helemaal klaar is (opschonen van de kamers.) Buitenshuis bezig zijn is geen probleem maar dat is dan minder voor mezelf, ik help dan bijvoorbeeld de kleintjes met opzadelen.

Misschien moet ik een periode afspreken met mezelf waarin ik probeer om er niet aan te denken en onderwijl afbouwen en zien wat dat geeft. Dan probeer ik tenminste iets in plaats van in een rondje te lopen in mijn gedachten.

Op een dag is dit over, zoveel is zeker.

Groetjes

MariaV

MariaV

09-02-2012 om 20:35

Ad gestopt

Als je beschrijft wat je doet en voelt, lijkt het me niet waarschijnlijk dat je depressief bent hoor. Een depressie is per definietie het onvermogen om te genieten, en dat kun je nog wel!
Ik ben een maand of 3 geleden gestopt met AD. Ik had een paar weken een kleine terugval, maar daarna ging het snel beter. Inderdaad zijn mijn gevoelens heviger zonder AD, maar vooral mooier. Ik word soms iets heviger boos, maar dat mocht ook wel: ik ben niet zo'n boos persoon en ik heb soms echt wel genoeg reden. En inderdaad, mijn seksuele gevoelens zijn ook weer volop tot leven gekomen. Als je zelf ook niet denkt dat je depressief bent, is afbouwen best een optie. Wel in overleg met je arts of psychiater natuurlijk. Ik heb zelfs langzamer afgebouwd dat mij werd aangeraden, en dat vond ik af en toe al heftig. Dus geef jezelf ook daarin de tijd.

Anna

Anna

09-02-2012 om 20:36

Symptomen

Je hoeft niet álle symptomen te hebben hé Het idee van die lijst is dat als je een of meerdere symptomen herkent dat je dan eens aankaart bij je huisarts of het een B12 tekort kan zijn en of het zinvol is om bloed te prikken.
Ik neem nu in ieder geval voor de winter vitamine D en ik injecteer elke 2 weken een ampul B12.
Veel succes bij de huisarts.

K. Dootje

K. Dootje

10-02-2012 om 11:17

Mariav

Je reactie is echt een hart onder de riem. De ha heeft nooit gezegd dat je een terugval kon hebben en als ik afbouw gaat het minder en durf dan niet verder verminderen. De ha zegt dan dat het goed is om nog even door te gaan. Ik heb het schema in mijn hoofd van de vorige keren, ik ga het het heel traag aanpakken, minstens over een paar maanden. Ha zal wel akkoord zijn, ze weet dat ik niet zomaar met een voorstel kom. Hoe lang deed jij over het afbouwen? Goed dat het jou lukte, terug opstarten in nood kan altijd nog hou ik me voor.

Dat je sneller op je strepen mag staan herken ik. Ik heb steeds veel te veel begrip voor alles en iedereen omdat ik alle kanten probeer te belichten van een situatie maar ook van mensen. Ik denk het mijne wel maar blijf verder begripvol ja knikken en advies geven want ik help graag. Het zou dus best kunnen dat de ad die eigenschap versterkt en me verhindert stevig tegen de kar te trappen.

De beslissing om af te bouwen voelt als een eerste stapje uit deze impasse. Wie weet sta ik tegen de paasvakantie vrolijk te behangen!

't beste

K. Dootje

K. Dootje

10-02-2012 om 11:20

Anna

Ik vraag het zeker bij de ha. Ik bedoelde het kleine lijstje met wat meest voorkomt, een beetje statistisch inschatten van waar je meest kans op maakt met een tekort.

Na hoeveel tijd voelde je je beter?

dc

dc

10-02-2012 om 11:46

Heel eng

Weet je waar ik tegenaan liep toen ik stopte met AD? Simpelweg alle emoties. Ik weet nog wel dat ik mijn bed uitging en overweldigd werd door allerlei gevoelens en maar weer terug mijn bed in kruipte

Het heeft zeker een jaar geduurd voor ik me weer een beetje normaal voelde en weer een beetje normale rituelen had. Ik was gewoon alle houvast van simpele dingen kwijt. Het kostte bergen energie om het ochtendritueel af te werken, want ik moest echt overal bij nadenken. Niets ging meer vanzelf.

Het is nu ondertussen meer dan 10 jaar geleden en heb geen terugvallen meer gehad, behalve dipjes. Maar ik heb geleerd mijn grenzen te bewaken en dan loop je toch minder risico vast te lopen.

Heel veel sterkte de komende tijd!!

MariaV

MariaV

10-02-2012 om 15:19

Afbouwen

Ik mocht van mijn psychiater in twee weken afbouwen: eerst een week om de dag een capsule (Efexor), daarna om de dag een halve dosis. Dat zag ik niet zitten, want ik had flinke bijwerkingen bij het opstartenen die kon ik volgens de psych dan ook verwachten bij het afbouwen. Ik heb eerst heel rustig afgebouwd tot ongeveer de halve dosis, via een methode die ik hier op het forum gevonden had: capsule openmaken en dagelijks 10 korreltjes meer eruithalen. Daar heb ik helemaal niets van gemerkt. Toen terug gegaan naar de psychiater die vond dat ik vanaf dat moment cold turkey mocht stoppen. Dat leek me weer geen goed idee. Ik heb toen 20 korreltjes per dag minder genomen en binnen 3 weken zat ik op 0. Dat heb ik wel gevoeld. Ik heb die 3 weken lang veel last gehad van schokken in al mijn zintuigen: lichtflitsen zien, het gevoel hebben dat er een aardbeving is, dreunen in mijn oren, tintelingen etc. Niet leuk, maar ik wist dat het de ontwenningsverschijnsleen waren. Op een bepaald moment werd ik er wel heel moe van, en vermoeidheid maakt labiel. Toen heb ik twee dagen vrij genomen en veel geslapen, dat hielp. Daarna werden die schokken snel minder, en ongeveer 6 weken na het stoppen voelde ik me weer helemaal lekker. Ik heb na ongeveer 2 of 3 weken wel een punt gehad waarop ik het gevoel had dat ik misschien beter weer opnieuw met de AD kon beginnen. Maar ik ben blij dat ik doorgezet heb, want het waren echt alleen maar ontwenningsverschijnselen. Oh ja, afleiding hielp: wandelen, bij een vriendin op bezoek, werken, dat was goed voor me. Als je op een stoel gaat zitten om te analyseren wat je lijf allemaal voor trucs uithaalt, voel je je onnodig ongemakkelijk. Ik ben blij dat ik eraf ben en mijn emoties weer puur natuur beleef, maar ik wil ook niet overdrijven: ik had weinig last van mijn pillen. En niet te vergeten: ze zijn goed voor me geweest toen het nodig was.
Maria

jessica 5

jessica 5

11-02-2012 om 00:38

De "piekerpil"

"" De ha heeft nooit gezegd dat je een terugval kon hebben en als ik afbouw gaat het minder en durf dan niet verder verminderen. De ha zegt dan dat het goed is om nog even door te gaan. Ik heb het schema in mijn hoofd van de vorige keren, ik ga het het heel traag aanpakken, minstens over een paar maanden. Ha zal wel akkoord zijn, ze weet dat ik niet zomaar met een voorstel kom.Terug opstarten in nood kan altijd nog hou ik me voor.""
Ik kwam dit tegen op Zembla http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1134783
De "piekerpil" Misschien dat je daar wat mee kunt.

in de war

in de war

11-02-2012 om 21:21

Die piekerpil

Jessica!

Zit nu zembla te kijken.. Jemig! Voel me nu genaaid door 2 huisartsen en tegelijkertijd dacht ik echt dat de 20mg prozac me vorige winter geholpen hebben.
Toevallig ben ik idd gestopt en weer begonnen omdat het mis ging (dacht ik). En net weer gestopt omdat ik gevoelsmatig ervanaf wil en ook zwanger wil raken - en dat zonder dat spul.

Pff wat lastig. Sorry Topicstarter beetje OT. Ik vond het lastig maar ik begin nu dingen te begrijpen (waarom zo laat? Arg)

Succes alle (niet)slikkers!

jessica 5

jessica 5

11-02-2012 om 23:57

In de war

Ik hoop dan ook dat hier alle a.d slikkers en die graag willen stoppen deze uitzending ook gaan zien.
Veel succes met het stoppen en natuurlijk het zwanger worden.

+ Brunette +

+ Brunette +

12-02-2012 om 15:36

Ik geloof niet zo in "midlifecrisis".

Even los van de gevoelens die worden ingegeven door een eventuele depressie, vitaminegebrek en een slechte relatie: elke leeftijd heeft zijn eigen problematiek maar die wordt vaak aangewakkerd door de omstandigheden. Ook ik zat in een beginnende midlifecrisis toen ik 39 was. Toen werd ik zwanger en had ik geen tijd meer om te kniezen, ik had interessantere emoties om me me bezig gehouden! De midlifcrisis is dus ongemerkt aan me voorbij gegaan. Inmiddels zit ik in de overgang en ook daar heb ik weinig last van omdat mijn levensomstandigheden nogal a-typisch zijn, ik heb geen lange relatie waar de klad in zit, geen puberende kinderen, enz.

Ik denk dat je - naast het nagaan of je een vitaminegebrek hebt e.d. - moet werken aan wat er schort aan je huidige leven. Kinderen en werk loopt wel, zeg je. Relatie niet goed? Daar doe je al wat aan. Als je uiteindelijk gaat scheiden of elkaar juist weer helemaal terugvindt, dan zul je merken dat de midlifecrisis als sneeuw voor de zon verdwijnt omdat je niet meer in een impasse zit, maar in een nieuwe fase.

Je moet trouwens niet te veel naar bibberende vrouwtjes krijgen, ik kijk juist veel naar vrouwen van 60 en 70 die er nog best kwiek en fris uitzien voor hun leeftijd. "Zo wil ik ook oud worden," denk ik dan.

Fiorucci

Fiorucci

13-02-2012 om 07:04

Brunette (ot)

Even over de overgang, ik ben blij voor je dat je er weinig last van hebt. Maar dat kan ook lichamelijke klachten geven, waardoor je er veel last van hebt, en dat staat echt los van je omstandigheden.

K. Dootje

K. Dootje

13-02-2012 om 13:27

Asap

Het weekend was vreselijk druk maar ik reageer zo gauw mogelijk!

Groetjes

MariaV

MariaV

13-02-2012 om 17:22

Joyeux inderdaad

Dat ben ik nou helemaal met je eens, dat was ronduit slecht advies van de psychiater. Gelukkig ben ik een nogal eigenwijs en op bepaalde vlakken redelijk goed geïnformeerde persoon. De psychiater vond bijvoorbeeld ook dat die halve dosis niet meer werkzaam was en dat ik daarom zonder problemen meteen kon stoppen. Dan vergeet ze even dat een niet-therapuetische dosis iets anders is dan een dosis waar je niks van merkt! Want juist van het afbouwen van die halve dosis heb ik last gehad. Ik ben sowieso heel gevoelig voor medicijnen. Ik heb het haar nog wel even duidelijk gezegd, maar ze vond me maar een brutale eigenheimer, heb ik het idee. Ach, het zij zo. Mocht ik nog eens een psychiater nodig hebben, dan vraag ik zeker een ander.

Anna

Anna

13-02-2012 om 23:17

Beter voelen

Je vroeg hoe lang het duurde eer ik me beter voelde. Dat duurde best lang maar er kwamen nog omstandigheden tussendoor. Al met al heeft het toch wel een jaartje ofzo geduurd, schat ik.

K. Dootje

K. Dootje

14-02-2012 om 08:58

Jessica 5 en algemeen

Ik heb de bewuste uitzending gezien en ze is echt heel informatief. Ik ben beginnen afbouwen en ga dit keer doorzetten. Als het niet lukt op mezelf ga ik langs bij de ha om advies maar momenteel lukt het redelijk. Alleen voel ik me vaak vanbinnen boos worden. Dat is dan grotendeels op de relatie gericht want ik vind dat het vreselijk lang geduurd heeft voor er reactie kwam maar ik stopte dat altijd weg achter begrip. We werken er nu aan maar ik zit bij wijze van spreken op -20 in plaats van op -5 als er meteen reactie was geweest. Dus gaat het toch richting relatie, daar moet ik hard aan wennen want net dat wou ik niet. Ik wil zo graag dat het goed gaat.

K. Dootje

K. Dootje

14-02-2012 om 09:08

Brunette

Dat begin ik stilaan te hopen, dat er gauw duidelijkheid komt op relatievlak en gesteld dat er een scheiding komt, ik me dan opgelucht kan voelen en verder kan met mijn leven want zoals het nu is is het echt de moeite niet.

Feit is dat na een gesprek afgelopen weekend hij wat grimmiger begint te reageren. Als ik zeg dat ik niet weet wat ik nog voel voor hem en het jammer zou vinden voor de kinderen en wat we samen hebben dan krijg ik het antwoord dat hij niet langer bij mij zou willen zijn als ik hem niet graag zie, terwijl ik eerder het geheel zie, liefde voor elkaar maar ook wat je samen had. Dat we bij de psych gaan om het niet nodeloos te blijven rekken is dus heel goed want de onzekerheid begint ons parten te spelen.

Kinderen en werk lopen goed maar zijn vrij zwaar maar wie weet is dat ook doordat ik minder kan hebben de laatste tijd. Dus je zou best gelijk kunnen krijgen.

K. Dootje

K. Dootje

14-02-2012 om 09:12

Anna

Bedankt voor je antwoord. Dochter maakte me een boekje met een kalender zodat ik de dagen kan afkruisen en kan aftellen per maand, momenteel heb ik gekozen voor 1 juni als soort van deadline of andersom als startpunt voor een nieuwe periode waarbij ik evalueer hoe ver ik al sta. Het is een heel basic iets maar het ligt op mijn bureau en geeft een kleine houvast. En dochter knutselt graag

In ieder geval....

iedere dag wandelen in de natuur. Dat is op zoveel fronten goed voor je. Dat moet je jezelf echt opleggen. Misschien kun je een vriendin meekrijgen en heb je een mooie stok achter de deur en gelijk iemand om je ervaringen te delen.

Echt beter dan wat dan ook.

K. Dootje

K. Dootje

16-02-2012 om 14:15

Laranja en algemeen

Die overlevingsmodus herken ik wel. Er zijn momenten dat ik liefst mijn bed niet uit kom maar dat gaat niet met kinderen. Ik neig naar depressie, altijd geweest waardoor het ad me vroeger hielp bij de basics overeind te blijven.

Ik vind het goed van jou dat je tot het besluit kwam om niet te stoppen. Het lukt jou zo prima dus waarom zou je dan krampachtig proberen het zonder te doen. Of het afbouwen of verdernemen is, het belangrijkste is dat de persoon in kwestie zich er goed bij voelt. Zelf wil ik ervan af, het ging voor ik terug startte ook jaren goed, door het ouder worden en sneller relativeren denk ik dus in die zin ben ik er waarschijnlijk uit gegroeid.

Andersom geloof ik meer en meer dat de keerzijde is dat ik veel vlakker ben. Zeker in mijn relatie ben ik zeer geduldig gebleven. De laatste weken besef ik dat sommige zaken op zo'n manier verlopen zijn dat de doorsnee mens véél meer kritiek zou hebben gehad, veel sneller het geduld zou zijn verloren. Simpele taken die meer dan een jaar bleven liggen, bijzonder weinig routine, weigeren een oplossing te zoeken voor problemen, ook op gebied van gezondheid onder het motto: niemand kan mij helpen. Zelfs de psych minimaliseert het vind ik. Van zodra je meerdere opportuniteiten hebt gemist in het leven enkel door uitstelgedrag en perfectionisme dan heb je hulp nodig. Zeker als je je achteraf slecht voelt over die gemiste kansen.

Ik weet niet wie sprak over de halfwaardetijd, dat is toch de hoeveelheid in het bloed? Als het geneesmiddel een receptor irreversibel blokkeert en je lichaam moet nieuwe receptoren maken dan kan de werking langer zijn dan puur de concentratie in het bloed. Ik weet dat sommige ad de heropname van serotonine blokkeren zodat er meer bruikbaar blijft maar hoe het gedetailleerder werkt weet ik niet. Het afbouwen gaat alleszins goed. Ik voel geen dip de dag dat ik het niet neem en schrijf het keurig op zodat ik me niet vergis. Dit ga ik zeker meerdere weken zo houden. En dan een stapje verder.

Volgende maandag hebben we het tweede gesprek. Ik zal posten hoe het gegaan is.

K. Dootje

K. Dootje

16-02-2012 om 14:19

Dere

Met de koude heb ik het uitgesteld maar ik ga binnenkort terug hardlopen. Heerlijk voor lichaam en geest, het helpt effectief, ik heb afkickverschijnselen zonder want ik ben dan sneller overprikkeld.

Die vriendin is wat moeilijker, die wonen ver weg maar ik vind alleen gaan niet erg, muziek in de oren en weg ermee.

MariaV

MariaV

19-02-2012 om 14:48

Hoe gaat het nu?

Lukt het afbouwen een beetje? En hoe voel je je nu in je relatie?

K. Dootje

K. Dootje

19-02-2012 om 19:14

Mariav

Lief dat je het vraagt. Het afbouwen loopt goed, ik doe verder zoals ik bezig ben, om de dag 10 mg. Het is niet altijd makkelijk gevoelsmatig maar ik heb mensen rond mij op wie ik kan rekenen voor een babbel, dat helpt.

Vriend en ik komen stilaan tot de conclusie dat verder doen samen steeds minder tot de mogelijkheden behoort. Waar hij vindt dat hij alles deed voor het gezin, zit ik met het gevoel dat het evengoed bij hem leeft, ik heb hints gegeven, afstand gevraagd, allemaal om hem uit zijn kot te lokken met een reactie maar er kwam niks, maandenlang. Hij vindt dat ik hem geen kans meer heb willen geven terwijl ik al maanden geleden met een zwaar ontgoocheld gevoel zat. En ik maar denken dat ik hulp nodig had, anderzijds raak ik er niet uit, nog steeds niet. Ik ben bang als hij de relatie stopzet, het me zal spijten en tegelijk voelt het als een opluchting.

Het is één warboel in mijn hoofd, een vriendin wacht op een mailtje met nieuws maar ik krijg het zo gebrekkig neergeschreven dat ik al dagen aan die mail bezig ben.

Morgen het tweede gesprek. Ik zal hier komen zeggen hoe het ging.

Groetjes

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.